మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్) (PART-4)
“రేయ్
అశ్విన్...నీ లిస్టు ప్రకారం ఇది ఎన్నోది?”
రమణ ప్రశ్నకు అశ్వినీకుమార్
దగ్గర నుండి జవాబు రాలేదు!
“దగ్గర
దగ్గర ఇది యాభైయవదిగా ఉంటుందా?”
దానికి కూడా జవాబు
రాకపోవటంతో తలతిప్పి అశ్విన్ ను చూశాడు రమణ...ఏదో ఆలొచనతో కొద్ది దూరంలో నడుస్తూ
వెళ్తున్న శృతికానే చూస్తున్నాడు అశ్వినీకుమార్.
కొద్దిగా
వెలిసిపోయున్న, పొట్టిగా
ఉన్న లంగాతోనూ, ఓణీతోనూ ఉన్న ఆమె అందం అతన్ని ముగ్దుడ్ని
చేసింది. పాల తెలుపు రంగులో ఉన్న పాదాలు నలుపు ‘స్ట్రాప్’
వేసున్న చెప్పులతో చిన్న చిన్న కుందేళులాగా తుళ్ళినై. తలతలమంటున్న
మొహం ఆ వానాకాలపు ఆకాశం యొక్క మసకగా ఉన్న సూర్యుడి వెలుతురుకే మెరిసిపోతుంది. మంచి
ఎత్తు. పెద్ద పెద్ద కళ్ళు. మెరుగులు దిద్దుకున్న ముఖం. ఆమె కొంచం మొండి పట్టుదలగల మనిషే నన్న రూపాన్ని
చూపింది.
ఆ మెండి పట్టుదల
ఆమెకు అందంగానే ఉంటుంది అని అనుకున్నాడు అతను. ఎర్ర రంగు లంగా, ఓణీలో పెద్దగా పూసిన క్రోటన్ ఒకటి బంగారంతో
కాళ్ళూ-చేతులూ మొలచి నడిచి వెళుతున్నట్టు తెలియ...తనని పూర్తిగా మరిచిపోయిన
వాడిలాగా కారులోపల కూర్చోనున్నాడు అశ్విన్.
రెండు సార్లు అదే
ప్రశ్న అడిగినా సమాధానం రాకపోవటంతో...కారును పక్కగా ఆపి అశ్వినీకుమార్ భుజాలను
పట్టుకుని ఊపాడు రమణ. “ఏమిట్రా ఆలొచన?” అని నుదుటిని చిట్లించుకుని అడగ,
అతను ఇంకా ఆ ఆశ్చర్యంలో నుండి తేరుకోలేని వాడిగా చెప్పాడు.
“ఇలాంటి
ఒక అందాన్ని ఇంతవరకు నేను చూసిందే లేదురా"
రమణ నవ్వాడు.
“చూడాలనే
కదా ఇప్పుడు నిన్ను పిలుచుకు వచ్చింది”
“ఈ
ఎర్రటి డ్రస్సులో ఆమెను చూస్తుంటే ఎప్పుడో చదివిన కవిత జ్ఞాపకానికి వస్తోంది”
“కవితనా...?
అరే...అటువైపు కూడా నువ్వు తిరిగి చూశావా?”
“లేదురా!
మన రామ సుబ్రమణ్యం ఒక రోజు ఏదో పత్రికను కాలేజీకి తీసుకువచ్చాడు. నేను తీసుకుని
పేజీలు తిప్పితే మనకు అర్ధంకాని సాహిత్య వాక్యాలు. అయినా కానీ, అందులో చదివిన ఆ రెండు వాక్యాలు మాత్రం మనసులో లోతుగా పాతుకు పోయింది”
“ఏమిటా
వాక్యాలు?”
“ఎత్తుకెళ్ళిపోతానే...నీ
మనవరాలుని...”-- అంటూ బుర్ర గోక్కున్నాడు అశ్విన్.
“మంచి
వాక్యాలు. అందువలనే నీ మనసును విడిచిపోనంటోంది. అవునూ...ఇప్పుడు ఈ ఆపిల్ పండును
ఎత్తుకుని వెళ్దామని చెబుతున్నావా...?”
“అదే
ఆలొచిస్తున్నా. ఈమె వచ్చిన ఇల్లు, వీధి, వెలిసిపోయిన పొట్టి లంగాను చూస్తుంటే బగా ‘మిడిల్
క్లాస్’ లాగా అనిపిస్తోంది?”
“అనిపించటమేమిటి?
పక్కా లో మిడిల్ క్లాసే! మామూలు మధ్య తరగతి వర్గం. కుటుంబం. తండ్రి లేడు. తల్లి మాత్రమే. ఒకే ఒక తమ్ముడు. మావయ్య కొడుకో,
అత్తయ్య కొడుకో ఒకడు ఇంట్లో
ఈమెకొసం కాచుకోనున్నాడు. పచారీ కొట్టు నడుపుతున్నాడు. మంచి బొగ్గు నలుపు రంగులో
ఉన్నా, శోభన్ బాబూలాగా తల దువ్వుకుంటాడు...తెల్ల పంచ,
తెల్ల చొక్కాలో ఉంటాడు. నల్లగా ఉన్నా మొహం లక్షణంగా ఉంటుంది.
ఈమెను పెళ్ళి
చేసుకోవాలని వాడికి పిచ్చి ఆశ. కానీ, ఈ అమ్మాయికి అందులో ఇష్టం లేనట్టు తెలుస్తోంది. అతనో ఈమెను చుట్టి చుట్టి
వస్తూ కాపలా కాస్తాడు. గుడ్డును కొడి కాపాడుకుంటున్నట్టు, వీడూ
ఈ అమ్మాయిని చూసుకుంటాడు. ఆ కోడిని మోసం చేసే ఈ గుడ్డును తీసుకురావాలి”
“అవునూ...ఇన్ని
వివరాలు ఎలా సేకరించావు?”
“నాకు
ఇంకేం పనుంది చెప్పు? ఏ ఇంట్లో అందమైన అమ్మాయి ఉంది, ఎక్కడ చదువుతోంది. ఎవరెవరు ఆమెతో ఉంటున్నారు, పూర్వోత్తరం
ఏమిటి...ఇవన్నీ కనిపెట్టే పని తప్ప నాకు వేరే పనేముంది చెప్పు?”
“ఇన్ని
కనిబెట్టి ఏమిటి లాభం...ఈ అమ్మాయి మనకు లొంగుతుందనే నమ్మకం నాకు లేదు”
“లొంగుతుందని
ఇప్పుడు ఎవరు చెప్పారు? పక్కా మధ్య తరగతి బాబూ. డబ్బులిచ్చి
దేన్నీ సాధించలేని పరిస్థితుల్లో ఉన్నందువలన ఇంకా పాప పుణ్యాలకు జంకే జన్మలు.
సాయంత్రం ఆరు గంటలకు దీపాలు పెట్టేస్తే బయటకు రాని జీవులు. పాతివ్రత్యము వాళ్ళకు
ఇవ్వబడ్డ వజ్రాల నెక్లస్ అనే ఆలొచనలో జాగ్రత్తగా తాళం వేసి కాపాడుకునే ఆత్మలు. అంత
సులభంగా లోపలకు దూరి దొంగతనమో...ఎత్తుకుని పోవటమో కుదరదు”
“అదిసరే...ఆమె
పేరు ఏమని చెప్పావు?”
“నేనింకా
చెప్పలేదే...”
“చెప్పకపోతే
ఇప్పుడు చెప్పి తగలడు”
“అంత
సులభంగా చెప్పేస్తానా? ఏమై ఉంటుందో నువ్వే కొంచం ఆలొచించు”
“అవును...పెద్ద
పజిల్ చూడు. దీనికొసం కూడా ఆలొచించాలా! ఇప్పుడు నువ్వు పేరు చెప్పలేదనుకో...నీ
పళ్ళు రాలిపోతాయి”
“సరే...కోపగించుకోకు!
చెప్పేస్తాను...పేరు శృతికా”
“ఏమిటి... మళ్ళీ
చెప్పు?”
“శృతికా.
పిలిచేది శృతి”
“ఒక
మిడిల్ క్లాస్ ఇంత అందం తట్టుకుంటుందారా?”
“తట్టుకోదు...తట్టుకో
కూడదనే మన కళ్ళల్లో పడింది”
“ఇప్పుడు
ఆమె మన కళ్ల నుండి తప్పుకుంటోంది. బండి తీయరా -- మెల్లగా ఫాలో చేసుకుంటూ పో. మాట్లాడుకుంటూ
వెనుకే వెళదాం”
“ఎలారా
ఈమెను మన దారికి తీసుకువచ్చేది?”
“దానికి
ఒకే ఒక దారే ఉంది”
“ఏమిటది?”
“ఇలాంటి
కట్టుబాట్లతో పెరిగే ‘మిడిల్ క్లాస్ టీన్ ఏజ్’ అందగత్తెలందరూ ఒక చోట గబుక్కున పడిపోతారు. అదేం చోటు...చెప్పుకో చూద్దాం”
“నువ్వే
చెప్పు”
“అంతా
నేనే చెప్పేస్తే. ఆ తరువాత నువ్వెప్పుడురా ఆలొచించేది?”
“ఆలొచన
చెప్పటానికీ, దారి చెప్పటానికే కదా శకునిలాగా నిన్ను నాతోనే
ఉంచుకున్నాను”
“సరే
ధుర్యోధనా...నాకు తెలిసిన ఒకే ఒక దారి, నువ్వు ఆమెను
ప్రేమించటమే”
“ప్రేమించటమా!” -- అధిరిపడ్డ అశ్వినీకుమార్ రమణను చూడ...వాడు నవ్వుతూ మాట్లాడాడు.
“అవునురా...ఈ
రోజు నుండి నువ్వు ఆమెను ప్రేమించబోతావు!”
“రబ్బిష్!” అంటూ మొహం చిట్లించాడు. “ప్రేమా లేదు...గీమా లేదు!
నతింగ్ డూయింగ్. ఐ హేట్ ఉమన్. మీ నాన్నను నువ్వు హేట్ చేస్తున్నట్టే, ఆడ జాతినే నేను హేట్ చేస్తున్నా. నాకు మాత్రం మంత్ర శక్తి ఉంటే, ఈ లోకంలో ఆడ జాతే ఉండకూడదు. మొత్తంగా నాశనమైపోవాలని శపిస్తాను”
“ఇప్పుడు
మాత్రం ఏం చేస్తున్నావు? శాపం ఏదీ ఇవ్వకుండానే నాశనం
చేస్తూనే ఉన్నావు కదా? పోతే పోనీ! ప్రేమించటం అంటే నిజంగా
ప్రేమించటం కాదురా...జస్ట్ నటన!
ప్రేమించి పెళ్ళి
చేసుకోబోతున్నావన్న భావం ఏర్పరిస్తేనే వీళ్ళంతా మన వలలో సులభంగా పడతారు. ఈ ‘మిడిల్ క్లాస్’ అమ్మాయల
దగ్గర ఈ సైకాలజీ బాగానే వర్క్ చేస్తుంది. అందులోనూ కాలేజీలో చదువుతున్న అందమైన
అమ్మాయల దగ్గర ఇంకా సులభంగా వర్క్ అవుతుంది.
వాళ్ళ అందాలకు ఏదో
దేవలోకం నుండి దేవకుమారుడు ఒకడు వచ్చి సం యుక్తను ఎత్తుకెళ్ళిన పృదివీరాజు లాగా
తమని ఎత్తుకెళ్ళటానికి ఎవరో వస్తారని అనుకుంటూ ఉంటారు. ఆ కలలోనే జీవిస్తూ ఉంటారు.
అందువలన డబ్బుగల యువకుడు, అందమైన వాడు తమ అందం మత్తులో పడి ప్రేమిస్తునట్టు చెప్పిన వెంటనే, అంతే వాళ్ళు మహా కుషీ అయిపోతారు.
అందులోనూ పెళ్ళి అనే
ఎరను నువ్వు మాటి మాటికీ చూపిస్తే చాలు. గబుక్కున చిక్కుకుని తననే త్యాగం
చేయటానికి కూడా ఖచ్చితంగా రెడీగా ఉంటారు. ఇప్పుడు మనకు కావలసింది ఆ త్యాగమే. అది
మాత్రమే. దానికోసం కొంచం నటించవలసి ఉంది. అంత పెద్ద నటి యొక్క కొడుకు నువ్వు --
నీకు నటించటం చెప్పివ్వాలా?”
“రేయ్...” అంటూ ఆగ్రహంతో చూశాడు అశ్వినీకుమార్. “అమ్మను గుర్తు
చేయకు...”
“లేదురా...తప్పు
తప్పు. కావాలంటే నేను చెంపల మీద వేసుకుంటా. దానికొసం నువ్విప్పుడు ‘డ్రాకులా’ లాగా మారిపోకు! అవును...ఆ అమ్మాయిని
ఇప్పట్నుంచే ప్రేమించటం మొదలు పెడదామా?”
“మొదలు
పెడదాం. కానీ, ఆమె నమ్ముతుందా?”
“నమ్మేటట్టు
నటించటం నీ వంతు. అదెలా చేస్తావో నీ టాలెంట్!”
“ఒక
వేల...ఆ బొగ్గు మనిషి పేరు ఏమని చెప్పావు?”
“ఎవర్రా?”
“అదేరా!
ఆమె మావయ్య కొడుకో, అత్తయ్య కొడుకో ఆమెను కాపాడుతున్నట్టు
చెప్పావే?”
“అతని
పేరా... కామేష్ రా"
“అతన్ని
ఈమె ప్రేమిస్తున్నట్టయితే...”
“అతన్నా?
...’నెవర్!’ అలా ఎమీ అనిగిపోయి మెడవంచి తాళి
కట్టించుకునే పిల్ల కాదు. కొంచం పొగరుబోతు ఆడదే”
“పొగురుబోతు
అమ్మాయి అంటే నాకు చాలా ఇష్టం”
“నాక్కూడా!”
“రేయ్...”
“ఎందుకురా
కోపగించుకుంటావు? అగ్రీమెంట్ ప్రకారం ష్యార్ ఇవ్వాలి. అలా
అయితేనే ఫర్ దర్ గా ప్లాను వేసి ఇస్తాను”
“సరి...సరి...తరువాత
ఏమిటి? అదిగో ఆమె కాలేజీలోకి వెళ్లబోతోంది”
“అంత
సులభంగా వెళ్ళ నిస్తానా? ఇదిగో చూస్తూ ఉండు”
కారు వేగాన్ని పెంచి, శృతికాను చేరుకుని, పక్కన
నిలబడున్న వర్షం నీటిని దాటుతున్నప్పుడు, వర్షం నీరు,
బురద ఆమె మీద చిందాయి. ఆమె డ్రస్సంతా తడిసిపోయింది. బురద పడింది.
తలెత్తి కోపంతో చూస్తున్న శృతికా దగ్గరకు రివర్స్ లో వచ్చారు.
రమణ చెప్పిచ్చినట్టే
అందంగా నవ్వుతూ “ఐయాం
సారీ...వెరి వెరి సారీ...” -- చెబుతూ కారులో నుండి దిగాడు అశ్వినీకుమార్!
Continued-5
*********************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి