మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్)...(PART-13)

 

                                                                              మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్)                                                                                                                                                           (PART-13)

రోజూలాగా కాకుండా ఆ రోజు పెందరాలే మెలుకువ వచ్చేసింది కామేష్ కు!

అయినా కానీ, కళ్ళు తెరవకుండా చెక్కలాగా పడుకునే ఉన్నాడు. దానిలాగా లేకుండా ఉన్నమే అనుకున్నాడు. జ్ఞాపకాలను మర్చిపోలేక పోతున్నానే అని బాధపడ్డాడు. మళ్ళీ మళ్ళీ అంతకు ముందు రోజు జరిగిన సంఘటనలు అతని కళ్ళ ముందుకు వచ్చి అతన్ని డిస్టర్బ్ చేస్తున్నాయి.

రమణ తనని, శృతికానూ కలిపి చెడుగా మాట్లాడింది ‘ఏమైనా స్రే ఆమెను అనుభవించ కుండా ఉండను’ అంటూ శపధం చేసింది. తరువాత అశ్వినీకుమార్ తనని మెడపుచ్చుకుని బయటకు గెంటేయమన్నది,

ఒక్కొక్కటిగా తలుచుకుని తలుచుకుని నిట్టూర్పు విడిచాడు. ఇక ఏదీ తన చేతిలో లేదు. విషయాలు అతని శక్తికీ, ప్రయత్నాలకూ మించి ఉన్నాయి.

అతనూ తనకు కుదిరినంతవరకు ఆపటానికి ప్రయత్నించాడు.  ఇన్ని రోజులు కృతజ్ఞత, బాధ్యత -- రెండింటి కోసం మాత్రమే కాకుండా, లోతైన మనసులో ఎవరికీ తెలియక ఎంతో అందంగా ఉన్న...అతని వలనే విడిపించుకోలేని శృతికాపైన ఉన్న ఆ రహస్యమైన ప్రేమకొసం కలిపే పోరాడి చూసి  ఓడిపోయాడు.

ఇకపైన ఏది జరిగినా అది దేవుని ఇష్టం. లేకపోతే మొదటే నిర్ణయించబడ్డ విధి. అందులో నుండి ఎవరి వల్లా తప్పించుకోవటం కుదరేపని కాదు!

అయినా ఒకే ఒక ఊరడింపు విషయం...చేసే ప్రార్ధనలకు కొంచం బలం ఉంది అనే నమ్మకమే!

కృరమైన ఆపదను తగ్గించి...చిన్నదైన సాధారణ ఆపదగా మార్చగల శక్తి దానికి ఉంది. ఇక ఆ ప్రార్ధన తప్ప వేరే దారే లేదు.

కామేష్ కళ్ళు మూసుకునే కనకదుర్గ అమ్మవారిని జ్ఞాపకం తెచ్చుకున్నాడు. జ్ఞాపకాలలోనే ఆమె పాదాలు మీద పడి మొక్కుకుని, కళ్ళకు అద్దుకుని, ప్రార్ధించాడు.

‘శృతికా మారాలి.  ఆమెకు ఎటువంటి ఆపదా ఏర్పడ కూడదు. మానభంగం జరగకూడదు. హఠాత్తుగా ఏర్పడిన ఈ చెడు సావాసాలు అన్నీ పోయీ, ఆమె మంచి విధంగా ఉండాలి. హాయిగా పెళ్ళి చేసుకుని ప్రశాంతంగా కుటుంబ జీవితం జరుపుకోవాలి.

దీన్నే మళ్ళీ మళ్ళీ వేడుకున్నాడు. ఒకసారి కాదు, రెండుసార్లు కాదు, మూడు, నాలుగు, ఐదు అంటూ పలుసార్లు.

సుమారుగా ఆరున్నర గంటల సమయంలో షాపులో పనిచేసే కుర్రాడు వచ్చి తలుపు కొట్ట...లేచి వెళ్ళి అతనికి షాపు తాళాలు ఇచ్చి,

“ఈ రోజు నాకు కొంచం ఆరొగ్యం బాగలేదు. కొద్దిసేపు అయిన తరువాత వస్తాను. అంతవరకు షాపు జాగ్రత్తగా చూసుకో” అని చెప్పి పంపేసి, బ్రష్ చేసుకోవటానికి వెళ్ళేటప్పుడు...స్నానాల గదిలో నుండి శృతికా పాట పాడుతున్నది వినిపించింది. ఆమె స్వరం ఉత్సాహంగా ఉంది. పాత తెలుగు సినిమాలోని ప్రేమ పాట. దాన్ని ఎమోషనల్ గా పాడుతున్నది.

వింటూనే పళ్ళు తోముకుని వచ్చిన అతని దగ్గర నుండి లోతైన పెద్ద నిట్టూర్పు బయటకు వినబడింది. అత్తయ్య ఇచ్చిన కాఫీని తాగేసి పేపర్ చదవటానికి వాకిలివైపుకు వెళ్ళినప్పుడు వరాండా గది తలుపు పక్కన ఎవరో భయపడుతూ నిలబడుంటం చూశాడు.

“ఎవరది?” -- విపరీతమైన విసుగుతో అడిగాడు.

“నేను భానూరేఖా ఇంటి దగ్గర నుండి వస్తున్నాను"

“ఏ భానూరేఖా?”--ఇతను గుర్తుకురాని వాడిలాగా అడగ, వచ్చినతను భయపడుతూ, భయపడుతూ చెప్పాడు.

"నటి భానూరేఖా నండి"

కామేష్ మొహం చిట్లింది. స్వరంలో విరక్తి తొంగి చూసింది.

“దేనికీ...?”

“ఇదే కదండీ కామేష్ గారి ఇల్లు?”

“అవును”

“అశ్వినీకుమార్ అయ్యగారు ఈ లెటర్ ఇచ్చి పంపించారు”

“ఎవరికి?”

“కామేష్ అనే ఆయనకు”

“ఏమిటి...ఏమిటీ?” -- నమ్మలేని అతను సంతోషంతోనూ, ఆశ్చర్యంతోనూ అడిగాడు.

“అవునండి! ఈ అడ్రస్సులో కామేష్ అని ఒక వ్యక్తి ఉంటారు. ఆయన దగ్గర నేను ఇచ్చినట్టు చెప్పి ఈ ఉత్తరాన్ని ఇచ్చేసిరారా...అని అయ్యగారే పంపించారు”

“అశ్వినీకుమారా?"

“అవునండి”

ఉత్తరాన్ని తీసుకున్నాడు కామేష్. అది అతికించబడి ఉంది. అడ్రెస్సు రాసే చోట ఇతని పేరు మాత్రమే రాసుంది. భయం, తడబాటు తో ఉత్తరాని ఓపన్ చేశాడు. అప్పుడు వచ్చినతను “అయితే నేను బయలుదేరనా...” అని సెలవు తీసుకున్నాడు...ఇతనో తల ఊపి పంపించి కవరులో ఉన్న ఉత్తరం తీసి విప్పాడు. 

దగ్గర దగ్గర నాలుగైదు పేజీల ఉత్తరం. ఎంతో మర్యాదతో 'గౌరవనీయులైన శ్రీ కామేష్ గారికి...’ అని మొదలు పెట్టబడి ఉంది.

అతను తనలో ఏర్పడ్డ అదుర్దానూ, వేగాన్నీ అనుచుకుని పక్కగా ఉన్న అరుగు మీద కూర్చుని, వెనక్కి ఆనుకుని చదవటం మొదలుపెట్టాడు.

“ఈ ఉత్తరం చదవటం అనవసరం అని అనుకోరని అనుకుంటున్నాను. కోపంతో చదవకుండానే నలిపి డస్ట్ బిన్ లో పడేయరని కూడా అనుకుంటున్నాను.

నిన్ను మీరు మా ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చినప్పుడు జరిగిన కొన్ని సంఘటనల కోసం నేను చాలా బాధపడుతున్నాను. ‘దానికొసం మాత్రమే బాధపడుతున్నావా?’ అంటూ దయచేసి అడగకండి.

అన్ని విషయాలకోసమూ బాధపడుతున్నాను. నేను చేసిన ప్రతి చేష్టకూ బాధపడుతున్నాను.

నేను చేసిన తప్పులు ఒకటా...రెండా?

ఈ తప్పులన్నీ నేనే ఒంటరిగా చెయ్యలేదు. రమణతో పాటూ కలిసి చేశాను.

నా అన్ని విషయాలలోనూ అతను తోడు వచ్చాడు. వాడికి నేను తోడా...నాకు వాడు తోడా? అనేది అర్ధం కాలేదు!

ఎవరికి ఎవరు తోడున్నా చేసిన తప్పులు అన్నీ క్షమించ దగినవి కావు. అన్నిటికంటే ముఖ్యంగా శృతికాకు చెయ్యాలనుకున్న పెద్ద నేరం.

మంచికాలంగా, అది ఆలొచనతోనే ఆగిపోయింది. అమలు పరచటానికి తీసుకురాకుండా అడ్డుపడింది…నిన్న మీరు ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చి మాట్లాడిన మాటలే.

మీరే నా మనసును పూర్తిగా మార్చి నన్ను ఆలొచింప చేశారు. ఆ తీవ్రమైన ఆలోచన ఫలితంగానే నేను ఈ నిర్ణయానికి వచ్చాను.

నిజంగా చెబుతున్నా, మీరు వచ్చి అలా మాట్లాడి ఉండకపోతే శృతికాకు ఆ భయంకరమైన ఆపద జరిగిపోయేది.

కారణం, దానికంతా నాకు అర్హత లేదనేది ఒక పక్కనైతే, ఆడవాళ్ళను నేను ద్వేషిస్తున్నాను...అందరు మహిళలనూ ద్వేషిస్తున్నాను...నా తల్లితో సహా!

ముఖ్యంగా ఈ విరక్తి, పగ తీర్చుకోవాలనే గుణమూ నా తల్లి వలనే ప్రారంభమయ్యింది.

కానీ, ఆమెను మాత్రమే నేను కారణంగా చెప్పటానికి ఇష్టపడటం లేదు. అలా చెబితే అది నేను తప్పించుకోవటానికి చెబుతున్న సాకు.

అమ్మ, తండ్రి యొక్క ఆదరణ లేక -- ప్రేమ దొరకని పిల్లలందరూ ఇలాగా నాకులాగా మారిపోయారా...లేదు.

మంచిగా, బాద్యతలున్న వాడిగా, తన పరిస్థితి తెలుసుకున్న వాడు మర్యాద, గౌరవమూ ఉన్నవాడిగా ఎంతమంది పెరగటం లేదు? ఉదాహరణకు మిమ్మల్నే తీసుకోవచ్చే?

మీరు కూడా కన్నవారి ప్రేమను పొందలేదు అని తెలుసుకున్నాను. అందువలనే ఇక్కడున్న అత్తయ్య ఇంటికి వచ్చారని తెలుసుకున్నాను.

మావయ్య మరణం తరువాత బాధ్యతగా షాపు, కుటుంబాన్నీ నిర్వాహం చేస్తున్నారనేదీ అర్ధం చేసుకున్నాను,

‘ఇవన్నీ నాకు ఉండి ఉండకూడదా?’ అని బాధపడ్డాను. సమయం దాటి ఏర్పడిన ఈ బాధ ఎవరికీ ఏం ప్రయోజనం చెప్పండి.

నాకైనా సమయందాటి ఏర్పడింది. కాని, రమణ కు ఎప్పటికీ ఏ జ్ఞానమూ ఏర్పడదనే అనిపిస్తోంది.

తొక్కిన బురదను, మురికిని వదిలి వాడు బయటకే రాడు అని నమ్మవలసి వస్తోంది. మాట్లాడి చూసినా మళ్ళీ మళ్ళీ అదే గుంటలో ఉండటానికే ఆశపడుతున్నాడే తప్ప, బయటకు వచ్చే ఆలొచనే లేదు.

అందువలన వాడిని వదిలేసి నేనొక్కడినే వెళ్ళిపోవటంలో ఎటువంటి అర్ధమూ లేదు. ఇన్ని రోజులూ...ఇన్ని విషయాలలోనూ తోడుగా ఉన్న వాడిని ఇప్పుడు ఈ చివరి యాత్రకూ తోడుగా తీసుకు వెళ్తున్నా. ఇకపై తిరిగివచ్చే ఉద్దేశమే లేదు. 

వెళ్ళే ముందు శృతికా దగ్గర ఒకటి చెప్పదలుచుకున్నాను. కళ్ళు చెదిరించే వన్నీ మిణుగురు పురుగులే...నక్షత్రాలు కాదు అనేది తెలియజేయాలనుకున్నా.

ఈ ఉత్తరాన్ని ఆమెకు చూపండి. చదివిన తరువాత ఆమెగానే అర్ధం చేసుకుంటుంది. జీవితానికి కావలసింది నక్షత్రం కాదు అనేది గ్రహించుకుంటుంది. నక్షత్రాలే అక్కర్లేదు అనేటప్పుడు మిణుగురు పురుగుల వెనుక వెళ్ళింది ఎంతపెద్ద తప్పో అనేది అర్ధం చేసుకుంటుంది.

రక్షణ, ప్రకాశమైన వెలుతురూ నిండి ఉండే సూర్యుడే అతి ముఖ్యం అనేది తెలుసుకుంటుంది. సూర్యుడి వెలుతురుకూ, వేడికీ ముందు ఉత్త నక్షత్రాలూ, చంద్రుడూ ఉన్న చోటు తెలియక కనబడకుండా పొయేటప్పుడు ఈ మిణుగురు పురుగులు ఎక్కడ్నుంచి శాశ్వతంగా ఉండగలవు?

సూర్యుడ్ని పక్కన పెట్టుకుని, మిణుగురు పురుగుల కోసం కళ్ల చెదిరింపుకు ఆశపడే అజ్ఞానాన్ని ఏం చెప్పాలి? అది ఉత్త అజ్ఞానం అనేది మీరు తెలుసుకుంటే సరే. మీరే అర్ధం చేసుకోకపోతే ఇంకెవరు అర్ధం చేసుకుంటారు?

ఇట్లు

అశ్వినీకుమార్”

చదివి ముగించిన వెంటనే కామేష్ కు మొదటి షాక్ కొట్టింది.

తరువాత మనసు కరిగిపోయి...కళ్ళ నుండి కన్నీరు కారింది. ఒక్క క్షణం ఏం చేయాలో తెలియక నిలబడిపోయాడు.

ఆ తరువాత వేగంగా ఇంట్లోకి వెళ్ళి చొక్కా తొడుక్కుని, ఉత్తరాన్ని మడతపెట్టి జేబులో పెట్టుకుని, ఎవరితోనూ చెప్పకుండా, సైకిల్ తీసుకుని వేగంగా తొక్కుకుంటూ భానూరేఖా ఇంటి దగ్గరకు వెళ్ళినప్పుడు గుంపుగా జనం ఉన్నారు. ఇతని కడుపులో భయమనే ఏమోషన్ చోటు చేసుకుంది...వాకిలికి వెళ్ళి గుంపులోని ఒకర్ని అడిగాడు.

“ఏంటయ్యా?”

“భానూరేఖా గారి కొడుకు లారీ ఢీకొని సుద్ద సుద్దగా అయిపోయాడట”

“ఎవరు చెప్పారు”

“గూర్ఖా! లోపల పోలీసులు ఉన్నారు”

“ఆ అబ్బాయి బాడీ ఇక్కడ పెట్టున్నారా?”

“ఊహూ...ఆసుపత్రికి తీసుకు వెళ్ళిపోయారని చెబుతున్నారు”

“అతనితో పాటూ ఇంకో కుర్రాడు కూడా ఉన్నాడట. కారు అప్పడంలాగా ముక్కలయ్యిందట. రెండు బాడీలనూ పొస్టు మార్టం కోసం తీసుకు వెళ్ళేరట..."

లోతైన నిట్టూర్పుతో కామేష్ శరీరం, మనసు కంపించ సైకిల్ తిప్పుకుని తొక్కుకుంటూ తిరిగి ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు హాలు గోడపై తగిలించున్న అద్దం ముందు నిలబడి అలంకారం చేసుకుంటోంది శృతికా.

అతను ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి మౌనంగా తలవంచుకుని నిలబడ్డాడు. ఆమె కావాలనే అతన్ని గమనించనట్లు 'పౌడర్ 'పూసుకుని, జడను ముడి వేసుకునేంత వరకు ఆగి, తరువాత ఉత్తరం జాపాడు.

ఆమె కోపంగా మొహం పెట్టుకుని “ఏమిటీ?” అన్నది.

“దీన్ని చదివి చూడు...”

“ఏమిటిది...?”

“లెటర్”

“ఎవరిది...”

“అశ్వినీకుమార్ ది”

“అశ్వినీకుమార్ దా...?” -- కోపంలో నుదురు చిట్ల అతన్ని చూసింది.

“నా ఉత్తరాన్ని మీరెలా చదవచ్చు?”

“ఇది నాకు వచ్చింది!”

“ఏమిటీ...?” ఆమె తనకు ఏర్పడిన షాకును దాచుకుని ఉత్తరాన్ని చదివి ముగించేంత వరకు...మౌనంగా నిలబడ్డాడు.

ఆమె ఒకసారి చదివి ముగించి భయం, ఆందోళనతో అతన్ని తలెత్తి చూసి ఇంకొసారి చదివింది.

చదువుతున్నప్పుడు ముఖం వాడిపోయింది. పెదాలు వణికినై. కళ్ల నుండి నీరు వచ్చింది.

“చివరి యాత్ర అంటే ఏమిటర్ధం...?” ఆమె స్వరం బొంగురు తనంతో వినబడ, చిన్న బాధతో చెప్పాడు.

“అది తెలుసుకోవటానికే కొద్దిసేపటి క్రితం అశ్వినీకుమార్ ఇంటివరకు వెళ్ళొచ్చాను"

“..................”

“వాకిలి చాలని గుంపు. విచారించినప్పుడు అంతా ముగిసిపోయింది అని తెలుసుకున్నాను. లారీ ఢీ కొని, కారు ముక్కలయ్యిందట. ఇద్దరి బాడీలనూ పోస్ట్ మార్టం కోసం తీసుకు వెళ్లారని చెబుతున్నారు?”

ఆమె ఒక్క క్షణం మౌనంగా నిలబడ...అతనే మళ్ళీ అడిగాడు.

“చూడాలని అనిపిస్తోందా...?నేను తీసుకు వెళతాను”

“లేదు...వద్దు” అంటూ ధీర్ఘంగా తల ఊపి కళ్ళు తుడుచుకుంది. దన్నెం మీద ఉన్న తుండు...మడతపెట్టబడి ఉన్న లంగానూ, ఓణీని చేతిలో తీసుకున్నప్పుడు ఏమీ అర్ధం కాని వాడుగా నిలబడ్డాడు.

“ఎక్కడికి వెళ్తున్నావు శృతికా?”

“తల స్నానం...సుద్ది చేసుకోవటానికి...” అనేది జవాబుగా చెప్పేసి, వేసుకున్న జడను విప్పుకుని ఇంటి వెనుక ఉన్న స్నానాల గదివైపు వెళ్ళింది.

పలురకాల ఎమోషన్స్ తాకిడితో...ఆమె వెళ్లటాన్ని చూస్తూ అలాగే కదలకుండా నిలబడ్డాడు కామేష్.

***************************************************సమాప్తం*****************************************

మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్)...(PART-12)

 

                                                                            మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్)                                                                                                                                                           (PART-12)

రాత్రంతా ఆలొచించినప్పుడు మరుసటి రోజు ప్రొద్దున ఒక ఖచ్చితమైన నిర్ణయానికి వచ్చాడు అశ్వినీకుమార్. ఎటువంటి ప్రేరణ, అడ్డు ఏర్పడి మనసు మారే లోపల దాన్ని నెరవేర్చాలనే అవసరంతో పనిలోకి దిగాడు. పెందరాలే లేచి, స్నానం చేసి, డ్రస్సు మార్చుకుని, కాఫీ తీసుకు వచ్చిన పనివాడి దగ్గర, “అమ్మ..లేచిందా?” అని విచారించాడు.

ఆ పనివాడు “లేదు” అని తలఊప, ఒక్క క్షణం సంకోచించి నిలబడి...తరువాత వేగంగా దిగి కిందకు వచ్చాడు. షెడ్డులో ఉన్న కారును తీసుకుని, బయలుదేరి రమణ ఇంటి కాంపౌండ్లో దూరుతున్నప్పుడు గేటు దగ్గర నిలబడున్న గూర్ఖా ఎప్పటిలాగానే ‘సెల్యూట్’ చేశాడు. ఎప్పుడూ జవాబుగా తిరిగి ‘సెల్యూట్’ కొట్టకుండా నిర్లక్ష్యంగా ఆ గూర్ఖా ఒక మనిషే కాడు అనే భావంతో తిరిగి కూడా చూడకుండా వెళ్ళిపోయే అశ్వినీకుమార్ ఆ రోజు కారును నెమ్మది చేసి, గూర్ఖాకు రిటర్న్ ‘సెల్యూట్’ కొట్టి, అతన్ని ఆశ్చర్యపరచి లోపలకు వచ్చాడు.

పోర్టికో చుట్టూ కొంచం ముందు ఎర్ర ఎర్రటి పెద్ద పూవులు పూసున్న చెట్ల పక్కన, రమణ యొక్క బెడ్ రూముకి కింద కారు ఆపాడు. కారు నుండి దిగకుండానే గట్టిగా  హారణ్ కొట్టాడు. రెండు మూడు సార్లు కొట్టినా రమణ రాకపోవటంతో కొంత విసుక్కుని, చెట్లకు నీళ్ళు పోస్తున్న పనివాడిని పిలిచి అడిగాడు.

“ఎక్కడయ్యా మీ చిన్న యజమాని?”

తోట పనివాడు అతి భవ్యంగా నీళ్ళ పైపును కింద పడేసి పరిగెత్తుకు వచ్చి జవాబు చెప్పాడు.

“మేడమీద గదిలో నిద్ర పోతూ ఉండుంటారండి...!”

అశ్వినీకుమార్ చేతి గడియారం చూశాడు. టైము ఏడు నలభై. ముందుగానే వచ్చాను. ఎనిమిదిన్నరకు లేచే అలవాటు ఉన్నవాడు రమణ.

ఇతను కూడా తొమ్మిదింటి తరువాతే వస్తానని ముందు రోజు చెప్పిన వాడే. అందువలనే రమణ ఇంకా నిద్రపోతూ ఉన్నాడు. లేకపోతే క్రితం రాత్రి బాగా తాగుంటాడు. 

ఏదైనా సరే ఇప్పుడు అతన్ని లేపే కావాలి. లేటు చెయ్య కూడదు. లేటు చేసే ఒక్కొక్క క్షణం మనసు మొండికేసి మారిపోవచ్చు. గబుక్కున నేను తీసుకున్న నిర్ణయాన్ని ఒకసారి మనసులో గట్టిగా చెప్పుకుని, తోట పనివాడిని చికాకుతో చూశాను.

“వెళ్ళయ్యా...వెళ్ళి నేనొచ్చి కింద కాచుకున్నానని చెప్పి లేపవయ్యా”

“ఇదిగో లేపుతానండీ”

తొటమాలి ఆందోళన పడుతూ వచ్చి లేపటంతో రమణ ఏదీ అర్ధం కాక కళ్ళు నలుపుకుంటూ చూశాడు.

“అయ్యా, అశ్వినీకుమార్ అయ్యగారు వచ్చున్నారు. మిమ్మల్ని లేపమన్నారు...”

“ఎవరు...ఎవరూ...?”

“అశ్వినీకుమార్ అయ్యగారు”

“అశ్విన్...?” -- అతని చూపులు గోడగడియారం వైపుకు వెళ్ల, ‘ఏమిటి ఇప్పుడే వచ్చేశాడు...?' అని గొణుక్కుంటూ, దుప్పటిని విదిలించుకుంటూ లేచి నిలబడి  కొంచంగా తూలాడు. తల కొంచం భారంగా అనిపించ, చెప్పులు వెతుక్కుని, రెండు రెండు మెట్లుగా దిగి పరిగెత్తుకు వచ్చాడు. అశ్వినీకుమార్ కారును చేరుకుని, డ్రైవింగ్ సీటుపక్కకు వంగి ‘గుడ్ మార్నింగ్’ చెప్పి, “ఏమిట్రా ఇంత త్వరగా వచ్చాశావు...?”

“త్వరగానే వచ్చాను!” -- అని లోపల ఏర్పడ్డ అశాంతితో కూడిన గుండె దఢను, చికాకును కప్పి పుచ్చుకుని, నవ్వు తెచ్చుకునే ప్రయత్నం చేస్తూ చెప్పాడు అశ్వినీకుమార్.

“ఏమిట్రా విశేషం...?” -- అతని ఆందోళనను గమనించకుండా అడిగాడు రమణ.

“బయలుదేరు. యాదగిరిగుట్ట లోని మన గెస్ట్ హౌస్ కు వెళ్దాం”

“యాదగిరిగుట్ట...ఏమిటీ సడన్ ప్రొగ్రాం?”

“సడన్ గా అనిపించింది. బ్యలుదేరాను”

“అవును...మనం మాత్రమే వెళ్తున్నామా...?”

“ఇంకెవరు రావాలని ఎదురుచూస్తున్నావు...?”

“శృతికా!”

అశ్వినీకుమార్ చటుక్కున తన కింద పెదవిని కొరుక్కుంటూ, లోపల ఏర్పడ్డ కొపాన్ని అనిచి, మనసును కట్టుబరచుకుని చెప్పాడు. “ఆమె లేకుండానా...? వెళ్ళి ఆమెను కూడా తీసుకునే వెళ్దాం”

“ఐడియా బాసూ!” -- రమణ మొహం ప్రకాశవంతమయ్యింది. పెదాలపై చిరునవ్వు ఏర్పడ “అలాగంటే అక్కడ పెట్టుకుందామని చెప్పు...”

“దేన్ని...?”-- స్టీరింగును పట్టుకున్న అతని చేతిని మరింత బిగించి చూపులతో రమణ ను చూడకుండా చూపులను యక్సిలేటర్ మీద ఉంచి అడిగాడు.

“అరంగేట్రం...”

“ఊ...”

“ఈ విషయం నువ్వు నిన్న చెప్పుంటే హోటల్లో రూము బుక్ చేసేవాడిని కాదుగా?”

“ఉండనీ. వేలు వేస్టు అవుతున్నాయి. అందులో ఇదీ ఒకటి. వెళ్ళి త్వరగా బయలుదేరు”

“ఇదిగో పదే నిమిషాలలో పళ్ళు తోముకుని, స్నానం చేసి, డ్రస్సు మార్చుకుని బయలుదేరుతాను...”

“స్నానం చేయక్కర్లేదు-డ్రస్సు మాత్రం మార్చుకునిరా. అక్కడ మన కాటేజీ స్నానాలగది చాలా బ్యూటీఫుల్...అక్కడికెళ్ళి స్నానం చేద్దాం. బ్రష్ మాత్రం చేసుకునిరా...చాలు”

“అదీ కరెక్టే! నువ్వు లోపలికి రా. ఒక్క నిమిషంలో రెడీ అయి వచ్చేస్తా”

“నేను కారులోనే కూర్చోనుంటాను...”

“లేదు...నువ్వూ రారా. ఒక కాఫీ తాగి బయలుదేరదాం”

అశ్వినీకుమార్ ఇంకో మాట మాట్లాడకుండా కారులో నుండి దిగి అతనితో పాటు మేడమీదున్న అతని గదికి వెళ్లాడు. రమణ స్నానాల గదిలోకి వెళ్ళి లోపల గొళ్లెం పెట్టుకున్న తరువాత ఇతను చురుకుగా పనిచేశాడు. ల్యాండ్ లైన్ నుండి తల్లి యొక్క ల్యాండ్ లైన్ పర్శనల్ నెంబర్ కు డయల్ చేశాడు.

‘అమ్మ...ఇంట్లో ఉండాలి’ అంటూ వేడుకున్నాడు. అవతలివైపు భానూరేఖా యొక్క స్వరం ‘హలో’ అనగా...కొంచం సంకోచించి “నేనే మాట్లాడుతున్నానమ్మా...” అన్నాడు.

ఆమె దగ్గర నుండి దానికి సమాధానం రాకపోవటంతో అతను స్నానాల గదిలో ఉన్న రమణ కు వినబడకుండా ఉండేందుకు సన్నటి స్వరంతో బ్రతిమిలాడాడు. “మాట్లాడవా అమ్మా? పరవలేదు. నేనే క్షమాపణలు అడుగుతున్నా. నేను చేసిన అన్ని తప్పులకూ కలిసి ఒకేసారి క్షమాపణలు అడుగుతున్నాను. నన్ను  క్షమించమ్మా!

కానీ, దీనికంతటికీ ఏది మూల కారణమో నీకు తెలియాలమ్మా? నీకు మాత్రమే కాదు...నీ లాంటి తల్లులందరికీ అర్ధం కావాలి. వీటన్నిటికీ నువ్వే కారణం. నీ ప్రేమ లేక, గమనింపు లేక, ఆదరణ, అభిమానమూ లేని నా చిన్న వయసే కారణం.

అప్పుడు నేను చూసింది, నా మనసులో పదిలమయిన కొన్ని దృష్యాలు కారణం. ఇంటికి నువ్వు పిలుచుకు వచ్చిన మనుషులు కారణం. వీటన్నిటి వల్లనే నాలో ఇలా ఒక వక్ర బుద్ది, వెర్రి ఏర్పడింది.

నేను దారిమళ్ళి తప్పుదోవలో వెళ్ళాను. ఇప్పుడు ఈ పరిస్థితుల్లో మనిద్దరం మారటం...ఒకరినొకరు సరిదిద్దటమో జరగని పరిస్థితుల్లో నాకు ఒకే ఒక దారే కనబడుతోంది. అదొక్కటే దీనికంతా ముగింపు... తీర్పు గా తెలుస్తోంది. అది వెతుక్కునే వెళుతున్నాను.

నేను మాత్రమే కాదు...వీటన్నిటిలోనూ నాకు తోడుగా ఉన్న రమణ ను కూడా నాతోపాటు తీసుకునే వెళ్తున్నా. ‘వెళ్ళొస్తాను’ అని చెప్పటం లేదమ్మా...జస్ట్ ‘వెళ్తున్నాను’. గుడ్ బై అమ్మా...”

ఎమోషన్ తో పెదాలు వణికి, కనురెప్పలు కొట్టుకోవటం మొదలై, చూపు మందగించ...వణుకుతున్న చేతులతో రిజీవర్ పెట్టినప్పుడు, భానూరేఖా యొక్క గుండె దఢ, ఆందోళన ఎక్కువవటం " అశ్విన్, ఉండు అశ్విన్...ఎక్కడ్నుంచి మాట్లాడుతున్నావు.... అశ్వి...”

ఇతను రిసీవర్ పెట్టి, టెలిఫోన్ కనెక్షన్ కట్ చేసి, అది పెట్టబడిన చోట్లో ఉన్న ప్లగ్గును ఊడదీసి రమణ కళ్ళల్లో పడకుండా దాచాడు. తాను ఇక్కడి నుండే  మాట్లాడానని కనిబెట్టి...అమ్మ తొందరలో -- ఆందోళనతో ఏ నిమిషాన అయినా అక్కడికి రావచ్చు అనుకుని రమణ ను తొందరపెట్టాడు.

నిదానంగా తల దువ్వుకుని, ‘సెంటు’ కొట్టు కోవటానికి రెడీ అవుతున్న అతని దగ్గరకు వెళ్ళి ఆ సెంటు బాటిల్ ను లాగి మంచం మీద విసిరేసి, “హూ...బయలుదేరరా అంటే, నిదానంగా పెళ్ళి కొడుకులా సింగారించు కుంటున్నావు...నా అవసరం నీకు అర్ధం కావటం లేదు...” అన్నాడు.

“ఎందుకురా అంత తొందర...?” అన్నవాడితో “రా...చెబుతాను. కారులో వెళ్తూ మాట్లాడుకుందాం...” అంటూ అతన్ని వేగంగా లాక్కుని తీసుకుని వెళ్ళి కారులో తోసి, తలుపు మూసి డ్రైవింగ్ సీటులో కూర్చోగా,

“రేయ్...కాఫీరా. కాఫీ కూడా తాగలేదురా” అని అరిచిన రమణతో “దార్లో తాగుదాం” అని సమాధాన పరచి, కారును స్టార్ట్ చేసి బయటకు వచ్చి, యాక్సిలేటర్ నొక్కి వేగంగా వెళ్లాడు.

శృతికా ఇంటి ఎదురు వీధిలో నుండి కారు వెళ్ళటం గమనించిన రమణ ఆందోళన చెందాడు.

“ఏమిట్రా ఇటు పక్కగా వెళుతున్నావు...ఆమెను పిక్ అప్ చేసుకోవద్దా...?”

ఆలోపు హైవేను చేరుకున్న అశ్వినీకుమార్ ఇంకా వేగాన్ని పెంచి “ఎవర్నీ” అంటూ నిదానంగా అడిగాడు.

“శృతికాను!”

చిరునవ్వుతో అతనివైపు చూస్తూ, అంతకుపైన విషయాన్ని దాచుకోలేక మాట్లాడాడు అశ్వినీకుమార్.

“ఆమెను మనం పిక్ అప్ చెయ్యటం లేదు! ఆమె మనతో రావటం లేదు”

“మనతో రావటం లేదా? కొద్ది సేపటి క్రితం...ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు ఆమె కూడా వస్తోందని చెప్పావు?”

“అబద్దం చెప్పాను”

అశ్విన్ తనని ఈజీగా మోసం చేసేడని గ్రహించి కొపంతో అతని మీద అరిచాడు రమణ.

“ఎందుకు అబద్దం చెప్పావు?”

“ఆమె దగ్గర నువ్వు నడుచుకునే పద్దతి నాకు నచ్చలేదు”

“నీకు నచ్చేటట్టు నేను నడుచుకోవాలని అవసరంలేదు”

“మిగిలిన విషయాలలో అవసరం లేకపోవచ్చు. కానీ, ఈ విషయంలో, నాకు ఇష్టమైనట్టు నడుచుకునే తీరాలి. వేరే దారి లేదు”

“ఏమిటి భయపెడుతున్నావా? మొదట కారును వెనక్కి తిప్పి తిన్నగా వెళ్ళి శృతికాను తీసుకురా”

“కుదరదు. ఇక నేను వెళ్ళి పిలవను. పిలిస్తే కూడా ఆమె రాదు”

“ఎందుకు రాదు?”

“అన్ని నిజాలూ చెప్పి. ఆమెకు లెటర్ గా రాసి పంపించాను. ఈ పాటికి ఆ ఉత్తరం ఆమెకు చేరుంటుంది. ఎంత పెద్ద ఆపదలో నుండి తప్పించుకున్నాము అనేది అర్ధం చేసుకోనుంటుంది”

మొహమంతా ఎర్ర బడ, ఆగ్రహం శిఖరాన ఉన్న రమణ, “మూర్ఖుడా! కారు తిప్పరా ఇడియట్...” అంటూ అశ్వినీకుమార్ మీద పడి స్టీరింగ్ తిప్ప,

అశ్వినీకుమార్, "నా ప్రాణం పోయినా సరే కారు తిప్పను!" అంటూ మొండిగా  అతని చేతిని విదిలించి, స్టీరింగును తానూ పుచ్చుకోవటానికి ప్రయత్నించ,

ఆ పోరాటంలో కసితో యాక్సిలేటర్ను మరింత గట్టిగా నొక్క కారు వంకర్లు టింకర్లుగా తిరుగుతూ వెడుతూంటే, ఎదురుగా అదే రాక్షస వేగంతో చెక్క బద్దలు ఎక్కించుకు వస్తున్న లారీని ఢీకొని, పోలికలు లేకుండా అప్పడంలాగా అనిగిపోయి లారీతోపాటూ కొన్ని గజాలు లాక్కుని వెళ్లబడ, తరువాత తల కిందలైన అదే సమయం,

భానూరేఖానూ, రమణ నాన్నానూ...ఎలాగైనా తమ కొడుకులను కనిబెట్టి ఆపి, తమతో రమ్మని చెప్పి బ్రతిమిలాడారు...తమ ఇంటికి విచారణ కోసం వచ్చిన పోలీస్ ఇన్స్పెక్టర్ దగ్గర!

                                                                                                          Continued...PART-13

***************************************************************************************************