పవిత్ర...(సీరియల్)...PART-2

 

                                                                                      'పవిత్ర'...(సీరియల్)                                                                                                                                                                           PART-2

భర్త చూపిన పేపర్లను పైపైన ఒకసారి చదివి సంతకం పెట్టబోతున్నప్పుడు మనోహర్ కోపంగా అడ్డుకున్నాడు.

“అక్కా! ఏం చేస్తున్నవు నువ్వు?”

“ఏరా?”

“అతనేమో మూర్ఖుడిలా పేపర్లు జాపితే...నువ్వు ఆలొచించకుండా సంతకం పెడతావా?”

“మనో!”

“ఇది నీ జీవితం అక్కా...తొందరపడకు!”

“లేదురా...నేను తొందరపడటం లేదు. చాలా ఓర్పుగా ఉన్నాను. రెండు సంవత్సరాలుగా...దగ్గర దగ్గర ఏడువందల రోజులు ఈ మనిషి మాట్లాడిన మాటాలు, చేసిన నిర్లక్ష్యాలను సహించుకునే ఉన్నను”

“అ...క్కా...”

“చాలురా. అవమానపడటానికీ, అసహ్యించుకోవటానికీ హద్దు ఉంది. దాన్ని ఎప్పుడో ఆయన దాటాసారు. ఇన్ని రోజులుగా ఇంట్లో జరిగిన అసహ్యాన్ని ఇదిగో ఈ రోజు...అందరి ముందు జరిపాడు”

“అమ్మా... పవిత్రా!”

“క్షమించండి నాన్నా. నా పెళ్ళికొసం మీరు ఎంతో కష్టపడుంటారు....అప్పులపాలు అయ్యుంటారు అనేది నాకు తెలుసు. మీ కష్టమంతా వృథా అవకూడదనే నాన్నా నేను ఈయన చెప్పినట్టు ఇన్ని రోజులు బురద పాములాగా ఉండిపోయాను.

“కానీ...ఇప్పుడు...ఇప్పుడు కుదరటం లేదు నాన్నా. నా మొహం చూడటానికి కూడా ఇష్టపడటం లేని అతనితో నేను ఎలా నాన్నా కాపురం చేయటం?”

“ఏయ్...ఏమిటే వాగుతూనే ఉన్నావు? నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోవటం నాకు జరిగిన పెద్ద ఘోరం. అక్కడికి నేనేదో నిన్ను కష్టపెట్టినట్టు సీన్ చూపిస్తున్నావే?” -- నిర్లక్ష్యంగా అడిగిన భర్తను తలెత్తి దీర్ఘంగా చూసింది పవిత్ర.

“నువ్వు నన్ను కష్టపెట్ట లేదూ?”

“ఏయ్...ఏమిటే మర్యాద లేకుండా వాగుతున్నావు?”

“నేనెందుకు నీకు మర్యాద ఇవ్వాలి? నువ్వు నాకు ఎవరు?”

“నీ భర్తని”

“ఆ బంధాన్ని తెంపుకోవటానికే కదా ఇంతసేపు డ్రామా ఆడావు? నీ మీదున్న తప్పును కప్పి పుచ్చుకోవటానికి నా మీద బురద జల్లి ఇదిగో విడాకుల వరకు వెళ్ళిన తరువాత నీకెందుకు మర్యాద?”

“పవిత్రా...అలాగంతా మాట్లాడకమ్మా. వెయ్యి మాటలన్నా అతను నీ భర్త” అన్న తల్లిని చూసి విరక్తిగా నవ్వింది.

ఈ 'పవిత్ర' సీరియల్ ను పూర్తి నవలగా ఒకేసారి చదవాలనుకుంటే: 'పవిత్ర'...(పూర్తి నవల) @ కథా కాలక్షేపం-2

“హు...ఎన్నిమాటలన్నా అతను నా భర్త. ఈ మాటనే పదే పదే చెప్పే కదా అన్నిటినీ సహించుకుని కష్టాన్ని భరించ మంటున్నావు? మేమూ ఎంతవరకు సహించుకోగలం?”

“పవిత్రా!”

“ఒక్కొక్క వారం ఆయన స్నేహితులు ఇంటికి వచ్చినప్పుడల్లా నన్ను చూపించి...చదువులేని ఈ పిల్లకే నేను జీవితమిచ్చింది అని చెప్పేవారు. అంతేనా? ఎప్పుడు చూడూ నన్ను వెక్కిరిస్తూ, చీదరించుకుంటూ, చీటికీ మాటికీ మాటలంటూ నరకం చూపించారు. ఛామన ఛాయగా ఉండటం నా తప్పా. పెళ్ళి చూపుల్లో నన్ను చూసే కదా చేసుకున్నారు...అయినా కానీ జిడ్డు మొహం జిడ్డు మొహం అని రోజూ నన్ను ఆడిపోసుకునే వారు. నా బాధను నాలోనే దాచుకున్నాను...ఇప్పుడు నేను తిరిగి వచ్చేస్తే మీతో పాటూ నాకు గుప్పెడు అన్నం పెట్టరా?”

“అమ్మా... పవిత్రా...ఏమిట్రా చెబుతున్నావు?” గోపాల కృష్ణ గొంతు బొంగురు పోగా, పవిత్ర కళ్ళు చెమ్మగిల్లినై.

“నేను ఓర్చుకోలేకపోతున్నా? ఇస్టంలేని ఒకడితో ఉంటూ జీవితమంతా కొట్టుకోవటం కంటే...ఈ ఇంట్లో ఒక మూల -- మీ కూతురుగానే చివరి వరకు ఉండిపోతాను నాన్నా”

“అయ్యో...ఇందుకా ఇంత ఖర్చుపెట్టి నా కూతురికి పెళ్ళి జరిపించింది? భగవంతుడా...” .

“ఆయన్ని ఎందుకు పిలుస్తున్నావు?”

“ఆ భగవంతుడికి కూడా కళ్ళు లేకుండా పోయిందే!”

“లేదమ్మా. మనకే కళ్ళు లేనిది. ఆడపిల్లకు పెద్ద చదువులు ఎందుకు అని నువ్వే కదా చెప్పావు?”--- మనోహర్ కోపంతో అడగటంతో, స్వరాజ్యం నొరు మూసుకుని కన్నీరు కార్చింది.

“తప్పే. ఎక్కువగా చదివితే దానికి తగిన అల్లుడ్ని వెతుక్కుంటూ తిరగాలే అని అనుకున్నాను. నా కంటే ఎక్కువ చదువుకున్న అమ్మాయి వద్దు అని చెప్పటం వలనే కదా ఈ మనిషితో మాట్లాడి ఈ  సంబంధం ఖాయం చేసాము”

“ఇప్పుడు అదంతా పోయిందే...ఇక నా కూతురి జీవితం ఏమవుతుంది? చివరిదాకా ఇది ఒంటరిగా ఉండిపోయేటట్టు అనిపిస్తోందే?”

“మీ సనుగుడంతా మేము వెళ్ళిన తరువాత పెట్టుకోండి” అంటూ పవిత్ర వైపు తిరిగి “ఏయ్...సంతకం పెట్టవే” -- విసుగ్గా చెప్పిన అతని గొంతు పట్టుకున్నాడు మనో.  

“రేయ్...మా కన్నీరు, నీకు సనుగుడుగా అనిపిస్తోందా? నిన్ను చంపేస్తానురా. మా అక్కయ్య విధవరాలుగా ఉన్నా పరవాలేదు. ఆమెను వదిలేసి నువ్వు ఇంకొకత్తితో కులుకుదామని చూస్తున్నావా? వదలనురా. నువ్వు ప్రాణాలతోనే ఉండకూడదు” కోపంతో అతని గొంతు నొక్కగా అతను ఊపిరి పీల్చుకోవటానికి కష్టపడ్డాడు.  

అంత వరకు మాట్లాడకుండా కూర్చున్న బంధువుల గుంపు లేచి వాలిద్దర్నీ విడదీసిన తరువాత, మాటలు తగ్గి చేతులతో కొట్టుకున్నారు.

ఇంట్లోని శబ్ధం బయటకు వినబడింది. వీధి మొత్తం గుమికూడి వేడుక చూసింది. పవిత్ర బాగా కుంగిపోయింది. ఇంటి గొడవ, వీధి గొడవగా మారింది.

గోపాల కృష్ణ, స్వరాజ్యం కొడుకును ఆపుతున్నారు. పవిత్ర కళ్ళు కింద పడిన విడాకుల కాగితాల పైన పడింది.

‘ఇన్ని సమస్యలకూ ఇదే కదా కారణం? నా సంతకంతో సమస్య తీరిపోతుందంటే ...నేనెందుకు ఆలొచించాలి? ఎలాగూ వీడితో ఇక కాపురం చేయలేము. అలాంటప్పుడు అతనితో గొడవ పడటం దండగ కదా?’

కళ్ళల్లో పేరుకుని నిలబడ్డ నీళ్ళను గట్టిగా తుడుచుకుంది. కిందకు వొంగి కాగితాలను ఏరుకుని, అందులో గుర్తుపెట్టబడిన చోట్లలో గబ గబ సంతకం పెట్టటం మొదలుపెట్టింది.

                                                                                                          Continued...PART-3

************************************************************************************************