పవిత్ర...(సీరియల్)...PART-11

 

                                                                                       'పవిత్ర'...(సీరియల్)                                                                                                                                                                          PART-11

ఎనిమిదేళ్ళ తరువాత మళ్ళీ అదే గుంపు -- బంధువుల గుంపు. ముద్దాయి బోనులో పవిత్ర ను నిలబెట్టి, ఆ రోజు వరుస ఆరోపణలు చేసిన రామ్మోహన్ ఈ రోజు మంచి పిల్లాడిలాగా తన బిడ్డతో సహా కుర్చీలో కూర్చోనున్నాడు.

అతని తరఫున కూతురితో వాదిస్తోంది తల్లి. బంధువుల గుంపు దానికంతటికీ తల ఊపుతూ ఉన్నారు.

పవిత్ర దేనికీ భయపడకుండా తలెత్తుకునే నిలబడింది. గోడ చివరకు వెళ్ళి చేతులు కట్టుకుని నిలబడి తను చుట్టూ జరుగుతున్న హేళనని విరక్తిగా చూసింది.

‘ఈ అమ్మకు ఏమైంది? ఇదే గుంపు ముందే కదా కూతుర్ని నిలబెట్టి బురద జల్లిన వాడిని కుర్చీలో కూర్చోబెట్టి -- వాడికొసం సపోర్ట్ చేస్తూ వస్తోందే. ఎందుకని...జరిగిందంతా అంత త్వరగా మరిచిపోయిందా? మర్చిపొయే సన్నివేశాలా అవి?  తాను కన్న బిడ్డను -- ఎవడో ఒకడి కోసం -- మిగిలిన వారి ముందు ఎలా నేరస్తురాలిగా చేయగలుగుతోంది? ఈ నాటకం కోసరమే మనోని బయటకు పంపిందా? నాన్న మాత్రం వేరు దారిలేక దీన్ని వేడుకగా చూస్తున్నారా? పాపం...ఆయన మాత్రం ఏం చేయగలరు’

అమ్మే ఎలాగైనా ‘కూతుర్ని మళ్ళీ అత్తారింటికి పంపించే తీరుతాను’  అంటూ పట్టుదలగా నిలబడింది! కానీ పవిత్రా నేమో దీనికీ తలవంచేటట్టు లేదు.

“నీ తల్లిని నేను ఇంత దూరం ఎత్తి చెబుతున్నానే? ఎందుకే ఇంకా అంత పట్టుదల పడుతున్నావు? ఆడపిల్లగా పుట్టిన ప్రతి అమ్మాయికి పెళ్ళి అయిన తరువాత అత్తగారి ఇల్లే పర్మనెంట్.

ఏ ఇంట్లోనే గొడవ లేనిది? అందరూ ఇలా గబుక్కున విడిపించుకుని వెళ్ళిపోతే కుటుంబం ఏమవుతుంది? ఏది జరిగినా దాన్ని సహించుకుంటూ ఓర్పుగా వెళ్ళాలి పవిత్రా. అప్పుడే కుటుంబం చిందరవందర అవకుండా ఉంటుంది.

ఆ మనిషి తాను చేసిన తప్పును తెలుసుకున్నాడు కదా! నిన్న అందరి ముందూ నా కాళ్ళ మీద పడి క్షమించమని అడిగారే? ఎంత బాధపడుతూ ఏడ్చేరో? తాను చేసింది తప్పని మదనపడ్డారే...ఇంకానా నీ మనసు మారలేదు?"

“లేదమ్మా”--గట్టిగా చెప్పింది పవిత్ర.

“పవిత్రా...”

“మీరు అనుకునేది నిజం కాదు...ఆయన, చేసిన తప్పుకోసమో -- మనసు మారో మీ కాళ్ళ మీద పడలేదు...?”

“మరి?”

“ఆయనకు ఇప్పుడొక పని జరగాలి. ఆయన ఇంట్లో పనిచేయటానికీ -- టైము టైముకూ రుచిగా వంట చేసి పెట్టటానికీ, ఆయన పిల్లకు పనిమనిషిగా ఉండటానికి ఒక పని మనిషి అవసరం. అందులోనూ జీతం తీసుకోని పనిమనిషి కావాలి. దానికి పవిత్రానే కరెక్టుగా ఉంటుందని నిర్ణయించుకునే నా వెంట బడి, నా చుట్టూ తిరిగారు. నేను పాత అమాయకురాలని కాదని ఇప్పుడు తెలిసుంటుంది. అందుకే మీ కాళ్ళ మీద పడ్డారు”-- అన్నది హేళనగా.

నకిలీగానే ఆందోళన పడ్డాడు రామ్మోహన్. “అయ్యో...అలాగంతా లేదు పవిత్రా. నేను చేసింది పెద్ద ద్రొహమే. అది తెలుసుకునే నిన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చాను”

“ఎప్పుడు...ఎప్పుడు తెలుసుకున్నారు సారు? మీ రెండో పెళ్ళాం ఇంట్లో నుండి లేచిపోయిన తరువాతా? మీ ఆఫీసులో మీకు పై అధికారిగా నేను వచ్చిన తరువాతనా? లేదూ...పసి బిడ్డను పెట్టుకుని అల్లాడిపోతున్నప్పుడా?”

“లేదు...”

“నేను చెప్పనా?”

“.....................”

“మా అమ్మ నాకు ఇంకో పెళ్ళి చేస్తుందేమో నన్న భయం వచ్చిన తరువాత ఈ నాటకం -- మీ తప్పు తెలుసుకున్నారు. అవునా?”----విసుగ్గా అడిగిన పవిత్రను తల ఎత్తి చూడలేక తడబడ్డాడు.

“నాకు తెలుసు. మీరెప్పుడూ మారరు. మా అమ్మను మోసగించవచ్చు. ఆరడుగుల మగవాడు తన కాళ్ళ మీద పడ్డప్పుడు ఆమె క్షమించి ఉండవచ్చు. కానీ, నేను మన్నించనే లేను. మీరు నాకు చేసిన ఏ ద్రోహాన్నీ మర్చిపోను. మీతో కలిసి కాపురం చేస్తానని కలలు కనకండి”

“లేదు...నేను...”

“భయపడకండి...మా అమ్మ అనుకున్నట్టు ఇంకొకరిని ఎవర్నీ పెళ్ళి చేసుకోను”

“పవిత్రా...” 

“పెళ్ళి చేసుకోవాలనుకొనుంటే ఎప్పుడో ఒప్పుకునే దాన్నే? నా వరకు పెళ్ళి అనే ఒక తంతు ఒక ఆడపిల్లకు ఒకసారే జరగాలి. అది నాకు ఎప్పుడో జరిగిపోయింది”

“పవిత్రా...నువ్వు చెప్పేది కరెక్టేనమ్మా. భర్తతోటే కదా నిన్ను కలిసి జీవించ మంటున్నాను”

“భర్తతోనా...ఎవరమ్మా అది?”

స్వరాజ్యం ఆశ్చర్యంతో నిలబడిపోయింది.

“నా భర్త ఎప్పుడో చచ్చిపోయారమ్మా”

“పవిత్రా...”

“మెడలో ఉన్న తాలిబొట్టును ఏ రోజైతే నా దగ్గర నుండి తెంపుకు వెళ్ళారో...ఆరోజే నా భర్త చనిపోయారమ్మా”

“అయ్యో...ఎందుకలా మాట్లాడుతున్నావు?”

“నిజాన్నేనమ్మా మాట్లాడుతున్నాను. ఇన్ని సంవత్సరాలు విధవరాలుగానే జీవిస్తున్నానమ్మా. నా నుదుట కుంకుమ పెట్టుకుని...తల దువ్వుకుని ఎనిమిది సంవత్సరాలు అవుతోందమ్మా"

“పవిత్రా”---- గోపాలకృష్ణ ఆందోళన పడ్డాడు.

“అవును నాన్నా...ఒకడికి ఒకతి అని జీవించేదాన్ని నేను. అమ్మాయాలకున్న కన్యాత్వం, మగవాళ్ళకూ ఉండాలి. ఈ మనిషి దగ్గర నుండి విడిపోయి ఒంటరిగానే కదా జీవించాను...కానీ ఈయన...? ఇంకొక అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకుని, సంసారం జరిపి, బిడ్డనూ కని --- ఇప్పుడు ఆమె వెళ్ళిపోయిందని నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చారు. ఈయన్ని నేను చేర్చుకోవాలా?”

“పవిత్రా...” అంటూ ఏదో చెప్పబోయిన తల్లిని చేతితో సైగ చేసి ఆపుతూ.

“ఈయన చేసిన తప్పు నేను చేసి తిరిగి వచ్చుంటే, ఈయన నన్ను ఏలుకుంటాడా?”

“పవిత్రా...” కోపంగా అరిచిన అతన్ని నిర్లక్ష్యంగా చూసింది.

“ఏమిటీ... వినటానికే అసహ్యంగా ఉంది కదా? మరి, నేనెలా మిమ్మల్ని ఏలుకోవాలని అనుకుంటున్నారు?”

“పవిత్రా...చివరగా ఏం చెప్పదలుచుకున్నావు”

“నేను చెప్పాల్సింది ఎప్పుడోచెప్పేశాను. మీరు బయలుదేరవచ్చు”

“అంటే చివరి వరకు ఒంటరిగానే ఉంటావా?”

“అవును...! నన్ను కాపాడుకోవటానికి చదువు ఉంది. నేను కష్టపడుతున్నందకు నాకు జీతం వస్తుంది. నన్ను తన నీడలో ఉంచుకుని కాపాడటానికి నాకు కుటుంబం ఉంది ---- తమ్ముడున్నాడు. ఇవన్నీ నాకు చాలు”

“చూస్తానే. నీ తమ్ముడు నిన్ను ఎన్ని రోజులు ఉంచుకుంటాడో చూస్తాను. రేపు వాడికీ పెళ్ళి జరుగుతుంది కదా?” ---- రామ్మోహన్ ఆవేశంగా చెప్పగా...నవ్వింది పవిత్ర.

“నా తమ్ముడు ఎప్పుడూ మారడు”

“అదీ చూస్తాను”

“అందుకని నేను వాడ్ని జలగలా అతుక్కోనుండను. నేను ఒంటరిగానూ జీవించగలను”

“పవిత్రా...అమ్మ చెప్పేది వినరా”

“వద్దమ్మా. ఇలా అడ్వైజ్ చేసే కదా నన్ను మట్టి బుర్రగానే ఉంచేశారు. మమ్మల్ని కొంచం గౌరవంగా బ్రతకనివ్వమ్మా”

“పవిత్రా”

“నాన్నా...ఇన్ని రోజులు ఒంటరిగానే కదా నిలబడ్డాను? దాని వలన నేనేమైనా చెడిపోయానా? చదువుకున్నాను, తెలివితేటలు పెంచుకుని ఇప్పుడు సంపాదించుకుంటున్నాను. ఇదేలాగనే నా మిగిలిన జీవితాన్ని గడిపేస్తాను...”

“పవిత్రా...అదికాదమ్మా...”

“అసహ్యంగా ఉంది నాన్నా?...ఈ మొహాన్ని చూడటానికే నచ్చట్లేదు. నాతో జీవించటం అసలు కుదరదు అని చెప్పిన మనిషితో...మళ్ళీ ఎలా నాన్నా...ఒకే ఇంట్లో...నా వల్ల జీవితం కొనసాగించటం? నాన్నా కుదరదు నాన్నా...”

“ఆ అమ్మాయి చెప్పేదీ కరెక్టే కదా? ఈ వెధవ మన అందరి ముందే కదా ఇదే మాట చెప్పాడు”

“అదే కదా...విడాకుల పత్రాలలో సంతకాలు తీసుకున్న వెంటనే దయా దాక్ష్యణ్నం లేకుండా మెడలో ఉన్న తాళి గొలుసును కూడా లాక్కుని వెళ్ళిపోయాడే...?”

“ఇప్పుడు ఏం మొహం పెట్టుకుని వచ్చాడు?”

“అతడికి మంచి టైము... మనో ఈ రోజు ఇంట్లో లేడు. లేకపోతే వీడు ఇలా నిలకడగా నిలబడేవాడు కాదు...”

“వీడు పిలిచాడు కదా అని మనమూ పంచాయతీ చేయడానికి వచ్చేమే...? మన చెప్పుతో మనమే కొట్టుకోవాలి. రండయ్యా వెళదాం”

“ఇదిగో చూడరా. ఇక మీదట పంచాతీ గించాయతీ అంటూ ఇంటి పక్కకు వస్తావేమో! ఆ తరువాత మర్యాద చెడిపోతుంది" కూడి ఉన్న బంధువుల గుంపు కొద్ది కొద్దిగా వెళ్ళిపోగా, రామ్మోహన్ యొక్క మొహం అవమానంతో ఎర్రబడింది.

కళ్ళల్లో కోపం ఎర్ర రంగు పూసుకోగ అతను పవిత్రను చూసిన సమయం -- లోపలకు వచ్చాడు మనోహర్.

                                                                                               Continued...PART-12

***************************************************************************************************