పవిత్ర...(సీరియల్)...PART-9

 

                                                                                   'పవిత్ర'...(సీరియల్)                                                                                                                                                                          PART-9

శివరంజని హాస్పిటల్ -- అని రాసున్న నేం బోర్డు దగ్గర ఉన్న వాకిటి దగ్గరకు వచ్చి ఆగింది ఆ ఆటో. ఆటోలో నుండి దిగేరు, స్వరాజ్యం, పవిత్ర.

“ఇక్కడే వెయిట్ చేయబ్బాయ్...వచ్చేస్తాము”

“చాలాసేపు పడుతుందా మ్యాడం”

“మామూలు చెకప్పే...అరగంటలో వచ్చేస్తాము”

“సరే మ్యాడం...” అని చెప్పి ఆటో తీసుకుని వరుసగా ఆటోలు నిలబడున్న వేప చెట్టు నీడలో ఖాలీ ఉన్న చోట, ఆటో ఆపుకుని రెస్టు తీసుకోవడానికి రెడీ అయ్యాడు ఆటో డ్రైవర్.

తల్లీ-కూతుర్లు ఇద్దరూ హాస్పిటల్ లోకి వెళ్ళారు.

హాస్పిటల్ సైలెంటుగా ఉంది. రోగులు తిరుగుడు, తెల్ల డ్రస్సు నర్సులు, పిల్లల ఏడుపులూ అంటూ ఎప్పుడూ ఉండే గోల చూసి మొహం చిట్లించుకుంది స్వరాజ్యం.

“పవిత్రా”

“ఏంటమ్మా”

“నేనిప్పుడు బాగానే ఉన్నా కదా? నాకెందుకు చెక్-అప్?”

“ఏమ్మా నీకు ఆటగా ఉందా? బి.పీ-సుగర్ అంతా నార్మల్ గా ఉందా చూసుకోవద్దా?”

“అంతా బాగానే ఉంటుందే పవిత్రా...?”

“ఆ విషయం డాక్టర్ చెప్పనీ”

“అయ్యో...నర్స్ సూది గుచ్చి రక్తం తీస్తుందే...?” -- చెప్పేటప్పుడే భయపడుతున్న తల్లిని చూసి నవ్వింది.

“ఏమ్మా...యాభై మూడేళ్ళ వయసు అయ్యింది. ఇంకా ఈ సూది భయం పోలేదా నీకు?”

“ఏ వయసులో గుచ్చినా నొప్పి పుడుతుంది కదా?”

“అది సరే...ఈ బెంచిలో కూర్చో. నే వెళ్ళి పేరు ఇచ్చొస్తా”

“ఊ”--- గొణుక్కుంటూ కూర్చుంది స్వరాజ్యం. ఏడెనిమిది మంది స్త్రీలు నీరసమైన మొహంతో కూర్చొనున్నారు. డాక్టర్ రూములో నుండి ఒక పసిపాప ఏడుపు వినబడింది.

స్వరాజ్యం వొళ్ళు కంపించింది.’ఇంజెక్షన్ వేస్తున్నారో? అందువల్లే పసిబిడ్డ గుక్క పెట్టి ఏడుస్తోందో?’

గుక్క పెట్టి ఏడుస్తున్న పసిబిడ్డను భుజాల మీద వేసుకుని, చిచ్చికొట్టుకుంటూ బయటకు వచ్చాడు రామ్మోహన్.

ఆడపిల్ల. జుట్టు చెదిరిపోయింది. మొహం ఎర్ర బడేంత ఏడుపు ఏడుస్తోంది...ఆ పిల్లను సముదాయించలేక కష్టపడుతున్నాడు.

వరుసగా కూర్చోనున్న స్త్రీలలో ఒక స్త్రీ దగ్గరకు వచ్చాడు. “అమ్మా...ఈ బిడ్డను కొంచం చూసుకుంటారా? మందులు కొనుక్కుని వస్తాను”

“నేనే జ్వరంతో నిలబడలేక పోతున్నాను...ఇంకెవరి దగ్గరైనా ఇవ్వు”

“అమ్మా...మీరు...”

“తరువాత నేనే లోపలకు వెళ్ళాలి” -- అంటూ ఆమె కూడా లేచి నిలబడటంతో, స్వరాజ్యం మనసు తట్టుకోలేక లేచి వచ్చింది.

“తమ్ముడూ...నా దగ్గర ఇవ్వండి” -- వీపు వెనుక వినబడ్డ స్వరం విని వెనక్కి తిరిగిన అతని మొహం వాడిపోయింది. ఆమె ఆందోళనతో వెనక్కు జరిగింది.

పిల్లను తీసుకోవటానికని చాచిన చేతులను వెనక్కి తీసుకుంది. మొహాన్ని తిప్పుకుని వెళ్ళటానికి ప్రయత్నించిన ఆమెను అర్జెంటుగా అడ్డుకున్నాడు.

“ఆ...ఆత్తయ్యా...ఒక్క నిమిషం...”

“అత్తయ్యనా...ఎవరికి ఎవరు అత్తయ్య?”-- కోపంగా అరిచింది స్వరాజ్యం.

“క్షమించండి. పిల్లకు జ్వరం ఎక్కువగా ఉంది. ఆపకుండా ఏడుస్తునే ఉన్నది. కొంచంసేపు ఉంచుకుంటే నేనెళ్ళి మందులు తీసుకుని...”

“అమ్మా”--కూతురి స్వరంతో ఇద్దరూ భయపడుతూ తిరిగారు.

చేతిలో తల్లి పాత మందుల చీటీతో నిలబడ్డ పవిత్ర... రామ్మోహన్నీ, అతని చేతిలో ఆపకుండా ఏడుస్తూ, జారిపోతున్న బిడ్డను చూసింది.

"లేదమ్మా...లేదమ్మా...ఇప్పుడు...మందులు కొనుక్కుని వచ్చేస్తాను" --అని అతను సముదాయిస్తుంటే, పాప ఇంకా ఎక్కువగా గుక్కపెట్టటంతో పవిత్ర కొంచం కూడా ఆలొచించ కుండా చేయి చాచింది.

“పిల్లని ఇలా ఇవ్వండి”

“ప... వి... త్రా?” --- అరిచింది స్వరాజ్యం.

నమ్మలేక నిలబడిన అతని చేతుల్లో నుండి పాపను తీసుకుంది పవిత్ర. ఆందోళన చెందింది.

“అయ్యో...పాపకు జ్వరం కాలిపోతోందే! డాక్టర్ దగ్గర చూపించారా?”

“ఊ...ఇన్ జెక్షన్ చేసారు. మందులు రాసిచ్చారు”

“త్వరగా తీసుకు రండి. మందు పడితేనే జ్వరం తగ్గుతుంది” అంటూ భుజాలపైకి పిల్లను ఎత్తుకుని సమాధాన పరిచింది. కొంచం ప్రశాంతమైన మొహంతో మందులు కొనడానికి వెళ్ళాడు రామ్మోహన్.

పిల్ల వీపు మీద చేతితో తడుతూ, భుజాల మీద వేసుకుని నడుస్తున్న ఆమె వెనుకే ఓర్పు నశించిన స్వరాజ్యం కూడా వెళ్ళింది.

“పవిత్రా...ఏమిటిది?”

“ఏంటమ్మా?”

“వాడి పిల్లను ఎందుకు తీసుకున్నావు? వాడూ...వాడి పిల్లా ఎలా పోతే మనకేంటి?”

“పాపమమ్మా...పిల్ల చూడు ఎలా ఏడుస్తోందో”

“అందుకని?”

“అమ్మా...ఈ సమయంలో మానవత్వంతో నడుచుకుంటేనే మనం మనుష్యులం”

“అది కాదమ్మా...!”

“స్వరాజ్యం ఎవరమ్మా?” నర్స్ కేక వినబడటంతో, తల్లిని పిలిచింది.

“అమ్మా...వెళ్ళి చెక్-అప్ ముగించుకుని రా”

“నువ్వు...?”

“ఆయన వచ్చిన వెంటనే పిల్లను ఇచ్చేసి వస్తాను”

“పవిత్రా...”

“వెళ్ళమ్మా.నర్స్ కేకలేస్తుంది”

“స...రే...” సగం మనసుతో స్వరాజ్యం చెప్పగా వేపచెట్టు నీడలో వేసున్న సిమెంటు బెంచి మీద కూర్చుంది పవిత్ర. పిల్లని ఒడిలో పడుకోబెట్టుకుని, తన చీర కొంగుతో దాని ముఖం తుడిచింది. ఒంటికి అంటినట్లు వేసున్న దుస్తులను సరిచేసింది.

“ఏరా బంగారం...ఇంజెక్షన్ వేసారా? డాక్టర్ను కొట్టేద్దాం. ఏడవకూడదురా ...మొహం చూడు ఎలా ఎర్ర బడిందో...బంగారం ఏడవకూడదు...నా బుజ్జి తల్లి ఏడవకూడదు” జుట్టును సవరిస్తూ ముద్దుగా మాట్లాడగా, పాప తన ఏడుపు ఆపి మాటలు గమనించింది.

“ఏరా...మాట్లాడాలా? చిన్న తల్లీ నేను మాట్లాడాలా? ఊ...”

“ఆ...ఓ...”--చిన్న నోటిని తెరిచి పాప మాట్లాడటం మొదలు పెట్టటంతో పవిత్ర మనసు కుతూహలం చెందింది. మెల్లగా వీచిన గాలి, ఆమె వొడి, ఆమె బుజ్జగింపు తో పాప కాళ్ళూ చేతులూ ఆడిస్తూ ఆడుకుంది.

మందులు కొనుక్కుని వచ్చిన రామ్మోహన్, పాప ఏడుపు ఆపి ఆడుకోవటం చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు. కన్న తల్లిలాగా ఇంత ప్రేమతో ఆమె తన పిల్లను ఎత్తుకున్న విధమే అతని మనసును స్థంభింప చేసింది.

“ప... వి... త్రా...”

“వచ్చారా...మందులన్నీ కొన్నారా?”

“కొనుకొచ్చాను. ఈ సీసాలోని మందును ఒక మూత ఇప్పుడే ఇమ్మన్నారు” ---- అంటూ ఒక బాటిల్ చూపించాడు.

“మందులు కరక్టుగా ఇవ్వండి.  జాం పండూ నాన్న దగ్గరకు వెళతారా?”

“పవిత్రా...?”

“ఊ”

“ఈ...మందు కొంచం పోస్తావా?” ----తడబడుతూ అడిగినతన్ని తలెత్తి చూసింది.

“లేదు...నేనిస్తే ఉమ్మేస్తోంది. ముక్కులోపలకు వెడుతోంది. అందుకే...”---అంటూ అతను సాగదీయగా, మందు బాటిల్ తీసుకుంది.

బాటిల్ లేబుల్ పైన ముద్రించిన సూచనలను ఒకసారి చదివి---బాటిల్ ను బాగా ఊపి, మూత తెరిచి, మూతలో మందుపోసింది. లేత ఎరుపు రంగులో గట్టిగా ఉన్న ద్రవాన్ని పిల్ల నోటి దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళినప్పుడు, పాప తన లేత చేతులతో అడ్దుకుంది.

“అరె బంగారం...ఇది మందు అని తెలిసిపోయిందా? మందు వేసుకుంటేనే జ్వరం తగ్గుతుంది. అప్పుడే మీరు బాగా ఆడుకోవచ్చు... బుద్దిగా తాగేయాలి. నా బుజ్జి కదూ? తాగేయ్ నాన్నా” -- బ్రతిమిలాడుతున్న దోరణితోటే మందు పోసింది. మొదట మొహం ముడుచుకున్న పాప, మెల్లమెల్లగా మందును చప్పరించి -- మిగల్చకుండా తాగి ముగించగానే పవిత్ర నవ్వింది.

“తాగేసారా...తియ్యగా ఉన్నట్టుంది? మంచి పిల్ల...వేడి నీళ్ళు తీసుకు వచ్చారా?” -- అని రామ్మోహన్ వైపు తిరిగి చూడకుండానే అడిగింది.

“ఇదిగో...” -- పిల్లను, పవిత్రను ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్న అతను తన బుజానికి తగిలించుకున్న సంచీలోంచి, మంచి నీళ్ళ బాటిల్ తీసి, తెరిచి జాపాడు.

అది తీసుకుని బాటిల్ మూతలో పోసి, వెళ్ళతో చిలకరించి దాన్ని కూడా పిల్లకు పడుతుంటే, ఆమె చేతులను పుచ్చుకుంటూనే చప్పరిస్తూ తాగింది.

ఆ పైన రెండు మూతలు నీళ్ళు ఇచ్చి, నోరు తుడిచింది.

“ఊ...ఇప్పుడు నాన్న దగ్గరకు వెళతారా...?”

“ప... విత్రా...”

"ఊ"

“చాలా థ్యాంక్స్...”

“దేనికి?”

“పిల్లకి...నా పిల్లకి...మొదటిసారిగా ఆదరించే మాటలూ...ప్రేమ ఒడి దొరికింది...” గొంతు అడ్డుపడుతుంటే చెప్పగా... పవిత్ర మొహం మారింది.  పిల్లను చిచ్చి కొడుతూ అడిగింది.

“ఏమిటి?”

“అవును...పుట్టిన దగ్గర నుంచే, దీనికి తల్లి ప్రేమ గానీ -- ఆదరణ గానీ...అంతెందుకు...తల్లిపాలు కూడా దొరకలేదు”

“ఎందుకని?”

"గౌతమికీ ఎప్పుడూ తన అందం మీదే ధ్యాస. పిల్లలు పుడితే తన అందం తగ్గిపోతుందేమోనని భావించి పిల్లలను కనడాన్నే నాలుగైదు సంవత్సరాలు దాటేసింది. ఆ తరువాత నా సనుగుడు భరించలేక ఈ రాణిని కన్నది.

దీనికి ఒక్క రోజు కూడా తల్లిపాలు ఇవ్వలేదు. అందం తగ్గి పోతుందట. అందువలన పాపకు వ్యాధి నిరోధక శక్తి దొరకకుండా పోయింది. మాటి మాటికీ జ్వరం, జలుబు ఏదో ఒకటి వస్తూ ఉంటుంది”

“ఛ ఛ...ఇలా కూడా ఒకమ్మాయి ఉంటుందా? పిల్ల యొక్క ఆరొగ్యం కంటే కూడా తన అందం చాలా అవసరమా?”

“అదే గౌతమి...ఆమె అందంలో కళ్ళు మూసుకుపోయి నిన్ను వదిలేసి దానితో వెళ్ళాను. ఆ అందమే నాకు విషం అయిపోయింది. పిల్లను కన్న పది రోజులకే పనిలోకి వెళ్ళటం మొదలుపెట్టింది”

“తరువాత”

“నేనే చూసుకున్నాను. మా అమ్మను కూడా ఇంటి పక్కకు రానివ్వలేదు. రాణికి  తల్లి-తండ్రీ అన్నీ నేనే. కానీ పసిపిల్లను పెంచటం అంత సులభమైన కార్యం కాదే!

అల్లాడిపోయాను. అందులోనూ ఇలా ఆరొగ్యం బాగలేనప్పుడు...ఏడుస్తూనే ఉంటుంది. అది గౌతమికీ ఇష్టం లేదు. ‘ఈ ప్రాబ్లం కోసమే పిల్లల్ను కననని చెప్పాను’ అన్నది. నువ్వే కదా అడిగావు. నువ్వే చూసుకో అని చెప్పి వెళ్ళిపోయేది.

ఇలాగే ఒక్కొక్క రోజు, ఒక్కొక్క గొడవ. జీవితమే యుద్ధ భూమిగా మారిపోయింది. నేను ఆఫీసుకు సరిగ్గా వెళ్ళలేకపోయాను. మంచి భోజనం...నిద్ర...మనశ్శాంతి ఏదీ లేకుండా పోయింది. నువ్వు చూస్తున్నావుగా. ఏలా ఉండే వాడిని, ఇప్పుడు ఎలా ఉన్నానో"----నిట్టూర్పుతో చెప్పిన అతన్ని నిదానంగా తలెత్తి చూసింది.

మారిపోయున్నాడు. పాపిడి కూడా తెలియనంత దట్టంగా ఉండే జుట్టులో ఇప్పుడు సగం లేదు. మిగిలినది నెరిసిపోయింది. మొహం, వొళ్ళు నీరసంగా ఉన్నది.

‘మనసూ, శరీరమూ ఓడిపోవటం వలన జ్ఞాణోదయం పుట్టిందా? పెళ్ళి చేసుకుని నీతో రెండు సంవత్సరాలు కాపురం చేసినప్పుడు, నిలబడి నాతో రెండు నిమిషాలు ఎప్పుడైనా మాట్లాడున్నావా? ఈ రోజు ఏదీ అడగకుండానే గంటల తరబడి నీ సొంత కథను -- శొఖమైన కథలా మార్చి చెబుతున్నావు.

ఎవరికి కావాలి ఇది? విత్తనం వేసిన నువ్వే కోత కొయాలి. చేసిన పాపానికి జీతం. ఇది నువ్వే కదా అనుభవించాల్సింది. వేరే దారి?’

మొహంలో ఎటువంటి మార్పు చూపించకుండా , తన ఒడిలో పడుకుని నిద్రపోతున్న పాపను అతని దగ్గర ఇచ్చేసి లేచింది.

ఆమె ఇంకా కొంచం సేపు కూర్చుని మాట్లాడు తుందేమోనని ఎదురు చూసిన రామ్మోహన్ కు మొహం వాడిపోయింది.

‘నీ దగ్గర మాట్లాడటానికి నాకు ఏమీ లేదు’ అనే విధంగా అతని వైపు తిరిగి కూడా చూడకుండా బయలుదేరింది పవిత్ర.

                                                                                              Continued...PART-10

************************************************************************************************