పవిత్ర...(సీరియల్)...PART-4

 

                                                                                     'పవిత్ర'...(సీరియల్)                                                                                                                                                                           PART-4

ఇంట్లోకి వెళుతున్నప్పుడు, ఇంట్లో నుండి పిల్లల కుతూహలం, భర్త యొక్క ఉత్సాహ మాటలూ గుమ్మం వరకు వినబడ్డాయి. స్వరాజ్యంను చూడగానే సంతోషంగా ఆహ్వానించారు.

“స్వరాజ్యం, రా...రా...! పిల్లలు మంచి వార్తతో వచ్చారు చూడు”

“ఏమిటా వార్త?”

“అమ్మా...అక్కయ్య ఈ పరీక్షలలోనూ పాసైంది. వెంటనే ప్రమోషన్ అనౌన్స్ చేశారు. ‘స్వీటు’ తీసుకో” -- స్వీట్లు ఉన్న డబ్బాను అందించిన అబ్బాయిని ప్రశాంతంగా చూసింది.

“చాలా సంతోషం” -- అని చెప్పి జరిగి నిలబడ్డ అమెను ముగ్గురూ అర్ధం కాకుండా చూసారు.

పవిత్ర నిదానంగా అమ్మను చేరుకుంది.

“అమ్మా…”

“ఊ”

“ఏమిటమ్మా...మేము ఎంత సంతోషమైన వార్తను చెప్పాము. నువ్వు ఎటువంటి రియాక్షనూ చూపకుండా ఏమీ జరగనట్టు వెడుతున్నావు?” -- అన్న కూతుర్ని నిదానంగా పరీక్షించింది స్వరాజ్యం.

పవిత్ర మొహంలో గెలుపు యొక్క కాంతి ప్రకాశిస్తోంది. అది ఆమె మొహానికి ఎక్కువ అందం చేకూర్చింది.  రోజంతా ఏసీ గదిలో ఉండి పనిచేయటంతో పవిత్ర రంగు మారింది.

దానికి తోడు చదువుకున్న కళ, స్వయంగా సంపాదిస్తున్నమే అన్న ఆత్మ విశ్వాసం కలిసి ఆమెను యువతిగా మార్చింది. అయినా కానీ నుదురుకు పక్కగా కొన్ని నెరిసిన వెంట్రుకలు కనబడి ఆమె వయసును తెలుప, నిట్టూర్పు విడిచి జరిగింది తల్లి.

“అమ్మా! ఏమైందమ్మా? నేను అడుగుతూనే ఉన్నాను. నువ్వు ఏమీ చెప్పటం లేదు?”

“ఏమడిగావు...?”

“నాకు ప్రమోషన్ రావటం మీకు సంతోషం కలిగించటం లేదా?”

“లేదు”

----చటుక్కున సమాధానం చెప్పిన తల్లిని చూసి మొహం మారింది కొడుకుకు.

“అమ్మా...”

“అవున్రా. నాకు సంతోషంగా లేదు”

“ఎందుకని?”    

“నిజమైన సంతోషం ఏమిటో తెలుసా?” -- అని మాట్లాడటం మొదలుపెట్టిన తల్లిని చేయెత్తి వద్దు అని ఆపింది పవిత్ర.

“వద్దమ్మా...నువ్వు ఏమీ చెప్పొద్దు”

“ఎందుకే...ఇంకా ఎన్ని రోజులు ఇలాగే ఉంటావు?”

“ఏం...నాకేం తక్కువ? చదువుకున్నాను. స్వయంగా సంపాదిస్తున్నాను. నా నిజాయితీతో ఉద్యోగంలో ప్రమోషన్ తెచ్చుకున్నాను”

“అది మాత్రం చాలా...?”

“ఇంకేం కావాలి?”

“నీకని ఒక కుటుంబం...భర్త...పిల్లలూ...”

“అమ్మా...” --- అరిచింది పవిత్ర.

“ఎందుకే అరుస్తావు? ఉద్యోగమూ, డబ్బూ మాత్రమే జీవితానికి ముఖ్యం కాదు. ఒక స్త్రీకి ఏ వయసుకు ఏది జరగాలో అవన్నీ జరగాలి”

“నాకు అన్నీ జరిగి ముగిసిపోయింది కదా అమ్మా”

“లేదు పవిత్రా...అది ఏదో మన బ్యాడ్ టైమ్. అలా జరిగిపోయింది. అందుకని అలాగే ఉండిపోతావా? నీకని సెక్యూర్డ్ లైఫ్ అక్కర్లేదా?”

“అమ్మా...దయచేసి దాని గురించి మాట్లాడకు”

“నేను కాకపోతే ఇంకెవరు మాట్లాడతారే?”

“అమ్మా, ఇప్పుడెందుకు అక్కయ్యను ట్రబుల్ చేస్తావు?”---కొడుకు క్రాస్ చేసాడు.

“నువ్వు నోరు ముయ్యరా. అంతా నీ వల్లే వచ్చింది”---సాధించింది.

“స్వరాజ్యం...ఈ రోజు ఏమైందే నీకు? ఇప్పుడెందుకు గొల చేస్తూ కోపగించుకుంటున్నావు?”

“అవును...అంతా వీడు చేసిన నిర్వాకమే కదా! ఇదేదో కోపంలో విడాకుల పత్రాలలో సంతం పెట్టిందే అనుకోండి, వీడేం చేసుండాలి? వాటిని చింపేసి, ఆ మనిషి తోటి సమాధానం మాట్లాడుండాలా...కాదా?

అలా చేశాడా వీడు. అక్కను ఆమె భర్తతో కలుపుతాడని ఎదురు చూస్తే...చదివించాడు. ఉద్యోగంలో చేర్చాడు. ఇవా ముఖ్యం?”

“అమ్మా...ఏం మాట్లాడుతున్నావో ఆలొచించే మాట్లాడుతున్నావా?”

“అవునురా. పిల్లపాపలతో, భర్తతో జీవించాల్సిన దానిని ఇలా ఫైలూ, డైరీ పట్టుకుని తిరిగేటట్టు చేసావే!”

“అమ్మా, ఇప్పుడెందుకు తమ్ముడ్ని తిడుతున్నావు? వాడి వల్లే నేను మీ ముందర పూర్తిగా నిలబడున్నాను. అది మర్చిపోకండి”

“నేను మర్చిపోలేదే...నువ్వు పూర్తి జీవితం జీవిస్తున్నావా?”

“ఖచ్చితంగా...నేను మనస్పూర్తిగా, ప్రశాంతంగా, సంతోషంగా జీవిస్తున్నాను”

“అబద్దం చెబుతున్నావు?”

“లేదమ్మా. ఆ మనిషితో జీవించింది ఒక నరక జీవితం. బానిస లాగా జీవించాను. ఇప్పుడే...తమ్ముడి వలన ప్రశాంతమైన మరు జీవితం దొరికిందమ్మా. ఇందులో కన్నీరు...అవమానం...కుమిలిపోవటం ఏదీ లేదు. ప్రశాంతత, తృప్తి, ఆత్మ ధైర్యం...పరిపూర్ణత అన్నీ ఉన్నాయమ్మా. నాకు ఈ జీవితమే చాలమ్మా”

“కానీ నాకు ప్రశాంతత -- పరిపూర్ణత లేదే? నేను కన్న ఇద్దరూ వాళ్ళకోసం ఒక జీవితం అమర్చుకోకుండా ఇలా ఒంటరిగా నిలబడున్నారే?”

“పెళ్ళి, కుటుంబం మాత్రమే జీవితం కాదమ్మా. నేను సాధించాల్సింది ఇంకా చాలా ఉందమ్మా. దయచేసి నన్ను నా దారిలో పోనివ్వు”

“చూడండి...ఏం మాట్లాడుతోందో!”

“ఏం స్వరాజ్యం...అది చెప్పేదాంట్లో ఏం తప్పుంది?”

“ఏమండీ మీరు కూడానా?”

“అవును! చదువుకునే వయసులో ఆడపిల్లకు ఎందుకు పెద్ద పెద్ద చదువులు అంటూ ఇంట్లోని వంట గదిలో పడేసావు. మంచివాడా--చెడ్డవాడా అనేది తెలుసుకోకుండానే ఒకడి చేతిలో పెట్టాము. చివరికి ఏమైంది? దానికి చదువు లేదనే ఒక కుంటి సాకు చెప్పి, దీన్ని వదిలేసి ఎవత్తినో తీసుకు వచ్చాడు. మనం ఏం చేయగలిగాం చెప్పు?

కూర్చుని ఏడవడం తప్ప ఇంకేం చేశాము! ఇప్పుడు అది తమ్ముడి సహాయంతో తన కాళ్ళ మీద లేచి -- తలెత్తుకు  నిలబడింది. ఈ సమయంలో దాన్ని మళ్ళీ ఎందుకు హింసిస్తావు?”

“అంటే నేను మీ అందరినీ హింసిస్తున్నాను?”---- స్వరాజ్యం ఏడుస్తున్న స్వరంతో అడిగినప్పుడు -- గోపాల కృష్ణ హడావిడి పడుతూ -- “కాదు” అన్నాడు.

“అలా కాదు స్వరాజ్యం...మన పిల్లల మనసును...దాని నొప్పిని మనమే తెలుసుకో లేకపోతే ఎలా?”

“నా మనసులోని నొప్పిని ఎవరూ తెలుసుకోవటం లేదే? తెల్లారటం దగ్గర నుండి, చీకటి పడేంత వరకూ మనిషికో పక్కకి వెళ్ళిపోతున్నారు. నేను ఒకత్తినే...ఇంట్లో ఒంటరిగా నా మనసుతో పోరాడుతున్నానే.

నా వేదన మీకు అర్ధం కాలేదా? వచ్చే వాళ్ళూ -- వెళ్ళే వాళ్ళూ అందరూ...‘నీ కూతురు ఇంకా నీ ఇంట్లోనే ఉన్నదా?’ అని అడుగు తున్నప్పుడు నా మనసు గిలగిలా కొట్టుకుంటోందే!

కన్నతల్లి తన పిల్లలు హాయిగా, సంతోషంగా జీవించాలని ఆశపడదా! నేనూ అంతే కదా. ఆశపడుతున్నాను.  అది తప్పా? చెప్పండి...నా ఆశ తప్పా?” -- పొంగుకొస్తున్న కన్నీటితో అడిగిన తల్లిని బిడ్డ లిద్దరూ కౌగలించుకున్నారు.

“లేదమ్మా...మీ ఆశలో తప్పే లేదు”

“నాకు వేరే ఆశ ఇంకేముంటుంది చెప్పు? కళ్ళు మూసేలోపు ఒక మనవుడినో, మనవరాలినో వొడిలో ఉంచుకుని బుజ్జగించాలనే కదా ఇంత బ్రతిమిలాడుతున్నాను" అంటున్న తల్లి కన్నీటిని తుడిచింది పవిత్ర.

“ఏడవద్దమ్మా. త్వరలోనే నీ ఆశ తీరుతుంది”

గబుక్కున తలేత్తింది స్వరాజ్యం.

“ఏమిటి...? అలాగైతే...నువ్వు పెళ్ళి చేసుకుంటావా?”

“నా జీవితం ప్రారంభించిన వేగంతోనే అస్తమించిది కదా! ఇక పెళ్ళనే మాటకే చోటు లేదు”

“అంటే...?”

“అంటే తమ్ముడున్నాడు కదా! వెంటనే వాడికి ఒక అమ్మాయిని చూడండి”

“అక్కా...” -- అధిరిపడ్డాడు మనో.

“ఊరికే ఉండు. నీకూ వయసు అవుతోందే! అమ్మా, వెంటనే తమ్ముడికి మంచి సంబంధం చూడు. వచ్చే ముహూర్తంలోనే పెళ్ళి పెట్టుకుందాం” 

“అక్కా...చెబుతే విను. నాకెందుకు ఇప్పుడంత తొందర?”

“చూసావా...వీడుకూడా ఇదే సమాధానాన్ని సంవత్సరాల తరబడి చెబుతున్నాడు”

“అమ్మా...వాడిని పెళ్ళికి ఒప్పించటం నాదే బాధ్యత. మొదట మీరు అమ్మాయిని చూడండి”

“అమ్మాయి కోసం మనం వెతకక్కర్లేదు.ఇంతకు ముందే ఒక ఆడపెళ్ళివారు వచ్చి అడుగుతూనే ఉన్నారు. వాళ్ళకు మన మనో బాగా నచ్చాడట. వీడు గట్టిగా ‘ఊ’ అని చెప్పటం లేదు”

“ఇక మీదట ఒప్పుకుంటుండమ్మా. మీరు మిగతా విషయాలను గురించి మాట్లాడండి.  ఏమ్మా...ఇప్పుడు సంతోషమే కదా?”

“పవిత్రా”

“ఏమిటమ్మా?”

“నీకొక తోడు కావద్దా?”

“ఏం...ఇప్పుడే నాకు మీరంతా తోడుగా ఉన్నారుగా?”

“అది కాదు...నీకొక పెళ్ళి...”

“అమ్మా, నువ్వు దేనికీ బాధపడకూడదనే కదా తమ్ముడ్ని ఒప్పించాను. పెళ్ళి మాత్రం జరగనీ...వాడు గబగబా పిల్లల్ను కని పారేస్తాడు. నేనూ, మీరూ పెంచుకుందాం. సరేనా? అవును మీకు ఎంతమంది మనవుళ్ళు కావాలి? ఆరు... ఏడూ...చాలా?”

పవిత్ర ఎగతాలిగా అడుగుగా...కన్నీటిని మరచి నవ్వటం మొదలుపెట్టింది స్వరాజ్యం.

తండ్రి కూడా కలిసి నవ్వటంతో...కన్నవారి సంతోషాన్ని మనసారా అనుభవిస్తున్న పవిత్ర  తమ్ముడి వైపు చూసింది. ఎప్పుడులాగా కాకుండా వాడి మొహం వాడిపోయున్నది.

                                                                                                Continued...PART-5

*************************************************************************************************