మిణుగురు పురుగులు…(సీరియల్) (PART-5)
ఆ రోజు శృతికాకు అత్యంత
ఇష్టమైన రచయతతో ‘ఓపన్ టాక్’ ప్రొగ్రాం ఉన్నది. మధ్యాహ్నం రెండు గంటలకు కాలేజీ కల్చరల్
హాలులో ఏర్పాటు చేయబడింది. దానికోసమే బెంగళూరు నుండి ఆయన వచ్చాడని మాట్లాడుకుంటున్నారు.
ఆయన రచనలు చదివే, ఆయన యొక్క అతిపెద్ద ఫ్యాన్ గా మారిన శృతికా ఆయన్ని
అడగటానికి చాలా ప్రశ్నలు మనసులోనే రాసుకుని వచ్చింది.
తాను అడిగే
ప్రశ్నలతో ఆయన ఆశ్చర్యపడాలి అని అనుకుంది. కానీ,
“ప్రశ్న వేసే
ఆయన్ని ఆశ్చర్యపరచాలా?”
అనే ఆలొచన కూడా
వచ్చింది. లేచి నిలబడితేనే చాలదా? ఎదుటి వాళ్ళు ముగ్ధులవరు?
అందులోనూ ఇంత
గ్లామర్ గా కథలు రాసే అయన ఖచ్చితంగా అందాన్ని ఎంజాయ్ చేసే రసికత్వం కలిగినవారుగా
ఉంటారు. వెయ్యి మంది మధ్యలో ఆయనకు సపరేటుగా కనిపించే తన ముఖం,
ప్రియమైన ఆ రచయతను
ఆకర్షించ కుండా పోదు!
ఆ నమ్మకంతోనే తన బంగారు
రంగును ఇంకా పెంచి చూపించాలని మంచి ఎరుపు రంగులో లంగా,
ఓణీ వేసుకుని
వచ్చింది. దాని మీద ఇప్పుడు వర్షం నీరు, బురద విసిరివేయబడి ముద్దలాగా తడిసి పోయింది. దానికి కారణమైన
ఆ తెల్ల రంగు కారును కోపంగానూ, ఏడుస్తూ తలెత్తి చూసినప్పుడు...అది వెనుకే వచ్చి దగ్గరగా
నిలబడ్డది.
ఆమె కోపంతో ఏదో
అడుగుదామనుకుని నోరు తెరిచినప్పుడు ‘ఐయాం సారీ...సో వెరి వెరి సారీ’
-- చెబుతూ కారులో నుండి దిగివచ్చిన యువకుడ్ని మౌనంగా చూసింది.
బ్లూ కలర్ ప్యాంటు,
పైన...గీతలు గీతలుగా
వేసుకున్న విదేశీ టీ షర్ట్. అమితాబచ్చన్ క్రాపు. జీతేంద్రా ముఖం,
కురకురా చూస్తున్న
ప్రకాశమైన కళ్ళు, మెడలో బంగారు గొలుసు, గోలుసులో ఉన్న డాలర్ ఐ.లవ్.యూ చెప్ప,
ఈమె మళ్ళీ తన
కోపాన్ని గుర్తుకు తెచ్చుకుని అడిగింది. “ఏమిటి మిస్టర్...కారు పెట్టుకుంటే,
పొగరుతో రోడ్డు మీద
నడుచుకుంటూ వెళ్ళేవారందరి మీదా బురదా, నీళ్ళూ ఎత్తి పోస్తారా?”
అశ్వినీకుమార్ నిజంగానే
బాధపడుతున్నట్టు మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు. “ఐ యాం ఎక్స్ ట్రీం లీ సారీ. నేను నడిపుంటే నిదానంగా
వచ్చుంటాను. ఇతను నా ఫ్రెండ్. కొత్తగా కారు నడపడం నేర్చుకుని ఆదుర్దాతో ఇలా
చేశాడు. అందుకోసం మీ దగ్గర క్షమాపణలు అడుగుతున్నా”
“క్షమాపణలు
అడిగితే సరిపోతుందా? ఇప్పుడు ఈ డ్రస్సుతో నేను ఎలా కాలేజీకి వెళ్లగలను?”
“మళ్ళీ
మళ్ళీ సారీ అడగటం తప్ప నేనింకేం చేయగలను చెప్పండి...కావాలంటే ఒకటి చేద్దాం”
“ఏమిటది?”
“మీకు
ఆక్షేపణ లేకపోతే మాతో కారులో రండి. మీ ఇంట్లో డ్రాప్ చేస్తాం. వేరే డ్రస్సు
మార్చుకున్న తరువాత మేమే తిరిగి తీసుకు వచ్చి వదిలిపెడతాం”
అతను అంత భవ్యంగా
మాట్లాడిన తరువాత తాను కోపగించుకోవటంలో న్యాయం లేదని శృతికా ఏమీ మాట్లాడలేక మౌనంగా
ఉండిపోయింది. అతను షార్ప్ అయిన కళ్లతో తననే చూస్తున్నాడని గమనించింది. మనసులో
అత్యంత రహస్యంగా సంతోషపడింది. చాలా గర్వ పడ్డది.
అతని రూపురేఖలను
నిదానంగా లెక్కవేసింది. ఆకర్షణ గలవాడే. అందగాడే. డీసెంటుగా డ్రస్సు చేసుకోవటం
తెలిసిన వాడే. భవ్యంగా మాట్లాడటం తెలుసున్న వాడు. ముఖమూ, అందులో కనబడే భావమూ చూసేటప్పుడు చాలా
మంచివాడిగా ఉంటాడని తెలుస్తోంది.
ఈ కారు, అతని అవతారం చూస్తే డబ్బుగల వాడు అనేది
స్పష్టమవుతోంది. అలాంటి అతను తన అందానికి ఆకర్షించబడ్డాడని అర్ధమవటంతో చెప్పలేని
సంతోషం ఏర్పడ...’అతనితో వెళ్ళి డ్రస్సు మార్చుకుని తిరిగి
వస్తే ఏమవుతుంది?’ అని ఆలొచించింది.
ఎలాగూ తన అభిమాన
రచయత ముందు ఈ డ్రస్సుతో లేచి నిలబడి ప్రశ్నలడగలేము. పోనీ, నడిచి వెళ్ళి దుస్తులు మార్చుకుని
వద్దామంటే బద్దకం అడ్డు వస్తోంది. గాంధీ బొమ్మ సెంటర్ ఎక్కడ...ఎన్.టీ.ఆర్ నగర్
రాజవీధి ఎక్కడా? అంత దూరం నడవటం కంటే, వీళ్ళతో
పాటూ కారులో వెళ్ళి...పదే నిమిషాలలో తిరిగి రావచ్చు. నల్ల అద్దాలు, ఏసీ కారుతో బ్రహ్మాండగా ఉన్నాడు.
ఎవరై ఉంటాడు ఇతను? ఎవరో పెద్ద డబ్బుగలవారి కొడుకే! ఒక మీటర్
దూరం అవతల నిలబడ్డప్పుడే ‘సెంటు’ వాసన
ముక్కును తాకుతోంది. ఏం ‘సెంటు’ అయ్యుంటుంది?
ఏదైనా విదేశీ రకమే అయ్యుంటుంది -- వెంటనే కామేష్ కొనుకొచ్చే ‘సెంటు’ యొక్క వాసన జ్ఞాపకానికొచ్చి ముఖం
చిన్నదయ్యింది.
ఆ ముఖ కవలికలను
గమనించిన అశ్వినీకుమార్, “ఐయాం సారీ, మాతో పాటూ కారులో రావటానికి మీకు ఇష్టం
లేకపోతే వద్దు. దానికెందుకు మొహం చిట్లించుకుంటున్నారు...?” అని
చెప్పిన వెంటనే గబుక్కున నవ్వేసింది శృతికా.
మొహం చెప్పలేని
సంతోషంలో విచ్చుకోగా అడిగింది “మొహం చిట్లించేనా? నేనా?...ఏదో
ఆలొచనలో ఉంటే దానికి మొహం చిట్లించుకుంటున్నట్టు అర్ధమా?”
“అంతలా
ఆలొచించేంతగా నేను మిమ్మల్ని ఏమడిగాను? కారులో మీ ఇంటి వరకు
వెళ్ళి ‘డ్రస్సు’ మార్చుకుని
వచ్చేద్దాం అనే చెప్పాను. ఇంత చిన్న విషయానికి అంత ఆలొచన అవసరమా?”
“అక్కర్లేదు
! కానీ, ఇది మా అమ్మకు అర్ధమవదే?”
“ఓహో...అమ్మకు
భయపడే పిల్లవా?”
“భయమంతా
ఏమీ లేదు! అమ్మ అడిగే ప్రశ్నలకు జవాబు చెప్పటానికి నిలబడితే...ఈ రోజంతా నిలబడే ఉండాలే
అనే ఆలొచిస్తున్నాను”
“అయితే
ఒకటి చేద్దామా?” -- హఠాత్తుగా జ్ఞాపకానికి వచ్చిన ధోరణితో
అతను అడగ... శృతికా ‘ఏమిటి?’ అన్నట్టు
చూసింది.
“మేము
మీ ఇంటి వరకు రాము. వీధి చివరలోనే మిమ్మల్ని దింపేసి కాచుకోనుంటాము. మీరు డ్రస్సు
మార్చుకుని వచ్చిన తరువాత బయలుదేరి వచ్చేద్దాం. ఏమంటారు...?”
“.........................”
“ఇంకా
ఎందుకు అంత దీర్ఘ ఆలొచన?”
“లేదు...అనవసరంగా
మిమ్మల్నెందుకు ఇబ్బంది పెట్టటం అని చూస్తున్నా”
“బాగుందే
మీరు చెప్పేది! ఇందులో ఇబ్బంది ఏముంది? మీ మీద వర్షం నీళ్ళు,
బురద పడేటట్టు కారు నడపటం మా తప్పు. అందువల్ల ఈ తప్పును సరిచేయాల్సిన
బాధ్యత మాదే కదా...”
అది విని చిన్నగా
నవ్విన ఆమె, “కారు నడిపింది ఆయన. కానీ,
ఇంతవరకు ఆ మనిషి
నోరే తెరవలేదు. మీరేమిట్రా అంటే ఇద్దరికీ కలిపి బాధపడుతున్నారే?”
“భలేవారే! వాడు చాలా భయపడి పోయున్నాడు. అందమైన పెద్ద తామర
పువ్వు--కళ్ళూ--చేతులూ పెరిగి వీధికి వచ్చినట్టు వస్తున్న మీ మీద బురద నీరు పడిందే
నన్న బాధతో మాటలు రాక కొట్టుకుంటున్నాడు”
“ఓ...అలాగా?”
అంటూ ఆమె మళ్ళీ
నవ్వగా, అశ్వినీకుమార్
“వెళ్దామా?”
అన్నాడు.
కారు బయలుదేరి,
గాంధీ బొమ్మ ఎదురుగా
రౌండు తిరిగి వచ్చిన దారే వెళ్ల సీటులో సర్ధుకుని ఆమెను సులభంగా చూస్తూ,
మాట్లాడగలిగే వసతిలో
కూర్చుని ఏమీ తెలియనట్లు అడిగాడు.
“మీ
ఇల్లు ఎక్కడుంది?”
“మెహదీపట్నం వైపు వెళ్లాలి”
“అసీఫ్
నగర్ రోడ్?”
“అవును”
“ఈ
కారును నా పుట్టిన రోజు కానుకగా మా అమ్మ ఇచ్చింది. ఈ ఒక సంవత్సరంలో ఈ రోజే దీని
జన్మ సాఫల్యం అయింది”
“ఎలా?”
“ఇంత అందమైన అమ్మాయి ఎక్కటానికి పెట్టి పుట్టింది కదా”
“ఓ...”-అంటూ ముఖం ఎర్రబడ, సిగ్గుతో తల వంచుకుంది శృతికా.
“మీరు
ఎక్కువగా పోగడుతున్నారు"
“పొగడ్త
కాదు. ఇది వంద శాతం నిజం మిస్...”
ఆమె పేరుకు తడబడ.
“శృతికా...” అన్నది.
“ఏం
చదువుతున్నారు?”
“బి.ఏ”
“ఎన్నో
సంవత్సరం...?”
“రెండు! మీరు...”
“అదే
బి.ఏ. నే! కానీ, మూడో సంవత్సరం”
“ఏం కాలేజీ...”
“హూ...”
“పేరు?”
“సారీ...ఇంకా మేము మా పేర్లు చెప్పలేదు కదా?
నా పేరు అశ్వినీకుమార్.
అందరూ అశ్విన్ అని పిలుస్తారు. వీడు రమణ”
“ఆమె
ఏదో అడగటానికి నోరు తెరుస్తుంటే, రమణ మొదటిసారిగా మాట్లాడాడు. అసీఫ్ నగర్ రోడ్ వచ్చాశాము అశ్విన్...ఇల్లు
ఎక్కడో అడుగు”
ఆమెకు తెలియకుండా అశ్వినీకుమార్ను
చూసి కన్ను గీటాడు. అది గమనించని శృతికా చెప్పింది. "తరువాత వీధిలో తిరిగితే
మూడో ఇల్లు. ఇక్కడ కారాపండి. మీరిద్దరూ ఇక్కడే ఉండండి. ఇదిగో...ఒక్క నిమిషంలో వచ్చేస్తాను”
ఆమె కిందకు దిగిన
వెంటనే అశ్విన్ చెప్పాడు.
“తొందర
లేదు...నిదానంగా రండి...”
శృతికా జరిగి
వెళ్ళటంతో ‘సిగిరెట్టు ప్యాకెట్టు’ తీసి రమణ ముందు జాపి, తానూ ఒకటి వెలిగించాడు అశ్వినీకుమార్.
వీధిలో ఎవరైనా తనను
చూస్తున్నారా అని చూసిన తరువాత శృతికా వేగంగా నడవటం మొదలుపెట్టినప్పుడు...అంతవరకు కొంత దూరంలో
బడ్డీకొట్టు ముందు సైకిల్ తో నిలబడున్న కామేష్ శృతికాను,
ఆ కారును మారి మారి
చూసి మనసు ఆందోళన చెంద,
ఆమె వెనుకే సైకిల్
తొక్కుకుంటూ వెళ్ళాడు!
Continued...PART-6
***************************************************************************************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి