మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్) (PART-12)
రాత్రంతా
ఆలొచించినప్పుడు మరుసటి రోజు ప్రొద్దున ఒక ఖచ్చితమైన నిర్ణయానికి వచ్చాడు అశ్వినీకుమార్.
ఎటువంటి ప్రేరణ, అడ్డు ఏర్పడి మనసు మారే లోపల దాన్ని నెరవేర్చాలనే అవసరంతో
పనిలోకి దిగాడు. పెందరాలే లేచి, స్నానం చేసి, డ్రస్సు మార్చుకుని, కాఫీ తీసుకు వచ్చిన పనివాడి దగ్గర,
“అమ్మ..లేచిందా?”
అని విచారించాడు.
ఆ పనివాడు “లేదు” అని తలఊప,
ఒక్క క్షణం
సంకోచించి నిలబడి...తరువాత వేగంగా దిగి కిందకు వచ్చాడు. షెడ్డులో ఉన్న కారును
తీసుకుని, బయలుదేరి రమణ ఇంటి కాంపౌండ్లో దూరుతున్నప్పుడు గేటు దగ్గర
నిలబడున్న గూర్ఖా ఎప్పటిలాగానే ‘సెల్యూట్’ చేశాడు. ఎప్పుడూ జవాబుగా తిరిగి ‘సెల్యూట్’ కొట్టకుండా నిర్లక్ష్యంగా ఆ గూర్ఖా ఒక మనిషే కాడు అనే
భావంతో తిరిగి కూడా చూడకుండా వెళ్ళిపోయే అశ్వినీకుమార్ ఆ రోజు కారును నెమ్మది చేసి,
గూర్ఖాకు రిటర్న్ ‘సెల్యూట్’ కొట్టి, అతన్ని ఆశ్చర్యపరచి లోపలకు వచ్చాడు.
పోర్టికో చుట్టూ
కొంచం ముందు ఎర్ర ఎర్రటి పెద్ద పూవులు పూసున్న చెట్ల పక్కన,
రమణ యొక్క బెడ్
రూముకి కింద కారు ఆపాడు. కారు నుండి దిగకుండానే గట్టిగా హారణ్ కొట్టాడు. రెండు మూడు సార్లు కొట్టినా రమణ
రాకపోవటంతో కొంత విసుక్కుని, చెట్లకు నీళ్ళు పోస్తున్న పనివాడిని పిలిచి అడిగాడు.
“ఎక్కడయ్యా
మీ చిన్న యజమాని?”
తోట పనివాడు అతి భవ్యంగా
నీళ్ళ పైపును కింద పడేసి పరిగెత్తుకు వచ్చి జవాబు చెప్పాడు.
“మేడమీద
గదిలో నిద్ర పోతూ ఉండుంటారండి...!”
అశ్వినీకుమార్ చేతి
గడియారం చూశాడు. టైము ఏడు నలభై. ముందుగానే వచ్చాను. ఎనిమిదిన్నరకు లేచే అలవాటు
ఉన్నవాడు రమణ.
ఇతను కూడా
తొమ్మిదింటి తరువాతే వస్తానని ముందు రోజు చెప్పిన వాడే. అందువలనే రమణ ఇంకా
నిద్రపోతూ ఉన్నాడు. లేకపోతే క్రితం రాత్రి బాగా తాగుంటాడు.
ఏదైనా సరే ఇప్పుడు
అతన్ని లేపే కావాలి. లేటు చెయ్య కూడదు. లేటు చేసే ఒక్కొక్క క్షణం మనసు మొండికేసి
మారిపోవచ్చు. గబుక్కున నేను తీసుకున్న నిర్ణయాన్ని ఒకసారి మనసులో గట్టిగా
చెప్పుకుని, తోట పనివాడిని చికాకుతో చూశాను.
“వెళ్ళయ్యా...వెళ్ళి
నేనొచ్చి కింద కాచుకున్నానని చెప్పి లేపవయ్యా”
“ఇదిగో
లేపుతానండీ”
తొటమాలి ఆందోళన
పడుతూ వచ్చి లేపటంతో రమణ ఏదీ అర్ధం కాక కళ్ళు నలుపుకుంటూ చూశాడు.
“అయ్యా,
అశ్వినీకుమార్
అయ్యగారు వచ్చున్నారు. మిమ్మల్ని లేపమన్నారు...”
“ఎవరు...ఎవరూ...?”
“అశ్వినీకుమార్ అయ్యగారు”
“అశ్విన్...?”
-- అతని చూపులు
గోడగడియారం వైపుకు వెళ్ల, ‘ఏమిటి ఇప్పుడే వచ్చేశాడు...?'
అని గొణుక్కుంటూ,
దుప్పటిని
విదిలించుకుంటూ లేచి నిలబడి కొంచంగా
తూలాడు. తల కొంచం భారంగా అనిపించ, చెప్పులు వెతుక్కుని, రెండు రెండు మెట్లుగా దిగి పరిగెత్తుకు వచ్చాడు. అశ్వినీకుమార్
కారును చేరుకుని, డ్రైవింగ్ సీటుపక్కకు వంగి ‘గుడ్ మార్నింగ్’ చెప్పి, “ఏమిట్రా ఇంత త్వరగా వచ్చాశావు...?”
“త్వరగానే వచ్చాను!” -- అని లోపల ఏర్పడ్డ అశాంతితో కూడిన గుండె దఢను,
చికాకును కప్పి
పుచ్చుకుని, నవ్వు తెచ్చుకునే ప్రయత్నం చేస్తూ చెప్పాడు అశ్వినీకుమార్.
“ఏమిట్రా
విశేషం...?” -- అతని ఆందోళనను గమనించకుండా అడిగాడు రమణ.
“బయలుదేరు.
యాదగిరిగుట్ట లోని మన గెస్ట్ హౌస్ కు వెళ్దాం”
“యాదగిరిగుట్ట...ఏమిటీ
సడన్ ప్రొగ్రాం?”
“సడన్ గా అనిపించింది. బ్యలుదేరాను”
“అవును...మనం
మాత్రమే వెళ్తున్నామా...?”
“ఇంకెవరు రావాలని ఎదురుచూస్తున్నావు...?”
“శృతికా!”
అశ్వినీకుమార్
చటుక్కున తన కింద పెదవిని కొరుక్కుంటూ, లోపల ఏర్పడ్డ కొపాన్ని అనిచి,
మనసును
కట్టుబరచుకుని చెప్పాడు. “ఆమె లేకుండానా...? వెళ్ళి ఆమెను కూడా తీసుకునే వెళ్దాం”
“ఐడియా
బాసూ!” -- రమణ మొహం ప్రకాశవంతమయ్యింది. పెదాలపై చిరునవ్వు
ఏర్పడ “అలాగంటే అక్కడ పెట్టుకుందామని చెప్పు...”
“దేన్ని...?”--
స్టీరింగును
పట్టుకున్న అతని చేతిని మరింత బిగించి చూపులతో రమణ ను చూడకుండా చూపులను యక్సిలేటర్
మీద ఉంచి అడిగాడు.
“అరంగేట్రం...”
“ఊ...”
“ఈ
విషయం నువ్వు నిన్న చెప్పుంటే హోటల్లో రూము బుక్ చేసేవాడిని కాదుగా?”
“ఉండనీ.
వేలు వేస్టు అవుతున్నాయి. అందులో ఇదీ ఒకటి. వెళ్ళి త్వరగా బయలుదేరు”
“ఇదిగో
పదే నిమిషాలలో పళ్ళు తోముకుని, స్నానం చేసి, డ్రస్సు మార్చుకుని బయలుదేరుతాను...”
“స్నానం
చేయక్కర్లేదు-డ్రస్సు మాత్రం మార్చుకునిరా. అక్కడ మన కాటేజీ స్నానాలగది చాలా
బ్యూటీఫుల్...అక్కడికెళ్ళి స్నానం చేద్దాం. బ్రష్ మాత్రం చేసుకునిరా...చాలు”
“అదీ
కరెక్టే! నువ్వు లోపలికి రా. ఒక్క నిమిషంలో రెడీ అయి వచ్చేస్తా”
“నేను
కారులోనే కూర్చోనుంటాను...”
“లేదు...నువ్వూ
రారా. ఒక కాఫీ తాగి బయలుదేరదాం”
అశ్వినీకుమార్ ఇంకో
మాట మాట్లాడకుండా కారులో నుండి దిగి అతనితో పాటు మేడమీదున్న అతని గదికి వెళ్లాడు. రమణ
స్నానాల గదిలోకి వెళ్ళి లోపల గొళ్లెం పెట్టుకున్న తరువాత ఇతను చురుకుగా పనిచేశాడు.
ల్యాండ్ లైన్ నుండి తల్లి యొక్క ల్యాండ్ లైన్ పర్శనల్ నెంబర్ కు డయల్ చేశాడు.
‘అమ్మ...ఇంట్లో
ఉండాలి’ అంటూ వేడుకున్నాడు. అవతలివైపు భానూరేఖా యొక్క స్వరం ‘హలో’ అనగా...కొంచం సంకోచించి “నేనే
మాట్లాడుతున్నానమ్మా...” అన్నాడు.
ఆమె దగ్గర నుండి
దానికి సమాధానం రాకపోవటంతో అతను స్నానాల గదిలో ఉన్న రమణ కు వినబడకుండా ఉండేందుకు
సన్నటి స్వరంతో బ్రతిమిలాడాడు. “మాట్లాడవా అమ్మా? పరవలేదు. నేనే క్షమాపణలు
అడుగుతున్నా. నేను చేసిన అన్ని తప్పులకూ కలిసి ఒకేసారి క్షమాపణలు అడుగుతున్నాను.
నన్ను క్షమించమ్మా!
కానీ, దీనికంతటికీ ఏది మూల కారణమో నీకు
తెలియాలమ్మా? నీకు మాత్రమే కాదు...నీ లాంటి తల్లులందరికీ
అర్ధం కావాలి. వీటన్నిటికీ నువ్వే కారణం. నీ ప్రేమ లేక, గమనింపు
లేక, ఆదరణ, అభిమానమూ లేని నా చిన్న
వయసే కారణం.
అప్పుడు నేను
చూసింది, నా మనసులో
పదిలమయిన కొన్ని దృష్యాలు కారణం. ఇంటికి నువ్వు పిలుచుకు వచ్చిన మనుషులు కారణం.
వీటన్నిటి వల్లనే నాలో ఇలా ఒక వక్ర బుద్ది, వెర్రి
ఏర్పడింది.
నేను దారిమళ్ళి
తప్పుదోవలో వెళ్ళాను. ఇప్పుడు ఈ పరిస్థితుల్లో మనిద్దరం మారటం...ఒకరినొకరు
సరిదిద్దటమో జరగని పరిస్థితుల్లో నాకు ఒకే ఒక దారే కనబడుతోంది. అదొక్కటే దీనికంతా
ముగింపు... తీర్పు గా తెలుస్తోంది. అది వెతుక్కునే వెళుతున్నాను.
నేను మాత్రమే
కాదు...వీటన్నిటిలోనూ నాకు తోడుగా ఉన్న రమణ ను కూడా నాతోపాటు తీసుకునే వెళ్తున్నా.
‘వెళ్ళొస్తాను’ అని
చెప్పటం లేదమ్మా...జస్ట్ ‘వెళ్తున్నాను’. గుడ్ బై అమ్మా...”
ఎమోషన్ తో పెదాలు
వణికి, కనురెప్పలు
కొట్టుకోవటం మొదలై, చూపు మందగించ...వణుకుతున్న చేతులతో
రిజీవర్ పెట్టినప్పుడు, భానూరేఖా యొక్క గుండె దఢ, ఆందోళన ఎక్కువవటం " అశ్విన్, ఉండు అశ్విన్...ఎక్కడ్నుంచి మాట్లాడుతున్నావు.... అశ్వి...”
ఇతను రిసీవర్ పెట్టి, టెలిఫోన్ కనెక్షన్ కట్ చేసి, అది పెట్టబడిన చోట్లో ఉన్న ప్లగ్గును ఊడదీసి రమణ కళ్ళల్లో పడకుండా దాచాడు.
తాను ఇక్కడి నుండే మాట్లాడానని
కనిబెట్టి...అమ్మ తొందరలో -- ఆందోళనతో ఏ నిమిషాన అయినా అక్కడికి రావచ్చు అనుకుని రమణ
ను తొందరపెట్టాడు.
నిదానంగా తల
దువ్వుకుని, ‘సెంటు’
కొట్టు కోవటానికి రెడీ అవుతున్న అతని దగ్గరకు వెళ్ళి ఆ సెంటు బాటిల్
ను లాగి మంచం మీద విసిరేసి, “హూ...బయలుదేరరా అంటే, నిదానంగా పెళ్ళి కొడుకులా సింగారించు కుంటున్నావు...నా అవసరం నీకు అర్ధం
కావటం లేదు...” అన్నాడు.
“ఎందుకురా
అంత తొందర...?” అన్నవాడితో “రా...చెబుతాను.
కారులో వెళ్తూ మాట్లాడుకుందాం...” అంటూ అతన్ని వేగంగా
లాక్కుని తీసుకుని వెళ్ళి కారులో తోసి, తలుపు మూసి డ్రైవింగ్
సీటులో కూర్చోగా,
“రేయ్...కాఫీరా.
కాఫీ కూడా తాగలేదురా” అని అరిచిన రమణతో “దార్లో తాగుదాం” అని సమాధాన పరచి, కారును స్టార్ట్ చేసి బయటకు వచ్చి, యాక్సిలేటర్ నొక్కి
వేగంగా వెళ్లాడు.
శృతికా ఇంటి ఎదురు
వీధిలో నుండి కారు వెళ్ళటం గమనించిన రమణ ఆందోళన చెందాడు.
“ఏమిట్రా
ఇటు పక్కగా వెళుతున్నావు...ఆమెను పిక్ అప్ చేసుకోవద్దా...?”
ఆలోపు హైవేను
చేరుకున్న అశ్వినీకుమార్ ఇంకా వేగాన్ని పెంచి “ఎవర్నీ” అంటూ నిదానంగా
అడిగాడు.
“శృతికాను!”
చిరునవ్వుతో
అతనివైపు చూస్తూ, అంతకుపైన
విషయాన్ని దాచుకోలేక మాట్లాడాడు అశ్వినీకుమార్.
“ఆమెను
మనం పిక్ అప్ చెయ్యటం లేదు! ఆమె మనతో రావటం లేదు”
“మనతో
రావటం లేదా? కొద్ది సేపటి క్రితం...ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు ఆమె
కూడా వస్తోందని చెప్పావు?”
“అబద్దం
చెప్పాను”
అశ్విన్ తనని ఈజీగా
మోసం చేసేడని గ్రహించి కొపంతో అతని మీద అరిచాడు రమణ.
“ఎందుకు
అబద్దం చెప్పావు?”
“ఆమె
దగ్గర నువ్వు నడుచుకునే పద్దతి నాకు నచ్చలేదు”
“నీకు
నచ్చేటట్టు నేను నడుచుకోవాలని అవసరంలేదు”
“మిగిలిన
విషయాలలో అవసరం లేకపోవచ్చు. కానీ, ఈ విషయంలో, నాకు ఇష్టమైనట్టు నడుచుకునే తీరాలి. వేరే దారి లేదు”
“ఏమిటి
భయపెడుతున్నావా? మొదట కారును వెనక్కి తిప్పి తిన్నగా వెళ్ళి శృతికాను
తీసుకురా”
“కుదరదు.
ఇక నేను వెళ్ళి పిలవను. పిలిస్తే కూడా ఆమె రాదు”
“ఎందుకు
రాదు?”
“అన్ని
నిజాలూ చెప్పి. ఆమెకు లెటర్ గా రాసి పంపించాను. ఈ పాటికి ఆ ఉత్తరం ఆమెకు
చేరుంటుంది. ఎంత పెద్ద ఆపదలో నుండి తప్పించుకున్నాము అనేది అర్ధం చేసుకోనుంటుంది”
మొహమంతా ఎర్ర బడ, ఆగ్రహం శిఖరాన ఉన్న రమణ, “మూర్ఖుడా! కారు తిప్పరా ఇడియట్...” అంటూ అశ్వినీకుమార్
మీద పడి స్టీరింగ్ తిప్ప,
అశ్వినీకుమార్, "నా ప్రాణం పోయినా సరే కారు
తిప్పను!" అంటూ మొండిగా అతని చేతిని
విదిలించి, స్టీరింగును తానూ పుచ్చుకోవటానికి ప్రయత్నించ,
ఆ పోరాటంలో కసితో
యాక్సిలేటర్ను మరింత గట్టిగా నొక్క కారు వంకర్లు టింకర్లుగా తిరుగుతూ వెడుతూంటే, ఎదురుగా అదే రాక్షస వేగంతో చెక్క బద్దలు
ఎక్కించుకు వస్తున్న లారీని ఢీకొని, పోలికలు లేకుండా
అప్పడంలాగా అనిగిపోయి లారీతోపాటూ కొన్ని గజాలు లాక్కుని వెళ్లబడ, తరువాత తల కిందలైన అదే సమయం,
భానూరేఖానూ, రమణ నాన్నానూ...ఎలాగైనా తమ కొడుకులను
కనిబెట్టి ఆపి, తమతో రమ్మని చెప్పి బ్రతిమిలాడారు...తమ
ఇంటికి విచారణ కోసం వచ్చిన పోలీస్ ఇన్స్పెక్టర్ దగ్గర!
Continued...PART-13
***************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి