ప్రేమ ఎంత కఠినమో!...(సీరియల్) PART-15
మరుసటి రోజు
తెల్లారినప్పుడు లతాకు కొత్తగా అనిపించింది. సూర్యోదయ తొలి లేత కిరణాలు కొండ
శిఖరాన్ని తాకుతున్నప్పుడు పరవసించిపోయింది.
లోతైన మనసులో
దాగున్న రహస్యాన్ని మనసు విప్పి చెప్పుకోవాలని అనిపించింది. కానీ,
ఇంతకు ముందే కాల్చుకున్న అనుభవం,
ఆరని గాయం ఆమె మనసును అడ్డుకున్నాయి.
ఎప్పుడూ విశాల్
రూముకు వెళ్లని లత ఆ రోజు టీ తీసుకుని విశాల్ రూముకు వెళ్ళింది. టీ కప్పు
తీసుకున్న అతనిలో ఏ మాత్రం బిడియం కనబడలేదు. లత మనసు మాత్రం క్రితం రోజు రాత్రి
జరిగిన సంఘటనల బాధింపు తగ్గక ఆమెను భయంతో నిలబెట్టింది. ఓర చూపుతో కొన్నిసార్లు
అతని మొహంలోకి చూసింది. కానీ, అతను అవేమీ పట్టించుకున్నట్లు కనబడలేదు. కొన్ని రోజులు
రహస్యంగా చూసుకోవటం, కలల్లో తేలియాడటం చేస్తున్న లత ఒక రోజు అతను ఆఫీసుకు వెళ్ళిన తరువాత అతని
రూముకు వెళ్ళింది---- అన్వేషించే భావంతోనూ, ఏదో దొంగతనం చేయటానికి దూరినట్లు ఆమె హృదయం వేగంగా
కొట్టుకుంది.
పరిశుభ్రంగానూ,
అందంగానూ ఉన్న ఆ గదిని చూసిన తరువాత లత మనసు అతని గుణం
ఎలాంటిదో అర్ధం చేసుకుంది. గోడకు అతని బట్టలు వేలాడదీసి ఉన్నాయి. ఆ రోజు నదీ తీరాన
వచ్చిన అదే వశీకరణ వాసన ఆ బట్టల నుండి రావడంతో ఆమె కలవరపడ్డది.
"హు...అతను
ఉపయోగిస్తున్న వస్తువలకే ఇంత వశీకరణ శక్తి ఉందంటే, అతని స్నేహానికి....?
దేనికోసం
వెతుకుతున్నమో తెలియకనే ఒక్కొక్క అలమరానూ వెతికింది. విసుగుతో వెనుతిరిగిన లతకు ఒక
అలమరా లోపలి భాగంలో లోతుగా ఒక అర కనిపించటంతో, ఏదో ఒక రహస్యం దాగున్నదనే అనుమానం కలిగింది. మెల్లగా
అడుగులు వేసుకుంటూ వెళ్ళింది. బ్యాంకులో బద్రంగా దాచుకోవటానికి ఉండే లాకర్ లాగా
ఉన్న అలమరాను ఎంత నిర్లక్ష్యంగా తెరిచి ఉంచారు? అనేది ఆమెకు ఆశ్చర్యం కలిగించింది. చాలా అలమరాలు తాళం
వేసున్నట్లు మూసుండగా సగం తెరుచుకున్న ఆ అలమరాను పట్టుకు లాగింది. ముఖ్యమైన
డాక్యూమెంట్స్ పెట్టుకునే ఆ అలమరాలో ఆమె చేతికి దొరికింది ఒక ఫోటో కట్ట.
'ప్రకృతి
యొక్క ప్రతి యొక్క చలనాన్ని తనలో ఇముడ్చుకున్న ఆ ఫోటోలలో అవి ఎలా దాగున్నాయో నన్న
ఆశ్చర్యం వేసింది లతకు. ఒక్కొక్క ఫోటోనూ చూస్తూ వస్తోంది. అప్పుడు గౌరి పిన్ని చెప్పింది లతకు గుర్తుకు
వచ్చింది.
'వాడి
మనసులో ఏర్పడిన గాయాలకు మందు అతను ఫోటోలు తీసే కెమేరానే. చాలా బహుమతులు
గెలుచుకున్నాడు’
ఆ రోజు అలా ఫోటోలు
తీయటానికి వచ్చినప్పుడే నన్ను ఆ గూండాల దగ్గర నుండి కాపాడాడు?
మంచం మీద కూర్చుని
ఫోటోను చూసుకుంటూ వచ్చిన లత చివరగా ఆ ఆల్బం ను తీసింది.
విధ విధమైన ఫోజులలో
ఆ ఫోటోలలో నిలబడున్నది లతనే. తోటలోని పచ్చటి గడ్డి తివాచి మీద,
రోజా చెట్ల దగ్గర, నదీ తీరానా – అంటూ,
ముందు రోజు అతను
నడుచుకున్న తీరుకు కారణం -- చెడు ఆలొచన కాదనేది ఆమెకు అర్ధమవటంతో -- ఆమె
వెతకటానికి వచ్చిన ఆలొచన ముగింపుకు వచ్చింది.
ఇన్ని కోణాలలో అతను
తనని ఫోటోలు తీసేడంటే, దానికి కారణం అతనికి నామీదున్న లోతైన స్నేహమే!
అనుకుంటుండ గానే ఆమె
మదిలో తియ్యని హాయి!
అనువనువునా ఆనంద
కితకితలు!
కిరణ్ చెప్పినట్టు
ఎదురు బొదురు దృవాల ఐస్కాంత శక్తి!
కొన్ని ఫోటోలతో తన
గదిలోకి వెళ్ళిన లత అక్కడ ఉండలేకపోయి అల్లల్లాడింది.
ఆ తరువాత రోజులలో విశాల్
ఇంటికి వచ్చే సమయంలో అందంగా అలంకరించుకుని నిలబడటం అలవాటయ్యింది.
అలా ఒకరోజు సాయంత్రం
ఆఫీసు నుండి ఇంటికి వచ్చి డ్రస్సు మార్చుకుని రిలాక్స్ గా సిట్ ఔట్ లో కూర్చున్న విశాల్
దగ్గరకు టీ కప్పుతో వచ్చింది లత. తన తల కనబడితేనే పరిగెత్తే లత,
తానుగా దగ్గరకు వచ్చి నిలబడటంతో తలెత్తి చూశాడు.
"ఏమిటి?" అని అడిగాడు.
సౌమ్యంగా వచ్చిన
అతని మాటతో, అయోమయంలో పడ్డ లతకు
ఏం మాట్లాడాలో తెలియలేదు. "పిన్నీ..." అన్నది.
"పిన్ని..."
అని ప్రశ్నార్ధకంగా చూసిన అతను “ఆమె మనాలి దాకా వెళ్ళింది కదా!"
"ఉష్...!"
అని నాలిక కరుచుకున్న లత ఆలొచించింది. 'ఓవర్ గా వాగేనో?'
'ఏయ్' లతా, అనవసరంగా అతన్ని కెలికి తిట్లు తినకు...ఏదో
ఒకటి చెప్పి తప్పించుకో...' అని తనని తాను సరిచేసుకుంది.
"అది కాదు...పిన్ని
ఫోన్ చేసింది"
"హు..."
అన్న అతను పేపర్ను మరో పక్కకు తిప్పి అందులో దృష్టి పెట్టాడు.
'పొగురుబోతు! ఎలా
కూర్చున్నాడో చూడు. మాట్లాడితే ముత్యాలు రాలిపోతాయా?" -- విసుగుతో ఆమె మనసు గొణిగింది.
"అదొచ్చి...ఆమె
ఏం చెప్పిందంటే..."
"ఊ..."
అంటూ తలెత్తి లతను చూశాడు. అతని కళ్ళల్లో నుండి ఒక శక్తి మెరుపులా ఆమె శరీరంలోకి
దూరింది. అతని మొహంలోకి చూస్తున్న తన చూపును అలాగే ఉంచి నిలబడింది లత.
ఆమె కళ్ళల్లో
పొంగుకొస్తున్న ప్రేమ, ఆమె
మొహంలో కనబడ్డ సిగ్గు ను చూసి తనని తాను మరిచిపోయాడు విశాల్.
ఆమె అందచెందాలనూ, అనుకువనూ చూసి అమాంతం ఆమెను తన కౌగిలిలో
బంధించాలనే తన ఆశను ఎలాగో అణుచుకుని "ఏం చెప్పింది?" అని అడిగాడు.
"ఏమీ లేదు"
అంటూ కదిలింది లత.
రోజులు వారాలుగా
గడిచిపోగా, వరుణ్
బయలుదేరవలసిన రోజు వచ్చింది. ఇన్ని రోజులుగా సంతోష రేఖలుతో వెలిగిపోయిన అమ్మమ్మ
ముఖంలో మాత్రం వాడిపోయిన విచారం మిగిలింది.
"ఏమిటమ్ముమ్మా!
పోయిన సారి సెలవులకు వచ్చినప్పుడే ఒక మాట చెప్ప కూడదా. మీరు ఇష్టపడినట్లే మన ఊరి
అమ్మాయినే చూసి పెళ్ళి చేసుకోనుండే వాడిని" అన్నాడు వరుణ్.
"పోరా! బాగా
తియ్యగా మాట్లాడి ఏదో ఒకటి చెప్పి తప్పించుకో. ఆ ఇటలీ అమ్మాయి మైకంలో పడిపోయావు.
ఇప్పుడు నా దగ్గర కబుర్లు చెబుతున్నావు" అన్నది కోపంగా.
"అమ్మమ్మా!
సెల్షియాను చూస్తే మీరు కూడా మైమరచిపోతారు. ఆ నీలి కళ్ళు, పసిపిల్ల మొహం..." అంటూ అతను కలలో
విహరించ,
"అయ్యో
అమ్మమ్మా! మళ్ళీ మొదలు పెట్టకు" అన్నాడు కిరణ్ బెదిరిపోయి.
"ఈ విషయంలో
మాత్రం వరుణ్ నా వారసుడే" అని తాతయ్య తన ప్రేమ కధను వివరించ,
"అయ్యో...సెల్షియా
కూడా అమ్మమ్మ లాగానే తాతయ్య. నన్ను చూడకుండా ఒక్క నిమిషం ఉండలేదు" అని
అమ్మమ్మ పైన ఐస్ గడ్డలు పెట్టాడు వరుణ్.
అమ్మమ్మ కళ్ళలోని
వెలుగు వరుణ్ ని శాంత పరిచింది.
"అమ్మమ్మా!"
అంటూ అతను ఆమె రెండు చేతులూ పుచ్చుకుని "మీరే నాకు సహాయం చేయాలి. మిమ్మల్నే
నమ్ముకున్నాను" అంటూ బ్రతిమిలాడాడు. "నీ సంతోషమేరా నాకు ముఖ్యం. మీ
నాన్నా, అమ్మా ముంబై నుండి రానీ. మేము మాట్లాడతాం.
వాళ్ళు విదేశాలకు వెళ్ళక ముందే నీకు మంచి నిర్ణయం చెప్తాము...చాలా?" అన్నది.
కానీ వెంటనే
"నేను ఎన్ని కలలు కన్నానో తెలుసా?"
అంటూ పెద్ద శ్వాశ విడిచి "పాపం! ఆ గౌరి దగ్గర నీ గురించి
చెప్పి వాళ్ళ ఆశలను రేకెత్తించాను. నువ్వు ఈ ఇటలీ అమ్మాయి దగ్గర ఇరుక్కుపోయావని
ఇప్పుడు ఎలా చెప్పను" అన్నది కాస్త చిరాకుగా.
"అమ్మమ్మా!
దాని గురించిన బాధ మీకు అవసరం లేదు"
"లతకు మంచి
సంబందం రాబోతోంది. వీడికంటే సూపర్ అల్లుడు వస్తాడు" అన్నాడు కిరణ్.
"ఏమిట్రా
చెబుతున్నావు?" అని అమ్మమ్మ
అడిగింది.
"అబ్బాయికి ఏదో
దీర్గ దర్శనం దొరికినట్లు మాట్లాడుతున్నాడు" అన్నాడు తాతయ్య.
"నిజమే
తాతయ్యా. నా మాట నిజమవుతుందా... లేదా అనేది మీరే చూడండి" అన్నాడు కిరణ్ వికారంగా
నవ్వుతూ.
"రేయ్ ఎందుకురా
నీ మాటలూ, నవ్వూ వికారంగా ఉన్నాయి. ఏదైనా చిలిపి పని చేసావా...నీ
మామయ్య వదిలి పెట్టడు. జాగ్రత్త!" అన్నారు తాతయ్య హెచ్చరిక బానిలో.
"తాతయ్యా! ఇంత
వయసైనా మీ వేళాకోళం తగ్గలేదు చూశారా?"
అన్నాడు మనవుడు.
అమ్మమ్మా, తాతయ్యలతో మనవళ్ళు పిచ్చాపాటి మాట్లాడుతున్న
సమయంలో వచ్చింది లత.
"లతా! నీకు నూరేళ్ళు"
అన్నాడు కిరణ్.
"ఏం? ఎందుకని మీకు నా మీద అంత పగ? వంద సంవత్సరాల వరకు ఇప్పటిలాగా కష్టలు పడాలా? నేను
సంతోషంగా, హాయిగా వెళ్ళి చేరటం మీకు ఇష్టం లేదా?"
అన్నది లత విరక్తితో.
ఎప్పుడూ ఉత్సాహంగా, గలగలమని ఉండే, లత
అదొలా మాట్లాడటంతో -- తాతయ్య, అమ్మమ్మ ఒక లాగా చూశారు. కిరణ్
ఆమె మనోబావాన్ని అర్ధం చేసుకున్నవాడిలా సర్దుబాటు చేశాడు.
"ఏం లత! టీ.వీ
లో ఏదైనా సీరియల్ చూసేసి, అదే
మనోభావంతో వస్తున్నావా?"
సంబందమే లేకుండా
అతను అలా అడిగేటప్పటికి అతన్ని ప్రశ్నార్ధకంగా చూసిన లత తో -- తాతయ్య, అమ్మమ్మ ఇద్దర్నీ కంటి చూపుతో సైగ చేసి
చూపాడు కిరణ్.
అర్ధంచేసుకున్న లత
"మన తాతయ్య -- అమ్మమ్మలాగా ఒక అద్భుతమైన జీవితం అందరికీ దొరుకుతుందా...ఏమిటి?
దాని గురించి చెప్పాను" అన్నది.
"సరి,
సరి...ఎక్కువగా ఐస్ పెట్టకు. నేనొక కొత్త వంటకం చేశాను. ఈ పాటికి
రెడీ అయి ఉంటుంది" అంటూ వంట గదిలోకి తీసుకు వెళ్ళాడు కిరణ్.
అతను జీడిపప్పు
కట్లెట్ ను పళ్ళేంలో వరుసుగా పెట్టగా, లత టీ గిన్నెను స్టౌవ్ మీద పెట్టింది. తోటలోని బెంచి మీద
శోఖమైన ముఖంతో కూర్చున్న లత దగ్గరకు వచ్చిన కిరణ్ "ఏమిటి నీ సమస్య?
ఎందుకు నీ మొహం డల్ గా ఉంది?" అని విచారించాడు.
"ప్చ్...ఏమీ
లేదు"
"చెబితేనే కదా
దానికి ఒక పరిహారం దొరుకుతుంది"
"అది తీరని
సమస్య"
"నువ్వు విశాల్
దగ్గర మాట్లాడలేదా?"
"ఎలా
కిరణ్?
నేనుగా వెళ్ళి, నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను అని ఎలా చెప్పేది?"
"నీకొసం
నేను మాట్లాడనా?"
"వద్దు...వద్దు"
అర్జెంటుగా నిరాకరించింది. ఇతనితో మాట్లాడినందుకే ఆ పరిస్థితుల్లో నిలబడ్డాడు.
ఇతన్ని అవమాన పరిస్తే...?
"కరెక్టే.
ఇది మనసుకు సంబంధించిన విషయం. సరిగ్గా చెప్పలేకపోతే అంతా వేస్టే అయిపోతుంది"
అన్న అతను "ఆలొచిద్దాం లతా. నువ్వు దేని గురించి బాధ పడకు. ప్రేమ ఎంత
కఠినమైందో అనేది నిన్ను చూసిన తరువాతే అర్ధమైంది" అని చెప్పి --ఆమెను సమాధాన
పరచటానికి ప్రయత్నించాడు.
"అలాగా?"
అన్న లత, "లేదు...ఎవరో తన ప్రేమికురాలు
కోసం నాలుగు గంటలు మోకాళ్ళ మీద కూర్చుని ప్రార్ధన చేసినట్టు విన్నాను"
అన్నది.
"వదులు...వదులు.
ఇది అంత గట్టిగా మాట్లాడుకునే సమాచారమా? ప్రేమలో ఇదంతా సహజం అమ్మా" అన్నాడు
కిరణ్ నవ్వుతూ.
"వరుణ్ ఎప్పుడు
బయలుదేరుతున్నాడు?"
లత అడగంగానే
"ఒక మంచి ఆలొచన" అన్న కిరణ్ " వరుణ్ ఇంకో నాలుగు రోజుల్లో
బయలుదేరుతా నన్నాడు. ఆ రోజు పెట్టుకుందాం క్లైమాక్స్"
"ఏం
చెబుతున్నారు?"
"నీ
ప్రేమికుడు నీ మీద పెట్టుకున్న ప్రేమ గురించి అతని నోటి వెంటే చెప్పటానికి ఒక
పధకం"
"అర్ధం
కాలేదు"
"అంతా
అర్ధమవుతుంది. నేను చెప్పినట్టు నడుచుకుంటే చాలు" అన్నవాడు, లత చూసిన చూపుకు "మరీ చండాలంగా
ఉందో...ఏం చేయను? జీవితమంటే నాలుగూ ఉంటాయి కదా. వాటిని
అనుసరించే వెళ్ళాలి" అన్నాడు పెద్ద జ్ఞానిలాగా.
"జాగ్రత్తగా
వెళ్ళిరామ్మా" అన్నది గౌరి, చేతిలో ట్రావల్ బ్యాగుతో
నిలబడున్న లతతో.
బట్టలు
సర్దుకుంటున్న లత "నేనేమన్నా చిన్న పిల్లనా పిన్నీ? కిరణ్, వరుణ్ తోడు
ఉన్నారుగా! వాళ్ళ పెద్దవాళ్ళు ఆల్రెడీ ఢిల్లీ వచ్చాశారు. తాజ్ మహాల్, రెడ్ ఫోర్ట్ అంటూ రెండు రోజులు ఊరంతా తిరిగి చూసి, వరుణ్
కి సెండ్ ఆఫ్ ఇచ్చేసి తిరిగి రాబోతాను" అన్నది.
ఉత్సాహంగా
బయలుదేరుతున్న లతను కోపంగా చూస్తూ నిలబడ్డాడు విశాల్.
'ఆ రోజు నాతో
రావటానికి నిరాకరించిన లత, ఈ రోజు ఇంత హుషారుగా
బయలుదేరుతోందే!' కోపం
తలకెక్కింది.
కన్న తల్లి దగ్గర
దొరకని ప్రేమను, అభిమానాన్ని తన
మనసుకు నచ్చిన లత దగ్గర పొందవచ్చునని ఆశపడ్డ అతనికి లత తనని ఉదాసీన పరచటం బలమైన
దెబ్బగా అయ్యింది. ఆ నొప్పిలో అతనిలో ఉన్న మంచి గుణాలు అనిగిపోయి, చెడ్డ గుణాలైన పగ, కసి, కోపం
చోటు చేసుకున్నాయి.
అతనికే తెలియని
కొత్త విశాల్ ఉదయించాడు.
“వెళ్ళి త్వరగా పడుకో
లతా. ప్రొద్దున్నే బయలుదేరాలి" అన్నది గౌరి.
"అలాగే
పిన్నీ"
"విమానాశ్రయం
వరకు విశాల్ ని రమ్మననా?"
"వద్దు.
పిలుచుకు వెళ్ళటానికి కిరణ్ వస్తున్నాడు"
"సరే".....
గౌరి తన గదిలోకి వెళ్ళింది.
లత వంటింట్లోకి
వెళ్ళి పాల గ్లాసు తీసుకుని విశాల్ గదికి వెళ్ళింది.
మంటెక్కుతున్న
మనసును చల్లార్చటానికి తన ల్యాప్ టాప్ లో మునిగిపోయున్న అతనితో "పాలు"
అన్నది.
"పెట్టెళ్ళు"
ఉంచింది. అక్కడి
నుండి వెళ్ళటానికి మనసు రాక అక్కడే నిలబడ్డ లతకు అతనితో మాట్లాడాలని ఆశగా ఉంది.
మాటలు మొదలుపెట్టింది.
“అదొచ్చి...నేను”
అతను కళ్ళు పైకెత్తి
చూశాడు.
ఏం మాట్లాడాలో తెలియక
పోవటంతో మాటలు తడబడ్డాయి “ప్రొద్దున్నే
విమానం...మీకు ముఖ్యమైన పనులేమన్నా ఉన్నయ్యా?” అని అడిగింది.
“ఏం ఎందుకని?
నీకు బాడీ గార్డుగా రావాలా?”
మాటలు కఠినంగా
రావడంతో, లత కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగినై.
"నీకు ఏం
కావాలి?" అన్నాడు...మరింత కఠినమైన స్వరంతో.
ఆ కఠిన స్వరాన్ని
అర్ధం చేసుకున్న లత ‘నువ్వేరా
కావాలి. నా మనసు నీ కోసం తపించటం, నీ అభిమానం కోసం
ఎదురుచూడటం అర్ధం కాలేదా? ఎన్ని రోజులు నన్ను గుచ్చి గుచ్చి
పొడుస్తావ్. వర్షం జల్లు కోసం ఎదురు చూసే ఎడారి స్థలంలో కొట్టుకుంటున్న నా మనసు
నీకు అర్ధం కాలేదా?’ అని మనసు నలిగిపోగా -- హృదయం ప్రేమను
యాచించ -- అతని హృదయ గూడులో దాక్కున్న కుందేలు లాగా పనితనమూ, మంచి గుణమూ మెల్లగా లేపబడింది. ఆదరణ దొరికిన తల్లి ఒడిలా అతని ప్రేమ మనసు,
"ఎందుకు విడిపోవాలనుకుంటున్నావే నా ప్రాణమే?" అని శోక గీతం పాడగా, హృదయ నరాలను మీటిన స్పర్షతో విసిగిపోయి
నిలబడింది లత.
అప్పుడే అతనిలో ఉన్న
మృగం అతని స్వీయ బుద్దిని తినడం మొదలు
పెట్టింది. విపరీత డిషేషన్ తీసుకున్నాడు విశాల్.
Continued...PART-16
****************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి