మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్) (PART-1)
మా సీరియల్స్ చాలా వరకు ప్రేమను మోసేవి. మెత్తని ఆలోచనలు కలిగినవి. అక్షరాలు కూడా ముట్టుకుంటే ఊడిపోయే రోజా పువ్వు లాంటివి. సీరియల్ లోని ఒక్కొక్క పాత్ర ‘ఇలాగే జీవించాలి’అని చెప్పిచ్చేవే. ఈ 'మిణుగురు పురుగులు ' లో కూడా కామేష్ కథాపాత్ర అలాంటిదే.
ఆడంబరం, అహంకారం, వైఖరి ఇవి ఏవీ, ఏ విధంగానూ సహాయపడవు అనేది ఎత్తి చూపటానికీ, మరియు ఎలా జీవించ కూడదు అని చూపించటానికీ మొట్టమోదటిసారిగా విభిన్న కథాపాత్రలో మేము శృతికాను చిత్రీకరించాము!
గర్వం, అహంకారం మనిషిని నాశనం చేస్తుందని తెలుపటానికే! అశ్వినీకుమార్, రమణ కథా పాత్రలు అలాంటివే!
అభిమానం లేని మనసు, ప్రేమ లేని హృదయం, ఒక కుటుంబాన్ని, యంగ్ జనరేషన్ను ఎలా చిందరవందర చేసి, చెడు అలవాట్ల జీవితానికి తీసుకు వెళ్తుంది అనేదే ఈ కథ. ప్రకాశవంతమైన సూర్యుడ్ని చూడకుండా రాత్రిపూట క్షణ సమయం ప్రకాశించి నాశనం చేసే మిణుగురు పురుగులను నమ్మితే ఏమొస్తుందీనేది శృతికా ద్వారా తెలుసుకోవచ్చు.
మళ్ళీ చెబుతున్నా, ఇంకోసారి చెబుతున్నా. ప్రేమాభిమానాలే జీవితం. ప్రేమకొసమే జీవితం. మనమూ సంతోషంగా ఉండి, మిగిలిన వాళ్ళను సంతోషపరచటమే జీవితం. విడిచిపెట్టటంలోనే జీవితం ఇమిడియున్నది.
సత్యం. అంతా సత్యం. సత్యం తప్ప ఇంకేమీలేదు.
***************************************************************************************************
PART-1
“శృతీ...”
జవాబు రాలేదు!
“ఏయ్ శృతీ...”
దానికీ జవాబు లేదు.
ఇంతకీ శృతీ అనబడే శృతికా, హాలులో నేల మీద కూర్చుని, నడుం వంచి, కిందకు వంగుని ‘రికార్డ్’
నోట్ పుస్తకంలో ఏదో గీస్తున్నది.
తల్లి పిలిచింది
చెవిలో పడినా...కావాలనే మాట్లాడకుండా ఉన్నది! 'అమ్మ దేనికి పిలుస్తుంది...ఏదైనా పనికోసమే
అయ్యుంటుంది’ అనే నిర్లక్ష్యం ఆమె మౌనంలో కనబడ...కొంచం
దూరంగా గోడకు ఆనుకుని కూర్చుని ‘షీ వాండర్డ్ లోన్లీ యాస్ ఏ
క్లౌడ్’ కంఠస్తం పడుతున్న శివా విసుగ్గ ఆమెను తిరిగి చూసాడు.
“ఏయ్ శృతికా...అమ్మ
పిలుస్తోందే! వినబడలేదా?”
“ఊహూ!” అంటూ ఇంకా నిర్లక్ష్యంగా తలను ఎత్తిన శృతికా, “పిలిస్తే
నువెళ్ళరా” అన్నది.
“అమ్మ
నన్ను పిలవలేదు. నిన్నే పిలుస్తోంది”
“ఈ
అమ్మకు వేరే పనేలేదు. ‘కాలేజీకి’ బయలుదేరే
వరకు దేనికో ఒక దానికి పిలుస్తూనే ఉంటుంది. నేను ‘డయాగ్రాం’
గీయాలి. ఇప్పుడు నా వల్ల లేచి వెళ్లటం కుదరదు”
“అమ్మ
పిలవటం కంటే ‘డయాగ్రమే’ నీకు
ముఖ్యమైపోయిందా?”
“అంత
అక్కర ఉన్నవాడివైతే నువ్వు లేచి వెళ్ళు. అమ్మ చారుకు చింతపండు పిండి ఇవ్వమంటుంది.
