వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)...(PART-1)

 

                                                                              వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)                                                                                                                                                                 (PART-1)

అనాధ పిల్లల మరియు వృద్దుల ఆశ్రమాలకు నా పత్రికా విలేఖరి స్నేహితుడితో ఇంటర్ వ్యూ కోసం వెళ్ళాను. అక్కడున్న పిల్లలతోనూ, వృద్దులతోనూ మాట్లాడినప్పుడు...అక్కడ వాళ్ళ ప్రాధమిక అవసరాలు పూర్తి అవుతున్నా, వాళ్ళ కళ్ళల్లో, వాళ్ళు ప్రేమ కొసం తపన పడుతున్నది నా మనసును చాలా బాధపెట్టింది.

కన్నవారి ప్రేమను వెతుకుతున్న ప్రయాణంలో ఉన్న శైలజాకి వర్షంలో వెన్నెలలాగా సంతోషమైన జీవితం దొరికితే, మన మనసులోనూ ఆనంద గాలి వీస్తుందని నాకు అనిపించింది.  ఈ నవలలోని నాయకి పాఠకులందరి మనసులలోనూ లోతుగా పాతుకుపోయి అందరినీ సంతోషపరుస్తుందని నమ్ముతున్నాను.

                                                                                               PART-1

హైదరాబాద్ సిటీ ట్రాఫిక్ ఇరుకులో చిక్కుకుని, మెల్లగా దానిని దాటుకుని, బైపాస్ రోడ్డులో జారిపోతున్నట్టు వెడుతున్న ఆ విశాలమైన కారులోని ఏ.సి చల్లదనంలోనూ చెమటలు పడుతున్నాయి శైలజాకి! వినాయకుడిని మనసులో   తలుచుకుని ‘అంతా నీ దయే’ అంటూ ధైర్యం తెచ్చుకున్నా, కడుపులో భయం ఫీలింగ్ మాత్రం ఉంటూనే ఉంది. తన చూపులను కారు అద్దాలలో నుండి బయటకు పరిగెత్తించింది. బయట కొంచం మంచు పొగ మిగిలున్నది.

ముందు సీటులో డ్రైవర్ పక్కన కూర్చోనున్న మేనేజర్ సుందరం “లక్ష్మీ అమ్మగారిని చూస్తేనే అయ్యగారికి ఆరొగ్యం బాగుపడుతుందమ్మా. ఆమె వెళ్ళిపోయిన దగ్గర నుంచి అయ్యగారు మనసు విరిగిపోయి, సరిగ్గా నిద్రపోక, సరిగ్గా తిండి తినక ఆరొగ్యం పాడుచేసుకున్నారు. ఏదో ఆయన చెల్లి, పిల్లలూ ఉన్నందువలన కొంచం తట్టుకుంటున్నారు” అన్నారు, పెద్ద నిట్టూర్పుతో!

“మీలాగానే చాలా అందంగా ఉంటారమ్మా. ఆవిడ లేకుండా ఇల్లే చీకటి గుహలాగా బోసిపోతోందమ్మా” అని ఆయన మాట్లాడుతూ వెళ్ళ, మాట మార్చటం కొసం, “నాన్న ఇప్పుడు ఎలా ఉన్నారు సార్?” అని తడబడుతూ అడిగింది శైలజా.

“ఏంటమ్మా ఇది? నన్ను పోయి సార్ అంటున్నావు! అంకుల్ అనే పిలువమ్మా. నీ చిన్న వయసులో నన్ను అలాగే పిలిచేదానివి” అని వెనక్కి తిరిగి వెనుక సీటులో కూర్చోనున్న శైలజాను చూసి నవ్వారు పెద్దాయన. మాటలు కంటిన్యూ చేస్తూ “ఒక వారం రోజులుగా ‘ఐ.సి.యూ’ లోనే ఉన్నారు. కొంచం స్పృహలోకి  వచ్చినప్పుడు...మీ పేరు, అమ్మ పేరు చెప్పి అడుగుతున్నారు. వచ్చేనెల ఆపరేషన్ చేద్దాం అంటున్నారు డాక్టర్. అంతలోపు అమ్మగారు కూడా వచ్చేస్తే ఊరటగా ఉంటుందమ్మా” అన్నారు.

‘అమ్మనా? ఆవిడ ఎక్కడ వచ్చేది? కూతురే రాలేదే...’ అంటూ మనసులో అనుకుని మళ్ళి బయటకు చూడసాగింది శైలజా.

వినోధినీ, శైలజా కాలేజీ యొక్క అందాల దేవతలు. చదువులో ఒకరికొకరు పోటీ పడతారు. కానీ, ప్రాణ స్నేహితులు. ఇద్దరినీ స్నేహితులుగా చేసింది ఇద్దరి యొక్క శొకమే!

‘చాలా సేపటి నుండి పోతూనే ఉన్నామే?’ అని శైలజాకి అనిపించగానే “హాస్పిటల్, నగరం దాటి చాలా దూరమా అంకుల్?” అని అడిగింది.

“హాస్పిటల్ వెళ్ళిపోయిందమ్మా. మొదట ఇంటికి వెళ్ళి, మీరు స్నానం చేసి--డ్రస్సు మార్చుకుని ఆ తరువాత నాన్నగారిని వెళ్ళి చూద్దామమ్మా. ఎందుకంటే...తొమ్మిదింటి తరువాతే మనల్ని లోపలకు వెళ్ళనిస్తారు” అన్నారు.

పెద్ద బంగళా కాంపౌండ్లోకి వెళ్ళి, ఆ బంగళా వాకిలి ముందు  నిలబడ్డది కారు. కారు లోపలకు రావటం చూసిన గూర్కా గబగబా వచ్చి కారు డోరు తెరిచాడు. కారులో నుంచి దిగిన శైలజా ఆ బంగళాను చూసి నిర్ఘాంతపోయింది. బెంగళూరులో అప్పుడప్పుడు తన ప్రాణ స్నేహితురాలు వినోధినీ ఇంటికి  వెళ్ళటం శైలజాకు అలవాటు. అదికూడా పెద్ద బంగళానే. కానీ, దానికంటే నాలుగింతలు పెద్దదిగా ఉన్నది ఈ బంగళా.

“రండమ్మా” అని చెప్పి, “తాయారూ! పాప వచ్చేసింది. హారతీ తీసుకురా” అని గట్టిగా అరుస్తూ, ఆ బంగళా యొక్క వాకిలి మెట్లను ఎక్కి లోపలకు వెళ్ళారు మేనేజర్. ఇద్దరు స్త్రీలు వచ్చి హారతీ తీసి బొట్టుపెట్టారు. ఇంటిలోపలకు వెళ్లబోతున్న ఆమె, వేగంగా వచ్చి నిలబడ్డ ఎర్ర రంగు కారు వైపు తిరిగింది.

కారు నిలబడిన తరువాత, కారులో నుండి వేగంగా దిగి వచ్చిన ఆ యువకుడు ఆమెను చూసిన చూపులు, అన్యగ్రహం మనిషిని చూసినట్టు విరుచుకున్నాయి. ఆమెనే విరక్తితోనూ, కోపంతోనూ చూస్తూ మెట్లెక్కిన అతన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయి నిలబడ్డది శైలజా.

ఆ యువకుడు మంచి ఎత్తు, ఎత్తుకు తగిన శరీర అమరిక, మ్యాచింగ్ డ్రస్సు, అందంగా దువ్వుకున్న తలజుట్టు తో అందంగానూ, గంభీరం కలిసిన ముఖము కలిగి ఉన్నాడు. షార్పుగా ఉన్న కళ్ళల్లో మాత్రం కోపం. జీవితంలో మొదటిసారిగా ఒక మగాడి రూపాన్ని పరిశోధించిన ఆశ్చర్యం, ఆ కళ్ళల్లోని కోపం – పొత్తి కడుపులో నుండి వెలువడిన వేడి వలన వచ్చిన ఆశ్చర్యం ఒకటికొకటి పోటీపడ...తత్తరపాటుతో, అతన్ని చూస్తూ నిలబడ్డది బెంగళూరు.

దగ్గరకు వచ్చిన అతని చూపులో కొంత మార్పు వచ్చి పోయింది. ఒకరికొకరు ఆశ్చర్యంగా చూసుకుంటూ నిలబడ్డ, మేనేజర్ సుందరం మధ్యలో వచ్చి, “తమ్ముడూ...మన వినోధినీ. గుర్తు పట్టనంతగా ఎదిగిపోయింది పాప” అన్నారు.

ఆమె దగ్గర “ఇది మీ అత్తయ్య కొడుకు కిషోర్ తమ్ముడమ్మా” అని పరిచయం చేశారు. అందమైన చేతులతో నమస్కరించిన ఆమె, చిన్న నవ్వు ఒకటి చిందించింది. అతని దగ్గర నుండి జవాబు నమస్కారమో, నవ్వో రాలేదు.

దాంతో కోపం తెచ్చుకున్న ఆమె ఎర్రబడ్డ కళ్లతో మేనేజర్ వైపుకు తిరిగి “అంకుల్! నేను త్వరగా హాస్పిటల్ కు వెళ్ళి, వెంటనే బెంగళూరు బయలుదేరాలి” అన్నది శైలజా.

“ఈ మాత్రానికే ఎందుకు రావాలి? నువ్వు రాకుండానే ఉండి ఉండొచ్చు. ఎందుకు వచ్చావు?” కోపమైన స్వరంతో అడిగిన అతన్ని భయంతో చూసిన ఆమెకు ‘నేను వినోధినీ కాదు. వచ్చింది తప్పే. వెళ్ళిపోతాను’ అని అరిచి పరిగెత్తి వెళ్ళిపోదామా? అని అనిపించింది. ‘ఇతనేమో ఈ ఇంటి యజమాని కాడే. ఇతనికి నేనెందుకు భయపడాలి?’ అంటూ ఆమె లోపలి మనసు ఆమెకు ధైర్యం ఇచ్చింది. 

పనిపిల్ల చూపిన గదిలోకి వెళ్ళి గొళ్ళేం పెట్టుకుంది. స్నేహితురాలిని సెల్ ఫోనులో పిలిచింది. “ఏయ్ వినోధినీ! మీ ఇంట్లో సింహం, పులి అన్నీ ఉన్నాయని  చెప్పలేదేం...చాలా భయపడిపోయాను. మీ అత్త కొడుకుటగా, పేరు కిషోరట. నన్ను ఎంత కోపంగా చూసాడో తెలుసా...నన్ను వదలరా బాబూ అని పరిగెత్తుకు వచ్చాను” అని గ్యాప్ ఇవ్వకుండా చెప్పింది.

“నువ్వే భయపడ్డావు అంటే అది ఖచ్చితంగా సింహమో...పులోనే అయ్యుంటుంది. త్వరగా అక్కడ్నుంచి బయలుదేరి వచ్చాయి...పట్టుబడిపోకు” ఆందోళన  చెందింది వినోధినీ.

“అది నేను చూసుకుంటా వినోధినీ... నువ్వు ఇది విను. మీ ఇల్లు చాలా ‘సూపర్ ' గా, అద్దాలమేడలాగా ఉన్నది. నువ్వు తప్పక రావాలి...నీ గది గురించి చెప్పనే అక్కర్లేదు” అని వర్ణించుకుంటూ  వెళ్ళింది.

“చాలు...చాలు. నేను అక్కడికంతా రాను. నువ్వు ఇంకో గంటలో బయలుదేరు. ఎక్కువసేపు అక్కడే ఉంటే పట్టుబడిపోతావు”--హెచ్చరించి ఫోనును పెట్టేసింది వినోధినీ.

ఊహ తెలిసిన రోజు మొదలు అనాధ ఆశ్రమంలోనే పెరిగింది శైలజా. ఆశ్రమంలోని మిగిలిన పిల్లల దగ్గరలేని అందం, తెలివి, అల్లరి శైలజా దగ్గర ఉన్నందువలన...ఆశ్రమం యొక్క వార్డన్ భువనేశ్వరి శైలజా పైన కొంచం ఎక్కువ ప్రేమ వొలకబోసి పెంచింది. స్కూలు చదువును విజయవంతంగా ముగించటంతో, బెంగళూరులోని ఒక కాలేజీలో ‘బి.ఏస్.సి’ కంప్యూటర్ సైన్స్ కోర్స్ తీసుకుని చదువుతోంది శైలజా. 

చదువుకు కావలసిన డబ్బును కాలేజీ ఆఫీసులోనే సాయంత్రం పూట పార్ట్ టైమ్ జాబ్ చేస్తూ సంపాదించి, అక్కడే హాస్టల్లో ఉన్నది. ఆమె పనిచేస్తూ చదువుకుంటున్నందు వలనే శైలజాకు సపరేట్ గది ఇవ్వబడింది. వినోధినీ వచ్చి చేరిన తరువాతే రెండున్నర సంవత్సరం జీవితం ఆనందంగా గడిచింది. గత పదిహేను రోజులుగా మనశ్శాంతి పోయి, ఏదో తెలిసినంత వరకు పరీక్ష రాసిన  వినోధినీ నిజానికి అయోమయంలో ఉన్నది. కారణం, తండ్రి దగ్గర నుండి వచ్చిన అర్జెంట్ ఆహ్వానం. 

వినోధినీకి మూడు సంవత్సరాల వయసు ఉన్నప్పుడు...తండ్రి మోహన్ కుమార్, తల్లి యొక్క నడవడిక మీద ఏదో ఒక సంధర్భంలో అనుమానించటంతో -- కూతురు వినోధినీను తీసుకుని బెంగళూరులో ఉన్న తల్లి ఇంటికి వచ్చేసిన లక్ష్మీ తిరిగి భర్త దగ్గరకు వెళ్ళనే లేదు. తండ్రి మోహన్ కుమార్ తన తప్పును త్వరలోనే తెలుసుకుని ఎంత బ్రతిమిలాడినా, ప్రయత్నం చేసినా, వినోధినీ యొక్క తల్లి  మనసు మారలేదు. 

బంధువులు యొక్క ఎగతాలి మాటలూ, తోడబుట్టిన వారి విసుగు వినోధినీను ఎక్కువగా బాధ పెట్టింది. కన్నవారు చేసిన తప్పుకు తాను బలి అయిన ఫీలింగ్ వలన తల్లి--తండ్రినీ ప్రేమించటం కుదరలేదు!

కానీ, ఇప్పుడు తండ్రికి హార్ట్ అటాక్ వచ్చి...సీరియస్ కండిషన్లో ఉన్నట్టు, చివరిసారిగా ఒకసారైనా కూతురు మొహాన్ని చూడాలని వినోధినీకు కబురు వచ్చింది. కబురు తీసుకువచ్చిన వ్యక్తిని కూడా చూడటానికి వినోధినీ ఒప్పుకోలేదు. కానీ, కన్నవారి ప్రేమకోసం తపన పడుతున్న శైలజా వల్ల అలా ఉండటం కుదరలేదు!  

“దయచేసి నేను చెప్పేది విను వినోధినీ. ఒకసారి వెళ్ళి మీ నాన్నను చూసిరా. ఉరిశిక్ష పడిన నేరస్తుడికి కూడా చివరి ఆశ నెరవేర్చుకోవటానికి సందర్భం ఇస్తున్నారు. ప్రేమకోసం కాకపోయినా, సేవా మానవత్వంతోనైనా నువ్వెళ్ళి ఆయన్ని చూడు వినోధినీ. ఇప్పుడు ‘సెమిస్టర్’ కూడా అయిపోయిందే”  -- బ్రతిమిలాడింది శైలజా.  

“అదంతా కుదరదు శైలూ. నాకు ఇద్దరి మీదా ప్రేమ లేకపోయినా, నన్ను  వదిలేయకుండా పెంచి మనిషిని చేసింది అమ్మ. ఆమెకు నచ్చనిది ఏదీ నేను చెయ్యలేను. ఈ విషయంలో నన్ను బలవంత పెట్టకు శైలూ. ప్లీజ్” అని ముగింపు పెట్టింది.

కానీ, ఆరోజు నుండి వినోధినీ ప్రశాంతంగా లేదు అనేది మాత్రం అర్ధమయ్యింది. ‘సెమిస్టర్’ పరీక్షలు అయిపోయి కాలేజీకి సెలవులు ఇచ్చినా కూడా బెంగళూరు అవుటర్ లో ఉన్న ఇంటికి వెళ్ళలేదు.  ఎప్పుడు చూడూ ఆలొచనలలోనే ఉండటం గమనించి “చూడు వినోధినీ, నువ్వు ఇలాగే ఉంటే, నీకు పిచ్చి  పడుతుంది. ఎవరో ఒక అనాధ అయిన నామీదే ఎంతో ప్రేమ, ఆదరణ చూపుతున్నావు. ఆయన నిన్ను కన్న తండ్రి. నువ్వెళ్ళి  చూడకుండానే ఆయనకేదైనా...సారీ వినోధినీ, ఒక మాటకు చెప్పాను. ఏదైనా జరగకూడనిది జరిగితే...నీకు నేర భావన ఏర్పడి, జీవితాంతం ప్రశాంతత లేకుండా పోతుంది”

“నువ్వు చెప్పినట్లే నేనూ అనుకున్నాను. ఇప్పుడు వెళ్ళకపోతే, తరువాత...” అని చెప్పిన ఆమెతో, అదే మంచి తరుణం అనుకుని మరింత బలవంతపెట్టింది శైలజా.

చివరిగా వినోధినీ చెప్పిన నిర్ణయం, శైలజాను షాకుకు గురిచేసింది. “ఓ.కే. శైలజా!  నువ్వు చెప్పినట్టు ఆయన చివరి కోరికను నెరవేరుద్దాం. కానీ, మా అమ్మను నేను  మోసం చేయదలుచుకోలేదు. అదేలాగా నేను ఇక్కడ లేనని నా మావయ్యకు   తెలిస్తే నన్ను ప్రాణాలతో ఉండనివ్వడు. అందుకని మనకు ఇప్పుడు ఒకే ఒక దారి ఉంది. నా బదులు నువ్వు వెళ్ళిరా” అన్నది.

“వ్యక్తి మార్పిడా...? ఏం, నన్ను జైలు కూడు తినిపించాలని నీకు ఆశగా ఉన్నదా?” అని వెక్కిరింతగా అడిగిన శైలజా, “నువ్వూ...నీ కుటుంబం ఈ సమస్యను తీర్చుకోండి. నన్నెందుకు ఇందులోకి లాగుతావు?” అని కోపంగా అడిగింది.

కానీ, వినోధినీ కళ్ళల్లో కనిపించిన కన్నీరు చూసి కొంచం శాంతించింది శైలజా. “ఏయ్...ఏదో ఒక కోపంలో చెప్పాను. సారీ వినోధినీ...సారీ” అని ఆమె భుజాలను పట్టుకుంది.

“లేదు శైలజా. నేను ప్రశాంతంగా ఉండలేకపోతున్నాను. నేనేం చేయను? మా మామయ్యతో చూచాయిగా చెప్పి చూశాను. నేను నీతో చెప్పినట్లే ఆయన, నేను వెళ్ళినట్లు తెలిస్తే చంపేస్తానని నన్ను బెదిరించారు” అని ఏడ్చింది.

స్నేహితురాలు ఏడవటం తట్టుకోలేని శైలజా “ఓ.కే. వినోధినీ. నీకొసం, నీ బదులు నేను వెళ్ళి మీ నాన్నను చూసొస్తాను. చూసేసి వెంటనే తిరిగి వచ్చేస్తాను. భగవంతుడు అలా రాసుంటే...దాన్ని మనం మార్చలేము” అని చెప్పి అంగీకరించింది శైలజా. 

శైలజా చేతులను పుచ్చుకున్న వినోధినీ “చాలా చాలా థ్యాంక్స్. నువ్వు  ఒప్పుకుంటావని నాకు నమ్మకం ఉంది! అక్కడ ఏదైనా సమస్య వస్తే, నేనే దానికి కారణమని నేరుగా వచ్చి చెబుతాను. అక్కడ నా మాటకు ఖచ్చితంగా ముఖ్యత్వం ఉంటుంది. నువ్వు భయపడకుండా వెళ్ళిరా” అని చెప్పి ఆమెను సాగనంపింది.

బెంగళూరు నుండి బయలుదేరుతున్నప్పుడు, మనసులో ఒక మొండి ధైర్యం ఉంది. కానీ, తెల్లవారు జామున హైదరాబాదు చేరుకుని -- బస్సు నుండి దిగినప్పుడు, తెలియని ఊర్లో -- తెలియని మనుషుల దగ్గరకు వెళ్తున్నామే అన్న భయం ఏర్పడింది. వినోధినీ యొక్క తండ్రి ఇంటికి టెలిఫోన్ చేసి కాంటాక్ట్ చేసి --  ఆమె వచ్చిన విషయాన్ని తెలియపరచ, తరువాతి అరగంటలో మధ్య వయసు మనిషి ఒకరు ఆమె దగ్గరకు వచ్చి, “వినోధినీ?” అని అడిగారు. ‘అవును’ అని తల ఊపింది శైలజా.

“నేను, మీ నాన్నగారి ఇంట్లో ఇరవై ఐదు సంవత్సరాలుగా మేనేజర్ గా ఉంటున్న సుందరం. మీరు చిన్న పిల్లగా ఉన్నప్పుడు చూసాను. ఇప్పుడు మహాలక్ష్మి లాగా ఉన్నారు. సార్ చూస్తే పొంగిపోతారు. రండమ్మా...వెళ్దాం” అని చెప్పి ఆమెను పిలుచుకుని వెళ్ళి కారులో ఎక్కించారు.  

                                                                                                       Continued...PART-2

***************************************************************************************************