కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల...(సీరియల్)..(PART-1)

                                                                          కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్)                                                                                                                                                              (PART-1) 

“నీ భర్త గురించి ఏదైనా తెలిసిందా?” -- జాలిగా అడిగిన ప్రభుత్వ ఆసుపత్రి నర్స్ వైష్ణవీను చూసి విరక్తిగా నవ్వింది స్వేతా.

“ఆయనేమన్నా తప్పి పోయారా ఏమిటి? వదిలేసి పారిపోయినతను...ఎలాగమ్మా కనబడతాడు”

“ఏమిటీ?”

“అతను రాడమ్మా. రానే రాడు. వెనకబడి, వెనకబడి ఇష్టపడ్డాడమ్మా. నేనొక పిచ్చిదాన్ని! వాడు ఇష్టపడింది ఈ శరీరాన్ని అని అర్ధం చేసుకోక...నన్ను కన్నవారిని -- తోడబుట్టిన వాళ్ళనూ ఏడిపించి...అతన్ని నమ్మి వచ్చాసాను”

“ఏమిటి స్వేతా! నీలాంటి అమ్మాయలు తెలిసే ఇలాంటి తప్పు చెయొచ్చా?”

“తప్పేనమ్మా! అతని మీదున్న గుడ్డి నమ్మకం, మిగిలిన వాటిని మరిచిపోయేటట్టు  చేసింది. అతనికి నేను విసుగెత్తిపోయాను. వాడుకుని పారేసి వెళ్ళిపోయాడు. నేనిలా కడుపులో భారంతో...జీవించటానికీ దారి తెలియక...చనిపోనూ లేక...మధ్య రోడ్డులో నిలబడున్నాను” -- ఆమె మొహాన్ని మూసుకుని ఏడవటంతో, వైష్ణవీ కళ్ళు చెమ్మగిల్లినై.

“నీ భర్తా, నువ్వూ తీసుకున్న ఫోటో ఏదైనా ఉందా?”

“పెళ్ళికి ముందు తీసుకున్న ఫోటో ఉన్నదమ్మా”

“అది కూడా తీసుకురా”

“ఫోటో అడిగేరేమ్మా. తీసుకు వచ్చాను”

“ఫోటో...ఓ! నీ భర్త ఫోటోనా? ఇవ్వు...చూద్దాం”

నాకు తెలిసిన ఒకాయన పోలీసుగా ఉన్నారు. ఆయన దగ్గర ఈ ఫోటో ఇచ్చి వెతికించమని చెబుతాను. ఎలాగూ దొరుకుతాడు...భయపడకు”

స్వేతాను మొసగించి పారిపోయిన ఆమె భర్తను కనుగొన్నారా? కనుగోనుంటే ఎలా కనుగొన్నారు? ఎవరు కనుగొన్నారు?  ఎందుకు నర్స్ వైష్ణవి స్వేతా భర్తను పట్టుకోవాలని పట్టుబట్టింది? వీటన్నిటికీ సమాధానం ఈ నవల సమాధానం ఇస్తుంది.

***********************************************PART-1**********************************************

మంచి నిద్రలో ఉన్నది వైష్ణవి. తెల్లారటానికి ఇంకా సమయం ఉంది -- పరుపు మీద సుఖంగా నిద్రపోతూ ఉంది. చిన్న చంద్రుడి లాంటి ముఖం. నిద్రలోనూ నవ్వుతూ ఉండి మెరిసే అందమైన ముఖం. నుదుటి వరకు వచ్చున్న తల వెంట్రుకలు గాలికి నాట్యమాడుతూంటే ఆమె మంచం చుట్టూ వాళ్ళంతా నిలబడున్నారు.

ఆమె తోబుట్టువులైన సరోజా, మురళీ, శృతి. వాళ్ళ చేతుల్లో కొన్ని వస్తువులు!

నైట్ లాంప్ ఆఫ్ చేయటం వలన...గది మొత్తం కటిక చీకటి.

సరోజా మెల్లగా సనిగింది.

“మురళీ! టైమెంత?”

“మూడు గంటల పద్నాలుగు నిమిషాలు”

రేడియం ముల్లు కలిగిన తన గడియారాన్నే చూస్తూ అతను చెప్పగా, శృతి తొందరపెట్టింది.

“లేపేద్దామా?”

“ఇంకా రెండు నిమిషాలు ఉంది. ఆగు” అన్న అతను, పూర్తిగా రెండు నిమిషాలు అవటంతో గుసగుసమని స్వరం ఇచ్చాడు.

“ఊ...ఇప్పుడు లేపు!” అన్న వెంటనే శృతి ఉత్సహాంతో చీకట్లో తడుముకుంటూ... వైష్ణవి చెవిదగ్గర చేరి రహస్యంగా పిలిచింది.

“అక్కా! అక్కా” -- చెవిపక్కగా వినబడ్డ సన్నని ధ్వని వలన వైష్ణవి యొక్క నిద్ర చిన్నగా చెదిరింది. చిన్న గొణుగుడితో పక్కకు తిరిగి పడుకుంది. ఇప్పుడు ముగ్గురూ కలిసి పిలవగా గబుక్కున లేచింది.

గది మొత్తం చీకటిగా ఉండగా -- కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని చూసింది. ‘కరెంటు పోయిందా? ఎవరో పిలిచారే!’

“సరోజా... మురళీ...ఎవర్రా నన్ను లేపింది” మెల్లగా పిలుస్తూనే చేతులు చాచి తడమ, తనకు అతి దగ్గరే అగ్గిపుల్ల గీస్తున్న శబ్ధం వినబడింది. ఆశ్చర్యపడుతూ లేచి కూర్చుంది.

చిన్న వెలుతురులో ముగ్గురూ కనబడ, ప్రశాంతంగా తల ఎత్తిన ఆమె మొహం వికసించింది. మురళీ కొవ్వత్తి వెలిగించ...దాన్ని తీసుకుని గుండ్రని ఆకారంలో ఉన్న ‘కేకు’ మీద గుచ్చింది సరోజా.

“హ్యాపీ బర్త్ డే టు యూ. హ్యాపీ బర్త్ డే టు అక్కయ్యా. హ్యాపీ బర్త్ డే టు యూ” -- ముగ్గురూ ఒకేసారి పాడగా, నిద్రమత్తు నుండి పూర్తిగా తేరుకుని ఉత్సాహంగా నవ్వింది వైష్ణవి. ఆమె మనసూ జలదరించింది.

“ఏమిట్రా ఇదంతా?”

“మా అక్కయ్యకు ఈ రోజుతో ఇరవై నాలుగు ఏళ్ళ వయసు ముగిసి, ఇరవై ఐదు పుట్టటంతో, ఈ మంచి రోజున మేము మా అక్కయ్యను విష్ చేస్తున్నాము” -- అని ఒళ్ళు వంచి భవ్యంగా చెప్పిన శృతిని కావలించుకుంది వైష్ణవి.

“థ్యాంక్యూ రా. నేను కూడా మరిచిపోయాను... మురళీ లైటు వేయరా”

 “వేసేసాను” అంటూనే స్విచ్ నొక్కాడు మురళీ...గది మొత్తం వెలుతురు వ్యాపించింది. గోడ గడియారాన్ని చూసిన ఆమె విస్తుపోయింది.

“ఏమిట్రా ఇది? టైము మూడున్నరే అవుతోంది. అప్పుడే కేకుతో వచ్చారు?”

“అక్కా! మూడు గంటల పదహారో నిమిషంలోనే నువ్వు పుట్టావట. అందుకే అదే టైములోనే తీసుకువచ్చాము. ఎలా ఉంది?”

“ఇదంతా బాగానే ఉంది. రాత్రి మొత్తం మేలుకుని తెల్లవారింతరువాత ‘కాలేజీ’ కి వెళ్ళి నిద్రపోతావా? ఏయ్! శృతీ! నువ్వూ వీళ్ళతో కలిసి గెంతులేస్తున్నావా? స్కూల్లో నిద్ర వస్తే ఏం చేస్తావే?”

“అక్కా! మనందరికీ సెలవు అక్కా!”

“సెలవా… ఎందుకు? ఈ రోజు శుక్రవారమే కదా? ఈ రోజు ఎందుకు సెలవు?”

“మనమే సెలవు పెట్టబోతాము”

“ఎందుకు?”

“నీ పుట్టిన రోజును సరదాగా గడపబోతాము”

“దెబ్బలు పడతాయి! ఇదేమిటి కొత్త అలవాటు?”

“పో అక్కా! ఇన్ని సంవత్సరాలూ నువ్వొకదానివే పనికి వెళ్లావు? అందుకని ‘బర్త్ డే లను’ పొదుపుగా ఒక పాయసంతో సెలెబ్రేట్ చేసి ఆనందించాము. ఇప్పుడు నేను కూడా పనికి వెళ్తున్నా కదా” -- అన్న సరోజాని కోపంగా చూసింది వైష్ణవి.

“దానికి?”

“అందుకే...కాస్త పెద్దగా సెలెబ్రేట్ చేద్దామని ‘ఐడియా’ వేశాము”

“తప్పు! ఈ చిన్న విషయానికి సెలవు పెట్టి, చదువు వేస్టు చేయకూడదు. మొదట చదువు. తరువాతే ఇదంతా. సరేనా...”

“ఏంటక్కా నువ్వు! ఈ రోజు లెక్కల పరీక్ష ఉందక్కా. దాన్నుంచి తప్పించుకుందామని చూస్తే...” -- అని ముద్దుగా సనిగిన శృతీ యొక్క చెవ్వును నొప్పి పుట్టకుండా మెలేసింది వైష్ణవి.

“అల్లరి పిల్లా! లెక్కల్లో ‘వీక్’గా ఉన్నావని నిన్ను ‘ట్యూషన్’ కి కూడా పంపుతుంటే...నువ్వు లేక్కల పరీక్ష రోజే ‘డిమికీ’ కొడుతున్నావా? ముక్కలు చేస్తా”

“పో అక్కా! నువ్వెప్పుడూ ఇంతే. సరోజక్కా! వచ్చే నెల నీ పుట్టిన రోజు వస్తోంది కదా. అప్పుడు మనం ఎక్కడికైనా బయటకు వెళ్దాం. సరేనా...?”

“దాని గురించి అప్పుడు చూద్దాం. ఇప్పుడు నువ్వు పరీక్షకు చదువు. ఊ...త్వరగా వెళ్ళు...!”

“మొదట కేకు కట్ చేయక్కా. కొవ్వొత్తి కరిగిపోతోంది”

“అమ్మా-నాన్నా అందరూ లేవనీరా”

“ఈ రోజు ఎక్కువ పని ఉన్నదని, రాత్రికి ఇంటికి రానని నాన్న ఫోన్ చేసి నిన్న సాయంత్రమే చెప్పేసారు. అమ్మను మేమే లేపాము. బ్రష్ చేసుకుని ఇప్పుడు వచ్చేస్తుంది”

“ఏమిటి మురళీ! అమ్మనెందుకు ఇలా అర్ధరాత్రి లేపారు? పాపం రా!”

“అలా బాగా గడ్డిపెట్టమ్మా! గాడిదలు. పెరుగుతున్న కొద్దీ చిన్న పిల్లలు అవుతూ వెళుతున్నారు” -- అంటూ చీర కొంగుతో ముఖం అద్దుకుంటూ లోపలకు వచ్చింది తల్లి మేనకా.

ఎంతోకొంత పోయే నిద్రను కూడా భంగం కలిపించిన పరిస్థితిలోనూ ఆమె ముఖం అందంగానూ, కళాకాంతులతోనూ ఉన్నది. చురుకుదనం, వాత్సల్యము నెలకొని ఉన్న నడిచే దేవత. ఆ కుటుంబం లోని మొత్త మెంబర్స్ కు, తండ్రి చక్రవర్తి తో కలిపి మేనకా మాత్రమే ఆధారం.

మేనకాకు భర్త, పిల్లలే లోకం. వాళ్ళకు మేనకా మాత్రమే లోకం! తల్లిని చూసిన  వెంటనే మంచం దిగి, పాదాలకు మొక్కింది వైష్ణవి.

“ఆశీర్వాదం చెయ్యండమ్మా”

“మహారాణిగా ఉండరా. ఈ పుట్టిన రోజు నువ్వు సంతోషంగా ఉండాలి” -- అని కూతురి నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టి విష్ చేసింది.

“సరి...సరి. త్వరగా వచ్చి కేకు కట్ చేయక్కా”

“నేనింకా బ్రష్ కూడా చేయలేదే!”

“నువ్వు బర్త్ డే బేబీవి. బ్రష్ చేసుకోకపోతే తప్పులేదు. రా అక్కా”

“నాన్న?”

“నాన్న రావటానికి రేపు రాత్రి అవుతుంది. ఈ లోపు నీ పుట్టిన రోజు అయిపోతుంది”

“అవునమ్మా! నాన్నకు రెండు రోజులు పూర్తిగా పని ఉందట. నువ్వు కేకు కట్ చేయ్యి. పాపం! ఇంతసేపు మేలుకునే ఉన్నారే. ఆకలేస్తుంది”

“చూసావా! అమ్మ అంటే అమ్మే. మన ఆకలిని కరెక్టుగా కనిపెట్టేశారు చూడు” -- సరోజా తల్లిని మెచ్చుకుంది.

“సరి...సరి. అక్కయ్య కేకు కట్ చేయబోతోంది! అందరూ బర్త్ డే పాట పాడండి” -- అనగానే, అందరూ చప్పట్లు కొట్టి విష్ చేయ – ‘ప్లాస్టిక్’ కత్తితో కేకు కట్ చేసింది వైష్ణవి.

మురళీ దేన్నో ఒకటి పేల్చ, జిగినా ముక్కలు పూవుల చినుకుల్లాగా ఎగురుతూ గదంతా తేలుతుంటే  -- వైష్ణవి హృదయం జలదరించింది. అందరికీ కేకు  తినిపించ, వాళ్ళూ ఆమెకు తినిపించ--ఆకాశం వెలుతురవటం మొదలుపెట్టింది.

“చాలు ఆటలాడింది. వెళ్ళి మీ పనులు చూసుకోండి. అమ్మకు చాలా పనున్నది. వైషూ! నువ్వెళ్ళి మొదట స్నానం చేసిరా! శృతీ! నువెళ్ళి చదువుకో! సరోజా నువ్వు అమ్మకు కొంచం అంట్లు కడిగిపెట్టమ్మా” -- అని అందరికీ తలో పని ఇచ్చింది తల్లి మేనకా.

“అంటే అన్నయ్యకు మాత్రం పనిలేదా? వాడు మాత్రం మీ ముద్దు బిడ్డా?” -- శృతీ అబద్దమైన కోపంతో అడిగింది.

“ఎవరు చెప్పారు? వాడికీ పని ఉన్నది”

“అమ్మా!” -- సనిగాడు మురళీ.

“ఈ గదిని చెత్త కాగితాలతో నింపింది నువ్వే కదా? నువ్వే ఈ గదిని శుభ్రం చెయ్యాలి”

“హు...మంచి పని” అన్న చెల్లి తల మీద చురుక్కున ఒక మొట్టికాయ వేశాడు.

“వాగుడుకాయా! నన్ను తగిలించకపోతే నీకు నిద్ర రాదే?”

“మురళీ! ఏమిట్రా అక్కడ శబ్ధం?”

“ఏం లేదమ్మా! శృతీని...చదువుకోమన్నాను”

వైష్ణవీ నవ్వుతూ స్నానాలగదిలోకి వెళ్ళింది. బట్టలు ఉతుక్కుని స్నానం చేసి బయటకు వచ్చినప్పుడు, నెయ్యి వాసన గుమగుమలాడ, కేసరి తయారవుతూ ఉన్నది.

“అమ్మా! కేసరి వాసన నోరూరిస్తోంది”

“వచ్చాసావా! ఉండు...వస్తున్నా” అన్న తల్లి, చెక్క అలమరా తెరిచి ఒక లావుపాటి కవరు తీసి ఇచ్చింది.

“ఏంటమ్మా ఇది?”

“కొత్త చీర! జాకెట్టు కూడా కుట్టించి ఉంచాను. సరిగ్గా ఉన్నదా...చూడు. చీర కట్టుకుని దీపం వెలిగించి దేవుడుకి దన్నం పెట్టుకో"

“థ్యాంక్స్ అమ్మా”

“అక్కా...ఒక్క నిమిషం” అంటూ పరిగెత్తుకు వచ్చింది సరోజా.

“ఏమిటే?”

“ఇదిగో! ఇది నా బహుమతి”  -- అని ‘పార్సల్’ జాపింది.

“ఏమిటే కొన్నావు?” -- ఆత్రంగా అడిగింది.

“నీ యూనీఫారం చాలా పాతబడిపోయింది! అందుకే కొత్తది కొన్నాను”

“ఎందుకే ఇంత ఖర్చు పెడుతున్నావు?”

“నాన్న దగ్గర డబ్బు పిండే కొన్నాను”

“అక్కా! ఇది నా యొక్క చిన్న బహుమతి” -- అంటూ ఒక తెల్ల సాక్స్ ను బహుమతిగా ఇచ్చాడు మురళీ. వైష్ణవీ కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి.

“నా ‘పాకెట్ మనీ’ తో ఇదే కొనగలిగాను. నాకు ఉద్యోగం దొరికిన తరువాత, నీకు పెద్ద బహుమతి కొనిస్తానక్కా”

“చాలురా! నువ్వు చెప్పిందే చాలు”

“అందరూ జరగండి. నేను మా అక్కయ్యకి గిఫ్ట్ ఇవ్వద్దా?” -- అంటూ మిగిలిన వారిని పక్కకు తోస్తూ ముందుకు వచ్చిన శృతీని చూసి ఎగతాలిగా నవ్వాడు మురళీ.

“అబ్బో! పెద్ద బహుమతా... ఈ సంవత్సరం ఏమిటో? రబ్బర్...చేతి రుమాలా?”

“నేనేమీ నీలాగా పిసినారి కాదు. నా అక్కయ్యకు కొత్త ‘లంచ్ బాక్స్’ కొన్నాను. ఇందాక్కా...నచ్చిందా?” అంటూ ఆమె జాపిన బాక్సును ఆతృతతో తీసుకున్నది వైష్ణవీ.

“వావ్! నేనే కొత్తగా ఒకటి కొనుక్కోవాలనుకున్నాను. పాత దాంట్లో గిన్నెల మధ్య రబ్బర్ తెగిపోయింది”

“అందుకేక్కా. అమ్మా, నేనూ వెళ్ళి కొనుకొచ్చాము”

“సరేమ్మా! పనికి టైమవుతోంది. అందరూ త్వరగా టిఫిన్ తినడానికి రండి. వైషూ...!”

“ఏంటమ్మా?”

“నువ్వు తినేసి, వెళ్ళే దోవలో నాన్నకు భోజనం క్యారియర్ ఇచ్చేస్తావా?”

“సరేమ్మా!”

“త్వరగా తల దువ్వుకుని రా! నేను క్యారేజీ రెడీ చేస్తాను”

“సరేమ్మా!”

“అలాగే ఫ్రిడ్జ్ లో పువ్వులు ఉన్నాయి. అందరూ పెట్టుకోండి. లంచ్ కిపెరుగన్నం పెట్టేయనా?”

“సరేమ్మా” అని అందరి దగ్గర నుండి ఒకేసారి జవాబు రాగానే, మేనకా వంట గదిలోకి వెళ్ళింది -- నలుగురూ హడావిడిగా తమ పనులకు బయలుదేరారు.

డ్రస్సు మార్చుకుని, తల దువ్వుకుని, అమ్మ ఇచ్చిన పువ్వులు పెట్టుకొని నాలుగు ఇడ్లీలు తినేసి శృతీ, మురళీ సైకిల్ వెనుక సీటులో కూర్చోగా ఇద్దరూ స్కూలుకు బయలుదేరారు. సరోజా తొందరపడుతూ, తన టీచర్ పనికి బయలుదేరి వెళ్ళింది. చివరగా వైష్ణవీ రెడీ అయ్యింది.

“వైషూ! ఇది నీ లంచ్ బాక్స్. ఈ క్యారియర్ నాన్నకు. మర్చిపోకుండా తినమని చెప్పు”

“సరేమ్మా”

“బస్సుకు చిల్లర ఉందా?”

“ఉందమ్మా. వెళ్ళొస్తా” అంటూ తన హ్యాండ్ బ్యాగులో లంచ్ బాక్స్ ను పెట్టుకుని, హ్యాండు బ్యాగును భుజాలకు తగిలించుకుని, తండ్రి క్యారేజీ బుట్టను చేతిలోకి తీసుకుని బస్ స్టాండ్ వైపుకు నడవటం మొదలుపెట్టింది.

‘తండ్రి ఉండుంటే ఆయన తన టూ వీలర్ వాహనం మీద నన్ను తీసుకు వెళ్ళి వదిలిపెట్టి, ఆ తరువాత తన ఆఫీసుకు వెళ్తారు. ఈ రోజు తండ్రి ఓ.టీ చేస్తునందువలన, తనకు ఈ రోజు బస్సు ప్రయాణం’

ఆమె బస్ స్టాండు కు వంద మీటర్ల దూరంలో వస్తున్నప్పుడు, ఎక్కువ గుంపుతో వస్తోంది ఆ బస్సు…వచ్చే బస్సు, బస్ స్టాండులో ఆగలేదు!... తరువాతి బస్సునైనా పట్టుకోవాలి.

 ‘వెళ్ళే దోవలో ఒక స్టాపింగ్ ముందే దిగి, తండ్రికి క్యారేజీ ఇచ్చేసి, తొమ్మిది గంటలలోపు హాస్పిటల్లోకి వెళ్ళిపోవాలి’. నడక వేగం పెంచింది.

నడుస్తున్నప్పుడే తన చుట్టూ ఏదో హడావిడి కనబడ, చూపులను తిప్పింది. తన ఎదురుగా వస్తున్న వారి చూపులో భయం కనబడ, తానూ అయొమయంలో వెనక్కి తిరిగింది.

‘దబదబ’ మనే శబ్ధంతో ఆయస పడుతూ ఒకడు పరిగెత్తుకు వస్తుండగా -- నలుగురైదుగురు మగవాళ్ళు అతన్ని తరుముకుంటూ వస్తున్నారు.

‘ఏదైనా పోట్లాటా?’ -- వైష్ణవీ ఒళ్ళు వణకటం మొదలయ్యింది. 

                                                                                                     Continued...PART-2  

***************************************************************************************************