జీవన పోరాటం...(సీరియల్) PART-4
(విధి చాలా చాలా బలమైనది. దాన్ని అడ్డుకుందామని మనం ఏ పని చేసినా దాన్నీ దాటి అది తన పని చేస్తుంది.)
పరంధామయ్యకు వారసులు లేకపోవటంతో ఆయన ఆస్తులన్నీ తమకే దొరకుతుందని ఆయన సమకాలికులు,
వాళ్ళ వారసులు పగటి కలలు కన్నారు.
పరంధామయ్య కన్ను మూసిన తరువాతే ఆస్తులు తమ చేతులకు వస్తాయి కాబట్టి ఆయన ఎప్పుడు మరణిస్తారోనని కాచుకోనున్నారు. ఆయనకు ప్రస్తుతం 40 ఏళ్ళే అవుతోంది కాబట్టి, ఆయనగా మరణించాలంటే చాలా రోజులు కాచుకోవాలి. అంతవరకు కాచుకోవటానికి ఆయన సమకాలికులలో కొందరికి ఓర్పులేదు.
అందువలన. ఈ కుల కలహాలను ఉపయోగించుకుని ఆయన్ను చంపటానికి ప్లాన్ వేశారు. ఆ సమయం చూసి పరంధామయ్య బయట ఊరు వెళ్ళటం వలన, ఆయన తిరిగి వచ్చే రోజుకోసం కడుపు మంటతో ఎదురుచూస్తున్నారు. మంచికాలం...ఈ రహస్య పన్నాగం వెంకయ్య చెవులలో పడింది. అతను ఆందోళన చెందుతూ పరిగెత్తుకు వచ్చి రాజరాజేశ్వరి దగ్గర చెప్పాడు.
అది విన్నప్పుడు ఆమెకు నెత్తిమీద పిడుగు పడినట్లు అనిపించింది. అందుకోసమే 'రాత్రి పూట రావద్దు’ అని చెప్పింది. అయన జాగ్రత్తగా ఇళ్లు చేరాలని దేవుళ్ళందరినీ వేడుకుంది.
రైలు విజయవాడ చేరుకున్నప్పుడు రాత్రి తొమ్మిది దాటింది. ఆ సమయం తరువాత మంగమ్మను బస్సు ఎక్కించ లేరు. తనని కూడా రాత్రి పూట ఊర్లోకి రావద్దని చెప్పింది భార్య. ఏం చెయ్యాలో తెలియక బుర్ర గోక్కున్నారు పరంధామయ్య.
అప్పుడు మంగమ్మ చెప్పింది: “నాకు కొంచం డబ్బులు ఇచ్చి సహాయపడండి. నేను ఇక్కడ రైల్వే స్టేషన్ లోనే ఉండి ప్రొద్దున్నే నా ఊరికి వెళ్ళిపోతాను”
పరంధామయ్యకు మంగమ్మ చెప్పింది నచ్చలేదు. ఒక అమాయకురాలుని మధ్య దారిలోనే వదిలి వెళ్ళటానికి ఆయన మెత్తని మనసు చోటివ్వలేదు. 'రాత్రి పూట పోలీసులు విచారిస్తే ఏం సమాధానం చెబుతుంది?' ఇంకెవరైనా ఆమెకు అవాంతరం కలిగిస్తే...?'
ఆమెను జాగ్రత్తగా ఊరికి బస్సు ఎక్కించేవరకు అమెకు సెక్యూరిటీ ఇవ్వాల్సింది తన బాధ్యత అని అనుకున్నారు.
రాత్రికి రైల్వే స్టేషన్ లోనే పడుకుని, ప్రొద్దున బస్ స్టేషన్ కు వెళ్ళి ఆమెను జగ్గయ్యపేట బస్సు ఎక్కించి పంపించే తాను ఊరుకి వెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నారు. అట్లాగే ప్రయాణీకుల వెయిటింగ్ హాలుకు వెళ్ళి ఒక కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.
ఆమె కూడా ఆయనకు దగ్గరగా గోడను ఆనుకుని, బిడ్డను వొళ్ళో పడుకోబెట్టుకుని నేల మీద కూర్చుంది. కానీ, వాళ్ళు అక్కడ పడుకోలేకపోయారు. అన్ని దోమలు ఉన్నాయి అక్కడ.
పరంధామయ్యను చూడటానికే మంగమ్మకి కష్టం అనిపించింది. 'ఊర్లో ఎంత పెద్ద మనిషి. ఆయన ఇల్లు పెద్దదిగా, విశాలంగా,
వసతులతో ఉంటుంది? అలాంటి ఆయన ఇప్పుడు నాకొసం ఎందుకు ఇంత శ్రమ పడుతున్నారు?
ఇలాంటి మంచి మనుషులు ఉండబట్టే ప్రపంచంలో వర్షాలు కొంచమైనా పడుతున్నాయి అంటూ ఆలొచిస్తున్నది.
సుమారు 10 నిమిషాలు అయ్యుంటుంది. దోమ కాటులను తట్టుకోలేక లేచి అటూ ఇటూ నడవటం మొదలుపెట్టారు పరంధామయ్య. తరువత ఏదో ఆలొచన వచ్చింది. వెంటనే ఆమె దగ్గరకు వచ్చాడు. ఆమె లేచి నిలబడ్డది.
"ఇక్కడ రైలు స్టేషన్లో ప్రయాణీకుల వసతికోసం అద్దె గదులు ఉన్నాయి. నువ్వు వచ్చేటట్లైతే రూము తీసుకుని స్టే చేద్దాం. కానీ నిర్బంధం ఏమీ లేదు" -- సంకోచిస్తూ చెప్పారు.
రెండు రోజుల ప్రయాణ బడలిక తీరాలి...ప్రశాంతంగా నిద్రపోవాలని శరీరం వేడుకుంది.
హఠాత్తుగా ఆయన అలా అడుగుతారని ఆమె ఎదురు చూడలేదు. కానీ,
రెండు రోజులుగా ఏదీ ఎదురుచూడక తనని కాపాడుతూ వచ్చిన ఆయనను నమ్మి ఎక్కడకైనా వెళ్ళొచ్చు అని ఆమె మనసు చెబుతోంది.
సమాధానం చెప్పటానికి ఆమె తీసుకుంటున్న సమయం గురించి ఆలొచించి "నీకు ఇష్టం లేకపోతే వద్దు" అని చెప్పి వెనుతిరిగారు.
"మీరు వెళ్ళి రూము తీసుకుని స్టే చేయండి. నేను ఇక్కడే ఇక్కడున్న ప్రయాణీకులతో కలిసి ఉంటాను. ప్రొద్దున్నే నన్ను బస్సు ఎక్కించండి"
"లేదు మంగమ్మ. రాత్రి సమయంలో పోలీసులో, లేక ఇంకెవరైనా నిన్ను ఏదైనా ప్రశ్నలు అడిగితే ఎం సమాధానం చెబుతావు? అందువల్ల నేనూ ఇక్కడే..."
ఆమె వెంటనే అడ్డుపడి, "లేదండీ...మీరు ఇక్కడ నిద్ర పోలేరు. రూముకే వెలదాం"
రైల్వే స్టేషన్లో గది ఒకటి అద్దెకు తీసుకుని తానూ, తన సహోదరి ఉండబోతునట్టు 'లెడ్జర్’ లో రిజిస్టర్ చేశారు.
కూర్చూనే రెండు రోజులు రైల్లో ప్రయాణం చేసిన బడలికతో నిద్ర ఆయన్ని స్వాధీనం చేసుకుంది.
కానీ, మంగమ్మ మాత్రం నిద్ర పోలేకపోయింది. తుఫాన గాలి వలన మద్య కడలిలో ప్రమాదంలో చిక్కుకున్న ఓడలోంచి తప్పించుకుని, ఈదుకుంటూ తీరం చేరుకున్న ఉపశమనం ఏర్పడింది ఆమెలో. తన భర్త వలన అనుభవించిన బాధలు, దాంట్లో నుండి తప్పించుకురావటానికి తాను పడ్డ శ్రమను తలచుకుంటే ఇంకా వొణుకు పుడుతోంది. 'ముందూ వెనుకా తెలియని ఈయన నాకు ఇన్ని సహాయాలు చేయటానికి ఏమిటి కారణం?'
దాని గురించి ఎన్నిసార్లు ఆలొచించినా...'ఆయన దయా గుణమే కారణం' అనే జవాబే దొరికింది.
'ఇలాంటి మంచి మనిషి ఒకరు నాకు భర్తగా దొరకలేదే?' అనే ఆలొచన ఆమె మనసులో వచ్చి పోతూ ఉన్నది.
'ఇన్ని సహాయాలు చేసిన ఈయనికి నేను ఏ విధంగా క్రుతజ్ఞతలు చెప్పగలను?' అని ఆమె ఆలొచించించడం ప్రారంభించినప్పుడే విధి అక్కడ ఆడుకోవటం మొదలుపెట్టింది.
కలకత్తాలోనే ఉండుంటే ఈ సమయానికి ఎన్నో మృగాలకు బలి అయి ఉంటాను. దాంట్లోంచి నన్ను కాపాడింది ఈయన. రెండు రోజులుగా నన్ను ఎంతో నాగరికతతో , మర్యాదతో చూసుకున్నారు. ఒకే గదిలో ఉంటున్నా ఈ క్షణం వరకు ఎటువంటి అసభ్యకర చూపూ కూడా తనవైపు చూడకుండా నిద్రపోతున్నారు. ఇలాంటి క్రమశిక్షణ గల మనిషిని నేను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి నోచుకోలేదే'-- ఇలా ఆలొచిస్తున్నప్పుడే ఆమెలో ఆ విపరీతం ఏర్పడింది.
'ఈ రాత్రి మాత్రం ఈయనకు భార్యగా ఉండి నన్నే ఇచ్చుకుంటే ఏం? నా భర్త చేసిన దారుణాలను తలుచుకుంటూ మిగిలిన జీవితాన్ని గడపటం కంటే...ఈయనతో ఉన్న ఈ రెండు రోజులను తలచుకుంటూ మిగతా జీవితాన్ని సంతోషంగా జీవించొచ్చే?'
న్యాయధర్మాలు, తన చేష్ట వలన తమకి భవిష్యత్తులో ఏర్పడబోయే ప్రభావాలు, దీనివలన ఇతరులకు రాబోయే బాధింపులు--అని దేని గురించీ ఆలొచించే మనొస్థితిలో ఆమె అప్పుడు లేదు.
లేచి పరంధామయ్య దగ్గరకు వచ్చి ముఖాన్ని చూసింది. పాపం...అలసట మరియు కల్లాకపటం లేని మనసు. ప్రశాంతంగా నిద్రపోతున్నారు.
ఆయన్ని చూస్తున్న కొద్దీ ఏదో తెలియని ఒకవిధమైన ఆకర్షణ అమెను ప్రభావితం చేసింది.
మత్తు తలకెక్కిన వాళ్ళు తరువాత తాము ఏమి చేస్తున్నాం అనేదే తెలుసుకోరు. అది తొలగినప్పుడే వాళ్ళు చేసింది వాళ్ళకు అర్ధమవటం మొదలవుతుంది.
మంగమ్మకి 'పరంధామయ్య’ అనే మత్తు ఎక్కింది. నిప్పు పైన దూది తానుగా వచ్చి పడినప్పుడు అది అంటుకోవటానికి ఎక్కువసేపు అవలేదు.
వాళ్ళ జీవితంలో ఇక వీచబోయే తుఫానలకు ఆ రోజు రాత్రే మూలాధారం అనేది పాపం వాళ్ళ ఆ సమయంలో తెలుసుకోలేదు!
Continued......PART-5
******************************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి