చిక్కుముడి జీవితాలు...(సీరియల్)...(PART-2)

 

                                                                     చిక్కుముడి జీవితాలు...(సీరియల్)                                                                                                                                                              (PART-2)

‘ఎమర్జన్సీ వార్డు’ కు బయట కుటుంబమంతా కన్నీరు కారుస్తూ నిలబడున్నారు. ఏడ్చి ఏడ్చి అక్కయ్య మొహం గుమ్మడి కాయలాగా వాచిపోయుంది.

అమ్మ అంతకంటే శోఖంగా ఉంది. తండ్రి దగ్గర నుండి సారా వాసన వస్తున్నది. మురళి మండిపడుతున్నట్టు చూశాడు.

“మేము ఇంతమంది ఇక్కడ ఉన్నాము కదా? మందు కొట్టొచ్చి, నువ్వు కూడా ఇక్కడ నిలబడాలా? మొదట ఇక్కడ్నుంచి వెళ్ళు”

“నన్ను తిట్టకు ‘సన్’! పాపం నా ‘గ్రాండ్ సన్’, తాతయ్య ఎక్కడ అని అడిగి ఏడుస్తాడు. నేను ఇక్కడే ఉంటాను...?”

మురళి తల్లి దగ్గరకు వచ్చాడు. “నీ భర్త ఇప్పుడు బయలుదేరి వెళ్ళకపోతే, నేను వెళ్ళిపోతాను. ఆయన్నే అన్నీ చూసుకోమని చెప్పు”

తల్లి వేగంగా లేచింది. భర్త దగ్గరకు వచ్చి బయలుదేరి వెళ్ళమని బ్రతిమిలాడింది.

“ఒక యాభై రూపాయలు ఇవ్వు...వెళ్ళిపోతా”

“బగవంతుడా! మేమే నరక వేదనలో ఉన్నాము. మీరు మారనే మారరా? డబ్బులు అడిగి ఇలా పీక్కుతింటున్నారే!”

“నా దగ్గరుంటే నేనెందుకే అడుగుతాను?”

“నా దగ్గర మాత్రం ఎక్కడుంది! మీ అబ్బాయి దగ్గర అడగండి. వాడిస్తే తీసుకుని బయలుదేరండి”

“ఏమిటిట?” -- మురళి కడుపు మంటతో అడిగాడు.

“డబ్బు కావాలట!”

“రాస్కెల్...!” పళ్ళు కొరుక్కున్నాడు. “ఊర్లో ఎంతోమందికి చావు వస్తోంది. నీ భర్తకు ఎందుకు రానంటోంది?”

తల్లి నోరు నొక్కుకుని ఏడ్చింది.

ఆమె వలన అదొక్కటే కుదురుతుంది!

మురళి తన చొక్కా జేబులో నుండి ముప్పై రూపాయలు తీశాడు. సారా వాసనతో ఆయన ఉండటంతో పరువు పోతుందనే భయంతో డబ్బులిచ్చి పంపించేయటం ఉత్తమం అని అనుకున్నాడు. డబ్బులు విసిరి పారేసాడు. తండ్రి వెకిలి నవ్వుతో ఆ డబ్బును ఏరుకుని “యాభై రూపాయలు కదా అడిగాను?” అన్నారు.

“నాన్న అని కూడా చూడను. లాగి లెంపకాయతో పళ్ళు పగులగొడుతాను. మర్యాదగా వెళ్ళిపో”

ఆయన అదే వెకిలి నవ్వుతో నడిచారు.

“నా మనవుడ్ని చూసుకో ‘సన్’! నేను పొద్దున్నే వస్తాను” అని ఒక సెల్యూట్ చేసి వెళ్ళిపోయాడు.

మురళికి తండ్రి మీద కంటే తల్లి మీదే ఎక్కువ కోపం వచ్చింది. ‘ఇలాంటి ఎందుకూ పనికిరాని వాడ్ని నమ్మి వరుసగా నలుగురు పిల్లలను కన్నదే?’ అని. అమ్మ దగ్గర ఆడగలేడు. ఆమె బిందెలు  బిందెలుగా కన్నీరు కారుస్తుంది.

మొత్తానికి ఇరవై ఐదు ఏళ్ళ వయసులోనే జీవితం చేదు అనిపించింది అతనికి.

డాక్టర్ ఒకరు బయటకు రావటంతో...అక్కయ్య లేచి పరిగెత్తింది. మురళి కూడా దగ్గరకు వెళ్ళాడు.

“పిల్లాడు ఎలా ఉన్నాడు...డాక్టర్?”

“ఇంతకు ముందు ఇలా కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాడా?”

“లేదు డాక్టర్. ఇదే మొదటి సారి” -- అక్కయ్య సమాధానం చెప్పింది.

“మీ అబ్బాయి రక్తంలో ‘సుగర్’ ఎక్కువగా ఉందమ్మా”

భగవంతుడా...నాలుగేళ్ళ పిల్లాడికి “సుగర్ వ్యాధా?”

“ఎంతో మంది పిల్లలకు ఉందమ్మా. రోజూ ‘ఇన్సులిన్’ వేయాలి. భయపడాల్సిన అవసరం లేదు. కానీ, పొరపాటున కూడా ఇకమీదట వాడికి స్వీటు ఇవ్వకూడదు...తెలిసిందా? సాయంత్ర ‘డిస్చార్జ్’ చేస్తాం”

డాక్టర్ వెళ్ళిపోయాడు. అక్క, గోడనానుకుని ఏడవటం మొదలు పెట్టింది. ‘ప్రపంచంలో ఎంతోమంది పిల్లలకు ఈ వ్యాధి ఉంది అన్నా కూడా, నా బిడ్డకు అది ఎందుకు వచ్చింది?’

ఒక సరాసరి తల్లి బాధ ఆమెలో బయటపడింది.

మురళికి కూడా కష్టంగానే ఉన్నది. ‘స్వీటు అంటే తరుణ్ కు చాలా ఇష్టం. తినాల్సిన వయసులో తిననివ్వకుండా నలభై సంవత్సరాల వయసుకు తరువాత  రావాల్సిన వ్యాధి నాలుగు ఏళ్ళకే రావటం ఘోరం. భగవంతుడు ఏ లెక్కతో మనుషులకు కష్ట-సుఖాలు ఇస్తున్నాడు అనేది అర్ధం కావటం లేదు. భోజనంలో కట్టుబాట్లు, రోజూ ఇన్సులిన్ సూది, స్వీటుకు నిషేధం...ఎలా మేనేజ్ చేయబోతాము?’ బాధ పడ్డాడు అతడు.

అక్క జీవితంలో ఇది మరో పరీక్ష. అతనికి కూడా!

ఆమె భర్తను విడిచి పెట్టి వచ్చి రెండు సంవత్సరాలు అవుతోంది. మంచి భర్త దొరకటానికి పూర్వ జన్మ పుణ్యం ఉండాలి. అక్కయ్యకు అది లేదో, ఏమో. స్త్రీ లోలుడు. ఊరికొక సెటప్పు! ఉన్న ఊర్లోనే ముగ్గురు భార్యలు. ఓర్చుకుని చూసింది. ఒక రోజు ఓర్పు నసించి, అతని మొహాన ఉమ్మేసి బయలుదేరి వచ్చేసింది.

“మగవాడంటే కాస్త అలా, ఇలా ఉంటాడు. ‘అడ్జస్ట్’ చేసుకుని, వాడే అంతా అనుకుని ఉండేదే స్త్రీ!” -- తండ్రి ఉపదేశం చేసాడు.

‘ఆయనా అదే జాతే కదా! తోడేలుకు, నక్క ఎలా ఆదరణ ఇవ్వకుండా ఉంటుంది?’

తండ్రి ఉపదేశం చిరాకు పుట్టించింది... మురళి అక్కయ్యకు సపోర్ట్ చేస్తూ తండ్రి మీద విరుచుకు పడ్డాడు.

“అది తిరిగి వెళ్ళదు...ఇక్కడే ఉంటుంది”

“ఇక్కడ ఉండటానికా దానికి పెళ్ళి చేసింది?”

