మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్) (PART-11)
హఠాత్తుగా
నీరసించిపోయాడు అశ్వినీకుమార్ కు కొంచంసేపటికి ముందు జరిగిన సంఘటన వలన ఆయసంగా
ఉన్నట్టు అనిపించింది. వేరే దారిలేక కామేష్ ని బయటకు తోశేయమన్నాడే తప్ప...అతని
మొహమూ, మాటలూ,
కళ్ళల్లో తెలిసిన
బాధ మనసులో అతుక్కుని, పోము అని మొండికేస్తున్నాయి.
మళ్ళీ మళ్ళీ అతను శృతికా
కోసం బ్రతిమిలాడింది ఇబ్బంది పెడుతోంది. ‘అయ్యో పాపం’ అనే భావం కలిగించింది. ప్రారంభం నుండే గౌరవం,
మర్యాదతో భవ్యంగానే
మాట్లాడాడు అతను. ఒక్క మాట కూడా తప్పుగా మాట్లాడ లేదు.
నిజమైన బాధ్యత గల
కుటుంబ గార్డియన్ స్థానంలో నిలబడి బ్రతిమిలాడే దోరణిలొనే అడిగాడు. మధ్యవర్తి కాళ్ళ
మీద పడటం కంటే గొడవపడే వాళ్ళ కాళ్ళ మీద పడటం మంచిదని వచ్చాను అని చెప్పాడు.
అలాంటి వ్యక్తికి
కోపం తెప్పించింది రమణ! తప్పుగా మాట్లాడింది కూడా వాడే. ఎంత అవమాన పరిచేవిధంగా
మాట్లాడగలడో అంత అవమానపరిచే విధంగా మాట్లాడాడు. అసహ్యంగా మాట్లాడాడు. కామేష్ కు
బదులుగా రమణ ను బయటకు తోసేసుండాలి. కానీ,
అతని పరిచయం,
స్నేహం అడ్డుపడింది.
వీడితో స్నేహం
చేయకుండా ఉండుంటే ఇన్ని తప్పులు చేసుండమేమో? అనే ఆలొచన వచ్చింది అశ్వినీకుమార్ కు. ఇంత పిచ్చెక్కి,
తిరిగి ఉండే వాళ్లం
కాదు. హీనమైన కార్యాలలో దిగి ఉండేవాళ్లమే కాదు,
ఇంత జరిగినా ఇంకా
తప్పు చేయాలనే ఆలొచనతో దెబ్బతగిలిన పులిలాగా ఉరుముతూ నిలబడ్డ రమణ ను చూడ,
చూడ పొత్తి కడుపులో
నుండి విరక్తి, కోపం పుట్టుకొచ్చింది.
‘ఛీ...ఏం మనిషిరా నువ్వు?’
అనే ప్రశ్న చూపుల్లో
బయట పడ,
రమణ కొంచం
గాబరాపడుతూ అడిగాడు. “ఏమిట్రా అలా చూస్తున్నావు?”
తనలో ఏర్పడ్డ
విరక్తి, కోపం,
విసుగు అనుచుకుని
నిదానంగానే మాట్లాడాడు అశ్వినీకుమార్ “నాకు ఈ శృతికా కావాలని అనిపించటం లేదు రమణా...ఆమెను వదిలేద్దాం”
అతను బ్రతిమిలాడే
స్వరంతో చెప్ప...దానికి విరుద్దంగా రమణ చూపుల్లో మూర్ఖత్వం ఎక్కి,
స్వరం బిగుసుకుంది. “వదిలిపెట్టటమా?
దాన్నా?
లేదు! ఆ బొగ్గు
మనిషి వచ్చి ఇంత మాట్లాడి వెళ్ళాడు. నువ్వు ప్రశాంతంగా వదిలేద్దామని చెబుతున్నావు.
నీకు అక్కర్లేకపోతే వదిలేయి. కానీ, నేను ఆమెను వదిలిపెట్ట దలుచుకోలేదు”
“ఓ.కే!
నీకు నేను అడ్డుపడటం లేదు. కనుక నువెళ్ళి దానికి కావలసిన ఏర్పాట్లు చేసుకో.
రేప్రొద్దున కరెక్టుగా తొమ్మిదింటికి వచ్చి నిన్ను కలుస్తాను”
ఆ జవాబుతో తృప్తి
పడ్డ రమణ అడిగాడు “నువ్వుగా
వస్తాన్నంటావా...? లేక, ఎప్పటిలాగా నేనే వచ్చేయనా?”
“వద్దు...నేనే వస్తాను”
“శృతికాను
తీసుకు వస్తావా?”
“లేదు...ఇద్దరం కలిసి తీసుకు వద్దాం”
“సరే” అని బయలుదేరిన రమణ, తలుపు దగ్గరకు వెళ్ళి అనుమానంతో ఆగాడు. తిరిగి చూశాడు.
“ఏమిటీ?”
“నీకు నామీద కోపమా?”
“లేదు!”
“అయితే
రేపు ప్రొద్దున కలుద్దాం”
బయట రమణ మోటార్
సైకిల్ స్టార్ట్ చేసి వెళ్తున్న శబ్ధం వినబడటంతో,
గది తలుపును విసురుగా మూసుకున్నాడు అశ్వినీకుమార్ -
చొక్కా విప్పి విసిరేశాడు. ‘అతి మూర్ఖుడా!’ అంటూ మంచం మీద పడ్డాడు.
కళ్ళు
మూసుకున్నప్పుడు ఏదో భారంగా మనసును అదుముతున్నట్టు అనిపించింది. రమణ చెప్పి వెళ్ళిన
మాటలు జ్ఞాపకం వచ్చాయి.
‘నీకు వద్దంటే వదులు. కానీ,
నేను ఆమెను వదలను’
ఎంత బలంగా చెప్పాడు?
ఎంత దృఢంగా,
దీర్ఘంగా
నిర్ణయించుకున్నాడు? ఈ నిర్ణయానికి కారణం కామేష్ మాట్లాడి వెళ్ళింది మాత్రమే
కాదు...వాడికే లోతైన మనసులో శృతికాను అనుభవించాలనే కృరమైన ఆశ...ఆమె మానాన్ని
నిలువు దోపిడి చెయ్యాలనే ఘోరమైన కోరిక.
కొంచం ముందు తన
యొక్క మనో వికారాలకు రమణే కారణం అని అనుకున్న దానికి మారుగా ఇప్పుడు రమణ యొక్క ఈ
కృరమైన ఆశకీ, ఘోరమైన కోరికకూ నేనే కారణం అని అనుకున్నాడు అశ్వినీకుమార్.
ఆ రోజు తన గదిలో
కూర్చుని ‘నాకు నీలాగా మా నాన్నపై పగ తీర్చుకోవాలని ఉన్నదిరా. కానీ
ధైర్యం రావటం లేదు’
అంటూ ఏడ్చిన అతనికి
ధైర్యం ఇచ్చింది ఎవరు...?
నేను!
చదివి ముగించేలోపు
వంద మంది అమ్మాయలనైనా నాశనం చేయాలి...అనే ఆలొచనను పెంచింది...?
నేనే కదా!
న్యాయంగా చూస్తే
అతన్ని చెడిపింది, బురద గుంటలో కాలు పెట్టమన్నది నేనే కానీ ఇంకెవరూ కారే! రేపు
వాడు శృతికాను ఏదైనా చేసేటట్టు అయితే దానికీ కారణం నేనే కదా,
మనసులో నేర భావన
ఎక్కువ అవటంతో...తన మీద తనకే విసుగు, కోపమూ పైకెక్కి కూర్చున్నాయి. రెండు చేతులతోనూ తల పట్టుకుని
ఆలొచించ ఆలొచించ మెల్లగా ఆవేశం తగ్గింది. ‘వీటన్నిటికీ మూల కారణం అమ్మే’
అనే ఆలొచన రాగా,
ఆగ్రహం పొంగింది.
తప్పు చేసిన భావం ఎక్కువ అయ్యింది!
ఆ కామేష్ లాగా
తీర్మానంగా, బాధ్యతగా ఉండలేకపోయేమే అనే ఆలొచనతో విరిగిపోయాడు. వాడ్ని
అడిగామే, మీ ఇంటి ఆడపిల్లను అనిచిపెట్టకుండా ఎందుకున్నారు?
అని. అదెందుకు నేను చెయ్యలేదు?
అమ్మతో ‘నువ్వు నటించింది చాలు!’
అని ఎందుకు ఆపలేదు?
మనింట్లో ఎవడుపడితే
వాడు రాకూడదు’
అని ఎందుకు ఆర్డర్
వెయ్యలేదు?
దానికి బదులు అమ్మపై
పగ తీర్చుకుంటున్నాను అని అనుకుని...జవాబుగా నేను చెడిపోయింది ఎంత పిచ్చితనం! ఆమె
సంపాదించిన డబ్బుతో తింటూ, ఊరంతా తిరిగితూ, పిచ్చి పిచ్చి అమ్మాయలకూ లెక్క చూడకుండా డబ్బు
ఇచ్చి...వేలకు వేలు మందుకు, హోటల్లకూ కర్చుపెడుతూ,
‘అలాంటి నాకు...అమ్మను అడిగే అర్హత ఎక్కడుంది?'
మరింత క్రుంగిపోయి
చీకటిలో కూర్చున్నందువలన బయట చీకటి లోపలకు ప్రవేసించింది. శరీరం చిన్నగా వణకడం
మొదలుపెట్టింది. ‘ఇంకేం చేయాలి?’ అన్న ప్రశ్న బూతాకారంలో లేచి బెదిరిస్తోంది.
అతనికి ఏమీ అర్ధం
కాలేదు! ‘ఏం చేయాలి...ఎలా చేయాలి?’
అనేది మళ్ళీ మళ్ళీ
వచ్చి జవాబు తెలియని అయోమయంలో అతన్ని చిక్కుకునేటట్టు చేసింది. లేచి మళ్ళీ చొక్కా
వేసుకుని బయలుదేరాడు. కిందకు వచ్చి కారు తలుపు తెరిచి ఎక్కి కూర్చోబోతుంటే
చటుక్కున జ్ఞానోదయం వచ్చింది. కారు దిగి నడిచే వెళ్ళాడు.
నడిచి వెడుతున్న
యజమానిని గూర్కా ఆశ్చర్యంగానూ, కొత్తగానూ చూడ...అతను ఎక్కడెక్కడో తిరిగాడు. బస్సు
పుచ్చుకుని ప్రకాశం నగర్ లో ఉన్న వెంకటేశ్వర స్వామి గుడి దగ్గర దిగాడు. అక్కడ
నుండి నడుచుకుంటూ గాంధీ బొమ్మ ఉన్న వైపుకు వచ్చాడు. మనసు అలమటించకుండా ప్లాట్ ఫారం
పక్కగా మెల్లగా నడుచుకుంటూ, రైల్వే స్టేషన్, జైపూర్ కార్నర్ అంటూ నెహ్రూ బొమ్మ దగ్గరకు వచ్చి అక్కడున్న
సినిమా ధియేటర్ లోకి చొరబడ్డాడు.
లైట్లు ఆపి సినిమా
మొదలుపెట్టినందు వలన...’టార్చ’
లైటు వేసి ఆ
వెళుతురులో అతని సీటు చూపించబడింది. కూర్చున్న వెంటనే...ఒక టాప్ హీరోను గట్టిగా
కౌగలించుకున్న భానూరేఖా ప్రేమ మాటలు మాట్లాడ...ఇతను గబుక్కున లేచి బయటకు వచ్చాడు.
అతని శరీరంలోనూ, మనసూలోనూ మళ్ళీ మంటలు చెలరేగినై.
‘ఛీ...ఏం అమ్మ ఇది? వయసు వచ్చిన కొడుకు ఉండగా...ఇలా కూడా సిగ్గు లేకుండా
నటించగలదా? నటించాలనిపిస్తుందా? ఇది చూస్తే నా కొడుకు ఏమనుకుంటాడో?
భయం రాదా?
అవమానంగా ఉండదా?
ఇవేవీ లేనిదా నా
తల్లి?
ఇంటికి వచ్చినప్పుడు
పోర్టికోలో నిలబడున్న విదేశీయ కారు, తల్లి ఇంట్లో ఉండటం తెలియబరచింది. ఇతను తిన్నగా మేడపైకి
వెళ్ళి తల్లి గది తలుపును కొట్టటానికి చెయ్యి ఎత్తి తడబడ్డాడు.
‘అమ్మ ఎవరితోనైనా ఉంటే ఏం చేయను?’
అని అనిపించ ఒక్క
క్షణం ఆలొచించాడు. తరువాత...ఎవరు ఉన్నా ఈ రోజు అమ్మతో మాట్లాడి ఒక నిర్ణయానికి
రావాలి అనే ఆలొచనతో మెల్లగా తలుపు కొట్టాడు.
ఒక్క క్షణంలోనే
తలుపు తెరిచిన భానూరేఖా, అతను నిలబడటం చూసి ఆశ్చర్యపోయింది. ‘ఏమిటి అశ్విన్?’ అని అడగాలని నోరు తెరిచి చటుక్కున ఆపుకుంది. ఈ మధ్య కాలంలో
అతని పోకడ, చేష్టలూ సరి లేదనేది జ్ఞాపకం వచ్చి మొహం మాడ్చుకుంది.
అతనితో మాట్లాడటం ఇష్టం లేదనే దోరణిలో కఠినంగా,
“ఏమిటి...?”
అన్నది.
అశ్వినీకుమార్ తల్లి
మాటలోని దోరణితోగానీ, ఆమె ముఖ భావంతోనూ కొంచం కూడా బాధపడినట్లు లేక అడిగాడు. “మీతో కొంచం మాట్లాడాలి!”
“ఏం
మాట్లాడాలి?”
“అది ఇలా గది వాకిట్లో నిలబడి చెప్పలేను”
“అదేం
పరవాలేదు...చెప్పు”
“లేదు.
నీ గదిలోకి వచ్చి చెబుతాను”
“వద్దు.
ఇక్కడే చెబుతానంటే చెప్పు. లేదంటే నేను లోపలకు వెళ్ళిపోతాను”
“ఏం...లోపల
ఎవడైనా కూర్చోనున్నాడా...?”
ఆ ప్రశ్న ఆమె శరీరానికి
కరెంటు తగిలినట్లు అనిపించ “ఏమిట్రా ఏం చెప్పావు... దొంగ రాస్కేల్...?" అని వాడిని కొట్టటానికి వెళ్ళింది భానూరేఖా.
“హూ...” అంటూ పెద్దగా ఒక ఉరుము ఉరిమి,
ఆమె చేతులను
మూర్ఖత్వంగా తోసి పక్కకు జరిగి నిలబడ్డాడు అశ్వినీకుమార్!
“ఇంతకుపైన
నా ఒంటి మీద ఒక దెబ్బ పడినా జరిగేదే వేరుగా ఉంటుంది...జాగ్రత్త!”
“ఏం
చేస్తావురా...తిరిగి కొట్టబోతావా? కొట్టు...బాగా మనసు తృప్తి చెందే వరకు కొట్టు. కొంచం సేపటి
క్రితం మాటలతో కొట్టిన దెబ్బ కంటే, ఇదేమంత ఎక్కువ నొప్పి పుట్టదు...నువ్వు మూడు నెలల పసికందుగా
ఉన్నప్పుడు, మీ నాన్న ఇంకొకత్తితో పారిపోయినప్పుడు,
ఒంటరిగా ఏ తోడూ
లేకుండా, ఎవరి
సహాయమూ దొరకకుండా ఎన్నో తిప్పలు పడి నిన్ను పెంచి పెద్దచేసి ఈ పరిస్థితికి తీసుకు
వచ్చినందుకు...నువ్వెందుకురా మాట్లాడకుండా ఉంటావు...?
అవును...ఇన్ని
అడుగుతున్న నువ్వు ఏమన్నా మంచిగా నడుచుకుంటున్నావా. వయసు వచ్చిన
పిల్లాడిగా...లక్షణంగా ఏం చేశావు? కాలేజీకి డబ్బు కడుతున్నాను. కరెక్టుగా కాలేజీకి
వెళుతున్నావా? ఒక్క సబ్జేక్టు కూడా విడిచిపెట్టకుండా 'ట్యూషన్ ' పెట్టించాను. ఒక్క సబ్జెక్టులోనైనా పాసయ్యావా?
అడ్డగాడిదలాగా
తోడుగా ఇంకొక అబ్బాయిను చేర్చుకుని ఊరంతా తిరిగొస్తున్నావు...ఏ అమ్మాయి
దొరుకుతుందా అని గాలెం వేస్తున్నావే!
నువ్వెక్కడికి
వెళుతున్నావు...ఏం చేస్తున్నావు అన్ని విషయాలూ నాకు తెలుసు. వయసు ఇరవై ఒకటి
అవుతోందే...ఇంతవరకు స్వయంగా ఒక రూపాయి అయినా సంపాదించావా?
నేను సంపాదించే
డబ్బును ఖర్చుపెట్టటానికి నేర్చుకుని...ఊరంతా తిరగటం తెలుసుకుని...స్టార్ హోటల్స్
వెతుక్కుని తినడానికి అలవాటు పడ్డావు!”
“.....................”
“ఏరా
రేయ్...ఇన్ని సంవత్సరాలుగా నేను కష్టపడుతున్నాను. ఒక్కసారైనా,
‘ఏమ్మా ఇంకా
కష్టపడుతున్నావు? ఇకమీదట నువ్వు నటించ అక్కర్లేదమ్మా. నటించింది చాలు’ అని ఏ రోజైనా చెప్పావా?
ఒకే ఒక రోజున అయినా ‘అమ్మా...తిన్నావా?’ అని అడిగావా? ఏ ఊరికి వెళుతున్నానో తెలుసుకోనున్నావా?
ఏంత
సంపాదిస్తున్నాను...ఎంత ఖర్చు అవుతోంది అని లెక్క చూశావా?
త్వరగా చదువు
ముగించి, కుటుంబ
బాధ్యతను మోద్దామని అనిపించిందా నీకు?
‘ఇక నేను సంపాదిస్తాను. నువ్వు ఇంట్లో ప్రశాంతంగా ఉండమ్మా
అని చెప్పావా? అరె...చెప్పను కూడా అక్కర్లేదు. మనసులోనైనా అనుకోనున్నావా?
సరే...అదంతా పోనీ.
ఇంటికి ఎవడేవడో వస్తున్నాడే...వాళ్ళను బయటకు పొండిరా కుక్కల్లారా...’
అని మెడ పుచ్చుకుని
తోసావా? వయసుకొచ్చిన
మగ పిల్లాడు అదే కదా చేయాలి?
కానీ,
అవేమీ చెయ్యలేదు!
ఇలాంటి బాధ్యతలు కన్నవారికి మాత్రమే కాదు...కొడుకుగా ఉన్నవాడికి కూడా ఉన్నదని ఎప్పుడన్నా
అనుకున్నావా. అనుకోలేదు. కారణం...? డబ్బురా...! అదిచ్చే సెక్యూరిటీ,
భావం,
స్వతంత్రం.
“అమ్మని
బెదిరించి ఏదైనా అడగబోయి...మనల్ని ఇంట్లో నుండి వెళ్ళిపొమ్మంటే ఏం చేయాలి?
అన్న భయం. నీ
స్వార్ధం కోసం, సొగసైన ఆడంబర జీవితం కోసం మాట్లాడకుండా ఉండిపొయావు...ఇలా
నన్ను అడగటానికి నీకు ఏం అర్హత ఉందని ఆలొచించి మాట్లాడు.
ఒంటరిగా...ప్రశాంతంగా
కూర్చుని క్లియర్ అయిన మనసుతో ఆలొచించు. ఆ తరువాత ఏదైనా అర్హత ఉంది అంటే వచ్చి
మాట్లాడు. ప్రశ్నలడుగు . జవాబు చెబుతాను. అందువల్ల ఇప్పుడేమీ అడగకు. అడిగినా నేను
సమాధానం చెప్పను. అర్ధమయ్యిందా...?”
చెప్పేసి భానూరేఖా
ఏడుస్తూ వెళ్ళి తన గది తలుపులు వేసుకోగా, అశ్వినీకుమార్ కొన్ని నిమిషాలు ఆ చోటులోనే కాలు
అతుక్కుపోయినట్లు నిలబడ్డాడు. బుద్ది కూడా కొద్దిసేపు పనిచేయలేదు. లాగిపెట్టి చెంప
మీద మళ్ళీ మళ్ళీ తల్లి కొట్టినట్టు అనిపించింది.
ఎలా అడిగి వెళ్ళిపోయింది?
బాణంతో గుండెల్లో
గుచ్చినట్టు ఇంత షార్ప్ అయిన ప్రశ్నలు! కానీ, ఒక్కొక్క మాట సత్యం. అంతా సత్యం. సత్యం తప్ప ఇంకేమీలేదు. ఆ
రోజు ప్రొద్దున్నే తాను అడగాల్సినదంతా ఆమె అడిగేసింది. తనకున్న అదే ఆరాటము,
నిరాశ ఆమెలో కూడా
ఉన్నది. అదే ఎదురుచూపు ఉన్నది. కోపమూ ఉన్నది. వాటన్నిటిలోనూ ఒక న్యాయమూ ఉన్నది.
అలా నేను
నడుచుకోవాలని అమ్మ ఎదురుచూసింది. ఏం చేస్తున్నానని అడగాలని ఆశపడింది. అలా అడిగున్న
పక్షంలో సాధారణమైన మనిషిగా, ఉత్తమ అమ్మగా మారి ఉండొచ్చు. పాత విషయాలు ఎలా ఉన్నా బాధ్యత
గల కుటుంబ హెడ్ గా నిలబడుంటుంది.
బాధ్యతలను
నెరవేర్చకపోవటం నా తప్పే! అందువలన ఆమె చెప్పినట్టు ఏ ప్రశ్నా అడిగే అర్హత
నాకులేదు. అమ్మ అమ్మలాగా లేదని ఒక స్వీయ జాలి,
ఏమీ చేయలేని వాడిలాగా
అనుకుని తానూ కొడుకులాగా నడుచుకోలేదు.
ఆ బాధ్యత తీసుకునే
స్థానంలో నిలబడటం మర్చిపోయి, కాలుజారి అదః పాతాళంలోకి పడిపోయారు ఇద్దరూ. ఇక ఆ స్థానంలోకి
ఎక్కటమో...వదిలేసిన స్థానాన్ని పట్టుకోవటమో తల్లీ-పిల్లాడు ఇద్దరికీ సాధ్యం కాదు.
ఒకొర్నొకరు చూసుకోలేక, మాట్లాడుకోలేక విసుగుతో -- వేరే దారిలేక ఒకే ఇంట్లో
తిరుగుతూ, ఓ...ఇది ఇకమీదట కూడా కంటిన్యూ అవ్వాలా? ఇంత జరిగిన తరువాత అది సాధ్యమవుతుందా?
ద్వేషము,
వేదన కలిసి గుండెను
పిండ...ఏ రోజునా లేని అతీతమైన అలసటతో మెల్లగా నడుచుకుంటూ తన గదికి వచ్చాడు. ఇంకా
మౌనంగా ఉండటం ఇష్టం లేక ఆలొచించటం మొదలుపెట్టాడు.
అలా కూర్చుని
ఆలొచించ, ఆలొచంచ
ఈ సమస్యకు ఒకే ముగింపు కనబడింది. ఎంత ఆలొచించినా మళ్ళీ మళ్ళీ అదొక్కటే దారి
అనిపించ...దాన్ని అమలు చేయాలనే దృడమైన మనసుతో లేచి టేబుల్ దగ్గరకు వెళ్ళి లెటర్
రాయటానికి కూర్చున్నాడు!
Continued...PART-12
***************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి