మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్)...(PART-9)

 

                                                                           మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్)                                                                                                                                                            (PART-9)

ప్రొద్దున ఏడుగంటలకే కూర్చున్న అతను...రెండు ఇడ్లీలు తిని ఆకును మడతపెట్టి, చేత్తో తీసుకుని లేచాడు కామేష్. అది చూసిన బాలమ్మ, “ఏమిటి కామేష్, ఏమిటి లేచావు?” అని గాబరాపడింది.

“చాలు అత్తయ్యా. ఆకలి లేదు...” -- అతను ఆకును పారేసి చేతులు కడుక్కుని  వస్తుంటే...వదలకుండా అడిగింది బాలమ్మ.

“ఏమిటి ఆకలి లేదు అంటున్నావు? దగ్గర దగ్గర ఒక నెల రోజులు అవుతోంది నువ్వు సరిగ్గా తిని. రాత్రి పూట నిద్రా అంతే! అప్పుడప్పుడు లేచి కూర్చుని మౌనంగా ఏదో ఆలొచిస్తూ ఉన్నావు. ఏరా. ఏమిట్రా నీకు అంత కష్టం? ఏ విషయం నిన్ను పట్టి పీడిస్తోందో నా దగ్గర చెప్పు. కుదిరినంత సహాయం చేస్తా”

“అయ్యో...మీరొకరు. నాకేముంటుంది కష్టం?”

అతను నవ్వుతూనే చెబుదామనుకున్నాడు. కానీ, నవ్వు రాలేదు. పెదాలు వంకరపోయి, ఏడుపు ఎక్కువగా ఉండటంతో... బాలమ్మ దగ్గరకు వచ్చి అతని భుజం మీద చెయ్యి వేసి ఇంకా తీవ్రంగా అడిగింది.

"ఏమయ్యింది కామేష్? షాపులో బాగా నష్టం వచ్చిందా?”

“నష్టం షాపులో కాదు అత్తయ్యా. షాపులో అయితే సర్దుకోవచ్చు!” అని చెప్పటానికి వచ్చి గబుక్కున ఆపాశాడు. దానిపైన తన మనసులోని ఎగిసిపడుతున్న మంటలను మొహాన చూపించ కూడదనే పట్టుదలతో తల ఎత్తి బాలమ్మను చూసి నవ్వాడు. “ఏమీ లేదు అత్తయ్యా...తలనొప్పి. అందుకని తినడం నచ్చలేదు” అన్నాడు.

“ఏం నాయనా...ఒక నెల రోజులుగానా తల నొప్పి ఉంటుంది? లోకజ్ఞానం అనేది నాకు లేకపోయినా ఒక మనిషిలోని మార్పులు తెలియకనా పోతుంది?”

వేదనతో అడిగిన బాలమ్మను చూసి మనసులో అనుకున్నాడు అతను. ‘నిజంగానే మీకు ఏమీ తెలియదు అత్తయ్యా. లోకజ్ఞానం తెలియకపోయినా మనిషిలోని మార్పులు తెలుసుకోలేనా అన్నారే...అది కూడా మీకు తెలియదు  అత్తయ్యా.

అలా మనిషిలో మార్పులు తెలుసుకోగలిగిన వారైతే శృతికాలో వచ్చిన మార్పులను ఎలా గమనించలేకుండా పోయారు? గత ఒక నెల రోజులుగా ఆమె మొహంలో కొత్తగా తెలుస్తున్న నవ్వు, కళ్ళల్లో మెరుపులు, చేసుకుంటున్న అలంకారం...ప్రొద్దున తొమ్మిది గంటలు అయితే ఆమెలో ఏర్పడే ఆందోళన ‘త్వరగా అమ్మా...కాలేజీకి టైమయ్యింది’ అని చేసే హడావిడి...

“ఇదిగో ఐదు నిమిషాలు ఉండవే. పులుసు తెల్లుతోంది. తిరగమూత వేసి దింపేస్తాను”

“అయ్యో...ఐదు నిమిషాలా? కుదరదమ్మా! సరిగ్గా తొమ్మిదిన్నరకి స్పేషల్ క్లాసు ప్రారంభమైపోతుంది. ఇప్పుడు బయలుదేరితేనే నడిచి వెళ్లటానికి సరిగ్గా ఉంటుంది”

“సరే...ఒక్క నిమిషం ఉండు. తిరగమూత వేయకుండానే నీకు పోస్తాను”

“వేడి వేడిగా ఎవరు తినేది? ఆ చేసే వంటను ఒక అరగంట ముందు లేచి చేస్తే ఏమిటిట? పిల్లికి పాలు పట్టిన కథలాగా ఉంది. ఎవరికి కావాలి ఈ భోజనం? నువ్వే తిను. లేకపోతే నీ తమ్ముడి కొడుకు వస్తాడుగా. వాడికి పెట్టు. నేను బయలుదేరతాను”

భోజనం చేయకుండా ఆమె బయలుదేరటం చూసి బాలమ్మ మనసు ఆందోళన చెందింది. వెనకే బ్రతిమిలాడుకుంటూ వస్తుంది.

“కొంచం పెరుగన్నం అయినా తిని వెళ్ళవే. చెప్పేది విను. ఖాలీ కడుపుతో వెళితే చదువు ఎక్కదే”

“చాలు చాలు! నన్ను వదులు...అదే చాలు”

వేగంగా నడిచి వెళుతున్న కూతుర్ని బాధతో చూస్తూ నిలబడింది. మధ్యాహ్నం లంచ్ కు వచ్చే కామేష్ తో చెబుతుంది.

“ప్రొద్దున అది తినకుండా వెళ్ళిపోయింది కామేష్”

అతను తల ఎత్తి విసుగ్గా చూస్తాడు.

“ఎందుకు అత్తయ్యా?”

“టైమైపోయిందట! అరుస్తూ వెళ్ళిపోయింది...”

“టైమైపోయిందా? ‘దేనికి టైమైపోయింది?’ అని అడగకూడదా అత్తయ్యా? నీ దగ్గర అరుపులు అరిచి స్టేడియం కార్నర్ లో పదినిమిషాలకు పైనే కాచుకుని నిలబడి అతని కారులో ఎక్కి వెళ్ళుంటుంది. ఎక్కిడికో తెలుసా? స్టార్ హోటల్లో ‘టిఫిన్’ తినడానికి! లంచ్, ఇంకొక హోటల్లో, సాయంత్రం ఇంకో హోటల్.

ఆ తరువాత జన సందడేలేని వీధిలో చెట్టా పట్టాలు...తిరిగి వచ్చేటప్పుడు సమయం ఏడుగంటలు అవుతుందే? నా వల్ల కావటం లేదు. నేనడిగితే కేకలేస్తుంది. అడిగి ఒక రోజు తిట్లు తిన్నాను తెలుసా?”

                                                                        +++++++

“ఎందుకు శృతికా ఇంత ఆలస్యం అయ్యింది?”

“ఏదో మీటింగు పెట్టారు. ఆలస్యం అయ్యింది?”

అతన్ని తిరిగి కూడా చూడకుండా అలమారులో పుస్తకాలను పడేసి తిరిగిన వెంటనే మళ్ళీ అడిగాడు కామేష్.

“నిజంగానే మీటింగు పెట్టారా శృతికా?"

నడుం మీద చేతులు పెట్టుకుని చటుక్కున తిరిగింది. మొహంలో కోపం, కసి ఎక్కువగా తేలుతూ నిలబడ...మాటలు నిప్పు కణాలుగా వచ్చినై.

“ఇదిగో చూడండి...నిజంగానే మీటింగు పెట్టారా, లేదా అనే ప్రశ్న మీరు అడగాల్సిన అవసరం లేదు. నేను మీకు జవాబు చెప్పాల్సిన అవసరమూ లేదు. మీ పనేమిటో అది మాత్రం చూసుకుని వెళ్లండి. అనవసరంగా నా విషయంలో తల దూరిస్తే...మర్యాద చెడిపోతుంది”

చెప్పేసి కాలుతో నేలను ఒక దెబ్బ వేసి వెళ్తోంది. తనకి బదులుగా నేలను తంతున్నట్టు అనిపించింది. అయినాకానీ  అతను వదలలేదు.

తెల్ల కారులో చూసి, కాలేజీ వరకూ వెతుక్కుంటూ వెళ్ళి, ఆమె ఆ రోజు కాలేజీకే రాలేదనే వార్తను సేకరించిన దగ్గర నుండి మాట్లాడకుండా ఉండిపోయాడు.

ఆ రోజు మొదలు పొత్తి కడుపులో ఆమె వెలిగించిన మంటలు కాలుతుండంగా...నిద్రపోవటం లేదు. భోజనం తినాలనిపించటం లేదు. ఆ తెల్ల కారు యొక్క నెంబర్ మనసులో రణంలాగా నిలబడ...తన స్నేహితుడి సహాయంతో అది ఎవరికి సొంతమో అనేది కనిపెట్టాడు.

                                                                                 +++++

“అది నటి భానూరేఖా ఇంటి బండిరా! ఆమెకు ఎందుకూ పనికిరాని కొడుకు ఒకడు ఉన్నాడు. వయసు ఇంకా పద్దెనిమిది అవలేదు. అంతలోనే అన్ని చెడు అలవాట్లూ అలవాటైనై. రోజూ ఒక బాటిల్, అమ్మాయి కావాలి. చాలా చెడ్డవాడు. అవునూ...ఎందుకు అడుగుతున్నావు?”

“ఏమీ లేదురా...ఆ కారులో వచ్చిన ఇద్దరు నాతో గొడవపడి వెళ్ళారు”

“ఓ...అందుకని నువ్వు జవాబుగా వాళ్ళతో గొడవపడటానికి వెళ్తావా? వద్దురా! అన్నిటికీ రెడీగా ఉన్న పిల్లలు. పెద్ద చోటు. మాట్లాడకుండా వదిలేయరా”

విచారించిన ప్రతి ఒక్కరూ అదేలాగా చెప్ప...ఆ రోజు రాత్రి శృతికాను మెల్లగా హెచ్చరించాడు.

"నువ్వు అప్పుడప్పుడూ ఏదో తెల్లకారులో వెళ్తున్నావటగా?"

అతను ముగించను కూడాలేదు. మొహమంతా ఎర్రబడ చటుక్కున తిరిగింది.

“ఓహో...మనసులో పెద్ద ‘జేమ్స్ బాండ్’ అని అనుకుంటున్నావా? గూఢాచర్యం చేసి కనిపెట్టేసేవు కదూ. అవును వెళ్తున్నా...దానికేమిటిప్పుడు?”

“అరవకు శృతికా? అత్తయ్యకి వినబడుతుందేమో”

“వినబడనీ...బాగా వినబడనీ! ఏదో ఒక రోజు వినబడాల్సిందే కదా. ఆ రోజు ఈ రోజుగానే ఉండనీ”

“వద్దు శృతికా! ఆమె ఈ విషయం తట్టుకోలేదు”

“తట్టుకోలేనంత పెద్ద తప్పు ఏం చేశాను? కారులో వెళ్లటం తప్పా?”

“కారులో వెళ్లటం తప్పు లేదు శృతికా. కానీ, కాలేజీ కట్ చేసేసి హోటలూ, సినిమా అంటూ తిరగటం తప్పే కదా? అత్తయ్య దగ్గర స్పేషల్ క్లాస్ అని అబద్దం చెప్పటం తప్పు కాదా?”

“ఓహో...నేను ఎక్కడెక్కడికి వెళ్తున్నానో అనేది కూడా చూడటానికి నా వెనుకే వచ్చి చూడటం కూడా పూర్తి అయిందా? ఓ.కే...ఇంత తెలుసుకున్న తరువాత అన్నీ తెలుసుకోవటంలో తప్పు లేదు. అతను నన్ను ప్రేమిస్తున్నాడు. మేము పెళ్ళి చేసుకోబోతున్నాము”

“ఆ ‘అతను’ ఎవరో నేను తెలుసుకోవచ్చా?”

“ఏం ఇన్ని విషయాలు తెలుసుకున్న మీరు ఆ విషయం తెలుసుకోలేదా?”

“లేదు...కారులో ఇద్దరు వస్తున్నారే. అందుకే అడిగాను. నువ్వు చెప్పేది కారు నడిపే వాడినా...లేక అతని పక్కన కూర్చుని వస్తున్నాడే, వాడా అనేది తెలియలేదు”

“ఇలా చూడండి ‘వాడు...వీడు’ అని మర్యాద లేకుండా మాట్లాడకండి. వాళ్ళు మీలాగా ఎమీ లేని వాళ్ళు కాదు. పచారీ షాపులో రెక్కలు విరిగేలాగా పనిచేసేవారు కాదు…తెలుసా?"

“ఆ అబ్బాయి గురించి ఎవరూ మంచిగా మాట్లాడటం లేదే శృతికా. ఒక రోజుకు ఒక బాటిల్ విస్కీ తాగుతాడట. ఈ రోజు వచ్చిన అమ్మాయి రేపు రాకూడదట”

ఒక్క క్షణం కామేష్ ని విసుగుతో, కోపంతో, ఆగ్రహంతో చూసింది శృతికా.

“మాట్లాడి ముగించారా? ఇంకా ఏదైనా మిగిలుందా?”

“లేదు శృతికా...నేను నిజంగానే చెబుతున్నాను. ఆ కుర్రాళ్ళు మొహం సరిగ్గా లేదు”......

“నోరు ముయ్యండి!” అంటూ పళ్ళు కొరుక్కుంది.

“వాళ్ల మొహం సరిలేదు. మీ బొగ్గు మొహమే సరిగ్గా ఉందా? మొహమే నలుపు, ఘోరం అని చూస్తే...మీ మనసు అంతకంటే ఘోరంగా ఉందే? మీ నాలిక ఇంకా ఘోరంగా ఉందే. ఇలాగంతా చెప్పి నేను అశ్విన్ ను పెళ్ళిచేసుకోవటాన్ని ఆపాలని చూస్తున్నారా? కుదరదు! ఈ జన్మలో ఈ శరీరంలో ప్రాణం ఉన్నంతవరకు...ఆయన్నే పెళ్ళి చేసుకుంటాను....తెలుసుకోండి. అందువల్ల మీ నక్క జిత్తుల ఐడియాలను వదిలేసి, పక్కగా మీ పచారీ షాపు చూసుకుంటూ...మీ జీవితం జీవించండి”

“ఏం శృతికా...వాడు నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోవాలనే ఆశతో...”

“ఆపండి! ఇంకో సారి ఆయన్ని వాడు అని చెబితే నేను మిమ్మల్ని ఏరా అని అంటాను. ఇకమీదట నా మీద గూఢాచర్యం చేయటం, బాధపడటం, కరిగిపోయేటట్టు నటించటం అన్నీ వదిలేసి, మీ పనేదో దాన్ని కరెక్టుగా చేయండి...అదే మంచిది...తెలుసా?”

ఆ రోజు నుండి శృతికా, అతనితో మాట్లాడటం ఆపేసింది. అతను ఇంట్లోకి వస్తే, ఆమె ముందు గదిలోకి వెళ్ళి తలుపులు వేసుకుంటుంది. అతని చెవులకు వినబడేలాగా...గాయపరిచే విధంగా కావాలనే సనుగుతుంది.

కామేష్ కూడా శృతికా గురించిన విషయాన్ని తన అత్తయ్య బాలమ్మతో  చెప్పకూడదని నిర్ణయించుకున్నాడు. తెలిస్తే ఆమె తట్టుకోలేదు. ఎక్కువగా కృంగిపోతుంది. మనసులో కుమిలిపోతుంది. ఆమెను బాధపెట్టకూడదనే విషయంలో చాలా జాగ్రత్తగా ఉన్నాడు. విషయం ఎవరి ద్వారానైనా ఆమె చెవులకు వినిపించే లోపు ఎలాగైనా శృతికా విషయాన్ని సరి చేసేయాలని అనుకున్నాడు.

కానీ, అది ఎలా అనేదే తెలియలేదు. నేను చెబుతే శృతికా వినేటట్టు కనబడటం లేదు. ఒకవేల నిజంగానే ఆ కుర్రాడు శృతికా మీద ఆశ పడతున్నాడా? పెళ్ళి చేసుకోవాలని నిర్ణయం తీసుకున్నాడా?

ఎందుకలా ఉండకూడదు? ఎంతమంది డబ్బుగల కుర్రాళ్ళు అందం ఒక్కటే చూసి పేదింటి అమ్మాయలను పెళ్ళి చేసుకోవటం లేదూ?

శృతికా విషయంలో అలాంటి నిర్ణయమైతే ఇతనికి సంతోషమే! శృతికా ఎక్కడున్నా , ఎవర్ని పెళ్ళి చేసుకున్నా ఆమె సంతోషంగా ఉండాలి అనే అనుకున్నాడు. కానీ, దానికి విరుద్దంగా ఉంటే? నేను ఆ కుర్రాళ్ళ గురించి విన్నదంతా నిజంగా ఉండి...వాళ్ళు ఆమెను మోసం చేస్తే?

దానికి జవాబుగా...ముందు ఆలొచనగా ఏదైనా చెయ్యాలి అనే నిర్ణయానికి రావటంతో సైకిల్ను కిందకు దింపి, “వెళ్ళొస్తాను అత్తయ్యా” అని చెప్పి వీధి చివరికి వెళ్ళినప్పుడు ఎదురుగా బాలగోపాల్ రావటం చూశాడు. చేతిలో పుస్తకాలు ఉన్నాయి.

"ఏమిటి శివా...స్కూలు లేదా?”

అతను ఒక్క క్షణం తడబడి, ముఖం వాడిపోయి, చూపులు వెర్రెక్క “ఉంది” అని తల ఊప...నుదిటి మీద గీతలు పడ శివారాం నే దీర్ఘంగా చూసి అడిగాడు కామేష్.

“మరెందుకని అప్పుడే వచ్చాసావు? ఒంట్లో బాగుండలేదా?”

“ఒంట్లో బాగానే ఉంది. మనసే సరిలేదు”

అతను విరక్తిగా చెప్ప... కామేష్ పెదాల చివర చిన్న నవ్వు విరిసింది.

“ఏమిట్రా...ఏదో పెద్ద మనిషిలాగా జవాబు చెబుతున్నావు?”

“లేదు బావా...నిజంగానే చెబుతున్నా. నేను మీతో కొంచం మాట్లాడాలి”

“వస్తావా...షాపు వరకు నడుచుకుంటూ, మాట్లాడుకుంటూ వెళ్దాం” అన్నాడు.

శివారాం తల ఊప...వాడి పుస్తకాలు తీసుకుని సైకిల్ వెనక కారియర్లో పెట్టుకుని,  సైకిల్ను తోసుకుంటూ నడిచిన కామేష్ కొద్ది నిమిషాల మౌనం తరువాత  “ఊ...చెప్పు” అంటూ అతన్ని తిరిగి చూడ... శివారాం తడబడుతూ, భయపడుతూ  మాట్లాడటం ప్రారంభించాడు.

“శృతికా గురించి నేను చాలా విషయాలు వింటున్నాను బావా. వినను వినను భయంగా ఉంది. కోపమూ, ఏడుపూ కలిసి వస్తోంది”

“అవునూ...అలా నువ్వేం విన్నావు?”

“అదొచ్చి...అదొచ్చి...మా స్కూల్లో పదో తరగతి చదువుతున్న కుర్రాడు ఒకడు. ఆ కుర్రాడు కాస్త వేరేగా ఉంటాడు. రౌడీ అని పేరు తెచ్చుకున్నాడు. వాడే నన్ను పిలిచి చెప్పాడు. శృతికా ఎవరో అశ్విన్ అనే కుర్రాడితో తిరుగుతోందట. కాలేజీకి వెళ్లటం లేదట.

ఆ అశ్విన్ భానూరేఖా అనే నటి యొక్క పిల్లడూ అని చెబుతూ అడిగాడు,   ‘రేయ్...మీ అక్కయ్య వాడితో మాత్రమే వెళ్తుందా? నాతో రాదా? వాడు ఎంత ఇస్తున్నాడో, నేనూ అంత ఇస్తానని చెప్పు’ అన్నాడు. అది విన్నప్పుడు నా ప్రాణం కొట్టుకుంది. నాకే ఇలా ఉంటే, అమ్మకు తెలిస్తే ఆవిడ ఎలా  కొట్టుకుంటుంది? మిమ్మల్ని ఒంటరిగా పిలిచి చెప్పాలని అనుకుంటూ వచ్చాను. మీరే ఎదురుగా వచ్చారు.

ఎలాగైనా దీన్ని మీరే సరిచేయాలి బావా. శృతికాకు మంచి మాటలు చెప్పి, ఆమెను ఆపాలి. అది కాలేజీకి కూడా వెళ్లక్కర్లేదు. త్వరగా పెళ్ళికి ఏర్పాటు చేయండి. ఈ విషయం అందరికీ తెలిస్తే, ఆ తరువాత మనకు అసహ్యం, అవమానం. ఆక్కను ఎవరూ పెళ్ళి చేసుకోరు. అమ్మను ప్రాణాలతో చూడటం కష్టం...”

“ఛీఛీ...” అంటూ కావాలనే నవ్వుతున్న భావాన్ని ఏర్పరచుకుని మాట్లాడడం మొదలుపెట్టాడు కామేష్. “ఎవరో ఏదో చెప్పారని నువ్వు ఆవేశపడకూడదు శివా. మొదట ఇది నిజమా అని విచారించాలి. నాకు తెలిసి శృతికా ఇలా చేసే అమ్మాయి కాదు. ఆమె పొగరుగా...గర్వంగా ఉండచ్చు. అదంతా వేరే విషయం. అయితే, ఇలా చెయ్యటానికి ధైర్యం లేదు”

“లేదు బావా. తన అందంతో ఏదైనా సాధించవచ్చు అనే పిచ్చి ధైర్యం తన దగ్గర ఎక్కువగా ఉంది. డబ్బు, అంతస్తు గల కుర్రాడ్ని చూసి పెళ్ళి చేసుకుని, వసతులతో జీవించాలని ఆశ ఉంది. అందువల్ల ఇవన్నీ చేర్చి చూస్తే మా ‘స్కూలు’ కుర్రాడు చెప్పింది కరెక్టేమోనని అనిపిస్తోంది”

“ఇదిగో చూడు శివా. ఈ నిమిషం నుండి నీ ఈ బాధను నా దగ్గర వదులు. ఏం  చేయాలో అది నేను చూసుకుంటాను. ఒక వేల శృతికా అలా చేసుంటే దాన్ని ఆపే బాధ్యత నాది. మంచి సంబంధం చూసి పెళ్ళి చేసే బాధ్యత కూడా నాదే.

అందువల్ల అనవసరంగా ఈ విషయాలన్నీ మనసులో పెట్టుకుని బాధపడకు! నువ్వు శృతికా గురించి విన్న విషయాన్ని అత్తయ్య దగ్గరో, ఇంకెవరి దగ్గరో చెప్పకు. ఈ చోటుతో...ఈ నిమిషంతో అది మరిచిపోవాలి. ఏం?”

అతను “సరే” అని తల ఊప, “ఇప్పుడు నువ్వొక సహాయం చేయాలి. నేను కొంచం బయటకు వెళ్తాను. తిరిగి వచ్చేంత వరకు షాపు చూసుకో”

“చూసుకుంటా బావా”

తాళం వేసున్న సైకిల్ని తెరిచి, మళ్ళీ ఎక్కి కూర్చుని అశ్వినీకుమార్ ఇంటివైపుకు తొక్కాడు కామేష్. ‘మధ్యవర్తి దగ్గర కంటే గొడవపడే వాడి కాళ్ల మీద పడటమే ఉత్తమం’ అని నిర్ణయించుకుని అతనితో ఓపన్ గా మాట్లాడవలసింది ఆలొచించ సాగాడు!

                                                                                               Continued...PART-10

***************************************************************************************************