పవిత్ర...(సీరియల్)...PART-12

 

                                                                               'పవిత్ర'...(సీరియల్)                                                                                                                                                                          PART-12

తన ముందు చాచబడ్డ కాగితాన్ని అయోమయంగా చూస్తూ తల ఎత్తేరు ఏం.డి. అర్జున్ రావ్. నవ్వు మొహంతో నిలబడున్న పవిత్రని చూసిన వెంటనే చిన్నగా నవ్వాడు.

“రామ్మా...ఏమిటిది?”

“నా రాజీనామా లెటర్ సార్”

అర్జున్ రావ్ ముఖం మారింది. “ఏంటమ్మాయ్ చెబుతున్నావు?”

“నా ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేస్తున్నా సార్”

“ఏమ్మా...రాజీనామా చేసేంత అవసరం ఏమొచ్చింది?”

“కొన్ని కుటుంబ చిక్కులు సార్...ఇక నేను ఈ ఆఫీసులో కంటిన్యూ గా పనిచేయలేను అనుకుంటా?”

“ఏమ్మా... రామ్మోహన్ మళ్ళీ ఏదైనా సమస్య చేస్తున్నాడా?”

“లేదు సార్. ఆయన వెలిగించిన నిప్పు, మా ఇంట్లో పొగలాగా అల్లు కుంటోంది. ఆ పొగకు తట్టుకోలేక ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నాను”

“..................”

“మా అమ్మ ఒక పిచ్చిది సార్. పాముకూ, తాడుకూ తెలియదు. ఆమె ఆమాయకత్వాన్ని ఉపయోగించుకుని కార్యం సాధించుకుందామని ఆ మనిషి అనుకుంటున్నాడు. అది అమ్మకు అర్ధంకావటం లేదు! నాకు మంచి చేస్తున్నట్టు అనుకుంటూ...ఎప్పుడు చూడు అడుగుతూనే ఉంది. ఆమె సనుగుడుతో మనో కూడా కష్టపడుతున్నాడు. ఆఫీసులో రామ్మోహన్ వేధింపు. ఇలా అన్ని వైపుల నుండి నొక్కేస్తున్నారు సార్” 

పవిత్ర ఆయస పడుతూ చెప్పగా, ఆయన తన కళ్ళజోడు తీసాడు.

“ఇప్పుడేం చెయ్యబోతావు?”

“ఈ సొంత మనుషులనూ, బంధువలనూ వదిలిపెట్టి, చాలా దూరంగా ఎక్కడికైనా వెళ్ళిపోదామని అనిపిస్తోంది సార్”

“పవిత్రా”

“అవును సార్...మనకు తెలిసిన వాళ్ళ చూపులే పడనంత దూరం వెళ్ళిపోయి, మిగిలిన జీవితాన్ని ఎవరికన్నా ఉపయోగపడేలా జీవించాలి. అందుకే. ఈ రాజీనామా”

“ఏమ్మా...అలాగైతే వేరే ఏదైనా ఉద్యోగం వెతుకున్నావా?”

“ఇంకా లేదు సార్”

“మరెలాగమ్మా?”

“ఉద్యోగం వదిలేసి కొన్ని రోజులు ఏదైనా హాస్టల్లో ఉండి...ఒక ఉద్యోగం వెతుక్కుందామని అనుకుంటున్నా...”

“అంటే...నీ నిర్ణయంలో నువ్వు పట్టుదలగా ఉన్నావు?”

“అవును సార్”

“రామ్మోహన్ తో మళ్ళీ కలవబోయేది లేదా?”

“ప్రామిస్ గా ఆ ఆలొచనే లేదు సార్”

“అలాగా?” -- ఒక్క క్షణం నుదురును రాసుకున్నారు. తన టేబుల్ సొరుగు లాగి అందులోంచి ఒక ఫైలు తీసి ఆమె ముందు జాపారు.

“కూర్చోమ్మా...ఇది చదివి చూడు”

“ఏమిటి సార్ ఇది?”

“చదివి చూడు” -- అని చెప్పిన ఆయన తన పనిలో లీనమయ్యాడు. అయోమయంతో ఆయన ఎదుటే కుర్చీలో కూర్చుని ఆ ఫైలు తెరిచిన ఆమె మొహం మారింది.

అది ఒక సేవా సమితి కేంద్రం గురించినది. కలకత్తాలో ఉన్నట్టు, అందులో రెండు వందల అనాధ పిల్లలు జీవిస్తున్నట్టు  రాసుంది. దాని గురించిన కొన్ని కలర్ ఫోటోలు పిన్ చేసి ఉన్నాయి. వాటిని చూసిన ఆమె హృదయం నొప్పి పుట్టింది.

వికలాంగులు, గుడ్డి వాళ్ళు, బక్క చిక్కిన ఆడపిల్లలూ అంటూ ఒక్కొక్క ఫోటో ఆమె గుండెలను పిండింది.

“ఏమిటి సార్ ఇది?”

“చూసావామ్మా”

“ఊ”

“ఇది మా అమ్మాయి నడుపుతున్న సేవా కేంద్రం”

“.......................................”

“ఆమె కూడా నీలాగానే చాలా చదువుకుంది. పెళ్ళిచేసుకోవటం ఇష్టం లేక ‘నలుగురికి మంచి చేయాలి, సంఘ సేవ చేయటమే నాన్నా నా లక్ష్యం’ అని చెప్పింది.

నేను దాన్ని అంగీకరించలేదు. నాకు ఒకే కూతురు. నా వంశం అభివృద్ది చెందాలి అని ఆమెను బలవంత పెట్టి పెళ్ళికి ఒప్పించా. ఆమె కూడా నా కోసం అంగీకరించింది. పెళ్ళి కూడా జరిగింది. తరువాత అంతా...చెదిరిపోయింది” -- అర్జున్ రావ్ నిట్టూర్పు విడిచాడు. పవిత్ర ఆతృతతో అడిగింది.

“ఏమైంది సార్?”

“ఏదేదో జరిగిపోయిందమ్మా. నాకు  కూతురికి పెళ్ళి చేయాలనే శ్రద్ద ఉన్నదే తప్ప, పెళ్ళి కొడుకును చూడటంలో ఆ శ్రద్ద చూపించలేదు. అదే తప్పైపోయింది”

“సార్”

“పెళ్ళికొడుకు ఫారిన్ రిటర్న్ అమ్మా. చూడటానికి దర్జాగా, అందంగా ఉంటాడు. వసతులున్న కుటుంబం. ఇలా అన్నిటినీ గమనించిన నేను, అతని గుణం గురించి విచారించలేదు”

“అయ్యో....అతని గుణం మంచిది కాదా?”

“అవునమ్మా...ఇంతకు ముందే బయటి దేశంలో ఒక పెళ్ళి చేసుకుని ఉన్నాడు.  నేనేం పాపం చేసేనో? ఈ నిజం, నా కూతురు పెళ్ళి జరిగిన తరువాత తెలిసింది. అంతా అయిపోయింది. ఇరవై రోజులే అతనితో జీవించింది. ఆ విదేశీ అమ్మాయికి ఎలాగో విషయం తెలిసిపోయింది. వెతుక్కుంటే ఇక్కడికే వచ్చేసింది.

అది అతిపెద్ద సమస్యగా మారింది. పోలీసులు-కోర్టు-కేసు అంటూ తిరిగి తిరిగి గౌరవ మర్యాదలను పోగొట్టుకున్నాను. ఆమెను రిజిస్టర్ మ్యారేజీ చేసుకోనున్నాడు. అందువలన ఇక్కడ జరిగిన పెళ్ళి చెల్లెదు అని తీర్పు ఇచ్చారు" ----అని చెప్పినప్పుడు అర్జున్ రావ్ కళ్ళల్లో మాత్రమే కాకుండా, పవిత్ర కళ్ళల్లో కూడా నీళ్ళు వచ్చినై.

ఒక పెద్ద నిట్టూర్పు తరువాత మళ్ళీ మొదలుపెట్టాడు.

“మొదట్లోనే నా కూతురు ఇష్టాన్ని గౌరవించి ఉంటే...ఆ ఆశైనా నెరవేరి ఉంటుంది. నా వలనే ఆమె జీవితం నాశనం అయ్యింది. నా మనసు విరిగిపోయింది. నేను బెంగపడిపోయాను. కానీ, నా కూతురు నాలుగు రోజులలోనే మామూలు స్థితికి వచ్చింది. తనకు జరిగినదంతా కలగా అనుకుని, తుడుచుకుని అవతల పారేసింది. చెప్పినట్టే బంధువులు -- సంఘం ఆమెను దేన్నీ మరిచిపోనివ్వలేదు.  ఆదరణ చూపుతున్నామని అనుకుంటూ నా కూతురి గాయం మీద కారం జల్లారు. చిన్న అమ్మాయి కదా...ఓర్చుకోలేక, తట్టుకోలేక చాలా కష్టపడింది.

ఆ తరువాతే ఈ ఊరు, ఈ మనుషులూ వద్దని నిర్ణయించుకుని బయలుదేరింది, వెళ్ళీపోయింది...నీలాగానే! నిన్ను చూసినప్పుడల్లా నాకు నా కూతురు జ్ఞాపకాలే వస్తాయి...ఆమె ఆశపడినట్టే నేను ఆమెను వదిలేసాను. నలుగురుకి మంచి చేస్తే చాలని సేవా కేంద్రం మొదలుపెట్టింది. ఆమె చదువుకున్నదంతా కలకత్తాలోనే.

అక్కడే రోడ్డు చివర్లలో పడున్న పిల్లల్ను తీసుకుని, అనాధలుగా వదిలిపెట్ట బడ్డ కళ్ళు లేని, వికలాంగం ఉన్న పిల్లల్నీ వెతికి పట్టుకుని చేరదీసి, ఈ సేవా కేంద్రాన్ని మొదలుపెట్టింది. ఇప్పుడు నా కూతురి దగ్గర రెండువేల ఐదువందల మంది పిల్లలు ఉన్నారు. వాళ్లకోసమే జీవిస్తోంది. నేను నా వంతుకు నా సంపాదన ఇస్తున్నాను. కొంతమంది గొప్ప మనసున్న వాళ్ళు డొనేషన్లు ఇస్తున్నారు”

పవిత్ర కళ్ళు చెమర్చినై.

“ఇప్పుడు చెప్పేవేమ్మా ఒక మాట, మిగిలి ఉన్న జీవితకాలాన్ని ఎవరికైనా ఉపయోగపడేటట్టు జీవించాలి అని. అందువలనే ఇది చూపించాను. వెళతావా అమ్మా?”

“సార్” -- ధన్యవాదాలలో కన్నీటిబోట్లు చిందినై.

“ఒక తండ్రిగా నీ మనోవేదనను నేను అర్ధం చేసుకోగలనమ్మా. నువ్వు వెతుకుతున్న ప్రశాంతత, శాంతి నీకు అక్కడ దొరుకుతుందని నమ్ముతున్నాను.

మనల్ని చూసి హేళనగా మాట్లాడుతున్న, బాధపెడుతున్న బంధువులకంటే ఎవరూ లేకుండా నిలబడ్డ ఇలాంటి పిల్లలను మనం పెంచుదామే! ఏమ్మా చెబుతావు?”

“ఖచ్చితంగా సార్...నా జీవితంలో ఇలాంటి ఒక సందర్భం దొరుకుతుందని అనుకోలేదు. దొరకటం నా భాగ్యం. చాలా థ్యాంక్స్ సార్”

“అయితే...వెడతావామ్మా?”

“ఖచ్చితంగా సార్...నా జీవితం ఇక మీదటే అర్ధమున్న జీవితంగా మారబోతోంది”

“మీ ఇంట్లో దీనికి ఒప్పుకుంటారామ్మా?”

“వద్దు సార్. వాళ్ళకు తెలియక్కర్లేదు”

“పవిత్రా...”

“సేవ చేయాలని నన్ను అర్పించుకున్న తరువాత, బంధుమితృలకు చోటు ఇవ్వకూడదు. వాళ్ళు సేవ చెయ్యనివ్వరు”

“అది కాదమ్మా...అయినా...”

“సార్...నేను ఉద్యోగం రాజీనామా చేసింది చేసినట్టే ఉండనివ్వండి. మీ అమ్మాయితో మాట్లాడి నేను అక్కడికి ఎప్పుడు రావాలో కనుక్కుని చెప్పండి”

“మాట్లాడతానమ్మా. అవును... మనోకి ఎప్పుడు పెళ్ళి?”

“ఇంకో పది రోజులు”

“మొదట వాడి పెళ్ళి జరగనీ. నేను ఇంకో పదిహేను రోజుల్లో కలకత్తా వెడతాను. అప్పుడు నాతో వచ్చేస్తావా అమ్మాయ్?”

“వస్తాను సార్”

“పవిత్రా...తొందరేమీ లేదు. నువ్వు బాగా ఆలొచించి నిదానంగా జవాబు చెబితే చాలు”

“ఆలొచించటానికి ఇంకేమీ లేదు సార్. ఇలాంటి పిల్లలకు సేవ చేయటం ఒక వరం. అది అందరికీ దొరకటం లేదు. నాకు దొరికిన ఈ వరాన్ని వదులుకో దలచుకోలేదు”

“దీనికి మనో ఒప్పుకుంటాడా పవిత్రా?”

“ఖచ్చితంగా ఒప్పుకోడు. కానీ, నేను వాడి దగ్గర కూడా చెప్పబోయేది లేదు.

“ఏంటమ్మా నువ్వు? మనో నీ మీద ఎంతో ప్రేమ పెట్టుకున్నాడు? అతని దగ్గర కూడా  చెప్పకుండా వెడితే ఎలా?”

“నిజమే సార్...ఇన్ని సంవత్సరాలు నా కోసమే జీవించాడు. ఇక మీదట వాడికోసం జీవించనివ్వండి!”

“పవిత్రా...”

“అవును సార్. నేను వాడితో పాటు ఉంటే వాడికి బాధగానే ఉంటుంది. భార్యతో సహజంగా కలిసి జీవించలేడు. నేను విడిపోతేనే వాడు బాగుంటాడు”

“అయితే...”

“మనో పెళ్ళి అయిపోయిన వెంటనే మనం బయలుదేరుదాం సార్”

“సరేమ్మా...”

“సార్”

“చెప్పమ్మా...”

“నేను ఎక్కడికి వెడుతున్నానో నా కుటుంబంలో ఉన్న వాల్లకు మాత్రమే కాదు...ఆఫీసులో ఉన్న వారి కూడా...ముఖ్యంగా...”

“రామ్మోహన్ కి తెలియనివ్వనమ్మా. నువ్వు దేని గురించి భయపడకుండా ధైర్యంగా రా”

“చాలా థ్యాంక్స్ సార్” -- అంటూ రెండు చేతులూ జోడించి నమస్కరించిన పవిత్రకు మానవ దైవంగా కనిపించారు అర్జున్ రావ్.

                                                                                        Continued...PART-13(LAST)

****************************************************************************************************