తీరం ముగ్గులు...(సీరియల్)...(PART-7)

 

                                                                                  తీరం ముగ్గులు...(సీరియల్)                                                                                                                                                                   (PART-7)

ప్రదీప్ ఇంటి టెలిఫోన్ నెంబర్ తీసుకున్నాడు ప్రకాష్!

“రేపు నేనూ అమ్మా రావచ్చా? రేపు మంచి రోజుగా ఉంది! అందుకని అడిగాను!”

పెద్దవాళ్ళు వెంటనే అంగీకరించినందు వలన, మరుసటి రోజు ప్రొద్దున తొమ్మిదింటికి తల్లితో పాటూ ప్రకాష్ కూడా ప్రదీప్ వాళ్ళింటికి వెళ్ళాడు!

ప్రదీప్ ఇంట్లోనే ఉన్నాడు. పెద్దవాళ్ళూ మనస్పూర్తిగా స్వాగతించారు. ఇంతకు ముందే సుజాతా అన్నీ చెప్పిన కారణంగా, ఏ సమస్యా రాలేదు!

“మీ కుటుంబం మాకు బాగా నచ్చింది! మిగతా విషయాలు మాట్లాడి ముహూర్తం పెట్టుకుందాం! నేను ఏం చేయాలి?”-- సుజాతా తల్లి అడిగింది!

అక్కడ తల్లీ-తండ్రీ మాట్లాడేలోపు ప్రదీప్ అందుకున్నాడు.

“ఏమీ వద్దు! కట్టుకున్న చీరతో పంపండి! నాకు ఏ ఆశ లేదు! వికలాంగురాలైన ఒక అమ్మాయికి జీవితం ఇవ్వబోతాను అనే మనో తృప్తితో ఇది నేను చెబుతున్నాను!”

అది అతను చెప్పినప్పుడు ప్రకాష్, అతని తల్లి ఇరువరి మొహాలూ చిన్నబోయింది.

ప్రదీప్ తండ్రి ఆవేశంగా ఏదో చెప్పటానికి రాబోతుంటే, దిలీప్ గబుక్కున ఆయన చేతిని పట్టుకున్నాడు.

ఆయన తిరిగి చూడగానే, దిలీప్ తన చూపులతో ‘ఏమీ మాట్లాడకండి’ అన్నట్టు సైగ చేసాడు.

తండ్రి వెనక్కి తగ్గాడు.

ప్రదీప్ తన మాటలను కంటిన్యూ చేస్తున్నాడు. కన్నవాళ్ళను మాట్లాడనివ్వలేదు!

అన్నీ మాట్లాడి ముగించిన తరువాత, “మంచి ముహూర్తం చూసిన తరువాత మళ్ళీ వచ్చి చూస్తాము” అన్నాడు ప్రకాష్!

ఇద్దరూ ఆటో ఎక్కి వెళ్ళిపోయారు.

తల్లి దగ్గరకు వచ్చింది.

“ఏరా? వాళ్లెందుకు ఇక్కడికి వచ్చారు?”

“ఇదేం ప్రశ్న? సంబంధం మాట్లాడటానికి వచ్చారు!”

“నువ్వు వాళ్ళను బయటే ఎక్కడన్నా కలుసుకుని మాట్లాడి ఉండచ్చే!” అన్నాడు తండ్రి.

“ఏం మాట్లాడుతున్నారు?”

“అవున్రా! మమ్మల్ని నువ్వు మాట్లాడ నివ్వలేదు కదరా! కన్నవాళ్లం మేమెందుకు ఉన్నాం?” తల్లి అన్నది.

“మాట్లాడనిస్తే, నీ భర్త ఇష్టం వచ్చినట్టు వాగుతారు. వచ్చిన వాళ్ళు పరుగుపెడతారు!”

దిలీప్ దగ్గరకు వచ్చాడు.

“అన్నయ్యా! ఎందుకలా మాట్లాడతావు? నీ భర్త అంటూ నాన్నను వేరు చేసి మాట్లాడుతున్నావే! ఈయన లేకపోతే నువ్వే లేవు అన్నయ్యా!”

“ఆపరా! నువ్వేమిటి ఆయనకు పక్క వాద్యమా?”

“కన్నవారికి, పిల్లలు పక్క వాయిద్యంగా ఉంటే, అది గొప్పే అవుతుంది!”… చెప్పాడు దిలీప్.

“చాలురా! నిన్ను ఆయన ప్రేమగా చూస్తున్నారు. నువ్వు ఆ ప్రేమలో పొంగి  పొర్లుతున్నావు! నా పరిస్థితుల్లో నువ్వుంటే, ఈయన మొహాన్ని చూడటానికి కూడా ఇష్టపడవు!”

ఆ మాటతో తల్లి ఆవేశపడిపోయింది.

“అంత తప్పుగా ఎప్పుడురా నడుచుకున్నారు?”

“ఎప్పుడు తప్పుగా నడుచుకోలేదు?”

“పాపాత్ముడా! నీ లాంటి నమ్మక ద్రోహిని చూడలేదురా! అన్నిటికీ ఒక హద్దు ఉంది! మమ్మల్ని ఇంతగా అవమానించిన తరువాత మేము ఏమీ మాట్లాడుకుండా ఉంటే మా ఒంట్లో చీమూ, నెత్తురూ ప్రవహించటం లేదని అర్ధం!” -- తల్లి అరిచింది.

తండ్రి లేచి వచ్చాడు.

భార్యను చూసి  “నువ్వు లోపలకు వెళ్ళు!” అన్నాడు.

“లేదండీ! మీరందరూ వీడ్ని చీదరించుకున్నా ఇన్ని రోజులు నేను వీడిని ఆదరించాను! ఈ రోజు నా వల్లే ఆదరించటం కుదరట్లా!”

“సరే, నువ్వు లోపలికి వెళ్ళు!”

“కట్టుకున్న మొగుడ్నే అవమానపరచిన తరువాత, వీడ్ని కన్న కొడుకు అని చెప్పుకోవటం వేస్టు!” -- కళ్ళు నీటితో నిండగా ఎర్రబడ్డ కళ్ళతో చెప్పింది.      

“నిన్ను లోపలకు వెళ్ళమన్నానా?!”

ఆయన స్వరం పెంచగా, తల్లి హడలిపోయింది. ఆమె మొహం మరింత ఎర్ర బడింది!

తల్లి ఏడుస్తూ లోపలకు వెళ్ళిపోయింది. దిలీప్, మహతీ ఇద్దరూ శిలలాగా నిలబడ్డారు!

“లోపలకు వెళ్ళమని చెప్పింది మిమ్మల్ని కూడా! నేను చెబితే మీరంతా వింటారని గర్వ పడి నిలబడ్డాను! వెళ్ళండి!”

ఇద్దరూ లోపలకు వెళ్ళిపోయారు.

ప్రదీప్ దగ్గరకు వచ్చారు తండ్రి! మొహమంతా విరక్తి చూపుతూ, వాడ్ని ఒకసారి పై నుండి కిందకు చూసారు!

అంతలో చెప్పులు తగిలించుకుని బయటకు వెళ్ళి పోయాడు ప్రదీప్.

తండ్రి లోపలకు వెళ్ళాడు.

“నువ్వు ఏడవకమ్మా, ప్లీజ్!”

“మీ నాన్నా కూడా నన్ను అర్ధం చేసుకోలేదురా దిలీప్! మీ నాన్నను అవమానపరిచినప్పుడు, తట్టుకోలేకనే కదా వాడ్ని నేను మాటలన్నాను. అలాంటి నన్ను అర్ధం చేసుకోలేదు మీ నాన్న!”

అప్పుడు ఆయన దగ్గరకొచ్చారు.

“నువ్వేనే నన్ను అర్ధం చేసుకోలేదు!”

తల్లి తల పైకెత్తింది.

“నువ్వూ మాట్లాడి, నేనూ మాట్లాడి, అందరం మాట్లాడితే వాడు ఇంకా పెద్ద మృగంగా మారిపోతాడు”

“పెళ్ళి ఆగిపోతుందా?”

“అలా ఆగిపోతే నేను సంతోషపడతానే! ఆ సుజాతా తప్పించుకుంటుంది కదా? అది కూడా జరగదు! పెళ్ళి చేసుకుని, వేరుగా వెళ్ళిపోదామని వీడు చెబితే?”

“సుజాతా వెళ్ళే కావాలి!”

“ఏం మాట్లాడుతున్నావు నువ్వు? ఆ ధర్మ సంకటానికి ఆమెను నిలబెట్టాలా? ఆమె లక్ష్యం ఏమిటే? మన అందరితోనూ కలిసి జీవించి, వాడ్ని కూడా మార్చి మనతో ప్రేమగా ఉండేటట్టు చేయాలనే కదా?”

“అది జరుగుతుందని అనిపిస్తోందా మీకు? పాపం సుజాతా ఓడిపోబోతోంది!”

“సరేనే! ఆమె ఓటమి చెందటానికి మనమే శంకుస్థాపన చేయాలా?”

“ఏం చెబుతున్నారు?”

“నాకేమన్నా మాట్లాడటం చేతకాదా? నేను నోరు మూసుకుని ఉండటానికి కారణం ఏమిటి? ఆ అమ్మాయి ఎటువంటి ఆటంకమూ లేకుండా లోపలకు వచ్చేయని. ఆ తరువాత ఆమె ఛాతుర్యం, తెలివితేటలతో గెలుస్తుందా అని చూద్దాం!”

అమ్మ దగ్గరకు వచ్చింది.

“అది నాకు అనిపించలేదండీ! నన్ను క్షమించండి!”

“నువ్వు తొందరపడి నిర్ణయం తీసుకుని, నెమ్మదిగా బాధపడతావు! నీ గాలే ప్రదీప్ పైనా వీచింది!”

దిలీప్ నవ్వాడు.

“ఏమిట్రా నవ్వుతున్నావు?”

“ఇంటికి కోడలు వస్తే పోరాటమే అని చెబుతారు! కోడలు ఇక్కడ రావటానికి ముందే పోరాటమా?”

“అవున్రా! మీ వదిన యుద్ద భూమికి రాబోతోంది? యుద్దంలో ఆమె గెలవటానికి, మనమందరమూ పక్కబలంగా ఉందాం!”

మహతీ జరిగి వచ్చింది.

“వదిన చోట నేను ఉన్నట్టు అయితే ఏం చేస్తానో తెలుసా?”

“ఏం చేస్తావే?”

“భర్తకు విడాకులు ఇచ్చేసి, అత్తగారింట్లోనే జీవిస్తాను!”

“అమ్మా! ఇది కొత్తగా లేదు? ఏ అమ్మాయీ చెప్పని ఒక ఆలొచన!”

“అవునన్నయ్యా! అభిమానంగా ఉండే వాళ్ళు ఎవరైతే ఏమిటి? గౌరవించాలి. పొగరు బట్టిన వాళ్ళను తొక్కేయాలి!”

“నాన్నా! కుందేలు పిల్లలాగా ఉన్న నా చెల్లెలికి ఇంత ఆవేశం ఎలా వచ్చింది?”

నలుగురూ నవ్వారు.

“సుజాతా ఈ ఇంటికి వచ్చిన తరువాత, ఎప్పుడూ ఈ నవ్వే కంటిన్యూ అవ్వాలి!”

“వదిన దగ్గర అందరినీ సంతోషంగా ఉంచుకోగలిగే నైపుణ్యం ఉంది. నాకు ఆ నమ్మకం ఉంది నాన్నా” -- దిలీప్.

ప్రదీప్ రాత్రి ఎనిమిదిన్నరకు తిరిగి వచ్చాడు.

“భోజనానికి వస్తావా?” తల్లి అడిగింది.

“వద్దు. నేను బయట తిన్నాను!”

“నీకొసం నేనూ భోజనం చేయకుండా కాచుకోనున్నానురా!”

ప్రదీప్ తిరిగి చూసాడు.

“ఎందుకు నువ్వు నన్ను సమాధాన పరుస్తావు? మొదట బురద తీసి జల్లి, అదే చేత్తో భోజనం వడ్డించడం మీ వల్ల ఎలా కుదురుతోంది?”

“కారణం, నేను అమ్మను రా! నా ప్రాణం అడ్డుపెట్టి నిన్నుకన్నాను చూడు...! ఆ ప్రేమ అవమానపడినా ప్రేమ చూపించే ఒకే జీవి ఈ లోకంలో తల్లి మాత్రమేరా! ఉన్నప్పుడు ఏదీ తియ్యగా ఉండదురా! లేకుండా పోయినప్పుడు తెలుస్తుంది!”

గొంతు ఎండిపోయేటట్టు చెప్పేసి వెళ్లగా, ప్రదీప్ లేచి భోజనానికి వెళ్ళాడు.

                                                                                                                  Continued...PART-8

***************************************************************************************************