ఇంటింటి వెన్నెలలు...(సీరియల్)...(PART-2)

                                                                          ఇంటింటి వెన్నెలలు...(సీరియల్)                                                                                                                                                               (PART-2) 

తన నగలను అమ్మి ఒక బంగారు గొలుసు కొన్నారు. అది కాకుండా పట్టు లంగా, కొంత మేకప్ వస్తువులు అంటూ చూసి చూసి కొన్నది సరోజా.

"నా దగ్గర అలా మాట్లాడి...ఇప్పుడు నువ్వే ఖర్చు ఎక్కువ చేస్తున్నావు"

"సరేలెండి! మనింటి పిల్ల. చెయ్యాలని దిగిపోతే బాగా చెయ్యాలి"

ఇంట్లో మిగిలిన ఏర్పాట్లన్నీ నాన్న చేసేసారు. లోకల్ బంధువులు యాభై మంది ఖచ్చితంగా వస్తారు. కేటరింగ్ ఏర్పాటు చేశారు.

వంట మనిషిని పెట్టి ప్రొద్దున టిఫిన్-కాఫీ, మధ్యాహ్నం భోజనం అని అన్ని ఏర్పాట్లూ చేసారు.

ముందు రోజే అందరూ వచ్చేసినందువలన ఆ రోజు రాత్రి డిన్నరే క్యాటరింగ్ వారిద్వారా ఒక విందులాగా ఏర్పాటు చేశారు.

తండ్రి ఇంట్లో ఫంక్షన్ జరుపుతున్నందువలన, పెద్ద కూతురు సుమతి కూతుర్ని అలంకరిస్తూ ఉంది.

కబుర్లు...ఇంటిని నవ్వులతో నింపింది.

సరోజా తాను కొన్న నగ, పట్టులంగా, ఇతర వస్తువులు రఘూ దగ్గర ఇచ్చి   ఇంట్లోవాళ్ళకు చూపించమంది.

అందరూ గుమి కూడారు.

"గొలుసు ఎన్ని కాసులు?"

"మూడు కాసులు!"

"ఇంతేనా...ఇద్దరూ సంపాదిస్తున్నారు. ఇంత తక్కువగా చేస్తే ఎలా? నాన్నే ఏడు కాసులకు నగలుకొని, అందరికీ భోజనాలు పెట్టి, పట్టులంగా, డ్రస్సు కొని చేస్తున్నారు"

లోకల్ ఆడపడుచు సత్యా మొదలుపెట్ట.

పెద్దది మధ్యలో వచ్చింది.

"వదులు సత్యా! ఇది నేనేమీ చేయమని అడగలేదు. వాళ్లకి ఏది ఇష్టమో అది చేయనీ"

"అదెలా అక్కా...వాళ్ల ఇష్టమని వదిలేయగలమా? మేనమామకు ఒకబాధ్యత లేదా? రఘూ అన్నయ్యకు పెద్ద మనసే. దానికి మిగితా వాళ్ళు కోపరేట్ చేస్తేనే కదా చెయ్యటం కుదురుతుంది?"

సరోజా గబుక్కున లేచింది.

ఓర్పు నసించిన సమయం అది! మామూలుగానే సత్యాకి నోటి దురుసు ఎక్కువ. ఇష్టం వచ్చినట్లు మాట్లాడుతుంది. కావాలనే నోరు పారేస్తుంది. అవతలి వారి మనోభావాలను కొంచం కూడా గౌరవించదు. దీనికొసమే అత్తగారు గిరిజా చాలా సార్లు బాధపడింది.

రఘూ ఒంటరిగా సరోజా దగ్గరకు వచ్చి క్షమాపణలు అడిగాడు.

సరోజా కూడా సహించుకుంటుంది. ఈ సారి ఓర్పు నసించింది.

సరోజా లేచిన వేగం చూసి కుటుంబమే బెదిరిపోయింది.

రఘూ గబుక్కున లోపలకు వచ్చాడు.

“సరోజా...నువ్వేమీ మాట్లాడకు. ఇప్పుడు మాట్లాడవలసింది నేనే. పెద్దక్క ఏం చెప్పింది...వాళ్లకు ఏమిష్టమో అది చేయనీ! అని. కరెక్టేనా...? చేయాలనే ఇష్టం ఎక్కువగా ఉంది. కానీ చేతిలో సొమ్ము లేదు"

"ఎందుకు లేదు...ఇద్దరూ సంపాదిస్తున్నారుగా?"

మళ్ళీ సత్యానే మాట్లాడింది.

గిరిజా అడ్డుపడింది.

"సత్యా నువ్వు కొంచం తగ్గవే! అల్లుడున్నాడని చూస్తున్నాను" సన్నని స్వరంతో  కసురుకుంది.

"ఉండమ్మా! దానికి నేను సమాధానం చెబుతాను"

గదిలోకి వేగంగా వెళ్ళిన రఘూ కొద్ది క్షణాలలో బయటకు వచ్చాడు.

"ఇది కట్టింగులు పోను నా జీతం! ఇది జ్యోతీ జీతం. అమ్మ దగ్గర మేము ఇచ్చేది పోను, ఐదు శాతం కూడా చేతులో ఉంచుకోవటం లేదు. మా కంటూ చిల్లి గవ్వ కూడా సేవింగ్స్ లేదు. మాకూ ఒక ఆడపిల్ల ఉంది. మేము బ్యాంకు డిపాజిట్టు, నగల చీటీ పెట్టుకోలేదు. చేతిలో గోల్డ్ కాయిన్స్ లేవు...తీసివ్వటానికి"

"ఏమండీ! మీ తమ్ముడు మిమ్మల్ని ఎత్తి పొడుస్తున్నట్టు ఉంది"

జ్యోతీ ప్రారంభించ,

"పొడవటం లేదు వదినా! ఎదురుగానే చెబుతున్నా. మీరు ఉంచుకున్నట్టు సేవింగ్స్ మా దగ్గర లేదు"

"మీరిద్దరూ కలిసి ఇచ్చే నలభై వేల డబ్బును అత్తయ్య దగ్గర మేము ఒకళ్లమే ఇస్తున్నాము. దాని కంటే ఎక్కువ ఇవ్వగలమా? మాకూ కుటుంబం ఉంది కదా?"

"వదినా...అది నేను కాదనటం లేదు. లోను పెట్టుకుంటే, తగ్గించుకుంటారు. అది వద్దనుకునే సరోజా తన చేతి గాజులు అమ్మే, పిల్లకు గొలుసు కొనింది. తెలుసా?"

తల్లి-తండ్రి షాకుతో చూశారు.

"ఎందుకు సరోజా?"-- అడిగింది గిరిజా.

"లేకపోతే ఎలా అత్తయ్యా! చిన్న మావయ్య ఎక్కువగా చేయాలని దురుసుగా మాట్లాడుతున్నారు. ఆయన పరువుకు భంగం వస్తుంటే నాకు నగలు ముఖ్యమా? అందుకే అమ్మేశాను"

"అమ్మా! అది నగలు అమ్మటం తప్పు కాదు. నాకు పెద్ద మనసు. నన్ను, నా భార్యే ఆపుతోందని నోటి దురుసుగా మాట్లాడటాన్ని సత్యా ఆపనీ"

"నాకు అది తెలుసా?"

“నీకు ఏదీ తెలియదు. పిల్లలను తీసుకువచ్చి పుట్టింటో వదిలేసి, ఏదీ పట్టించుకోకుండా, ఫ్రీగా కడుపు నిండా తినటం తెలుసు!"

"ఏమండీ..."-- భర్తను ఆపటానికి సరొజా ప్రయత్నించింది.

"ఉండు సరొజా! బయట, ఇంట్లో ఇలా పనిచేస్తున్నది నువ్వు. నిన్ను విమర్శించటాన్ని వింటూ ఇక నేను ఏమీ మాట్లాడక పోతే నేను మగవాడినే కాదు. ఇక్కడ మేమందరం డబ్బులిచ్చే తింటున్నాము. ఇది దర్మ సత్రం కాదు. వచ్చిన వాళ్ళు నోటి దురుసును...వింటూ ఉండలేము" 

అల్లుడు లేచాడు.

"సత్యా...నేను బయలుదేరతాను"

రఘూ దగ్గరకు వచ్చాడు.

"ఉండండి అల్లుడు గారూ! మీరు మాత్రం వెళ్తే చాలదు. సత్యా మీ భార్య. ఆమెను కాపాడవలసింది మీ బాధ్యత. అది జ్ఞాపకం ఉంచుకోండి"

"కొంచం ఉండండి..."

సత్యా మధ్యలో వచ్చింది.

"ఇదిగో చూడు! మా నాన్న చేతి నిండా సంపాదిస్తున్నారు. ఇది ఆయన కట్టిన ఇల్లు. ఇక్కడ ఉండటానికీ, తినడానికీ...నాకూ, నా భర్తకూ అన్ని రకాల హక్కు ఉంది. నాకు నువ్వేం చేయటం లేదు! అర్ధమయ్యిందా?"

రఘూ బాగా ఆవేశపడ్డాడు.

"ఓ...హక్కుల గురించి మాట్లాడుతున్నావా?"

"మరి? ఆడవాళ్ళకూ సరిసమ హక్కు ఉంది. అడిగే తీరుతాం"

"ఏమండీ ఇలా వస్తారా?”-- పిలిచింది సరొజా.

"ఉండు సరొజా! ఇన్ని మాట్లాడే దీన్ని వూరికే వదలకూడదు"

"ఏం చేస్తావు రా?”

"అయ్యో...ఆపుతారా?" -- పెద్ద కూతురు అరిచింది.

"నాన్నా! రేపు ఈ ఇంట్లో ఏదీ జరగక్కర్లేదు. పుట్టింటికి వచ్చి కన్న కూతురుకి పెద్ద మనిషి పేరంట సంబరం జరపాలని ఆశపడినందుకు ఈ అవమానం నాకు కావల్సిందే"

ఆమె భర్త లేచాడు.

"వదులు! ఈ ప్రోగ్రం ను డ్రాప్ చేసేద్దాం"

"నా కూతురి యొక్క ఫన్ క్షన్ ఇలాగా అవాలి? ఈ ఇంటో పెద్ద కూతురిగా పుట్టి, నేను చేసిన పాపం ఏమిటో?"

ఆమె ఏడవటం మొదలుపెట్టింది.

భర్త సూట్ కేస్ రెడీ చేయటం మొదలుపెట్టాడు.

తల్లీ--తండ్రీ కలత చెందారు.

"సుమతీ...ఏడవకే. అల్లుడు గారూ ఈ సమయంలో ఎక్కడికి వెళతారు? మేము జరుపుతాం ఈ ఫంక్షన్ను! కన్నవారి ఇల్లు ఇది. మీరెందుకు వెళ్ళాలి? రఘూ! వాళ్లను వెళ్లనివ్వకుండా చూడరా! క్షమించమని అడుగు"

"ఎవరి దగ్గరమ్మా? క్షమించమని అడిగేంతటి తప్పు నేనేం చేశాను. ఇక్కడ ఫంక్షన్ జరగ కూడదని చెప్పానా? అక్కయ్యను గానీ -- బావను గానీ ఒక్క మాట తప్పుగా మాట్లాడానా? చేసిన దానిని అవమానిస్తోంది...నీ కూతురు.దీనికంతా కారణం అది! దాన్ని ఖండించటం నీవల్ల కుదరటం లేదు. 'క్షమించమని అడగవే' అని దాని దగ్గర చెప్పలేకపోతున్నావు. అది తప్పుగా మాట్లాడుతోందే నని నీకూ, నాన్నకు అనిపించనే లేదా?"

"రఘూ! అల్లుడు ఉండేటప్పుడు ఆమెను ఎలారా ఖండించ గలం?"

"అలా అయితే కోడలు ఉండేటప్పుడు నన్ను ఖండించ వచ్చా? అల్లుడంటే గొప్ప! కోడలంటే తక్కువా? కష్టపడే సరోజాని ఈ కుటుంబంలో ఎవరూ ఆదరించారు. కానీ, ఎటువంటి ఉపయోగమూ లేని సత్యాకు సపోర్టు చేస్తారు. అక్కయ్య...చెల్లెలు మీద కోపగించుకోదు! కానీ, తమ్ముడి పెళ్లాం మాత్రం కంటికి తప్పుగా కనబడుతుంది! మీలో ఒక్కరికి కూడా న్యాయమే తెలియదా? నీతి చచ్చిపోయిందా ఈ ఇంట్లో?"

రఘూ గొంతు పెద్దగా వినబడింది. గొంతు బొంగురు పోయి కళ్ళల్లో నీరు కారింది.

సరోజా దగ్గరకు వచ్చింది. 

"కొంచం ఇటు రండి...ప్లీజ్!"

"దేనికీ?"

భర్తను బలవంతంగా చెయ్యి పుచ్చుకుని లోపలకి పిలుచుకు వచ్చి గది తలుపులు మూసింది.

బయట నుండి సత్యా అరుస్తోంది. 

"ఇప్పుడు కూడా తలుపు వేస్తోంది చూడు!"

తల్లి గిరిజా సత్యా దగ్గరకు వెళ్ళింది.

లాగి ఒకటిచ్చింది.

"అ...అమ్మా!"

"అలా పిలవకే! నా కడుపున పుట్టిన దానివా నువ్వు? ఇంతసేపు ఓర్చుకున్నాను. అల్లుడికి మర్యాద ఇవ్వాలని మాట్లాడలేదు. వాడు అడిగిన మాటలతో నాకు సగం ప్రాణమే పోయింది! వాడి మొహాన్ని చూడటానికి నాకూ, నాన్నకు ఇక యోగ్యత లేదు. దేనికీ ప్రశ్నలు అడగ కుండా...తన కుటుంబం గురించి ఆలొచించకుండా... రఘూ, సరోజా ఇద్దరూ గొడ్డు చాకిరి చేస్తున్నారు. ఈ విషయం, ఈ ఇంట్లో మనశ్శాక్షి ఉన్న అందరికీ తెలుసు"

పెద్ద కోడలి మొహం మారింది.

