వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)...(PART-12)

 

                                                                              వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)                                                                                                                                                                  (PART-12)

అదే సమయం వినోధినీ, కిషోర్ ను పట్టుకుని  ఊపుతున్నది. “బావా ప్లీజ్...చెప్పండి. మీకూ, శైలజాకీ ఏమిటి సమస్య? నిన్న రాత్రి నిద్రపోవటానికి వెళ్ళేముందు, వచ్చే వారం రోజులకు ‘ప్రోగ్రాం’ వేసిన తరువాతే ‘గుడ్ నైట్’ చెప్పుకుని నిద్రపోవటానికి వెళ్లాము. పొద్దున్నే అంతా మారిపోయిందే. ఖచ్చితంగా ఏదో జరిగుంటుంది. మీరు చెబితేనే కదా నేనేమన్నా చెయ్యగలను?”

“నేను ఏమీ చెయ్యలేదు. నీ స్నేహితురలు ఆ ‘ప్రేమ్’ ను వెతుక్కుని వెళ్ళింది. నువ్వు వెళ్ళి దానే అడుగు” -- నిర్లక్ష్యంగా జవాబు చెప్పాడు.

“ఎవరు...ఆ సగం పిచ్చోడు ప్రేమ్ కుమారా? ఛాన్సే లేదు. భూమి తలకిందలుగా చుడుతోంది అని చెప్పినా నేను ‘అలాగా?’ అని అడుగుతాను. కానీ, శైలజా పోయి...ఆ ప్రేమ్ ను...” -- పడీపడీ నవ్వింది వినోధినీ.

ఆమె అలా నవ్వటాన్ని చూసి కిషోర్ కూడా నవ్వుతూ “స్నేహితురాలు మీద నీకు అపరిమిత నమ్మకం. కానీ, నాకు లేదు” అంటూ భుజాలు ఎగరేశాడు. 

నవ్వటం ఆపి, అతన్ని తల వొంచి చూసిన ఆమె “సరే నీ ఊహను కరెక్టే అని పెట్టుకుందాం...మీరన్నట్టే ఆమె ప్రేమ్ ను నే వెతుక్కుని వెళ్ళున్నా, అందువల్ల మీకెందుకు కోపం?” అని కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని అడిగింది.

“నాకేం కోపం? నువ్వు అడిగావని చెప్పాను” అన్నాడు తడబడుతూ.

“ఓ...విషయం అలా పోతోందా? అదెలా రెండు రోజుల్లో మీకు అంత...?” -- అంటూ ఆశ్చర్యపడింది వినోధినీ.

ఆమె అర్ధం చేసుకున్నది కాదనక, “మొదట్లో కోపమే! మావయ్యను చూడటానికి నువ్వు రాలేదు అనే కోపంతో విసుగ్గా నడుచుకున్నాను. కానీ, ‘దయా’ నిలయంలో ఒక పిల్ల “నెను మీ దగరకు వస్తే...అమ్మ దగ్గరకు తీసుకు వెళతారా? అని అడిగింది. దానికి నీ స్నేహితురాలు ఏడ్చిన ఏడుపు...అబ్బో -- అక్కడే నేను కొంచం...” అంటూ తల ఊపాడు. బావ యొక్క గంభీరమైన ముఖంలో కూడా చిరు సిగ్గు రేఖలు చూసి కళ్ళు పెద్దవి చేసింది వినోధినీ.

“శైలజా ఏ రోజూ కూడా ఏడ్చింది లేదు. అందర్నీ సంతోషంగా ఉండేలా ఉంచుకోవాలని సీతాకోక చిలుకలాగ తిరుగుతూ వస్తుంది. అలాంటి ఆమె మీ ముందు ఏడ్చింది అంటే నిజంగానే బావా, ఆమె మనసులో మీరు ఒక ముఖ్యమైన చోటు పట్టుకున్నారు అనేదే అర్ధం. వెంటనే వెళ్ళి పిలుచుకు రండి బావా. ప్లీజ్...ఆమె ఎంత మంచిదో అనేది ఆమెతో సన్నిహితంగా ఉన్న నాకు తెలుసు. ఇక మీరు పిలుస్తేనే వస్తుంది. చేస్తారా బావా...నాకోసం ప్లీజ్” అని అడిగింది.

అప్పుడు అక్కడికి పద్మ, శంకర్, ప్రమీలా ముగ్గురూ వచ్చారు. ప్రమీలా, కిషోర్ దగ్గరకు వచ్చి అతని భుజాలు పట్టుకుని “వదినని చూడాలని ఆశగా ఉన్నది. త్వరగా బయలుదేరు అన్నయ్యా” అన్నది ఆదుర్దాగా.

“ఏమిటీ...వదినా? మీరే నిర్ణయం తీసేసుకున్నారా?”—అంటూ మనసు లోపల లేచిన ఆనందాన్ని అనుచుకుని అడిగాడు.

“నాకు మొదటే తెలుసు. మిమ్మల్ని విశ్వామిత్రుడు అన్నది. వెంటనే నేను ‘విశ్వామిత్రుడా...మేనక అందానికి లొంగిపోయాడే. అతనా...’ అని చెప్పినప్పుడు ఆమె మొహం ఎర్రబడటం చూడాలి! అనుమానమే లేదు... శైలజానే మాకు వదిన. మేము నిర్ణయించేశాము అన్నయ్యా. సరే కదా శంకర్?” అంటూ అతన్ని తోడుకు పిలిచింది పద్మ.

“వదిన అంటే శైలజానే. ఇంకెవరినీ చేర్చుకోము మేము. త్వరగా రండి అన్నయ్యా, వెళ్ళి శైలజాను తీసుకు వద్దాము” తొందర పెట్టాడు శంకర్. 

“ఓ...సారూ కూడా వస్తారా? సరే రా...బయలుదేరు” అన్నాడు కిషోర్.

పద్మ, శంకర్ చెయ్యి పుచ్చుకుని “నువ్వెందుకు? వద్దు. సమస్యను పెద్దది చేయటానికా! అన్నయ్య మాత్రం వెళ్ళనీ” అని ఆపింది.

ప్యాంటు జేబులో చేతులు ఉంచుకుని “ఓ.కే! అయితే నేను బయలుదేరతాను. ప్రస్తుతానికి పెద్దలకు తెలియనివ్వకండి. అడిగితే నేను బెంగళూరు వెళ్ళినట్టు మాత్రం చెప్పండి. ఎందుకంటే శైలజా నిర్ణయం ఇంకా నాకు తెలియదు” అన్నాడు కిషోర్ ఆలొచిస్తూ.

“బావా! మీరు శైలజాతో గొడవ పడకుండా ఉంటేనే చాలు. అంతా సరైపోతుంది. చూడటానికి అనుసరించేలాగా కనబడినా, ఆమె స్వీయ గౌరవాన్ని కెలికితే మాత్రం ఇంతే సంగతులు...” అంటూ పెద్ద మనిషిలాగా సలహా ఇచ్చింది వినోధినీ.

“అలాగా పెద్ద మనిషీ? నేను జాగ్రత్తగా నడుచుకుంటాను. కానీ నీ స్వీయ గౌరవ  సింహం ఎక్కడ తిరుగుతోందో అని మాత్రం అడిగి చెబుతారా?” అని వింతగా అడగ...అందరూ నవ్వారు.

ఉత్సాహంతో వినోధినీ, శైలజాకు ఫోను చేసింది.

శైలజా సెల్ ఫోను ఆఫ్ చేయబడి ఉండ...దారి తోచక అయోమయంగా నిలబడింది.

చాలా శ్రమపడి కళ్ళు తెరిచింది శైలజా. తాను ఎక్కడుందో అనేదే అర్ధం కాలేదు. దగ్గరలో నవ్వుల శబ్ధం వినబడ, ఆశ్చర్యపడుతూ లేచి తిరిగి చూసింది. అక్కడ ప్రేమ్!........కారు డ్రైవింగ్ సీటులో ఉన్న అతన్ని చూసి నమ్మలేకపోయింది. ‘అతనెందుకు ఇక్కడికి వచ్చాడు?’

“ఏమిటి శైలూ డార్లింగ్! అర్ధం కాలేదా? నేను ఎంతో కష్టపడి మనుషులను ఏర్పాటు చేసి, నీ మీద గూఢాచర్యం చేసి, ఒంటరిగా బయటకు వస్తావని కాచుకోనున్నాను తెలుసా?

ఆ రోజు ఆ వ్యక్తితో నిన్ను చూసినప్పటి నుండి నాకు మనసే బాగలేదు. అందుకనే నీ ఉనికిని గమనించటానికి మనుషులను పెట్టాను. నువ్వేమిటి ఆ కుటుంబంతో వాళ్ళ మనిషిలాగా కలిసిపోయినట్లున్నావు ? నేనెలా నిన్ను వదిలేది. చెప్పు? నీ కొసం ఇన్ని రోజులు కాచుకోనున్నానే? ఎలా ఉంది నా తెలివితేటలు?

ఇకమీదట నేను వెయిట్ చెయ్యబోయేది లేదు. ఇప్పుడు తిన్నగా వెళ్ళి మనం పెళ్ళి చేసుకోబోతున్నాం. ఆ తరువాత నువ్వు నాతోనే ఉంటావు కదా?” అని వంకరగా నవ్వాడు. అతన్ని చూస్తుంటే శైలజాకి అలర్జీగా ఉన్నది. ‘కానీ, ఎలా ఇతని దగ్గర చిక్కుకున్నాను?’ -- అని ఆలొచించింది.

ఆమెను తీసుకువచ్చిన కారు వెళ్ళిపోయిన తరువాత, రోడ్డు మీద నడుచుకుంటూ బస్సు స్టేషన్ లోపలకు నడిచి వెళ్తున్నది. అప్పుడు మెరుపు వేగంతో వచ్చి నిలబడ్డ కారు నుండి ఓతను దిగి ఆమె ముక్కు మీద ఒక గుడ్డ పెట్టి నొక్కాడు. అంతవరకే ఆమెకు గుర్తుంది.

ప్రయత్నించి శక్తి తెచ్చుకున్న ఆమె “నువ్వు చేసేది అతిపెద్ద నేరమైన పని. దొరికిపోయావనకో ఎన్ని సంవత్సరాలు జైలులో ఉండాలో తెలియదనుకుంటా. మర్యాదగా నన్ను వదిలేయి.” అతన్ని బెదిరిస్తూ తప్పించుకోవటానికి ఆలొచించింది.

“కొంచం మెల్లగా వెల్తావా ప్రేమ్. నాకు వాంతీ వచ్చేటట్టు ఉంది. హువ్వా...” అంటూ ముందువైపు వాంతీ చేసుకునేటట్టు నటించింది.

ఒక్క క్షణం ఆలొచించి కారును ఒక పక్కగా ఆపాడు. కారు అద్దాలు తెరిచాడు.

“మ...మంచి నీళ్ళు...” -- మళ్ళీ కడుపు పట్టుకుని అలాగే నటించింది. మంచినీళ్ళ బాటిల్ తీయటానికి వొంగున్నాడు ప్రేమ్. ఆ అవకాశాన్ని ఉపయోగించుకున్న ఆమె, రెండు చేతులనూ ఒకటిగా చేర్చి గట్టిగా అతని తల మీద కొట్టింది. ఆ దెబ్బకు బ్యాలెన్స్ తప్పి తడబడుతున్న అతన్ని మళ్ళీ ఒక దెబ్బవేసి డోర్ తెరుచుకుని కిందకు దిగి వెనక్కి పరిగెత్తటం మొదలుపెట్టింది.

ఎంతసేపు పరిగెత్తిందో! అంతకుపైన పరిగెత్తలేక, ఒక చెట్టు కింద వాలిపోయింది.మత్తు మందు తాకిడి కూడా కలిసింది. అయినా కానీ స్ప్రుహ కోల్పోకుండా ఉండాలని శ్వాసను గట్టిగా పీల్చుకుని వదిలింది. చిన్న వయసులో  నేర్చుకున్న యోగా ఆమెకు చేయూతనిచ్చింది. ఇక బెంగళూరు వెళ్లలేము. భువనేశ్వరీ వార్డన్ దగ్గర ఏం చెబుతాము? కాలేజీకి వెళ్లటం ఇప్పటికి బద్రత కాదు.

మెల్లగా లేచి నడీచిన ఆమె, 'మంచి కాలం...పగటిపూట బయలుదేరాను’ అని  తలుచుకుంటూ, దుప్పటాను తలమీద వేసుకుని కళ్ల వరకు మొహాన్ని కప్పుకుంది. అప్పుడు తలమీద బరువుతో ఒక మగ--ఆడ వస్తున్నారు. చినిగిపోయిన బట్టలూ -- మాసిన జుట్టుతో ఉన్న వాళ్ళను చూసి “నమస్తే నండీ. నేను హైదరాబాదు నుండి వస్తున్నప్పుడు ఒక అయోగ్యుడు నన్ను కిడ్నాప్ చేయటానికి ప్రయత్నించాడు. ఎలాగో తప్పించుకుని వచ్చేశాను. ఒక ఫోను చేసుకోవాలి. సహాయం చేస్తారా” -- జాలిగా అడిగింది.

ఒడిలో నుండి సెల్ ఫోను తీసి ఇచ్చాడు ఆ మనిషి. వినోధినీకు ఫోను చేసింది.  తన పరిస్థితి గురించి వివరించిన ఆమె, తాను తిరిగి హైదరాబాద్ వస్తున్నట్టు చెప్పింది. ఆందోళన పడ్డ వినోధినీ, ఆమెను అక్కడే ఉండమని, తామే వచ్చి తీసుకు వెళ్తామని, కిషోర్ వస్తాడని చెప్పింది. ‘అది అవసరం లేదు’ అన్నది శైలజా.

ఆఫ్ చేసిన సెల్ ఫోనును తిరిగి ఇచ్చి, తన చెవులకు పెట్టుకున్న బంగారు పోగులను ఉడదీసి వాళ్ళ దగ్గర ఇచ్చింది. “నేను హైదరాబాద్ వెళ్ళాలి. కొంచం డబ్బు దొరుకుతుందా?” అని అడిగింది.

కొంగు ముడిలో చుట్టి పెట్టుకున్న నలిగిపోయిన యాబహై రూపాయలు తీసి ఇచ్చిన ఆ మహిళ, “ఇవన్నీ వద్దమ్మా. మాతోపాటూరా. హైదరాబాద్ బస్సు ఎక్కిస్తాము” అని చెప్ప, శైలజాకు కళ్ల నీళ్ళు వచ్చినై. “మీరు ఇది తీసుకుంటేనే నా మనసు తృప్తి చెందుతుంది. దయచేసి తీసుకోండి” అన్నది. మొండిగా వద్దన్నారు ఇద్దరూ.

వాళ్ళ దగ్గర పేర్లూ -- అడ్రస్సు తీసుకుని థ్యాంక్స్ చెప్పిన ఆమెను ఆ వైపుగా వస్తున్న బస్సును ఆపి పంపించారు. కన్నీటితో వాళ్ళకు వీడ్కోలు చెప్పింది. ‘తరువాత ఏమిటీ?’ అనే ప్రశ్న మనసులో దూరింది.

వినోధినీ కుటుంబం తనని వదలదు అనే నమ్మకం ఉన్నది. ‘కానీ కిషోర్ ఎదురుగా నిలబడాలి! అతను హేళనతో నిర్లక్ష్యంగా చూస్తాడు. అయినా కానీ, అనాధ అయిన నాకు వేరు దారి లేదు. ఒంటరిగా ఈ సమస్యను ఎదుర్కోలేను. ఆ ప్రేమ్ నాకు ఎంత కష్టం ఇచ్చాడు? స్ప్రుహలోనే ఉన్నాడు. అతను మనుషులకు ఫోను చేసి రప్పించుకోనుంటాడు…ఎలాగైనా పోనీ?’

శైలజా హైదరాబాద్ వచ్చి దిగింది. నాలుగడుగులు వేసేలోపు “హలో...కుశలమా?” అన్న స్వరంతో ఆశ్చర్యపడి తిరిగింది. కిషోర్. కానీ అతని కళ్ళల్లో హేళన--కోపం లేదు. చూపుల్లో ఎటువంటి ఎమోషనూ లేదు.

మౌనంగా అతనితో వెళ్ళి కారులో ఎక్కింది. ఇంటి వరకూ ఏమీ మాట్లాడకుండా కూర్చుంది...బాధగా ఉంది. ‘అతను తిట్టుంటే కూడా బాగుండేదే?’ అని అనుకుంది.

శైలజాను కారులో నుండి బయటకు లాగిన వినోధినీ, ఆమె చేతిమీద ఒక దెబ్బ వేసింది. “గొప్పగా వెళ్ళావు? దేవుడు బాగా శిక్షించాడా?” అని తిట్టింది. 

శైలజా మోహంలో సంతోషాన్ని చూసిన తరువాత, అందరి మొహాల్లోనూ ఆనందం.

ప్లేటుతో వచ్చిన ప్రభావతి, “ఉండమ్మా... ఎంత పెద్ద ఆపద నుంచి తప్పించుకున్నావు!” అంటూ ఆమెకు దృష్టి తీసి లోపలకు పంపింది.

చంద్రశేఖరం, “మొదట్లో నీతో చెప్పినట్టు, నువ్వు మా ఇంటి ఆడపిల్లవు. అందులో మాకు ఎటువంటి కష్టమూ లేదమ్మా” అన్నారు.

పెద్ద వాళ్ళ కాళ్ళ మీద పడి నమస్కరించిన ఆమె, “మీ అందరి ప్రేమనూ నిర్లక్ష్యం చేసి వెళ్ళినందుకు నన్ను మన్నించండి” అన్నది ఏడుస్తూ.

“పరవాలేదు...దానికేమైంది? ఇప్పుడైనా మా దగ్గరకు వచ్చావే...అదే సంతోషం. పద్మ, శంకర్, ప్రమీలా...టైమైంది బయలుదేరండి. సాయంత్రం వచ్చి మాట్లాడుకోవచ్చు” అన్నది ప్రభావతి.

బ్రేక్ ఫాస్ట్ తింటూ జరిగింది వివరించింది శైలజా. అంతా విన్న కిషోర్ లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు.

శంకర్, “నాన్నా! వదిన పెద్ద వీరవణితే” అంటూ చెప్ప శైలజా ఆశ్చర్యపోయింది.  ప్రమీలా కూడా, “ఓ.కే.బై. వదినా! తరువాత చూద్దాం” అని చెప్పి వెళ్ళింది. శైలజా అయోమయంగా వినోధినీను చూసింది.

“ఏమిటి మేడమ్...గట్టిగా ఆలొచిస్తున్నారు? మళ్ళీ వెళ్ళిపోదామనా?” -- గదిలోకి వచ్చిన వెంటనే అడిగింది వినోధినీ.

“నేను నీకు చాలా రుణపడి ఉన్నాను. దాన్ని ఎలా తీర్చుకోబోతానో తెలియటం లేదు” అని బొంగురుపోయిన గొంతుతో చెప్పగా, వినోధినీ లేచి ఆశ్చర్యంగా చూసింది.

“ఏయ్ శైలజా! ఏమిటీ హఠాత్తుగా సెంటిమెంట్?”

“అది కాదు వినోధినీ. ఇక్కడకు వచ్చేంతవరకూ ప్రేమ--అభిమానం అంటే  ఏమిటనేది తెలియకుండానే ఉన్నాను. మొదట్లో ఇలాంటి ఒక కుటుంబం మనకు లేదే నని బాధపడ్డాను. ఇప్పుడు నన్నూ మీ కుటుంబంలో చేర్చుకుంటున్నారే! దీనికి నేనెలా కృతజ్ఞత చెప్పాలి? అనాధగా -- ఒకే రోజులో మట్టిలో మట్టిగా కలిసి పోయుండాల్సిన దానిని -- ఈ రోజు ఇంతమంది బంధువులతో ఉన్నాను అంటే దానికి నువ్వే కదా కారణం. చాలా థ్యాంక్స్ వినోధినీ. ఎన్ని జన్మలు ఎత్తినా  నువ్వున్న చోటునే నేనూ ఉండాలి” అంటూ ఎమోషనల్ గా మాట్లాడిన ఆమెను, కన్నీటితో చూసింది వినోధినీ.

“నేనూ అలాగే వేడుకుంటున్నా శైలజా. నువ్వు నాకు నా కుటుంబాన్ని తిరిగి ఇచ్చావు. ఆ కుటుంబంలో నీకూ ఒక చోటు దొరికింది...అంతే. దాని కొసం ఇంత ఎమోషనల్ అవాలా! అదంతా సరే...మనిద్దరం ఒకే చోట ఉండాలనుకుంటే ఒకరు మనసు పెట్టాలి?” అన్నది.

“ఎవరూ?” అనేలాగా అర్ధంకాక చూసిన ఆమె దగ్గర, “నువ్వు మొసం చేసేవే నన్న విపరీతమైన కోపంలో ఉన్న కిషోర్ బావ. నువ్వు ఆయన్ని సమాధానపరిస్తేనే పని జరుగుతుంది” అని సలహా ఇచ్చింది వినోధినీ.

‘వదినా’ అన్న శంకర్ మాట గుర్తుకు రాగా, ‘అతని దగ్గర అడుగుదామా?’ అని ఆలొచించింది.

“పో...పో! ఆయన్ని సమాధానపరిచిరా.నువ్వు బయలుదేరిన వెంటనే ఆయనా బెంగళూరు వెళ్ళారు. నేను ఫోను చేయటంతో సగంలోనే వెనక్కి తిరిగారు. ఆయన దగ్గర మాట్లాడొచ్చి, నాతో మాట్లాడు” అంటూ ఆమెను తరిమి కిందకు వెళ్ళిపోయింది వినోధినీ.

ఏం చేయాలో తెలియని పరిస్థితిలో కొద్దిసేపు నిలబడ్డ శైలజా, మెల్లగా అతని గదికి వెళ్ళింది. లోపల కంప్యూటర్ ముందు కూర్చోనున్న అతను, ప్రశ్నార్ధకంగా కనుబొమ్మలు పైకెత్తాడు.

“సారీ! నేనే వినోధినీ అని చెప్పి మీతో కలిసిపోయింది తప్పే. దానికోసం ఏ శిక్ష  అయినా వేయండి. కానీ, నన్ను శత్రువుగా చూడకండి” అంటూ కంప్యూటర్ చూస్తూ చెప్పింది.

లేచి శైలజా దగ్గరకు వచ్చిన అతను, “హు...నీకు కరెక్టు శిక్షే వెయ్యబోతాను” అన్నాడు గట్టిగా!

‘ఇంకా నా మీద కోపం తీరలేదా?’ అని బాధపడింది ఆమె మనసు. అతని దగ్గరకు వచ్చిన ఆమె, “ఈ కుటుంబంలో నేను మొదటగా చూసింది మిమ్మల్నే. అప్పుడే నిజం చెప్పాలని అనుకున్నా. కానీ, మీరు నన్ను అసహ్యంచుకుంటారని చెప్పలేదు...దానికోసం ఎన్నోసార్లు క్షమించమని అడిగినా మీరు....?” అని బాధతో మాట్లాడిన ఆమె, “నన్ను ఏం చెయ్యమంటారు? కాళ్ళ మీద పడి క్షమాపణలు అడగనా?” అని కోపంగా అడిగింది.

“రెండే రోజుల్లో ఇంతమంది హృదయాలను దొంగలించావే! దానికి శిక్ష ఏమిటో తెలుసా? నీ కాళ్ళూ--చేతులూ కట్టేసి, నా గదిలోనే బంధిస్తాను...నా భార్యగా” అన్నాడు నిదానంగా. 

                                                                                                Continued...PART-13

***************************************************************************************************