అక్షయ పాత్ర…(సీరియల్)..(PART-2)

                                                                             అక్షయ పాత్ర…(సీరియల్)                                                                                                                                                                     (PART-2) 

ఇరవై సంవత్సరాలకు ముందు ఉద్యోగ నిమిత్తం హైదరాబాద్  నుండి బాంబేకు వచ్చి దిగినప్పుడు నాగభూషణానికి కళ్ళు కట్టేసి అడవిలో విడిచిపెట్టినట్టు ఉంది. మంచి జీతం అనే ఆశతో హైదరాబాదులో చేస్తూ వచ్చిన ఉద్యోగాన్ని వద్దని చెప్పి వచ్చేసాడే తప్ప, వచ్చిన తరువాత పలు కష్టాలు తెలిసినై.

మొదటి కష్టం భోజనం. ఆంధ్రా భోజనానికి నాలికి ఎదురుచూస్తోంది. వంట చేయటమూ తెలియదు. చపాతీనూ తినడం ఇష్టంలేని పరిస్థితుల్లో సరిగ్గా తినక చిక్కిపోయాడు. అతనితో కలిసి ఉంటున్న స్నేహితుడు ఒకరోజు చెప్పాడు.

“మీ ఊరి వాళ్ళు ఇక్కడ చాలా మంది ఉన్నారు నాగభూషణం. అక్కడ ఎక్కడకైనా వెళ్ళి ‘పేయింగ్ గెస్ట్’ గా ఉండచ్చు కదా?”

“నాకు ఎవరినీ తెలియదు!”

“మా ఆఫీసులో ఒక ఆంధ్రా ఆయన ఉన్నాడు. ఆయన దగ్గర వివరాలు అడిగి తీసుకు వస్తాను”

“ఆ ఒక్కటీ చెసిపెట్టు. చచ్చి నీ కడుపున పుడతాను. ఎక్కువ జీతం వస్తుంది కదా అనే ఒకే కారణంతో ఉరు కాని ఊరు వచ్చి ఇరుక్కున్నాను. ప్రాణం మీదకు తెచ్చుకున్నాను” -- మరోసారి స్నేహితుని దగ్గర ప్రాధేయపడ్డాడు నాగభూషణం.

ఆ స్నేహితుడు మరుసటి రోజు ఒక అడ్రస్సు తీసుకు వచ్చి ఇచ్చాడు.

“వీళ్ళు ఎవరు, ఏమిటీ అనేది నాకు తెలియదు. నువెళ్ళి చూడు. మంచి భోజనానికి దారి వెతుక్కో”

ఆ రోజు సాయంత్రమే నాగభూషణం మాతుంగాలో ఉన్న ఆ అడ్రస్సుకు వెళ్ళాడు. మిడిల్ క్లాస్ ఆంధ్రా మనుషులు చాలా మంది మాతుంగాలో ఉన్నారు. స్నేహితుడు ఇచ్చిన అడ్రస్సులో ఉన్న వ్యక్తులు తల్లీ, కూతురూ ఇద్దరే.

ఈ మధ్యే లివర్ క్యాన్సర్ వ్యాధితో భర్తను పోగొట్టుకుంది ఆ తల్లి. సముద్రం మధ్యలో చిక్కుకున్న నావలాగా, జీవితాన్ని గడిపే దారి తెలియక అవస్తపడుతున్నారు. నాగభూషణం తన భొజన కష్టాలు గురించి చెప్పిన వెంటనే, సముద్రం మధ్యలో ఒక చెక్క ముక్క దొరికినట్టు సంతోషంతో వెంటనే ఒప్పుకుంది.

“ఇది చిన్న ఇల్లు. ఇక్కడ మిమ్మల్ని ఉంచలేము. ఈ ఏరియాలో బ్యాచులర్ గదులు చాలా ఉన్నాయి. అక్కడ దేంట్లోకైనా వచ్చేస్తే...ఇక్కడికొచ్చి తినేసి వెళ్ళొచ్చు”

ఆ పై వారమే గది దొరికింది. అతను చోటు మారాడు.

ఏ సమస్యా లేకుండా ఒక సంవత్సరం గడిచింది. పొద్దున కాఫీ దగ్గర నుండి, రాత్రి భోజనం వరకు అతని గదికే వచ్చేస్తుంది.

దానికోసమని అక్కడొక కుర్రాడు ఉన్నాడు. మధ్యాహ్నం లంచ్ ఆఫీసుకే క్యారేజీలో వచ్చేస్తుంది. కాబట్టి వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళే అవసరమే లేకుండా పోయింది. భోజనమూ, టిఫినూ బాగానే ఉండేది.

ఒక సంవత్సరం తరువాత ఒక రోజు డ్యూటీ పూర్తి చేసుకుని తిరిగి వచ్చినప్పుడు ఆ ‘షాక్’ అతనికోసం కాచుకోనుంది.

ఆ తల్లి చచ్చిపోయినట్టు వచ్చిన వార్త విని అధిరిపడ్డాడు.

“ఎలా...ఎలా...? బాగానే కదా ఉన్నారు. మధ్యాహ్నం లంచ్ కూడా వచ్చిందే!”

“మీరేమిటి సార్ ఇలా ఉన్నారు. ఆవిడ జ్వరంతో పది రోజులు మంచం ఎక్కారు. వాళ్ళ అమ్మాయే మీకు వంటచేసి పంపిస్తున్నది. నిన్న జ్వరం ఎక్కువ అవటంతో ఆసుపత్రిలో చేర్చారు. బ్రయిన్ ఫీవర్ అని చెప్పారట. కొద్ది సేపటి క్రితమే చనిపోయిందని డాక్టర్లు చెప్పారట.

బాడీ ఇంకా ఇంటికి రాలేదు. అందుకోసమే కాచుకోనున్నాము. పాపం! నోరు లేని అభాగ్యులు. ఎవరి గొడవలకు పోరు. పస్తు పడుకున్నా ఎవరి దగ్గరా ఏమీ అడగరు. అంత స్వీయ గౌరవం. ‘హు...ఇక ఈ అమ్మాయి జీవితమే కష్టం. ఏం చేస్తుందో?” -- ఆ ఆడ మనిషి నిట్టూర్పు విడిచింది.

కొద్ది సమయం తరువాత బాడీ వచ్చింది. ఏడవటానికి కూడా ఎవరూ లేని అమ్మ బాడీ పక్కన వెళ్ళి కూర్చింది కూతురు.

“డబ్బులున్నాయా?” -- నాగభూషణం ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి అడిగాడు.

“వంద రూపాయలు ఉన్నాయి”

“అది చాలదే! సరే వదులు...నేను చూసుకుంటాను”

తన గదికి వెళ్ళి బ్యాంకులో వేద్దామనుకుని పెట్టుకున్న డబ్బును తీసుకు వచ్చాడు. ఆ డబ్బుతో ఆమె తల్లి చివరి కార్యాలు జరిగినై. శవం కాలి బూడిదైన వెంటనే చుట్టు పక్కలున్న వారు జాలిపడటం ఆగింది. వాళ్ళ వాళ్ళ పనులలో మునిగిపోయారు.

“ఇంట్లో వంట సామాన్లు ఉన్నాయా...లేదు కొనాలా?”

ఆమె సమాధానం చెప్పకుండా ఉండిపోవడంతో ఇంట్లో ఏమీ లేదనేది అర్ధమయ్యింది...అతను వెంటనే వెళ్ళి పచారీ సామాన్లు కొనుక్కొచ్చి దింపాడు.  

“ఎందుకు ఇవన్నీ? ఇంతకు ముందే మీకు మేము ఇవ్వాల్సిన అప్పు ఎక్కువ ఉంది. ఇంతవరకు పది రూపాయలు కూడా ఎవరి దగ్గరా అమ్మ అప్పు తీసుకోలేదు. ఉంటే గంజి, లేకపోతే మంచి నీళ్ళు అనే ఉన్నాము. మీరు ఇక్కడ తినటం మొదలు పెట్టిన దగ్గర నుండే మేమూ రెండు పూట్లా తృప్తిగా తింటున్నాము. నాలుగు రూపాయలు వెనుక వేసుకోలేకపోయినా ఆకలి లేకుండా ఉన్నామే అని కొంచం సంతోషపడ్డాము.

మా ఆ సంతోషం కూడా దేవుడు ఓర్చుకోలేక పొయేడనుకుంటా. అమ్మను అస్తికలు చేసాడు. ఆమె చావుకు మీరు ఖర్చుపెట్టిందే మా మొదటి అప్పు. ఆ అప్పు తీరిస్తేనే ఆమ్మ ఆత్మకు శాంతి లభిస్తుంది. ఇంకా ఇంకా సహాయం చేసి నన్ను ఇంకా ఎక్కువ అప్పు మనిషిని చేయకండి. ప్లీజ్”

“నీ అప్పంతా నా దగ్గరే కదా. ఆ అప్పు మొత్తాన్నీ భోజనం చేసే తీసుకుంటాను. దేని గురించీ నువ్వు బాధపడకు” – అని చెప్పి నాగభూషణం బయటకు వచ్చాడు.

తరువాతి నాలుగైదు నెలలు ఎప్పుడూలాగానే నాగభూషణానికి టిఫిన్ మరియు భోజనమూ వచ్చింది. సమస్యలు ఏమీ లేకుండా రోజులు గడిచినై. ఆ తరువాత ఒక రోజు భోజనానికి డబ్బులివ్వటానికి వెళ్ళిన రోజు, ఆమె ఇంటి నుండి మధ్య వయసు వ్యక్తి ఒకాయన వేగ వేగంగా బయటకు వచ్చి మేడపైకి వెళ్ళాడు. లోపల ఆమె ఏడుస్తూ ఉంది.

“ఏమైంది నీరజా? ఏమిటి సమస్య?”

నాగభూషణం అలా అడిగిన వెంటనే ఆమె ఏడుపు ఎక్కువ అయ్యింది. ఆమె ఏడుపు కొంచం తగ్గనీ అని మౌనంగా ఉన్నాడు నాగభూషణం.

కొద్ది సేపటి తరువాత తానుగా ఏడుపును ఆపి, అతని ముందు ఏడ్చేమే అనే సిగ్గుతో అతన్ని తల ఎత్తి చూసింది.

“వచ్చి వెళ్ళారే ఒక పెద్ద మనిషి, నేను పుట్టిన దగ్గర నుండి నన్ను ఆయనకి తెలుసు. అమ్మ ఉన్నంత వరకు ‘మనవరాలా...మనవరాలా...’ అని ప్రేమగా పిలిచేవాడు. ఇప్పుడు ఎవరూ లేకపోవటంతో నేను నిలబడేది ఆయనకి వేడిగా ఉందట. మొదట్లో ముట్టుకుని ముట్టుకుని మాట్లాడుతున్నప్పుడు నన్ను ఓదారుస్తున్నారనుకున్నా.

తండ్రి వయసులో ఉన్నారు కదా అనుకుని తప్పుగా కూడా అనుకోలేదు! కానీ, ఆయనకు నన్ను కూతురుగానో, మనవరాలిగానో చూడటం ఇష్టం లేదని ఇప్పుడే అర్ధమయ్యింది. ‘ఎందుకిలా కష్ట పడతావు...నేను నిన్ను చూసుకుంటాను. నన్ను సంతోష పెట్టు చాలు, నువ్వు మహారాణిలాగా ఉండొచ్చు’ అంటున్నారు.

‘ఛీఛీ...పో కుక్కా’ అని కొట్టి తరిమేసాను. దెబ్బ తగిలిన కుక్క ఇక వూరుకుంటుందా? అరుస్తుందా, కరుస్తుందా అనేది తెలియటం లేదు! అంతే కాదు, ఇంకా ఎన్ని కుక్కలు ఇలా తోక ఆడించుకుంటూ వస్తాయో?”

“నీ కష్టం అర్ధమవుతోంది...ఇలాంటి సమయాలలో ధైర్యం చాలా అవసరం. ధైర్యంగా ఉండు. ఎన్ని కుక్కలు వచ్చినా తరిమి కొట్టే శక్తిని పెంచుకో. ఇంకేం చెప్పను...?”

నాగభూషణం ఆమెకు ధైర్యం చెప్పి బయలుదేరాడు. అపార్ట్మెంట్ కాంప్లెక్స్ కింద మెట్టు దగ్గర ఆ మనిషి నిలబడున్నాడు. నాగభూషణాన్ని చూసిన వెంటనే వేగంగా దగ్గరకు వచ్చారు.

“మీ దగ్గర కొంచం మాట్లాడాలి బ్రదర్”

“ఏం మాట్లాడాలి?”

“చిన్న పిల్లగా ఉన్న దగ్గర నుండి ఆ అమ్మాయిని నాకు తెలుసు. నా కూతుర్ల కంటే వయసులో చిన్నది. నేను చూసి పెరిగిన పిల్ల...ఇప్పుడు అనాధగా నిలబడుందే అని జాలిపడి ఏదైనా సహాయం కావాలా అని అడుగుదామని వెళ్ళాను. అక్కడికి వెళితే అది కేసు లాగా నా దగ్గరకు వచ్చి ఏదేదో చేసింది.

‘ఐదుకూ పదికి నా వల్ల కష్టపడటం కుదరటంలేదు! నెలకి ఐదువేలు ఇచ్చేయండి, మీకు కీప్ గా ఉండిపోతాను’ అని పచ్చిగా మాట్లాడింది. నా వయసుకూ, అందులోనూ నేను చూసి పెరిగిన పిల్ల నా దగ్గరే అలా మాట్లాడుతుంటే, మీ దగ్గర ఎలా మాట్లాడుతుందో? అందుకే చెబుతున్నా...జాగ్రత్తగా ఉండండి”

నాగభూషణం ఆయన్ని లోతుగా చూసాడు.

“అలాగా సార్...చెప్పినందుకు చాలా థ్యాంక్స్ సార్. కానీ, ఆ పిల్ల నా దగ్గర అలా నడుచుకోలేదు. కానీ, వేరే ఇంకొక అమ్మాయి నా దగ్గరకు వచ్చి అలా నడుచుకోవటానికి చూస్తోంది”

“ఎవరు...?” ఆయన ఆశ్చర్యంగా అడిగారు.

“మీ మూడో అమ్మాయే” చెబుతూ నాగభూషణం నడవగా, ఆయన ఒక్క క్షణం అలాగే నిలబడిపోయారు. తరువాత వేగంగా వచ్చి నాగభూషణం చొక్కా పుచ్చుకుని ఆపారు.

“ఏమిట్రా చెప్పావు...రాస్కల్! ఎవర్ని చూసి చెబుతున్నావు నువ్వు! నా కులం ఏమిటో...నా వంశం ఏమిటో నీకు తెలుసా?”

చొక్కా మీద ఆయన పెట్టున్న చేతిని నాగభూషణం నెట్టాడు.

“నాకు తెలుసు సార్. మీకే అది తెలియలా! తెలిసుంటే మీ కూతురు వయసున్న ఈ అమ్మాయి దగ్గరకు వెళ్ళి తప్పుగా నడుచుకుంటారా? ఈమె గురించి కొంచం ముందు మీరు చెప్పింది అబద్దమైతే, నేను మీ దగ్గర చెప్పింది కూడా అబద్దమే!  మీరు చెప్పింది నిజమైతే -- నేను చెప్పిందీ నిజమే. ఇదేలాగా మీరు ఇంకెవరి దగ్గర ఈ అమ్మాయి గురించి చెప్పకండి. నేనూ మీ అమ్మాయి గురించి తప్పుగా చెప్పను”

నాగభూషణం హెచ్చరికలాగా చెప్పి వెళ్ళటంతో, అతను దెబ్బ తిన్న పులిలాగా గుడ్లు తిప్పుతూ అతన్నే చూసారు.  

ఆ రోజు సాయంత్రం అతను బయట నుంచి తిరిగి వస్తున్నప్పుడు ఆ కాలనీ వాసులు నాగభూషణాన్ని చూసిన వెంటనే గుసగుసలు మాట్లాడుకున్నారు. ఎప్పుడూ బాగా నవ్వుతూ మాట్లాడే కొందరు ముఖం తిప్పుకుని వెళ్లారు. కారణం తెలియక నడిచాడు నాగభూషణం.  

“ఏమిటి ‘బ్రదర్’ భోజనం వచ్చిందా? ఏమిటి స్పేషల్ ఈ రోజు?” -- ఆ ఏరియా పోకిరి ఒకడు దగ్గరకు వచ్చి అదోలాంటి వెకిలి నవ్వుతో అడిగాడు.

నాగభూషణం జవాబు చెప్పకుండా నడిచాడు.

ఆ ఏరియాలోని పిచ్చిది ఒకత్తి గట్టిగా నవ్వుతూ వెళ్ళింది.

“పెట్టి పుట్టిన వాడివయ్యా నువ్వు. అమ్మ శవాన్ని తీస్తున్నట్టు తీసి కూతుర్ని వలలో వేసుకున్నావే! నీకున్న టెక్ నిక్ ఎవరికీ రాదయ్యా...” -- పోకిరి మళ్ళీ కెలికాడు.

నాగభూషణం చికాకుతో అతన్ని కోపంగా చూసాడు. నవ్వుకుంటూ జరిగాడు. ఆ రోజు మాత్రమే కాదు...ఆ తరువాతి రోజుల్లో కూడా అతను వచ్చేటప్పుడు, వెళ్ళేటప్పుడు అతన్ని, ఆమెనూ కలిపి -- మాట్లాడటం, హేళన చేయడం ఎక్కువయ్యింది.

“ఇలా చూడు ‘బ్రదర్’, ఒకటి నువ్వు ఈ ఏరియాకు వచ్చేసి ఆమెను ఇక్కడే నీతో పెట్టుకుని ‘సెటప్’ చేసుకో. లేకపోతే ఈ ఏరియా వదిలేసి వెళ్ళిపో. మేము ఎవరైనా ఆమెను చూసుకుంటాం. పాపం...ఆ అమ్మాయి ఒంటరిగా ఎన్ని రోజులు శ్రమ పడుతుంది? ఇంత మంది మగ వాళ్ళు ఉన్న చోట వయసు అమ్మాయి ఒంటరిగా కష్ట పడొచ్చా చెప్పు...”

నాలుగో రోజు ఒక రౌడి గట్టిగా అరిచి నాగభూషణాన్ని అడగటంతో...అందరూ వేడుక చూసారు. పిచ్చిది ఏదో అరుస్తూ అటూ ఇటూ పరిగెత్తింది.

“ఎందుకు ఇలా మాట్లాడుతున్నావు? ఒంటరిగా కష్టపడుతున్న అమ్మాయి గురించి అలా మాట్లాడొచ్చా? చుట్టూ ఉన్న వాళ్లందరూ అన్నా, తమ్ముళ్ళుగా ఉండి ఆమెకు బద్రత ఇవ్వాలి!”

నాగభూషణం బాధతో అడిగాడు.

“అలాగా? సరే...నువ్వు ఆశ పడినట్లే పొద్దున పూట అన్నా తమ్ముళ్ళుగా ఉంటాము. రాత్రి పూట భర్తగా ఉంటాము. నువ్వు అలాగే కదా ఉన్నావు...”

కెకబెక మనే నవ్వుతో అతను ఇంకా గట్టిగా చెప్పటంతో అక్కడ నవ్వుల అల విస్తరించ... నాగభూషణం ఎరుపెక్కిన మొహంతో నడిచాడు. ఈల శబ్ధాలు, నవ్వుల శబ్ధాలు అతన్ని తరిమినై.

గదిలోపలకు  దూరిన నాగభూషణం తలుపును గట్టి మోతతో మూసాడు. చీకట్లో ఎంతసేపు నిద్రపోయేడో? కుర్రాడు తలుపు కొట్టి రాత్రి డిన్నర్ లోపల పెట్టేసి వెళ్లాడు. దాన్ని అతను ముట్టుకోను కూడ లేదు. రాత్రి పిల్లి ఒకటి ప్లేటును తోసి పడేయటంతో... శబ్ధం విని లేచిన అతను చపాతీలతో కింద పడున్న నాలుగు మడతలుగా మడిచున్న కాగితాన్ని చూసిన వెంటనే ఆశ్చర్యంతో దాన్ని తీసి చూసాడు.

‘నాకు సహాయం చేయబోయిన మీకు ఎంత చెడ్డపేరు! బద్రతే లేకుండా ఒక ఆడది ఉండేటప్పుడు చుట్టూ ఉన్న వారి మనో వికారాలు తెలిసొస్తున్నాయి. దయచేసి మీరు వేరే ఎక్కడకైనా వెళ్ళిపొండి.  నా విధి ఎలా ఉందో అలాగే జరగనివ్వండి!’

నాలుగైదు వాక్యాలతో బాధపడి ఉంది. అలా గనుక వెళ్ళిపోతే, ఆమె పరిస్థితి ఇంకా కష్టమై పోతుంది అనేది అతనికి తెలుసు.

ఆమెను రక్షణ ఉండే చోటుకు తీసుకు వెళ్ళి వదిలి పెడితే, ఆ తరువాత నేను ధైర్యంగా ఎక్కడికైనా వెళ్ళొచ్చు. ఏదైనా అనాధ ఆశ్రమంలో చేరిపిస్తే, ఆమె ఇప్పటికంటే బాగుంటుందని అనిపించింది. ‘రేపు ఆమెతో దీని గురించి మాట్లాడి ఆమెను ఒప్పుకునేటట్టు చేద్దాం’ అనుకుంటూ నిద్రలోకి జారుకున్నాడు.

మధ్య రాత్రి ఎవరో తలుపు కొట్టే శబ్ధం విని కంగారు పడి లేచిన అతను, తలుపు తెరిచిన వెంటనే ఆశ్చర్యపోయాడు. హడావిడిగా లోపలకు వచ్చి తలుపులు  మూసి గొళ్ళెం పెట్టింది నీరజ. వానలో తడిసిన కోడిపిల్ల లాగా తలుపుకు ఆనుకుని వణుకుతున్నది ఆమె దేహం.

“ఏమయ్యింది?”

“అంతా ఆ పెద్ద మనిషి పని. ఆయన యొక్క నీచబుద్ది మీకు తెలిసినట్లుగా, మిగిలిన వాళ్ళకు తెలియకుండా ఉండేందుకు వేరేలాగా కథ అల్లి వదిలారు. మనిద్దరినీ అందరూ తప్పుగా మాట్లాడుతున్నారు. అది మాత్రమే కాదు...ఆ రౌడీ మరో ఇద్దరితో కలిసి తాగి, నా ఇంటి ముందు నిలబడి ఒకటే రభస. వెనకున్న బాల్కనీ ద్వారా ఎమర్జన్సీ మెట్లపైకి దూకి పరిగెత్తుకు వచ్చాను. దయచేసి నన్ను బయటకు పంపొద్దు”

“నువ్వు రా నీరజా. ఇలా భయపడితే వాళ్ల గోల ఇంకా ఎక్కువ అవుతుంది. నేనున్నాగా రా వెళదాం”

“ప్లీజ్...నేను రాను. నాకు భయంగా ఉంది”

ఆమె కన్నీరు పెట్టుకుంటూ బ్రతిమిలాడింది.

“నువ్వు ఇక్కడుంటే ఇంకా తప్పుగా మాట్లాడతారు నీరజా. అబద్దం నిజమైపోతుంది”

“అవనివ్వండి! ఏదైనా మాట్లాడి వెళ్ళనీ. నాకూ, మీకూ మధ్య ఏమీ లేదని మన ఇద్దరికీ తెలుసు. పైనున్న దేవుడికీ తెలుసు కదా! అది చాలు. పేరు చెడిపోయి ఆపదతో ఒంటరిగా బ్రతకటం కంటే ఆ చెడ్డ పేరుతో బద్రతగా ఇక్కడ జీవించటం మేలు. దయచేసి సహాయం చేయండి”

నాగభూషణం ఒక్క క్షణం ఆలొచించాడు. మదిలో బరువులేని వాడు ఎందుకు సహ మనుషులకు భయపడాలి? నాగభూషణం నిర్ణయానికి వచ్చాడు!  

                                                                                                                Continued...PART-3

***************************************************************************************************