"ఏమిటండీ! 'బాణం ' మనవైపు తిరుగుతోంది"

అదే సమయం లోపల....

"సారీ సరోజా...నావల్ల కాలేదు! ఇంత న్యాయం తప్పిన మనుష్యులుగా ఉంటారని నేను ఎదురుచూడలేదు. నన్ను క్షమించు"

ఆమె చేతులు పుచ్చుకుని ఏడ్చేశాడు.

సరోజా బెదిరిపోయింది.

"ఏమిటిది...మీరెందుకు ఏడవాలి? ఏం తప్పు చేశారు? ఇలా చూడండి...నేనెందుకు మిమ్మల్ని లోపలకు పిలుచుకు వచ్చానో తెలుసా?"

"తెలియదు! బయట నేను మాట్లాడాలనుకున్నది పూర్తి కాలేదు. ఇంకా చాలా బాకీ ఉంది సరోజా?"

“వద్దు! మీరు మాట్లాడ కూడదనే మిమ్మల్ని పిలుచుకు వచ్చాను. ఇప్పుడు నేను చెప్పేది వినండి. మీ అక్కయ్య సుమతి వయసులో పెద్దది. ఆమె కూతురికి రేపు పెద్ద మనిషి పేరంటం. సంబరం. అది మంగళకరంగా జరగాలి. మారుగా మాటలు పెరిగి, తప్పు తప్పుగా అయిపోయింది. ఆవిడ ఏడ్చేంత వరకూ వచ్చేసింది. ఈ ఇంట్లో పుట్టిన అమ్మాయి ఏడవకూడదండి"

"అలాగయితే ఈ ఇంటికి కాపురానికి వచ్చిన అమ్మాయి అవమానపడొచ్చా?"

“వదిలేయండి! ఇప్పుడు అది సమస్య కాదు. మీరు ఏ తప్పూ చేయలేదు. అయినా కానీ 'ఈగో' చూడకుండా, బయటకు వెళ్ళి...రేపు ఫంక్షన్ మంచిగానూ, బాగానూ జరుగుతుందని వాగ్దానం ఇవ్వండి. అమ్మా, నాన్నలను సమాధానపరచండి"

"దేనికీ? ఇవన్నీ చేస్తే...మనం నేరస్తులమైపోతాం"

"ఒక్క రోజు కూడా అవం. మిగిలిన వాళ్ల సర్టిఫికేట్ మనకు అవసరం లేదు. మీరు మాట్లాడి...జరగవలసిన వేడుక ఆగిపోయిందనే నెపం మీమీద రాకూడదు. నేనూ మీతోనే నిలబడతాను. చెప్పేది వినండి"

"ఈ ఫంక్షన్ అయిన తరువాత నేనూ కొన్ని నిర్ణయాలు తీసుకోవాలి సరోజా "

“దాని గురించి తరువాత మాట్లాడుకుందాం. ఇప్పుడు రండి...కుటుంబంలో ఒక మంచి జరగాలంటే...పరువు, స్వీయ గౌరవమూ చూడకూడదండి! రక్త సంబంధాలకు మధ్య ఎందుకు 'ఈగో'?

భార్యను గర్వంగా చూశాడు.

"రండి!"

ఇద్దరూ బయటకు రాగా.

అందరి కళ్ళూ వీళ్ళ మీద ఉండగా, అక్కయ్య దగ్గరకు వచ్చాడు.

"అక్కా! రేపు మనింట్లో నీ కూతురి పెద్దమనిషి సంబరం, పేరంటం, వేడుకలు మంచిగా జరగనీ"

"లేదు రఘూ...నాకు చిరాకుగా ఉంది"

"అక్కా...నిన్ను ఒక్క మాట కూడా తప్పుగా మాట్లాడలేదు. నా మాటలన్నీ నాకేర్పడిన గాయం వల్ల వచ్చినై. అసలు అది వేరే సమస్య! నీకు సంబంధం లేదు. మీ ఇద్దరి మనసులూ ఏ కారణంగానైనా గాయపడుంటే, అన్నిటికీ కలిపి నేను క్షమాపణ అడుగుతున్నా"

ఆమె కాళ్ల మీద పడ్డాడు.

అక్కయ్య షాకయ్యింది.

"ఏమిట్రా రఘూ ఇది?"

"తప్పులేదు అక్కా! నీ కాళ్ల మీద పడటం నాకు ఏ విధంగానూ బాధగా లేదు. బావా...నువ్వు కూడా నన్ను మన్నించాలి"

తల్లీ--తండ్రీ దగ్గరకు వచ్చాడు.

“సారి అమ్మా! నాన్నా...నన్ను క్షమించు. ఇక మీదట ఇలాంటి మాటలు మనింట్లో రావు. దానికి నేను కారణంగా ఉండను. మీ ఇద్దరి మనసులను కష్టపెట్టుంటే నన్ను క్షమించండి "

వాళ్ళ కాళ్ళ మీద కూడా పడ్డాడు.

"రేయ్ రఘూ...ఏమైంది నీకు? నీ మీద తప్పుందని ఎవరూ చెప్పలేదే...?"

"లేదమ్మా! రేపు జరగబోయే ఫంక్షన్ లో అందరూ సంతోషంగా ఉండాలి. అక్కయ్య, మనందరం కావాలనుకుని దీని కోసమే వచ్చింది. ఫంక్షన్ గ్రాండుగానూ, ఆనందంగానూ జరగాలని ఆశపడుతోంది. అందులో కొంచం కూడా ప్రాబ్లం రాకూడదు. నేను సమాధానమే చెప్పుండకూడదు. చెప్పేశాను...వదిలేయండి"

గిరిజా దగ్గరకు వచ్చింది.

"వదులబ్బాయ్! ఎవరికీ ఎప్పుడూ నీమీద తప్పు అనిపించలేదు"

"సరే...అందరం డిన్నర్ చేద్దామా? భోజనం వచ్చేసింది"

బంధువులందరూ ఉన్నారు.

జరిగినదాన్ని వేడుక చూశారు.

ఒకటిగా కూర్చుని డిన్నర్ చేశారు.

కూడి కూడి మాట్లాడుకున్నారు.

రఘూ  వైపు కొందరూ, సత్యా వైపు కొందరు సపోర్టు చేశారు. సంఘటనను విమర్శించారు.

ప్రొద్దున్నే జరగాల్సిన వేడుకకు ఏర్పాట్లు పూర్తి చేసి రాత్రి పడుకోవటానికి మధ్య రాత్రి అయ్యింది.

రఘూ యంత్రంలాగా పనిచేశాడు.

కన్నవారు నిద్ర పోదామనుకున్నప్పుడు, సత్యా వాళ్ల దగ్గరకు వచ్చింది.

"అమ్మా...ఆమె బాగా ఎక్కించి ఉంటుంది. నేను అడిగిన వెంటనే రఘూకి పొడుచుకోనుంటుంది. అందుకే బహిరంగంగా క్షమాపణలు అడిగాడు. అది విషం కక్కే పాము. అర్ధమయ్యిందా...?"

తల్లి గబుక్కున తిరిగింది.

“ఇదిగో చూడు సత్యా! దీని గురించి ఎవరూ మాట్లాడి, ఫంక్షన్ ఆగిపోకూడదు. సుమతీ మనసు బాధపడకూడదనే రఘూ క్షమాణలు అడిగాడు. నేర్ భావనలో వాడు అడగలేదు. గొడవలకు, బంధుత్వాలు చెడిపోవటానికీ నువ్వు విత్తనాలు జల్లకు"

"నేనేం చేశాను?"

"వద్దు...మాట్లాడకు తరువాత నేను నోరు మూసుకుని కూర్చోను. బద్రకాళి అయిపోతాను. నువ్వు నోరు మూసుకో"

"ఏం నాన్నా...నా దగ్గర ఎందుకు అమ్మ అంత కోపంగా మాట్లాడుతోంది. నేనేం తప్పు చేసాను?"

"ఆపవే ! మీ నాన్న నీకిచ్చిన చనువే నిన్ను ఇలా తయారుచేసింది ! నిన్ను ఆయన సపోర్టు చేసి చేసి, మిగిలిన వాళ్ళను వదులుకోబోతారు...నిన్నూ కలిపి. వదిలేయ్...మాట్లాడకు! నీ మొహాన్ని చూడటానికి కూడా నాకు నచ్చలేదు"

తల్లి గిరిజా వేగంగా లేచి వెళ్ళిపోయింది.

జగన్నాధం అయోమయంగా చూశాడు.

"నాన్నా... రఘూ వైపే అమ్మ మాట్లాడుతుంది. మీరు వదలకండి నాన్నా!"

గిరిజా వేరుగా వచ్చి పడుకుంది. రఘూ మాట్లాడింది, ఆవేశపడింది, తరువాత తగ్గిపోయింది, కాళ్ళ మీద పడ్డది ఆమెను ఎక్కువగా బాధపెట్టింది.

చివరగా అతని మొహంలో కనిపించిన నొప్పి, అవమాన భావన, వేదన అన్నీ కళ్ళలోపల నిలబడిపోయినై.

నిజమే!

తీసుకొస్తున్న జీతాన్ని అలాగే మొత్తంగా ఇస్తున్నారు రఘూ, సరొజా!

ఇంట్లో గోడ్డు చాకిరీ చేస్తున్న సరోజా.

జ్యోతీ చిన్న కాగితం ముక్కను కూడా తీసి పడేయదు.

అదీ, చలపతి నోరు మెదపరు. కానీ, వాళ్ళ పనులతో నిక్కచ్చిగా ఉంటారు.

నెలలో ఒక వారం రోజులు పుట్టింటికి వెళుతుంది జ్యోతీ. తనకు కావలసినదంతా నెరవేర్చుకుంటుంది. ఒక నవ్వు గానీ, సంతోష భావన కానీ ఆమె మొహంలో కనబడదు.

కన్నవాళ్ళకు ఆరొగ్యం బాగా లేకపోయినా...ఆవగింజంత కూడా అక్కర చూపించదు.

అదే సరోజా అయితే ప్రేమ, అభిమానం, అక్కర, మర్యాద, అన్నీ చూపిస్తుంది. కన్న కూతుర్ల దగ్గర ఇవేవీ లేవు.

ఒక్కరోజు కూడా మొహం చింట్లుంచుకోదు.

విసుగు చూపించదు.

జ్యోతీ, పెద్ద కూతురు, సరోజాని గౌరవించరు.

సరోజా అందరినీ కూర్చోబెట్టి చేస్తుంది.

సత్యా యొక్క విష పళ్ళు, సరోజా మెడకు గుచ్చుకున్నాయి. ఇక రఘూ ఓర్చుకోలేడు.

'ఇది ఎంత దూరం తీసుకు వెళుతుందో?'

గిరిజాకి అర్ధం కాలేదు! తెల్లవారు జామున నాలుగు గంటలకు లేచి స్నానం చేసి, సరోజా పనులు మొదలుపెట్టింది.

ఇల్లు కళకళలాడింది.

పిల్లకు జరగాల్సిన సకల సంబరాలు జరిగినై.

నోటి దురుసు ఉన్న సత్యా, మామూలు 'కాటన్ ' లంగా, దుప్పటా, తాంబూలం, అని మొత్తం వెయ్యి రూపాయల్లో పిన్ని సారేను ముగించింది.

కానీ, ఫోజు కొట్టటం మానలేదు!

పిల్లకు అలంకారం చేస్తాను అనే వంకతో తన ఫోజును మళ్ళీ చూపించింది.

అక్కడ కూడా సరోజా చేసిన పనులను తప్పు పట్టి, గొడవుకు లాగి బంధువులు ముందు మాటలు వదిలి అంతకు ముందు రోజు లెక్కను పూర్తి చేసుకుంది.

రఘూకి క్షణ క్షణానికి మొహం ఎర్ర బడింది.

సరోజా చూపులతోనే అనిచిపెట్టుకుంది.

వచ్చిన బంధువులు....'ఎప్పుడు తరువాతి యుద్దం మొదలవుతుంది, దాన్ని వేడుక చూసి విమర్శిద్దాం!'అని కాచుకోనున్నారు.

ఫంక్షన్ మంచిగా జరిగి ముగిసింది. బంధువుల గుంపు ఆ సాయంత్రానికి చెదిరిపోయింది. కానీ, తోబుట్టువులు ఒక వారం ఉండాలని తీర్మానించబడింది. పగటి పూటతో క్యాటరింగ్ వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.

ఇంట్లో ఉన్న పదిహేను మందికి రాత్రి డిన్నర్ రెడీ చేయటానికి... సరోజా వంటింట్లోకి వెళ్ళింది.

అక్క-చెల్లెల్లు కబుర్లలో ఉన్నారు.

వచ్చిన బహుమతులను, చదివింపు డబ్బును విప్పి చూడటంలో ఉత్సాహం చూపించ,

గిరిజా లోపలకు వచ్చింది.

"సరోజా! తెల్లవారు జామున నాలుగింటికి లేచిన నువ్వు ఇంకా కూర్చోను కూడా లేదు. వెళ్లమ్మా...నేను చూసుకుంటాను"

"లేదు అత్తయ్యా! మిమ్మల్ని కష్ట పడనివ్వను. మీరు వెళ్ళండి"

సత్యా లోపలకు వచ్చింది.

"అమ్మా...నువ్వు రా! అక్కయ్య పిలుస్తోంది"

"నాకు ఇక్కడ పనుంది"

"నువ్వెందుకమ్మా కష్టపడాలి? వదిన చెయ్యనీ?"

చటుక్కున వెనక్కి తిరిగింది.

"చెయ్యటానికి వదిన! కూర్చుని తింటానికి మనమందరమా? ఏమే...నీకు సిగ్గూ, పరువు, పౌరుషం లేదా? బేవర్సుగా ఎవరైనా భోజనం పెడితే, వెంటనే కూర్చుండి పోతావా?"

"ఎందుకమ్మా అలా మాట్లాడుతున్నావు?"

"అత్తయ్యా! మీరు వెళ్ళండి...నేను చూసుకుంటాను" -- సరోజా చెప్పింది.

"ఏం చేసుకుంటావు? మా అమ్మకు నామీద లేనిపోనివన్నీ చెప్పి రేకెత్తించి,  మంచిదానిలాగా నటిస్తున్నావా?"

“ఇదిగో చూడు సత్యా, నేను నీతో మాట్లాడటం లేదు! అత్తయ్య దగ్గర మాట్లాడుతున్నాను"

"ఏ రోజు నువ్వు తిన్నగా మాట్లాడావు? మా అమ్మ దగ్గర, అన్నయ్య దగ్గర నా గురించి చెడ్డగా చెప్పేసి...మంచిదానిలాగా నటించటంలో నువ్వు కిలాడి కదా?"

"సత్యా! నేనింక ఓర్చుకోలేను" -- తల్లి గిరిజా అరిచింది.

"అత్తయ్యా...వద్దు. మీరు ఆవేశపడితే...ఆరొగ్యం దెబ్బ తింటుంది. ఇప్పటికే బీ.పీ ఉంది. ఇవన్నీ ఎప్పుడూ ఉండే సమస్యలే కదా! నేనూ మాట్లాడను...ఆయన్నీ మాట్లాడవద్దని చెప్పాను. మీరు వెళ్ళండి. రెస్టు తీసుకోండి"

"అదేకదా...మా అన్నయ్యను ఎప్పుడు నువ్వు మాట్లాడనిచ్చావు? నీ మెడలో తాళి కట్టిన నాడు అన్నయ్య మూగవాడయ్యాడు. జీవితాంతం మాట్లానివ్వకుండా చేసుంచావే?"

"సరోజా...కాఫీ అడిగానే" -- అడుగుతూ రఘూ లోపలకు వచ్చాడు.

"ఇదిగో రెడీ చేస్తున్నాను...! హాలులో ఉండండి. అందరికీ తీసుకు వస్తాను. మీరూ వెళ్ళండి అత్తయ్యా"

అత్తగారు మౌనంగా జరిగి వెళ్ళింది.

రాత్రి డిన్నర్ పూర్తిగా సరోజానే తయారు చేసింది.

డిన్నర్ ముగిసింది. సరోజా మధ్యలో ఎవరితోనో చాలాసేపు ఫోనులో మాట్లాడింది.  కుటుంబమే అది గమనించింది.

రాత్రి పదకుండు గంటలకు రఘూ లోపలకు రాగా...పిల్లను సరోజా నిద్ర పుచ్చుతోంది.

"సరోజా...కొంచం మాట్లాడాలి"

"ఏమిటో...చెప్పండి...!"

“మనం వేరుగా వెళ్తున్నాం. ఒక వారం రోజుల్లో ఇల్లు చూసి ఏర్పాటు చేయాలి. యుద్ద ప్రణాలిక వేగంతో వెతకాలి"

"ఇది...ఖచ్చితమేనా?"

"దీంట్లో నీకెందుకు అనుమానం? ఇక మీదట ఈ ఇంట్లో పౌరుషం ఉన్న మనిషి ఉంటాడా?"

"మీ అమ్మగారు చాలా మంచివారు"

"అందుకని మనం ఎన్ని రోజులు నొప్పిని భరించగలం? ఆ బేవర్స్ గిరాకీ మనిషిని తరిమే శక్తి ఆవిడకు లేదు. సత్యాను సహించుకోవలసిన అవసరం మనకు లేదు. నాన్న ఇల్లు. ఆయన సంపాదన. మనకు మాట్లాడే హక్కు లేదు...వెళ్ళిపోదాం"

"ఇది ఖచ్చితమైన నిర్ణయమా"

"రేపు తెల్లవారిన వెంటనే అందరూ ఉన్నప్పుడు 'డిక్లార్ ' చెయ్యబోతాను.  నేను నిర్ణయం తీసుకుంటే మార్చుకోను"

"అయితే సరి...ఇల్లు చూసేశాను"

"ఏమిటి చెబుతున్నావు?"

“నాతో పనిచేస్తున్న నిత్యా టీచర్ ఇంటి మేడమీద ఒక పోర్షన్ ఖాలీగా ఉంది. కొంచం పెద్ద ఇల్లే. మా స్కూలుకు నడిచేంత దూరం...పదివేలు అద్దె. అది అడ్వాన్స్ ఏమీ అడగదు. ఇంట్లో ఏ.సి, ఫర్నిచర్,ఫోను అన్నీ ఉన్నాయి. గ్యాసు కూడా అడ్జస్ట్ చేసుకోవచ్చు. ఒక ఎగస్ట్రా సిలిండర్ ఉంది. కొన్ని గిన్నెలూ, మిక్సీ, కుక్కర్ అని బాగా అవసరమున్నవి కొనుక్కుంటే చాలు"

"మంచిది! సరే...ముఖ్యమైన ఒక ప్రశ్న"

"పిల్ల గురించేగా?"

"అవును! రేండేళ్లే కదా అయ్యింది. మనిద్దరం ఉద్యోగాలకు వెళ్ళి పోయినా, అమ్మ దాన్ని బంగారంలా చూసుకునేది. ఇక ఏం చెయ్యబోతాం? అది చాలా పెద్ద సమస్య సరోజా"

"ఏర్పాటు చెయ్యచ్చు. మా స్కూలును ఆనుకుని 'కిడ్ జీ' అని ఒక 'డే కార్ ' ఉంది. ప్రొద్దున అక్కడ వదిలేసి, సాయంత్రం నేను వచ్చేటప్పుడు తీసుకు వస్తాను"

"పిల్ల ఉంటుందా?"

"వేరే దారి లేదండి...అలవాటు చేసుకోవాలి"

"దానికి ఖర్చు?"

"న్యాయమైన ఫీజే...నెలకు ఐదు వేలు అవుతుంది"

"ఇంటి అద్దె, డే కేర్ రెండింటికీ కలిపి పదిహేను వేలు అవుతుంది. నీ జీతం మొత్తం అలా..."

"పోనివ్వండి! మీ జీతం ముప్పై లో పొదుపుగా జాగ్రత్తగా కాపురం చేసుకుందాం. నేను 'ట్యూషన్లు ' చెబుతాను. మీరు కూడా ఇంకొంచం మంచి ఉద్యోగం వెతకండి...దొరుకుతుంది. బయటకు రావాలని మనం అనుకోలేదు. రావల్సిన పరిస్థితి వచ్చింది. ఆ తరువాత ఉమ్మడిగా ఉండగలమా? నేను అడ్జస్ట్ అవుతా. మీవల్ల కుదురుతుందా?"

"కుదురుతుంది! అది వెళ్లాలి. సత్యా అత్తగారింటికి పర్మనెంటుగా వెళ్ళిపోవాలి"

"అది జరగదు! అది చెప్పే హక్కు మనకు లేదు. ఇది మన చోటు కాదు. మీ అమ్మా--నాన్నల కుటుంబం. అందువల్ల మీ చెల్లెలు గురించి మీరు మాట్లాడకండి"

"అల్లుడని ఒకడు ఉన్నాడే...వాడికి పరువు లేదా?"

“లేదండీ...ఆయన పరువు కంటే, డబ్బునే పెద్దగా చూస్తున్నాడు. సంపాదిస్తున్న డబ్బును సేవింగ్స్ చేస్తున్నాడు. మీ అన్నయ్య యొక్క మరో ముఖమే ఈయన. తన తల్లి--తండ్రులు కష్టపడకూడదని మన తలమీద కడుతున్నాడు. మీ అమ్మా--నాన్నలు దీన్ని అర్ధం చేసుకోవటం లేదు. కూతురిపైన ఉన్న పిచ్చి ప్రేమతో కలిసిన అభిమానం వాళ్ళ కళ్ళను మూసేస్తోంది. మనం ఏది మాట్లాడినా తప్పే అవుతుంది. మనం ఎలాగూ బయటకు వెళ్తున్నాం. ఇక మన విషయాల గురించి మాట్లాడుకుందాం" అంటూ క్యాలండర్ తీసి చూసింది!

"ఎల్లుండి ఆదివారం. మంచి రోజు. ఆ రోజే పాలు కాచి, ఆ రోజే వెళ్ళిపోదాం"

"సరే సరోజా!"

"రేపు అవసరమైన వస్తువులు కొనుక్కుని, ఇల్లు శుభ్రం చేసి, ఏర్పాట్లు చేద్దాం"

"దానికి డబ్బులు కావాలే?"

"నా నెక్లస్ నాలుగు కాసులు. అది అమ్మేస్తే ఎనభైవేలు వస్తుంది. ప్రారంభ ఖర్చులకు అది సరిపోతుంది"

"మళ్ళీ నగ అమ్మబోతావా?"

"వేరే దారి లేదు! మన వేరు కాపురానికి మనమే కదా అన్నీ చేసుకోవాలి? ఇలా చూడండి. నగలు 'లాకర్లో' ఉన్నందువలన ఎవరికి లాభం? ఇంటికి ఉపయోగపడనివ్వండి"

"సరే సరోజా"

అతని మొహంలో కొంచం ఆశ్చర్యం, నీరసం కనబడింది.

దగ్గరకొచ్చి అతని కేశాలను మెల్లగా చెరిపింది.

"వేరుగా వెళ్లటానికి ఇష్టం లేదా?"

“ఛఛ...నెనే కదా చెప్పాను. నువ్వు నన్నేమీ బలవంతం చేయలేదే. ఇదిగో చూడు...పుట్టి పెరిగిన కుటుంబం, కన్నవాళ్ళు, తోబుట్టువులు అందరూ చాలా ముఖ్యమే! ఉమ్మడి కుటుంబంలో ఉండే సంతోషం, వేరు కాపురంలో ఉండదు! కానీ, ఉమ్మడి కుటుంబంగా ఉన్నప్పుడు భార్య గౌరవానికి భంగం ఏర్పడే పరిస్థితి ఏర్పడితే...ఒక మంచి భర్త తీసుకోవలసిన న్యాయమైన నిర్ణయమే ఇది. నీ కొసం ఇది కూడా చెయ్యకపోతే...నేను మనిషే కాను సరోజా"

"అత్తయ్యా చాలా మంచివారు! కన్న కూతుర్ని కంట్రోల్ చేయలేరు. అది ఒక తల్లి యొక్క గుణం. మన కూతురు పెద్దదైన తరువాత, నేను ఆమె కంటే ఎక్కువ మెతకగా ఉండొచ్చు. కానీ, అత్తయ్య నన్ను ఒక్కరోజూ కోడలుగా చూడలేదు. ఆమె అత్తగారిలాగా లేకుండా, తల్లిగా ఉన్నది...ఈ రోజు వరకు. ఆమెను వదిలి వెళ్ళాలంటే నాకూ బాధగానే ఉన్నది. పారపక్షం లేని తల్లి! కానీ, వేరే దారిలేని పరిస్థితి ఏర్పడింది. నాకూ ఒంట్లోనూ, మనసులోనూ ఓపిక లేదండి"......ఆమె కళ్ళు చెమర్చ,

"ఎందుకు సరోజా ఏడుపు? నిన్ను ఏ ఒక్కరోజూ నేను తప్పుగా అనుకోను. తెలిసిందా...? బంధుత్వ ప్రేమకు కట్టుబడి, ఉమ్మడి కుటుంబాన్ని చెదరగొట్ట కూడదనే నేనూ ఇన్ని రోజులు ఓర్చుకున్నాను. నిన్నూ కష్టానికి గురి చేశాను. కానీ, ఆ హద్దులు దాటాసాము. ఎవరో ఒకరి మీద పెడుతున్న ప్రేమ కారణంగా,తీవ్ర నష్టానికి గురవకూడదు. తెలిసిందా...? మనం మొదట మనకోసం జీవించాలి. స్వార్ధం నిండిన ఈ చోట త్యాగులుగా జీవించటంలో ఎలాంటి గొప్పతనమూ లేదు. నష్టమే మిగులుతుంది"

ఆమె మాట్లాడలేదు.

"మనం తీసుకున్న నిర్ణయం చాలా కరెక్ట్! ప్రశాంతంగా నిద్రపో. ప్రొద్దున మాట్లాడుకుందాం"

ఇద్దరూ పడుకున్నారు. కానీ, నిద్రపోలేదు. ప్రొద్దున ఐదింటికే సరోజా లేచి స్నానం చేసి, పాలు కాచి, దీపం వెలిగించి పనులు మొదలుపెట్టింది.

రఘూ కూడా లేచాడు.

"అత్తయ్యా...ఏం టిఫిను చేయమంటారు? ఇడ్లీ, మినపట్టూ చేయనా?"

అప్పుడు...లోపలకు వచ్చిన సత్యా "వేడిగా గారెలు వేయమ్మా...కాఫీ ఇవ్వు"

అన్నిటినీ సరోజా చేసింది. తొమ్మిది గంటలకు అందరూ టిఫిన్లు చేశారు.

బయటకు వెళ్దామని కుటుంబమే ప్లాన్ చేయటం, మధ్యాహ్నం లంచ్ కట్టుకు వెళ్దామని మాటలు వినబడ్డాయి.

సరోజా... రఘూకి కంటితో సైగ చేసింది. 

"అమ్మా-నాన్నా! నేను కొంచం మాట్లాడాలి"

"ఏంటబ్బాయ్?"

"మేము బయటకు రాము. మా ఇద్దరికీ ముఖ్యమైన పని ఉన్నది. పిల్లను తీసుకువెడతాం. రావటానికి బాగా పొద్దుపోతుంది"

"ఏం పని నాయనా?"

"అమ్మా! మేము రేపే వేరే కాపురానికి వెడుతున్నాం"

తండ్రి మొహంలో షాక్! అక్కయ్య...ముందుకు వచ్చింది.

"వేరు కాపురమా! దేనికి? ఉమ్మడి కుటుంబం అంటే గొడవులు, తగాదాలు ఉంటాయి. పోట్లాడుకుంటాం...కలుసుకుంటాం. అభిప్రాయ బేధాలు వస్తాయి. దానికి ఇలాంటి అర్జెంట్ నిర్ణయం తీసుకుంది ఎవరు?"

"ఇంకెవరు...వదినే అయ్యుంటుంది! రఘూకి వేరుగా వెళ్లటం ఇష్టం ఉండదు"

రఘూ ఆవేశంగా తిరిగాడు.

"ఇదిగో చూడు సత్యా! ఇక నువ్వు మాట్లాడితే నిన్ను ఏమీ చెయ్యను. నీ భర్తను కొడతాను"

"ఏమిట్రా ఆ వాగుడు? ఆయన ఈ ఇంటి అల్లుడు"

"నన్ను ఇంకా అసహ్యంగా మాట్లాడనివ్వకు! భార్యను కంట్రోల్ చేయటానికి సత్తాలేని వాడు...అసలు మగాడే కాదు! ఆ తరువాతే అల్లుడు. మాట్లాడకు! ఇది  మా సొంత సమస్య. నేను నా కన్నవారి దగ్గర మాట్లాడుతున్నాను. సరోజా గురించి  ఎవరైనా తప్పుగా మాట్లాడితే...చంపేస్తాను. అర్ధమయ్యిందా...?"

అక్కయ్య దగ్గరకు వచ్చింది.

"సత్యా...నువ్వు మాట్లాడకే! రఘూ...అవసరపడకు! ఏ సమస్య అయినా మాట్లాడి పరిష్కరించుకుందాం. వేరుగా వెళ్లద్దు"

"లేదక్కా! ఇది పరువు సమస్య. వివరణ అడగొద్దు. ఇక్కడ ఎవరు...ఎలా ఉన్నారనేది అందరికీ తెలుసు. కానీ, నిజాన్ని లాగిపెట్టి మూసిపెడుతున్న కారణంగా అన్యాయం జరుగుతోంది. ఆ విమర్శనం అవసరం లేదు.అన్ని ఇళ్ళల్లోనూ అక్క-చెల్లెల్లు ఒకటిగా కలిసిపోతారు. అన్నా-తమ్ముల్లకు ఆ కూటమిలో చోటు లేదు"

"దానికి కారణం...వాళ్ళ భార్యలే"

జ్యోతీ గబుక్కున లేచింది.

"సత్యా...నువ్వు నన్నూ కలిపి అంటున్నావు! తరువాత నేను గనుక మాట్లాడితే తట్టుకోలేవు! మేమంతా డబ్బులు ఇస్తున్నందు వలనే ఈ కుటుంబం నడుస్తోంది. నువ్వు ఒక్క పైసా కూడా ఇవ్వకుండా...వూరికినే పంచాయతీ చెయ్యటం ఇకమీదట ఓర్చుకోము. ఒళ్ళు వంచకుండా పుట్టింటో ఎన్ని రోజులు ఇలా పండుగ చేసుకుంటావు?"

"ఏం...మీరేం చేస్తున్నారు...ఉద్యోగానికి వెడుతున్నారా? మా అన్నయ్య మాత్రమే కదా సంపాదిస్తున్నాడు!"

"ఆయన నా భర్త! నన్ను పుట్టింట్లో ఎమీ దింపలేదు. మగాడు! పెళ్ళి అయినా కూడా మొగుడు వదిలేసిన దానిలాగా పుట్టిల్లే గతి అని నేను ఇక్కడ లేను. నాలిక కోసి పారేస్తాను. నీ ఆటలు వేరే చోట చూపించు. నా దగ్గర ఆడితే కాళ్ళు తెగనరుకుతాను"

"శభాష్" --రఘూ చప్పట్లు కొట్టాడు.

"ఇప్పుడు అర్ధమవుతోందా? ఒక్క మాటను కూడా వదిన తట్టుకోలేకపోతోంది. అందరూ సరోజా లాగా ఉంటారా?"

"వదలరా రఘూ...నువ్వు వేరుగా వెళ్లకు"

"లేదక్కా...ఇల్లు చూశాము. రేపు పాలు పొంగిస్తున్నాము. ఇంటికి కావలసిన వస్తువులను ఈ రోజే మేమిద్దరం వెళ్ళి కొనుక్కు రాబోతాం. ఇక్కడ్నుంచి ఏమీ తీసుకు వెళ్ళటం లేదు. ఇది నాన్న ఇల్లు. సరోజా యొక్క నెక్లస్ అమ్మి కాపురానికి కావలసిన ఏర్పాటు చెయ్యబోతాం" 

"ఉండరా...మాట్లాడి తీర్చుకుందాం"

"అక్కా...లెక్క తీరిపోయింది! ఇక మాట్లాడటానికి ఏమీ లేదు"

అక్కయ్య తిరిగింది.

"అమ్మా...నువ్వు ఏమీ మాట్లాడ లేదేం?"

"కొడుకును తల్లి దగ్గర నుండి వేరు చేసి అది పిలుచుకు వెడుతోంది. అమ్మ ఎలా తట్టుకుంటుంది? ఎన్ని సమస్యలు వచ్చినా ఆడపిల్లలే కన్నవారికి ఆదరణ. అది అర్ధం చేసుకుంటే చాలు"

తల్లి ఎమీ మాట్లాడకుండా తండ్రి దగ్గరకు వచ్చింది.

"వాడు వేరు కాపురం వెళ్లటం మీకు కరక్టే అనిపిస్తోందా?"

"నేను వెళ్లమనలేదు. ఇది వాడు తీసుకున్న నిర్ణయం. నేను ఆపినా...వాడు వింటాడా?"

"వాడిని వెళ్ళకుండా ఉండేందకు మీరు ఏమీ చెయ్యరా?"

"ఏం చెయ్యమంటావు?"  

"వాడు ఎందుకు వెళుతున్నాడు? ఏది వాళ్ళిద్దర్నీ వెళ్ళేటట్టు చేసింది? ఎలాంటి గొడవ చేయకుండా, అన్నిటినీ సహించుకుని వెళ్ళే ఇద్దరు, కుటుంబం విడిపోకూడదని అనుకునే ఇద్దరు, ఈ నిర్ణయానికి ఎందుకు వచ్చారు? వాళ్ళు వెళ్ళకుండా ఉండాలంటే...మనం ఎటువంటి చర్య తీసుకోవాలి? ఇదంతా మీ బుర్రకు తట్టలేదా?"

"ఏమిటే...నన్ను ప్రశ్నలు అడుగుతున్నావు?"

"ఈ ఇంట్లో జరుగుతున్నదేదీ మీకు తెలియదా? అంతా న్యాయమని చెప్పండి చూద్దాం..."

ఆయన మాట్లాడలేదు.

"ఒక కుటుంబం ఉంది. ఐదుగురు పిల్లల్ని కన్నాము. కన్నవారికి అందరూ సమమే కదా?"

"సమమే!"

“ఈ ఇంట్లో అలా జరగటంలేదే! మనం న్యాయంగా లేమో! వాడి బాధలను పోగొట్టి, వాడి గౌరవానికి భంగం రాకుండా మనం అడ్డుకుంటే, కరెక్టు న్యాయం చెబితే , ఖచ్చితంగా మన అబ్బాయి వెళ్లడు"

ఆయన అప్పుడు కూడా మాట్లాడలేదు.

"వదలండి! మీకు అంతా తెలుసు. కానీ, మీరు మాట్లాడరు. కానీ, నేను మాట్లాడాల్సిన బలవంతానికి వచ్చాను”

"ఏమిటే చెబుతున్నావు?"

"రఘూ! క్యాలండర్ తీసివ్వు..."

తీసిచ్చాడు.

"రేపు ప్రొద్దున ఏడున్నర నుండి ఎనిమిదింటి వరకు మంచి సమయం. అప్పుడు పాలు పొంగిద్దాం"

"సరేనమ్మా"

"మీ కాపురంలో నాకు చోటుందా...నేనూ మీతో రావచ్చా?"

"అమ్మా! ఎందుకలా అడుగుతున్నావు? నేను జీవించే ఇల్లు ఎప్పుడూ నీ ఇల్లే. నువ్వు ఎప్పుడైనా సరే రావచ్చు"

"లేదబ్బాయ్! వచ్చి వెళ్ళేందుకు నేను అడగలేదు. రేపు నేను మీతోనే వస్తాను. మీతోనే చివరి వరకు ఉంటాను. ఇక మీదట నా కాపురం అక్కడే. అనుమతిస్తావా?"

సత్యా ఎగిసిపడింది.

"నీకేమన్నా పిచ్చి పట్టిందా! ఇది నీ ఇల్లు. ఇక్కడ నువ్వే లీడర్. నాన్నను వదిలేసి, ఎవరింటికో వెళ్లాల్సిన అవసరం ఏముంది?"

"ఆపవే...నువ్వు మాట్లాడకు! ఇది మా సమస్య. వెళ్లేది ఎవరింటికో కాదు. నా కొడుకు ఇంటికి. నా కొడుకును నా దగ్గర నుండి వేరు చేసింది నువ్వు. అది తెలిసే మీ నాన్న మౌనం వహిస్తున్నారు. అలాంటి ఆయన దగ్గర నుండి నేను వేరైతే తప్పు లేదు"

"సరే...నాన్న ఏం చేయాలని అంటున్నావు?"

"బాధలకూ, కలతలకు, ఈ కుటుంబం విడిపోవటానికీ కారణమైన నిన్ను...ఈ ఇంటి నుంచి తరమాలి. ఆయన నోట ఆ మాట వస్తోందా?"

"దేనికి? మా నాన్న ఇంట్లో నుండి నన్ను వెళ్ళగొట్టటం ఎందుకు? నాన్న ఏ రోజూ ఆ పనిచేయరు"

"మీ నాన్నకు నువ్వు ముఖ్యమైతే, నాకు నా కొడుకు ముఖ్యం. నీతి-నిజాయితీ లేని ఈ ఇంట్లో...కూతురికి, కోడలికి వేరు వేరు న్యాయాలని మాట్లాడే ఈ ఇంట్లో నేను జీవించలేను. అది నాకు నచ్చలేదు"

అక్కయ్య దగ్గరకు వచ్చింది.

"అమ్మా...నువ్వు అవసరపడుతున్నావు"

"లేదే! నేను ఒక్క దానినైనా ఈ ఇంట్లో న్యాయంగా లేకపోతే...నా కొడుకు ఇన్ని రోజులు జీవించిన జీవితానికి అర్ధం లేదు. కట్టబెట్టిన కూతుర్లు పుట్టింటికి రావచ్చు. రోజులకొద్దీ ఉండొచ్చు. ఒక అనారోగ్యం, పురుడు, చావు లాంటప్పుడు నెలల తరబడి ఉండొచ్చు. దానికీ ఒక హద్దు ఉంది. పర్మనెంటుగా ఇక్కడ ఉండిపోయి, దాన్నీ న్యాయం చేసి మాట్లాడి మనింటికి వచ్చిన అమ్మాయి మనసును బాధపెట్టి, చీలిక పడేటట్టు చేసి, అప్పుడూ కన్న కూతుర్లే గొప్ప అని కన్నవారు మాట్లాడితే...చివరి రోజుల్లో గంజి కూడా దొరకదు. ఆ పాపాన్ని చేయటానికి నేను తయారుగా లేను"

"నాన్న చేతి నిండుగా సంపాదిస్తున్నారు. ఇది నీ ఇల్లు, ఇక్కడ నువ్వే లీడరు. ఇది వదిలేసి కోడలి కాళ్ళ దగ్గర కూర్చుని...ఆమెకు బానిసగా జీవించటం గొప్పా?"

"సంపాదిస్తున్న జీతం డబ్బును పూర్తిగా ఇచ్చేసి, అది ఇంత కాలం బానిసగా ఇక్కడ జీవించిందే...దాని కంటే నేను చేసేది తప్పేమీ లేదు"

రఘూ దగ్గరకు వచ్చాడు.

"నాన్న నిన్ను పంపిస్తారా అమ్మా?"

“నాన్నకు నేను కావాలంటే, ఈ ఇంట్లో ఒక న్యాయమైన నిర్ణయాన్ని తీసుకోవాలి"   

"ఏమిటది?"

"జ్యోతీ, సరోజా...ఈ ఇద్దరే ఇక్కడ పర్మనెంట్. మిగతా వాళ్ళు ఎవరూ నిరంతరంగా ఇక్కడ ఉండకూడదు"

"నువ్వు నన్నే తరమాలని చూస్తున్నావు?అది నాన్న చెప్పనీ. నా బిడ్డను వదిలేసి నాన్న ఉండలేరు"

" రఘూకీ బిడ్డ ఉన్నది. దాన్ని వదిలిపెట్టి నేను ఉండలేను. నాన్నకు మనవడు ముఖ్యమైతే...నాకు మనవరాలు ముఖ్యం"

ఆయన అప్పుడు కూడా మాట్లాడలేదు.

కొద్దిక్షణాలు మౌనంలో కరగగా.

"రఘూ...ఆయన నన్ను అడ్డుకోలేదు! నేనూ నీతో వస్తాను. ఇప్పుడు షాపుకు వెళ్ళి...ఫ్యామిలీ నడపటానికి కావలసినవన్నీ కొందాం. నేనూ వస్తాను. సరోజా తన నెక్లస్ ను అమ్మక్కర్లేదు. నా రెండు పేటల గొలుసు ఆరు కాసులు. అది అమ్మేసుకోరా రఘూ"

"నీ నగలలో మాకూ భాగముంది" -- సత్యా అరిచింది.

"ఇది మీ నాన్న ఇచ్చిన నగ కాదు. మా నాన్న నాకు వేసింది. నా నగలను ఎవరికైనా ఇస్తాను. అమ్మ కంటే కూడా నగలే ముఖ్య మనుకునే నువ్వంతా మనిషేనా? నిన్ను కన్నందుకు సిగ్గు పడుతున్నాను. సరోజా బయలుదేరమ్మా...వెళ్దాం"

ఆమె బయలు దేరటానికి రెడీ అవగా...కుటుంబమే బెదిరి పోయింది!

                                                                                  Continued...PART-3

***************************************************************************************************