వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)...(PART-11)

 

                                                                          వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)                                                                                                                                                                   (PART-11)

మొహన్ కుమార్ ఇంట్లో ఇద్దరు నర్సులు మానీటరింగ్ లో ఉన్నారు. ప్రభావతి, చంద్రశేఖరం కుటుంబ శభ్యులంతా ఆ తెల్లవారు జామునే అక్కడ హాజరు అయ్యున్నారు. వీళ్ళు లోపలకు వెళ్ళిన వెంటనే, కొంతసేపు మౌనం చోటు చేసుకుంది. కిషోరే మొదటగా మాట్లాడాడు.

“చూశారా మావయ్య...నేను చెప్పినట్లే అత్తయ్యనూ, వినోధినీనూ మీ దగ్గరకు తీసుకువచ్చి వదిలాను” అన్నాడు గర్వంగా.

ప్రభావతి, లక్ష్మీ చెయ్యి పుచ్చుకుని తమ్ముడి దగ్గరకు పిలుచుకు వెళ్ళింది. దగ్గరకు వెళ్ళిన మరుక్షణమే విరిగిపోయింది లక్ష్మీ.

తన ముందు మోకాళ్ళపై కూర్చుని తల వంచుకుని ఏడుస్తున్న భార్యను మొహన్ కుమార్ చేతులు ఓదార్పుగా ముట్టుకున్నాయి.

“మీ దగ్గర క్షమాణలు అడిగే అర్హత కూడా లేని పరిస్థితిలో ఉన్నాను. నన్ను క్షమిస్తారా?” అన్నది ఏడుస్తూ. ముందుకు వచ్చిన కిషోర్ “అత్తయ్యా! ఆయన మిమ్మల్ని చూడటమే ఆనందం అంటున్నారు. ఆయనకు మిగిలినవన్నీ గుర్తుండవు. వినోధినీ...ఏమిటి అలా చూస్తూ ఉండిపోయావు? మీ నాన్న దగ్గర ఏమీ అడగవా?” అంటూ పరిస్థితిని మెరుగు పరిచే విధంగా మాట్లాడాడు. 

తండ్రికి ఎడం వైపుకు వెళ్ళిన కూతురు ఆయన చేతులు పట్టుకుని “మిమ్మల్ని చూడటం నాకు చాలా ఆనందంగా ఉంది నాన్నా” అని చెప్పగా, కళ్ళల్లో నీరుతో తల ఊపిన ఆయన ఆమె నుదిటి మీద ముద్దుపెట్టాడు.

“ఓకే! ఇప్పుడు మనమందరం బయటకు వెళదాం. మావయ్య -- అత్తయ్యా మీకు పది నిమిషాలే అవకాశం. అంతలోపల మాట్లాడి ముగించండి. కానీ, ఏడవకూడదు! వినోధినీ నువ్వూ రా” అంటూ అందరినీ బయటకు వచ్చేటట్టు చేశాడు కిషోర్. 

మరుక్షణం, వినోధినీను కౌగలించుకుంది ప్రభావతి. “నమస్తే మావయ్యా” అంటూ చంద్రశేఖరానికి నమస్కరించింది. సొంత మనిషి కాబట్టి ఎటువంటి సంకోచమూ లేకుండా పిలుస్తున్నారు అనేది అర్ధం చేసుకుంది శైలజా. శంకర్, పద్మ, ప్రమీలా లను వినోధినీకు పరిచయం చేశాడు కిషోర్.

“మీ అందరి గురించి నోరు నొప్పి పుట్టేంతగా మాట్లాడేసింది శైలజా. అది చెప్పినట్టి నుండి మిమ్మల్నందరినీ ఎప్పుడు చూడబోతానా అని ఆశగా ఉండేది” అన్నది వినోధినీ.  

“సరి...అందరూ వెళ్ళి బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేయండి. నేను ఇప్పుడే వచ్చేస్తాను” అని చెప్పి నడిచాడు కిషోర్.

‘నలినీని చూడకుండా ఉండలేక పోతున్నట్టున్నాడూ అని నిర్లక్ష్యంగా అనుకుంటూ అతను వెళ్ళినవైపే చూసింది శైలజా.

అందరితోనూ సహజంగా కలిసిపోతోంది వినోధినీ. ఆనందంగా తరువాతి నాలుగు  రోజులు మంచు ముక్కలాగా కరిగిపోయినై. వినోధినీకి కొత్త లోకానికి వచ్చినట్టు అనిపించింది. తల్లి--తండ్రుల నీడలో--బంధువుల సెలెబ్రేషన్ లో--స్నేహితురాలితో కలిసి ఆనంద సముద్రంలో మునిగింది. ఆమె యొక్క ఉత్సాహం శైలజాకు అంటుకున్నా...హృదయానికి అంచుల్లో ఏదో ఒక అర్ధం కాని బాధ మాత్రం లేకుండా పోతే బాగుండేది అనిపించింది.

కిషోర్ బయటి ఊరుకు వెళ్ళాడు. ‘దయా’ నిలయానికి వెళ్ళి పిల్లలతోనూ, పెద్దలతోనూ ఒకరోజంతా హాయిగా గడిపింది. ఇంకొక సాయం సమయం పద్మ, శంకర్ తో రిసార్టుకు వెళ్ళారు. ఛీఫ్ కుక్ ఆనంద్ వాళ్ళను స్వాగతించి ఆ రోజు స్పేషల్ లంచ్ పెట్టాడు. 

“మేము నెలకు ఒకసారైనా ఇక్కడికి రావాలనేది మావయ్యా ప్రేమపూర్వక ఆర్డర్. అమ్మ ఎప్పుడూ వచ్చేది కాదు. నాన్న ఎప్పుడైనా వస్తారు. అన్నయ్యతోనే వస్తాము” అన్నాడు శంకర్.

‘అన్నయ్య’ అనే మాటతో శైలజా హృదయం తుల్లిపడటం ఎవరూ తెలుసుకోలేదు!

“ప్రమీలా కూడా వచ్చుండచ్చు. కానీ పాపం ఇంటర్ సెకెండ్ ఇయర్ అంటే చదువుకోవలసిందే కదా. ఏప్రిల్ నెలలో మాకు సెలవులు ఇచ్చినప్పుడు మనం మజా చేద్దాం. నీకు అప్పుడు కుదురుతుంది కదా శంకర్?” అని అడిగింది వినోధినీ.

“అప్పుడు ఊటీ, కులూమనాలి లాంటి చలి ప్రదేశాలకు వెళ్దాం. కానీ, అంతలోపు పద్మ పెళ్ళి వచ్చేస్తే?” ప్రశ్నను ముందుంచాడు శంకర్.

పద్మ కోపంతో “పోరా! నన్ను ఎలాగైనా ఇంటి నుండి పంపించేయాలని చూస్తున్నావా? అదంతా ఇంకా రెండు మూడు సంవత్సరాల తరువాత. నీకు కావలంటే చెప్పు. నేను అమ్మా-నాన్నలతో మాట్లాడతాను” అన్నది.

“అయ్యో...దయచేసి అలాంటిదంతా ఏదీ చెయ్యద్దే తల్లీ! నేను జీవితంలో హాయిగా ఉన్నాను. సరే...నీతో గొడవకు రాను” అని వెనక్కి తగ్గాడు.

“అనవసరంగా నోరు పారేసుకోవటమే నువ్వు పనిగా పెట్టుకున్నావు శంకర్” అన్నది శైలజా.

“ఎం చేయను. మహిళల గుంపు ఒకటిగా కలిసిపోయారు. మావయ్య ఒక కొడుకును కనుంటే నాకు సపోర్టుగా ఉండేది” అని పెద్ద నిట్టూర్పుతో చెప్పాడు.

తననీ ఆ కుటుంబంలో ఒకత్తిగా వాళ్ళు అనుకుని మాట్లాడింది ఆమెకు సంతోషాన్ని ఇచ్చింది. ‘కానీ, అది నిలకడ కాదే! ముఖ్యమైన ఒకడు ఇష్టపడనప్పుడు ఏం చెయ్యగలం?’

ఆ రోజు నిద్రపట్టక దొర్లుతున్నది శైలజా. ‘తోటలో తిరుగుదామా?’ అనుకుని బయటకు వచ్చినప్పుడు, తోటమాలి ఆమెను చూసిన వెంటనే పరిగెత్తుకుని వచ్చి ఏం కావాలని అడిగాడు.

‘సరదాగా కాసేపు అలా తిరుగుదామని వచ్చాను!’ అన్నది. పనివాళ్ళు వినోధినీ ను  చూసుకున్నంతగా తనని కూడా చూస్తున్నారని ఆమె ఆనందపడ్డది.

“చూసి వెళ్ళండమ్మా. చాలా దూరంగా వెళ్ళకండి. ఏదైనా అవసరమైతే ఒక కేక వెయ్యండి!” అని చెప్పి పంపించాడు.

‘ఎంత శ్రద్ధ చూపే మనిషి?’ అని అనుకుంటూ వెన్నెల చలిలో వీస్తున్న చల్లగాలి హాయిగా తాకి ఆడుకోగా, ఆనందిస్తూ నడిచింది. కొద్దిసేపట్లోనే మనసు తేలిక పడటంతో, తిరిగి వచ్చిన ఆమె, ఆఫీసు గది యొక్క వెనుకవైపు గుమ్మం తలుపు తీసుండటం చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.

‘ఈ సమయంలో ఎవరు పని చేస్తున్నారు? కిషోర్ ఊర్లో లేడు కదా. అయితే మేనేజరా? లేక నలినీనా? ఎవరై ఉన్నా సరే చూశేసి వాద్దామే?’ అనుకుని లోపలకు వెళ్ళింది. అక్కడ ఎవరూ కనిపించలేదు. కంప్యూటర్ ఆన్ చేయబడి ఉంది. అటూ, ఇటూ చూసేసి వెనక్కి తిరిగి వెళ్దామనుకున్న ఆమెకు, “హలో...ఏమిటి ఈ సమయంలో?” అంటూ కిషోర్ స్వరం వినబడటంతో ఉలిక్కిపడింది.

“దొంగతనం చేసేటప్పుడు దొరికిపోయినట్లు దొంగచూపులు చూస్తున్నావు...ఏమైంది?” అని తలవంచి అడిగాడు. చాలా రోజుల తరువాత అతన్ని చూస్తున్నట్టు అనిపించింది. కళ్లను రుద్దుకుని చూడ, మనసు అతని మాటలవలన గాయపడింది.

“నలినీ ఉంటుంది కదా అనుకుని వచ్చాను. ఛ! మీరు అని తెలిసుంటే ఈ వైపుకే వచ్చుండను” అని విసుగుని మొహంలో చూపిస్తూ వాకిలి వైపుకు నడిచింది.

ఒకే జంపుతో వాకిలిని అడ్దుకుని నిలబడిన అతను, “హలో! ఏందుకు...అంత విసుగు? నేనా నటించి మోసం చేశాను? రెండు రోజులు పూర్తిగా నన్ను ఎలా మూర్ఖుడ్ని చేసావు? దానికి నేను చూపించాలి విసుగు. సరే...పోతే పోనీ. వెళ్ళి అక్కడ కూర్చో. నీ దగ్గర మాట్లాడాలి” ఆర్డర్ వేసాడు.

‘ఇతని ఆర్డర్ కు తలవంచాల్సిన అవసరం నాకు ఏమీ లేదు’ అని అనుకున్నా ఆమె కాళ్ళు తానుగా వెళ్ళి కూర్చున్నాయి.

అవతలివైపుగా కూర్చున్న అతను నెమ్మదిగా ఆమెను అన్వేషించాడు. ఆమె తల వంచుకుని, చేతి వేళ్లను చూసుకుంటున్నది. గొంతు సరిచేసుకుని “పరీక్షలు పూర్తి అవగానే నీకు ఇక్కడే ఒక ఉద్యోగం ఏర్పాటు చేయమన్నారు మావయ్య. దాని గురించి మాట్లాడాలి” అన్నాడు.

“ఉద్యోగమా...నాకా? ఛాన్సే లేదు. నేను ఇక్కడ ఉండను” అన్నది ఖచ్చితమైన స్వరంతో.

“ఎందుకని?” -- ఎగతాలిగా అడిగాడు. అతను అడిగిన విధం ఆమెకు నచ్చలేదు.

“నేను ఎక్కడ పనిచేయాలి అనేది నా ఇష్టం. ఎవరికీ కారణం చెప్పక్కర్లేదు” అన్నది కోపంగా.

“కానీ ఏం చేసేది...నా మావయ్యకు నీ గురించి తెలియక ఇలా నాకు ఆర్డర్ వేశారు. నీకొసం మీ ఊర్లో కొతమంది మూర్ఖులు నీ ప్రేమకోసం కాచుకోనున్నారు అనేది...పాపం ఆయనకు ఎలా తెలుస్తుంది? మొసపోయినవాడిని నాకు కదా నీ గురించి పూర్తిగా తెలుసు”

“సరే! నేను దీని గురించి అంకుల్ దగ్గరే మాట్లాడుకుంటాను” అని చెప్పి, వేగంగా తిరిగి నడిచిన ఆమె – ‘సరైన అరిగిపోయిన రికార్డు--హింస తట్టుకోలేకపోతున్నాను’ అని  గొణుక్కుంది.

మరుక్షణం ఆమె చేతులు అతని పిడికిలిలో! “ఏమిటీ...నేను నీకు హింసనా? హింస చేసి చూపించనా? తట్టుకోలేవు?”--ఉరిమాడు.

“చెయ్యి వదలండి. నొప్పి పుడుతోంది. నేను అరుస్తాను” అన్నది చేతులు లాక్కోవటానికి ప్రయత్నిస్తూ.

“అప్పుడైతే చేతులు లాక్కోకు. నొప్పి పుట్టదు. నువ్వు కరాటే నేర్చుకున్న దానివి! మర్చిపోయావా?  మామూలు అమ్మాయిలలాగా అరుస్తానంటున్నావు” అంటూ చేతిని వదిలాడు.

నొప్పి పుడుతున్న చేతిని రుద్దుకుంటూ అతన్ని కోపంగా చూసింది. మాటలు ఏమీ రాలేదు. అతనూ నిర్లక్ష్యంగా చూస్తూ “నీ భవిష్యత్తు ప్రణాళిక గురించి నాకు తెలుసు. ఆ రోజు వచ్చాడే, ఆ పిచ్చోడు, నిన్ను వదలనే వదలడు. అతన్ని పెళ్ళి చేసుకుని హాయిగా ఉండు. నాకు కనిపించకు. పో...వెళ్ళు” అని తరిమాడు.

“అవును, అతను నీ కంటే ఎంతో మంచివాడు. పొగురుబోతు కాదు” అంటూ విసుగ్గా చెప్పటమే కాకుండా, ‘సరైన...కృర జంతువువి!’ అని మనసులో తిట్టుకుని వేగంగా వెళ్ళిపోయింది.

గదికి వచ్చిన తరువాతే కళ్ళ వెంట నీళ్ళు రావటం గమనించి, మంచం మీద పడుకుని తనివితీరా ఏడ్చింది. తరువాత, మొహం కడుక్కుని ప్రశాంతంగా ఆలొచించినప్పుడు ఒక నిజం అర్ధమయ్యింది.

‘కిషోర్ ఉన్నా అవస్తగానే ఉంది. అతను లేకపోయినా మనసు తపిస్తోంది. మిగతావాళ్ళతో మాట్లాడుతున్నప్పుడు రాని తడబాటు, అతని పేరు విన్నా, అతని గురించి విన్నా వస్తోంది’

ఆ ప్రేమ్ కుమార్ దగ్గర ఏ లోటూ లేదు. కానీ, మూడు సంవత్సరాలుగా అతను అవస్తపెడుతున్నా విసుగు వచ్చిందే తప్ప...దేనికీ చలించని ఈ మనసు ఇప్పుడు ఎందుకిలా మారిపోయింది. లేక...ఇదేదో వయస్సుతో వచ్చిన ఆకర్షణా, లేక దీనినే ప్రేమ అంటారా? దీనిలో నుండి బయటకు రావాలంటే ఇక్కడుంచి వెళ్ళిపోవాలి.

లేకపోతే ఈ రోజు అతన్ని చూసిన వెంటనే మనసు మొదట్లో ఎలా ఆలొచించింది అనుకుంటే సిగ్గు చేటు. మంచి కాలం...అతను విసిగించాడు కాబట్టి మనసు తప్పించుకుంది. ఇక ఒక్క రోజు కూడా అతను ఉన్న చోట నేను ఉండకూడదూ అని నిర్ణయించుకున్న ఆమె బరువైన హృదయం ఆమెకు తోడుగా రాత్రికి మేలుకునున్నది.

పొద్దున వినోధినీతో తాను వెళుతున్నట్టు చెప్పినప్పుడు, ఆమె చెవులు మూసుకుని, “నాకు చెవ్వు వినబడదు” అని చెప్పింది. లక్ష్మీ, మొహన్ కుమార్ గారి గదిలో ఉన్నదని తెలుసుకుని అక్కడికి వెళ్ళి గుడ్ మార్నింగ్ చెప్పి కుశలం అడిగి, మెల్లగా మొదలు పెట్టింది.

“అంకుల్ -- ఆంటీ! మీరిద్దరూ నన్ను క్షమించాలి. నేను నన్ను పెంచిన భువనేశవరి అమ్మగారితో కొద్ది రోజులు గడపాలని ఆశపడుతున్నా. ఆమెను చూసి ఆరు నెలలు అయ్యింది. దాంతో పాటూ కాలేజీలోనూ కొంచం పని బాకీ పడింది. కాబట్టి దయచేసి నేను వెళ్ళటానికి అనుమతి ఇవ్వండి” అంటూ బ్రతిమిలాడే ధోరణిలో వేడుకుంది.

పెద్దలిద్దరూ ఒకరినొకరు చూసుకున్నారు. మోహన్ కుమార్ గారే మాట్లాడారు “నువ్వు మాతో ఉండటం మాకు చాలా ఆనందాన్ని ఇస్తోందమ్మా. ఏదో పోయిన జన్మలో మాకు కూతురుగానో...తల్లిగానో ఉండుంటావు. నువ్వు మాకు చేసిన సహాయం చాలా పుణ్యమైనది. సరే...వెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నావు అని తెలుస్తోంది. కానీ, ఈ కన్నవారిని మర్చిపోకుండా తిరిగొస్తావా?” అని అడుగ, దుఃఖం గొంతుకకు అడ్డుపడింది.

“అనాధ నని అనుకున్న నాకు, కన్నవారు మాత్రమే కాకుండా అన్ని బంధుత్వాలూ దొరకటం నా బాగ్యం అని అనుకుంటున్నా. మిమ్మల్నందరినీ మర్చిపోలేను” అంటూ వాళ్ళ పాదాలకు నమస్కరించి సెలవు తీసుకుంది శైలజా.

వినోధినీ కళ్ళల్లో పడకముందే ‘ప్యాక్’ చేసుకుని ఉంచుకున్న బ్యాగుతో బయలుదేరి బయటకు వస్తే, మేనేజర్, ఎదురుగా కారులో వచ్చి దిగారు.

“ఏమ్మా...బయలుదేరేరా? ఎప్పుడు తిరిగొస్తారు?” అంటూ ఎంక్వయిరీ చేశారు.

“నేనొక అర్జంటు పనికోసం బయలుదేరుతున్నా అంకుల్. త్వరగా వచ్చేస్తాను. డ్రైవర్ తో చెప్పి నన్ను బస్ స్టేషన్ దగ్గర దింపమని చెప్తారా?” అని అడిగింది.

“ఏంటమ్మా అలా అడుగుతున్నావు? ఇదిగోమ్మా” డ్రైవర్ దగ్గర చెప్పి ఆమెను పంపించారు.

కారులో ఎక్కి కూర్చున్నప్పుడు గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది. ‘వినోధినీకి తెలిసినప్పుడు ఎలా కోపగించుకుంటుంది?’ అని అనుకున్న వెంటనే బాధ కలిగింది. ‘పరవాలేదు...సమాధానపరుద్దాం. కానీ, ఆమె అత్తయ్య ఇంట్లో ఎవరి దగ్గరా చెప్పకుండా వెళ్తున్నామే!’ అనేది ఆమెకు ఎక్కువ వేదన కలిగించింది.

తనని కృతజ్ఞత లేని దానిని అనే కదా అనుకుంటారు. పరవాలేదు...అదీ మంచికే. నా మీద అభిమానం చూపటంకంటే విరక్తి చూపటమే ప్రశాంతం అని మనసును దృడ పరుచుకుంది. కారు బస్సు స్టేషన్ కి వచ్చి చేరింది.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    Continued...PART--12

***************************************************************************************************