మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్) (PART-6)
సైకిల్ మీద ఎక్కి
కూర్చోటానికి ముందున్న వేగమూ, ఆందోళనా ఆ తరువాత కామేష్ దగ్గర లేవు. ఆ మరు నిమిషమే
గబుక్కున నిదానానికి వచ్చి సైకిల్ పై నుండి దిగాడు. పక్కనున్న షాపు పక్కగా సైకిల్
స్టాండ్ వేసి నిలబెట్టి గోడవారిగా వెళ్ళి నిలబడ్డాడు.
దూరంగా కారు,
అందులో ఉన్న వాళ్ళూ
కంటికి కనబడినప్పుడు అతనిలో మళ్ళీ నొప్పి, వేదన ఏర్పడింది. మనసులోపల చెప్పలేని హింస ఒకటి తొంగి
చూసింది.
కామేష్ దగ్గర ఒక
దీర్ఘ దర్శనం ఉంది. చూసేటప్పుడే వీళ్ళు మంచి వాళ్ళు,
వీళ్ళు చెడ్డవాళ్ళు
అంటూ గుణం వేరు చేసి అనుమానించే మేదస్సు ఉన్నవాడు. ఇంతవరకు అతని అనుమానంలో తప్పు
ఏర్పడిందే లేదు. షాపుకు వచ్చేవాళ్ళను అతని మనసులోని ఈ స్వరంతోనే కనిపెట్టేవాడు.
“రేయ్
రాఘవా, ఇదిగో ఇప్పుడు వచ్చి వెళుతున్నారే,
అదేరా తెల్ల చొక్కా
ఒకటి వేసుకుని, ఆయన దగ్గర జాగ్రత్తగా ఉండు. ఆ మనిషి చూపే బాగుండలేదు...” అంటూ షాపులో తన కింద పనిచేస్తున్న కుర్రాడి
దగ్గర హెచ్చరిక చేస్తాడు.
అదేలాగానే,
ఒక రోజు మధ్యాహ్నం కామేష్
భోజనానికి వెళ్ళినప్పుడు ఆ మనిషి కత్తి
చూపించి కుర్రాడ్ని బెదిరించి, పచారీ సామాన్లు ఎత్తుకుని పారిపోయాడు.
“శివా...ఎవర్రా
ఇతను? నీతో కలిసి చదువుకుంటున్నాడా?”
శివరామ్ తో ఇంటికి
వచ్చిన కుర్రాళ్ళల్లో ఒకడ్ని మాత్రం చెయ్యి చూపించి విచారించాడు.
“అవును
బావా. ఇతనే మా టీమ్ క్యాప్టన్. డబ్బుగల వాడు. క్రికెట్ బ్యాటు,
స్టంపులు అన్నీ అతనే కొనిచ్చాడు...”
“అలాగా?
నాకెందుకో వాడి మొహం
చూస్తేనే నచ్చలేదు. నువ్వు వేరే టీముకు మారి ఆడు శివా...”
“పొండి
బావా. మీకు అందరి మీద అనుమానమే! వీడు మంచి కుర్రాడు”
ఆ మంచి కుర్రాడి
గురించి తరువాత తెలిసివచ్చింది. స్కూలుకు వెళుతున్నానని ఇంట్లో చెప్పి హోటల్,
సినిమా అని
తిరుగుతున్నాడు. తల్లీ--తండ్రికి తెలియకుండా బీరువాలో నుండి డబ్బులు తీస్తున్నాడు.
ఆ చిన్న వయసులోనే సిగిరెట్టు తాగుతున్నాడు.
ఆ రోజు అనుకోకుండా ఉదయం
పదకుండు గంటలకు షాపుకు వచ్చిన రెగులర్ వ్యక్తితో ‘టిఫిన్’
తినడానికి వెళ్ళిన కామేష్
కు, చెట్టు
కింద ఉన్న బెంచీ మీద శివరామ్ తో అదే కుర్రాడు కూర్చుని సిగిరెట్టు తాగుతున్నాడు.
తాను తాగిన సిగిరెట్టును ఇచ్చి తాగమని శివరామ్
ను బలవంతం చేయ...వాడు “వద్దురా...నాకు భయంగా ఉందిరా...” అంటూ భయపడుతూనే
చేయిజాపే సమయంలో,
అది హోటల్,
పబ్లిక్ ప్లేస్
అనేది మరిచి - తనతో వచ్చినాయన్ని కూడా మరచి -- పొత్తి కడుపు మండిపోగా ఒక్క జంపులో శివారామ్
చొక్కా కాలర్ పట్టుకుని తరతరమని లాక్కుని వచ్చి ఆటోలోకి తోసి తానూ ఎక్కి
కూర్చున్నాడు.
ఇంటికి వచ్చిన
తరువాత తన కోపమూ, ఆవేదన తగ్గేంత వరకు కొట్టాడు. “వద్దు బావా. ఇక మీదట చెయ్యను బావా...” అని శివరామ్ ఏడుస్తున్నా పట్టించుకోలేదు. ఆ తరువాత అతన్ని బలంగా కౌగలించుకుని తాను కూడా
ఏడ్చాడు.
"ఇలా చెయచ్చా శివా?
ఆ కుర్రాడు మంచిగా
కనిపించటం లేదు, వాడితో స్నేహం చేయకు అని నేను అప్పుడే చెప్పానే?
వాడు డబ్బుగల
కుటుంబం పిల్లాడు. బాధలూ, కష్టాలూ తెలియకుండా పెరిగినవాడు. ఎలాగైనా పోతాడు. నువ్వు
అలా కాదు శివా. కష్టపడి సంపాదించి కుటుంబాన్ని కాపడవలసిన వాడివి. నిన్ను నమ్మే అత్తయ్య ఉన్నది. ఆమెకోసమైనా నువ్వు
బాగా చదివి పైకి రావద్దా?
మీ చిన్న పచారీ
షాపును, పెద్ద
డిపార్ట్ మెంట్ షాపుగా మార్చి చూడాలని లేదా? అత్తయ్యను సుఖంగా సోఫాలో కూర్చో పెట్టద్దా?
ఈ ఆశలన్నీ లేకుండా,
చెడు సావాసాలు
పెట్టుకుంటే, దిక్కు తెలియక చెడిపోవా?
అలా వెళ్ళొచ్చా
చెప్పు...”
“లేదు
బావా. ఇక మీదట ప్రామిస్ గా నేను అలా చేయను. ఆ కుర్రాడితో స్నేహం చేయను...”
శివారామ్ తన తప్పును
తెలుసుకుని మనసును మార్చుకునేటట్టు చేశాడు. ఆ తరువాత ఎప్పుడూ శివారామ్ మీద నిఘా
వేసి ఉంచాడు.
మనుషులకు మాత్రమే
కాదు...ఈ చేష్టకు తరువాతి చేష్ట ఏ విధంగా ఉంటుంది అని ఊహించే దూరపు చూపు ఉన్నవాడు.
అందువలన బాలమ్మ అతన్ని అడగకుండా ఏదీ చెయ్యదు. ఇంట్లో జరిగే ప్రతి విషయంలోనూ కామేష్
డైరక్షన్ ఉండాలని అనుకుంటుంది.
“తమ్ముడూ...ఈ
రోజు ఏం వంట చేయమంటావు?”
"చివరింటి రత్తమ్మ ఈ గొలుసును అమ్ముతుందట. కొనుక్కోవచ్చా
చూడు కామేష్”
“ఏం
తమ్ముడూ, ఏ శనివారం పూజ చేద్దం చెప్పు...?
“పండగ వస్తోందే...ఎటువంటి బట్టలు తీసుకోవాలో వెళ్ళి
తీసుకొచ్చేద్దామా?”
ఇలా ప్రతి దానికీ కామేష్
అభిప్రాయం, నిర్ణయం అడిగి నడుచుకోవటానికి కారణం అతను ఏది చేసినా
కరెక్టుగా ఉంటుంది అనే నమ్మకం. వెనుక రాబోయే కష్టం గురించి ముందే ఆలొచించగల దీర్ఘ
దర్శి. రేపు ఇది జరుగుతుంది అని చూడ గలిగే దూరపు చూపు గలవాడు.
ఆ చూపు అప్పుడు
కారులో కూర్చున్న ఇద్దరు యువకులూ మంచి వాళ్ళు కాదని హెచ్చరించింది. వాళ్ళ చూపుల్లో
స్పష్టత లేదు. మొహంలో ప్రశాంతత లేదు. అన్నిటికంటే వయసుకు మీరిన వృద్దాప్యం
తెలుస్తోంది. డబ్బులున్న పొగరు బయలుదేరుతోంది. అందులోనూ డ్రైవర్ సీటుకు పక్కన
కూర్చున్నతను శృతికా ను చూసిన చూపు...పెదాలు చప్పరిస్తున్న నవ్వు.
ప్రామిస్ గా అతను
మంచి విధంగా స్నేహం చేయటం లేదు. అతని ఆలొచనలలో మంచి లేదు. ఇది అర్ధంకాక శృతికా
ఎందుకు వీళ్ళతో కారులో వచ్చి దిగి, వాళ్ళను కాచుకోనుండమని చెప్పి ఇంటికి పరిగెత్తింది?
మనసులో కపటం లేకపోతే
ఇంటి వాకిలికే వెళ్ళి దిగుండచ్చే...?
కారు నుండి
దిగుతున్నప్పుడు శృతికా మొహంలో కనబడ్డ ఆనందం, కళ్ళల్లోని వెలుగు. పెదవుల మీద మెరిసిన మెరుపు. చెంపలు
ఎర్రబడటం...ఏదీ అబద్దం కాదు. భ్రమ కాదు. కల్పన కాదు. ఇలాంటి సంతోషంలో ఇంతవరకు ఆమెను
చూసిన జ్ఞాపకం లేదు.
ఈ సంతోషమూ,
నవ్వు,
వీళ్ళ పరిచయము
మంచికి కాదు అని తన మనసు తెలుపుతున్నట్టు, ఆమెతో చెబితే వింటుందా?
అలాగే
ఒప్పేసుకుంటుందా? హోటల్ నుండి లాకొచ్చి శివారామ్ ను కొట్టినట్టు ఈమెను ఎందుకు
కొట్టలేకపోతున్నాను?
వాడు...అబ్బాయి.
వయసులో చిన్నవాడు. అన్నిటికంటే ముఖ్యం అతను భయస్తుడు. అహంకారమూ,
పొగరూ,
నేనూ అనే గర్వమూ
లేని వాడు. ఏది చెప్పినా విని అనుకువగా నడుచుకునేవాడు.
కానీ,
శృతికా అలాంటిది
కాదు. తన వలన ఏదైనా సాధ్యమే నన్న మొండి ధైర్యం,
తన అందం మీద విపరీత
నమ్మకం కలిగినది. ఎవరై ఉన్నా సరే...ఆ అందానికి తన కాళ్ల కిందకు వచ్చి పడతారు అని
అనుకునేది. ఏదో ఒకటి పెద్దదిగా తన కోసం కాచుకోనున్నట్టు,
ఆ రాజభవనం తలుపు
తెరుచుకునేంత వరకూ ఈ ఇల్లు తాత్కాలికంగా నివసించే గృహంలాగా భ్రమ పెంచుకుని ఉన్న
అమ్మాయి.
అదంతా ఉత్త భ్రమేనని
ఎవరూ ఆమె దగ్గర సలహా ఇవ్వలేరు. ఒకవేల అదే నిజమనుకున్నా,
ఖచ్చితంగా ఇప్పుడు
కారులో తీసుకు వచ్చి దింపిన, ఆ జుట్టు చెదిరిపోయున్న యువకులు దానికి కారణ కర్తలుగా
ఉండరు. అంటూ తన మనసులో, లోతుగానూ, బంకలాగానూ అతుక్కు పోయిందన్న తన అభిప్రాయాన్ని ఎత్తి చెప్పినా
ఆమె వినిపించుకోదు.
అలాంటి మనిషి దగ్గర
ఇంకా కూడా తన మనసు పట్టుదలగా చెప్పాలనుకుంటున్నది తలుచుకుని బాధపడ్డాడు.
“అత్తయ్యా...
శృతికాకు మంచి చోటు చూసి పెళ్ళి చేసేయాలి...” అని చెప్పి
ఇద్దరు, ముగ్గురు వరుళ్లను చూసి వచ్చినా మనసులో ఎక్కడో ఒక మూలలో ఏదో
ఒకరోజు, ఈమె
నాకు ‘ఎస్’ చెప్పవచ్చు అన్న నమ్మకం అతనిలో మిగిలున్నది. అయినా కానీ,
అతను దాన్ని బయటకు
చూపకుండా ఆమెకు పెళ్ళి సంబంధాలు వెతుకుతూ వస్తున్నాడు. చూసిన మూడు సంబంధాలూ వసతి
గలవే. ఒకబ్బాయి బి.కాం. చదివి, బ్యాంకులో ఉద్యోగం చేస్తున్నాడు.
“అరె...నేనే
‘బి.ఏ’
చదువుకున్నాను. నాకు
బి.కాం చదువుకున్న కుర్రాడేనా?” అంటూ ఆ వరుడ్ని వద్దని చెప్పింది శృతికా.
తరువాత ఒక వకీలు.
“అవునూ...ఎటు
చూసినా, ప్రతి మూలా ‘కేసు’
రాదని కాచుకుని ఒక
వెయ్యిమంది వకీళ్ళు ఉన్నారు. ఈ లక్షణంలో పెళ్ళికి ఇద్దరు చెల్లెల్లు రెడీగా ఉన్నారు...నేను
చేసుకోను...”
మూడోది కాలేజీ
లెక్చరర్. దాన్ని కూడా వద్దని చెప్పింది. ఫోటోను జాపిన వెంటనే,
“ఈ మొహానికి పెళ్ళి
ఒకటే బాకీ” అని
గొడవకు వచ్చింది.
“అవును...నేను
తెలియక అడుగుతున్నా కామేష్...”
శివారామ్ లాగా శృతికా
కామేష్ ని ‘బావా’ అంటూ పిలవటం లేదు. మొదటి నుంచీ కామేష్! బాలమ్మ కూడా ఆ
విషయంగా కూతుర్ని రహస్యంగా ఖండించింది.
"నాకు నిజంగానే
మీరు వరుడ్ని చూస్తున్నారా?"
అతను దెబ్బ
తిన్నవాడిలాగా ఆమెను తలెత్తి చూసి అడిగాడు. “ఎందుకు అలా అడుగుతున్నావు శృతీ?”
వెంటనే ఆమె ముఖం
ఎర్రబడింది. మాటలు వేడిగా వస్తాయి.
"ఇదిగో
చూడండి... శృతీ, గీతీ అంటూ ముద్దు పేరంతా నాకు వద్దు. నేను మిమ్మల్ని కామేష్
అని పూర్తి పేరు పెట్టి పిలిచేలాగా, మీరూ నన్ను శృతికా అని పూర్తి పెట్టి పిలవండి. ఏమిటి...?"
"సరే..." అంటూ కింద పెదవిని బిగబెట్టుకుంటాడు ఇతను.
ఆమె కంటిన్యూ
చేస్తుంది. "నాకెందుకో మీరు కావాలనే ఇటువంటి వరుళ్లను చూస్తూ వస్తున్నట్టు
అనిపిస్తోంది. అప్పుడే కదా ఒక్కొక్క వరుడ్నీ కాదనుకుని,
చివరికి మనసు
విసుగుపుట్టి మిమ్మల్నే పెళ్ళి చేసుకుంటానని అనుకుంటున్నారనుకుంటా"
గబగబా అతని మొహం
ఎరుపెక్కింది. చుర్రుమని కోపమూ, అవమానమూ తల ఎత్త...ఉద్రేకంతో మాట్లాడాడు.
“ఇదిగో
చూడు శృతికా. నాలో అలాంటి ఆశ ఇంతవరకు ఉన్నది నిజమే! కానీ,
ఈ నిమిషం నుండి ఆ ఆశ
చచ్చిపోయింది. ప్రామిస్ గా చెబుతున్నా...ఇకమీదట నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోవాలనే ఆలొచన
కూడా నాలో తొంగి చూడదు. నేను నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోను అని కావాలంటే నీకు వాగ్ధానం
చేసిస్తాను”
“ఏదీ
చేయండి...”
ఆమె చెయ్యి జాపిన
వెంటనే ఆ చేతిని తోసేసి, కూతురి చెంప మీద గట్టిగా ఒక దెబ్బ వేసింది బాలమ్మ.
“లోపలకు
వెళ్లవే...అనుకువ అనేది లేకుండా నీ ఇష్టం వచ్చినట్టు మాట్లాడుతున్నావు?”
“ఇప్పుడు సంతోషంగా ఉందా?
మనసు సంతోష పడుతోందా?
ఒకే రాయితో రెండు
కాయలు. వాగ్ధానం చేసివ్వకుండా ఉండటమే కాకుండా,
అమ్మ చేత దెబ్బ కూడా
తినిపించారు...”—కామేష్
ను చూసి ఆమె ఓర్పు నశించ అరిచింది శృతికా.
“ఏయ్...” అంటూ కూతుర్ని కోపంగా చూసిన బాలమ్మను శాంతింప జేశాడు ఇతను. “ప్లీజ్...మీరు కొంచం శాంతంగా ఉండండి అత్తయ్యా. ఇదిగో చూడు శృతికా...చేతిలో
చెయ్యి వేసి చెబితేనే వాగ్ధానం కాదు. నోటితో చెప్పి,
మనసులో అనుకున్నా
కూడా వాగ్ధానమే! అయినా కానీ, నేను ఇదిగో అత్తయ్య తలమీద కొట్టి ప్రామిస్ చేస్తున్నా. ఏ
సంధర్భంలోనూ, ఏ కారణం చేత నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోను...చాలా?”
“చాలు!” అంటూ ప్రశాంతతో పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచింది శృతికా. దేంట్లో నుండో విడుదల
చేయబడ్డ స్వాతంత్ర భావంతో లోపలకు వెళ్ల,
“దానికి
బుద్ది లేదంటే...నీకు కూడానా కామేష్
బుద్ది లేకుండా
పోయింది?”
ఈమె తనకు లేదు. నేను
పెళ్ళి చేసుకోబోయేది లేదు. అయినా కూడా అతను బాధ పడ్డాడు. అత్తయ్య కుటుంబానికున్న
పేరు, ప్రతిష్ట,
గౌరవమూ అన్నీ
కాపాడబడాలి. అద్భుతమైన అందం, తెలివితేటలూ నిండుగా ఉన్న పడుచుపిల్ల జీవితం పాడవకూడదు. ఈ
యువకుల దగ్గర నుండి ఆమెను కాపాడే తీరాలి.
శృతికాను ఆ యువకులు
ఇంటి వరకు తీసుకువచ్చి వదిలుంటే సగం అనుమానం తగ్గుంటుంది. కానీ ఆ యువకులు ఇంటి
వాకిట్లో దింపలేదు. ఆమె కూడా కారులో నుండి దిగి భయంతోనూ,
ఆందోళనతోనూ...తనని ఎవరైనా
చూస్తున్నారేమో అని చూసి ఆ తరువాతే నడుస్తోంది.
మామూలుగా కారులో
వచ్చి దిగేటట్టు అయితే ఇలాంటి భయమూ, ఆందోళన అవసరం లేదే!
అందులోనూ ఈ సమయంలో
కాలేజీలో ఉండాల్సిన ఈమె, ఎందుకని ఇంటికి వచ్చింది?
ఈ యువకులు
కాచుకోనుండటం చూస్తే ఆమె తిరిగి వస్తు…
అతను అనుకుని ముగించేలేపు
ఇంకో లంగా, ఓణీతో తలవంచుకుని గబగబా నడుచుకుంటూ వచ్చిన శృతికా,
మళ్ళీ కారు ఎక్కటంతో,
కారు బయలుదేరింది.
మరుక్షణం... కామేష్
పరిగెత్తుకు వెళ్ళి సైకిల్ స్టాండు తీసి ఎక్కి తొక్కాడు. అయినా కానీ,
కారు వేగానికి
దాన్ని వెంబడించడం సాధ్యం అవకుండా పోయింది. వాళ్ళు ఆమె కాలేజీకి వెళ్ళుండచ్చని అనే
అనుమానంతో అతను కాలేజీ వాకిలిలో సైకిల్ దిగి తాళం వేసినప్పుడు చొక్కా...చెమటకి తడిసి
వీపుకు అతుక్కుని ఉన్నది. ఎండకు మొహం మరింత నల్లబడి వార్నీష్ కొట్టిన కొత్త నల్ల చెక్కలాగా
తలతలమంటున్నది.
కాలేజీ కాంపౌండులో ఆ
తెల్ల కారో, యువకులో కళ్ళకు కనబడలేదనేది గమనించి కామేష్ ఒక్క క్షణం
తడబడి ఆలొచించాడు. తరువాత విచారించుకుంటూ శృతికా క్లాసుకు వెళ్ళి అడిగినప్పుడు,
“ఆమె
ఈ రోజు కాలేజీకే రాలేదు...” అని సమాధానం దొరక,
కామేష్ అలాగే షాకై
నిలబడ్డాడు!
Continued....PART-7
*********************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి