పూడ్చే మట్టి…(కథ)

 

                                                                                     పూడ్చే మట్టి                                                                                                                                                                       (కథ)

చట్టదిట్టాలలో ఉన్న లొసుగులుపై నాకు ఎక్కువ బాధ ఉంది. చాలా వరకు అవి ఎక్కువగా, సహజంగా మంచి వాళ్ళకు సహాయపడటం లేదేమోనని అనిపిస్తూ ఉంటుంది. అమాయకులు అందులో చిక్కుకుని, కష్టపడుతూ నలిగిపోవడం జరిగే అపాయం ఉన్నదని భావిస్తున్నాను. ఆ భావం యొక్క పరిణామమే ఈ కథ. అత్తగారూ ఒకింటి కోడలే అనే కాలం పోయి, కోడలూ ఒక రోజు అత్తగారే కదా అన్న ఆలొచనతో ఏర్పడింది. ‘పెళ్ళి అయిన రెండు సంవత్సరాలలో కోడలు కు ఎలాంటి క్షోభ ఏర్పడినా దానికి ఆ కోడలి అత్తగారూ, మామగారే కారణమవుతారు’ అని రాయబడ్డ చట్టాన్ని, పోలీసు డిపార్టుమెంటులో పెద్ద అధికారిగా ఉన్న నా స్నేహితుడు ఎత్తి చూపాడు. అప్పుడు ఆ చట్టంలో ఉన్న రంధ్రాలను నేను గుర్తు చేసాను. ‘అవన్నీ మేము చూడం. చట్టం చెప్పిందే చేస్తాం. చెయ్యగలం’ అని చెప్పటం వలన ఏర్పడీన కథా ఆంశం ఇది.

వయసైన మామగారూ, అత్తగారూ...వేరు రకంగా దొరికిన కోడలు వలన ఇలాంటి చట్టాల వలన ఖైదు చేయబడతారనే భయంతో ఏర్పడిందే. ఖచ్చితంగా దీనిని ఎవరైనా కారణ కర్తల దగ్గరకు తీసుకు వెడతారనే ఎదురు చూపు, ఇలాంటి సంఘటన జరగటానికి అవకాశం ఉన్నదని ఆలొచించి రాయబడ్డది.

షాకైపోయాడు బద్రయ్యా!

కోడలు చెప్పిన మాట అలాంటి మాట. ఎవరూ ఆయన్ని అనని మాట. ఇంతవరకు ఆయన ముందు ఎవరూ చెయ్యి జాపి మాట్లాడింది లేదు.

గట్టిగా ఎవరూ మాట్లాడింది లేదు. అయన ఏ రోజూ, ఎవరి మీదా తన స్వరాన్ని పెంచి మాట్లాడింది లేదు. ఆ ఊరిలో గౌరవించబడే ఒక పెద్ద మనిషి. సున్నితమైన, పండిపోయిన పండు  మనిషి.

 డెబ్బై ఎనిమిది ఏళ్ళ వయసులో కూడా ఆయన పొలం పనికి వెళ్తున్నారు. ఉన్న భూమిలో ఎక్కువ శాతం చెఱకు, వరి వేసున్నారు. పది ఎకరాల పొలంలో వేరుసెనగ, మినపప్పు, నువ్వులు పండిస్తాడు.

పంటల మధ్యలో కలుపు మొక్కలు, గడ్డి పోచలు తీసిపారేయటానికి మనుషులు తక్కువగా ఉంటే, భుజంపైన వేసుకున్న తుండును తీసి నడుముకు బిగించి తానే స్వయంగా పనిలోకి దిగుతాడు. ఆ ఊరి పెద్ద మనిషిని తానే నన్న భావం అంతా చూడరు.

డబ్బు, ఆస్తి, ఉన్నదనే గర్వమంతా అసలు లేనే లేదు. ఏదైనా సరే నమ్మే స్వభావం గల మనిషి.

‘తనలాగానే కొందరు’ అనే ఆలొచన ఆయనకు ఉంది. ఆయన భార్య సరోజినీ ఆయన కంటే సున్నితమైనది. పిల్లల మనసు కలిగినది. అమాయకురాలు. ప్రపంచంలో జరుగుతున్న తప్పొప్పులు గురించి తెలియని మనిషి.

ఒకడే కొడుకు. ఆశకు ఒక కూతురు కావాలనే ఆలొచన కూడా బద్రయ్యాకు లేదు. కానీ, సరోజినీ కు ఉండేది.

“మనకు ఒక అమ్మాయుంటే బాగుండేదండీ...మనపైన ప్రేమగా ఉంటుంది...”

“ఏం, కొడుకు గిరీ ప్రేమ పెట్టలేదా...? అమ్మా, నాన్నా అంటూ ప్రాణం వదలటంలేదా...?”

“వదులుతున్నాడండీ...అయినా కానీ కూతుర్ల ప్రేమ, మగ పిల్లలకు ఉండదు కదా...?”

“అదేంటి అలా చెబుతున్నావు...? కోడలు పిల్ల వస్తే కూతురుగా అనుకుందాం”

“ఆ అశ్వినీ పిల్ల ఒక్క రోజు కూడా విడవకుండా మనింటికి పరిగెత్తుకు వస్తోంది...నిన్ను అత్తయ్యా అని, నన్ను మామయ్యా అని ఎంతో ప్రేమగా పిలుస్తోంది...దాన్ని కోడలుగా చేసుకుని, కూతురుగా అభిమానిద్దాం...”

"మీకు అలాంటి ఆలొచన కూడా ఒకటి ఉన్నదా?”

“మొదట్లో లేదు. ఆ పిల్ల సైకిల్ తొక్కుకుంటూ, ఊరు వదిలి ఊరొచ్చి, ఇల్లు వెతుక్కుని మనింటికి వచ్చి కలుపుగోలుగా ఉంటోందే. అది చూసి ఏర్పడింది ఆ ఆలొచన...”

“కానీ మన ఊర్లో అందరూ ఆ పిల్లను వద్దంటున్నారే...ఆ ఊరి ఆడపిల్లలందరూ గయ్యాలి పిల్లలూ అంటున్నారే...?”

ఈ కథను చదవటానికి ఈ క్రింది లింకుపై క్లిక్ చేయండి:

పూడ్చే మట్టి…(కథ) @ కథా కాలక్షేపం-1 

***************************************************************************************************