తీరం ముగ్గులు...(సీరియల్)...(PART-12)

 

                                                                                  తీరం ముగ్గులు...(సీరియల్)                                                                                                                                                                  (PART-12)

ప్రదీప్ సముద్ర తీరానికి వచ్చాడు! ఒక చివర్లో కూర్చున్నాడు!

సుజాతా మాట్లాడింది మళ్ళీ మళ్ళీ అతని చెవులకు వినబడుతోంది!

‘ప్రేమగా ఉన్నట్టు పదిహేను రోజులు నటించండి! ఆ ఆనుభవం ఎలా ఉంటుందో చూడండి’

‘ఆలొచించి చూస్తే, వాళ్ళు ఏమిటంత పెద్ద ద్రోహం చేశారు, ఈ ఇంటి మనుషులు’

ప్రదీప్ లేచాడు. మెళ్లగా నడవటం మొదలుపెట్టాడు.

‘నేనూ, నాన్నా వాడి దగ్గర క్షమాపణలు అడగటానికి రెడీగా ఉన్నాం!’

‘ప్రదీప్! మమ్మల్ని క్షమించు నాయనా! మాకు నువ్వు కావాలి! నువ్వే కుటుంబ నాయకుడివిగా ఉండు! అన్ని బాధ్యతలూ తీసుకో! సుజాతాను మా దగ్గర నుంచి వేరు చేయకు!’

వాళ్ళ బ్రతిమిలాట ప్రదీప్ మనసును ఒక విధంగా కదిలించింది!  

చిన్నగా వాన చినుకులు తల మీద, ముఖం మీద, భుజాల మీద పడ్డాయి! కానీ అవి అతన్ని బాధించలేదు!

మనసు లోపల పెద్ద బండరాయి వచ్చి నొక్కుతున్నది! హృదయం నొప్పి పుడుతోంది!

ఏడుపు గొంతుక దగ్గర అడ్డుపడుతోంది!

కానీ, ఏడవలేకపోయాడు.

‘నిన్న వచ్చిన సుజాతా ప్రేమంతా ఒలకబోసి వాళ్ళ దగ్గర సులభంగా విజయం  సాధించింది!’

‘నా వలన ఎందుకు కావటం లేదు?’

వాన చినుకులు పెద్దవైనై!

‘సుజాతా పనిచేస్తున్నప్పుడు, ఆమెతో పోటీ పడుతూ పనిచేసి సంపాదనను అధికం చేశారు. దాని కోసం నా కుటుంబమే యుద్దంలోకి దిగింది. ఎటువంటి ప్రతిఫలమూ ఎదురు చూడకుండా! ’

‘నేను ఒంటరి మనిషిని అయిపోయానా?’

‘ప్రేమగా ఉన్నట్టు పదిహేను రోజులు నటించండి!’

అది చురుక్కు, చురుక్కున గుచ్చుకుంది!

‘సుజాతాను నేను పెళ్ళి చేసుకున్నదే స్వార్ధం తోనే! ఆమె సంపాదిస్తున్న డబ్బు కోసమే. ఇదే నిజం. ఇంట్లోనే ఉంటున్న ఒక సహజమైన వికలాంగం ఉన్న ఆడపిల్లగా ఉండుంటే, నేను పెళ్ళి చేసుకుంటానా?’

‘నా వలన నిజమైన ప్రేమను చూపించలేను అనే నిర్ణయానికే వచ్చేసింది సుజాతా. అందుకే ప్రేమగా ఉన్నట్టు నటించ మంటోందా?’

వర్షం పెద్దది అయ్యి -- ప్రదీప్ తడిసి పోతున్నాడు. అందరూ నిలబడకుండా పరిగెత్తుతుంటే, ఇతను మాత్రం అతి నెమ్మదిగా కుండపోత వర్షంలో నిదానంగా నడుస్తుంటే, ‘పిచ్చోడో’ అని మిగిలిన వాళ్ళు అనుకునే పరిస్థితి!

అదే సమయం ఇంట్లో అందరూ ఒకటిగా కూడారు.

“నువ్వు ధైర్యంగా ఉన్నది ఉన్నట్టు గబగబా అడిగాసావు! దీని వలన వాడి మనసు మారుతుందా సుజాతా?”

“తెలియదు మామయ్యా! ప్రేమగా ఉన్నట్టు నటించండి అని చెప్పాను. ఇంతకంటే ఎవరూ గుచ్చలేరు! ఒక మంచి మనిషికి ఇది చాలు! ఇప్పుడే మారిపోవాలి!”

“మేమేం చేయాలో నువ్వే చెప్పమ్మా. మేము నలుగురం కట్టుబడతాం! మమ్మల్ని వదిలి నువ్వు వేరు అవకూడదు”

“చావు తప్ప మనల్ని ఏదీ వేరు చేయలేదు? సరేనా?”

సమయం రాత్రి తొమ్మిది అవుతోంది!

ప్రదీప్ ఇంకా రాలేదు! తల్లి కలత చెందటం మొదలు పెట్టింది!

“నువ్వు మాట్లాడింది ఇష్టం లేక కోపగించుకుని, ఇంటికి రాకుండా ఉన్నాడా సుజాతా?”

“అదంతా ఏమీ లేదు అత్తయ్యా! వర్షం కురుస్తోంది కదా! ఎక్కడైనా ఆగుంటారు. వస్తారు. మగాయనే కదా?”

“అన్నిటికీ నువ్వు ధైర్యంగా ఉంటున్నావు సుజాతా, మా వల్ల కావటం లేదు”

“అత్తయ్యా! జరగాల్సింది జరిగే తీరుతుంది! మనం ఎవరు అడ్డుకున్నా ఆగదు! ఎటువంటి అనుభవాన్ని అయినా స్వీకరించటానికి రెడీగా ఉండాలి. ఎప్పుడూ నవ్వుతూ సంతోషంగా ఉండగలమా? చెప్పండి!”

ఎవరూ మాట్లాడలేదు!

ఆమెను -- ఆమె మాటలనూ, ఆమె ధైర్యాన్ని మెచ్చుకున్నారు.

“సరే! అందరూ వచ్చి భోజనం చేయండి! ఆయన వచ్చిన తరువాత నేను భోజనం చేస్తాను!”

ఎవరూ కదలలేదు!

“మహతీ! నువ్వు ఆకలిని ఆపుకోలేవు! దిలీప్ నువ్వు కూడా! రండి!”

సమయం తొమ్మిద్దన్నర!

ప్రదీప్ మెట్లు ఎక్కి వస్తున్నాడు.

బాగా తడిసిపోయున్నాడు. తల్లి ఆందోళన చెందింది.

“ఏమిట్రా ఇది? వర్షం పడుతునప్పుడు ఎక్కడన్నా ఆగి రావచ్చు కదా? ఇలాగా ముద్దగా తడిసి వస్తావు?”

పరిగెత్తుకు వెళ్ళి టవల్ తీసుకుని వచ్చి అతని  తలను తుడవటం ప్రారంభించింది.

“వదులు! వాడు వెళ్ళి బట్టలు మార్చుకోని, తడి బట్టలతో నిలబడితే ఎలా?”

పది నిమిషాలు తల్లీ-తండ్రీ బొంగరంలాగా తిరగటం వలన బట్టలు మార్చుకుని, తల తుడుచుకుని, సాంబ్రానీ వేసి -- అన్నిటినీ సుజాతా దూరంగా నిలబడి చూసి ఆనందించింది.

“రా అబ్బాయ్! వచ్చి భోజనం చెయ్యి!”

“నాకు ఆకలిగా లేదు! నిద్ర వస్తోంది!”

“సుజాతా! కొంచం పాలు తీసుకురామ్మా!”

సుజాతా గ్లాసుతో పాలు తీసుకురాగా, తల్లి పక్కనుండి తాగించింది.

మామూలుగా ఇలా బలవంతం చేస్తే ప్రదీప్ కు కోపం వస్తుంది!

‘ఎందుకిలా ప్రాణం తీస్తావు?’ అంటూ అరుస్తాడు!

ఇప్పుడు సైలెంటుగా తాగాడు. జలుబు రాకుండా ఉండటానికి ఒక తైలం రాసింది!

అతన్ని పడుకోబెట్టి, దుప్పటి కప్పింది!

బయటకు వచ్చింది. తండ్రి ముఖంలో ఒక తృప్తి.

“సుజాతా! నన్ను మన్నించమ్మా!”

“ఎందుకు అత్తయ్యా?”

“భార్య నువ్వు ఉన్నప్పుడు. నేను ఎక్కువ హక్కు తీసుకున్నాను!”

“ఏం మాట్లాడుతున్నారు అత్తయ్యా? ఆయనకు మొదట మీరే, తరువాతే నేను!”

“నీ మాటలకు ఫలితం ఉంది సుజాతా! ఇంత ప్రశాంతంగా వాడు అన్నిటిని అంగీకరించాడు. మొహాన ఉద్రేకమూ, కోపమూ తగ్గి వాడిలో ఒక ప్రశాంతత వచ్చింది. ఒంటరిగా ఆలొచించి ఉంటాడు! నీ గెలుపు చాలా పక్కనే ఉన్నది!”

“మంచి జరిగితే చాలు మామయ్యా!”

“మనసుకు తృప్తిగా ఉందమ్మా! ఆకలి వేస్తున్నట్టు అనిపిస్తోంది! భోజనం వడ్డించు!”

కుటుంబమే ఉత్సాహంలో ఉంది.

అందరూ భోజనం చేసి ముగించిన తరువాత, సుజాతా లోపలకు వచ్చినప్పుడు ప్రదీప్ నిద్రపోతున్నాడు.

సుజాతా లైటు ఆపి పడుకున్నది.

‘ఇంత త్వరగా -- నా ప్రయత్నానికి జయం దొరికిందా?’

‘కుటుంబమే నన్ను పొగడ్తోంది!’

‘భగవంతుడా! ఇది ఇలాగే కొనసాగాలి!’

మధ్యరాత్రి సుజాతాకు ఏదో మూలుగుడు శబ్ధం వినబడటంతో చటుక్కున కళ్ళు తెరిచింది.

ప్రదీప్ దగ్గర నుండి వస్తోంది ఆ మూలుగుడు.

సుజాతా లేచి, లైటు వేసి, అతన్ని ముట్టుకు చూస్తే, ఒళ్ళు కాలిపోతోంది!

వెంటనే వెళ్ళి అత్తగారిని లేపింది. కుటుంబమే గుమికూడింది. డాక్టర్ చదువుతున్న దిలీప్ ఏవో కొన్ని మాత్రలు, మందులూ ఇచ్చాడు.

అయినా జ్వరం తగ్గలేదు!

తెల్లవారు జామున జ్వరం తీవ్రంగా ఉండటంతో, ఇంతకు మించి తనిచ్చే మందులు పనిచేయవని గ్రహించి, ఒక ఆటో పిలుచుకు రావటానికి పరిగెత్తాడు.

తల్లి ఏడవటం మొదలు పెట్టింది.

ఇల్లే దుఃఖంలో మునిగింది. మరో అరగంటలో ప్రదీప్ ఆసుపత్రిలో అనుమతించబడ్డాడు.

దిలీప్, సుజాతా ఆటోలో ఆసుపత్రికి వచ్చారు.

డాక్టర్లు పరీక్షించి, వెంటనే ఎమర్జన్సీ వార్డులో చేర్చారు.

జ్వరం దగ్గర దగ్గర నూటనాలుగు ఉంది!

అర్జెంటు మందులు ఇచ్చి, డాక్టర్లు బయటకు వచ్చారు.

దిలీప్ విచారించగా “పరిస్థితి బాగోలేదు! ఇది బ్రైన్ ఫీవర్ గా మారే అవకాశం ఉంది! ఇప్పుడేమీ చెప్పలేము” అన్నారు డాక్టర్లు.

సుజాతా ఏడ్చింది.

“వదినా! మీరు చాలా ధైర్యస్తులు! మీరే ఏడిస్తే ఎలా? అన్నయ్య గుణమయిపోతాడు. బాధపడకండి!”

తెల్ల వారిన తరువాత ఇంకొక ఆటో పట్టుకుని తల్లి, తండ్రి, మహతీ వచ్చేశారు!

ఆ రోజు సాయంత్రం వరకు స్ప్రుహ రాలేదు! కుటుంబమే ఆందోళనలో ఉంది! ఖచ్చితంగా అది బ్రైన్ ఫీవర్ అన్నారు. డాక్టర్లు దగ్గర దగ్గర అతని ఆయిస్సుకు గడువే పెట్టటంతో, ఆ కుటుంబమే కృంగిపోయింది!

మరుసటి రోజు ప్రొద్దున -- డాక్టర్ బయటకు వచ్చాడు.

“ప్రాణానికి ఆపదలేదు! అవుట్ ఆఫ్ డేంజర్. స్ప్రుహ వచ్చిన తరువాత మాట్లాడండి!”

“సరే డాక్టర్!”

తల్లి ఏడ్చేసింది.

“నేను వేడుకోని దైవం లేదు! ఎంత మంచి భార్య! ఈమెతో జీవించటానికి వాడికి అదృష్టం లేదేమోనని భయపడిపోయాను!”

ఆ రోజు తొమ్మిదింటికి ప్రదీప్ కు స్ప్రుహ వచ్చింది! అరగంట అయిన తరువాత డాక్టర్ చెప్పాడు.

“ఆయన భార్య మాత్రం రండి!”

సుజాతా లోపలకు వచ్చింది. ప్రదీప్ కళ్ళు తెరుచుకునే ఉన్నాడు.

“ఏమండీ! ఇప్పుడెలా ఉంది!”

ఆమెను ప్రదీప్ వింతగా చూసాడు.

“మిమ్మల్నే!”

డాక్టర్ దగ్గరకు వచ్చాడు.

“ఎవరు వచ్చారో చూడండి!”

“డాక్టర్! ఈమె ఎవరు?” -- ప్రదీప్ అడగగా,

సుజాతాకు షాక్ తగిలినట్లు అయ్యింది.

“ఈమె ఎవరనేది నాకు తెలియటం లేదే డాక్టర్”

సుజాతా ఏడుపు మొదలుపెట్టగా, డాక్టర్ బయటకు వెళ్ళి ప్రదీప్ కుటుంబాన్నే పిలుచుకు వచ్చాడు.

తల్లి దగ్గరకు జరిగి అతని భుజం మీద చేతులు పెట్టి రాస్తూ “ప్రదీప్! ఇప్పుడెలా ఉన్నావు?” అడగ --

“డాక్టర్ ఈమె ఎవరు?”

తరువాత పది నిమిషాలు ఆ కుటుంబమే వణికిపోయింది.

“అందరూ బయట ఉండండి! నేను వస్తాను!”

అందరూ బయటకు వెళ్ళారు.

చెప్పినట్టు డాక్టర్ వచ్చాడు.

అందరూ ఒక్కసారిగా ఆయన చుట్టూ గుమి కూడారు.

“ఏం డాక్టర్, వాడు ఎవర్నీ గుర్తు పట్టటం లేదు?”

“నాకూ అతను స్ప్రుహలోకి వచ్చిన వెంటనే అనిపించిందమ్మా. బ్రైన్ ఫీవర్ వస్తే దాని తాకిడి, దాని డ్యామేజ్ కొంతమందిలో అన్నీ మర్చిపోయేటట్టు చేస్తుంది!”

“అయ్యో! భగవంతుడా!”

“అతనికి తననే తెలియలేదు! తన పేరే మరిచిపొయాడు! నేను ఎవరు అని అడిగి ఏడుస్తున్నాడు”

తల్లి ఏడ్చేసింది.

“నా కొడుక్కి ఇలాంటి ఒక పరిస్థితి రావాలా? మేము ఏం పాపం చేసాము?”

అందరూ ఆశ్చర్యంతో మనసు విరిగిపోయున్నారు.

“ఇది గుణమవుతుందా? అవదా డాక్టర్?”

సుజాతా అడిగింది.

“తెలియటం లేదు! చటుక్కున ఏదో ఒక తరుణంలో పాత జ్ఞాపకాలు రావచ్చు. రాకపోవనూ వచ్చు. మెడికల్ కండిషన్ ను అతను దాటేసాడు! ఇక మానసికంగా అతన్ని మనలోకి తీసుకురావటం ఆ భగవంతుడి చేతిలో ఉంది. రెండు రోజులు ఇక్కడ ఉంచి, శరీరానికి ఓపిక వచ్చిన తరువాత ఇంటికి తీసుకు వెళ్ళచ్చు”

డాక్టర్ వెళ్ళిపోయాడు!

“ఇతనితో మాట్లాడుతూ ఇతని జ్ఞాపకాలను బయటకు తీసుకురావటానికి ప్రయత్నించవచ్చా?”

తల్లి అడిగింది.

దిలీప్ అడ్డుపడ్డాడు.

“ఇప్పుడు అవసరపడకమ్మా! అన్నయ్యే షాక్ లో ఉన్నాడు. తనని తానే ఎవరు అని తెలుసుకోలేని షాక్, పెద్ద షాక్! అతని శరీరం, మనసు చాలా బలహీన పడుంటుంది. ఇప్పుడు మనం మాట్లాడితే అది ఇంకా పెద్ద బాధింపులో ముగియొచ్చు. ఎవరూ దగ్గరకు వెళ్ళొద్దు. ఇంటికి తీసుకు వచ్చిన తరువాత పరిస్థితి చూసి దానికి తగినట్టు నడుచుకుందాం!”

రెండు రోజులు గడిచిన తరువాత, ప్రదీప్ ను డాక్టర్ పరీక్ష చేసి “ఇక మీరు ఇంటికి వెళ్ళొచ్చు” అన్నారు.

“నాకు ఇల్లు అని ఒకటుందా?”

పెద్ద డాక్టర్ చాలా భవ్యంగా “ఇలా చూడండీ! మీ పేరు ప్రదీప్! అమ్మ, నాన్న, భార్య, తమ్ముడు, చెల్లి అంటూ మిమ్మల్ని ప్రేమించే ఒక కుటుంబమే ఉంది. అందరూ మీమీద ప్రాణం పెట్టుకున్నారు? ఈ జ్వరం వచ్చినందువలన మీ జ్ఞాపకాలు మాయమైనాయి!”

“పాత పరిస్థితికి నేను ఎప్పుడు వస్తాను?”

“ఖచ్చితంగా వస్తారు”

“ఎవరనే తెలియని వాళ్ళింటికి నేనెలా వెడతాను డాక్టర్?”

“బాధపడకండి! మీ ఇంటికే మీరు వెళ్ళండి! కొత్తగా పుట్టిన బిడ్డకు ఏం తెలుసు? ఆ పరిస్థితిలోనే ఇప్పుడు మీరున్నారు? వెళ్ళండి! వీళ్ళంతా కొత్త బంధుత్వాలు అని నమ్మి వెళ్ళండి! మిమ్మల్ని బాగా చూసుకుంటారు! వేరే దారి లేదు!”

డాక్టర్ వివరాలు చెప్పి, కుటుంబాన్ని లోపలకు పిలుచుకు రాగా,

అతని తండ్రీ, తల్లీ అతని దగ్గరకు వెళ్ళారు.

“చూడు నాన్నా! నువ్వు నీ ఇంటికే రాబోతున్నావు! ఆలొచించనే అవసరం లేదు! కొత్తగా జీవితం ప్రారంభిస్తునట్టు నమ్ము! ఖచ్చితంగా సంతోషంగా ఉండొచ్చు”

“కుదురుతుందా?”

“కుదురుతుందిరా ప్రదీప్!”

అందరూ వెళ్ళగా, ప్రదీప్ వాళ్ళతో బయలుదేరాడు.

                                                                                                      Continued...PART-13

***************************************************************************************************