ఇంటింటి వెన్నెలలు...(సీరియల్) (PART-1)
పాఠక
మహాశయులకు.
ఇంటింటా జరుగుతున్న వేడైన సమస్యే ఈ సీరియల్ కు ఆధారం.
యధార్ధమైన
ఈ వ్యవహారం చాలా వరకు ప్రతి కుటుంబంలోనూ ఎప్పుడూ కొత్తగా యుక్త వయసులో ఉండే
ఎనర్జీలాగానే ఉంటుంది. తెలివితేటలతో దాన్ని
స్వీకరించి, సరి చేసుకునే వారు ఈ వ్యవహారం నుండి
తప్పించుకుంటారు.
అలా
చెయ్యని వారు చిక్కుకుంటారు...ప్రశాంతత, నెమ్మది, సంతోషం పోగొట్టుకుంటారు.
ప్రేమ
చూపటం ముఖ్యమే...కానీ అది వెర్రిగా ఉండకూడదు.
'కన్నవారు కూతుర్లకు నిరంతరం కాదూ అనే నిజాన్ని
నొక్కి చెప్పే కథ ఇది!
కథాకాలక్షేపం
టీమ్.
బద్దకం, మిగిలిన
వాళ్ల వీపు మీద ఎక్కి కూర్చుని జీవితాంతం సవారి చేయాలని ఆశపడే స్వార్ధం, నోటి
దురుసు, పోట్లాట పెట్టుకుని మంచి బంధుత్వాలను సైతం
గాయపరిచే జంతు గుణం, ముదిరిపోయిన తలబిరుసు తనం...వీటన్నిటినీ
మానుకోవాలనే ఆలొచనే చాలా మందికి రా దు. తమని ఆవగింజంత కూడా మార్చుకోవాలని
అనిపించలేదు.
ఒక
మనిషికి జరిగే ప్రతిదానికీ కారణం ఆ మనిషే. అతనికి ఎవరూ శత్రువులు ఉండరు. అతనికి
అతనే శత్రువు!
ఎందుకు పగ? ఎందుకా
పోట్లాట--కోపం? అది న్యాయమా? వీటన్నిటి
గురించి కూర్చుని ఆలొచించే ఓర్పో--మనసో చాలామందికి లేదు.
పట్టుదల, ఈగో,ముక్కోపం,చటుక్కున
మాట్లాడే గుణం...వీటన్నిటినీ ఉడుము పట్టులాగా పట్టుకుంటే ఎవరికీ నచ్చదు. వారికి
జీవితంలో విరక్తి మాత్రమే మిగులుతుంది!
గొడవల్లో
గెలిచే వారు...జీవితంలో ఓడిపోతున్నారు. ఇది వాళ్ళకు అర్ధమే కావటం లేదు!
PART-1
"కొత్త సంవత్సరం అద్భుతంగా,
సరికొత్తగా ఉండాలి.
కుటుంబం అంతా కొత్త ఉత్సాహంతో, ఆయురారొగ్యం, ఐశ్వర్యంతో, ఒక్క కష్టం లేకుండా జీవించాలి. అడిగినదంతా దొరకాలి. అనుకున్నవన్నీ
జరగాలి!"
ఆయన చెప్పుకుంటూ
వెడుతుంటే, ఇంట్లో ఉన్న వాళ్ళందరూ చుట్టూ కూర్చుండిపోయారు.
అది డిసెంబర్ నెల 31-వ తారీఖు సాయంత్రం 6 గంటలు.
ఇల్లు నిండిపోయింది.
మూడు బెడ్ రూముల అపార్ట్ మెంట్. జనం తక్కువగా ఉంటే సర్దుకుపోవచ్చు. ఈ ఇల్లు సంత
అంగడి!
ఏ టైమైనా గోలగానే
ఉంటుంది!
అది 12
అపార్ట్ మెంటులు
కలిగిన నాలుగు అంతస్తుల బిల్డింగ్.
మన మొదటి కథానాయకుడు
రఘూ!
ప్రైవేట్ కంపెనీ ఒక
దాంట్లో పనిచేస్తున్నాడు. నెలకు ముప్పై వేలు జీతం. వయసు ముప్పై. నాలుగు
సంవత్సరాలకు ముందు పెళ్ళి జరిగి, ఇప్పుడు రెండేళ్ల వయసులో ఆడపిల్ల ఉన్నది. భార్య సరోజా.
ప్రైవెట్ స్కూల్లో టీచర్. నెలకు పదిహేను వేలు జీతం.
రఘూకి నాన్న
ఉన్నారు. ఆయనకు రైల్వే ఉద్యోగం. తల్లి హౌస్ లీడర్. అన్నయ్య,
వదిన,
వాళ్ళ ఇద్దరి
పిల్లలూ, ఆ
ఊర్లోనే చెల్లెలు కూడా ఉంటుంది. పెళ్ళి
అయినా నెలకి ఇరవై రోజులు పుట్టింట్లోనే ఉంటుంది. ఆమె భర్త బేవర్స్ కి అలవాటుపడ్డ
మనిషి. భోజనానికి హాజరవుతాడు.
వీళ్ళు
కాకుండా...మామా, అత్త, పిన్ని అంటూ బంధువుల కుటుంబాలు అప్పుడప్పుడు వస్తారు. వస్తే
వెంటనే వెళ్లరు. కనీసం నాలుగు రోజులైనా ఉండే వెళతారు. విధవరాలు,
భర్త వదిలేసిన బేరం,
భార్యా,
కన్నె పిల్లలూ అంటూ
సకల మహిళలూ హాజరు.
ఎప్పుడూ భోజనానికి పదిమందికి
తగ్గరు.
అత్తగారు శ్రమ
పడటానికి వెనుకాడరు. వచ్చిన వాళ్లను అంత సులువుగా వెళ్లనివ్వకుండా పట్టుకుంటారు.
ఉమ్మడి కుటుంబాన్నీ దాటి మార్కెట్ రేంజీలో ఒక కుటుంబం.
నాన్న,అన్నయ్య, రఘూ, సరోజా...నలుగురూ సంపాదిస్తున్నా నెలాఖరు
వచ్చేటప్పటికి డబ్బుకు ఇరకాటమే.
అన్నయ్య భార్య జ్యోతీ
ఇంటి పనులు చేయకుండా తప్పించుకుంటుంది. సరోజా ఉద్యోగానికి వెళ్ళినా...ఇంటికి వచ్చి
ఇంటి పనులతో నడుం విరుగుతుంది.
మొదటి రెండు
సంవత్సరాలూ తెలియలేదు.
బిడ్డ పుట్టిన
తరువాత సరిపుచ్చుకోవటం కుదరలేదు. అన్నిటినీ గమనించాలి.
సరోజా కుటుంబ ఐక్యత
మీద శ్రద్ద ఉన్న మహిళ. ఎవరి పైనా విసుక్కోదు.
వేరు కాపురం వెళ్దామనే
ఆలొచించే రకం కాదు!
కానీ,
తలకుమించిన పనులు
వచ్చి పడుతుంటే, ఒక రోజుకు ఇరవై గంటలు పని చేయాల్సిన నిర్బంధం
వచ్చినందువలన... సరోజాకు చికాకు రావటం మొదలుపెట్టింది.
ఒళ్ళు అలసిపోయింది.
సరోజాకు పుట్టిల్లు
బయట ఊరు! తల్లి లేదు. తండ్రి అక్కయ్య ఇంట్లో.
తోడబుట్టిన ముగ్గురూ
ఆడపిల్లలే.
హక్కుతో ఎవరి ఇంటికీ
వెళ్ళి ఉండలేదు. వాళ్ళు వాళ్ల సొంతంగా జీవిస్తున్నారు.
రెండేళ్ళ బిడ్డ
వేధింపు వేరే.
సరోజా గొణిగింది.
ఆమె కోపం పూర్తిగా రఘూ వైపు తిరిగింది.
అతనితో సహజంగా ఉండక
విసుగు చూపించటం మొదలుపెట్టింది.
రఘూ కోపమైన మనిషి
కాడు! అన్నీటినీ అడ్జస్ట్ చేసుకు వెళ్తాడు.
అన్నయ్య ముక్కోపి.
వదిన నాటకమాడి భర్తకు హల్వా ఇస్తుంది. ఇంటి పని చేస్తున్నట్టు అందరి ముందు హడావిడి
చేస్తూ మెల్లగా తప్పించుకుంటుంది.
"ఏమండీ...మీ వదిన ఉద్యోగానికీ వెళ్ళటం లేదు. ఇంట్లోనే కదా
ఉంటోంది? నేను
చేసే పనులలో సగం పనులు కూడా చెయ్యటం లేదు. ఉద్యోగానికీ వెళ్ళి,
ఇంట్లోనూ గొడ్డు
చాకిరి చేస్తే తట్టుకోగలనా. ఇదంతా మీ అమ్మ అడగదా...చెప్పండి"
“వదులు
సరోజా...ఎందుకు కోపం? ఈ వయసులో అమ్మ కూడా కష్టపడుతోంది కదా?
ఒక్క నిమిషమైనా
ఖాలీగా ఉందా చెప్పు...?"
"అది సరే! వదినని కూడా ఇంటి పనులు చెయ్యమని చెప్పద్దా?"
"నిన్ను అమ్మ ఇంటి పనులు చెయ్యమని అడుగుతోందా?"
"లేదు! అందుకని నేను పనిచేయకుండా కూర్చోలేను కదా?"
"అది నీ స్వభావం! ఇలా 'టక్' మని మాట్లాడితే బంధుత్వం చెడిపోతుంది"
"మీ చెల్లెలు,
భర్త ఇంటినే
మరిచిపోయింది!"
“సరే సరోజా...నీ
ప్రశ్న న్యాయమైనదే. ఆమెకూ సమస్యలూ. తానుగా అర్ధం చేసుకోవాలి. మా ఇంట్లో పుట్టిన
అమ్మాయి. తరిమి కొట్టగలమా?”
"అన్నిటికీ ఏదో ఒక కారణం చెబుతారు?"
"వేరే దారి లేదు సరోజా! అందరి బంధుత్వాలూ నాకు కావాలి
అనుకునే వాడిని నేను"
రఘూ చాలా మంచి వాడు…ఏ
చెడు అలవాటూ లేదు.
పెళ్ళి నిశ్చయం అయిన
రోజు దగ్గర నుండి సరోజాని ప్రేమిస్తున్నాడు. ఈ రోజు వరకు అది తగ్గలేదు. అతని ప్రేమ
అందరికీ తెలుసు. అందరూ ఉన్నారనేది తెలిసున్నా సరోజాని బుజ్జగిస్తాడు.
"వదలండి!
సిగ్గేస్తోంది. మావయ్యా, అత్తయ్యా అందరూ ఉన్నారు"
"నాన్న
బుజ్జగించి, బుజ్జగించే మేము ఐదుగురం...అర్ధమయ్యిందా సరోజా"
తల్లి దానికి కూడా
అభ్యంతరం చెప్పదు.
రఘూ యొక్క
ప్రేమకోసం...ఈ నిమిషం వరకూ తనమీదున్న అభిమానం కోసం.... సరోజా
అన్ని విషయాలనూ ఓర్చుకుంటోంది.
అక్కడ ఎవరికీ చెడ్డ
గుణం లేదు. తప్పు చేసే వారూ లేరు.
అయినా కానీ,
ఆశపడినట్లు ఒక
వస్తువు కొనలేదు. ఇంట్లో కావలసినవన్నీ ఉన్నాయి.
కానీ,
సరోజాకి ఒక చిన్న ఆశ
ఉంది.
తనకంటూ ఒక ఇల్లు.
దాన్ని అందంగా పెట్టుకునే కళా నేర్పు. కోరుకున్నట్టు ప్రణాళిక. ఒక చిన్న కారు.
కళ్ళు చెదిరే దుస్తులు అని కొంచం పెద్ద ఆశే అది.
ఆ ఆశంతా అడియాస
అయ్యింది!
ఈ ఇల్లు సంత బజారుగా
ఉండటం వలన గజిబిజిగా తెలుస్తోంది. సరోజా ప్రారంభ రోజుల్లో అన్నిటినీ సద్దిపెట్టి,
ఒక లాగా కళా
నైపుణ్యంతో అందంగా ఉంచుకుందాం అనుకుంది.
ఏదీ జరగలేదు.
రైతు బజారు
మార్కెట్టులాగానే ఆ ఇల్లు ఉంటోంది.
మొదటి కొడుకుకు
ఇద్దరు, చెల్లెలుకు
ముగ్గురు పిల్లలూ, సరోజాకి ఒకరు అని రోజులో సగం రోజు పిల్లల గోలతో చెవులు
చిల్లులు పడతాయి.
చెత్త కుండీని
మురిపిస్తుంది ఇల్లు.
ఏ టైములో చూసినా
ఎవరో ఒకరు తింటూ ఉంటారు. ఎంగిలి గిన్నెలు పేరుకుంటాయి. వాషింగ్ మిషన్ రన్ అవుతూనే
ఉంటుంది. గ్రయిండర్లో ఎప్పుడూ బియ్యం -- కుక్కర్ విజిల్ వేస్తూనే ఉంటుంది. మిక్సీ
యొక్క తాళం సంగీత ఆలాపనే!
నాలుగు జీతాలు ఎలా
సరిపోతాయి?
ఎప్పుడు పని లేకుండా
ఉంటుంది?
ఉమ్మడి కుటుంబం
కోలాహలమే -- సుఖమే. తప్పు లేదు. కానీ అందరూ అన్ని విధాలా సహకరిస్తేనే కుటుంబం తల
ఎత్తుకుని నిలబడుతుంది.
రఘూ తన జీతంలో మూడు
వేలు ఉంచుకుని, మిగిలిన ఇరవై ఏడు వేలూ అమ్మ దగ్గర ఇచ్చేస్తాడు.
సరోజా తన జీతంలో
రెండు వేలు ఉంచుకుని, మిగిలిన పదమూడు వేలు అత్తగారికి చేతికి ఇస్తుంది.
పెద్ద కొడుకుకు
ఐ.టీ. కంపెనీలో పని. ఒక విధంగా పెద్ద జీతమే. ఖచ్చితంగా కటింగులు పోనూ చేతికి
డెబ్బై వేలు వస్తాయి.
అతను నలభైకు ఎక్కువ ఇంట్లో
ఇచ్చింది లేదు!
మిగిలిన డబ్బును
డిపాజిట్, నగల చీటీ అని అతని భార్య జ్యోతీ చేర్చి పెడుతుంది...పిల్లల
భవిష్యత్తుకు.
నాన్నకు ఇంకా ఒక
సంవత్సరం సర్వీసు ఉంది. ఆయన కూడా సులువుగా యాబై సంపాదిస్తాడు.
ఆయన ఎంత సేవింగ్స్
చేస్తున్నాడో అనేది తెలియదు.
ఇల్లు తండ్రి
కట్టింది. అందులో ఐదుగురికీ వాటా ఉంది...వాళ్ల తదనంతరం.
ఈ రోజు ఖరీదుకు
దగ్గర దగ్గర కోటి రూపాయల విలువ ఉంటుంది. ఇల్లు కట్టేందుకు తీసుకున్న లోను పూర్తి
అయ్యింది.
'మాకూ వాటా ఉంది ' అని ముగ్గురు ఆడపడుచులూ మాటి మాటికీ చెబుతారు. అందులో
ఒకత్తి ఎప్పుడూ తన బిడ్డతో అక్కడే జీవిస్తూ ఉంటుంది!
మిగిలిన ఇద్దరూ బయట
ఊర్లలో! సంవత్సరానికి ఒకసారి వస్తారు.
పెద్ద చెల్లెలి
కూతురికి పదేళ్ల వయసు. పెద్ద మనిషి అయిన వార్త కొత్త సంవత్సరం పుట్టిన మరునాడే
వచ్చేసింది.
ఆమె బయట ఊరిలో!
మరుసటి రోజు ప్రొద్దున భర్త -- ఆ కూతురూ, ఆరేళ్ళ కొడుకుతో ఆమె వచ్చింది.
"అమ్మా...దీనికి
పెద్ద మనిషి తలంటి, సంబరం, పేరంటం ఇక్కడే! గ్రాండుగా జరగాలి. అన్నీ నువ్వే. ఇద్దరు
మావయ్యలూ సారె ఇవ్వాలి"
పెద్ద కొడుకు నగల చీటీ
కడుతున్నందువలన బంగారు కాయిన్స్ కొని చేర్చిపెట్టారు. పెద్ద కోడలు అయిష్టంగానే
అందులో నుండి రెండు సవర్లు తీసిచ్చింది.
తాతయ్య ఒక
నెక్లస్--రెండు గాజులు, పట్టు లంగా ఓణీ కొనివ్వటమే కాకుండా పేరంటం చేసే రోజు ఇంటికి
వచ్చే బంధువులకు బ్రహ్మాండమైన విందు భోజనం ఏర్పాటుకు ఖర్చుపెట్టారు.
"రఘూ...మీకు
రెండు జీతాలు. చలపతి కంటే నువ్వు ఎక్కువగా చేయాలి. చిన్న మేనమామ అంటే
స్పేషల్!"
అతను ఏదీ చెప్పకుండా
నవ్వాడు.
ఆ రోజు భార్యతో
కలిసి షాపుకు వచ్చాడు.
"అన్నయ్య
చేస్తునట్టే మనం కూడా చెయ్యాలి సరోజా"
"మీ అన్నయ్య
సగం జీతమే ఇంటికి ఇస్తున్నాడు. మిగతా డబ్బుతో గోల్డ్ కాయిన్స్ చేర్చేటప్పుడు రెండు
సవర్ల బంగారం ఇవ్వటం కష్టమా? దానికే మీ వదిన సనుగుతోంది. మనం జీతం పూర్తిగా ఇంటికే
ఇస్తున్నాము. సేవింగ్స్ లేదు. ఆయనకు సరిసమంగా మనం ఎలా చేయగలం?"
"కానీ, మనం చేసే కదా కావాలి. నేనూ మేనమామనే కదా?"
"దారాళంగా చేయండి"
"ఏమిటి సరోజా
నువ్వు? ఇలా
కోపగించుకుంటే ఎలా? లోను తీసుకుని అయినా చేసే కదా కావాలి”
"లోను
పెట్టుకోండి...నేనేమీ వద్దనటం లేదు. నెలనెలా ఇంటికి ఇచ్చే డబ్బు తగ్గుతుంది. అది
మీ అమ్మకు ఇప్పుడే చెప్పేయండి"
"నేను మేనమామ
అని చెప్పుకోవటం దేనికి?"
"ఇప్పుడు ఏం చెప్పాలనుకుంటున్నారు?"
"నువ్వో, నేనో లోను పెట్టుకున్నా అది చేతికి రావటానికి నాలుగైదు
రోజులు అవుతుంది. రేపు ఇంట్లో విశేషం. ఎలా సరోజా?"
"నాకేం తోచటం లేదు...మీరే చెప్పండి!"
"కోపగించుకోకు!
నీ నగలలో ఏదైనా ఒకటి తాకట్టు పెట్టి డబ్బు తీసుకుందామా?"
"నా దగ్గర వంద కాసులు బంగారం ఉంది చూడండి. అందులోంచి
తీసుకొవటానికి...తాళిబొట్టుతో సహా కలిపి పదిహేను కాసుల బంగారమే ఉంది. మనకొక
ఆడపిల్ల. మీతో కాపురానికి వచ్చిన తరువాత నాకు మీరు ఏమీ కొనివ్వలేదు. నేనూ
కొనుక్కోలేకపోయాను. ఉన్నది కూడా పోగొట్టుకోవాలా?
మనకి ఎవరు చేస్తారా?"
"సరోజా...నాకు అంతా అర్ధమవుతోంది. ఉమ్మడి కుటుంబంలో
జీవిస్తున్నప్పుడు ఇలాంటి సమస్యలు వస్తాయి. దానికి కోపగించుకో గలమా?"
"సరే నండి! మీ వదిన చాలా బంగారం చేర్చి పెట్టింది. అంటే
నెలనెలా బంగారం కొంటోంది. సేవింగ్స్ చేస్తోంది. మనకు ఏదీ లేదని పెద్దవాళ్ళకు
తెలుసు. మీరూ ఆ ఇంటి కొడుకే కదా? మీకు సపోర్టు చేయటానికి ఒకరైనా ఉన్నారా?"
అతను ఏమీ
మాట్లాడలేదు.
"నేను ఎవర్నీ
తప్పుగా మాట్లాడటం లేదు! మిగిలిన చెల్లెల్లు ఏం చేయబోతారు?"
"పెళ్ళి చేసిచ్చిన ఆడపిల్లలు చెయ్యాలని ఎవరూ ఎదురు చూడరు.
మేనమామ బంధుత్వం అలా కాదే?"
ఆమె మాట్లాడలేదు.
"సరే...వదిలేయి!
నువ్వు ఇవ్వక్కర్లేదు. నీ నగలు ఇవ్వమని అడగటం కూడా న్యాయం కాదు. నాకు ఆ హక్కు కూడా
లేదు. కానీ, మేనమామగా ఉంటే చేసే తీరాలి. అది నా పరువు సమస్య. ఇంకెవరి
దగ్గరైనా అప్పు తీసుకుంటాను"
"ఎందుకు కోపగించుకుంటున్నారు?"
"లేదమ్మా...ఇది కోపం కాదు. పరువు. నీ దగ్గర నేనెందుకు కోపగించుకుంటాను?
నీ శక్తికి మించి శ్రమపడుతున్నావు! నిన్ను తక్కువగా మాట్లాడితే అది
తప్పు అవుతుంది. వదిలేయి. మనం ఎప్పుడూ ప్రేమగా ఉండాలి. మన మధ్య ఏ చీలికలూ
ఉండకూడదు. నువ్వు నాకు చాలా ముఖ్యం. మనకి కుటుంబం ముఖ్యం. వెళ్దాం"
బజారు వీధిలో సరకులు
కొనుక్కున్నారు.
రాత్రి ఇంటికి
వచ్చిన తరువాత బోలెడు పని. ఆడ పడుచులు కుటుంబ కథలు చెప్పుకుంటూ కబుర్లాడుకుంటుంటే, పెద్దాడపడుచు సత్యా తల నొప్పిగా ఉందని
పడుకుండి పోయింది.
సరోజాకి పూర్తిగా
వంటింట్లోనే పని.
అందులో బేవర్స్
గిరాకీ సుమతి యొక్క 'జోక్స్ 'వేరే.
దగ్గర దగ్గర నూటనలభై
దోసలు వేసినందువలన నీరసించి కళ్ళు తిరగుతున్నట్టు ఉండటంతో గోడనానుకుంది సరోజా.
అందరూ తిన్న తరువాత, వంట గదిని సద్దిపెట్టి పడుకునేటప్పటికి
మధ్యరాత్రి పన్నెండు అయ్యింది.
రఘూ కూడా అప్పుడే
వచ్చాడు.
"సారీ సరోజా!"
ఆమె...చేతిలో
వేసుకున్న బంగారు గాజులు తీసి అతనికి ఇచ్చింది.
"మొత్తం మూడు
కాసులు. తరుగు, వేస్టేజ్
పోను రెండున్నర కాసు అయినా వస్తుంది! పిల్లకు గొలుసు తీసుకోండి"
"తాకట్టుకు
ఎందుకు వేస్టేజి సరోజా?"
"వద్దండీ...అమ్మేయండి"
"ఎందుకు?"
"అవునండీ! తాకట్టు పెడితే వడ్డీ కట్టుకోవాలి. అది జీతం నుండి పోతుంది. దానికి
ఏదైనా మాటలు వస్తాయి. వద్దే! మేనమామ సారె ఇచ్చేటప్పుడు, ఆ
భారాన్ని మనమే మోయాలి"
"వద్దు సరోజా!
నీ కోపాన్ని తట్టుకునే శక్తి నాకు లేదు"
"లేదండీ...ఇది
కోపం కాదు. సంతోషంగా ఇస్తున్నాను. మీ పరువులోనూ...కష్టాలలోనూ నాకు భాగం ఉంది.
వడ్డీకి అప్పు తీసుకోచ్చి, నేను వేడుక చూస్తుంటే...బ్రతుకుతున్న జీవితానికి అర్ధం లేదు. రేపే
అమ్మేద్దాం. చేతికి డబ్బు వచ్చినప్పుడు కొనుక్కుందాం"
"సారీరా...మనసు
పీకుతోంది నాకు!"
"దేనికి? నేనే మీకు సొంతమైన తరువాత నగలు, డబ్బూ గొప్పవా? మీరూ సంతోషంగా ఉండాలి. రేపే ఈ పని
పూర్తి చేద్దాం. పిల్లకు పట్టులంగా కూడా కొనేద్దాం"
ఆమె దగ్గరకు వచ్చి
కావలించుకున్నాడు.
"నాకు సిగ్గుగా
ఉంది సరోజా!’
"వద్దు! ఈ
సిగ్గు వేరేలాగా మారుతుంది. మనకి ఇంకో బిడ్డ
ఇప్పుడొద్దు..."
ఆమెను కూర్చోబెట్టి
చేతులు పుచ్చుకున్నాడు.
"సరోజా! నేను
నీకు చాలా చెయ్యాలి. అదంతా నీ జీవితంలో జరుగుతుందా?"
"ఇలా చూడండి! అమ్మాయిగా పుడితే...కొన్ని సమయాలలో ఒక సరాసరి మనో పరిస్థితి
వచ్చి నిలబడుతుంది. భర్త యొక్క బాధ్యతలూ, ఆమె పడే
నొప్పులకంటే కూడా...నగలు, చీరలు పెద్దగా అనిపిస్తుంది. నేనూ
ఆడపిల్లనే కదా? దీని నుండి నేను మాత్రం తప్పించుకోగలనా?
కోపగించుకున్నందుకు సిగ్గు పడుతున్నాను. కారణం, 'నేనూ...నాది ' అనే స్వభావం తల ఎత్తినందువలనవచ్చిన
గందరగోళం. మంచిగా ఆలొచించాలి. దానికొక పక్వం రావాలి. ఆ మనోతత్వం లేదు.
పెంచుకోవాలి"
మాట్లాడి మాట్లాడి
రాత్రి ఒంటిగంట దాటింది.
"పడుకోమ్మా!
నేనూ పడుకుంటాను"
పడుకున్నారు.
ఇద్దరికీ నిద్ర రాలేదు. మనసు ఎన్నెన్నో ఆలొచిస్తోంది.
రేపటి భయం తల
ఎత్తుకుని నిలబడింది.
ఎంత సంపాదించినా
ఇప్పుడంతా భవిష్యత్తు గురించిన భయం ఈ తరం వాళ్లను ఆట ఆడిస్తోంది.
'బద్రతే
లేదే?' అనే భయం ఎవరినీ వదిలి పెట్టటం లేదు!
Continued....PART-2
***************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి