మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్)...(PART-13)

 

                                                                              మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్)                                                                                                                                                           (PART-13)

రోజూలాగా కాకుండా ఆ రోజు పెందరాలే మెలుకువ వచ్చేసింది కామేష్ కు!

అయినా కానీ, కళ్ళు తెరవకుండా చెక్కలాగా పడుకునే ఉన్నాడు. దానిలాగా లేకుండా ఉన్నమే అనుకున్నాడు. జ్ఞాపకాలను మర్చిపోలేక పోతున్నానే అని బాధపడ్డాడు. మళ్ళీ మళ్ళీ అంతకు ముందు రోజు జరిగిన సంఘటనలు అతని కళ్ళ ముందుకు వచ్చి అతన్ని డిస్టర్బ్ చేస్తున్నాయి.

రమణ తనని, శృతికానూ కలిపి చెడుగా మాట్లాడింది ‘ఏమైనా స్రే ఆమెను అనుభవించ కుండా ఉండను’ అంటూ శపధం చేసింది. తరువాత అశ్వినీకుమార్ తనని మెడపుచ్చుకుని బయటకు గెంటేయమన్నది,

ఒక్కొక్కటిగా తలుచుకుని తలుచుకుని నిట్టూర్పు విడిచాడు. ఇక ఏదీ తన చేతిలో లేదు. విషయాలు అతని శక్తికీ, ప్రయత్నాలకూ మించి ఉన్నాయి.

అతనూ తనకు కుదిరినంతవరకు ఆపటానికి ప్రయత్నించాడు.  ఇన్ని రోజులు కృతజ్ఞత, బాధ్యత -- రెండింటి కోసం మాత్రమే కాకుండా, లోతైన మనసులో ఎవరికీ తెలియక ఎంతో అందంగా ఉన్న...అతని వలనే విడిపించుకోలేని శృతికాపైన ఉన్న ఆ రహస్యమైన ప్రేమకొసం కలిపే పోరాడి చూసి  ఓడిపోయాడు.

ఇకపైన ఏది జరిగినా అది దేవుని ఇష్టం. లేకపోతే మొదటే నిర్ణయించబడ్డ విధి. అందులో నుండి ఎవరి వల్లా తప్పించుకోవటం కుదరేపని కాదు!

అయినా ఒకే ఒక ఊరడింపు విషయం...చేసే ప్రార్ధనలకు కొంచం బలం ఉంది అనే నమ్మకమే!

కృరమైన ఆపదను తగ్గించి...చిన్నదైన సాధారణ ఆపదగా మార్చగల శక్తి దానికి ఉంది. ఇక ఆ ప్రార్ధన తప్ప వేరే దారే లేదు.

కామేష్ కళ్ళు మూసుకునే కనకదుర్గ అమ్మవారిని జ్ఞాపకం తెచ్చుకున్నాడు. జ్ఞాపకాలలోనే ఆమె పాదాలు మీద పడి మొక్కుకుని, కళ్ళకు అద్దుకుని, ప్రార్ధించాడు.

‘శృతికా మారాలి.  ఆమెకు ఎటువంటి ఆపదా ఏర్పడ కూడదు. మానభంగం జరగకూడదు. హఠాత్తుగా ఏర్పడిన ఈ చెడు సావాసాలు అన్నీ పోయీ, ఆమె మంచి విధంగా ఉండాలి. హాయిగా పెళ్ళి చేసుకుని ప్రశాంతంగా కుటుంబ జీవితం జరుపుకోవాలి.

దీన్నే మళ్ళీ మళ్ళీ వేడుకున్నాడు. ఒకసారి కాదు, రెండుసార్లు కాదు, మూడు, నాలుగు, ఐదు అంటూ పలుసార్లు.

సుమారుగా ఆరున్నర గంటల సమయంలో షాపులో పనిచేసే కుర్రాడు వచ్చి తలుపు కొట్ట...లేచి వెళ్ళి అతనికి షాపు తాళాలు ఇచ్చి,

“ఈ రోజు నాకు కొంచం ఆరొగ్యం బాగలేదు. కొద్దిసేపు అయిన తరువాత వస్తాను. అంతవరకు షాపు జాగ్రత్తగా చూసుకో” అని చెప్పి పంపేసి, బ్రష్ చేసుకోవటానికి వెళ్ళేటప్పుడు...స్నానాల గదిలో నుండి శృతికా పాట పాడుతున్నది వినిపించింది. ఆమె స్వరం ఉత్సాహంగా ఉంది. పాత తెలుగు సినిమాలోని ప్రేమ పాట. దాన్ని ఎమోషనల్ గా పాడుతున్నది.

వింటూనే పళ్ళు తోముకుని వచ్చిన అతని దగ్గర నుండి లోతైన పెద్ద నిట్టూర్పు బయటకు వినబడింది. అత్తయ్య ఇచ్చిన కాఫీని తాగేసి పేపర్ చదవటానికి వాకిలివైపుకు వెళ్ళినప్పుడు వరాండా గది తలుపు పక్కన ఎవరో భయపడుతూ నిలబడుంటం చూశాడు.

“ఎవరది?” -- విపరీతమైన విసుగుతో అడిగాడు.

“నేను భానూరేఖా ఇంటి దగ్గర నుండి వస్తున్నాను"

“ఏ భానూరేఖా?”--ఇతను గుర్తుకురాని వాడిలాగా అడగ, వచ్చినతను భయపడుతూ, భయపడుతూ చెప్పాడు.

"నటి భానూరేఖా నండి"

కామేష్ మొహం చిట్లింది. స్వరంలో విరక్తి తొంగి చూసింది.

“దేనికీ...?”

“ఇదే కదండీ కామేష్ గారి ఇల్లు?”

“అవును”

“అశ్వినీకుమార్ అయ్యగారు ఈ లెటర్ ఇచ్చి పంపించారు”

“ఎవరికి?”

“కామేష్ అనే ఆయనకు”

“ఏమిటి...ఏమిటీ?” -- నమ్మలేని అతను సంతోషంతోనూ, ఆశ్చర్యంతోనూ అడిగాడు.

“అవునండి! ఈ అడ్రస్సులో కామేష్ అని ఒక వ్యక్తి ఉంటారు. ఆయన దగ్గర నేను ఇచ్చినట్టు చెప్పి ఈ ఉత్తరాన్ని ఇచ్చేసిరారా...అని అయ్యగారే పంపించారు”

“అశ్వినీకుమారా?"

“అవునండి”

ఉత్తరాన్ని తీసుకున్నాడు కామేష్. అది అతికించబడి ఉంది. అడ్రెస్సు రాసే చోట ఇతని పేరు మాత్రమే రాసుంది. భయం, తడబాటు తో ఉత్తరాని ఓపన్ చేశాడు. అప్పుడు వచ్చినతను “అయితే నేను బయలుదేరనా...” అని సెలవు తీసుకున్నాడు...ఇతనో తల ఊపి పంపించి కవరులో ఉన్న ఉత్తరం తీసి విప్పాడు. 

దగ్గర దగ్గర నాలుగైదు పేజీల ఉత్తరం. ఎంతో మర్యాదతో 'గౌరవనీయులైన శ్రీ కామేష్ గారికి...’ అని మొదలు పెట్టబడి ఉంది.

అతను తనలో ఏర్పడ్డ అదుర్దానూ, వేగాన్నీ అనుచుకుని పక్కగా ఉన్న అరుగు మీద కూర్చుని, వెనక్కి ఆనుకుని చదవటం మొదలుపెట్టాడు.

“ఈ ఉత్తరం చదవటం అనవసరం అని అనుకోరని అనుకుంటున్నాను. కోపంతో చదవకుండానే నలిపి డస్ట్ బిన్ లో పడేయరని కూడా అనుకుంటున్నాను.

నిన్ను మీరు మా ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చినప్పుడు జరిగిన కొన్ని సంఘటనల కోసం నేను చాలా బాధపడుతున్నాను. ‘దానికొసం మాత్రమే బాధపడుతున్నావా?’ అంటూ దయచేసి అడగకండి.

అన్ని విషయాలకోసమూ బాధపడుతున్నాను. నేను చేసిన ప్రతి చేష్టకూ బాధపడుతున్నాను.

నేను చేసిన తప్పులు ఒకటా...రెండా?

ఈ తప్పులన్నీ నేనే ఒంటరిగా చెయ్యలేదు. రమణతో పాటూ కలిసి చేశాను.

నా అన్ని విషయాలలోనూ అతను తోడు వచ్చాడు. వాడికి నేను తోడా...నాకు వాడు తోడా? అనేది అర్ధం కాలేదు!

ఎవరికి ఎవరు తోడున్నా చేసిన తప్పులు అన్నీ క్షమించ దగినవి కావు. అన్నిటికంటే ముఖ్యంగా శృతికాకు చెయ్యాలనుకున్న పెద్ద నేరం.

మంచికాలంగా, అది ఆలొచనతోనే ఆగిపోయింది. అమలు పరచటానికి తీసుకురాకుండా అడ్డుపడింది…నిన్న మీరు ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చి మాట్లాడిన మాటలే.

మీరే నా మనసును పూర్తిగా మార్చి నన్ను ఆలొచింప చేశారు. ఆ తీవ్రమైన ఆలోచన ఫలితంగానే నేను ఈ నిర్ణయానికి వచ్చాను.

నిజంగా చెబుతున్నా, మీరు వచ్చి అలా మాట్లాడి ఉండకపోతే శృతికాకు ఆ భయంకరమైన ఆపద జరిగిపోయేది.

కారణం, దానికంతా నాకు అర్హత లేదనేది ఒక పక్కనైతే, ఆడవాళ్ళను నేను ద్వేషిస్తున్నాను...అందరు మహిళలనూ ద్వేషిస్తున్నాను...నా తల్లితో సహా!

ముఖ్యంగా ఈ విరక్తి, పగ తీర్చుకోవాలనే గుణమూ నా తల్లి వలనే ప్రారంభమయ్యింది.

కానీ, ఆమెను మాత్రమే నేను కారణంగా చెప్పటానికి ఇష్టపడటం లేదు. అలా చెబితే అది నేను తప్పించుకోవటానికి చెబుతున్న సాకు.

అమ్మ, తండ్రి యొక్క ఆదరణ లేక -- ప్రేమ దొరకని పిల్లలందరూ ఇలాగా నాకులాగా మారిపోయారా...లేదు.

మంచిగా, బాద్యతలున్న వాడిగా, తన పరిస్థితి తెలుసుకున్న వాడు మర్యాద, గౌరవమూ ఉన్నవాడిగా ఎంతమంది పెరగటం లేదు? ఉదాహరణకు మిమ్మల్నే తీసుకోవచ్చే?

మీరు కూడా కన్నవారి ప్రేమను పొందలేదు అని తెలుసుకున్నాను. అందువలనే ఇక్కడున్న అత్తయ్య ఇంటికి వచ్చారని తెలుసుకున్నాను.

మావయ్య మరణం తరువాత బాధ్యతగా షాపు, కుటుంబాన్నీ నిర్వాహం చేస్తున్నారనేదీ అర్ధం చేసుకున్నాను,

‘ఇవన్నీ నాకు ఉండి ఉండకూడదా?’ అని బాధపడ్డాను. సమయం దాటి ఏర్పడిన ఈ బాధ ఎవరికీ ఏం ప్రయోజనం చెప్పండి.

నాకైనా సమయందాటి ఏర్పడింది. కాని, రమణ కు ఎప్పటికీ ఏ జ్ఞానమూ ఏర్పడదనే అనిపిస్తోంది.

తొక్కిన బురదను, మురికిని వదిలి వాడు బయటకే రాడు అని నమ్మవలసి వస్తోంది. మాట్లాడి చూసినా మళ్ళీ మళ్ళీ అదే గుంటలో ఉండటానికే ఆశపడుతున్నాడే తప్ప, బయటకు వచ్చే ఆలొచనే లేదు.

అందువలన వాడిని వదిలేసి నేనొక్కడినే వెళ్ళిపోవటంలో ఎటువంటి అర్ధమూ లేదు. ఇన్ని రోజులూ...ఇన్ని విషయాలలోనూ తోడుగా ఉన్న వాడిని ఇప్పుడు ఈ చివరి యాత్రకూ తోడుగా తీసుకు వెళ్తున్నా. ఇకపై తిరిగివచ్చే ఉద్దేశమే లేదు. 

వెళ్ళే ముందు శృతికా దగ్గర ఒకటి చెప్పదలుచుకున్నాను. కళ్ళు చెదిరించే వన్నీ మిణుగురు పురుగులే...నక్షత్రాలు కాదు అనేది తెలియజేయాలనుకున్నా.

ఈ ఉత్తరాన్ని ఆమెకు చూపండి. చదివిన తరువాత ఆమెగానే అర్ధం చేసుకుంటుంది. జీవితానికి కావలసింది నక్షత్రం కాదు అనేది గ్రహించుకుంటుంది. నక్షత్రాలే అక్కర్లేదు అనేటప్పుడు మిణుగురు పురుగుల వెనుక వెళ్ళింది ఎంతపెద్ద తప్పో అనేది అర్ధం చేసుకుంటుంది.

రక్షణ, ప్రకాశమైన వెలుతురూ నిండి ఉండే సూర్యుడే అతి ముఖ్యం అనేది తెలుసుకుంటుంది. సూర్యుడి వెలుతురుకూ, వేడికీ ముందు ఉత్త నక్షత్రాలూ, చంద్రుడూ ఉన్న చోటు తెలియక కనబడకుండా పొయేటప్పుడు ఈ మిణుగురు పురుగులు ఎక్కడ్నుంచి శాశ్వతంగా ఉండగలవు?

సూర్యుడ్ని పక్కన పెట్టుకుని, మిణుగురు పురుగుల కోసం కళ్ల చెదిరింపుకు ఆశపడే అజ్ఞానాన్ని ఏం చెప్పాలి? అది ఉత్త అజ్ఞానం అనేది మీరు తెలుసుకుంటే సరే. మీరే అర్ధం చేసుకోకపోతే ఇంకెవరు అర్ధం చేసుకుంటారు?

ఇట్లు

అశ్వినీకుమార్”

చదివి ముగించిన వెంటనే కామేష్ కు మొదటి షాక్ కొట్టింది.

తరువాత మనసు కరిగిపోయి...కళ్ళ నుండి కన్నీరు కారింది. ఒక్క క్షణం ఏం చేయాలో తెలియక నిలబడిపోయాడు.

ఆ తరువాత వేగంగా ఇంట్లోకి వెళ్ళి చొక్కా తొడుక్కుని, ఉత్తరాన్ని మడతపెట్టి జేబులో పెట్టుకుని, ఎవరితోనూ చెప్పకుండా, సైకిల్ తీసుకుని వేగంగా తొక్కుకుంటూ భానూరేఖా ఇంటి దగ్గరకు వెళ్ళినప్పుడు గుంపుగా జనం ఉన్నారు. ఇతని కడుపులో భయమనే ఏమోషన్ చోటు చేసుకుంది...వాకిలికి వెళ్ళి గుంపులోని ఒకర్ని అడిగాడు.

“ఏంటయ్యా?”

“భానూరేఖా గారి కొడుకు లారీ ఢీకొని సుద్ద సుద్దగా అయిపోయాడట”

“ఎవరు చెప్పారు”

“గూర్ఖా! లోపల పోలీసులు ఉన్నారు”

“ఆ అబ్బాయి బాడీ ఇక్కడ పెట్టున్నారా?”

“ఊహూ...ఆసుపత్రికి తీసుకు వెళ్ళిపోయారని చెబుతున్నారు”

“అతనితో పాటూ ఇంకో కుర్రాడు కూడా ఉన్నాడట. కారు అప్పడంలాగా ముక్కలయ్యిందట. రెండు బాడీలనూ పొస్టు మార్టం కోసం తీసుకు వెళ్ళేరట..."

లోతైన నిట్టూర్పుతో కామేష్ శరీరం, మనసు కంపించ సైకిల్ తిప్పుకుని తొక్కుకుంటూ తిరిగి ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు హాలు గోడపై తగిలించున్న అద్దం ముందు నిలబడి అలంకారం చేసుకుంటోంది శృతికా.

అతను ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి మౌనంగా తలవంచుకుని నిలబడ్డాడు. ఆమె కావాలనే అతన్ని గమనించనట్లు 'పౌడర్ 'పూసుకుని, జడను ముడి వేసుకునేంత వరకు ఆగి, తరువాత ఉత్తరం జాపాడు.

ఆమె కోపంగా మొహం పెట్టుకుని “ఏమిటీ?” అన్నది.

“దీన్ని చదివి చూడు...”

“ఏమిటిది...?”

“లెటర్”

“ఎవరిది...”

“అశ్వినీకుమార్ ది”

“అశ్వినీకుమార్ దా...?” -- కోపంలో నుదురు చిట్ల అతన్ని చూసింది.

“నా ఉత్తరాన్ని మీరెలా చదవచ్చు?”

“ఇది నాకు వచ్చింది!”

“ఏమిటీ...?” ఆమె తనకు ఏర్పడిన షాకును దాచుకుని ఉత్తరాన్ని చదివి ముగించేంత వరకు...మౌనంగా నిలబడ్డాడు.

ఆమె ఒకసారి చదివి ముగించి భయం, ఆందోళనతో అతన్ని తలెత్తి చూసి ఇంకొసారి చదివింది.

చదువుతున్నప్పుడు ముఖం వాడిపోయింది. పెదాలు వణికినై. కళ్ల నుండి నీరు వచ్చింది.

“చివరి యాత్ర అంటే ఏమిటర్ధం...?” ఆమె స్వరం బొంగురు తనంతో వినబడ, చిన్న బాధతో చెప్పాడు.

“అది తెలుసుకోవటానికే కొద్దిసేపటి క్రితం అశ్వినీకుమార్ ఇంటివరకు వెళ్ళొచ్చాను"

“..................”

“వాకిలి చాలని గుంపు. విచారించినప్పుడు అంతా ముగిసిపోయింది అని తెలుసుకున్నాను. లారీ ఢీ కొని, కారు ముక్కలయ్యిందట. ఇద్దరి బాడీలనూ పోస్ట్ మార్టం కోసం తీసుకు వెళ్లారని చెబుతున్నారు?”

ఆమె ఒక్క క్షణం మౌనంగా నిలబడ...అతనే మళ్ళీ అడిగాడు.

“చూడాలని అనిపిస్తోందా...?నేను తీసుకు వెళతాను”

“లేదు...వద్దు” అంటూ ధీర్ఘంగా తల ఊపి కళ్ళు తుడుచుకుంది. దన్నెం మీద ఉన్న తుండు...మడతపెట్టబడి ఉన్న లంగానూ, ఓణీని చేతిలో తీసుకున్నప్పుడు ఏమీ అర్ధం కాని వాడుగా నిలబడ్డాడు.

“ఎక్కడికి వెళ్తున్నావు శృతికా?”

“తల స్నానం...సుద్ది చేసుకోవటానికి...” అనేది జవాబుగా చెప్పేసి, వేసుకున్న జడను విప్పుకుని ఇంటి వెనుక ఉన్న స్నానాల గదివైపు వెళ్ళింది.

పలురకాల ఎమోషన్స్ తాకిడితో...ఆమె వెళ్లటాన్ని చూస్తూ అలాగే కదలకుండా నిలబడ్డాడు కామేష్.

***************************************************సమాప్తం*****************************************