ప్రేమ ఎంత కఠినమో!...(సీరియల్)...PART-2

 

                                                                         ప్రేమ ఎంత కఠినమో!...(సీరియల్)                                                                                                                                                               PART-2

ఆ నేర భావన ఆమె మనసును పేడపురుగు లాగా హోరెత్తిస్తోంది.

చలాసేపు దొర్లి దొర్లి పడుకున్న లతకు నిద్ర రానని మొండికేసింది.

"ఏం లతా! నిద్ర పట్టటం లేదా?"

"ఊహూ. నువ్వు పడుకోలేదా?"

"ప్చ్. నిద్ర రాలా. అందులోనూ నువ్వు నా ప్రాణ స్నేహితురాలివి. నువ్వు..."......ఆమె మొదలుపెట్టగా.

"సారీ కుమారి. ఏదీ జ్ఞాపకం చేయద్దు ప్లీజ్" అన్నది.

బ్రతిమిలాడే లాగా మాట్లాడిన స్నేహితురాలిని లోతుగా చూసింది కుమారి.

లత యొక్క మనసు దేనినో తప్పించుకోవటానికి ముడుచుకుని పడుకుంది.

"లేదు లతా. నేను నీకు దేనినీ జ్ఞాపకం చేయాల్సిన అవసరం లేదు. ఎందుకంటే నీ మనసు దేనినీ మర్చిపోలేదు. నువ్వు ఆ దివాకర్ని ఇంకా మర్చి పోలేదు. నీ మనసులో అతని గురించిన జ్ఞాపకాలు లోతుగా కూరుకుపోయాయి. నువ్వింకా ఆ జ్ఞాపకాల నుంచి బయటకు రానందువలనే నీ మనసు భారంగా ఉంది. అది అనవసరమైన భారం లతా. అన్ని జ్ఞాపకాలనూ తుడిచేసి నువ్వు కొత్త మనిషి అవ్వాలి. నీకు జీవితం ఇంకా ఎంతో ఉంది. నిన్ను చులకన చేసిన వారి మధ్య నువ్వు వెలిగిపోవాలి. ఈ రోజు పెరిగి, రేపు ఊడిపోయే గడ్డిలాంటిది కాదు మనిషి జీవితం. దీన్ని నువ్వు మొదట అర్ధం చేసుకో"    

"లేదు కుమారీ. నా వల్ల కావటం లేదు. నా స్వార్ధం కోసం నా తండ్రిని పోగొట్టుకున్నాను. ఆ నేర భావన పగలూ, రాత్రి విశ్రాంతి అనేది ఇవ్వకండా నన్ను తరుముతోంది. దాంట్లోంచి నేను తప్పించుకోలేకపోతున్నాను కుమారీ"

లత వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తుంటే, కుమారి కళ్ళల్లో కూడా కన్నీరు పొంగింది. సమదాయింపుగా స్నేహితురాలిని కౌగలించుకుంది.

ఇన్ని రోజులు అణిచి పెట్టుకున్న దుఃఖం కన్నీరుగా కరుగుతున్నట్టు గట్టిగా ఏడ్చింది లత.

"భగవంతుడా! ఇదే ఈమె చివరి ఏడుపు కావాలి. జీవితంలో సంతోష తరుణాలను తొంగి చూడలేకపోయిన ఈమె ఇక మీదట సంతోషాలను మాత్రమే అనిభవించాలి"---మనసారా కోరుకుంది కుమారి.

రాత్రంతా ఏడుపు, కన్నీరుతో గడిపినా --మరుసటి రోజు వెలుతురు ఆమెను కొంచం కొత్త ఉత్సాహంతో గది బయటకు పంపింది.

టీ తీసుకు వచ్చిన కుమారి, స్నేహితురాలి ముఖంలో శోకం, ఆవేదన ఛాయలు పోయి చిన్న నవ్వు కనబడటంతో తృప్తి చెందింది.

"నేను నీకు శ్రమ ఇస్తున్నాను కదా కుమారీ?" అంటూ కుమారి చేతులోని టీ కప్పును అందుకుంది.

"ఏమే! ఎప్పుడు చూసినా ఎందుకే ఇలా శోక గీతం పాడతావు? ఆపవే బాబూ" అని చెప్పి "నాకు కాలేజీకి టైము అవుతోంది. నేను బయలుదేరతాను. సాయంత్రం కలుసుకుందాం" అన్నది.   

కుమారి ఇంజనీరింగ్ చివరి సంవత్సరం చదువుతోంది.

"నేను సాయంత్రం బయకుదేరుతాను కుమారి "

"ఏమిటంత అర్జెంటు? రెండు రోజులైనా నువ్వు నా దగ్గర ఉండాలి"

"కుదరదమ్మాయ్. లీవు లేదు. ఈ లీవు తీసుకోవటానికే నేను చాలా కష్టపడ్డాను"

"అవును. పెద్ద కలెక్టర్ ఉద్యోగం చూడూ"

"నువ్వు చెప్పినా చెప్పకపోయినా ఇప్పుడు నేను చేస్తున్న ఉద్యోగం కలెక్టర్ ఉద్యోగం కంటే పెద్దది. ఎవరికైనా మామూలు 'డిగ్రీ' పూర్తి చేసిన వెంటనే మంచి ఉద్యోగం దొరుకుతుందా?" అన్నది లత.

“అది నీ తెలివితేటలకు దొరికిన బహుమతి. సహాయాలతో చదువుకుంటూ, పార్ట్ టైమ్ ఉద్యోగం చేస్తూ - దాంతో పాటూ అవసరమైన అన్ని ట్రైనింగ్స్ తీసుకున్న నీ పట్టుదల, తెలివి ఎవరికి వస్తుంది?"

"ఎక్కువగా పొగడకు. నేనేమీ అంత గొప్పదాన్ని కాదు?"

“మేధావులందరూ స్వీయ క్రమశిక్షణతోనే మాట్లాడతారు"

"ఏది ఏమైనా నీ ఇంజనీరింగ్ చదువు ముందు ఇది..."

"నీకూ అవకాశం దొరికుంటే నువ్వు కూడా నాతో పాటూ ఇంజనీరింగ్ కాలేజీలో ఉండేదానివి. అంతెందుకు మీ నాన్న బ్రతికుంటే కూడా నువ్వూ ఇంజనీరింగ్ చేసేదానివి" అని కుమారి యధార్ధంగా మాట్లాడినా, తాను అన్న ఆ మాటకు స్నేహితురాలి  ముఖంలో మార్పు చూడగానే.

"సారీ లతా "

"అరే! ఇప్పుడెందుకు సారీ చెబుతున్నావు? నువ్వు నిజమే కదా చెప్పావు. దానికెందుకు సారీ?"

ఈజీగా తీసుకున్న స్నేహితురాలు లతతో, ఇదే మంచి సమయం అనుకున్నది కుమారి.

"నేనొకటి చెబితే కోపగించుకోవుగా?"

"చెప్పు"    

"ఏమీ లేదు...మనసులో అనిపించింది. మీ నాన్న సమాధికి నువ్వు ఇప్పటి వరకు వెళ్ళలేదు కదా? ఒక సారి వెళ్ళిరా"

“వద్దు కుమారీ. నాన్న సమాధి దగ్గర ఈ పాపాత్మురాలి కాలు పడకూడదు"

"నీ ఆలొచన తప్పు లతా. ఆయన ఆత్మ నీ చుట్టూనే తిరుగుతూ ఉంటుంది. ఆయన ఆశీర్వాదం లేకపోతే...నువ్వు ఈ రోజు నీ సొంత కాళ్ళ మీద నిలబడ గలిగేదానివా చెప్పు. అందుకని ఆయన దగ్గరకు వెళ్ళి ఏడు. నీ బాధలన్నిటినీ చెప్పావనుకో నీ మనసులోని  భారం  తగ్గుతుంది. నీ గిల్టీ ఫీలింగ్ నిన్ను వదిలి వెళ్ళిపోతుంది. అలా కాదని అంటూ నీ గిల్టీ ఫీలింగుతోనే ఉన్నావనుకో...అదే నిన్ను కొంచం కొంచంగా తినేస్తుంది"

కుమారి చెప్పింది న్యాయం అనిపించినా, "నేను ఎలా ఆ ఊరికి..." బాధగా అన్నది లత.

అమె ఎవర్ని చూడటానికి భయపడుతోందో అర్ధమయ్యి......

"నువ్వు ఖచ్చితంగా వెడుతున్నావు. నేను నిన్ను వెళ్ళమన్నది మీ నాన్న సమాధి దగ్గరకు. ఇంకెక్కడికీ కాదు. నువ్వు ఎవరినీ చూసి భయపడక్కర్లేదు.

లోకంలో ఎవరూ చేయని తప్పును నువ్వేమీ చేయలేదు. అందువలన మనసును దృఢంగా ఉంచుకో. మొదట ఆ గిల్టీ ఫీలింగును వదిలిపెట్టు. తప్పు చేసిన దానివిలాగా తల వంచుకుని నడవకు. తల ఎత్తుకుని నడు. ఎవరూ నీ మీద నేరం మోపరు. ఎందుకంటే, ఇక్కడ నువ్వు ఎవరికీ కట్టుబడి ఉండక్కరలేదు. అర్ధమైందా?" అన్నది ఆవేశంగా.  

స్నేహితురాలు కుమారి కాలేజీకి వెళ్ళిన తరువాత, ఒక విధంగా ధైర్యం తెచ్చుకుని--తాను పుట్టి, పెరిగి, చెడిపోయి, అన్నీవదిలేసి, ఊరే వెలివేసి, ఏకాకిని చేసి--ఒక చీడ పురుగును చూడటం కంటే హీనంగా చూసిన పరిస్థితిలో నాలుగు సంవత్సరాల క్రితం వదిలి వెళ్ళిన ఊరి సరిహద్దుకు  వచ్చి నిలబడింది లత.

తనను దింపి వెళ్ళిన బస్సు చక్రాల గుర్తులు  ఆ రోడ్డు మీద పడ్డ క్షణం, ఆమె జీవించిన రోజుల గుర్తులు ఆమె కళ్ళ ముందు నిలబడ్డాయి. ఇన్ని సంవత్సరాలలో ఆ ఊర్లో ఎన్నో మార్పులు. కాంక్రీట్ రోడ్లు, మేడ ఇల్లు-కొత్త మెరుగులతో ఉన్నది ఊరు. పాత జ్ఞాపకాలు ఆమెను చుట్టు ముట్ట, తన ఇల్లు ఉండే రోడ్డును చేరింది లత.

రోడ్డు చివర ఉన్న చెట్లు ఆమె లేని కొరతను చెప్పుకున్నాయి.

అందరి ఇళ్ళల్లోనూ టీవీ పెట్టే శబ్ధాలు. వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్న గొంతుకలు. విల్లన్/విల్లి మాటలు కలిపి వినబడుతున్నాయి. లత ఆ ఇంటిని చేరుకుంది.

మూగగా ఏడుస్తున్న మనసు 'ఓ' అని గట్టిగా ఏడ్చింది. తండ్రి చెమటోడ్చి కట్టిన ఇల్లు. ఆయన శ్వాశ గాలి, చెమట, రక్తం కలిసి గంభీరంగా నిలబడ్డ ఇల్లు, ఇప్పుడు రూపురేకలు మారి కనబడుతోంది. ఎప్పుడూ అందంగా కనబడే ఆ ఇల్లు, ఇప్పుడు వాస్తు రంగుతో కళ్ళను చెదిరిస్తోంది.

తనూ, తండ్రీ కలిసి నడిచిన ఆ ఇల్లు ఆమెను పూర్తిగా పాత రోజుల్లోకి తీసుకు వెళ్ళింది. ఆశ ఆశగా పెంచిన చెట్లు పెద్దవై ఈమెను గుర్తుపట్టినట్లు కొమ్మలను బలంగా ఊపి ఆమెకు స్వాగతం పలికినై. ఆ రోజు జరిగిన దృశ్యాలు ఈ రోజు జరుగుతున్నట్టు బ్రమలో పడిపోయి నిలబడింది.   

"నా కొడుకును చంపిన దానిని వెంటనే ఇక్కడ్నుంచి వెళ్ళిపొమ్మనండి. అది ముట్టుకుంటే వాడి ఆత్మ శాంతించదు" అంటూ నాన్న తల్లి, బామ్మ కొడుకు దేహం దగ్గర కూర్చుని గగ్గోలు పెడుతోంది.

ఏడ్చి ఏడ్చి నీరసించిన లతను అత్తయ్యలు లాగి ఒక మూలకు తోస్తుంటే, వాళ్ళను ఎదిరించే ధైర్యం లేక ఆ ఊరే వేడుక చూసింది. శోకంతో నిండిన ఇంట్లో గొడవ పడకూడదని మౌనంగా నిలబడున్న వెంకట్ ముందుకు తూలి పడబోయిన లతను పట్టుకుని, లతను ఆమె బాబాయ్ దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళి "ఈ పిల్లే బాగా డీలా  పడిపోయుంది. కార్యం అయ్యేంత వరకు గొడవ చేయకండి" అని అన్నప్పుడు  ‘నువ్వెవరయ్యా పంచాయతీ చేయటానికి? మాతో పుట్టిన వాడివా?  లేక మా బంధువా?' అంటూ దబాయింపుగా మాట్లాడటంతో---'వద్దు అంకుల్’ అంటూ చేతులెత్తి నమస్కరించి ఆయన్ని సమాధాన పరిచింది లత.

ఎన్ని నష్టాలు!

ఎన్ని అవమానాలు!

అన్నీ ఎవరి వలన?

అన్నీ తన స్వార్ధంతోనూ...మూఢ నమ్మకంతొనూనేగా! తనని తాను మరిచిపోయిన పరిస్థితిలో గేటు ముందు నిలబడి, తండ్రిని చూస్తున్నట్టుగా బ్రమ పడుతూ ఇంటి గుమ్మం వైపే చూస్తోంది. అప్పుడు ఒక పెద్ద హారన్ శబ్ధంతో మామూలు స్థితికి వచ్చింది...గబుక్కున వెనక్కు తిరిగింది.

ఒక కొత్త కారు ఉరుముకుంటూ వచ్చి ఆగింది. లత చూపు కారు అద్దాలలో నుంచి కారులోపలకు వెళ్ళింది.

అతనే! వెంటనే గుర్తు పట్టింది మనసు.

లత పడుతున్న బాధలకూ, నష్టపోయిన నష్టాలకు కారణమైన వాడు అతనే!

ఒక టైములో ఈమె కలలను తీరుస్తూ, రోజులను ఆనందం చేసినవాడు.

మాటలతో నమ్మించి, నడు రోడ్డు మీద నిలబెట్టి అవమాన పరచిన వాడు.

కొన్ని కష్టాలలో అతనికి తోడుగా ఉన్నప్పుడు - కాలితో తన్ని, తోసి, అన్ని నేరాలనూ ఆమె మీద వేసి, ఊరే ఉమ్మేస్తుంటే చేతులు కట్టుకుని నిలబడినతను -- ఈ రోజూ అదే పొగరుతో కూర్చోనున్నాడు దివాకర్.

అతనిపై నుండి తన చూపును తిప్పుకోలేక నిలబడిపోయిన ఆమె, మళ్ళీ మోగిన హారన్ మోత విని పక్కకు జరిగింది.

ఆమెను దాటి వెళ్ళిన కారులో అతన్ని ఆమె బాగా చూడగలిగింది.

ఎత్తు, రంగు ఎక్కువై -- ఎర్రటి బుగ్గలతో అందంగా ఉన్నాడు అతను.

దగ్గర దగ్గర ఒక బిచ్చెగత్తెను చూసినట్లు, నిర్లక్ష్యంగా ఆమెను అతను చూసిన చూపు....!

అబ్బబ్బా! ఇంకొక అమ్మాయైతే ఖచ్చితంగా ఉరేసుకుని చచ్చుంటుంది.

ఎన్నో దెబ్బలను తిని మొద్దుబారి పోయిన లత మనసు అతని ఆ నిర్లక్ష్య చూపులో కాలిపోలేదు. కారుని స్టైలుగా నడుపుకుంటూ ఆ ఇంటి వసారాలో కారు ఆపేడు దివాకర్. 

ఆ తరువాత కూడా అక్కడ ఎవరి వలన నిలబడటం కుదురుతుంది?

భారమైన మనసుతో సమాధి తోట వైపుకు నడిచింది లత.

కాలువ అవతల వైపు, ఊరందరికీ సొంతమైన తోట మధ్యలో, లేవలేని నిద్రలో ఉన్న తన తండ్రితో కన్నీళ్ళు ఎండిపోయేంత వరకు ఏడుస్తూ తన పాపాలను క్షమించమని వేడుకుంది లత. అన్ని కన్నీటి బొట్లు ధారగా కారిపోయిన తరువాత ఆమె మనసు తెలిక పడింది.

కాలువు చుట్టూ ఉన్న పూల చెట్లలో పూసిన పువ్వులు తండ్రి ప్రేమతో తనని కౌగలించుకున్నట్టు ఆమెను రాసుకుంటున్నాయి.

"వస్తాను నాన్నా" అని మానసికంగా తండ్రి దగ్గర వీడ్కోలు చెప్పి వెనక్కు తిరిగింది.

మనసు ఏ రోజూ లేనంత తేలికపడి ప్రశాంతత పొందింది.

                                                                                           Continued....PART-3

****************************************************************************************************