మారని రాగాలు...(సీరియల్)...(PART-3)

 

                                                                                మారని రాగాలు...(సీరియల్)                                                                                                                                                                    (PART-3)

కృష్ణమూర్తిని అలాగే చూస్తూ నిలబడింది మాలతీ. లోపలకు రమ్మని పిలవాలనిపించలేదు. నోట మాట రాలేదు.

‘కృష్ణమూర్తియేనా ఈయన...? నిజంగానే ఆయనా...?’

ఇంకా మనసులో నమ్మకం ఏర్పడలేదు. తన జ్ఞాపకాలకు అంతశక్తి ఉందా అనేది ఆలొచించినప్పుడు ఆశ్చర్యంగా ఉన్నది. ‘పొద్దుటి నుండి ఆయన్నే గుర్తుకు తెచ్చుకుంటున్నందువలనే ఆ ఆలొచనే ఆయన్ని కట్టి లాకొచ్చి తన ముందు నిలబెట్టిందో...?’

ఎన్ని సంవత్సరాల తరువాత కలుసుకుంటోంది...? తన జ్ఞాపకాలే ఆయన్ని ఇప్పుడు కట్టి లాకొచ్చి నిలబెట్టింది అంటే -- తన జ్ఞాపకాలకు అంతశక్తి ఉందంటే...ఎప్పుడో ఈ కలుసుకోవటం జరిగేది...కానీ ఇప్పుడు జరుగుతున్నది!? ఇదే దేవుని సంకల్పం...విధి.

ఆమె తలపైకెత్తి కృష్ణమూర్తిని చూసింది. చాలా మారిపోయున్నారు ఆయన. తలపై బట్టతల పడింది. ఒళ్ళు సన్నబడింది. ముఖం ముడుచుకుని, కళ్ళ కింద నల్ల వలయం పడుంది.

అదేలాగా వయసు తన దగ్గర కూడా మార్పులు ఏర్పరచుంటుంది అని అనుకున్న అదే సమయం.

ఆమెనే చూస్తూ నిలబడ్డ కృష్ణమూర్తి కూడా అదే అనుకున్నారు.

‘పాత మాలతీనా ఇది? ఎలా మారిపోయున్నది? తలనెరిసి, ఒళ్ళు చిన్నగా మడతలుపడి, రంగుతగ్గి...కళ్ళకు కళ్ళజోడు పెట్టుకుని...పాత ఆకర్షించే ఆకర్షణ లేదు. కానీ, శాంతమూ, దైవీక తనమూ, చెప్పలేని అభిమానమూ అలగే ఉన్నాయి.

“ఏమిటి మాలతీ...అలాగే నిలబడిపోయావు! సార్...నిలబడ్డారు. లోపలకు పిలవరా?”

“క్షమించాలి. లోపలకు రండి. ఏదో పాత జ్ఞాపకంలో ఉండిపోయాను. అవునూ...ఎక్కడ్నుంచి వస్తున్నారు...?”

“హైదేరాబాద్ నుండే...”

“ఇన్నిరోజులుగా హైదరాబాద్ లోనే ఉన్నారా?”

“అవును! ఏం, నీకు తెలియదా మాలతీ..?” -- అడిగేసి, ఒక్క క్షణం ఆలొచించి, వెనక్కి వెళ్ళారు.

“ఐయాం సారీ. హఠాత్తుగా మీరు అని మర్యాదగా పిలవటం రావటంలేదు...”

“ఎందుకు ఇప్పుడు మర్యాద ఇవ్వాలి...?”

“వయసుకైనా ఇచ్చేకావాలి కదా...?”

“అలా చూసినా, మీరు నాకంటే పెద్దవారే కదా?”

“దానికి తగినట్టు నీకు కూడా వయసు అయ్యిందే...?”

చిన్నగా నవ్వింది మాలతీ.

“ఇప్పుడు ఈ టైములో ఏం రైలుంది...?”

“బెంగళూర్ రైలులో వచ్చాను. హోటల్లో స్టే చేసి కొంచం రెస్టు తీసుకుని వచ్చాను...”

“ఉండండి...ఒక్క నిమిషంలో వంట చేస్తాను. ఈరోజు నాకు భోజనం వద్దు అనిపించింది. అందువలన వంట చేయకుండా ఉండిపోయాను...”

“వద్దు మాలతీ. నేనూ రాత్రిపూట తినటంలేదు. అంతదూరం నడిచివెళ్ళి హోటల్లో తినేసి రావటానికి భయపడే రాత్రి భోజనాన్ని ఆపేసాను”

“హోటల్ కు వెళ్ళి తినాలా...? ఎందుకని, ఇంట్లో ఎవరూ లేరా..?”

“నా భార్య చనిపోయిన తరువాత చిన్న కూతురు శారద చూసుకునేది. దానికి ఈ మధ్యే పెళ్ళిచేసి పంపించాను. అవునూ, నువ్వు భోజనం నచ్చటంలేదు, వంటచేయలేదని చెప్పావే...ఇంట్లో ఇంకెవరికీ భోజనం అక్కర్లేదా...?”

“వేరే ఎవరున్నారు వంట చేయటానికి...?”

అంటూ లోపలకు వెళ్ళిన మాలతీ కాఫీ కలిపి ఇచ్చి వంటచేయటం మొదలుపెట్టింది. వంటచేస్తున్నప్పుడే కృష్ణమూర్తి గురించిన పూర్తి వివరాలు అడిగి తెలుసుకుంది.

తన గురించి పూర్తిగా చెప్పింది. కృష్ణమూర్తి బలవంతం చేయటంతో...ఆయనతోపాటూ కూర్చుని భోజనం చేసింది. ఆ తరువాత కొద్దిసేపు మాట్లాడుతుండగా, టైము పది గంటలు కొట్టటంతో కూర్చున్న చోటునుండి లేచారు.

“ఇక నేను బయలుదేరతాను...?”

“ఎక్కడికి...హోటలుకా...?”

“ఊ”

“అక్కడికెళ్ళి ఉండటం కంటే ఇక్కడే ఉండచ్చే...?”

ఆయన ఆలొచించారు. తరువాత --

“వద్దు. రేపు పొద్దున రూము ఖలీచేసి వచ్చేస్తాను. మీ పిల్లలు వస్తున్నారని చెప్పావు...చూసి బయలుదేరతాను”

ఆ రాత్రంతా కృష్ణమూర్తి, మాలతీ నిద్రపోలేదు. ఒకరి గురించి ఒకరు తలచుకుంటూనే ఉన్నారు. ఇద్దరూ తోటలొ ఒంటరి మెక్కలాగా నిలబడిపోయినట్టు ఫీలయ్యారు.

మాట్లాడుకోవటానికి మనుషులు లేక, ఆలొచనలనూ, ఎమోషన్స్ ను చెప్పుకోవటానికి తోడులేక, ఒకవేళ పడకలో ఉండిపోతే చూసుకోవటానికి ఎవరూలేక...ఇదే విధించబడిందంటే ఏం చేయగలం...?

మరుసటిరోజు కృష్ణమూర్తి వెళ్ళినప్పుడు ఇల్లే కోలాహలంగా ఉంది. మాలతీ తన కూతుర్లనూ, అళ్ళుల్లనూ పరిచయం చేసింది.

“ఇది గిరిజ...పెద్దది. ఈయన ఆమె భర్త మొహన్. అది రెండో కూతురు మేనకా. ఆయనే అల్లుడు. పేరు బద్రి”

ఆ పరిచయమప్పుడు షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చిన అళ్ళుల్లు,

“అమ్మా, ఈయన ఎవరని చెప్పలేదే...?” అన్న వెంటనే మాలతీ కొంచం తడబడింది.

“ఈయన పేరు కృష్ణమూర్తి. ఈయన...ఈయన...నా కాలేజీ ప్రొఫసర్ గా ఉండేవారు...”

కానీ... అళ్ళుల్లు బద్రి, మొహన్ ఆమెను వదలలేదు. మాలతీ యొక్క తడబాటూ, కృష్ణమూర్తి యొక్క గంభీరత్వం వాళ్ళల్లో ప్రశ్నలు లేప...చిన్నగా భార్యల దగ్గర విచారణ చేసారు.

వాళ్ళకూ ఏమీ తెలియకపోవటంతో...ఆ రోజు కృష్ణమూర్తి దగ్గర చిన్నగా ప్రశ్నగా ప్రారంభించ---

అర్ధంచేసుకున్న ఆయన...వాళ్ళు కూడా వాళ్ల అనుమానాలు తీర్చుకోవాలని నిర్ణయించి అంతా చెప్పారు. తాను మాలతీను ప్రేమించింది, పెళ్ళి టైముకు వేరుచేసింది, ఆ తరువాత ఇప్పుడు ఇన్ని సంవత్సరాల తరువాత కలుసుకోవటానికి రావటం.

ఎమోషన్ అయి, కళ్ళు కొంచంగా నీరు కార్చ చెప్పి ముగించిన తరువాత నిదానంగా తలెత్తి గిరిజనీ, మేనకానీ చూసారు.

“అమ్మా...మీ ఇద్దరికీ నా కూతుర్ల వయసే ఉంటుంది. మిమ్మల్ని చూస్తుంటే నాకు  వాళ్ళే జ్ఞాపకం వస్తున్నారు. మీ అమ్మ లాంటి దేవతను చూడలేము. ఇన్ని సంవత్సరాల తరువాత, ఈ వయసు వచ్చిన తరువాత మమ్మల్ని మీరు ఏ ఉద్దేశంతోనూ చూడకూడదు.

ఇప్పుడు నేను మాలతీను వెతుక్కుంటూ చూడటానికి వచ్చింది గొప్ప అనుభవంతోనే. ఈ వయసులో మాకు ఒళ్ళు సమస్యలేదు. ఆ భావంతో నేనిప్పుడు రాలేదు. ఒక స్నేహితురాలుని చూసే భావంతోనే వచ్చాను.

ఇక్కడికి వచ్చి చూసిన తరువాత మీ అమ్మ కూడా అదే భావం కోసం తపన పడుతునట్టు తెలిసింది. అందువలన మమ్మల్ని, స్నేహితులుగా మీరు అర్ధం చేసుకోవలి. ఇద్దర్నీ చిన్న పిల్లలులాగా కల్మషం-సందేహం లేనివాళ్ళుగా చూడాలి”

గబుక్కునలేచి కృష్ణమూర్తి యొక్క చేతులను పుచ్చుకున్నాడు మాలతీ పెద్దల్లుడు మొహన్. వణుకుతున్న స్వరంతో మాట్లాడాడు.

“ఏమిటిసార్ ఇలా మాట్లాడుతున్నారు? మిమ్మల్ని అనుమానించి నేను ఏదీ అడగలేదు. ఒక సంతోషంలో అడిగాను. అమ్మ మిమ్మల్ని చూసి  మాట్లాడుతున్నప్పుడు నిర్మలంగా, ప్రశాంతంగా ఉన్నట్టు మనసుకు అనిపించింది. కాబట్టి మీరు ఆమెకు బాగా కావలసిన వారు అయ్యుండాలి అనిపించింది. అది నిజమేనా అని తెలుసుకోవటానికి అడిగాను. మనసులో ఇంకే ఉద్దేశంతోనూ అడగలేదు.

ఇప్పుడు ఇన్ని విషయాలు తెలిసిన తరువాత ఖచ్చితంగా మావల్ల మీ ఇద్దరినీ ఇలాగే వదిలేయటం కుదరదు.. మీరు చెప్పినట్టు ఇది ఒక మంచి స్నేహం అయితే -- లోతైన స్నేహితమైతే -- పవిత్రమైన బంధుత్వమైతే మీరు ఇక్కడే ఉండాలి. మీకూ, ఆమెకూ మధ్య ఉన్న స్నేహం నిలబడాలి.

పరస్పరం ఇద్దరూ ఒకరికొకరు సప్పోర్ట్ గా ఉండాలి. ఇన్ని సంవత్సరాల తరువాత కలిసిన ఈ మీట్ వేస్టు అవకూడదని నేను అనుకుంటున్నాను.

వేరు వేరు చోట్ల ఇద్దరూ సన్యాసుల లాగా జీవిస్తున్న మీరు -- ఒక గూడు కింద అదే సన్యాసి జీవితం గడపండి అని మాత్రమే కోరుకుంటున్నాను”

ఆ విశాలమైన ఆలొచన, మాటలూ హృదయాన్ని తాక...గబుక్కున లేచారు కృష్ణమూర్తి.

“ఏం చెబుతున్నారు మీరు...?” అని తడబడ్డారు.

“నేనేమీ చెప్పలేదు. ఇక మీదట మీరు ఇక్కడే అమ్మతోనే ఉండిపోవాలని అడుగుతున్నాను. నేను మాత్రమే కాదు... గిరిజ, మేనకా, అందరి అభిప్రయమూ అదే. ఏం బద్రి...మీరు చెప్పండి...”

“అవునుసార్...” అని మెల్లగా మొదలుపెట్టాడు బద్రి.

“మా అమ్మగారు వేరు...మా అత్తగారు వేరు అని మేమెప్పుడూ అనుకోలేదు.  ఇలాంటి పరిస్థితి మా అమ్మగారికి ఏర్పడుంటే మేము ఏం చేస్తామో దాన్నే ఆమెకూ చేయాలని నిర్ణయించుకున్నాము. ఇక మీరు అమ్మకు తోడుగా...మంచి స్నేహితుడిగా ఇక్కడే ఉండిపోవాలి...”

గిరిజానూ,  మేనకానూ లేచివెళ్ళి మాలతీ ముఖాన్ని పైకెత్త...ఆమె కొంచం సంసయించింది.

“అదెలాగమ్మా కుదురుతుంది? ఊరు, లోకం ఏం చెబుతుంది? ఆయన యొక్క కూతుర్లూ, అళ్ళుల్లూ ఏం చెబుతారో?”

“ఏమ్మా...ఊరు, లోకమూ మనం సంతోషంగా ఉండటం చూడలేక లేనిపోనివి చెప్పటానికి ముందుకు వస్తుంది? మనం కష్టపడేటప్పుడు ఆ ఊరు, లోకమూ ముందుకురాదు. అందువల్ల ఆ ఊరు, లోకమూ గురించిన ఆందోళనను వదులు. ఈయన కూతుర్లనూ, అళ్ళుల్లనూ రమ్మని చెప్పి వెంటనే సమాచారం పంపిస్తాము.

ఆయనకు కూతుర్లుగా పుట్టిన వాళ్ళు మిమ్మల్ని అర్ధం చేసుకునే వాళ్ళుగానే ఉంటారు. అలా అర్ధం చేసుకోకపోయినా పరవాలేదు. అర్ధం చేసుకోలేని వాళ్ల గురించి బాధ పడక్కర్లేదు. అర్ధం చేసుకున్న వాళ్ళకు వివరణ అవసరం లేదు. ఏమ్మా...?”

మాలతీ మౌనంగా ఉండగా...పెద్ద అల్లుడు లేచి కృష్ణమూర్తి చేయి పుచ్చుకుని.

“రండిసార్! మీ కూతుర్లను వెంటనే బయలుదేరి ఇక్కడికి రమ్మని చెబుదాం...” అనగా, కృష్ణమూర్తి, మాలతీ యొక్క అంగీకారంకోసం ఆమెవైపు చూసాడు.  

“అమ్మను ఎందుకు చూస్తారు...? అమ్మా! ఆయన్ని వెళ్లమని చెప్పేసి లోపలకు రామ్మా. పాయాసం చేద్దాం. ఒక మంచి స్నేహాన్ని ఒక మంచి విధంగా సెలెబ్రేట్ చేయాలి...” అని చెబుతూ మేనకా లేచి వంటగదిలోకి వెళ్ళగా.

ఉత్సాహంగా తన సెల్ ఫోన్ తీసిన కృష్ణమూర్తి, తన కూతుర్లకు విషయాన్ని  తెలియజేయటానికి రెడీ అయ్యారు!

                                                                                              సమాప్తం

***************************************************************************************************