మరవటం మర్చిపోయాను...(సీరియల్)...(PART-17)

 

                                                                        మరవటం మర్చిపోయాను...(సీరియల్)                                                                                                                                                         (PART-17)

గాంధీ రోడ్డు… ప్రసిద్ద హోటల్ ఎంట్రన్స్.

శ్యామ్ యొక్క జీవితాన్ని తలకిందలు చేసిన ఆ చివరి మీటింగు అక్కడే జరిగింది.

రైలులో జరిగిన సంఘటననే జీర్ణించుకోలేకపొయిన పరిస్థితిలో అతను ఉండగా, పదిహేను రోజుల తరువాత మళ్ళీ అతనికి షాకింగ్ మీట్ ఏర్పడింది రోహిణీతో.

శ్యామ్ లోపలకు వెళ్ళటానికి ప్రయత్నించ, రోహిణీ బయటకు రావటానికి ప్రయత్నించ...వాకిలి గుమ్మంలో ఇద్దరూ ఢాష్ కొట్టుకున్నారు.

“హాయ్ రోహిణీ....”

“హాయ్... శ్యామ్. ఏమిటీ ఆశ్చర్యం?”

“ఎలా ఉన్నావు?”

“నేను ఓ.కే! నువ్వు?”

“ఫైన్”

“ఎక్కడ ఉన్నావు? నీ అడ్రస్ ఏమిటి? ఎక్కడ పని చేస్తున్నావు? ఎందుకు నా దగ్గర ఏదీ చెప్పకుండా నన్ను బాధపెడుతున్నావు రోహిణీ?”

ఆమె మందహాసంగా ఒక నవ్వు మాత్రం తన హృదయం యొక్క లోతు నుండి తీసి అతనికి కొంచం ముక్క చేసి ఇచ్చింది. అది తప్ప మిగితాదంతా మౌనమే.

శ్యామ్, రోహిణీని లోతుగా చూశాడు. ఒక ఎర్ర రంగు చుడీధార్, గొంతు చుట్టూ దుప్పటా. చలిగా ఉన్నదని వేసుకున్నట్లుంది. దేవతలాగా కనిపించింది...ఇంకా. నిట్టూర్పు విడిచాడు.

వర్షం వచ్చేలాగా చల్లటి గాలి వీచింది. లేక రోహిణీ దగ్గరగా ఉండటం వలన  ఏర్పడిన చల్లదనమా? అనేది అతనికి అర్ధం కాలేదు!

“నేను వెళ్తున్నా శ్యామ్. కాస్త పని ఉంది”

“ఉండు ఉండు....ఆ రోజులాగా ఎక్కడికీ తప్పించుకు వెళ్ళాలని చూస్తున్నావు? నేనూ నీతో వస్తాను”

రోహిణీ నడవ, పక్కనే ఆమెతో శ్యామ్.

“ఉద్యోగమంతా ఎలా ఉంది?”

“నేను ఆ గ్రీటింగు కార్డు కంపనీని వదిలేయబోతున్నాను”

“ఎందుకని?”

“నువ్వు నా ఉద్యోగం గురించి అంతపెద్ద పాఠం తీసిన తరువాత...నన్ను అబద్దం అని చెప్పిన తరువాత ఆలొచించి చూసాను. నువ్వు చెప్పిన దాంట్లో కొంత నిజం అతుక్కోనున్నది గ్రహించాను”

“జీవితంలో నువ్వోక మంచి నిర్ణయం తీసుకోవటం గురించి నువ్వు సంతోషపడవచ్చు”

పెద్ద పెద్ద చినుకులతో మొదలైంది వాన. వేగంగా ఇద్దరూ దగ్గరున్న ఆసుపత్రి పక్కగా తలదాచుకున్నారు.

రోహిణీ తన మెడలో ఉన్న దుప్పటాను తీసి తలమీద వేసుకుంది.

అదిచూసిన అతను మరుక్షణం, మెరుపు తాకినట్టు ఉలిక్కిపడ్డాడు.

“ఏయ్...ఇదేంటి మెడలో తాలి?”

రోహిణీ యొక్క మెడలో లావుపాటి కొత్త పసుపుతాడు వేలాడింది.

“ఏమిటీ...’చంటి’ సినిమా వెంకటేష్ లాగా అడుగుతున్నావు? తాలి తాడును నువ్వు చూసిందేలేదా?”

“చూసాను. అది నీ మెడలో ఏం చేస్తున్నది?”

“నేను పెళ్ళి చేసుకున్నాను శ్యామ్”

“వాట్...?”

“పెళ్ళి చేసుకున్నాను అని చెప్పాను!”

“ఎవర్ని?”

“ఒక మైసూరు అబ్బాయిని”

“ఎప్పుడు?”

“ఏమిటి శ్యామ్ తెలియనట్లు అడుగుతున్నావు? నేను నీకు ఆరోజే చెప్పాను కదా!”

“ఎప్పుడు చెప్పావు? ఎక్కడ చెప్పావు?”

“ఆరోజు మనం మైసూరు వెళ్ళే శతాబ్ధీ ఎక్స్ ప్రెస్స్ రైలులో కలుసు కున్నామే...అప్పుడు చెప్పాను?”

“ఏం చెప్పావు?”

“నువ్వొక డీలర్ను చూడటానికి బెంగళూరు వెళ్తున్నానని చెప్పావు”

“అది నేను చెప్పింది...నువ్వేం చెప్పావు?”

“అప్పుడే చెప్పాను...నేను ఒక పెళ్ళికి మైసూరు వెళ్తున్నానని చెప్పాను!”

“అవును. ఒక పెళ్ళికి వెళ్తున్నట్టు చెప్పావు?”

“అది నా పెళ్ళే”

ఎవరో చెంప మీద ‘ఫడేల్’ మని కొట్టినట్టు చూసాడు శ్యామ్.

అప్పుడు అతి భయంకరమైన శబ్ధంతో ఒక పిడుగు పడింది.

ఆ మరుక్షణం, శ్యామ్ షాకుతో -- నరికిన చెట్టులాగా రోడ్డుమీద పడిపోయాడు.

హాస్పిటల్.

శ్యామ్ కళ్ళు తెరవగా...పరుపు మీద ఉన్నాడు.

‘డ్రిప్స్’ ఎక్కుతున్నాయి.

పక్కన కలతతో రోహిణీ.

“రోహిణీ...”

“ఏమీ మాట్లాడకూడదని డాక్టర్ చెప్పాడు”

“వాళ్ళు అలాగే చెబుతారు. నీకేమైంది సడన్ గా?”

“నీకేమైంది?”

“షాక్ ను తట్టుకోలేకపోయాను. నిజంగానే నువ్వు పెళ్ళి చేసుకున్నావా?”

“అవును. ఏం...? దాంట్లో ఏముంది షాకవడానికి?”

“ఎలా?”

“ఎలాగంటే...అర్ధంకాలేదు శ్యామ్?”

“హఠాత్తుగా ఎలా నువ్వు ఈ నిర్ణయానికి వచ్చావు?”

“సడన్ గా ఒకడొచ్చి అడిగాడు. ‘నన్ను పెళ్ళిచేసుకుంటావా?’ అని! సరి అని చెప్పాను”

“ఏయ్ ద్రోహీ. నేను అడిగినప్పుడు, నువ్వు వద్దని చెప్పావు?”

“నువ్వెఫ్ఫుడు అడిగావు?”

“ఐ.లవ్.యూ’ అని ఎన్నిసార్లు చెప్పాను?”

“ఐ.లవ్.యూ అనేకదా చెప్పావు! ‘పెళ్ళి చేసుకుంటావా’? అని ఎప్పుడు అడిగావు?”

శ్యామ్ కు ఏం మాట్లాడాలో అనేది తెలియలేదు! నోటమాట రాక చూస్తూ ఉండిపోయాడు.

‘ఆటలాడుతున్నదా? సీరియస్ గా మాట్లాడుతున్నదా? ఈమె పిచ్చిదా? సాడిస్టా? లేక...ఇదే రోహిణీనా?’

శ్యామ్ ఆమెను బాధతో చూస్తూ అడిగాడు.

“ఏమిటి రోహిణీ చెబుతున్నావు? రెండు ఒకటే కదా?”

“అదెలా రెండూ ఒకటవుతుంది?”

“మరి?”

“ఇదివేరు...అదివేరు”

“అలాగైతే అది...ఇది కాదా?”

“అదెలా శ్యామ్ ఇదవుతుంది? అది...ఇది కాదు”

“ఏమిటి వాగుతున్నావు? ఇదే కదా అది?”

“లేదయ్యా బాబూ. ఇది...అది కాదు. అది వేరు...ఇది వేరు”

“నువ్వు నాశనమైపోవాలి. నరకానికి వెళ్లాలి. నీకు మంచి చావే రాకూడదు”

“శ్యామ్...”

“ఏమిటే...కుక్కలాగా నీ వెనుకే తిరిగాను. నేను ‘ఐ.లవ్.యూ’ చెప్పినప్పుడు కూడా ‘వద్దని’ చెప్పావు! కానీ, ఇప్పుడు ఒకడ్ని పెళ్ళిచేసుకుని వచ్చి నిలబడ్డావు”

“ఎందుకు అంత టెన్షన్ అవుతున్నావు?”

“ద్రోహీ! పాపీ! ఇంతకు మించి ఎలా తిట్టాలో నాకు తెలియటం లేదు. నిన్ను ప్రేమించినందుకు నా కడుపు మండిపోతోందే”

“ఏయ్...నీ కడుపు ద్వారానా నన్ను ప్రేమించావు?”

“నోరుముయ్యి. నీ పిచ్చి జోకులూ, సాడిస్టు జోకులూ ఆపు. నాకు ప్రేమికురాలుగా ఉండనని చెప్పి...ఎవడో ఒకడికి భార్య అయి వచ్చి నిలబడ్డావే! ఇప్పుడు ఎలా ఉందో తెలుసా? రక్తం ఉడికిపోతోంది. నాకు ఎక్కిస్తున్న ఈ డ్రిప్స్ మీద ప్రామిస్ చేసి చెబుతున్నా. నువ్వు బాగుండవు. ఎందుకే ఇలా చేసావు?”

శ్యామ్ తాను ఒక మగాడినని కూడా మర్చిపోయి వెక్కి, వెక్కి బోరున ఏడ్చేడు.  

“నాకే తెలియదు. నేను చేసింది నాకే పెద్ద ఆశ్చర్యంగా ఉంది”

“ఏమిటది?”

“ఒకరోజు పొద్దున హఠాత్తుగా కళ్ళు తెరిచి లేచినప్పుడు, నువ్వు మాటి మాటికీ  చెప్పింది నిజం అనిపించింది. పెళ్ళి చేసుకుంటే ఏమవుతుంది అని అనిపించింది. ఒక ‘కమిట్మెంట్’ ఉంటే తప్పు ఏముంది అనిపించింది. నాకు వయసైపోతే నన్ను ఎవరు చూసుకుంటారు అని ఆలొచించాను. సరిగ్గా ఆరోజున ‘వేలంటైన్ డే’ వచ్చింది. నాతో పని చేస్తున్న ఒకతను, నన్ను బాగా ఆకర్షించిన ఒకతను, నన్ను ఇష్టపడ్డాడు. పెళ్ళిచేసుకుంటావా? అని అడిగాడు. సరి అని చెప్పాను. సింపుల్. అంతా చటుక్కున ముగిసిపోయింది”

“అదంతా సరేనే ద్రోహీ. అప్పుడు తిన్నగా నా దగ్గరకు వచ్చి నన్ను పెళ్ళి చేసుకోనుండొచ్చు కదా? ఎందుకు నన్ను వదిలేసి ఇంకెవడ్నో...ఎందుకు? ఎందుకు రోహిణీ?”

“తెలియదు శ్యామ్. జీవితంలో జరిగే కొన్ని విషయాలకు కారణం చెబితే చాలా చప్పగా కనబడుతుంది...”

ఆ నిమిషం.

ఆ క్షణం.

ఆ ‘మైక్రో’ సెకెండులోనే...

శ్యామ్ తన జీవితంలో రెండు పెద్ద నిర్ణయాలు తీసుకున్నాడు.

ఒకటి...‘ రోహిణీని ఇకమీదట పూర్తిగా మరిచిపోవాలి!’

రెండు...‘ఆమె జ్ఞాపకాలను పూర్తిగా మరిచిపోవాలి!’

                                                                                                           Continued....PART-18

***************************************************************************************************