వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)...(PART-8)

 

                                                                            వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)                                                                                                                                                                   (PART-8)

రెండు పక్కలా బాగా పెంచబడుతున్నహై క్వాలిటీ చెట్లు -- పూవులతో స్వాగతించ...ఆ బాట వాళ్ళను పెద్ద బంగళాలోకి తీసుకువెళ్ళింది. అక్కడక్కడా చిన్న చిన్న ఫౌంటన్లు, శిలలు. ఎంట్రన్స్ దగ్గర సెక్యూరిటీ సెల్యూటీ కొట్ట, ఆమెవైపు తిరిగినతను ఆమె బిడియం చూసి “ఏమిటి విషయం?” అని ఆడిగాడు.

“ఇలాంటి చోటుకు తగినట్టు డ్రస్సు వేసుకోలేదే. అదే...” అన్నది. అతను కళ్ళు ఆమె డ్రస్సును అన్వేసించ, సిగ్గుతో మొహం ఎరుపెక్కింది. ఆమె మొహంలో కనబడ్డ చూపులను చూసినతను, “ఇదీ అందంగానే ఉన్నది. అంతే కాదు నువ్వు మావయ్య యొక్క కూతురు అనే మాటే చాలే! డ్రస్సా ముఖ్యం?” అన్నాడు మెలిక పెడుతూ.

“ఒక చిన్న కోరిక...” చిన్న తడబాటతో అడిగింది.

“ఏమిటీ?” అన్నట్టు కనుబొమ్మ పెంచినతని దగ్గర, “నేను...నేను వినోధినీ అని  ఇక్కడ చెప్పకండి. మరోసారి వచ్చినప్పుడు కావాలంటే చెప్పండి...ప్లీజ్...” అన్నది బ్రతిమిలాడుతున్న చూపులతో.

“అయితే నా ‘కసిన్’ అని చెప్పనా?” అన్నాడు మందహాస నవ్వుతో.

“వినోధినీ యొక్క స్నేహితురాలునని చెప్పండి” అన్నది ఆమె.

“అది కరెక్టు అవదే” అన్న అతను కిందకు దిగ, వేరే దారిలేక ఆమె కూడా కిందకు దిగింది.

అక్కడ అందమైన స్వాగతం కనబడింది.

వాళ్ళను చూసిన వెంటనే కోటూ-సూటూతో గంభీరంగా నిలబడున్న ఒకరిద్దరు మగవాళ్ళు, ఆడవాళ్ళు వేగంగా దగ్గరకు వచ్చారు.

వాళ్ళ నమస్తేని అంగీకరించిన అతను, వాళ్ళ ప్రశ్నార్ధకమైన చూపుల వలన, “ఈవిడ మావయ్యకు దగ్గర బంధువు.పేరు...” అని సాగదీస్తుంటే--ఆమె అడ్డుకుని “శైలజా” అన్నది.

ఆమెకూ నమస్తే చెప్పారు. మహిళలు ఆమె దగ్గర "మీరు చాలా అందంగా ఉన్నారు" అని చెప్ప...సిగ్గుతో నవ్వుకుంది. మగవాళ్ళల్లో ఒకడు, “నిజమే సార్. చూడండి! ఆడవాళ్ళే చెప్పుకునేంత గొప్ప అందమే ఆవిడకు...?” అన్నవాడు నాలిక కరుచుకున్నాడు.

అంతకు ముందే వాళ్ళ చురచుర చూపులు ఆమెకూ, కిషోర్ కు ఉన్న బంధుత్వం గురించి అనుమానం తెలిపింది. చుట్టువైపుల చూస్తున్న సాకుతో చూపులను తిప్పుకున్న ఆమె ఆ మాట విన్న తరువాత కిషోర్ ను చూసి విస్మయించ...అతను ఉల్లాసమైన నవ్వుతో ఆమె చెయ్యిపుచ్చుకుని లోపలకు పిలుచుకు వెళ్ళాడు.

నిర్ఘాంతతో జరిగింది శైలజా. వెనుక వాళ్ళ సెలెబ్రేషన్ నవ్వు శబ్ధం వినబడటంతో, తన చేతిని అతని చేతిలో నుంచి విడిపించుకోవటానికి ప్రయత్నించింది. కుదరకపోవటంతో, “వదలండి...నా చేతిని” అన్నది కోపంగా.

“ఎందుకని?” అని అడిగాడు ఒక్క మాటలో.

“నొప్పి పుడుతోంది” --గొణిగింది.

“అలాంటప్పుడు చేతిని లాక్కోకుండా రావచ్చుగా?” అంటూ వెళ్తూనే ఉన్నాడు.

‘ఇతనితో మాట్లాడి ప్రయోజనం లేదు’ అని అనుకున్న ఆమె మౌనంగా అతనితో నడిచింది.

అందమైన స్విమ్మింగ్ పూల్. విదేశీయులు కొంతమంది ఈత కొడుతున్నారు. ఇంకో కొంతమంది దగ్గరలో ఉన్న బల్లలపై రెస్టు తీసుకుంటున్నారు. ఎర్లీ మార్నింగ్ ఎండ వాళ్ళపై బాగా పడుతున్నది. సినిమాలలో మాత్రమే చూసున్న స్విమ్మింగ్ పూల్ యొక్క పొడవు అందాన్ని చూసి తనని తాను మరిచి నిలబడ్డది. ఆకాశం యొక్క పసిబిడ్డలాగ నీలి రంగులో గలగలమన్నది ఆ స్విమ్మింగ్ పూల్.

“మనవాళ్ళకు ఎండే పడదు! వాళ్ళు పొద్దున, సాయంత్రం ఈత కొడతారు” అన్న కిషోర్, “నీకు ఈత వచ్చా వినోధినీ?” అని అడిగాడు. ఆమె జవాబు చెప్పలేదు.

ఎదుటివైపుకు వెళ్ళినప్పుడు, పిల్లలు ఆడుకునే చోటు. దగ్గరగానే పెద్ద డైనింగ్ హాల్. వినోధినీ యొక్క భవనం లాగానే, ఇళ్ళు కట్టే కళా నిపుణుల కల్పనా శక్తి అన్ని చోట్లా కనిపించింది.

కొంచం దూరం వెళ్ళిన తరువాత అన్ని వసతులతో ఇండిపెండెంట్ గదులు ఉన్న ఇళ్ళు. అక్కడున్న వాళ్ళు నిజంగానే ప్రశాంతంగా మంచి నీడలో ఉన్నట్టు అనిపించింది. అది కాకుండా వేరుగా జిమ్, బార్ లాంటివి ఉన్నాయి.

మళ్ళీ రెస్టారెంటుకు వచ్చినప్పుడు, ఒకరు పళ్ళరసం ఇచ్చారు. “ఈయనే మా చీఫ్ కుక్ ఆనంద్. ఆయన భోజనం రుచికోసమే చాలామంది ఇక్కడకు వస్తారు...” “ఆనంద్, ఈవిడ శైలజా! మా బంధువు” అని అతనికి పరిచయం చేశాడు. అతను ఆమెకు నమస్తే చెప్పాడు. “ఈ రోజు లంచ్ ఖచ్చితంగా ఇక్కడే చేయాలండీ” అన్నాడు.

జవాబుగా నవ్వుతూ నమస్తే చెప్పింది శైలజా.

స్వర్గలోకంలో తిరుగుతున్నట్టు భ్రమలో ఉన్న ఆమెకు ఒకటి అనిపించింది. ‘ఇంత వసతి ఉన్న వినోధినీ తండ్రి, నన్ను అర్ధం చేసుకున్నది పెద్ద విషయమే. కొంచం కూడా గర్వం అనేదే లేదే! ఆయన ఎంత గొప్ప మనిషి?’ అనుకున్న  ఆమెలో ఆయన మీద ఉన్న మర్యాద ఇంకా పెరిగింది.     

విరుచుకున్న కళ్ళను మూయలేక, నోరు మాట్లాడలేక, ఆశ్చర్యంతో ఆమె నడవ... కిషోర్ సాధారణంగా ఆ చోటు గురించి, లెక్కల గురించి చెప్పుకుంటూ వచ్చాడు.

“మావయ్య ఆరొగ్యం చక్కబడి -- నువ్వూ, అత్తయ్య వచ్చేస్తే...నేను ప్రశాంతంగా నా వ్యాపారం చూసుకోవటానికి వెళ్ళిపోతాను. ‘ఇప్పుడు నా పార్ట్నర్’ చూసుకుంటున్నాడు. బిజినస్ కొంచం మందంగానే పోతోంది. ఎలాగైనా అత్తయ్యను తీసుకురావాలి. దానికి నువ్వే సహాయం చేయాలి వినోధినీ” అని మాటల్లో మాటగా ఒక బాణం వదిలాడు.

మళ్ళీ కారులో ఎక్కి కూర్చునప్పుడు ‘కిషోర్ తో నిజం చెప్పేద్దామా?’ అన్న ఆలోచన వచ్చింది. పక్కకు తిరిగి అతన్ని ఒకసారి చూసింది. అదే సమయం అతనూ ఆమెను చూడ...కనుబొమ్మ పైకెత్తి ‘ఏమిటి?’ అనేలాగా నవ్వాడు.

‘చెబితే హీనంగా తిడతాడా? లేక...విరక్తితో మాట్లాడతాడా? ఎంతైనా ఈ నవ్వును ఎదురు చూడటం కుదరదు. ఈ ఆనందమైన సమయాన్ని ఎందుకు పాడు చేయటం?’ అని అనుకున్న ఆమె మౌనం వహించింది.

“నువ్వు ఎక్కువ మాట్లాడేదానివి. అందులోనూ సరదా రకం. కానీ నా దగ్గర మాత్రం ఎందుకని మాట్లాడనంటున్నావు! భయమా? లేక...సిగ్గా?” అని అడిగాడు.

“రెండూ కాదు. మాట్లాడటానికి ఏమీ లేదు...అంతే” అన్నది గబుక్కున.

“ఓ...ఐసీ!” అంటూ పాటలు పెట్టాడు.

‘నీ పేరే చెప్పాలని ఆశ. మనసు కరిగే ఆశ. నీ ప్రాణంతో కలవాలని ఆశ...’ అనే పాట ఇంపుగా వినిపించింది.

‘నిజమా?’ అని అడిగింది శైలజా మనసు. ‘కిషోర్’ అని పిలవ -- అతని భుజం మీద వాలి కరిగిపోవాలని ఆశ. ప్రాణంలో కలిసిపోవాలని ఆశ...!

‘ఛ! ఏమిటింత మూర్ఖత్వంగా ఆలొచిస్తున్నాను’ -- తలను ఊపుకుంటూ బయటకు చూసింది.

వినోధినీ ఇంట్లోని పనిమనుషులు భవ్యంగా ఆమెను స్వాగతించారు. “హేయ్ మేడమ్! వెల్ కమ్!” అన్న మహిళను చూసింది. జీన్స్, కుర్తా వేసుకోనున్నది. చూడటానికి అందంగా ఉన్నది. కానీ, మేకప్ సాధనాల సహాయం వలన మరింత అందంగా అనిపించింది. జవాబుగా నమస్తే చెప్పింది శైలజా.

“నలినీ! ఈమెకు ఇల్లు చూపించు. వినోధినీ! నాకు కొంచం పనుంది. పూర్తి చేసుకుని త్వరగా వచ్చేస్తాను” అంటూ ఎడం చేతివైపు నడిచాడు. అతను వెళ్ళటాన్ని చూస్తున్న ఆమెతో “అటే ఆఫీసు. చివరగా చూద్దాం. లోపలకు రండి మేడమ్” అని చెప్పి ముందుకు నడిచింది. 

హాలు. మధ్యలో రెండుగా విడిపోయిన మెట్లను నిన్నే చూసిందే! కానీ దాని అందాన్ని ఎంజాయ్ చెయ్య నివ్వకుండా కిషోర్ పై మనసు కోపంతో ఉన్నది జ్ఞాపకానికి వచ్చింది. ఈ రోజు కూడా కోపమే. కానీ కారణం వేరు. ఒక్క రోజులో ఎన్ని మార్పులు?

ఒక్కొక్క చోటునూ చూస్తున్నప్పుడు నిర్ఘాంతపోయింది. లేత ఆకు పచ్చ రంగులో -- దైవీక సువాసన రాగా, ఆ పూజ గది ఎవరు ఎన్ని బాధలతో వచ్చినా ఓదార్చే విధంలో ఉన్నది. ఎదుటివైపు ఒక బెడ్ రూమ్. ‘అదే నాన్నగారి గది’ అన్నది నలినీ. ఆ గదిలో, కంప్యూటర్, పుస్తకాలూ ఒకవైపు ఉండగా...మంచానికి ఎదురుగా పెద్ద సైజులో వినోధినీ, తల్లి--తండ్రులతో ఉన్న ఫోటో ఒకటి అతికించబడి ఉంది. రోజూ దాన్ని చూస్తే మనసులో ఆవేదన, భారం, నొప్పి కదా వస్తాయి?

తరువాత ఒక లైబ్రరీలో చాలా పుస్తకాలు. బిలియర్డ్స్ టేబుల్తో ఒక గది. తరువాత ఆడంబరమైన విజిటర్స్ గది. దాని బయట గడ్డినేల దాటి స్విమ్మింగ్ పూల్ కనబడ్డది. చుట్టూ చెట్లూ, మొక్కలూ. స్విమ్మింగ్ పూల్ దగ్గర నిలబడింది. దారాంలాగా సముద్రం కనబడింది. అక్కడే బెంచీ మీద కూర్చుండిపోయింది. ఒక్కొక చోటునూ చూపిస్తూ, వివరిస్తూ వచ్చిన నలినీ, ఆమెనే కళ్ళార్పకుండా చూసింది. ఆమెను శైలజా ఏమిటన్నట్టు చూసింది.

“మీ చిన్న వయసు ఫోటోకూ, మీకూ సంబంధమే లేదు మేడమ్. ఎంత మార్పు?” అని అడిగింది.

ఆమెకు నవ్వును సమాధానంగా ఇచ్చిన శైలజా, “మీ ఊరు ఏదీ? ఎన్ని  సంవత్సరాలుగా ఇక్కడ పనిచేస్తున్నారు?” అడిగింది.  

“మా సొంత ఊరు కాకినాడ. మూడు సంవత్సరాలుగా ఇక్కడే ఉన్నాను. ఎం.బి.ఏ.  చదవటానికే ఈ ఊరు వచ్చాను. పూర్తి చేసిన వెంటనే తెలిసినాయన ఒకరి సహాయంతో, కిషోర్ గారే ఇక్కడ ఉద్యోగం ఇచ్చారు” అని వివరించింది. ఆమె తిరిగి మళ్ళీ ఏ ప్రశ్నా వేయకపోవటంతో హ్యాపీగా ఉన్నది.

ఇప్పుడు దూరంగా కిషోర్ రావటం కనబడింది. నలినీనూ అతన్ని చూడ, శైలజా మనసులో ఆ ప్రశ్న మొలకెత్తింది. ‘ఈ నలినీకీ, కిషోర్ కూ ఎంతవరకు పరిచయమో?’

‘ఎలా ఉంటే నాకేంటి? ఇలా అనవసరమైన వాటి గురించి తలుచుకుని, పిచ్చిపట్టి, జుట్టు పీక్కోవటం దేనికీ’ -- సముద్రాన్ని ఎంజాయ్ చేస్తున్నట్టు ఎదురుగా చూసింది.

“అన్ని చోట్లూ చూశావా వినోధినీ?” అని అడుగుతూ వచ్చినతను నలినీ దగ్గర ఏదో ఒక పని చెప్పి పంపించి దగ్గర కూర్చోగా, హృదయం పందెం గుర్రంలాగా వేగంగా పరిగెత్తింది.

“నాకు కూడా ఈ చోట కూర్చుని సముద్రాన్నీ, స్విమ్మింగ్ పూల్ ను, ప్రకృతిని ఎంజాయ్ చేయటం నచ్చుతుంది. మేము అప్పుడప్పుడు ఇక్కడకు వచ్చి ఈత కొడతాము” అని చెప్పుకుంటూ వెళ్ళ శైలజా లేచింది.

“బయలుదేరదామా? ఎన్నింటికి బస్సు?” అని అడిగింది.

“ఏమిటి నువ్వూ? ఒక ఉత్సాహమే లేదే! ఇంకా మేడ మీద ఏమీ చూడలేదట” అన్నాడు.

“చాలు. ఈసారి వచ్చినప్పుడు చూస్తాను” అన్న ఆమెను చెయ్యి పుచ్చుకుని ఆపాడు.

“మనం బయలుదేరటానికి ఇంకా చాలా టైము ఉంది వినోధినీ. ఎందుకు అర్జెంటు పడతావు?” అన్న అతనితో, “మనమంటే...ఎవరంతా? ఎవరూ నాతో రావద్దు. నేను మాత్రం వెళ్ళి అమ్మతో మాట్లాడతాను” -- చేతిని విధిలించుకోవటానికి  ప్రయత్నిస్తూ చెప్పింది ఆదుర్ధాతో.

“మనం కారులోనే వెళ్ళబోతాం. తిన్నగా మీ ఇంటికి వెళ్ళి, అత్తయ్యను చూసి మాట్లాడబోతాం” అని చెప్పాడు ఆమె చెయ్యిని విడిచిపెట్టకుండా.

అపాయ సైరన్ మెదడులో వినిపించ -- అతని చేతిని కోపంగానూ, వేగంగానూ  విధిలించుకున్న ఆమె “మీకు చెబితే అర్ధం కాదా? నేను మాత్రమే వెళ్తున్నా. వెళ్ళి మాట్లాడి  -- కుదర లేదంటే మీకు చెబుతాను. అప్పుడు రండి” -- గట్టిగా చెప్పింది.

అతను నవ్వుతూ తల ఊప, ఏం చేయాలో తెలియక నిలబడింది. భయమూ, కలత చేరుకోగా... “ప్లీజ్...” అన్నది బ్రతిమిలాడుతూ. ఈ సారి పెదాలను లోపలకు తిప్పుకుని, భుజాలు ఎగరేస్తూ, “నో ఛాన్స్ డియర్” అని అతను కూడా గట్టిగా చెప్పి నడవటం మొదలుపెట్టాడు కిషోర్.  

                                                                                                   Continued...PART-9

***************************************************************************************************