వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)...(PART-10)

 

                                                                                వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)                                                                                                                                                                 (PART-10)

కూతురి రెండు చేతులూ పట్టుకుని, “వినో…నన్ను క్షమించి వదిలేస్తావా? నా గురించి మాత్రమే ఆలొచించి, నీ హక్కులను నీ దగ్గర నుండి తీసేసుకున్నానే! కిషోర్ తమ్ముడు చెప్పిన తరువాతే నేను నీకు ఎంత పాపం చేసేనో నాకు అర్ధమయ్యింది. చెప్పమ్మా...నువ్వు ఎన్ని రకాలుగా బాధలు పడ్డావో చెప్పు. చెబితేనే కదా ఈ మూర్ఖపు తల్లికి అర్ధమవుతుంది?” అన్నది కన్నీటితో.

“అలాగంతా మాట్లాడదమ్మా. నన్ను ప్రేమతోనే కదా పెంచారు. ఇక్కడ కూర్చీండి. నేను చెబుతాను. ఖచ్చితంగా చెప్పే తీరాలి” అని చెప్పి తల్లిని కూర్చోబెట్టి, మంచంపై శైలజాతో కలిసి కూర్చుంది.

“మొదట్లో నాకు నాన్నను చూడాలని ఆశగానే ఉండేది. కానీ, నువ్వు ఎప్పుడూ ఏడుస్తూ ఉండటంతో అడగటానికి భయం వేసింది. ‘రేపు వచ్చేస్తారు...ఎల్లుండి వచ్చేస్తారు’ అనుకుని నన్ను నేనే సమాధాన పరుచుకున్నాను. కొంచం పెద్ద దాన్ని అయిన తరువాత, నాన్న మాట ఎత్తితేనే నువ్వు కోపగించుకునే దానివి. ఐదో క్లాసు చదువుతున్నప్పుడు నాన్న నన్ను చూడటానికి స్కూలుకు వచ్చారు. ఆయన నన్ను కౌగలించుకుని ఏడ్చింది ఇంకా జ్ఞాపకానికి వస్తోంది.

‘మాతో వచ్చేయండి నాన్నా’ అన్నందుకు ‘అమ్మ కోపంగా ఉంది. తగ్గిన తరువాత వస్తాను’ అని చెప్పి వెళ్ళారు. ఆ తరువాత రెండు మూడుసార్లు నాన్నను చూశాను. అంతలో మామయ్య వచ్చి, నన్ను వేరే స్కూలుకు మార్చేశారు!

నాన్న మీద అందరూ కోపంగా ఉన్నారని నాకు అర్ధమయ్యింది. ఒకసారి మన కదిర్, నా పెన్ను తీసేసుకున్నాడమ్మా. నేను ‘ఇవ్వు’ అని అడిగినప్పుడు...అత్తయ్య, ‘మీ నాన్నకు ఉన్న అదే అనుమాన బుద్దే నీకూ వచ్చిందా?’ అని కొట్టింది. వాళ్ళబ్బాయి దగ్గర ‘పెన్ను తీసావా?’ అని కూడా అడగలేదమ్మా? స్కూల్లో సహ విధ్యార్ధినులతో ఏదైనా సమస్య వస్తే ‘మీ నాన్నే నిన్ను వద్దని చెప్పేసేరే’ అంటూ గేలి చేసేవారు. ఒంటరిగా ఎన్ని రోజులు ఏడ్చానో తెలుసా?” అని కళ్ళు తుడుచుకున్న కూతురితో “నువ్వు ఒక్కసారైనా నాతో చెప్పుండచ్చు కదమ్మా?”  అని కూతురి చేతులు పుచ్చుకుని ఏడ్చింది లక్ష్మీ.

“మీరూ సంతోషంగా లేరమ్మా. నేను చెబితే ఇంకా ఏడుస్తారని చెప్పలేదు. స్కూల్లో ఫంక్షనో, మీటింగో జరిగితే...అందరి తల్లి-తండ్రులూ వస్తారు. నేను ఎవరూ లేకుండా ఒంటరిగా ఉంటాను. ఆ కష్టానికంతా నాన్నే కారణం అని నాకు అర్ధమయ్యింది. అందువలన ఆయన్ని విసుక్కోవటం ప్రారంభించాను.

‘ఒక సన్యాసిని లాగా జీవిస్తున్న నా తల్లిని ఆయన అనుమానించింది తప్పు’ అని నాకు తరువాతే అర్ధమయ్యింది. ‘ఆయన్ని మీరు క్షమించకపోవటం కరెక్టే’ అని సమాధనపరుచుకున్నాను. కానీ అమ్మా...ఆయన చివరి సారిగా ఒకసారి నన్ను చూడాలని ఆశపడుతున్నారు అనే వార్త విన్న తరువాత నా మనసు ప్రశాంతత  కోల్పోయింది. ఇప్పుడు కూడా మిమ్మల్ని గాయపరచ కూడదు అన్న ఒకే ఆలొచనతో నేను వెళ్ళకుండా శైలజాను పంపించాను. అది కూడా ఆయన మీద జాలితో, ఆయన తన జీవిత చివరి దశలో ఉన్నారని” అని చెప్ప, ఇద్దరూ కొద్దిసేపు కళ్ళు నలుపుకుంటూ ఏడవ... శైలజాకీ ఏడుపు వచ్చింది. 

అయినా ఓర్చుకుని, “ఇలా ఇద్దరూ ఏడుస్తూ ఉంటే ఎలా? గడిచి పోయిన కాలం ఏదో పీడ కల అనుకుని మరిచిపొండి ఆంటీ. దేవుడు ఇప్పుడొక సంధర్భం ఇచ్చాడు. ‘మనం ఎన్ని తప్పులు చేసున్నా మనల్ని చీదరించుకోవటం లేదు ఎదుటి వాళ్ళు. కానీ, ఎదుటి వాళ్ళ తప్పులను క్షమించకుండా, వాళ్ళ మీద పగ తీర్చుకోవాలని అనుకుంటాము’ అని ఎందులోనో చదివాను” అని చెప్పిన ఆమె, హైదరబాదులో మొహన్ కుమార్ గారు నడుపుతున్న ‘దయా’ నిలయం గురించి, ఆ రెండు రోజులూ ఆమె చూసిన వాటి గురించి చెప్పింది.

కొంతసేపటి మౌనం తరువాత, “నాకు క్షమాబిక్ష ఉన్నదా, లేదా అనేది తెలియదు.  ఆయన చేసిన తప్పుకు నిన్నూ చేర్చి కదా శిక్షించాను! దాని వలన ఎవరికీ, ఏం లాభం అని నేను ఆలొచించనే లేదు. చాలు...ఇంకా నేను ఆలస్యం చేయదలుచుకోలేదు. రా...మనం హైదరాబాదుకు వెళ్ళి ఆయన్ని...మీ నాన్నను చూద్దాం. ఆ తమ్ముడు, అతని పేరు కిషోర్ కదా? అతనితో చెప్పమ్మా” అని హడావిడి చేసింది లక్ష్మీ.

అది చూసి చిన్నవాళ్ళిద్దరూ ఆశ్చర్యపోయారు. అందువలన అవమానంతో ఎక్కడో చూస్తున్నట్టు, “ఈ వయసులోనైనా నాకు ఈ మెచ్యూరిటీ రాలేదనుకో, పైలోకంలో కూడా నాకు చోటు దొరకదు. భూమి మీద నేను పడ్డ కష్టం చాలదా?” అంటూ మళ్ళీ కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంటుంటే ఆందోళన పడింది వినోధినీ. “ఇక మీదట మీరు ఏడవనే కూడదమ్మా. ఇదిగో నేను ఇప్పుడే బావకు ఫోను చేస్తాను”  అన్న ఆమె సెల్ ఫోనులో కిషోర్ ను కలుసుకుంది. అతని స్వరం వినలేకపోయేనని తపించింది శైలజా.

తాను హైదరాబాదు వెళ్ళటాన్ని మానుకోవడానికి ప్రయత్నించింది శైలజా. కానీ, వినోధినీ యొక్క మొండితనం గెలిచింది.

విమానాశ్రయంలో ఆమెను పట్టించుకోకుండా మిగిలిన ఇద్దర్నీ చూసి నవ్వుతూ స్వాగతించాడు కిషోర్. నవ్వు మత్తులో ఉండిపోయి నిలబడ్డ శైలజాను వినోధినీనే చెయ్యి పుచ్చుకుని తీసుకువెళ్ళింది.

“మీ ఇంట్లో ఎటువంటి సమస్యా రాలేదుగా అత్తయ్యా?” అని లక్ష్మీ దగ్గర అడిగాడు.

“లేదయ్యా. అందరూ విదేశాలకు వెళ్ళున్నారు. ఫోనులో విషయం చెప్పాను. నా తమ్ముడు కొంచం కోపగించుకున్నాడు. సమాధానపరిచాను. నువ్వు మాతోనే ఉండి ఉండచ్చు కదా?” బాధతో చెప్పింది లక్ష్మీ.

“బావా, నీ దగ్గర ఒకటి అడగాలి. శైలజాను తిట్టారా? ఆమె ఎంత ఉత్సాహంతో  ఉండే మనిషి. హైదరాబాదు నుండి వచ్చిన దగ్గర నుండి సరిగ్గానే మాట్లాడటం లేదు. ఏం చేశారు నా స్నేహితురాలిని?” అని అతనిపై నేరం మోపింది.

“నా దగ్గర దెబ్బలు తినకుండా తప్పించుకోవటమే పెద్ద విషయం. నీ స్నేహితురాలు ఎలా నటించిందో నీకు తెలియదు వినోధినీ. సినిమాలో చేరితే,  ఖచ్చితంగా బహుమతులు వచ్చి చేరుతాయి” అన్నాడు గేలి చేస్తూ.

నవ్వటానికి ప్రయత్నించి ఓడిపోయింది శైలజా. విమానంలో కిషోర్ పక్కన లక్ష్మీ కూర్చుని, మొహన్ కుమార్ గారి గురించి వివరాలు సేకరించటంలో మునిగిపోయింది.

వినోధినీ కూడా ఏదో ఆలొచనలో ఉండ, కళ్ళు మూసుకుంది శైలజా. సముద్ర తీర ఒడ్డులో ఉత్సాహంతో గంతులేస్తోంది ఆమె. ఒక పెద్ద సునామీ అల ఒకటి ఆమెను లాక్కుని వెళుతోంది. ఉలిక్కిపడి లేచిన ఆమెకు తనను లాక్కెడుతున్న సునామీ ఏదీ అనేది అర్ధమయ్యింది. కిషోర్ మీద ఉన్న ప్రేమా? లేక...అతనే ఆమెను లాక్కుని వెళుతున్నాడా? 

భయంతో తిరిగి చూసింది. విండో దగ్గరగా కూర్చుని లక్ష్మీతో మాట్లాడుతున్నా, అతని చూపులు శైలజా పైనే ఉండటంతో తల వంచుకుంది.

‘ఎందుకలా చూస్తున్నాడు...కోపమా?’ -- ఇంకోసారి తిరిగి చూడాలని తుళ్ళిన మనసును అనచటానికి ఎంతో కష్టపడింది. మేనేజర్ సుందరం కారుతో కాచుకోనున్నారు. లక్ష్మీని, కూతుర్నీ చూసిన ఆయన కళ్ళు కన్నీరు పెట్టుకుంది. “రండమ్మా!” అన్నారు.

“బాగున్నారా అన్నయ్యగారూ?” -- లక్ష్మీ స్వరం నీరసంగా ఉన్నది. ఆ పెద్ద కారు యొక్క ముందు వైపు సుందరం కూర్చోగా -- మధ్య సీటులో కిషోర్, లక్ష్మీ  కూర్చున్నారు. వినోధినీ, శైలజా వెనుక కూర్చున్నారు. శైలజా చేతిని వినోధినీ విడిచిపెట్టలేదు. ఆమె కళ్ళల్లో ఒక విధమైన ఆత్రుత తెలిసింది.

“మీరు వస్తున్న విషయం తెలుసుకున్న మావయ్య ఈ రోజు పొద్దున్నే ‘డిస్చార్జ్’ చెయ్యమని చెప్పేశారు. ఆ హాస్పిటల్లో దాన్ని అనుమతించరు. డాక్టర్ రాస్తేనే ‘డిస్చార్జ్’ చేస్తారు. కానీ, మావయ్యకు ఉన్న పలుకుబడి వలన ఇప్పుడు ఆయన ఇంటికి వెళ్ళారట. అందుకని మనం ఇంటికే వెళ్ళిపోదాం”

చాలా కాలంగా విడిపోయి, కలుసుకుంటున్న తన భార్య - కూతురు హాస్పిటల్లో కలుసుకోవటానికి ఆయనకు మనసు రాలేదు అనేది అర్ధమయ్యింది.

కిషోర్, లక్ష్మీ దగ్గర తన కుటుంబం గురించి చెబుతున్నాడు. శైలజా ముందు అందంగా దువ్వుకున్న కిషోర్ యొక్క తలజుట్టు. ముట్టుకునేంత దూరంలో ఉన్న కేశాలను ముట్టుకోవాలనే ఆశపడుతున్న చేతిని మడతపెట్టి ఒడిలో పెట్టుకుంది. కానీ, చూపులను మరల్చుకోలేకపోయింది.

అతను ముద్దుపెట్టుకున్నది గబుక్కున జ్ఞాపకానికి రాగా, ఆందోళనతో తన ఆలొచనల పరుగుకు నిషేధచట్టం వేసింది. ‘ఛీ! నాకు పిచ్చి పట్టినట్టుంది’ అని తనని తానే తిట్టుకుంది.

                                                                                                    Continued....PART-11

***************************************************************************************************