రెండు ధృవాలు…(సీరియల్)...(PART-3)

 

                                                                              రెండు ధృవాలు…(సీరియల్)                                                                                                                                                                   (PART-3)

రెండు రోజులు ఇంట్లో మామూలుగానే గడిచింది.

తల్లి మాత్రం మనోజ్ ను కెలికింది.

“ఏంటయ్యా మనోజ్! ఏదైనా చేశావా? రోజూ ప్రొద్దున్నే పద్మజాను స్కూలుకు తీసుకు వెళ్ళి దింపుతున్నావు? సాయంత్రం తీసుకువస్తున్నావు. దాని దగ్గర మాట్లాడావా?”

“లేదు”

నిజంగానే అతను మాట్లాడలేదు...ఏదీ అడగలేదు.

“రేయ్ మనోజ్! ఎందుకురా ఇలా ఉన్నావు? ”

“నాకు ఏదీ తప్పుగా కనబడలేదమ్మా. ఏదైనా బయటపడితేనే కదా అడగగలను... తప్పు ఏదైనా ఉంటే బయటపడే తీరుతుంది. నువ్వు కంగారు పడకు… అర్ధమయ్యిందా? ”

తల్లి ఇంకేమీ మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయింది.

ఉద్యోగానికి వెళ్ళే తండ్రి, గత మూడు రోజులుగా ప్రొద్దున తొందరగానే వెళ్ళి, రాత్రి తొమ్మిదింటికి వస్తున్నారు. మూడు రోజులుగా ఇదే జరుగుతోంది.

ఇంటికి వచ్చేటప్పుడు బాగా అలసిపోయి, నీరసంగా వస్తున్నారు. ఆయన మొహమంతా వాడిపోయి ఉంది.

“ఏమండీ మీ మొహం చూడటానికి చాలా డల్ గా ఉంది! మీరు సరిగ్గా తినటమూ లేదు”

“ఆకలి లేదు...పనీ ఎక్కువగా ఉంది!”

“వద్దండీ...మీరు ఆఫీసుకు వెళ్ళలేక పోతున్నారు! వద్దు! లీవు పెట్టండి. జీతం పోతే పోయింది! మనోజ్ సంపాదిస్తున్నాడుగా! మీరు ఉద్యోగం చెయ్యలేకపోతే ఉద్యోగం మానేయండి”

“లేదు సరోజా! అన్ని బాధ్యతలూ వాడి తల మీద నేను మోపకూడదు”

“మనోజ్! నువ్వు చెప్పరా... ”

“నాన్నా! మీవల్ల కాకపోతే ఉద్యోగం వదిలేయండి. నేను చూసుకుంటాను”

“లేదబ్బాయ్! నేను చెయ్యాల్సింది చాలా ఉంది! రేపు నేను వెళితే, బయటి ఊర్లో నాలుగురోజులు పనుంది! వారం చివర్లోనే వస్తాను”

“వద్దు! ఇప్పుడు మీకున్న ఆరోగ్య పరిస్థితికి మిమ్మల్ని నేను బయటి ఊరికి పంపను”

“నాన్నా! నేనూ మీతో రానా”

“వద్దు మనోజ్! ఆఫీసు స్టాఫ్ వస్తున్నారు. నేను వెళితేనే కొన్ని నిర్ణయాలు  తీసుకోగలుగుతాం”

మరుసటి రోజు కొన్ని దుస్తులు తీసుకుని బయలుదేరి వెళ్ళారు!...అమ్మ గాబరాపడింది.

మనోజ్ కి, పద్మజా వ్యవహారం అయోమయంగానే ఉంది. పద్మజా సమస్యను ఎలా డీల్ చేయాలో అతనికి అర్ధం కావటం లేదు.

రెండు రోజుల తరువాత తండ్రి యొక్క ఆఫీసు స్నేహితుడు ఒకర్ని మనోజ్ చూశాడు. మామూలుగా మాట్లాడాడు.

“నాన్నగారు ఎలా ఉన్నారు?”

“ఇప్పుడేమీ సమస్య లేదు సార్”

“ఆఫీసుకు నాలుగు రోజులు సెలవు పెట్టేరే! అందుకే అడిగాను! ”

మనోజ్ కు చురుక్కుమన్నది.

'నాన్న ఆఫీసు పని మీద బయట ఊరు వెళ్తున్నట్టు, ఇంకా కొంతమంది ఆఫీసు స్టాఫ్ కూడా వస్తున్నారని చెప్పారే'

‘ఈయనకే తెలియని ఆఫీసు రహస్య పనా! నేను నోరు జారకూడదు!’

వేరుగా వచ్చి తండ్రికి ఫోన్ చేశాడు మనోజ్. 

“చెప్పు మనోజ్!”

“ఏ ఊర్లో ఉన్నారు నాన్నా!”

“చెన్నైలో ఉన్నానయ్యా! నాకు ఏ సమస్యా లేదు...నువ్వు ధైర్యంగా ఉండు! ”

'ఫోనులో మాట్లాడేటప్పుడు తెలుగు మాటలు వినబడ్డాయి. చెన్నై అంటే తమిళ మాటలే కదా వినబడాలి!'

'అబద్దం చెబుతున్నారా! దేనికీ అబద్దం! ఈ ఆరొగ్య పరిస్థితిలో నాలుగు రోజులు ఇల్లు వదిలి దూరంగా ఎందుకు వెళ్ళాలి?'

సహించుకున్నాడు. తల్లి దగ్గర ఏమీ చెప్పలేదు.

వారం చివర్లో నాన్న వచ్చాశారు.

“సరోజా! నా స్నేహితుడు ఒకడు తన భార్యతో ఈ రోజు మనింటికి వస్తున్నారు. టిఫిన్ రెడీ చెయ్యి”

“సరేనండి!”

“మనోజ్...నువ్వూ ఉండు. పద్మజా నువ్వూ స్కూలుకు వెళ్ళకు”

“పిల్లలు ఎందుకు?”

“ప్రశ్నలు అడగకు సరోజా! చెప్పింది చెయ్యి! ”

ప్రొద్దున తొమ్మిదింటికి ఇంటి వాకిలిలో ఒక కారు వచ్చి ఆగింది! నాన్న వయసులో ఒక మనిషి. నల్లగా, మీసాలూ, రౌడీ మొహంతో ఉన్నారు. ఆయనతో ఆయన భార్య. వాళ్ళతో పాటూ ఒక యువకుడు!

“రండి బెంజమిన్”

మనోజ్ కు చురుక్కుమన్నది!

'బెంజమిన్!? ఆ డేవిడ్ తండ్రి పేరు బెంజమిన్ అనే కదా చెప్పారు...ఈయనేనా?'

“రండమ్మా! తమ్ముడూ రా! ”

ముగ్గురూ లోపలకు వచ్చి కూర్చోగా,

“సరోజా! తాగటానికి మంచి నీళ్ళు తీసుకురా! ”

“ఉండనీ పద్మనాభం!”

లోపలకు వచ్చింది అమ్మ! మనోజ్ ను సైగచేసి పిలిచింది!

“ఏరా? నాకు తెలిసి నాన్నకు క్రిస్తువ స్నేహితులు ఎవరూ లేరే?”

తల్లి మంచి నీళ్ళు ఇవ్వ,

“మనోజ్, పద్మజాను రమ్మని చెప్పు!”

మనోజ్ వచ్చాడు!

“వీడు నా కొడుకు మనోజ్ కుమార్. పెద్ద ఉద్యోగంలో ఉన్నాడు. ఈమె నా భార్య  సరోజా! పద్మజాను పిలు!”

పద్మజా వచ్చింది. శరీరంలో ఒక వణుకు ఉన్నది! వచ్చిన వాళ్ళు పద్మజాను పైకీ, కిందకూ చూసారు. 

“సరోజా! ఈయన బెంజమిన్! ఈవిడ ఆయన భార్య ఏంజలికా!”

“అతను వాళ్ళ కొడుకా?”

“లేదు వాళ్ల అబ్బాయ్ స్నేహితుడు వినోద్ -- వినోద్ చక్రవర్తి!”

పేరు విన్న వెంటనే మనోజ్ కరెంటు తీగను తొక్కిన వాడిలా అధిరిపడ్డాడు.

ఆ రోజు హోటల్లో మాట్లాడింది వినోద్! అతను నమస్తే చెప్పాడు. అదే గొంతు.

అడ్డు గోడకు అవతలపక్క ఉన్నందువలన, మనోజ్ ఎవరి మొహాన్నీ హోటల్లో చూడలేదు. తనని పద్మజా చూడకూడదని దాక్కున్నాడు. 

డేవిడ్ రాలేదు.

వినోద్ ఏర్పాటు చేసి, డేవిడ్ తల్లి-తండ్రులను తీసుకు వచ్చాడు. ఇందులో నాన్న ఎలా?

‘ఈ నాలుగు రోజులు బయట ఊరి ప్రయాణం అని చెప్పిన అబద్దం దీనికా?’

‘నాన్నకు అంతా తెలిసిపోయిందా?’

‘ఒక హార్ట్ పేషంట్ దీన్ని ఎలా తట్టుకో గలుగుతున్నారు!’

“ఇలా రామ్మా!” ఏంజలికా పద్మజాను పిలవ, ఆమె అక్కడే నిలబడింది!

“రామ్మా!”

మళ్ళీ ఒళ్ళంతా వణుకు.

తండ్రి లేచి వచ్చారు.

“పో...వాళ్ళు పిలుస్తున్నారు కదా...పో!”

తల్లి సరోజాకు ఏమీ అర్ధం కాలేదు!

“ఏమిటి భయమా?  అన్ని తప్పులూ చేసేసి ఇప్పుడెందుకు భయం? నువ్వు అన్నిటికీ తెగించిన దానివే కదా? భయపడుతున్నట్టు నాటకం ఆడుతున్నావా? చెప్పేవే!”

కొట్టటానికి చేతులెత్తారు.

“ఏమండీ! మూడో మనుషుల ముందు సొంత కూతుర్ని కొట్టటానికి చెయ్యి ఎత్తుతున్నారే...అయ్యో! ఇక్కడేం జరుగుతున్నది?” సరోజా గాబరాపడ్డది.

“నాన్నా! మీరు ఎమోషన్ అవకూడదు!” మనోజ్ కుమార్ వచ్చి ఆయన్ని పట్టుకున్నాడు.

వినోద్ కూడా లేచి వచ్చాడు. ఇద్దరూ కలిసి ఆయన్ని పట్టుకుని కూర్చోబెట్టారు.

“అమ్మా కొంచం వేడి నీళ్ళల్లో అల్లం, తేనె కలిపి వెంటనే తీసుకురండి”

ఆయన మొహం, గొంతుకకు పట్టిన చెమటలను వినోద్ తుడిచాడు. నీళ్ళు వచ్చినై. ఆయనకిచ్చి తాగించాడు.

బెంజమిన్ దగ్గరకు వచ్చారు.

“పద్మనాభం గారు! భవానీ గారు నా దగ్గర మాట్లాడిన తరువాతే నేను మిమ్మల్ని కలిసాను. నేనే ఒక మొరటోడ్ని. కత్తితో నరికేంత, తట్టుకోలేనంత కోపం వస్తుంది. అలాంటి నేను భవానీ గారి మాటలకు కట్టుబడి మౌనంగా ఉన్నాను” 

“మీరూ నన్ను కలుసుకుని, ముప్పై రోజులూ పూర్తిగా మాట్లాడి, నిర్ణయాలు  తీసుకున్నాము. ఆ తరువాత కూడా ఎమోషనల్ అవచ్చా! మీరు టెన్షన్ పడకూడదని వినోద్ పడుతున్న పాట్లు కొంచమా చెప్పండి! ఏమిటి పద్మనాభం గారు ఇది?”

వినోద్ ఆయన దగ్గర కూర్చుని ఛాతిమీద, వీపుమీద రాస్తున్నాడు.

“మనోజ్! ఇక్కడ ఏమిట్రా జరుగుతోంది? నాకు తల తిరుగుతోంది!”

వినోద్ లేచాడు. సరోజా దగ్గరకు వచ్చాడు.

“అమ్మా!  నేను చెబుతాను. వీళ్ళబ్బాయి డేవిడ్, మీ కూతురు పద్మజా ప్రేమించుకుంటున్నారు!”

సరోజా గబుక్కున తిరిగింది.

“మతం మారిన ప్రేమా?”

“అది మాత్రం కాదే!” పద్మనాభం ఆవేశంగా లేవ,

“మీరు కూర్చోండి. నేను అమ్మతో మాట్లాడతాను!” వినోద్ ఆయన్ని కూర్చోబెట్టి సరోజావైపు తిరిగాడు.

“అమ్మా! ఆవేశపడటం వలన లాభం లేదు. ప్రేమ ఏడెనిమిది నెలలు కొనసాగి... డేవిడ్, చెల్లెమ్మ ఇద్దరూ కలిసి అన్ని కట్టుబాట్లనూ వదిలేశారు. ఓర్పుగా వినండి! చెల్లెమ్మకు ఇప్పుడు నలభై ఐదు రోజులు దాటిపోయింది”

సరోజా అగ్నిపర్వతంలాగా తిరిగింది.

“ఏమిటి రోజులు దాటిపోయినైయా?”

సరోజా, పద్మజాను పట్టుకుని ఇష్టం వచ్చినట్టు కొట్టి “నా కడుపులో పుట్టిన అమ్మాయా నువ్వు? డీసెంటుగా ఉన్న మా ఇద్దరికీ నువ్వు ఎలా వచ్చి పుట్టావు?”

పద్మనాభం తల వొంచుకోనుండ,

“నిన్ను ఇప్పుడే నరికిపారేస్తాను. నువ్వు ప్రాణాలతో ఉంటే ఈ కుటుంబానికే అసహ్యం. పాపి! ఇది తట్టుకుని ఆయన ఇంకా ప్రాణాలతో ఉన్నారే. నా మాంగళ్యాన్ని తెంపకుండా నువ్వు ఉండవనుకుంటా?”

గోల చేస్తూనే కూతుర్ని కొట్ట... వినోద్ పరిగెత్తుకు వచ్చి అడ్డుపడ్డాడు.

“వదలండి తమ్ముడూ, కన్నవారికే తెలుస్తుంది ఆ నొప్పి!”

“అమ్మా! తప్పులేదు. మీకోపం న్యాయమైనదే. కానీ, ఆమె కడుపులో ఒక ప్రాణం  పెరుగుతోంది. ఆ ప్రాణాన్ని తీసే హక్కు ఎవరికీలేదు. ఆవేశపడకుండా, మాట్లాడకుండా ఉండండి”

బెంజమిన్ లేచారు.

“దీనికి కారణమైన నా కొడుకు డేవిడ్ను నేను చంపబోయేను, భవానీ అమ్మగారే అడ్డుపడింది!”

“ఎవరా భవానీ అమ్మగారు?” మనోజ్ అడగ,

“ఈ వినోద్ తల్లి!”

“వినోద్ మీకేమవుతాడు?”

“నేను చెబుతాను తమ్ముడూ!” ఏంజలికా లేచింది.

“డేవిడ్ మరియు వినోద్ స్నేహితులు. నా భర్త...బెంజమిన్ కు ఆరు సంవత్సరాలకు ముందు రెండి కిడ్నీలూ  పాడైపోయి, ఈయన్ని మేము కోల్పోయే ఘట్టానికి వచ్చినప్పుడు, తన కిడ్నీలలో ఒక కిడ్నీ ఇచ్చి, డబ్బూ ఖర్చుపెట్టి, ఈయన్నీ కాపాడి, మా కుటుంబాన్ని నిలబెట్టిన దేవతే భవానీ అమ్మగారు! వినోద్ తల్లి. అప్పట్నుంచి భవానీ అమ్మగారు ఏం చెప్పినా మాకు అది బైబుల్ లోని వాక్యంలాగా! ఆమె కన్న రత్నం ఈ వినోద్. డేవిడ్ ను చంపేయాలన్న ఈయన ఆవేశాన్ని ఆపగలిగింది వాళ్లే” 

పద్మనాభం కళ్ళు తడిసుండ,

“డేవిడ్, మీ అమ్మాయీ ఒకరినొకరు ఇష్టపడేది వినోద్ కు తెలిసిపోయింది. వాడు మధ్యలో దూరి వాళ్ళ ప్రేమను అడ్డుకునే లోపల అంతా జరిగిపోయింది. ఆ తరువాతే, వినోద్ అతని తల్లి భవానీ అమ్మగారుని లోపలకు తీసుకు వచ్చాడు”

వినోద్ తిరిగాడు.

“అమ్మా! డేవిడ్ విదేశాలకు వెళ్తున్నాడు. అందువల్ల అబార్షన్   చేయించుకోవటానికి ఇద్దరూ తయారయ్యారు! అప్పుడే నేనూ అన్నీ తెలుసుకున్నాను. ఇక మీదట ఆలస్యం చేయకుండా వాళ్ళిద్దరికీ వెంటనే పెళ్ళిచేసి, పద్మజాను వాళ్ళింటికి పంపండి”

బెంజమిన్ లేచాడు.

“పద్మనాభం గారు! ఆందోళన చెంది లాభం లేదు. నేను మతం మీద ఎక్కువగా నమ్మకం ఉన్నవాడిని! అందుకని మీ అమ్మాయిని మతం మారమని చెప్పటం లేదు! చర్చూ వద్దు...మీ ఆలయాలూ అవసరం లేదు. సింపుల్ గా ఒక హాలు తీసుకుని, తాలికట్టి, ఉంగరాలు మార్చుకుని, వెంటనే పెళ్ళిని రిజిస్టర్ చేసేద్దాం. ఏమంటారు?”

ఆయన తల ఎత్తారు. ఆయన చూపులు వినోద్ మొహం మీద పడ్డాయి. అతను దగ్గరకు వచ్చాడు.

“దేనికీ అంగీకరించని, విపరీతమైన కోపం ఉన్న బెంజమిన్ అంకుల్ అబ్బాయిని కన్నాయన. ఇప్పుడు కూడా ఆయనకేమీ నష్టం లేదు. ఆడపిల్లను కన్న మనకే నష్టం! అవమానమూ మనకే! వాళ్ళు చెప్పినట్టు చేసేద్దామా?”

“ఇందులో నేను చెప్పటానికి ఏమీలేదు వినోద్! మాట్లాడే హక్కూ నాకు లేదు. నేనిక తల ఎత్తుకుని నడిచే అవకాశం లేదు”

“అలా జరగకూడనిది ఏదీ జరగలేదు. ఈ కాలంలో ప్రేమ, జాతి, మతాన్ని దాటి నిలబడటం, హద్దులు మీరి పోవటం మనకు కొత్తగా ఉండొచ్చు. యాభై సంవత్సరాలుగా ఇవన్నీ జరగలేదని చెప్పగలమా?”

పద్మనాభం గారి మొహంలో ఎమోషనే లేదు.

“అమ్మా! మీరు చెప్పండి...” వినోద్ సరోజాను అడగ,

“నేనేం చెప్పగలను తమ్ముడూ? ఒక తల్లిగా తలవంచుకుని మాత్రమే నిలబడగలను! జరగనీ”

మనోజ్ దగ్గరకు వచ్చాడు వినోద్.

“మీరేమీ మాట్లాడలేదే మనోజ్! ఆమెకు అన్నయ్య మీరు!”

“సారీ అండీ. అది నేను కాదు...మీరే వినోద్!”

పద్మనాభం గారు చటుక్కున తిరిగారు.

“మీరూ అన్నయ్యే మనోజ్!”

“నాకు ఆ అర్హతలేదు. తోడబుట్టిన వారి నడవడికలను గమనించాల్సిన బాధ్యత ఒక సహోదరుడికి ఖచ్చితంగా ఉంది. తోడ బుట్టని మీరు చూపించిన శ్రద్ద నేను చూపించలేదు! మాట్లాడే అర్హత నాకు లేదు”

“అరెరే! నేర భావన, కుంగుదల చాలు! వెంటనే మాట్లాడి పెళ్ళి జరిపేద్దాం. పద్మజాను విదేశాలకు పంపటానికి మేము ఏర్పాటు చేస్తాం”

ఏంజలికా సరోజా దగ్గరకు వచ్చింది.

“ఇలా చూడండి! జరగకూడనది జరిగిపోయింది. మీ కూతుర్ని మా కూతురుగా చూసుకుంటాం”

సరోజా బోరున ఏడ్చింది. ఒక్క క్షణం తరువాత కళ్ళు తుడుచుకుని ఏంజలికా యొక్క రెండు చేతులు పుచ్చుకుని “చాలా థ్యాంక్సండీ...!” అన్నది సరోజా.

“థ్యాంక్సును భవానీ అమ్మగారికి చెప్పండి”

పద్మనాభం గారు వెంటనే తిరిగారు.

“ఆవిడ వచ్చి వాదించి, ఈయన్ని కన్విన్స్ చేసింది! ఈయనకు ప్రాణమిచ్చిన భవానీ అమ్మగారి మాటలు తీసేయగలమా? కోపం తగ్గి ఆయనే మాట్లాడటానికి ఇక్కడకు వచ్చారు. మేమే పెళ్ళి ఏర్పాట్లు చేస్తాం”

“సరి! టిఫిన్ రెడీ చేస్తాను!”

“వద్దండీ”

“ఆంటీ భోజనం చేసే వెళదాం!” వినోద్ చెప్పగా, సరోజా లోపలకు వెళ్ళ, ఏంజలికా పద్మజా దగ్గరకు వచ్చింది.

“లోపలకు రా మాట్లాడదాం”

మొదట్లో ఆందోళనతో ఉన్న పద్మజా, అది తగ్గి మామూలు పరిస్థికి రాగా,

ఏంజలికా భవ్యంగా మాట్లాడ,

అత్తగారితో పద్మజా బాగా కలిసిపోయింది!

“ఇంకో రెండు రోజుల్లో డేవిడ్ తో వస్తాం! మా మనవుడు పదిలంగా ఉన్నాడా? నా కొడుకుకు ఎంత అవసరమో!”

హాలులో బెంజమిన్ మౌనంగా ఉండ, పద్మనాభం గారు వాకిట్లోకి వచ్చారు. ఆయన మొహాన అదే సోకం. చెప్పలేని నొప్పి.

వినోద్ ఆయన దగ్గరకు వచ్చాడు. ఆయన భుజం మీద చెయ్యి వేశాడు.  

పద్మనాభం గారు అతని మీద తలవాల్చి ఏడ్చాడు.

ఆయన్ని సమాధానపరచి, కన్నీరు తుడిచి, కూర్చోబెట్టి, వీపు మీద రాస్తున్నాడు.

మనోజ్ ఇదంతా చూస్తున్నాడు.

‘ఎలా దయ చూపుతున్నాడు! నా తండ్రంటే అతనికి ఎందుకంత ప్రేమ!’

‘కన్న కొడుకును -- నేను ఒక రోజు కూడా తండ్రి దగ్గర ఇలా నడుచుకున్నదే లేదే?’

'ఎంత అభిమానం?’

‘నా చెల్లెలు కొసం వాదించి...అబార్షన్ అవాల్సిన బిడ్డను కాపాడి, చెడిపోయిన దాన్ని కాపాడి, పెళ్ళి వరకు తీసుకు వచ్చిన అతను ఈ వినోద్!’

‘సొంత అన్నయ్య అయిన నేను దేంట్లోనూ కలుగజేసుకోక -- దూరంగా నిలబడున్నానే’

‘బెంజమిన్ అంకుల్ కు అతని తల్లి భవానీ అమ్మగారు కిడ్నీ ఇచ్చి ప్రాణం కాపాడినందువలన, ఆ కుటుంబం వాళ్ళకు రుణపడి ఉండటం న్యాయమే!’

‘మా కుటుంబం కోసం వీళ్లెందుకు వాదించాలి!’

‘డేవిడ్ మరియు వినోద్ స్నేహితులు అయినందునా?’

‘అర్ధం కావటం లేదే’

“ఇలా చూడండి! ఇకమీదట టెన్షన్ పడకూడదు. ప్రశాంతంగా ఉండండి...అంతా నేను చూసుకుంటాను...సరేనా?”  వినోద్ చెప్పగా, నాన్న సరేనన్నట్టు తల ఊప,

“టిఫిన్ రెడీ” అని అమ్మ స్వరం వినబడ, అందరూ కూర్చోగా...అమ్మకు సహాయంగా వినోద్ తీసుకు వచ్చి వడ్డన చేశాడు. సరోజాకు అతనిపైన ఒక  అభిమానమే వచ్చేసింది.

“మీరుండండి తమ్ముడూ! పద్మజా నువ్వు రా! వచ్చి వడ్డించు”

“ఉండనీయమ్మా! చెల్లెలు షాకులో నుండి పూర్తిగా బయటకు రాలేదు. నేనూ ఈ ఇంటి అబ్బాయినేనని నమ్మండి. ‘రండి, పొండి’ అనేది వద్దు. ‘రారా’ అని పిలవండి. సరేనా?”

“సరేరా!” అని సరోజా చెప్ప, అతను నవ్వాడు.

ఒకే సమయంలో రెండు కుటుంబ శభ్యులనూ సులభంగా తనవైపుకు  తిప్పుకున్నాడు వినోద్!

పద్మజా కూడా అతన్ని ‘అన్నయ్యా’ అని సంభోదిస్తూ అతనికి బాగా  దగ్గరయ్యింది.

మనోజ్ కు ఈర్ష్యగా ఉన్నది.

‘ఇన్ని రోజులు ఈ కుటుంబంలో జీవించి నేను సాధించలేనిది, ఇతను, ఈ వినోద్ ఎలా ఒకే రోజులో సాధించగలిగాడు?’

వినోద్ అందరికీ టిఫిన్ వడ్డించ,

“వినోద్! నువ్వు కూడా తిను”

“నేనూ, మనోజ్ కలిసి తింటాము. మనోజ్! నువ్వు ఏ సంవత్సరం?”

“సంవత్సరం తొంభై! నెల డిసెంబర్”

“నేనూ అదే సంవత్సరం జనవరీ! నీ కంటే పదినెలలు పెద్ద వాడిని”

“నీకూ అన్నయ్యనే. నువ్వు ఎక్కువగా మాట్లాడవా! అదీ మంచిదే. మాట్లాడితే, ఎప్పుడూ పగే. దానికోసం మాట్లాడకుండా ఉండగలమా? రా! ఇద్దరం ఒకటిగా తిందాం”

తానే చెయ్యి పుచ్చుకుని కూర్చోబెట్టి, స్నేహాన్ని చూపించాడు.

“టిఫిన్ రుచిగా ఉందండి!” ఏంజలికా చెప్ప,

“చెల్లెలికి వంట చేయటం వచ్చా?” వినోద్ అడగ,

“తినటం మాత్రం తెలుసు” తల్లి చెప్ప, అందరూ నవ్వ, పద్మజా ముఖం  వాడిపోయింది.

ఏంజలికా అడ్డుపడి, “పద్మజా చిన్న పిల్ల! వంట నేను నేర్పిస్తాను. ఆమె పై చదువులు  చదవటానికి డేవిడ్ ఏర్పాటు చేస్తాడు. బయటి దేశంలో  చదవకపోవచ్చు”

అప్పుడే! మంచి రోజు చూసేశారు.

“వచ్చే ఆదివారం చాలా మంచి రోజు” ఏంజలికా చెప్పింది.

“హాలు దొరుకుతుందా!” సరోజా అడగ,

“అంతా నేను ఏర్పాటు చేస్తానమ్మా, మీరు టెన్షన్ పడకండి” వినోద్ చెప్ప,

“తమ్ముడూ! దీనికంతటికీ కారణం మీ అమ్మ భవానీ అమ్మగారు! ఆమెను చూసి నేను కృతజ్ఞతలు చెప్పాలి. పెళ్ళిలో ముఖ్య అంగం ఆవిడే!”

“సరేమ్మా”

“తమ్ముడూ మీ నాన్న ఎక్కడున్నారు?” సరోజా అడగ,

“విదేశాలలో ఉంటున్నారమ్మా!”

“ఆయన పెళ్ళికి వస్తారా?”

“తెలియదమ్మా...పెళ్ళికి మూడు రోజులే ఉంది కదమ్మా”

“అవును...అదీ కష్టమే!”

“ఇక మేము బయలుదేరతాం!”

వాకిలిదాకా వచ్చి సాగనంపారు! వర్షం కురిసి వెలిసినట్లు ఉన్నది.

                                                                                      Continued...PART-4

***************************************************************************************************