మరవటం మర్చిపోయాను...(సీరియల్) (PART-1)
‘చెవిటి వాడి దగ్గర మాట్లాడుతూ, గుడ్డివాడిని చూసి కన్నుకొట్టటం లాంటి పనికిరాని పనే ప్రేమ’ -- అలా అని అనుకునే అమ్మాయి రోహిణీ.
‘నిలబడే విధంగా నిలబడితే, వికలాగంతో ఉన్న వాళ్ళు కూడా విజయం సాధించవచ్చు’ అనుకునే వాడు శ్యామ్.
ఈ సిద్దాంతంతో ఆమె, ఆ సిద్దాంతంతో అతనూ కలిసి ప్రయాణిస్తే...ఇద్దరి మధ్యా ఉన్నది స్నేహమా--ప్రేమా? ఇద్దరి మనసులూ కలుసుకుంటాయా...లేక వాళ్ళ ప్రేమ కర్పూరంలాగా గాలిలో కలిసిపోతుందా?
ప్రేమ వేరు వాళ్ళ మనసుల్లో కొమ్మలులా వ్యాపించ--
విధి వాళ్ళను ‘ఫుట్ బాల్’ లాగా ఆడుకోగా--
శ్యామ్-- రోహిణీ కలిసారా...విడిపోయారా?
ఎదురు చూడని మలుపులు, నిజమైన హాస్యం, దాంతోపాటూ కొంచం స్వారస్యమైన భవిష్యత్ సైన్స్.
‘మరవటం మర్చిపోయాను’--మాకు మాత్రమే కాదు...మీకూ మరిచిపోలేని ప్రేమ కథగా ఉంటుంది.
ఒక రోజా పువ్వు చెప్పింది:
ప్రేమించటం తెలియని అమ్మాయి జడలో ఉండటం కంటే, ప్రేమించి చనిపోయిన వాడి సమాధిపై ఉండటం మేలు!
*********************************
ఇది ప్రేమ
కథ కాదు!
అయినా కానీ
ఈ కథలో
ప్రేమ తప్ప
ఇంకేదీ లేదు.
ఎందుకంటే, ఈ
ప్రేమ, మెరుపులాగా...ప్రారంభమైన
ఒకే క్షణంలో
ముగిసిపోయింది.
తేనెటీగలాగా చురుక్కున
కుట్టేసి, నొప్పి
అనుభవించే ముందే
ఎగిరిపోయింది.
ఆగ వలసిన
చోటుకు వస్తున్నప్పుడు
కండక్టర్ ‘విజిల్’ ఊది...నిలబడకుండానే
వెళ్ళిపోయిన బస్సులాగా
ఈ ప్రేమ
వెళ్ళిపోయింది.
ఈ ప్రేమను
అర్ధం చేసుకోవాలనుకుంటే, మొదట
శ్యామ్ ను అర్ధం
చేసుకోవటం ముఖ్యం.
అతన్ని అర్ధం
చేసుకున్నా, రోహిణీని
అర్ధం చేసుకోవటం
కష్టం. శ్యామ్
కే రోహిణీని
అర్ధం చేసుకోవటం
కుదరనప్పుడు, మనకిక్కడ...అయినా
కొంచం ప్రయత్నించి
చూద్దాం.
హైదరాబాద్ అమీర్ పేటలో
ఒక గ్రీటింగ్
కార్డులు తయారుచేసే
కంపెనీ, ఒక
బ్రహ్మాండమైన బిల్డింగులోని
నాలగవ అంతస్తులో
ఉన్నది.
ఒక తడిసిన
సెప్టంబర్ నెల
11
వ తారీఖు.
అమెరికాలోని ట్రేడ్
సెంటర్ భవనాలు
పడగొట్టబడ్డ జ్ఞాపకార్థ
రోజు.
ఆ రోజే
ఇక్కడ డిప్యూటీ
మేనేజర్ ఉద్యోగం
చేస్తున్న శ్యామ్
అనే శ్యామ్
కుమార్, రోహిణీ
అనే రోహిణీ
కుమారీని మొట్టమొదటిసారిగా
కలుసుకున్నాడు.
చెప్పాలంటే ఆ
రోజు ప్రొద్దున, శ్యామ్
‘బ్రేక్
ఫాస్ట్’ చెయ్యలేదు.
11 గంటల
సమయంలో ఆఫీసులో
కూర్చున్న తరువాత
ఒక అరటిపండును
వొలిచి, పాలల్లో
ముంచి మెల్లగా
తింటూ, ప్యూనుతో
గొడవ పడుతున్నాడు
శ్యామ్.
“రేయ్.
పాలు 12 రూపాయలు.
పండు ఏడున్నర
రూపాయి. మిగిలిన
అర్ధ రూపాయి
ఎక్కడరా?”
“ఏమిటి
సార్, ఇంత
పిసినారిగా ఉన్నారు?”
“నువ్వేమన్నా
అనుకో! నాకు
డబ్బే ముఖ్యం.
అడ్డదారిలో ఎలా
త్వరగా డబ్బుగల
వాడిని అవ్వాలని
నేను ప్రయత్నం
చేస్తున్నాను. మధ్యలో
నువ్వొచ్చి బ్యాలన్స్
లాక్కెలితే?
అర్ధ రూపాయి
తీసుకురా”
“ఇదిగోండి...”
ప్యూన్ డబ్బును
ఎగరేసి వెళ్ళగా, అది
నేలమీద పడి
దొర్లుతూ పరిగెత్త...దాన్ని
తీసుకోవటానికి
శ్యామ్ కిందకు
వంగ, అంతలో
ఆఫీసు మేనేజర్
‘హాయ్’ రామప్ప
ఒక దేవతతో
అతని గదిలోకి
దూరారు.
“శ్యామ్...ఈమె
నా కొత్త
‘పి.ఏ’. పేరు
రోహిణీ”
ఆమె అందం
చూసి శ్యామ్
చైజార, చేతిలో
ఉన్న అరటిపండు ముక్క జారి
పాలలో పడ--
“మేనేజర్
సార్...”
“ఏమిటి
శ్యామ్?”
“పండు
జారి పాలలో
పడిపోయింది సార్...”
“అది
జారి నీ
నోటిలోకి పడేలోపు
ఒక విషయం
చెబుతాను. ఈమెను
ఒక రెండు
రోజులు నీతోనే
ఉంచుకో”
“వావ్...చాలా
థ్యాంక్స్ సార్...మీరు
దైవం! చెఱకు
ఇస్తూ దాన్ని
తినడానికి కూలీ
కూడా ఇస్తున్నారు”
“ఏయ్
ఏయ్...ఊహల్ని
ఇష్టం వచ్చినట్టు
పరిగెత్తనివ్వకు.
మన కంపెనీ
బిజినెస్ గురించి, రూల్స్
గురించీ, టైమింగ్
అన్నిటిని చెప్పి
ఆమెకు ట్రైనింగ్
ఇవ్వటానికే ఆమెను
రెండు రోజులు
నీతో ఉంచుకో
అని చెప్పటానికి
వచ్చాను”
“ఓ...”
“ఇదిగో
చూడమ్మా, ఇతనే
శ్యామ్. ఈ
కంపెనీ యొక్క
బుర్ర--పునాది
రాయి. అద్భుతమైన
వాక్యాలు రాస్తాడు.
ఇతను లేకుండా
ఇక్కడ ఒక్క
‘గ్రీటింగ్
కార్డు’ కూడా
అమ్ముడవదు. నీకు
అన్ని వ్యాపార
ట్రిక్కులూ నేర్పిస్తాడు.
ఓకేనా?”
“ఓకే
సార్”
“హై...నేను
శ్యామ్...”
“హై...నేను
రోహిణీ. ‘నైస్
టు మీట్
యూ’! ఏమిటి
రాస్తున్నారు?”
“ఒక
ప్రేమ కవిత్వం.
గ్రీటింగ్ కార్డు
కోసం...చదువుతారా?”
“వద్దు...వద్దు!
నాకు ప్రేమంటేనే
అలర్జీ”
“అలాగా...? నాకు
ప్రేమంటే ప్రాణం”
“నేను
ప్రేమను ద్వేషిస్తాను” అన్నది రోహిణీ.
“నేను
ప్రేమను ప్రేమిస్తున్నాను” అన్నాడు శ్యామ్.
“సరే
బాబూ...చాలా
సంతోషం. మీరిద్దరూ
ఇలాగే మాట్లాడుకుంటూ
ఉండండి. నాకో
చిన్న పనుంది.
ఏం.డి
గారి అమ్మాయి
మాధవి అమెరికాలో
చదువుకుని ఇండియా
వస్తోంది. నేను
ఏర్పోర్టుకు వెళ్ళి
తీసుకురావాలి”
“సరే... ‘హాయ్’ సార్” అన్నాడు శ్యామ్.
“ఆయనెందుకు
‘హాయ్’ అని
పేరు పెట్టుకున్నారు?” అడిగింది
రోహిణీ.
“అదొక
పెద్ద శోకమైన
కథ”
“హాయ్ లో
ఏమిటి శోకం?”
“అది
నేను చెప్పాలంటే
నువ్వు ఒక
రాత్రంతా నాతో
ఉండాలి”
“ఏమిటీ!?”
“అంతపెద్ద
కథ...త్వరగానో, షార్టుగానో
చెప్పటం కుదరదు
అని చెప్పటానికి
వచ్చాను”
“శ్యామ్, మీరు
ఈ ఆఫీసులో
ఎన్ని రోజులుగా
పనిచేస్తున్నారు?”
"తెలియదు”
“తెలియదా?”
“అదే
నిజం. నేను
ఈ ఆఫీసులో
చాలా రోజుల
నుండి ఉంటున్నాను.
కానీ, పని
చేస్తున్నానా అని
నాకే తెలియదు.
మేనేజర్నే అడగాలి”
నవ్వేసింది.
“వ్యత్యాసమైన
సమాధానమే. మీ
కింద ఎంతమంది
పని చేస్తున్నారు?”
“రెండు
వేల మంది”
“అబద్దం.
ఇక్కడ ఇరవై
మంది కూడా
లేరు”
“ఈ
ఆఫీసు నాలగవ
అంతస్తులో ఉంది.
నా కింద
మూడు అంతస్తులలో
ప్రభుత్వ ఆఫీసు.
అక్కడ పనిచేసే
వాళ్ళు ఖచ్చితంగా
రెండు వేలమంది
ఉంటారు”
“సుత్తి...చాలా
పెద్దదిగానే ఉంచుకున్నారు”
శ్యామ్, రోహిణీని
పై నుండి
కిందకు దీర్ఘంగా
చూశాడు.
“ఏమిటలా
చూస్తున్నారు?”
“నువ్వు
పెద్ద పెద్దవిగానే
ఉంచుకున్నావు!”
రోహిణీ ముఖమంతా
కోపంతో ఎరుపెక్కింది.
“ఏయ్...” అన్నది
కోపంగా.
“మీ
కళ్ళను, నోటినీ
చెప్పాను”
“మీ
నోరు ముయ్యండి.
మొదట పని
నేర్పించండి”
“విత్
ప్లషర్” అన్నాడు.
అది ‘విత్
ప్లషర్’ కాదు, ‘బ్లడ్
ప్రషర్’ అని
శ్యామ్ కు అప్పుడు
తెలియలేదు!
Continued...PART-2
*********************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి