'పవిత్ర'...(సీరియల్) PART-3
గుడిలో కర్పూర హారతితో పూజ జరుగుతున్నప్పుడు...విరక్తి చూపులతో అక్కడున్న స్తంభాన్ని ఆనుకుని కూర్చోనుంది స్వరాజ్యం. కంటి చివర్లో నీళ్ళు నిలబడున్నాయి. పాత జ్ఞాపకాలతో గతంలోకి వెళ్ళిన స్వరాజ్యం ను భుజం పట్టుకుని కుదిపింది మీనాక్షి.
“స్వరాజ్యం...ఏయ్
స్వరాజ్యం”
“ఊ...” -- ఉలిక్కిపడుతూ చూసింది స్వరాజ్యం.
“ఏమిటి స్వరాజ్యం... అక్కడ పూజ జరుగుతోంది. నువ్వు ఇక్కడ కూర్చోనున్నావు?"
“ఓ...పూజ మొదలయ్యిందా?” హడావిడిగా
లేస్తున్న ఆమెను కూర్చోబెట్టి తానూ కూర్చుంది మీనాక్షి.
“పూజ పూర్తి అయిపొయిందిగానీ. నువ్వు ఇలా కూర్చో. ఎందుకు నీ మొహం అలా వాడిపోయింది?”
“ఉండు మీనాక్షి. నేను వెళ్ళి...”
“అరే ఉండు స్వరాజ్యం! గుడిలో చాలా గుంపు ఉంది. ఏదో పార్టీ వాళ్ళందరూ వచ్చున్నారు. గుంపు తగ్గనీ వెళదాం”
“అలాగా...?” -- అన్న స్వరాజ్యం మళ్ళీ నీరసంగా స్తంభానికి ఆనుకుని కూర్చుండిపోయింది. మీనాక్షి నిదానంగా అడిగింది.
“ఏం
స్వరాజ్యం...ఎందుకు
అలా ఉన్నావు? వొంట్లో బాగోలేదా?”
“వొంటికి ఏం ఖర్మ. అది బాగానే ఉన్నది”
“స్వరాజ్యం”
“నా
మీద ఆ భగవంతుడికి ఏం
కోపమో...తెలియటం లేదు. నా
కుటుంబాన్ని ఇలా కష్టాలకు వదిలేసేడే?” -- తడైన కళ్ళను వొత్తుకుంది.
“ఏమిటి నువ్వు... ఇంకానా
పాత విషయాలను జ్ఞాపకం ఉంచుకున్నావు?”
“ఎలా మర్చిపోను? నా కళ్ళ ముందే నా కూతురు ఒంటరిగా నిలబడుందే! దానీ చూసినప్పుడల్లా కడుపు తరుక్కుపోతోందే?”
“బాధపడకు...ఇప్పుడు పవిత్ర ఎలా ఉంది?”
“ఊ...వున్నది. మనోతో పాటూ పనికి వెడుతోంది...వస్తోంది.
ఇంకా ఏవేవో పరీక్షలు రాస్తోంది. ప్రమోషన్ వస్తుందట”
“నువ్వు నమస్కరిస్తున్న అమ్మవారు నిన్ను వదులుకోలేదు”
“ఏం
చెబుతున్నావ్ మీనాక్షీ?”
“జీవితమే పోయిందని నీ
కూతురు బాధపడుతూ కూర్చోకుండా బాగానే ఎదిగిపోయిందే! చదువుకుని ఉద్యోగానికి వెళ్లే స్థాయికి ఎదిగిపోయిందే? నీ
కొడుకు కూడా ఇరవై నాలుగు క్యారట్ల బంగారమే.
ఈ రోజుల్లో మగపిల్లలు మీసాలు రావటం మొదలుపెట్టగానే అమ్మాయల్ని వెతకటం మొదలుపెడతారు. కానీ నీ
కొడుకు...అక్కయ్యను ఎలాగైన జీవింపజేయాలని అనుకుంటున్నాడు. తన
గురించి ఆలొచించటమే లేదే? ఇలాంటి కొడుకు దొరకటం అదృష్టం. భగవంతుడు నీకు రెండు రత్నాలను ఇచ్చాడు”
"నిజమే...ఇద్దరూ రత్నాలే -- వెతికినా దొరకని రత్నాలే”
“మనో మాత్రం ధైర్యంగా అక్కను పైకెత్తి ఉండకపోతే నా
కూతురు కూడా నాలాగా ముడుచుకు పోయుంటుంది. ఏడ్చి ఏడ్చి కరిగిపోయి ఉంటుంది. ప్రాణం కూడా పోగొట్టుకుని ఉండేదేమో? కానీ అలాంటిది ఏదీ జరగనివ్వలేదు తమ్ముడు. కింద పడిపోయిన దానిని లేపి నిలబెట్టాడు”
పవిత్ర చదివిన స్కూలుకు వెళ్ళి సర్టిఫికెట్టులు తీసుకుని, మళ్ళీ చదవమన్నాడు. ‘చదువే నీ కొరడా...నీ
భవిష్యత్తుకు తోడు’ అని చెప్పి చెప్పి చదివించాడు.
తమ్ముడి ప్రొత్సాహంతో పవిత్ర కూడా మిగితా విషయాలను పక్కకు తోసేసి చదవటం మొదలుపెట్టింది. తమ్ముడు చెప్పిందంతా చదివి అన్నిటినీ పాస్ చేసింది.
దొరికిన విజయం ఆమెను మరింత ఉత్సాహ పరచ -- పెద్ద పెద్ద చదువులు చదివి -- ఈ రోజు తమ్ముడు పని చేసే కంపెనీలోనే అతని కంటే పెద్ద పదవిలో కూర్చో బెట్టబడింది.
కూతురు ఎదుగుదలను చూసి తండ్రి గోపాల కృష్ణ తనని తాను తేర్చుకున్నాడు. స్వరాజ్యం మాత్రం పాత విషయాలను మరిచిపోలేకపోయింది.
కన్న తల్లి కదా...?
పవిత్ర వయసులో ఉన్న ఏ అమ్మాయి అయినా సరే...పిల్లా
పాపలతో వెళ్ళటం చూస్తే చాలు,
స్వరాజ్యం మనసు తపించిపోతుంది. తన కూతురుకీ పిల్లలు పుట్టుంటే తాను అమ్మమ్మను అయ్యుండేదే నని సనుగుడు మొదలుపెట్టేది.
“ఏమిటి స్వరాజ్యం...మౌనంగా
ఉన్నావు?”
“మనసు దేని దేనినో ఆలొచించి తపిస్తోంది మీనాక్షీ. సరే...నేను బయలుదేరనా? పిల్లలు వచ్చే సమయం అయ్యింది”
అంటూ నిట్టూర్పు విడుస్తూ లేచింది స్వరాజ్యం.
“రా...దేవుడ్ని చూసి దన్నం పెట్టుకు వెళదాం” -- అంటూ ఇద్దరూ అలంకారం చేసున్న అమ్మవారిని మనసుకరిగేలా వేడుకుని గుడిలో నుండి బయటకు వచ్చారు.
“స్వరాజ్యం...నువ్వు
నడిచా వచ్చావు?”
“అవును...సాయంత్ర పూట నడిస్తే వొంటికి మంచిదని డాక్టర్ చెప్పాడు”
“సరేరా...మాట్లాడుకుంటూ నడుద్దాం. నిన్ను చూసి ఎన్ని రోజులైంది?"
ఇద్దరూ వీధి చివరగా నడవటం మొదలుపెట్టారు.
“అవును...నేను నీ గురించి ఏమీ అడగనేలేదే? నువ్వెలా ఉన్నావు?”
“హు... ఉన్నాను. ఆయన సంపాదనలో ఉన్నదాంతో సరిపుచ్చుకుని హాయిగా జీవిస్తున్నాం”
“నువ్వు అదృష్టవంతు రాలివి”
“ఏం
చెప్పావు?”
“పిల్లలు లేకుండా ఉండటంకంటే...కళ్ళ ముందు కన్న కూతురు ఇలా ఒంటరి ఓంటరిగా నిలబడటం చూడటానికి చాలా కష్టంగా ఉంది”
“ఎందుకు స్వరాజ్యం అలా మాట్లాడుతున్నావు?”
“ఇంకేం చేయమంటావు? కూతురు హాయిగా కాపురం చేసుకోవలసిన వయసులో జీవితాన్ని పారేసుకుని నిలబడిందే నని నేను ఒక పక్క కష్టపడుతుంటే...ఈ మనో దాని కంటే ఎక్కువ కష్టపెడుతున్నాడు”
“ఏం...వాడేం చేసాడు?”
“వస్తున్న మంచి సంబంధాలన్నిటినీ వద్దని చెబుతున్నాడు”
“ఎందుకు...?”
“ఇంట్లో అక్కయ్య ఇలా ఉంటే నేను పెళ్ళి చేసుకోవటం కుదరదు అంటున్నాడు”
“వాడు చెప్పేది న్యాయమే కదా?”
“కానీ,
ఇద్దరూ అలా నిలబడితే...నా
వంశం అభివ్రుద్ది కాకుండా పోతుందే?
నా
ప్రాణం పొయే లోపల ఒక
మనవుడినో, మనుమరాలునో ఎత్తుకుని బుజ్జగించాలని నా మనసు కొట్టుకుంటోంది”
“నీ
ఆశలోనూ న్యాయముంది”
“ఇది నా పిల్లలు అర్ధంచేసుకోవటం లేదే. నిన్న కూడా మనోకి ఒక
మంచి సంబంధం వచ్చింది. పిల్ల తండ్రికి మన మనో బాగా నచ్చాడు. మళ్ళీ మళ్ళీ వస్తున్నారు. కానీ వీడు పట్టుదలగా వద్దూ అంటున్నాడు. నేనూ, వాడి మనసు మారదా అని ప్రతి గుడికీ వెళ్ళొస్తున్నాను. కానీ,
ఒక్క దేవుడూ నా ప్రార్ధనను వినిపించుకోవటం లేదు”
“నేను ఒకమాటంటే తప్పుగా అర్ధం చేసుకోవుగా?”
“చెప్పు”
“నువ్వెందుకు పవిత్రకి ఇంకొ పెళ్ళి చేయకూడదు? అదీ ఎంత కాలం ఇలా ఒంటరిగానే ఉంటుంది? దానికని ఒక జీవితాన్ని ఏర్పరిచి ఇచ్చేస్తే... మనో తానుగా పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఒప్పుకుంటాడు”
“మీనాక్షీ! నువ్వు చెప్పేది కరెక్టుగా జరుగుతుందా?”
“ఏం...నువ్వు ఇదంతా ఆలొచించనే లేదా?”
“అయ్యో...నేనెలా?”
“ఏమిటి నువ్వు? కాలం ఎంతో మారిపోయింది. ఇంకా భయపడుతూ కూర్చున్నావే?”
“లేదు మీనాక్షీ...ఒకసారి
మా
ఆడపడుచు ఈ మాట ఎత్తినప్పుడు పవిత్ర గట్టిగా ఆవిడ్ని మందలించింది. దాని మనసును ఇంకా గాయ పరచ కూడదని మేము ఆ మాట వదిలేసాము”
“తప్పు స్వరాజ్యం! అది చిన్న పిల్ల...ఇంకా
ఎన్ని రోజులు అది ఇలా ఒంటరిగా ఉంటూ కష్టపడుతుంది? ఒక పిల్లాడన్నా ఉంటే అది వేరుగా ఉండేది!”
“అలా ఉండుంటే నేనెందుకు బాధ పడతాను?
దానికీ దారి లేకుండా పోయిందే!”
“అది కూడా మంచికే జరిగింది”
“ఎలా?”
“అవును! పిల్లాడుండుంటే మళ్ళీ పెళ్ళికొడుకును చూడటంలో కష్టం ఏర్పడుతుంది. పిల్లాడితో ఎవడు ఒప్పుకుంటాడు? ఇప్పుడు అలా లేదే! ఏదో రెండో పెళ్ళివాడైనా పరవాలేదా?”
“రెండో పెళ్ళి వాడా?”
“అవును! దీనికీ అది రెండో సారే కదా?”
“ఊ”
“ఇలా చూడూ...నువ్వు
దేని గురించీ బెంగపెట్టుకోకు! నాకు తెలిసున్న చోట పవిత్ర గురించి చెప్పుంచుతాను. మంచి అబ్బాయి దొరికితే మాట్లాడి సెటిల్ చేసుకుందాం. ఏమంటావ్...?”
“ఎందుకైనా మంచిది నేను ఆయనతో ఒకసారి మాట్లాడతాను"
"మాట్లాడు. అమ్మాయి జీవితం గురించి ఆయన కూడా బాధ పడుతూ ఉంటాడు కదా? బాగా అర్ధమయ్యేటట్టు చెప్పు. అలగే మీ అబ్బాయి దగ్గర కూడా చెప్పు”
“మనో దగ్గరా?”
“వాడు నాలుగు చోట్లకు వెళ్లే వాడే కదా? ఎవరైనా మంచి వాడు దొరికితే చూడనీ. మంచి జరిగితే చాలు. సరేనా?”
“ఊ”
“సరే. నువ్వింటికెళ్ళు. నేను కూరగాయలు కొనాలి... వెళ్ళిరానా”
“సరే”
“మర్చిపోకుండా ఇంట్లో మాట్లాడు” -- మీనాక్షీ చెప్పేసి కుడి వైపున ఉన్న షాపుకు వెళ్ళగా...ఏదో తెలియని భయంతో, ఇంటివైపుకు నడవసాగింది స్వరాజ్యం.
Continued...PART-4
************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి