రెండు ధృవాలు…(సీరియల్) (PART-2)
మనోజ్ కుమార్ వలన ఇంటి యొక్క ఆర్ధిక
పరిస్థితి మెరుగుపడింది. కొత్త వస్తువులు ఇంటిని నింపి,
జీవనోపాధి పెరగ పెరగ, తండ్రికి ఆరొగ్య
పరిస్థితి క్షీణిస్తూ రావటం మొదలయ్యింది.
మొదటి అటాక్ వచ్చినప్పుడు,
కుటుంబం బెంబేలెత్తి పోయింది. కొంతమేరకు పెద్ద అటాకే!
చిన్నదిగా ఒక ఆపరేషన్ కూడా చెయ్యాలి అన్నారు.
ఆంజియో - అదీ,ఇదీ అంటూ టెస్టుల లిస్టు
రాసారు.
ఒక లక్ష రూపాయలవరకు అవుతుందని చెప్పారు.
“కుదురుతుందా మనోజ్?”
“ఏర్పాటు చేస్తాను”
ఏం చేశేడో తెలియదు. డబ్బులు తీసుకు వచ్చి
ఇచ్చాడు. అటూ, ఇటూగా పదిహేను రోజులు
ఆసుపత్రిలో ఉండి, ఇంటికి తీసుకు వచ్చారు.
కనీసం మూడు నెలలు రెస్టు తీసుకోవాలని
చెప్పారు.
జీతం కట్ అవుతుంది. పద్మనాభం గారు అది తలుచుకుని
క్షోభ పడ్డారు.
“నేను
చూసుకుంటానని చెప్పరా! అప్పుడే ఆయన మనసుకు ధైర్యం వస్తుంది మనోజ్!
”
“నేనే కదమ్మా
చెయ్యాలి. అది ఆయనకు బాగా తెలుసు. ఈ నోటి మాటలూ...నాటకమూ ఎందుకు?
నేను చూసుకుంటాను కదా? ”
సరోజకు చురుక్కుమన్నది.
‘నేనే కదమ్మా చేయాలి’
'ఇది ఎత్తి పొడుపా? విచారమా? అహంకారమా?'
'ఇక్కడ నిజాన్ని ఎత్తి
చూపితే, చాలా మంది జీర్ణించుకోలేరు! కోపం వస్తుంది!'
'ఓదార్పు అనేది అవసరమే. ఒక
విధంగా అది కూడా కుంటి సమాధానమే'
'అయ్యో, నా దగ్గర లేదే. నేనేం చేయగలను? అని ఏడిస్తే
వదిలిపెడతారా?'
'నువ్వే చెయ్యాలి’ అని చట్టం వేస్తారు. గొడవకు పూనుకుంటారు. బాధ్యతలు స్వీకరించాలి అని
ఉపదేశం చేస్తారు.
'శబ్ధమే రాకుండా చేసినా,
దానినీ తప్పు పడతారు’
పూర్తిగా అతనే భరించాలి అనే అనివార్యం
వచ్చేసింది.
దానికోసం అతను ఏం ఆలొచిస్తున్నాడు అనేది
అతని మొహంలో కొంచం గూడ కనిపించలేదు.
కానీ మేనేజ్ చేశాడు.
కల్యాణీ మూడో సంవత్సరం. కాలేజీ ఫీజు,
హాస్టల్ ఖర్చు అంటూ దానికి కూడా మనోజే. పద్మజాకు ఇంటర్మీడియట్
క్లాసుకు కావలసిన ఖర్చులు.
మూడు నెలలు గడిచి,
డాక్టర్ అనుమతించిన తరువాత, తండ్రి ఉద్యోగానికి
వెళ్ళటం మొదలుపెట్టారు.
కానీ,
ఇంతకు ముందులాగా ఉత్సాహంగా ఉండలేక పోతున్నారు. ఆయన దగ్గర అలసట,
నీరసమే కాకుండా ఒక నేర భావన అదనంగా ఉన్నది.
ఆ సమయం మరో దెబ్బ బలంగా పడింది.
ఆదేమిటో?
పద్మజా ఒక కుర్రాడితో తిరుగుతున్నట్టు,
తల్లికి సమాచారం రాగా, మొదట ఆమె నమ్మలేదు.
ఒకరికి నలుగురుగా అదే సమాచారాన్ని
చెప్పటంతో నిజమని నమ్మింది. సరోజ ఆందోళన చెందింది.
మనోజ్ ను మాత్రం పిలిచి ఒంటరిగా కలిసి
చెప్పింది.
“రేయ్ మనోజ్! పద్మజా
ఎవరో ఒక కుర్రాడితో సినిమా, మార్కెట్టు,
హోటల్ అంటూ తిరుగుతోందట. చాలామంది చెబుతున్నారు”
అతను మాట్లాడలేదు......
“రేయ్,
నాన్నకు ఒక అటాక్ వచ్చి సరి అయ్యి, ఆఫీసుకు
వెళ్ళటం మొదలుపెట్టారు. ఇది ఆయన చెవులుకు వినబడితే, మొదటికే
మోసం! అది కొంచం విచారించరా”
“నువ్వు పద్మజాను
పిలిచి అడిగావా?”
“ఆధారం లేకుండా
నేరం మోపకూడదు కదా?”
“సరే. దాని
నడవడికలను నోట్ చేసావా? ”
“ప్రొద్దున
ఐదున్నరకే ట్యూషన్ కు వెళుతోంది! అక్కడ్నుంచి వచ్చి స్నానం చేసి,
భోజనం చేసి, స్కూలుకు వెళుతోంది. సాయంత్రం
క్లాసులు అయిపోగానే రెండు ట్యూషన్లకు వెళ్ళి, ఇంటికి తిరిగి
వచ్చేటప్పటికి రాత్రి ఎనిమిది అవుతోంది”
“అక్కడే సమస్య!”
“ఏమిట్రా
సమస్య...ఇంటర్ సెకెండ్ ఇయర్ చదువుతోందని మూడు ట్యూషన్లు పెట్టాము. అప్పుడే కదా
మంచి మార్కులు తెచ్చుకుని కాలేజీకి వెళ్ళగలదు”
“ట్యూషన్ కు
నువ్వు తోడు వెళతావా?”
“నేనెలా
వెళ్ళగలను. అది సైకిల్లో వెళుతోంది...? ”
“సరే వదులు. నేను
చూసుకుంటా”
“రేయ్! ఏమిట్రా
జరుగుతోంది. నాకు కడుపులో తిప్పుతోంది”
“అమ్మా!
నేను ప్రొద్దున ఏడుగంటలకు బయలుదేరి, రాత్రి
రావటానికి పది అవుతోంది. నాన్నకు ఆరొగ్యం బాగాలేదు. కల్యాణీ బయట ఊరిలో. నువ్వే
గమనించాలి! మిగతా వాళ్ళ దగ్గర మూలిగితే లాభం లేదు”
“వెంటనే చూడరా!”
మరుసటి రోజు ప్రొద్దున పద్మజా ట్యూషన్ కు
బయలుదేరుతుంటే,
“నేను నిన్ను డ్రాప్
చేస్తాను పద్మజా”
“ఈ రోజేంటి
కొత్తగా? సరే రా!
”
వదిలిపెట్టి దూరంగా నిలబడ్డాడు. ఆమె
కరెక్టుగా క్లాసు ముగించుకుని బయలుదేరింది.
ప్రొద్దున ట్యూషన్లో సమస్య లేదు.
ఆ రోజు మనోజ్ లీవు తీసుకుని మిగిలిన బయిటి
పనులను ముగించుకుని సాయంత్రం నాలుగు గంటలకు స్కూలు వాకిటి దగ్గర దాక్కోగా,
పద్మజా పుస్తకాలతో బయటకు వచ్చింది. సైకిలు తీసింది.
మనోజ్ ఆమె వెనుకే వెళ్ళాడు.
ఒక చోట సైకిల్ను ఆపి కాచుకోనుంది.
ఒక యువకుడు బైకు మీద వచ్చాడు. పద్మజా అతని
బైకులో ఎక్కింది. బైకు బయలుదేరింది.
కాస్త దూరంగా ఉంటూ మనోజ్ తన బైకులో
వాళ్ళను వెంబడించాడు. ఆ బైకు ఒక హోటల్ ముందు ఆగింది. హై క్లాస్ నాన్-వెజిటేరియన్
హోటల్.
ఇద్దరూ లోపలకు వెళ్లారు. మనోజ్ వాళ్ళ
వెనుకే వెళ్ళాడు. వీళ్ళ కుటుంబం ప్యూర్
వెజిటేరియన్. గుడ్డు కూడా తినరు. ఇది నాన్-వెజిటేరియన్ హోటల్.
ఇద్దరూ 'ఏ.సీ' హాలులోకి వెళ్లారు. మనోజ్ మొహానికి హ్యాండ్
కర్చీఫ్ కట్టుకుని ఆ ఏ.సీ. హాలులోకి వెళ్ళి వాళ్ళిద్దరికీ కనిపించకుండా వాళ్ళ వెనుక
కుర్చీలో కూర్చున్నారు.
“నీకేం కావాలి?”
“ఫిష్ ఫ్రై!"
పద్మజా చెప్ప, అతను చికెన్ బిరియానీ
ఆర్డర్ చేశాడు.
మనోజ్ అదిరిపడ్డాడు.
'చేప వేపుడా? పద్మజానా ఇది?'
“చెప్పు పద్మజా”
“ప్రొద్దున
అన్నయ్య ట్యూషన్ కు తీసుకు వచ్చి దింపాడు. ఇది చాలా కొత్తగా ఉంది డేవిడ్”
‘డేవిడ్?' మనోజ్ కి మరో షాక్.
“దానికి?”
“ఈజీగా
అడుగుతున్నావు? ఏదో అనుమానం వచ్చింది?
అన్నయ్యకు దీనికంతా టైము లేదు. అమ్మ చెప్పుంటుంది! ఆమె నెమ్మదిగా
ఉండదు”
“సరే! ఏం చేద్దాం? ”
“సమస్య ఇప్పుడు
అది కాదు. నాకు పీరియడ్ రోజులు నాలుగు రోజులు డిలే అయ్యింది డేవిడ్...!
”
మనోజ్ కు తలపై పిడుగు పడినట్టు
అనిపించింది.
“ఎ...ఎలా?” అడిగాడు
డేవిడ్.
“పోయిన నెల రెండు
రోజులు స్కూలుకు వెళ్ళకుండా...బీచ్ రిసార్టులో నువ్వు రూము తీసుకున్నావే! దాని
ఫలితమే”
“అంతే
కదా?”
“ఏమిట్రా
వాగుతున్నావు. సమస్య నాకురా. ఇక చెప్పేద్దామని అనిపిస్తోంది"
“నాకు అమెరికా వెళ్ళటానికి
వీసా వచ్చేస్తుంది”
“అయితే?”
“వచ్చే నెల నేను
వెలితే, తిరిగి రావటానికి రెండు సంవత్సరాలు
అవుతుంది పద్మజా”
“సో”
“అబార్షన్
చేయించుకో! మొదట ఖాయపరచుకుని అబార్షన్ చేయించుకో. ఒకే రోజులో అయిపోతుంది”
ఆ మాటకు ఆమె షాకైనట్లు తెలియలేదు.
“ఏమిట్రా
చెబుతున్నావు నువ్వు?”
“లుక్! జీవితాన్ని
ప్రాక్టిల్ గా చూడు పద్మజా! నేను పైకెదగాలి. నువ్వూ స్కూలు దాటి కాలేజీ వెళ్ళి
బాగు పడాలి. ఇప్పుడే ఇద్దరి ఇళ్ళల్లోనూ ఈ విషయం చెబితే సమస్య టైమ్ బాంబులాగా
పేలుతుంది. ఈ మధ్యే మీ నాన్న ఒక అటాక్ నుండి తప్పించుకున్నాడు. ఈ విషయం చెప్పి ఆయన్ని
చంపాలా? చెప్పు పద్మజా? ”
ఆమె మౌనంగా ఉండిపోయింది.
మనోజ్ కి నెత్తురు వేడెక్కటం మొదలయ్యింది.
సహజంగా మనోజ్ నెమ్మదిగా ఉండే వ్యక్తి.
దేనికీ ఆందోళన చెందడు. ఏ సమస్య వచ్చినా, దాన్ని
వాళ్ళ, వాళ్ళ ద్రుష్టితో చూసి అర్ధం చేసుకుని పక్వంగా ఉంటాడు.
గబుక్కున మాట జారడు.
ఇది చెల్లెలి పర్శనల్ వ్యవహారం.
లేచి ఆ డేవిడ్ చొక్కా పుచ్చుకోవాలని ఆవేశం
వచ్చింది.
“ఆలస్యం చెయ్యద్దు
పద్మజా! రేపు ప్రొద్దున్నే త్వరగా వచ్చేయి. ఈ రోజే నేను క్లీనిక్ లో ఏర్పాట్లు
చేసి ఉంచుతాను. తెలిసిన క్లీనిక్కే. సమస్య ఏమీ రాదు. బయటకు తెలియకుండా అబార్షన్
చేయించుకోవచ్చు”
“కష్టంగా ఉంది డేవిడ్”
“సరే వద్దు.
ఇంకేదన్నా దారి ఉంటే చెప్పు? నేను
వింటాను”
“దారి నేను
చెప్పనా డేవిడ్?”
ఎక్కడ్నుంచో ఒక గొంతు వినబడ, మనోజ్ కు మరో
షాక్.
'అదేవరు?' అనుకుంటూ వెనక్కి తిరిగి చూశాడు మనోజ్.
వాళ్ళున్న చోటుకి మరో యువకుడు వచ్చాడు.
“రేయ్ వినోద్!
నువ్వా? నువ్వెలా ఇక్కడ? ”
కుర్చీని లాక్కుని వినోద్ వాళ్ళతో కలిసి
కూర్చోగా, డేవిడ్ వంకర్లు తిరిగాడు.
“వినోద్! నువ్వు
బయలుదేరు. మనం తరువాత మాట్లాడదాం! ”
“ఇతనెవరు డేవిడ్?”
పద్మజా అడగ,
“వినోద్ నువ్వు
బయలుదేరు. ఇక్కడ మేము పర్సనల్ మ్యాటర్ మాట్లాడుకుంటున్నాము. నువ్వు మా మధ్యకు వచ్చింది
అనాగరీకం”
“మీరిద్దరూ
కలిసి తిరుగుతున్నది
రెండు మూడు
సార్లు చూశాను.
ఇప్పుడు మీరు మాట్లాడుకున్నదంతా నేను విన్నాను. పోయిన నెల
రిసార్టులో రూము తీసుకుని, ఆమెతో పాటూ నువ్వు అక్కడున్నది
కూడా... ముందే తెలుసుంటే, మిమ్మల్ని వెళ్ళ నివ్వకుండా
అడ్డుకోనుంటాను”
“వినోద్!”
“ఏమిట్రా ఈ ద్రోహం?
అబార్షన్ అంటున్నావే? నీకు పీరియడ్ డిలే అయ్యి
ఎన్ని రోజులయ్యింది అమ్మాయ్? ”
“అది అడగటానికి
మీరెవరు?”
పద్మజా కోపంగా అడగ,
“పల్లు
రాలగొడతాను! స్కూల్లో చదువుతున్న అమ్మాయివి? చిన్న
పిల్లవి… మంచి కుటుంబంలో పుట్టి, ఇంటికి
తెలియకుండా వీడితో పాటూ తిరిగి రోజులు డిలే చేసుకున్నావే. వీడు అబార్షన్ చేసుకోమని
చెప్పి అమెరికా వెళ్ళిపోతాడు. నువ్వు ఇంతకు ముందులాగా ఏదీ తెలియని దానిలాగ,
ఏదీ జరగని దానిలాగా చదువుకోవటానికి వెళతావా? ఇది
నేనడిగితే...'మీరెవరు?' అని నన్నే
ప్రశ్నిస్తావా?”
అతని స్వరం పెద్ద దయ్యింది.
మనోజ్ కు మరో బలమైన షాక్.
‘అన్నయ్యను, నేను అడగాల్సిన ప్రశ్నలు ఎవడో ఒకడు అడుగుతున్నాడు. ఎవరతను?'
“ఇదిగో చూడు డేవిడ్.
నువ్వు తప్పు చేసి తప్పించుకుని పారిపోదామని చూస్తున్నావా...కుదురుతుందా?
మీ నాన్న చెవికి అందిస్తే నిన్ను చంపేస్తారు. వరంగల్ కమాండర్
బెంజమిన్ అని చెబితే తమిళదేశానికే తెలుసు. చెప్పనా? ”
ఆ డేవిడ్ వణికిపోయాడు!
“నువ్వు అమెరికా
వెళ్ళిపోతావా? వీసా తీసుకోగలవా? ”
“వినోద్! అరవకు”
“ఈయన ఎవరు డేవిడ్?” అడిగింది
పద్మజా.
“ఏమ్మా! నిన్ను
నాశనం చేసేసి పారిపోతున్నాడు! వాడ్ని చొక్కా పుచ్చుకుని ప్రశ్నించక,
అబార్షన్ కు రెడీగా ఉన్నావా? చెప్పు”
“ఇది మా సమస్య.
మీరెవరు?”
“అయ్యో పద్మజా!
మాట్లాడకు. ఆయనకు పలుకుబడి ఎక్కువ. ఆయన తలుచుకుంటే ఏమైనా చెయ్యగలరు. మా నాన్నతో,
వాళ్ళ అమ్మ కుటుంబ రీతిగా బాగా సన్నిహితం...నువ్వు మాట్లాడకు!
”
“ఆ భయం ఉంది కదా?”
“అందుకని... వినోద్...నేను...ఇప్పుడు...?”
“ఆమె మెడలో తాళి
కట్టు! చర్చీలో ఉంగరం మార్చు! రెండు ఇళ్ళకూ వివరాలు తెలియాలి”
“అయ్యో!”
“మీ నాన్న నిన్ను
కట్టేసి తోలు వొలుస్తారు! తట్టుకో! ఆయన నిన్ను చంపకుండా నేను చూసుకుంటాను! ఇదిగో
చూడమ్మాయ్! నువ్వేమీ మాట్లాడొద్దు. వీడిని పెళ్ళి చేసుకో! క్రిస్టియన్ ఇంట్లో
మంచిగా జీవిస్తావా? ”
“అయ్యో మా నాన్న!”
“ఈ తెలివి
ఆలస్యంగా వస్తోందా? ఒక అటాక్ వచ్చినాయనకు
ఎలాంటి గతి పడుతుందో నిదానంగా ఆలొచన వస్తోందా? మంచిగా ఉండే
బుద్ది, చదువుతున్నప్పుడు రాకుండా...చెడు ఆలోచన, ఇల్లు దాటి వెళ్ళిన తరువాత, మిగిలిన వాళ్ళను
ప్రశ్నలడగమంటోందా? ”
డేవిడ్ దయ్యం పట్టిన వాడిలాగా చూశాడు!
“అన్నిటినీ నేను
చూసుకుంటాను! మీరిద్దరూ ఇప్పుడేమీ మాట్లాడకండి. ఇంటికి వెళ్ళి జాగ్రత్తగా ఉండండి.
నోరు జారకండి...అర్ధమయ్యిందా? అబార్షన్
చేయించుకుందామని తీర్మానించుకుంటే చంపేస్తాను! బయలుదేరండి. మీ సొంత పనులు చూడండి.
మీ ఇద్దరి కుటుంబాలతో నేను మాట్లాడి నిర్ణయం తీసుకునేంతవరకు మీరిద్దరూ
కలుసుకోకూడదు. అర్ధమయ్యిందా? ఏమడిగావు? నేనెవరినా! నీకొక అన్నయ్య ఉంటే, చూస్తూ ఉరుకుంటాడా? ”
ఆ మాట విన్న వెంటనే ఇటుపక్క ఉన్న మనోజ్ కి
చురుక్కుమన్నది.
'అన్నయ్యగా నేను ఇక్కడున్నా,
మాట్లాడలేని పరిస్థితిలో నిలబడ...ఎవరో ఒక వినోద్ అని ఒకతను అన్నయ్య అంటూ
దూరి, అన్నయ్య స్థానాన్ని చేతిలోకి తీసుకుని జరగబోయిన ఒక ఘోరమైన
సంఘటనను ఆపబోతున్నాడు’
'ఏం చేస్తాడు?'
'ఈ విషయాన్ని సంబంధిత
కుటుంబాలకు ఎలా తీసుకు వెళ్ళి జేరుస్తాడు’
'నా తండ్రికి ఇది తెలిస్తే,
అది పెద్ద బాధింపు కలిగిస్తుందే'
'ఎలా ఆయన తట్టుకుంటారు?'
'వరంగల్ కమాండర్ బెంజమిన్
దీన్ని ఎలా తీసుకోబోతారు?'
'కులం దాటి కాదు...మతం దాటి
ప్రేమ!'
'ప్రేమను మించిన కామం!'
'ఈ మనిషి ఏం చేసి రెండు
కుటుంబాలనూ మామూలు స్థితికి తీసుకు వస్తాడు!'
మనోజ్ కు ఆందోళనగా ఉంది!
Continued...PART-3
***************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి