పవిత్ర…(సీరియల్)...PART-6

 

                                                                               'పవిత్ర'…(సీరియల్)                                                                                                                                                                           PART-6

పనిలో మునిగిపోయున్న పవిత్రను టేబుల్ మీదున్న టెలిఫోన్ పిలువగా...తన పని ఆపేసి ఫోన్ ఎత్తింది.

“అవునండి...మీరు?”

“నా పేరు స్వాతి. జి.ఎస్.ఎన్. బిల్డర్స్ లో పనిచేస్తున్నాను”

“సరే”

“మ్యేడం...నేను మిమ్మల్ని కలవాలే!”

“నన్నా?”

“అవునండి...చాలా రోజులుగా ప్రయత్నిస్తున్నాను. అవకాశమే దొరకలేదు”

“సారీ. మీరెవరో నాకు తెలియటం లేదే?”

“కానీ, నాకు మిమ్మల్ని బాగా తెలుసు మ్యేడం. మిమ్మల్ని మాత్రమే కాదు...మీ కుటుంబంలో అందర్నీ తెలుసు”

“మీరు మాకు బంధువులా?”

“మీరు మనసు పెడితే ఖచ్చితంగా బంధువు అవటానికి నేను రెడిగా ఉన్నాను”---- స్వాతి సమాధానంతో నుదురు చిట్లించుకుంది పవిత్ర.

“ఏం చెబుతున్నారు...నాకు అర్ధం కాలేదు”

“మ్యేడం...నేను మీ కంటే చిన్న దానినే .పేరు పెట్టే పిలవండి”

“మీరింకా ఏం బంధుత్వమో చెప్పలేదే?”

“చెప్పను మ్యేడం. ఫోనులో వద్దు. మిమ్మల్ని నేరుగా కలిసి చెబుతాను”

“నేనిప్పుడు ఆఫీసులో ఉన్నాను”

“తెలుసు మ్యేడం. మీ ఆఫీసుకు ముందు నిలబడే మాట్లాడుతున్నాను”

“ఏమిటీ?”

“లంచ్ టైముకు ఇంకా పది నిమిషాలే ఉన్నది. అప్పుడు మనం కలుసుకుందామా?”---ఆమె ఆశగా అడుగగా, తన కుర్చీ వెనుక ఉన్న అద్దాల కిటికీకి ఉన్న కర్టన్ను పక్కకు తోసి తన చూపులను బయటకు పారేసింది.

ఆఫీసు ప్రధాన ద్వారమూ, దాని దగ్గరగా స్కూటీ వాహనం పక్కన నిలబడి చెవి దగ్గర సెల్ ఫోన్ పెట్టుకోనున్న అమ్మాయిని క్షుణ్ణంగా చూసింది.

రోజా పువ్వు రంగులో చీర. మొహం సరిగ్గా కనబడకపోయినా ఆ పిల్ల ఏదో ఆందోళనగా ఉన్నదని అర్ధమయ్యింది పవిత్రకు.

రోడ్డును చూడటం, ఆదుర్దాగా ఆఫీసువైపు చూడటం చేస్తున్న ఆ పిల్లను చూసి కొంచం అనుమానం కలిగింది.

“అవును...నువ్వెక్కడ పనిచేస్తున్నావు?”

“అన్నీ క్లియర్ గా చెబుతాను. మీరు మొదట బయటకు రండి”

“చాలా అవసరమా?”

“అవును మ్యేడం. మనో వచ్చేస్తే కార్యం పాడైపోతుంది”

“ఏమన్నావు...?”

“నన్ను చూస్తే టెన్షన్ అయిపోతాడు. అతని చూపులకు దొరక కూడదనే అవసరపడుతున్నాను”

“నీకు నా తమ్ముడు తెలుసా?”

“ఊ...తెలుసు”

“ఎలా...?”

“చాలా సంవత్సరాల నుంచి తెలుసు మ్యేడం. మనో, నేనూ ఒకరినొకరు ఇష్టపడుతున్నాం”

“ఏం చెబుతున్నావు?” --- మరింత ఆందోళనతో కుర్చీలోంచి లేచింది.

“ఇది నా జీవిత సమస్య. మీరు మాత్రమే మమ్మల్ని కలుపగలరు. దీని గురించి మాట్లాడటానికే మీకు ఫోన్ చేశాను. బయటకు రండి. ఫోన్ పెట్టేస్తూన్నా” -- అంటూ ఆమె ఫోన్ కట్ చేయటంతో, గందరగోళంతో ఉన్న పవిత్ర ‘రీసీవర్’ పెట్టేసింది.

‘ఎవరీ అమ్మాయి? ఆమె చెప్పేది నిజమా? ఒకవేల నిజంగానే ఉంటుందా? ఈమెను ఇష్టపడుతున్నాడు కాబట్టే...పెళ్ళి చూపులకు వెళదామంటే మొహం మారుతోందో?’

ఆలొచిస్తూ తన టేబుల్ మీదున్న ఫైలును మూస్తున్నప్పుడు ఆమె సెల్ ఫోన్ మ్రోగింది. సెల్ ఫోన్ ఎత్తింది.

అవతల పక్క మనో!

“అక్కా...నేనూ, ఎం.డి ముఖ్యమైన మీటింగులో ఉన్నాము. నా కోసం వెయిట్ చెయ్యకుండా నువ్వు లంచ్ చేసేయ్. సరేనా...?”

“ఊ... మనో, ఒక్క నిమిషం”

“ఏంటక్కా”

“నువ్వు రావటానికి టైము పడుతుందా?”

“పని పూర్తవటానికి ఎలాగైనా రెండు గంటలు పట్టేట్టుంది. ఏంటక్కా”

“ఏమీ లేదు...జస్ట్ అడిగాను”

“సరేక్కా. పెట్టెస్తాను” -- అంటూ అతను సెల్ ఫోన్ ఆఫ్ చేసిన తరువాత, తాను కూడా తన సెల్ ఫోన్ ఆఫ్ చేసి హ్యాండ్ బ్యాగులో పెట్టుకుని, మళ్ళీ ఒకసారి కిటికీ నుండి బయటకు చూసింది. స్వాతి వెయిట్ చేస్తున్నది తెలుస్తోంది.

మధ్యాహ్నం లంచును పక్కకు పెట్టి, టేబుల్ మీదున్న వస్తువులను బద్ర పరచి గది నుండి బయటకు వచ్చి సహ ఉద్యోగులను కలిసి 'ఒక అరగంటలో వస్తాను’ అని చెప్పి హ్యాండ్ బ్యాగుతో బయటకు వచ్చింది.

పవిత్రను చూసిన వెంటనే...వాకిట్లో ఆందోళనతో ఎదురుచూస్తున్న స్వాతి మొహం వికసించింది. దగ్గరగా చూడటంతో ఆమె అందం పవిత్రను మురిపించింది. చాలా సింపుల్ అలంకరణతో నిలబడున్నా కళ్లనూ, మనసునూ ఆకర్షించింది.

‘మనోకి కరెక్టుగా సరిపోతుంది’ అని ఆమె లోపలి మనసు గుద్ది చెబుతున్నా, తనలోని అనుమానాలు ఆమెను అవసర పెట్టలేదు

‘ఈమె చెప్పింది నిజమేనా...అబద్దం అనిపించటం లేదు. కానీ, చూసిన వెంటనే ఎందుకలా అనిపించింది? చాలా సంవత్సరాలుగా చూసి, పరిచయమైన భావం ఏర్పడుతోందే?’

“థాంక్యూ మ్యాడం”

“దేనికి...?”

“నా కోరికను వెంటనే అంగీకరించినందుకు”

“కోరికనా...అవును నువ్వు ఎవరు?”

“చెబుతా మ్యాడం. బండి ఎక్కండి”

“బండీలోనా?”

“అవును! కుటుంబ విషయాన్ని ఇలా రోడ్డు మీద నిలబడి మాట్లాడగలామా? పక్కనే ఒక ఏ.సీ. రెస్టారంట్ ఉంది. అక్కడకెళ్ళి ఏదైనా తింటూ మాట్లాడుకుందాం. ఎక్కండి  మ్యాడం. నేను బాగానే బండి తోలుతాను”---నవ్వుతూ గలగలమని మాట్లాడగా, పవిత్ర ఆశ్చర్యపోయి జవాబు చెప్పకుండా ఆమె స్కూటీ ఎక్కి కూర్చోగా, స్వాతి డ్రైవ్ చేసింది.

మధ్యాహ్నం సమయం కాబట్టి రోడ్డు మీద రవాణా తక్కువగానే ఉన్నది. స్వాతి జాగ్రత్తగా బండి నడుపుతోంది. ‘ఇప్పుడు మాట్లాడకూడదు’ అనుకుని పవిత్ర మౌనంగా ఉండగా, ఆ హై క్లాస్ వెజిటేరియన్ హోటల్ ముందు బండి అపింది.

“రండి మ్యాడం”

“ఊ”

లోపలకు వెళ్ళిన తరువాత స్వాతీనే భోజనం ఆర్డర్ చేయగా ఆమెనే చూస్తూ కూర్చుంది పవిత్ర .

“మ్యాడం...నేను ఎలా ఉన్నాను?”

“ఊ...”

“లే...దు...చూడటానికి సుమారుగా ఉన్నానా?”

“ఊ...ఊ...” --- అంటూ తల ఊపింది.

“మొదట నీ గురించి చెప్పు. మిగిలిన విషయాలు తరువాత మాట్లాడు కుందాం”

“చెప్పేస్తాను. నేను... మనోని మొదటిసారిగా చూసింది మీ పెళ్ళిలోనే...” --- కొంచం బిడియపడుతూ చెప్పింది స్వాతి.

పవిత్ర మొహం గబుక్కున మారింది.

“ఏ...మి...టీ?”

“నేను...పెళ్ళి కొడుకు తరపు దూరపు చుట్టం”

“ఓహో!”

“పెళ్ళిలో చూసినప్పుడే మనోని నాకూ, నన్ను మనోకి నచ్చింది. మేము ఇష్టపడటం మొదలుపెట్టాము”

“ఊ...తరువాత?”

“ఇద్దరం చదువుకుంటున్నాం కాబట్టి, చదువు పూర్తి అయిపోయిన తరువాత ఇంట్లో చెప్పచ్చు అనుకుని వెయిట్ చేశాము”

“ఊ”

“అంతా బాగానే వెడుతున్నది. ఆ రామ్మోహన్ అన్నయ్య అలాగంతా చేస్తాడని మేమెవరం ఎదురు చూడలేదు”

“విషయానికిరా. ఇప్పుడు నేను ఏం చేయాలి?” --- పవిత్ర మొహంలో విసుగు కనిపించింది.

“సారీ మ్యాడం. ఎవరో చేసిన తప్పుకు మనో నన్ను శిక్షిస్తున్నాడు”

“ఏ...మి...టీ?”

“రామ్మోహన్ నాకేమీ దగ్గరి బంధువు కాదు. మా నాన్నకు దూరపు బంధువు. కానీ, దాని కోసం ఈయన ఎందుకు మ్యాడం నన్ను ఇష్టపడక పొవటం?”

“ఇది నువ్వు వాడి దగ్గరే అడగాల్సింది?”

“అడిగాను. ఒకసారి కాదు...పలుమార్లు. కానీ...నేను అడిగినప్పుడల్లా చెప్పే ఒకే సమాధానం నా అక్కని బాగు చేయటమే ఇప్పటికి నాకున్న ఒకే పని. నాకు ఇంక దేంట్లోనూ ఇంటరెస్టు లేదు అంటున్నారు”

“..........................”

“బ్రతిమిలాడి చూశాను. ఏడ్చి చూశాను. అయినా కానీ అతని మనసు మారలేదు”

“ఈ విషయాలన్నీ మీ ఇంట్లోవాళ్ళకు తెలుసా?”

“చెప్పేశాను మ్యాడం. మా నాన్నకు మీ కుటుంబం అన్నా, మనో అన్నా చాలా ఇష్టం”

“ఓహో...అప్పుడు మా అమ్మగారి దగ్గర కొచ్చి మాట్లాడమని చెప్పొచ్చే?”

“మాట్లాడారు మ్యాడం. మధ్యవర్తి మూలంగా ఏడెనిమిదిసార్లు మీ ఇంటికి వచ్చి మాట్లాడారు. నా ఫోటో చూసే అత్తయ్య ఓకే చెప్పేసిందట.

కానీ, మనో మాత్రం ఒప్పుకోవటం లేదు. అక్కయ్యను ఇలా ఉంచుకుని, నా వల్ల పెళ్ళిచేసుకోవటం కుదరదు--అని చెబుతున్నారు. నన్ను చూడటం లేదు. ఫోన్ చేస్తే మాట్లాడటం లేదు.

అవాయిడ్ చేస్తున్నారు. నా మనసు పడుతున్న వేదనని అర్ధం చేసుకోనంటున్నారు. మనో లేకుండా...నేను జీవించ లేను మ్యాడం” --- గొంతులో దుఃఖం అడ్డుపడా మాట్లాడుతున్న స్వాతిని చూసి పవిత్రకు జాలి వేసింది.

“ఆయన మనసులో నేను ఉన్నానో లేనో...కానీ, ఆయనంటే నాకు ప్రాణం. ఇంకా ఎన్ని సంవత్సరాలైనా ఆయన కోసం కాచుకోనుంటా.

కానీ...ఇంట్లో నాన్నకు నమ్మకం లేదు. ఇంకో సంబంధం వెతుకుతున్నారు. అందుకే...నా...నా వేదనను మీ దగ్గర కక్కేశాను.

మీరు మాత్రమే మనోని ఒప్పించగలరు. మీరు చెబితే ఆయన వింటారు. నాకు ఆయన  కావాలి. ఆయన్ని తప్ప ఇంకెవరినీ నా వల్ల భర్తగా అనుకోలేను.

“మీరే...నాకోసం ఆయన దగ్గర మాట్లాడాలి. మమల్నిద్దర్నీ కలపాలి. మిమ్మల్నే నమ్ముకున్నాను” -- పవిత్ర చేతులు పుచ్చుకుని బ్రతిమిలాడుతున్న స్వాతిని కొంచం నవ్వు, కొంచం కన్నీరు తోనూ చూసింది పవిత్ర.

“ఏడవకు! నువ్వే మా ఇంటి కోడలు”

“మ్యా...డం...”

“వదినా అని చెప్పు” -- నవ్వింది.

“వ...ది...నా”

“వచ్చే ఆదివారం మీ ఇంటికి వస్తున్నాము. నీ అడ్రెస్స్ ఇవ్వు”

“అది... మనోకి తెలుసు” -- అవస్తపడుతూ చెప్పిన స్వాతిని చిలిపి కోపంతో చూసింది పవిత్ర.

“ఓ...ఇంటి వరకు వస్తున్నాడా వాడు?”

“లేదు...లేదు...ఆ దారిలో వెడుతుంటే ఇల్లు చూపించాను”

“అలాగా? సరే. మీ నాన్నతో చెప్పు. ఆదివారం పెళ్ళి చూపులకు వస్తున్నామని”

“నిజంగానా వదినా?”

“ఏం...నా మీద నమ్మకం లేదా?”

“అలాకాదు వదినా... మనో ఒప్పుకోవాలే?”

“అది నా బాధ్యత. ఇంతక ముందే వాడిని పెళ్ళికి అంగీకరించేట్టు చేశాము”

“ఏమిటీ?”

“పిల్ల గురించి మాట్లాడినప్పుడే వాడి మొహం మారింది. దానికి అర్ధం ఇప్పుడు తెలిసింది. వాడి మనసులో నువ్వు ఉన్నావు! ఇక తల ఊపుతాడు”

పబ్లిక్ ప్లేస్ అని చూడకుండా స్వాతి ఉత్సాహంతో పవిత్రను కౌగలించుకుని ముద్దుపెట్టుకుంది.

చిన్న పిల్లలా ఆమె నడుచుకున్న విధం, కాబోయే వదిన మొహంలో సంతోషాన్ని రప్పించింది.మనసులో అంతులేని ఉత్సాహం చోటుచేసుకుంది.

                                                                                                    Continued...PART-7

*************************************************************************************************