“చాలు...నువ్వు అల్లుడ్ని చూసిన లక్షణం! వెతికి వెతికి నీలాంటి పనికిరాని వాడిని దానికి కట్టబెట్టి పెద్ద గొప్పలు చెప్పుకుంటున్నావు”

“నాలిక చీరేస్తాను రాస్కెల్! కన్న తండ్రి దగ్గర మాట్లాడుతున్నానే అనేది జ్ఞాపకం ఉంచుకో”

“కనడం తప్ప నువ్వు ఇంకేం చేసేవని నిన్ను జ్ఞాపకం పెట్టుకోవాలి?”

“ఏరా...అంత ఖర్చు చేసి దాన్ని ఒకడికి కట్టబడితే, ఇప్పుడు ‘భర్తే వద్దు’ అని వచ్చి నిలబడితే...అభినందనలు తెలిపి స్వాగతిస్తావా? దీన్ని, దీని పిల్లాడిని, కడుపులో ఉన్న బిడ్డనూ జీవితాంతం ఉంచుకుని తిండి పెట్టి పోషించటానికి ఎవరి దగ్గర సొమ్మున్నది?”

“ఓయబ్బో! అందరికీ ఈయనే తిండి పెడుతున్నట్టు మాటలు చూడు. నువ్వు తింటున్నదే నేను పెడుతున్న తిండి అనేది జ్ఞాపకం ఉండనీ. తాగుతున్న సారా, వేసుకుంటున్న బట్టలు, బీడీలు అన్నీ నా శ్రమ. నువ్వు నోరు మూసుకో”

తండ్రి మొహం వాడిపోయింది. కోపం చూపించటానికి కూడా ఒక యోగ్యత కావాలి. ఆ యోగ్యత ఆయనకు లేదు. అయినా కూడా భుజాల మీద వేసుకున్న తుండు గుడ్డని విసిరేసి, వేగంగా బయటకు వెళ్ళిన ఆయన...రెండు రోజులు ఇంటికే రాలేదు. ‘ఏదో ఒక కారణంతో వెళ్ళిపోయాడు నా తండ్రి’ అని మురళి ఎగతాలిగా సంతోషపడ్డాడు. అల్ప ఆయుష్యు తో ఆ సంతోషం ముగింపుకు వచ్చింది. మూడో రోజు సారా వాసన, ఒళ్ళంతా చెమటతో, వెక్కిరింత నవ్వుతో వాకిలి మెట్లపైన ఆనుకుని కూర్చున్నారు. తల్లి జాలిగా మురళిని చూసింది. ఎంతైనా నా భర్త అనే తల్లి చూపు! ఛీ..పో అనేలాగా మురళి లేచి వెళ్ళిపోయాడు. తల్లి ఆయన్ని తీసుకు వెళ్ళి స్నానం చేయించి భోజనం పెట్టింది. ఆయన భోజనం చేసే శబ్ధం వాకిటి వరకు వినబడ... మురళి భోజనం చేయకుండానే ఆఫీసుకు వెళ్ళిపోయాడు.

ఆ రోజు నుండి అక్కయ్య ఇక్కడే ఉంటోంది. ఆమెకు సపోర్టుగా మాట్లాడినందు వలన ఆమె భారాన్ని అతను అతని నెత్తిన వేసుకోవలసి వచ్చింది. ‘ఆమె భవిష్యత్తు ఏమిటి...ఎన్ని రోజులు ఆమెను తాను కాపాడగలడు?’ అనేదంతా ఆలొచించటం కుదరలేదు. ఒక రోజు కాకపోతే ఒకరోజు ఆమె భర్త మనసు మారి వచ్చి ఆమెను తీసుకు వెళ్తాడు అనే అల్ప ఆశ ఉన్నందువలన విడాకులకు అమ్మ ఒప్పుకోలేదు. ‘తొందరపడకు!’ అని అమ్మ ఆపేసింది.

పెళ్ళికి ఇంకా ఇద్దరు చెల్లెల్లు ఉండగా...పెళ్ళైన అక్కయ్య భారాన్ని కూడా తీసుకున్నాడు. తెలిసిన వారి మూలంగా పిల్లల శరణాలయంలో అక్కయ్యకు ఉద్యోగం ఇప్పించాడు మురళి. రోజంతా పని. జీతం తక్కువే. అయినా అక్కయ్య ఉద్యోగానికి వెళ్ళి వచ్చేది. ఆమె ఇద్దరి పిల్లలనూ తల్లి చూసుకుంటుంది. ఒక్క సమస్యే ఇంకా తీరని పరిస్థితిలో, నాలుగేళ్ళ పిల్లాడికి ‘సుగర్ వ్యాధి’ అనే మరొక సమస్య. రోజూ ఇన్సులిన్...నొప్పికి నొప్పి...ఖర్చుకు ఖర్చు. అక్కయ్య తనకొచ్చే జీతంతో ఏం చేయగలదు? మురళి నిట్టూర్పు విడిచాడు.

ఇప్పటికే ఉన్న ఖర్చులు చాలవని కొత్త ఖర్చు వచ్చింది. ‘ఎలా మేనేజ్ చెయ్యబోతామో?’ ఆందోళనగా ఉన్నది అతనికి.

ఆ రోజు సాయంత్రం తరుణ్ని డిస్చార్జ్ చేసారు. పిల్లాడు గెంతులేసుకుంటూ, పరిగెత్తుకు వచ్చి మావయ్య గొంతుకు చుట్టుకుని కావలించుకున్నాడు.

“చాక్లెట్లు కొనిస్తావా మావయ్యా?”-- ఆ చిన్న గొంతుక అడుగ, మురళి ఇబ్బంది పడుతూ వాడి తలను వంచి హత్తుకున్నాడు.

“వెళ్దామారా?” -- అక్కయ్య, అమ్మ వెనుక వచ్చారు.

“మీరు ఒక ఆటోలో వెళ్ళిపొండి. నేను కొంచం ఆఫీసు వరకు వెళ్ళొస్తాను” -- మురళి జేబులో చెయ్యి పెట్టి డబ్బు తీయబోతుంటే...డబ్బుతో పాటూ అర్చనా అడ్రస్సు కాగితం కలిసి రావటంతో చురుక్కుమని జ్ఞాపకం వచ్చింది. ‘అయ్యో రామా! ఆ అమ్మాయికి డబ్బులు ఇస్తానని చెప్పి వెళ్ళనే లేదే’

 ‘ఇంతలో అక్కయ్య పిలుపు వచ్చింది. పిల్లాడు కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాడు.  హాస్పిటల్లో చేర్పించాము. త్వరగా రారా మురళి. నాకు భయంగా ఉంది’ -- అంటూ అక్కయ్య ఆందోళన అతనికి సోకిన వేగంలో... అర్చనా జ్ఞాపకం పూర్తిగా మర్చిపోయాడు. అదే ఆందోళనతో హాస్పిటల్ కు వెళ్ళినతనికి ఇప్పుడే మళ్ళీ అర్చనా  జ్ఞాపకం వచ్చింది.   

పాపం...తెలియని ఊరు! పర్సును పోగొట్టుకుని, ఎలా ఊరు వెళ్ళి చేరిందో? సహాయం చేసే ఆలొచన నాకు లేదు అని తప్పుగా అనుకోనుంటుంది. నిజం చెప్పినా కూడా నమ్ముతుందో...నమ్మదో? అసలు ఎందుకు వెళ్ళాలి? ఆమె ఏమనుకుంటే నాకేంటి? ఆమెకు మాత్రమే కష్టమా...నాకు లేదా? ఏమైనా అనుకోని.

ఒక మనసు నిర్లక్ష్యం చేసినానూ...దాన్ని మించి ఇంకో మనసులో గందరగోళం ఏర్పడింది.

వివరణ చెప్పి క్షమించమని అడిగి ఉత్తరం రాసి పోస్టు చేస్తే?.

వెయ్యచ్చు...! కానీ, అదే ఆమెకు పెద్ద సమస్య ఏర్పరిస్తే? ఆమె కుటుంబం ఎటువంటిదో? ఒక వేళ కఠినమైన వారు గానూ, అనుమానపు మనుషులుగానూ ఉండి ఆమెను ప్రశ్నకు పైన ప్రశ్న వేసి వేధిస్తే? వద్దు...అది తప్పు. మళ్ళీ ఎప్పుడైనా ఇంకొకప్పుడు కలిసినప్పుడు, జరిగింది చెప్పి క్షమించమని అడిగితే సరిపోతుంది!

అతను పనిలో శ్రద్ద వహించటానికి పూనుకున్నాడు.

                                                             ******************

“మెల్లగా...!” -- అర్చనా తండ్రిని చేతులతో పుచ్చుకుని ఇంటిలోపలకు తీసుకు వచ్చింది. మంచంపైన పడుకోబెట్టింది. ఇక ఈయన ఉండబోయేది ఆ మంచంలోనే! తీవ్రమైన పక్షవాతం. పాపం...నాన్న ఎక్కువగా శ్రమ పడ్డారు. సంపాదించిన డబ్బు ఏదీ నిలబడలేదు. ఐదు రూపాయలు వస్తే పది రూపాయలకు ఖర్చు వచ్చేది.

తన ఇద్దరు చెల్లెల్లకూ పెళ్ళి చేయాల్సిన బాధ్యతతో తన తోడబుట్టిన వారికీ కలిపి శ్రమ పడాల్సిన పరిస్థితి. ఈ రోజు వరకూ పెళ్ళిచేసి పంపిన తన చెల్లెల్లకు ఏదో ఒకటి చేస్తూనే ఉన్నారు. ఒకరి తరువాత ఒకరి కాన్పు, బారసాల, వెడ్డింగ్ యాన్వర్సరీ, చెవులు కుట్టించటం అని బోలెడు ఖర్చులు. ఒక అప్పు తీరేలోపు ఇంకో అప్పు. తండ్రి యొక్క కష్టం తెలియక అక్క, అన్నయ్య ఆయనతో పోట్లాడేవారు.

‘మాకు ఎంత ఆస్తి చేర్చి పెట్టావు?’ అని ప్రశ్నించేవారు. ‘అత్తయ్యలకే ఖర్చు పెట్టాలనుకునే వారు, ఎందుకు పెళ్ళి చేసుకుని పిల్లల్ను కని వాళ్ళని నాశనం చేయాలి?’ అని గొణిగే వాళ్ళు. నాన్న వాళ్ళకు సమాధానం ఇవ్వలేక పోయేవారు. గట్టిగానూ మాట్లాడలేకపోయేవారు.

తనకొసం ఒక్క రూపాయి ఖర్చు పెట్టుకోవటానికి ఆలొచిస్తారు. ఆయన దగ్గరున్న ఆస్తి అని చెప్పాలంటే...మూడు ప్యాంట్లు, అరడజన్ చొక్కాలు, నాలుగు పంచెలు, పాతకాలం ఇంకు పెన్ను, ఒక పాత పర్సు. పండుగులకు కూడా మిగిలిన వారికి బట్టలు కొంటారే తప్ప తనకోసం ఏమీ తీసుకోరు. ‘ఉన్న డ్రస్సు’ చిరగనీ, చూసుకుందాం అంటారు.

తన అవసరాలు...ఆశలూ అన్నిటినీ కుదించుకుని కుటుంబం కోసం చెప్పుల్లా అరిగే ఆయన దగ్గర, జాలి అనేదే చూపకుండా గొడవ పెట్టుకోవటం అక్కయ్యకు, అన్నయ్యకు ఎలా మనసు వస్తోందో? ఇంతకీ అన్నయ్య ‘కంప్యూటర్’ చదువుకు నాన్న అప్పు తీసుకుని ముప్పై వేలు కట్టున్నారు. అక్కయ్యకు కొంచం కొంచం చేర్చిపెట్టి కొంచంగా నగలు కొని ఉంచారు. ఆమె పెళ్ళికొసం డబ్బు చేర్చి పెడుతూనే ఉన్నారు.

‘నాకోసం నువ్వు ఏం చేశావు?’ అని అడిగిన మరునాడు నాన్న...ఆమెకోసం చేర్చి పెట్టిన డబ్బును ఆమె పేరుతోనే బ్యాంకు అకౌంట్ ఒపెన్ చేసి అందులో వేసి ఇచ్చారు. ‘నేనేమీ ఖాలీగా ఉండలేదు!’ అని నోటితో చెప్పక, చేతులతో చూపించారు. అదే ఆయన చేసిన తప్పు. ఆ తరువాతి నెల అక్కయ్య తన హఠాత్తు ప్రేమికుడితో నగలూ-డబ్బూ అన్నీ తీసుకుని కనబడకుండా పోయింది. అప్పుడు మంచాన పడిన ఆయనే నాన్న.

గత యాభై సంవత్సరాలు శక్తికి మించిన శ్రమపడిన మానవ యంత్రం చెడిపోయింది. ఆయన తరువాత బాధ్యతలు తీసుకోవలసిన అన్నయ్య ఇంటి గురించి కొంచం కూడా బాధపడలేదు. కలత చెందలేదు.

“ఆ మనిషి నాకు ఏం చేసి చించాడని నేను ఆయన కోసం విచార పడాలి? మాటి మాటికి ఇంటికి వచ్చి  దోచుకు వెళ్ళారు కదా...ఆయన తోడ బుట్టిన వాళ్ళు. వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళి సహాయం కావాలని అడగమను...వాళ్ళను బాధ్యత తీసుకోమని చెప్పమను. మూటలు కట్టుకుని వెళ్ళారుగా...ఇప్పుడు తీసుకు వచ్చి కుమ్మరించమను!”

దెబ్బకు దెబ్బ కొట్టి తీరాలని తీర్మానించుకున్న వాడిలా అన్నయ్య నడుచుకున్నాడు...అత్తయ్యలు మోసలి కన్నీరు వదిలి ఒకటి రెండు సార్లు వచ్చి  కుశల ప్రశ్నలు అడిగి వెళ్ళటంతో సరిపుచ్చారు.  ఆ తరువాత తొంగి కూడా చూడలేదు. వాళ్ళను ఏమి అడగటమూ కుదరదు. మెట్టినింట్లో వాళ్ళ హక్కులకు మించి వాళ్ళ దగ్గర ఎదురు చూడటం కూడా తప్పు.

మిగిలిన వారిలాగా కన్నవారిని పట్టించుకోకుండా ఉండలేకపోయింది అర్చన. చిన్న వయసు నుండే తండ్రి దగ్గర ఆమెకు చనువు ఎక్కువ. తప్పే చేసున్నా కూడా ‘ఛీఛీ’ అని ఆయన అన్నట్టు ఆమెకు గుర్తు లేదు. ఆయన ఎవరినీ ఖండించి  మాట్లాడింది చూడలేదు. అక్క, అన్నయ్య మాట్లాడినప్పుడు కూడా మౌనంగా భరించేరే తప్ప కొంచం కూడా కోపమో-ఆవేశమో పడలేదు.

అర్చనానే ఆయనకోసం మనసారా ఏడ్చింది. అక్కయ్య పారిపోయిన రోజు ఆయన్ని సమాధానపరిచింది కూడా ఆమే. బయటకు చూపించలేని అన్ని బాధలూ మనసులో గట్టిగా పేలటంతో, ఆయన్ని మంచంలో పడేసింది.

ఇల్లు ఉన్న పరిస్థితికి అర్చనాకు ఇప్పుడు వెంటనే ఒక ఉద్యోగం కావాలి. ఇంటి పక్కన ఉన్న వాళ్ళు కొన్న దిన పత్రికలను రాత్రి పూట అడిగి తీసుకు వచ్చుకుని, ఏడు చోట్ల అప్లికేషన్లు వేస్తే, ఒకే ఒక చోటు నుండి మాత్రమే ఇంటర్వ్యూ పిలుపు వచ్చింది.

అనుభవం లేకపోయినా...ఉద్యోగం దొరుకుతుందనే ఆశతో, నమ్మకంతో బయలుదేరి వెళ్ళిన ఆమెకు నిరాశే దొరికింది. అదికూడా ఒక ‘ఫ్రాడు కంపెనీ’.  ఆ రోజే మురళిని కూడా కలిసింది. అతని జ్ఞాపకం వచ్చింది.

‘పాపం...డబ్బుతో వచ్చి నిరాశపడి తిరిగి వెళ్ళుంటాడే? సహాయం అడిగి ఇలా నిర్లక్ష్యం చేసేనే అని తప్పుగా అనుకోనుంటాడో?’

‘వివరంగా ఒక ఉత్తరం రాసి క్షమించమని అడుగుదామో? అవును...అదే సరి. రేపు మొదటి పనిగా అతనికి ఉత్తరం రాసిన తరువాతే మరోపని పెట్టుకోవాలి.

                                                                                                 Continued....PART-3

****************************************************************************************************