వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)...(PART-4)

                                                                               వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)                                                                                                                                                                    (PART-4) 

దుఃఖం గొంతుకకు అడ్డుపడి, ఏడుపు బయటకు రాలేక కొట్టుకుంది. వెనుక వేగంగా వచ్చిన కిషోర్,  “ఏమైంది వినోధినీ?” అంటూ అడుగుతూ కారు డోరు తెరిచాడు...లోపల కూర్చున్న శైలజా, వేగంగా శ్వాశ తీసుకుంటూ తనని శాంత పరుచుకోవటానికి ప్రయత్నించింది. ఆమెను ఒకసారి చూసేసి కారు తీసినతను, కొంత దూరం వెళ్ళిన తరువాత...శరీరం అడుతూ, మొహాన్ని మూసుకుని ఆమె ఏడుస్తున్నది చూసి కొద్దిగా కంగారు పడ్డాడు. “ఏయ్ వినోధినీ! నిన్ను ధైర్యమున్న  అమ్మాయి అని అనుకున్నాను...ఎందుకు ఏడుస్తున్నావు?” అని అడిగి కారును ఒక పక్కగా ఆపాడు.

రుమాల తీసి ఆమెవైపుకు జాపి, “కమాన్ వినోధినీ. కంట్రోల్ యువర్ సెల్ఫ్” అని  చెప్పినా...గడిచిన కాలం, జరుగుతున్న కాలం, భవిష్యత్ కాలం అన్నిటికీ కలిపి ఏడుస్తున్నట్టు కాలం కాలంగా అనిచిపెట్టుకున్న కన్నీరు జలపాతంలా కారింది. కొద్దిసేపు ఆమెనే చూసిన అతను, ఆమె భుజం పట్టుకుని ఆమె తలను తనమీద వంచుకుని ఓదార్చాడు.

అడవి--ఎడారి అంతా తిరిగి చివరకు తన చోటును చేరుకున్నట్టు ఒక ప్రశాంతత ఏర్పడింది శైలజాకి! దాంతో ఏడుపు యొక్క వేగం తగ్గింది. కళ్ళను తుడుచుకుంటున్నట్టు అతనికి దూరంగా జరగటానికి ప్రయత్నించింది. కానీ అతని చేతులు గట్టిగా పట్టుకోటాన్ని చూసి తలెత్తి అతన్ని చూసింది.

“ఏమిటీ ఈ ఏడుపు? నీకు మావయ్య మీద ప్రేమే లేదని అనుకున్నా. కానీ, నువ్వు  కూడా చాలా కష్టపడ్డట్లు ఉన్నావు...! ఇక మీదట మీ ముగ్గురినీ కలపటమే నా మొదట పని” అని గట్టిగా చెప్పి -- నవ్వాడు.

అతని దగ్గర నుండి విడిపించుకున్న ఆమె, మొహాన్ని బయటకు తిప్పుకుని, “సారీ! కొంచం ఎక్కువగా ఎమొషనల్ అయిపోయాను” అన్నది.

కారు తీస్తూ, “అలాగంటే, నువ్వు ఇంకా నన్ను బంధువుగా అంగీకరించలేదు” అని ఎగతాలిగా అడిగాడు.

ఏం సమాధానం చెప్పగలదు? బంధువు అంటే కూడా ఓర్చుకో వచ్చు. ఛఛ! అతనిమీద ఆనుకుని ఏడ్చి...

‘వినోధినీ చెప్పింది కదా అని నేను ఇక్కడికి వచ్చుండకూడదు. అతన్ని చూడటానికే అవమానంగా ఉంది’ కొద్దిసేపు అక్కడ మౌనం చోటుచేసుకుంది. ట్రాఫిక్ శబ్ధం మాత్రం ఆగకుండా వినబడ, చేతులతో కళ్ళు మూసుకుని తల వొంచుకుని కూర్చుంది.

కొంచం దూరం వెళ్ళిన తరువాత, గొంతు సరిచేసుకుంది. “కొందర్ని మాత్రం అనాధలను చేసి చిత్రవధ చేయటంలో భగవంతుడికి ఆనందం అనుకుంటా. ఆ పిల్ల ఎంత ఆశతో, ఏంత అమాయకంగా అమ్మను అడిగింది. మనసుకు కష్టంగా ఉన్నది. అందుకనే...”-- మన్నించమనే భావనతో అతన్ని చూసింది.

తలవొంచి కళ్ళతో నవ్వాడు కిషోర్. ఆశ్చర్యంతో చూసిని ఆమె హృదయం కొత్తగా వేగంగా కొట్టుకుంటున్న శబ్ధం చెవుల వరకు వినిపించింది. హృదయం కొట్టుకోవటం అనేది ఈ రోజే తెలిసింది.

“చిన్న వయసులో నీకూ, శంకర్ కు పెద్దగా గొడవ వస్తుంది. నువ్వు నడుస్తూ నా దగ్గరకు వచ్చి ఫిర్యాదు చేస్తావు! నేను నిన్ను ఎత్తుకుని ఓదారుస్తాను. ఇప్పుడు నిన్ను ఎత్తుకుని ఓదార్చలేను” అని కొంటెగా చెప్ప, అవమానంతో ఎర్రబడ్డ మొహాన్ని తిప్పుకుంది శైలజా.

ఎర్రబడిన ఆమె మొహాన్ని చూసిన అతను, మాట మార్చాడు. “మావయ్యకు రెండు రిసార్టులు ఉన్నాయి వినోధినీ. హైదరాబాద్ అవుటర్ లో ఉన్నది మా నాన్న చూసుకుంటాడు. ఒకప్పుడు మా నాన్న సొంతంగా ఫైనాన్స్ కంపెనీ నడిపేవాడు. హఠాత్తుగా సమస్యలు తలెత్తడంతో -- ఉన్న ఆస్తినంతా అమ్మేసి -- కంపెనీలో డబ్బు డిపాజిట్ చేసున్న వాళ్ళందరికీ వాళ్ళ డబ్బును తిరిగి ఇచ్చేసి పైసా కూడా లేకుండా నిలబడప్పుడు... మావయ్యే కొత్తగా స్టార్ట్ చేసిన ఆ రిసార్టును చూసుకునే బాధ్యత నాన్న చేతికి ఇచ్చారు.

మావయ్యకు నేను చాలా రుణపడున్నాను. ఎలాగైనా నిన్నూ, అత్తయ్యనూ తీసుకువస్తానని మాటిచ్చాను. దానికైన ప్రయత్నంలో ఉన్నప్పుడే...నువ్వే  వచ్చావు. ఇక అత్తయ్యను ఈజీగా తీసుకురావచ్చు” అని ఉత్సాహంగా చెప్పుకుంటూ వెళ్లాడు.

అతని మాటలకు అడ్దుపడుతూ...“అది అంత సులభం కాదు” అన్న ఆమెను ప్రశ్నార్ధకంగా చూసేడే తప్ప ఏమీ మాట్లాడలేదు.

శైలజాకి మనసంతా శూన్యంగా ఉన్నట్టు అనిపించింది.  అనిపిస్తున్నట్టు ఉన్నది. ‘సంబంధమే లేకుండా ఒక చోటికి వచ్చి ఇరుక్కుని, ఇంకా కొద్ది గంటలలో విడిపోతాం. నాకెప్పుడూ ఆ పిల్ల గతే కదా?’

“భువనామ్మా! అమ్మ ఎప్పుడు వస్తుంది?” అని కన్నీటితో అనాధ ఆశ్రమంలో వార్డన్ దగ్గర అడిగిన వెంటనే, ఆమె దగ్గరున్న ఒక కుర్చీలో నన్ను కూర్చోబెట్టి “దేవుడు నీకు తప్పుగా ఒక అమ్మను ఇచ్చాడు శైలజా. ఆవిడ నిన్ను సరిగ్గా చూసుకోదనే నిన్ను నా దగ్గరకు పంపాడు. నాతో ఉండటం నచ్చలేదా పాపా?” అని ప్రేమతో అడిగిన వార్డన్ దగ్గర తన బాధ చెప్పటం తెలియక ఒంటారిగా ఏడ్చింది.

ఆ రోజు నుండి మనసులో కలతలనూ, బాధలనూ ఒంటరిగా అనిభవించటం ఎలా అని తెలుసుకున్నది శైలజా. అయినా కానీ ఏదైనా ఒకరోజు తన తల్లీ--తండ్రీ  వచ్చి తనని తీసుకు వెళ్తారు అనే నమ్మకంతో రోజూ ఆశ్రమంలోని ఆఫీసు రూములో వార్డన్ కు సహాయం చేస్తూ వాకిలి వైపు చూస్తూ ఉండేది శైలజా.

పిల్లలను దత్తతు తీసుకునే వాళ్ళు వస్తే వాళ్ళ వాళ్ళ తల్లి-తండ్రులు వచ్చారు అనుకునేది. వచ్చిన వాళ్ళు పసిబిడ్డలనూ, మగపిల్లలనూ మాత్రమే తీసుకు వెళ్ళేవారు. పదేళ్ల వయసు తరువాత మెల్లమెల్లగా తానొక అనాధ, తనని తీసుకు వెళ్లటానికి ఎవరూ రారు అని అర్ధం చేసుకుంది. కొంతమంది తమ ఇంటి పనులకు తనని పనిపిల్లగా తీసుకు వెళ్తామని అడిగారని, వాళ్ళకు, ‘కుదరదు’ అని చెప్పి పంపినట్టు తరువాత ఒకసారి చెప్పారు.

తన జీవితం నాశనమైపోకుండా డిసిప్లిన్, మంచి లక్షణాలూ, నేర్పించి ఈ రోజు ఆమెను ఒక మంచి వ్యక్తిగా తీర్చి దిద్దిన వార్డన్ రుణం ఎలా తీర్చుకోబోతుంది?

ఆగిపోయిన కన్నీరు మళ్ళీ కారటాన్ని గ్రహించి అతనికి తెలియకుండా తుడుచుకోవటానికి ప్రయత్నించ...అతనో, “మళ్ళీ ఏమైంది...ఏడుస్తున్నావా? కారును పక్కగా ఆపేయనా?” అని అడిగాడు.

“వద్దు...వద్దు. ఏడవటం లేదు” అని ఆమె ఆదుర్దా పడుతూ చెప్ప, నోరారా నవ్వాడు అతను. అతని నవ్వు పరవశం ఇవ్వగా -- చూపులను బయటకు తిప్పుకున్నప్పుడు హాస్పిటల్ వచ్చేసినట్లు తెలిసి ఆందోళన చెందింది. ఇప్పుడు వినోధినీ నాన్నను కలిసి మాట్లాడాలే!

ఆనుకుని కూర్చున్న మోహన్ కుమార్ -- వీళ్ళను చూసిన వెంటనే “రామ్మా! రారా కిషోర్” అని మెల్లగా పిలిచారు.

“ఎలా ఉన్నారు మావయ్యా? మీ అమ్మాయి వచ్చింది. తరువాత అత్తయ్యను తీసుకురావలసింది మా డ్యూటీ -- కదా వినోధినీ?” అని అమెకు షాక్ ఇచ్చాడు.

ప్రయత్నించి నవ్వును తెప్పించుకున్న ఆమె, మాట్లాడకుండా నిలబడింది.

“ఓ.కే. మావయ్యా నేను డాక్టర్ను చూసొస్తాను. మీ అమ్మయితో మాట్లాడుతూ ఉండండి” అని చెప్పి వెళ్ళాడు. తడబడుతూ నిలబడిన ఆమెను, నవ్వుతూ దగ్గరకు పిలిచారు మోహన్ కుమార్ గారు. 

దగ్గరకు వెళ్ళి కుర్చీలో కూర్చున్న ఆమె -- ఒక పెద్ద నిట్టూర్పు వదిలి “నన్ను మన్నించండి అంకుల్! నేను వినోధినీ కాదు. ఆమె స్నేహితురాలు శైలజా.  వినోధినీకి మిమ్మల్ని చూడాలని చాలా ఆశ. కానీ, వాళ్ళ మావయ్యా చాలా స్ట్రిక్టుగా  ఉంటూ ఆమె కదలికలను గమనిస్తూ ఉంటారు. అందువలనే నన్ను పంపింది. మీ దగ్గర నేను నటించలేకపోతున్నా అంకుల్!” చెప్పి ముగించేటప్పటికి ఆమెకు ముచ్చెమటలు పట్టినై.

ఆమె చేతులు పుచ్చుకుని “నాకు తెలుసమ్మా. నేను వినోధినీను ఇదివరకే చూసున్నాను. దానికేంటమ్మా ఇప్పుడు -- నువ్వూ నా కూతురివే” అన్న ఆయన్ని ఆశ్చర్యంతో చూసింది.

“మీరెప్పుడు... వినోధినీను చూశారు అంకుల్?” -- ఆతురతగా అడిగింది.

“బెంగళూరులో వాళ్ళింటి పక్కన ఒక రోజంతా కారులో దాక్కుని, ఆమె బయటకు వచ్చినప్పుడు చూసానమ్మా. నాలాంటి ఒక పరిస్థితి, ఏ తండ్రికీ రాకూడదమ్మా” అంటూ బాధపడుతున్న ఆయన్ని ఎలాగైనా ఓదార్చాలని మనసు గింజుకుంది.

కొంచంసేపు ఆలోచించి. “నా పరిస్థితి ఇంకా చాలా ‘బ్యాడ్’ అంకుల్. అక్కర్లేని బిడ్డలను ఈ ప్రపంచంలో భగవంతుడు ఎందుకు పుట్టించాలి? ఆ పిల్లలకు అనాధ అనే ఒక బిరుదు వేరే ఎందుకివ్వాలి” అని బాధపడింది.

“ఇంకోసారి ఆ మాట చెప్పకమ్మా. నేను ఉన్నంత వరకు నువ్వు అనాధవు కావు, నీకు ఏదీ తక్కువ  కానివ్వను. నేను లేకపోయినా సరే...” అన్న మాటకు అడ్డుపడి “ప్లీజ్...అలా మాట్లాడకండి” అంటూ కన్నీరు పెట్టుకుంది.

“చెప్పమ్మా! నా కూతురి గురించి చెప్పమ్మా. చాలా అల్లరి పిల్లా...? బాగా చదువుతోందా? ఈ చదువు ముగిసిన తరువాత ఏం చెయ్యబోతోంది? అంతా చెప్పమ్మా. వింటాను” అంటూ ఆతురతతో ఆయన అడగ, తరువాత అరగంట సేపటి వరకు వినోధినీ గురించిన గొప్పతనాన్ని వివరించి చెప్పింది.

ఆయన మొహాన నవ్వు, తృప్తి ఏర్పడటాన్ని చూసి ఆమె మనసు బాగా ప్రశాంతత చెందింది. “నిన్ను చూస్తేనే నా కూతుర్ని చూసినట్లు ఉన్నదమ్మా. నువ్వు వినోధినీ  కాదన్న విషయం కిషోర్ కు తెలియనివ్వకు. తరువాత కోపంతో వెంటనే బెంగళూరు వెళ్ళి, గొడవ చేస్తాడు” అన్నారు.

“సరే అంకుల్! కానీ, ఎలాగైనా వినోధినీని పిలుచుకు రావటం నా బాధ్యత. అంతవరకు మీరు జాగ్రత్తగా మీ ఆరొగ్యాన్ని చూసుకోండి. సరేనా?” అని చెప్పినప్పుడు, కిషోర్ లోపలకు వచ్చాడు.

"ఏమిటీ...తండ్రీ--కూతుర్లు మాట్లాడుకుని ఒక నిర్ణయానికి వచ్చారా? చాలు. ఇంతకంటే మీరు ఎక్కువ శ్రమ పడకూడదు మావయ్యా. రెస్టు తీసుకోండి. నేను మళ్ళీ సాయంత్రం వినోధినీను తీసుకుని వస్తాను” అన్నాడు.

“సరే కిషోర్! డాక్టర్ కంటే కూడా వీడంటేనే నాకు భయమమ్మా. నాకు మాత్రమే కాదు...అందరికీనూ. కిషోర్ అంటే భయం కలిసిన మర్యాద. అతని మాటకు తిరుగే లేదు” అని చెప్పుకుంటూ వెడుతుంటే, “ఒక విధంగా నా ఇమేజ్ ను పాడు చేసేరే? ఇప్పుడే కాస్త భయం పోయి నాతో సహజంగా ఉండటం మొదలుపెట్టింది మీ అమ్మాయి. అది కూడా మీకు నచ్చలేదా?” అని శోకంగా అడగ, “నాకు భయమంతా లేదే” అని నవ్వుతూ స్పీడుగా చెప్పేసి నాలిక కరుచుకుంది.

ఆమెను ఆశ్చర్యంగా చూసిన అతను, ఆయన మంచంపై పడుకోటానికి సహాయపడి -- నర్స్ దగ్గర చెప్పి -- శైలజాతో కలిసి బయటకు వచ్చాడు.

కారులో బయలుదేరిన వెంటనే “చూశావా... మావయ్య మొహంలో ఎంత ఆనందమో? నువ్వు కూడా వచ్చినప్పటి నుండి నవ్వలేదే! నీ అందమైన నవ్వును కూడా ఇప్పుడే చూసాను” అని చెప్పగానే అతని ఆశ్చర్యానికి అర్ధం తెలిసింది.

వినోధినీ యొక్క నాన్నతో నిజం చెప్పేయటంతో, మనోభారం తగ్గిపోయి, ఆమె  అలా నవ్వి ఉండొచ్చు. కానీ, అందమైన నవ్వుట? చిన్నగా గుండే తుళ్ళింది. ఇంకా కొంచం నవ్వి చూపించాలని లేచిన ఆశను అనుచుకోవటానికి ప్రయత్నించినప్పుడు, మంచికాలం వచ్చినట్టు అతని సెల్ ఫోను మోగటంతో -- తనని అనుచుకుంది శైలజా.

                                                                                                          Continued...PART-5

***************************************************************************************************