వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)...(PART-2)

 

                                                                           వర్షంలో వెన్నెల...(సీరియల్)                                                                                                                                                                   (PART-2)

రోజాపువ్వు రంగు, తెలుపురంగు కలిసి ఉన్న గోడలతో మెరిసిపోతున్న ఆ అందాల స్నానాల గదిలోనే ‘కాపురం ఉండొచ్చు’ అనే విధంగా అనిపించింది. అంత బ్రహ్మాండంగా ఉన్నది స్నానాల గది. స్నానం చేసి హ్యాండ్ బ్యాగ్ తీసుకుని  కిందకు దిగి వచ్చింది. ఆ భవనం యొక్క ఒక్కొక్క చోటూ ఒక్కో అందంతో ప్రకాశిస్తోంది.

“చిన్న యజమాని గారు మిమ్మల్ని బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేయటానికి రమ్మని చెప్పారమ్మా” ఎదురుగా వచ్చిన పనిమనిషి చెప్పి ఆమెను పిలుచుకు వెళ్ళింది. ‘చిన్న యజమాని...? వినోధినీ రానేరాదని నమ్మి, ఇతను తనకు తానే ఆ బిరుదు  పెట్టుకున్నాడో? అందువలనే నన్ను చూసి ‘ఎందుకు వచ్చావు?’ అని అడిగాడా? ఎలాగైనా వినోధినీను ఇక్కడికి రప్పిస్తాను. ఆ తరువాత ఎలా ‘చిన్న యజమాని’ గా పిలిపించుకుంటాడని చూస్తాను’ -- మనసు రగిలిపోయింది.

కిషోర్ తో పాటూ డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చోనున్న మేనేజర్--ఆమె నిలబడి ఉండటాన్ని చూసి, తడబడుతూ తింటున్న చోటు నుండి లేచి “రామ్మా...కూర్చోమ్మా” అంటూ  తన పక్కనున్న కుర్చీని చూపించారు.

“తినేటప్పుడు ఎందుకు లేస్తారు...మీరు కూర్చోండి” అని ఆయనతో చెప్పి, తనని కూర్చోమని చెప్పిన కుర్చీ కిషోర్ కి తిన్నగా ఎదురుగా ఉండటంతో, ఆమెకు కొంచం భయం అనిపించింది. దాన్ని దాస్తూ కూర్చుని తినడం మొదలుపెట్టిన ఆమె, “అంకుల్, పన్నెండు గంటలకు బస్సు ‘బుక్’ చేసుకున్నాను. అంతలో బయలుదేరవచ్చు కదా?” అన్నది.

“అందుకే ‘ఎందుకొచ్చావు?’ అని నేనడిగింది. ఏమొటో మామయ్య మీద ప్రేమ ఉన్నట్టు నటించి వస్తే...మేము అది నిజమని నమ్మేస్తామా? నిన్ను చూస్తేనే ఆయనకు మళ్ళీ సమస్య వస్తుంది! ఇప్పుడే బయలుదేరు”

మాటలను అగ్నిలాగా కక్కినతన్ని కోపంగా చూసింది. రెండు కళ్ళూ నిప్పులు కక్కుతుండ, ఆ నిప్పుతో కాలిపోతున్నట్టు ఆమెలో ఫీలింగ్ కలిగింది.

“వదలండి బ్రదర్! పాపకు అమ్మంటే భయం ఉంటుంది కదా. నాన్నను చూడాలని మనసులో అనిపించుంటుంది. వచ్చింది. ఎంతైనా ఒకరి నీడలో బ్రతికే ప్రాణం. ఆమె వాలకం చూస్తుంటే వాళ్ళకు తెలియకుండా వచ్చినట్టు అనిపిస్తోంది. ఏం చేస్తుంది. మనం ఏమన్నా చెయ్యగలమా అని చూద్దాం” అని జవాబు చెప్పిన స్వరం ఎక్కడ్నుంచో వినిపిస్తునట్టు ఉన్నది.

అవమాన పడినట్టు ఫీలింగుతో తలవంచుకుని ప్లేటులో చెయ్యి పెట్టింది శైలజా. ఎందుకనో ఏడుపు వస్తున్నట్టు ఉన్నది. ‘ఇతనెందుకు నన్ను ఇలా శత్రువులాగా చూస్తున్నాడు?’ అని పరితపించింది మనసు.

‘లేదు! మనపని, వినోధినీ యొక్క నాన్నని చూడటం మాత్రమే. అంతేగానీ ఎవరు కోపగించుకున్నా, ద్వేషించినా బాధపడకూడదు!’ అని తనలో తానే చెప్పుకున్న ఆమె, గబగబా రెండు ఇడ్లీలు తిని ముగించింది.

చేతులు కడుక్కుని ముగించగానే, “ఓ.కే. అంకుల్! నేను బయలుదేరతాను” అని కిషోర్ చెప్పటం విని మనసులో కాస్త ప్రశాంతత అనిపించింది.

కానీ మరుక్షణమే, “సరే...మీరు బయలుదేరండి” అన్న ఆయన శైలజాను చూసి “నువ్వూ ఆయనతో వెళ్ళి మీ నాన్నను చూసి ధైర్యం చెప్పి, లక్ష్మీ అమ్మగారిని పిలుచుకు వస్తానని చెప్పమ్మా. అప్పుడే ఆయన కొంచమైనా ప్రశాంతత పొందుతారు” అని చెప్పగా, ఆమె షాకయ్యింది.

‘ఇప్పుడు అతనితో వెళ్ళాలా?’

“మీరు కూడా రండి అంకుల్. నాకు కొంచం ధైర్యంగా ఉంటుంది” అన్న ఆమెను కోపంగా చూస్తూ, “ఎందుకని...నేనేమన్నా సింహమా, పులా...నిన్ను కరిచి తింటానికి? ఆయనకు వేరే పనుంది. వస్తే రా, లేకపోతే పో” అన్నాడు.

సంకోచిస్తూ వెళ్ళింది. డ్రైవింగ్ సీటులో అతను కూర్చోగా, వెనుక సీటులో కూర్చుందామనుకుని వెనకు డోర్ తీసింది.

“నేను నీకు డ్రైవర్ కాదు. యజమాని అమ్మగారు...వెనకాలే కూర్చుంటారో? అమ్మ ఇంటి పొగరు అలాగే ఉంది. పద్దతిగా ముందు కూర్చో” అని వొంగుని కారు డోర్ తెరిచాడు.

వేరు దారిలేక అతని పక్కనే కూర్చున్నప్పుడు భయం వేసింది. తెలియని మొగాడితో మొట్టమొదటిసారిగా కారులో ప్రయాణం. కాళ్ళూ--చేతులూ వణికినై. ‘హలో ఎఫ్.ఎం రేడియో’ లో పాటలు వినిపించ, శైలజా హృదయంలో పందెం గుర్రం పరిగెత్తింది. అర్ధ యుగంలాగా గడిపిన ప్రయాణానికి తరువాత, ఆ పెద్ద హాస్పిటల్లో కారు ఆపిన అతను--ఆమె దిగిన తరువాత కారును లాక్ చేసి ముందుకు నడిచాడు. 

వాకిలి దగ్గరకు వెళ్ళంగానే, “ఇదిగో చూడు! నువ్వు ఏ ఉద్దేశంతో వచ్చున్నా నాకు బాధలేదు. కానీ, మామయ్య దగ్గర మాత్రం సక్రమంగా మాట్లాడు. ఏడ్చి, గోలచేసి నటించక్కర్లేదు” అని ఆమెను చూస్తూ  నిర్లక్ష్య చూపుతో చెప్పాడు.

చురుక్కుమని కోపం తలకెక్కగా, “హలో! ఆయనేదో మీ నాన్నలాగా చాలా కరుగుతున్నారు? నేనెలా నటించాలో నాకు తెలుసు. దానికి ఎవరి సలహానూ నాకు అక్కర్లేదు” అని చిన్న స్వరంతో ఆమె మెల్లగా అతన్ని కసురుకుంది.

కోపంగా ఆమె వైపుకు ఒక అడుగు వేశాడు.

“గుడ్ మార్నింగ్ కిషోర్” అన్న గొంతు విని వెనక్కి తిరిగాడు. “ఈయన మన ఫ్యామిలీ డాక్టర్! ఈమె వినోధినీ. మామయ్య యొక్క ఒకత్తే కూతురు” అని పరిచయం చేసిన అతన్ని విచిత్రంగా చూసేసి, డాక్టర్ కు ‘నమస్తే’ చెప్పింది. కారణం, అతని ముఖంలో కనబడిన చిన్న నవ్వు. ‘ఇతనికి అందంగా నవ్వటం కూడా తెలుసా?’

ఆమెను చూసి ఆశ్చర్యంతో నవ్వారు ఆయన “రామ్మా, లోపలకు వెళ్ళి చూడొచ్చు. ఇప్పుడు ‘నార్మల్’ గానే ఉన్నారు. నువ్వు వచ్చాసావు కదా...ఇక ఆందోళన పడటానికి ఏమీలేదు...” -- ఆమె కళ్ళల్లో నీళ్ళు చూసిన డాక్టర్ ధైర్యం చెప్పాడు. దగ్గర ఉన్న కిషోర్ ఆమెను చూసి ఎగతాలిగా నవ్వగా, ముగ్గురూ లోపలకు వెళ్ళారు.

“మోహన్ సార్...గుడ్మార్నింగ్. కొంచం కళ్ళు తెరిచి చూసారంటే ఎవరోచ్చారో తెలుస్తుంది” అంటూ మోహన్ కుమార్ గారిని లేపారు డాక్టర్.

మెల్లగా కళ్ళు తెరిచిన ఆయన చుట్టూ అణ్వేషించ, ఆయన చూపులు కొత్తగా వచ్చిన శైలజా మీద పడింది.

“వినోధినీ మామయ్యా!” అని కిషోర్ చెప్పగా, ఆ క్షణంలో ‘తాను ఎవరు?’ అనేది మరిచింది శైలజా.

హృదయం కరిగి, కన్నీళ్ళు చేరుకున్న కళ్ళతో ఆయన్ని చూసింది. ప్రేమ, అభిమానం, బంధం అనే మాటల బాధింపును ఆ క్షణంలో ఫీలయ్యింది. కళ్ళు నీటితో నిండ, నోట మాటలురాక వెనక్కి తిరిగి కిషోర్ ను చూసింది.

ఆ చూపుల్లో అతనికి ఏం తెలిసిందో, ఆయన దగ్గరకు వెళ్ళి ఆయన భుజాలమీద  చేతులు వేసి, “ఏమిటి మామయ్యా మీరు...చిన్న పిల్లాడిలాగా వినోధినీను ఏడిపిస్తున్నారు. మీరేమీ బాధపడకండి. ఆమె ఇకమీదట మీ దగ్గరే ఉండబోతుంది. ఇంకో గంటలో మిమ్మల్ని గదికి మారుస్తారు. అప్పుడు ఎక్కువగా మాట్లాడొచ్చు. ఇప్పుడు పల్స్ రేటు, గుండే రేటు ‘చెక్’ చేసే సమయం కదా డాక్టర్?” అని డాక్టర్ను చూసాడు.

“యస్...యస్! దీంతో మీరు వార్డుకు వెళ్ళి, రెండు రోజులు అక్కడ ఉన్న తరువాత ఇంటికి వెళ్ళిపోవచ్చు” అన్నారు డాక్టర్.

“అప్పుడు నేను ఇంటికి వెళ్ళి అమ్మనూ, వినోధినీనూ పంపిస్తాను మామయ్యా.  ఈలోపు మీరు కొంచం రిలాక్స్ అవండి” అన్న కిషోర్, శైలజా చేతిని గట్టిగా నొక్కి పుచ్చుకున్నాడు.

అప్పుడు స్వీయ జ్ఞాపకానికి వచ్చిన శైలజా, తలపైకెత్తి కిషోర్ ను చూసింది.  “వెళ్దామా?” అని పిలిచినతను, ఆమె చేతులను విడిచి పెట్టకుండా బయటకు లాక్కొచ్చాడు. కొంచం దూరం వచ్చిన తరువాత, ముట్టుకోకూడనిది దేన్నో ముట్టుకున్న వాడిలాగా శైలజా చేతిని ‘చటుక్కున’ వదిలేసి “ఎందుకు ఈ ఏడుపు  నాటకాలు?” అని విసుక్కున్నాడు.

‘ఛ! ఏమిటితను ఇలా ఉన్నాడు? మంచిదే అనుకోవటం తెలియదు లాగుంది’ అని అనుకున్న ఆమె “మీకు సమస్య ఏమిటో నాకు అర్ధం కావటం లేదు! నేను  రావటం మీకు నచ్చలేదని మాత్రం తెలుస్తున్నది. దాని గురించి నాకు బాధలేదు. ఓ.కే., ఆయన్ని చూసేశాను. బయలుదేరతాను” అని చెప్పి వేగంగా నడవటం ప్రారంభించింది.

“అన్నయ్యా! వినోధినీ వచ్చిందా? అమ్మ -- పిలుచుకురమ్మని చెప్పింది” -- గొంతు విని తిరిగి చూసిన ఆమె, కిషోర్ పోలికతో, అతనికంటే కొంచం ఎత్తు తక్కువగా -- గోధుమ రంగు కలరులో ఒక యువకుడు నిలబడున్నాడు.

“ఎందుకలా అరుస్తావు శంకర్? ఇది హాస్పిటల్ అని తెలియదా...ఈమే వినోధినీ” అని ఆమెను పరిచయం చేసాడు.

శంకర్ కళ్ళు పెద్దవవగా, “అయ్యో! ఎంత అందం! ఫోటోలో చూసినట్లు లేదే” అని ఆశ్చర్యపోయాడు.

“వినోధినీ...ఇతను నా తమ్ముడు శంకర్. బి.ఈ. కంప్యూటర్ సైన్స్ రెండో సంవత్సరం” అని చెప్పగా, చెయ్యి జాపి, “హలో! ఎలా ఉన్నారు?” అని నవ్వాడు శంకర్.  

అతని కళ్ళల్లోని పిల్లతనము, కుతూహలము శైలజాను ఆకర్షించ “హాయ్! మిమ్మల్ని కలుసుకోవటం నాకు చాలా సంతోషంగా ఉంది” అని ఇంగ్లీష్ లో చెప్పి షేక్ హ్యాండ్ చేసింది.

కిషోర్ యొక్క విసుగు కలిసిన స్వరం అడ్డుపడ్డది. “నువ్వు బయలుదేరు శంకర్! కాలేజీకి టైము అవటంలేదా?” అని అడగ, “ఉండండన్నయ్యా. ఈ అందమైన దేవతతో రెండు మాటలు మాట్లాడేసి వెళ్ళిపోతాను. నేను ‘బైకు’ మీద ఇంటికి తీసుకు వెళ్తాను. మాట్లాడుతూ వెళ్ళొచ్చు!” అని ఆమెకు ఆలొచన అందించాడు.  

“అవన్నీ నేను చూసుకుంటాను. నువ్వు బయలుదేరు” అని తమ్ముడ్ని తరిమాడు.

“ఓ.కే.. ఏంజల్! నేను సాయంత్రం వచ్చి మాట్లాడతాను. బై...బై” అని చెప్పేసి నవ్వుతూ, చెయ్యి ఊపుతూ బయలుదేరాడు శంకర్.

“రా...వెళ్దాం” అని ఆమెతో చెప్పి, కారువైపుకు కిషోర్ నడవగా “ఒక్క నిమిషం” అంటూ అతన్ని పిలిచి “నేను ఎక్కడికీ రాలేను. బయలుదేరతాను. బై...” అని చెప్పి, హ్యాండ్ బ్యాగును భుజాలకు తగిలించుకుని వెనక్కి తిరిగి నడవటం మొదలుపెట్టింది.

వేగంగా వచ్చి ఆమె భుజాలను లాగి పట్టుకున్న కిషోర్ “ఇందుకే నువ్వు  రాకుండానే ఉండి ఉండవచ్చు అని చెప్పాను. మామయ్య పరిస్థితి చూసిన తరువాత కూడా, నీకు జాలి రాలేదంటే నువ్వు ఆయన కూతురుగా ఉండే ఛాన్స్ లేదు” -- కోపంగా మాట్లాడాడు.

‘నిజం చెప్పేద్దామా?’ అని ఒక్క క్షణం అనుకున్న ఆమె, వినోధినీను తలుచుకుని మౌనం పాటించింది.

“నో! నాకు కోపం తెప్పించకు వినోధినీ. మామయ్య ఇంకా నీతో మాట్లాడలేదు. మా  అమ్మ కూడా నిన్ను చూడాలని కాచుకోనుంది. కాబట్టి నువ్వు ఇప్పుడు నాతో వచ్చే తీరాలి. లేకపోతే...నిన్ను ఎత్తి కారులో పడేస్తాను. డీసెంటుగా నువ్వుగా వచ్చేస్తే మర్యాదగా ఉంటుంది” అని బెదిరించాడు. అతని ఖచ్చితమైన స్వరం, సవాలు వదిలే చూపులను చూసి ఏం చెయ్యాలో తెలియక నిలబడిపోయింది.

ఎక్కడో చిక్కుకుపోయినట్టు దిగులు పడింది. అడ్జెస్ట్ చేద్దాం అని ధైర్యం చెప్పిన మనసు, ఇప్పుడు తడబడి స్తంభించి నిలబడింది. అతని చేతిని మెల్లిగా జరిపి అడ్డుతొలగించుకున్న ఆమె, ఎడం చేతిని తిప్పి--టైము చూసింది. “నేను ఆల్రెడీ టికెట్టు బుకు చేసుకున్నాను. వెళ్ళేసి మళ్ళీ వస్తాను. ప్లీజ్...అర్ధం చేసుకోండి, మిస్టర్ కిషోర్”

 సంసయిస్తూ ఆమె చెప్పగా ఆశ్చర్యంతో ఆమెను చూశాడు.

“వాట్...మిస్టరా? వెరీగుడ్ వినోధినీ, మనం వెళ్దామా? లేక...నిన్ను ఎత్తుకునే వెళ్ళాలనుకుంటే నేను రెడీ” -- ఎగతాలి నవ్వుతో అడిగాడు.

‘ఇతని దగ్గర నుంచి తప్పించుకోలేమూ అనేది అర్ధమైపోయింది. ఆలొచిస్తూ అతని కారు ఉన్న వైపుకు నడిచింది. మళ్ళీ అతనితో కారులో ఒంటరి ప్రయాణం. కానీ, ఈసారి మనసులో భయం మాత్రమే ఉంది. దీంట్లోంచి ఎలా తప్పించుకోబోతాం అన్న భయం.

వినోధినీ యొక్క తండ్రి ఇంటిని కంపార్ చేస్తే కిషోర్ ఇల్లు చాలా చిన్నది. ఆ చిన్న ఇంటి ముందు కారు ఆపాడు. మెల్లగా దిగి నిలబడ్డ ఆమె అటూ--ఇటూ చూస్తుంటే “ఏంటమ్మా...అక్కడే నిలబడిపోయావు? రామ్మా...ఇదికూడా నీ ఇల్లే. నేనెవరో తెలుస్తోందా? నేను నీ అత్తయ్య ప్రభావతి” అని మర్యాదగా మాట్లాడిన ఆ స్త్రీ ఆమెకు బాగా నచ్చింది. శైలజా పెరిగిన అనాధ ఆశ్రమ హెడ్ భువనేశ్వరి యొక్క దయనీయ చూపు ఆ స్త్రీ దగ్గర కనబడటంతో ఆమె మనసు తేలిక పడింది.

ఆమెను చూస్తూ నమస్తే చెప్పింది. దగ్గరగా ఒక యువతి నవ్వుతూ వచ్చి నిలబడ, “ఇది నా పెద్ద కూతురు పద్మ. చిన్నది ప్రమీలా, స్కూలుకు వెళ్ళింది. వీలిద్దరికీ మధ్యలోనే శంకర్. పెద్దవాడు కిషోర్”

“హాయ్” అంటూ ఆ యువతిని చూసి నవ్వినప్పుడు, శైలజా చేతులను ఆమె పుచ్చుకుంది. “నిన్ను చూడాలని ఎంత ఆశగా ఉన్నామో తెలుసా? ప్రమీలా, శంకర్ లీవు పెడతామన్నారు. సాయంత్రం వచ్చిన తరువాత చూడచ్చు అని పంపించాము. అయినా కానీ, శంకర్, ఆసుపత్రికి వచ్చి నిన్ను చూసే కాలేజీకి వెళ్తానని మొండికేసి వచ్చాడు. వినోధినీ మంచి అందం కదమ్మా?” 

“మీరూ చాలా అందంగా ఉన్నారు” అని వినోధినీ చెప్పగా, “ఏమిటీ మీరూనా? మనలో అవన్నీ ఎందుకు? నువ్వు...పో...రా...అనే పిలు” నవ్వుతూ చెప్పింది పద్మ.

“అలాగంతా మర్యాద ఇవ్వకుండా పిలవకు పద్మా. మేడమ్, మిస్ అనే ఆమెను అందరూ పిలవాలి. ఎందుకంటే మేడమ్ బెంగళూరులో పెరిగింది” అని వెక్కిరింతగా చెప్పాడు కిషోర్.

“ఏం నాయనా...వచ్చీ రావటంతోనే ఆ పిల్లతో గొడవపడాలని ఆశపడుతున్నావా?  అలాగంతా చెప్పకురా” అని చెప్పిన తల్లితో “నేనా గొడవపడాలని అనుకుంటున్నా? నన్ను ‘మిస్టర్’ అని పిలిస్తే నాకెలా ఉంటుంది” అంటూ ఆమెను కోపంగా చూశాడు.

“అరెరె...’బావా’ అని కదా పిలిచుండాలి? కనీసం ‘మావయ్యా’ అని అన్నా పిలవచ్చు వినోధినీ” -- కళ్ళల్లో అల్లరితో చెప్పింది పద్మ. 

“నువ్వు దెబ్బ తినబోతావు చూడు...నేను అలాగా చెప్పాను? ‘కిషోర్’ అని పేరుపెట్టి  పిలిస్తే చాలు. ఈ మర్యాదలన్నీ అవసరమా అని అడుగుతున్నా” అంటూ జేబుల్లో చెయ్యి పెట్టుకుంటూ స్టైలుగా చెప్పాడు.

“మొదటి సారిగా ఇంటికి వచ్చిన పిల్లను ఎంతసేపు బయటే నిలబెడతారు? ప్రభావతీ, వెళ్ళి హారతీ తీసుకురా” అన్న స్వరం వచ్చిన వైపు అందరూ తిరిగారు. అక్కడ పెద్దాయన ఒకరు నిలబడున్నారు.

“ఈయనే నీ మావయ్యమ్మా?” అని చెప్పేసి వేగంగా ఇంటిలోపలకు వెళ్ళింది ప్రభావతీ. హారతీ తీసి ఆమెను లోపలకు పిలుచుకు వచ్చిన తరువాత, “నేను చంద్రశేఖరం. నా చెల్లెలు లక్ష్మీ ఎలా ఉన్నది?” అని అడిగారు.

కిషోర్ లాగా కాకుండా ప్రియంగా మాట్లాడిన ఆ కుటుంబీకులతో కలిసిపోవటానికి సంసయించలేదు శైలజా. ఆయనకు నమస్కరించిన ఆమె “బాగుంది మావయ్యా. మిమ్మల్నందరినీ కలుసుకున్నందుకు నాకు చాలా సంతోషంగా ఉంది” అని మనసారా చెప్పింది.

“అబద్దం చెప్పకు! అలాగే పారిపోదామనుకున్న నిన్ను బెదిరించి పిలుచుకు వచ్చాను. అమ్మా, ఇదిగో నీ తమ్ముడి కూతురు. ఇప్పుడే వెళ్ళిపోవాలని పట్టుదలతో ఉంది. మీకు కావాలంటే ఏదైనా చెప్పి ఆపి ఉంచుకోండి. ఆ తరువాత, మావయ్యను ఇంకో గంటలో గదికి మారుస్తారు. ఇంకో పది నిమిషాలలో బయలుదేరదాం” అని చెప్పి అక్కడ్నుంచి కదిలాడు.

“ఇక నా తమ్ముడు బ్రతుకుతాడు. నిన్ను చూసిన తరువాత సగం ప్రాణం వచ్చుంటుంది. లక్ష్మీ కూడా వచ్చేస్తే, బాధేలేదు. కానీ, అది ఎలా అనేదే అర్ధం కావటం లేదు. మొండిగా ఉండి మీ ముగ్గురి జీవితాలూ పాడు చేసిందమ్మా” అని కళ్ల నీళ్ళు పెట్టుకుంది ప్రభావతీ.

“అలాగంతా కళ్ల నీరు పెట్టుకోకూడదు ప్రభా. నువ్వు కూర్చోమ్మా. నువ్వొచ్చింది లక్ష్మీకి తెలుసా?” అని అడిగాడు చంద్రశేఖరం.

దాన్నే మంచి సందర్భంగా తీసుకున్న ఆమె “తెలియదు అంకుల్! నేను వచ్చి వెంటనే తిరిగి వెళ్ళిపోదామని ‘రిటర్న్ టికెట్టు’ కూడా బుక్ చేసుకున్నా. ప్లీజ్...మీరైనా చెప్పండి, నేను బయలుదేరతాను” అని ఆయనతో చెప్పింది.

“లేదమ్మా...నువ్వు ఒక్కరోజైనా ఉండాలి. తమ్ముడితో ఉండి మాట్లాడి వెళ్ళిపోతే, అతడి మనసు కాస్త ధైర్య పడుతుంది. ఆపరేషన్ చేసుకోనని మొండికేస్తున్నాడు. ‘ఎవరికొసం ఇక జీవించాలి?’ అని విరక్తిగా మాట్లాడుతున్నాడమ్మా. మందులూ--చికిత్సా తీసుకోనని చెబుతున్నాడు. నువ్వొచ్చి మాట్లాడి ‘అమ్మ కూడా వస్తుందని’ ధైర్యం చెబితే మంచిది.అందుకే చెబుతున్నా “అని కన్నీటితో చెప్పింది ప్రభావతీ.

గొంతు ఎండిపోయి -- పెదాలు అతుకున్నట్టు అయిపోయి మాటలు బయటకు రావటానికి నిరాకరిస్తున్నాయి. కిషోర్ యొక్క కఠినత్వాని ఎదుర్కొన్న ఆమె, ఈ ప్రేమ పూర్వక మాటలను నిర్లక్ష్యం చెయ్యలేకపోయింది. ‘నిజం చెప్పేద్దాం అంటే... వినోధినీను పట్టించాల్సి వస్తుంది’. ఆలొచిస్తున్న ఆమె దగ్గరకు ఒక పనిమనిషి వచ్చి జ్యూస్ ఇచ్చింది.

అప్పుడు అక్కడికి వచ్చిన కిషోర్, మావయ్యను గదికి మార్చిన విషయాన్ని  చెప్పటమే కాకుండా, అనాధ ఆశ్రమానికి వెళ్ళి హాస్పిటల్ కు వస్తానని చెప్పాడు.

“ఉండయ్యా, వినోధినీను కూడా తీసుకువెళ్ళు...తమ్ముడు నడుపుతున్న అనాధ  మరియు వృద్దుల ఆశ్రమంలో ఈరోజు ‘టంగుటూరి ప్రకాశం పంతులు’ పుట్టిన రోజు కారణంగా విశేష లంచ్ ఏర్పటు చేసున్నాం. నువ్వెళ్ళి చూసిరామ్మా” -- అన్నది ప్రభావతీ.

“సారీ ఆంటీ, నేను ఇప్పుడే బయలుదేరాలి. భయంగా ఉంది...నేనొచ్చింది అమ్మకు తెలిసిపోతుందేమోనని” అన్నది!

“వదిలేయమ్మా. కొంచమైనా మావయ్య గుణ లక్షణాలు ఉంటే, ఆయన మనసు వచ్చేది. దీనికి పూర్తిగా, ఒళ్ళంతా బెంగళూరు పొగరు. ఇదిగో చూడు, నువ్వు ‘మేజర్’. నీ మీద ఎటువంటి యాక్షనూ తీసుకోలేరు. నేనే వచ్చేవారం కోర్టు ద్వారా మీ అమ్మను మీట్ అవ్వాలని ఉన్నాను. విడాకులు తీసుకోలేదు కనుక నీమీద మావయ్యకు హక్కు ఉంది. కానీ, నీకే నాన్న మీద ప్రేమ, దయ, జాలి, గౌరవం కొంచం కూడా లేనప్పుడు, మేము ఏం చేయగలం” అని కోపంగా అరిచాడు.

సంకటముతో నిలబడున్న ఆమె భుజాల మీద చెయ్యి వేసిన ప్రభావతీ, “ఇంతకాలం మీకొసం తపించి, తపించి...అదే వాడి ఆరోగ్యాన్ని దెబ్బతీసింది. నిన్ను చూడలని ఎంత పరితపించి పొయాడో తెలుసా? చివరిగా నీకొసం స్కూలు వాకిట్లో నిలబడిన మీ నాన్నను అవమానించటమే కాకుండా...ఇంకోసారి వచ్చి నిన్ను చూస్తే ఆత్మహత్య చేసుకుంటానని బెదిరించింది మీ అమ్మ లక్ష్మీ. మనసును విరకొట్టిన ఆ మాటలనూ, బాధనూ తన మనసులోనే పూడ్చిపెట్టుకుని, నడుస్తున్న శవంలాగా బ్రతుకుతున్నాడు. ఇప్పుడు...” -- చీర కొంగుతో కళ్ళు  తుడుచుకుంది ప్రభావతీ.

‘ప్రేమ, అభిమానం, బంధం అనేవి ఇంత నొప్పి కలిగించేవా?’ అని ఆలొచించింది శైలజా. ఆమెకు ఇవన్నీ తెలియకుండానే పోయిందే!

“ప్రభా! దాని ముందు ఏడవద్దని ఇప్పుడే కదా చెప్పాను. పాపం వినోధినీ. తను ఏం చేయగలదు?” అన్నారు పెద్దాయన.

“ఇన్ని రోజులు మీ అమ్మకోసం ఉన్నది చాలు. మావయ్య కోసం రెండు రోజులు గడుపు. నాతో వచ్చి చూడు. ఎంతమంది పిల్లలు కన్నవాళ్ళు లేక అవస్త పడుతున్నారో అర్ధమవుతుంది. ఇప్పుడు...ఉన్న ఆయనకోసం నువ్వు ఏం చెయ్యబోతావో అప్పుడు నిర్ణయించుకో” -- గంభీర స్వరంతో కిషోర్ చెప్ప, అతన్ని చూసి నవ్వాలని అనిపించింది. ఆమెకా తెలియదు?  కన్నవారు లేక ఒక్కొక్క స్టేజీలోనూ ఆమె పడ్డ అవస్తలు ఎన్నో చెప్పలేము!

ఒకపక్క భయంగా ఉన్నా ‘ఏం జరుగుతుందో...చూద్దాం!' అన్న మొండి ధైర్యం వచ్చింది.

కిషోర్ తో బయలుదేరింది.

                                                                                        Continued...PART-3

***************************************************************************************************