పిండి ఇవ్వు. లేకపోతే ఏదైనా రుబ్బు రోలులో పచ్చడి రుబ్బి ఇవ్వమంటుంది. రుబ్బి
ఇచ్చిరా”
“నే
వెళ్ళి ఇవన్నీ చేసిస్తాను, నువ్వు హాయిగా మహారాణి లాగా వచ్చి
కూర్చుని తిను”
“చాలా
థ్యాంక్స్ రా! ప్రొద్దున నుండి ఇంకా కాఫీ కూడా తాగలేదు. చాలా బొమ్మలు గీయ వలసి
ఉంది. అందుకనే కూర్చుండిపోయాను. ఇప్పుడు బాగా ఆకలేస్తోంది. అలాగే నా కంచం కూడా
కడిగి పెట్టు. ఇదిగో స్నానం చేసి వచ్చేస్తాను”
పొగరు, అహంకారం కలిసిన ఆ జవాబుతో శివా అనే శివరామ్
ముఖం ఎర్ర బడటంతో పెద్ద స్వరంతో అరిచాడు.
“ఇప్పుడు
లేచి వచ్చానంటే ‘రికార్డు’ పుస్తకమంతా
గాలిపటంలాగా ఎగురుతుంది...జాగ్రత్త!”
“అబ్బో...నీ
చేతులు నా రికార్డు పుస్తకాన్ని గాలిపటంలా ఎగరేసేంత వరకు నా చేతులు ఖాలీగా ఉంటాయనుకుంటున్నావా?”
“ఖాలీగా
ఉంటుందో, బిజీగా ఉంటుందో తెలియదు. ఈ రోజు సాయంత్రం లోపు నీ ‘రికార్డు’ నోట్ పుస్తకం గాలిలో ఎగురుతుందనేది పక్కా
నిజం!”
“నా ‘రికార్డు’ నోట్ పుస్తకాన్ని ముట్టుకో. ఆ తరువాత
చెప్తాను”
“ఏం
చేస్తావే?”
“ఏదో
చేస్తాను. ధైర్యం ఉంటే ముందు నా నోట్ పుస్తకం దగ్గరకు రారా చూద్దాం....”
“ఏమిటే
అక్కడ గొడవ?” అని అడుగుతూ, చేస్తున్న
పనిని వదిలిపెట్టి బాలమ్మ ఎమర్జన్సీ అర్జెంటులాగా హాలులోకి రాగా...గబుక్కున ఇద్దరూ
నోరు మూసుకున్నారు. శివా మళ్ళీ ‘వెన్ ఆల్ అట్ ఒన్స్ ఐ సా
క్రౌడ్’ అని ప్రారంభించ...తిరిగి శృతికా వైపు చూసింది.
“ఏమిటే
అరుపులు ఇక్కడ?”
“ఏమీ
లేదమ్మా! శివా ఏదో డౌట్ అడిగాడు. జవాబు చెప్పాను. అవును...నువ్వెందుకు పిలిచావు?”
“ప్రొద్దున్నే
లేవటంతోనే ఒక నోటు పుస్తకం, పెన్సిలు పట్టుకుని ఇక్కడకొచ్చి
కూర్చుంటావు. నాకు సహాయంగా ఒక్క పని కూడా చెయ్యటం లేదు. కనీసం టైముకు వచ్చి కాఫీ
అయినా తాగేసి వెళ్ళ కూడదా?”
“ఇదిగో
పేర్లు మాత్రం రాసేసి వచ్చేస్తానమ్మా...”
అందంగా ఏరో మార్క్
వేసి పేర్లు రాసి నోట్ పుస్తకాన్ని మూసి, గోడకున్న, తలుపు లేని అలమారులో పెట్టేసి
జస్ట్ లైక్ దట్ శివరామ్ ను మరిచిపోయిన దానిలాగా వంటింట్లోకి దూరింది.
గచ్చు మీద చివరగానూ, ఒంటరిగానూ నిలబడున్న కాఫీ గ్లాసును
చేతిలోకి తీసుకున్న వెంటనే, మొహం కాస్త చిట్లించింది.
“కాఫీ
ఎందుకమ్మా ఇంత నల్లగా ఉంది. మన కామేష్ మొహం లాగా?”
“ఏమిటే...ఏమన్నావు?”-- బాలమ్మ
తరుగుతున్న ఆకు కూరను ఆపేసి, తల ఎత్తి కూతుర్ను చూసింది. తల్లి చూపుల్లో చిన్నగా లేచిన వేడిని అర్ధం
చేసుకుంది శృతికా.
“ఏమీ
లేదు...కాఫీ ఎందుకు ఇంత నల్లగా ఉందని అడిగాను!”
“దానికి
ఏదో ఉదాహరణ వచ్చిందే? ఎవరి మొహం లాగానో ఉన్నదని చెప్పినట్లు
వినిపించిందే?”
గబుక్కున భయం
అనిగిపోయింది శృతికాకు. పాత చిట్లింపు తలెత్త...తల్లిని నేరుగా చూస్తూ చెప్పింది.
“కామేష్
మొహంలాగా ఉన్నదని చెప్పాను. అదెందుకు నీలో ఇంత కోపం తెప్పిస్తోంది? నిజం కూడా చెప్పకూడదా?”
“ఏం
నిజం చెప్పటానికే నువ్విప్పుడు హరిశ్చంద్రుడి అవతారం ఎత్తేవు?”
“నీ
తమ్ముడి మొహం బొగ్గు రంగు...ముట్టుకుంటే అతుక్కునే నలుపు అనే నిజాన్నే!”
“ఏమే...ప్రొద్దున
లేచిన దగ్గర నుండి ఎవరినైనా గొడవకు లాగటమే నీ గుణమా? నా
తమ్ముడి కొడుక్కు బయట కనబడే తోలు మాత్రమే నలుపు. లోపలి మనసు పాల తెలుపు. కొందరు
చూడటానికి ఎర్రగా బుర్రగా ఉంటారు. కానీ, వాళ్ళ మనసులో
అమావాస్య చీకటి పేరుకు పోయుంటుంది”
“నువ్వు
చెప్పే ‘కొందరు’ ఎవరనేది అర్ధమవుతోంది.
ఏమ్మా...కన్న కూతురు కంటే నీకు తమ్ముడి కొడుకే ముఖ్యమైపోయాడు కదా?”
“వాడు
నాకు తమ్ముడి కొడుకు మాత్రమే అయ్యుంటే వాడికోసం ఇంతగా మాట్లాడను. మీ నాన్న
హఠాత్తుగా హార్ట్ అటాక్ వచ్చి చచ్చిపోయినప్పుడు, ఎవరే మన సహాయానికి
పరిగెత్తుకు వచ్చింది? ఆ డిపార్ట్ మెంట్ స్టోర్నుఅదేలాగా
తెలివితేటలతో నిర్వాహం చేయటానికి ఎవరు ఒప్పుకున్నారు? కామేష్
మాత్రం లేకపోతే ఇప్పుడు మనం ప్రశాంతంగా కూర్చుని తినలేము. నువ్వు కాలేజీ గుమ్మం
ఎక్కుండవు. శివా అంత మంచి స్కూల్లో చేరే ఉండలేడు.
అవన్నీ ఆలోచించకుండా
కృతజ్ఞత లేని దానిలాగా మాట్లాడకు! అంతే కాదు నువ్వు వాడ్ని ఇలా మాట్లాడితే అడిగేందుకు
నేను తప్ప ఇంకెవరూ లేరు. జీవితంలో ఒక్క సుఖం కూడా అనుభవించని వ్యక్తే అతను!
ఎప్పుడు చూడూ
తాగొచ్చి ఒళ్ళు హూనమయ్యేలాగా కొట్టే తండ్రి. ఆ హింసను తట్టుకోలేక ఆత్మహత్య చేసుకుంది
తల్లి. ఆ అసహ్యాన్నంతా చూసేసి కూడా తల్లి అంత్యక్రియలు ముగించి తిన్నగా నాతో
వచ్చాశాడే అతను-- ఈ రోజు వరకు ఎదిరించి ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడింది లేదు. నాతోనే
కాదు, ఎవరితోనూ.
నువ్వైనా నన్ను
ఎదిరించి ఎన్నో సార్లు నోరు పారేసుకున్నావు. వాడు నీకంటే పదేళ్ళు పెద్ద. కానీ నా
మాటకు, ఎదురు మాట రాదు.
అలాంటి మంచి మనిషిని పట్టుకుని నోటికి వచ్చినట్టు పిచ్చిగా ఏదీ మాట్లాడకు!”
“నేను
ఎవరినీ ఏమీ అనంటం లేదు! అదేలాగా ఎవరూ నా విషయంలో తల దూర్చక్కర్లేదు. అతను,
‘ఉన్నదే చెప్తాను, చెప్పిందే చేస్తాను,
ఇంకేమీ తెలియదు’ అంటూ నీ దగ్గరకు వచ్చి పాడనీ.
నువ్వు విను. ఎవరు ఎలా ఉంటే నాకేంటి? నేను స్నానం చేసి,
కాలేజీకి వెళ్లే పని చూసుకుంటాను?”
"ఇదిగో చూడు శృతికా...మర్యాద లేకుండా కామేష్ ను అతను, ఇతను అని మాట్లాడితే నాకు చాలా
కోపం వస్తుంది...జాగ్రత్త”
“అవును...అతను
అని చెప్పకుండా నీ తమ్ముడు కొడుకును ఆయన అని చెబితేనా దగ్గరకు వచ్చి ఇంకా జొల్లు కారుస్తాడు.
ఏదో తాళి కట్టిన భార్యను పిలిచేలాగా ఊహించుకుంటాడు...పాపం”
గట్టిగా చెప్పే
ధైర్యం లేక, మెల్లగా
సనుగుతూ దన్నెం మీద మడత పెట్టి వేసున్న లంగా, ఓణీని పొడవైన
కర్రతో తోసి, తీసుకున్నప్పడు రోజూ పడుతున్న విసుగు ఆ రోజు
కూడా శృతికాను ఆవహించింది!
కొంచంగా వెలిసిపోవటం
మొదలుపెట్టిన పూవులు వేసిన లంగాను చూడటం ఆమెకు ఇష్టం లేకపోయింది.
మళ్ళీ మళ్ళీ లంగా, ఓణినే! చీర కట్టుకుంటాను అని అన్నాకూడా
అమ్మ వద్దని చెబుతుంది. పద్దెనిమిదేళ్ళ వయసు...చీర కట్టుడులో ఇరవై రెండులాగా
చూపించి తల్లిని బయపెడుతుంది.
‘ఇంకా
కొన్ని రోజులు ఇదేలాగ చిన్నపిల్ల లాగానే ఉండు’ అంటుంది.
సరే...చీర వద్దు. మిగిలిన కాలేజీ స్నేహితులలాగా సాల్వార్ కమీజ్, చుడీధార్, మాక్సీ, మిడి అని
ఏదైనా వేసుకోనిస్తుందా? ఒకే ఒక సాల్వార్ కమీజుకు ఆశపడి ఒక
వారం అమ్మ దగ్గర బ్రతిమిలాడింది. ఏడ్చి కూడా చూసింది. ఏమీ కుదరలేదు. కామేష్ కూడా
రెకమండేషన్ కు వచ్చాడు.
అయినా అతని దగ్గర
కూడా బాలమ్మ గట్టిగా...ఖచ్చితమైన స్వరంతో వద్దని చెప్పేసింది.
“ఇదిగో
చూడు కామేష్...దానికి ఇష్టం వచ్చినట్టు మనం దానికి తలవొగ్గి వెళ్ళటం కుదరదు. తాను
ఎర్రగా, బుర్రగా ఉందని...అందంగా ఉన్నామనే గర్వంతో ఏమీ
లేనప్పుడే ఎవరినీ గౌరవించటం లేదు. ఆపై ఇవన్నీ అనుమతిస్తే మనల్ని దుమ్ము
దులిపినట్లు దులిపేస్తుంది. నా దగ్గర ఉన్నంత వరకు లంగా, ఓణీతో
ఉండనీ. ఆ తరువాత పెళ్ళి చేసుకున్న తరువాత దాని ఇష్టం వచ్చినట్లు ఆడనీ. నేను వద్దని
చెప్తానా?”
“అవును...పెళ్ళి
చేసుకున్న తరువాతే సాల్వార్ వేసుకోవాలంటే ఆలోపు నాకు ఆ ఆశే పోతుంది”
“ఆ ఆశ
కూడా పోకూడదు. సాల్వార్ వేసుకోవాలంటే నేనొక దారి చెప్తాను...వింటావా!”
“ఏమిటది?”
“కామేష్
నీ ఇష్టాలన్నిటికీ సరే నంటున్నాడే? అందువల్ల అతన్ని పెళ్ళి
చేసుకుంటానని నీ అంగీకారం తెలిపేసి, ఆ తరువాత సాల్వార్
వేసుకో...లేక గౌను వేసుకో”
ఒక సాల్వార్ కోసం కామేష్
ని పెళ్ళి చేసుకోవటం కుదరదు అనే కారణం వలన ఆ ఆశను తాత్కాలికంగా వదిలిపెట్టింది.
కానీ,
తన జీవితంలో
రకరకాలుగా దుస్తులు వేసుకునే కాలం ఒకటి వస్తుంది అనేది మాత్రం ఖచ్చితంగా నమ్మింది.
తనకున్న అందం అంతా
మామూలు, సాధారణమైన
జీవితంతో ముగిసిపోయేది కాదు. ఇప్పుడున్నట్లే ఒక వంట గది,
హాలు,
ఒక బెడ్ రూమే అని
ఉండబోయేది లేదు.
ఆమె వెళ్ళే చోటు
వసతులున్న చోటు. పొడవైన పోర్టికోలో రెండు, మూడు కార్లు నిలబడతాయి. ఇల్లు మొత్తం సెంట్రల్ కూలింగ్
సిస్టం వసతితో ఉంటుంది. నేల మీద కాలు పెట్టకుండా రత్న తివాచీలు వేసుంటాయి.
వంటవాడిని
పిలవటానికి కూడా ఈమె లేచి వెళ్ళక్కర్లేదు. ఇంటర్ కామ్ లో చెబితే తెల్ల యూనీఫారం
వేసుకున్న ‘బట్లర్’ వేడిగా గదికి కాఫీ తీసుకు వస్తాడు.
వీటన్నిటికీ మూలం ఈ
ఐదడుగుల మూడు అంగులాలు ఎత్తు. మళయాళ మట్టి యొక్క మెరుపులు కలిసిన శరీర రంగు,
చుర చురమని చూసే
చూపు. చెక్కిన వంపు సొంపులు, మొండి తనాన్ని చూపించే గంభీరమైన ముఖం.
మామూలు అందం కాదు.
చూసి చూసి చెక్కిన మిక్కిలి అపురూపమైన శిల్పం లాంటి అందం. తన మొత్త అందం ఒక మధ్య
తరగతి కుటుంబంలో ప్రారంభమయ్యింది...తిరిగి మధ్య తరగతి కుటుంబంలోనే కంటిన్యూ అయి
దాంట్లోనే ముగిసిపోవటంలో ఆమెకు కొంచం కూడా ఇష్టం లేదు.
తన స్నేహితులను
స్టార్ హోటల్ కు తీసుకు వెళ్ళే కాలం ఖచ్చితంగా వచ్చే తీరుతుంది. తన అందానికి ఆశపడి,
డబ్బూ,
అన్ని లక్షణాలూ ఉన్న
యువకుడు ఎక్కడ్నుంచో పృద్వీరాజులాగా గుర్రం మీద వచ్చి ఈ సంయుక్తను ఎత్తుకుని...
“ఏయ్...ఇంకానా
స్నానం చేస్తున్నావు? త్వరగా బయటకు రావే. శివాకి స్కూలు టైము అవుతోంది చూడు.
నువ్వు స్నానాల గదిలోకి వెళ్తేనే గంటసేపు అవుతోంది”
“ఇదిగో
వచ్చాశాను...” తన పగటి కలలలో నుండి బయటకు వచ్చి ఒళ్ళు
తుడుచుకుని, తొందర తొందరగా దుస్తులు మార్చుకుని బయటకు వచ్చింది. తరువాత
నిదానాంగా అద్దం ఎదురుగా నిలబడి అరగంటకు పైనే అలంకరించు కోవటానికి టైము గడిపింది.
ఆ తరువాత,
“అమ్మా...టైమైపోయిందమ్మా.
త్వరగా భోజనం పెట్టు” నాజూకుగా నోరు తుడుచుకుని రెండు,
మూడు పుస్తకాలనూ,
ప్రొద్దున గీసిన
రికార్డు నోట్ పుస్తకాన్నీ ఒక దానిపై ఒకటి
పెట్టుకుని గుండెలకు హత్తుకుని, ఎడంచేత్తో అదిమి పట్టుకుని,
“అమ్మా...వెళ్ళొస్తాను”
గుమ్మం దిగి,
వీధి దాటి,
మైన్ రోడ్డుకు
వచ్చిన తరువాత,
అంతవరకు ఆమె కోసమే
రోడ్డు చివరలో తెల్ల కారులో కాచుకోనున్న అతను చెప్పాడు.
“నేను
చెప్పింది ఈ అమ్మాయినేరా అశ్విన్...”
అశ్విన్ అనే అశ్వినీకుమార్
ఆ విదేశీయ కారు యొక్క ‘రివర్స్ అద్దంలో’ చూస్తూ చెప్పాడు.
“చాలా
బాగుంది. ఫాలో అవు. కొంచం దగ్గరకు వెళ్ళి చూద్దాం!”
కారు చప్పుడు
లేకుండా బయలుదేరి మెల్లగా శృతికాను ఫాలో చేసింది.
Continued....PART-2
***************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి