వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)...(PART-13)

                                                                              వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)                                                                                                                                                                 (PART-13) 

చెవులలో వినబడిన మాటలు, మెదడుకు చేరి -- దాని రియాక్షన్ గా కొద్ది క్షణాలు కదలికలను పోగొట్టుకుంది. ఆమె షాకై నిలబడటం చూసిన కిషోర్, నవ్వుతూ ఆమెను తన దగ్గరకు  లాక్కున్నాడు.

గబుక్కున స్ప్రుహలోకి వచ్చినట్టు అతని నుండి జరిగి, “కానీ ఎందుకు?” అని మాత్రమే అడిగింది. కానీ, ఇంకా షాక్ నుండి తెరుకోలేదు. గుండె కొట్టుకోవటం చెవులకు వినబడుతోంది.

అది అర్ధం చేసుకున్న అతను పెద్దగా నవ్వాడు “ఇంకేం చేయాలి? నా మనసునూ కలిపి దొంగలించుకుని మాటమాటకీ బెంగళూరు వెళ్ళిపోతున్నావే! నీకు తెలుసా...ఇప్పుడంతా మేడమీద ఒంటరిగా నిలబడటానికే నచ్చటం లేదు. నిన్ను ఇలా చేతులలోకి తీసుకుని...” అంటూ ఆమెను తనపై లాక్కుని గట్టిగా కౌగలించుకున్నాడు.

మనసులో ఆనందం వరదలాగా పొంగి పోతూ ఉంటే, దానికి అడ్డుకట్ట వేయటానికి “లేదు...లేదు! అలా జరిగే ఛాన్సే లేదు. నాకేం అర్హత ఉంది?” అని ఉక్కిరిబిక్కిరి అయ్యింది.

“పోయిందిరా...కాలం కాలంగా జవాబు తెలియని ఈ ప్రశ్నకు నేను మాత్రం ఎలా  సమాధానం చెప్పగలను? ప్రేమమ్మా...ప్రేమ” అన్న అతను, మళ్ళీ ఆమెను కౌగలిలోకి లాక్కుని నుదుటి మీద ముద్దుపెట్టాడు. ఆమె మొహాన్ని సున్నితంగా పట్టుకున్న అతని పెదాలు ‘శైలజా’ అని ఉచ్చరిస్తూ ఆమె పెదాలను ముట్టుకున్నప్పుడు ఒళ్ళు జలదరించింది. అతను తనని పూర్తిగా వసపరచుకున్నాడని తెలుసుకుంది శైలజా.

కొన్ని క్షణాలు తరువాత ఆమెను విదుదల చేసి, అక్కడున్న సోఫాలో కూర్చోబెట్టి, తానూ కూర్చుని ఆమె చేతిని హక్కుతో తన చేతిలో బంధించాడు.

“సరే, నేను మొదటి నుంచే చెప్పేస్తాను. ఆ రోజు మావయ్య ఇంట్లో నిన్ను చూసినప్పుడు కోపమొచ్చి, నిన్ను తరిమికొట్టాలనే వచ్చాను. కానీ, నీ మొహమూ, కళ్ళూ నాలో దేనినో కొట్టి లేపింది. చాలా రోజులుగా విడిపోయున్న బంధుత్వాన్ని చూసిన పరవశం. అయినా కానీ, ఆ రోజు వరకూ మావయ్యను చూడటానికి  రాలేదనే కోపంతో -- కొత్త ఎమోషాన్ని పక్కకు నెట్టి కోపంగా నడుచుకున్నాను.

కానీ, ‘దయా’ నిలయం నుండి బయలుదేరినప్పుడు ఏడ్చేవే...అప్పుడే, ‘నిన్ను ఇక ఎప్పుడూ ఏడవనివ్వకూడదు’ అంటూ తీర్మానించుకున్నాను. కానీ, అప్పుడు వినోధినీగా ఉన్నావే! బంధుత్వంలో పెళ్ళి చేసుకుంటే పుట్టే పిల్లలకు సమస్యలు రావచ్చు అని ఒకటే అయోమయంగా ఉన్నది. అప్పుడు కూడా ఆలొచించి ఒక వేరేదారి కనుక్కుని సమాధానమయ్యాను” అన్న అతను సిగ్గుతో ఎర్రబడిన ఆమె బుగ్గలను చిన్నగా గిల్లాడు.

“పిల్లలు పుడితేనే కదా సమస్య? నువ్వు నాకు కావాలి...జీవితాంతం కావాలి. అందువలన ఒక బిడ్డను దత్తతు తీసుకుని పెంచుకుందాం అని నిర్ణయం తీసుకున్నాను” అని అతను చెప్పటం ఆప, ‘నా మీద ఇంత ప్రేమా?’ అనుకుంటూ ఆశ్చర్యంతో చూసింది శైలజా.

ఆ రోజు రాత్రి -- శంకర్ తో నవ్వుతూ మాట్లాడుతున్నది నాలోని ఓర్పును కెలికింది. నాకంటే వాడే నీకు నచ్చాడో అని అనుకుని కోపగించుకున్నాను. అది నాకే పిల్లతనం అనిపించింది. కానీ, అది కూడా మంచికే, లేకపోతే ఇలాంటి ఒక అదృష్టం దొరికేదా?” అంటూ ఆమె కళ్ళల్లోకి చూడ, మొహం మరింత ఎరుపెక్కి, లాగి దగ్గర కూర్చోబెట్టుకున్నాడు.

“నువ్వు వినోధినీ కాదు అన్న తరువాత, నాకు సంతోషం వేసింది” అన్న వెంటనే గబుక్కున లేచిన ఆమె “అబద్దం! నేను నమ్మను. వినోధినీ కాదని తెలిసిన దగ్గర నుండి మీ కళ్ళల్లో విసుగు, విరక్తి కనబడింది. నేను ఎంత బాధపడ్డానో నాకు మాత్రమే తెలుసు. అందరూ నాతో ప్రేమగా ఉంటే మీరు...’ఎక్కడికైనా పో’ అని తరిమేరే! మీ వలనే వాళ్ళను కూడా వదిలేసి వెళ్ళదలుచుకున్నాను” అని చెప్పి తిరిగి నిలబడింది.

ఆమె మనసును ఎక్కువగా ప్రేమించిన అతను లేచి, ఆమెను తనతో చేర్చుకుని “అది నీ దగ్గర నుండి నన్ను కాపాడుకోవటానికి నేను వేసుకున్న ముసుగు. నువ్వు నన్ను చూసి నవ్వితే నేను ఖాలీ. అది మాత్రమే కాదు... నీ మనసులో నేను ఉన్నానా లేదా అనేది నాకు తెలియదే! అందుకని ‘అవసరపడకూడదు’ అని అనుకున్నా. నువ్వు బెంగళూరు వెళ్ళాలనే ఖచ్చితమైన నిర్ణయంలో ఉండటంతో ‘నీకు ఆ మూర్ఖుడు ప్రేమ్ మీదే ఆశేమో?’ అన్న అనుమానం నన్ను వేదించింది.

కొన్ని సమయాలలో కాస్త నమ్మకం వచ్చింది. నలినీతో నేను సన్నిహితంగా ఉండటం గురించి చెప్పావే! అప్పుడు. ఆ తరువాత, కొన్ని పనులలో నువ్వు నన్ను చూసిన చూపులు!” -- ఆమె ఎర్రటి మొహాన్ని ఎంజాయ్ చేస్తూ “ఈ విశ్వామిత్రుడి దగ్గర మేనక లొంగిపోయిన కథ ఏమిటో?” అంటూ అడిగాడు.

చేతి వేళ్ళను చూసుకుంటూ “వినోధినీ ఇంట్లో మీరు మెట్లెక్కి వస్తున్నప్పుడే...నా మనసు మీవైపుకు జారిపోయింది. నాకు తెలియకుండానే అది నన్ను చూపిస్తుందేమో అన్న భయంతొనే బెంగళూరుకు వెళ్ళాను. మిమ్మల్ని ప్రేమించటానికి నాకు ఏముంది అర్హత? అని ఆలొచించాను. కానీ, ముందూ వెనుక తెలియనతని భుజాలపై ఆనుకుని ఏడ్చినప్పుడు నేను తెలుసుకోనుండాలి. ఒకవేల అప్పుడు అర్ధం చేసుకున్నా మిమ్మల్ని ప్రేమించటానికి నాకు అర్హత ఏముంది?” -- అని దుఃఖంతో ముగించింది.

“అందమైన స్త్రీ నువ్వు. యుక్త వయసు యువకుడ్ని నేను. ఇంకే అర్హత కావాలి ప్రేమించటానికి? చూసిన వెంటనే ప్రేమే కదా?” అన్నాడు కాలరు ఎగరేసుకుంటూ.

‘వదినా’ అని శంకర్ చెప్పటం విని “ఎందుకలా చెప్పాడు అని నాకు షాకు. ఇప్పుడు కదా తెలుస్తోంది. ఇది కూడా కుట్ర అని...” అన్న ఆమె వాకిలివైపు చూసింది. ఎవరైనా వస్తే ఆమెను తప్పుగా అనుకుంటారో!

“మన కుటుంబంలో అందరికీ ఓకేనే. నువ్వు చదువు ముగించిన తరువాత ఇక్కడే ఉద్యోగం చేసుకోవచ్చు. నువ్వు ఇష్టపడితే పై చదువులు చదువుకోవచ్చు. నన్ను వదిలేసి వెళ్ళి ఎంత పెద్ద ఆపదలో చిక్కుకున్నావు! అతను ఒక్కడుగా ఉన్నందువలన తప్పించుకున్నావు. లేకపోతే....? ఇక మీదట నా కళ్ళ ముందే  ఉండాలి నువ్వు”  అన్నాడు అక్కరతో.

“అది చాలా?” అని అడిగేసి నాలిక కరుచుకుంది.

“ఏం చెయ్యను? చిన్న అమ్మాయివి. నేను కొంచం ఒర్పుగా ఉండే తీరాలి...ప్రయత్నిస్తాను. కానీ, నువ్వు ఇలా అడిగితే తట్టుకోలేను...జాగ్రత్త” అని హెచ్చరించి దగ్గరకు రావటంతో...సిగ్గుతో దూరంగా జరిగింది శైలజా.

అభిమానమనే సముద్రంలో మునిగిన -- ప్రేమ వర్షంలో తడిసిన తనకు ఖరీదు కట్టలేని బంధువులను ఇచ్చిన భగవంతుడికి, స్నేహితురాలు వినోధినీకీ ఎమోషనల్ గా థ్యాంక్స్ చెప్పింది ఆమె మనసు.

                                                                                    (సమాప్తం)

***************************************************************************************************