చిక్కుముడి జీవితాలు...(సీరియల్)...(PART-1)

 

                                                                              చిక్కుముడి జీవితాలు...(సీరియల్)                                                                                                                                                               (PART-1) 

‘జీవితం’ అనేది సుఖాలు మాత్రమే ఉన్నది కాదు...! అందులోనూ కొందరికి ‘జీవితం’ ముళ్ళ పడకలాగా గుచ్చుకుంటునట్టు ఉండి ప్రశాంతమైన నిద్రని ఇవ్వకుండా వాళ్ళనే చుడుతూ ఉంటుంది. చుట్టూ ఆపదలు చుట్టుకోనున్నా, వృక్ష శిఖర కొమ్మ నుండి పడుతున్న ఒక చుక్క తేనె కోసం నాలిక చాచుకుని కాచుకోనుంటాం మనలో కొందరం.

ఆ తేనె రుచితోనే కష్టాలు మరిచిపోయే పరిస్థితితో పలువురికి రోజులు గడుస్తూ ఉంటాయి. అలాంటి పరిస్థితులలోనే ఇక్కడ ఇద్దరు జీవించాలని నిర్ణయించుకుంటారు. ఒళ్ళంతా చుట్టుకోనున్న చిక్కుముడి లాంటి బంధుత్వ గొలుసులో నుండి విడిపించుకోవటం కుదరక, అంత కష్టాలలోనూ జీవిత రుచిని అనుభవించాలని నిర్ణయించుకున్న వారిద్దరి కథే ‘చిక్కుముడి జీవితాలు’.

మీ అభిప్రాయాలను మనసార తెలియపరచండి...వినడానికి తయారుగా ఉన్నాము. 

                                                                                              కథాకాలక్షేపం టీమ్

****************************************************************************************************

                                                                                               PART-1

ఒక చిన్న బొద్దింక వలనే వాళ్ళిదరికీ పరిచయం ఏర్పడింది. కొత్తపేటలోని ఒక పాత బిల్డింగు యొక్క మెట్లు దిగి బయటకు వచ్చినామె హఠాత్తుగా అదిరిపడి అరుస్తూ గంతులు వేసింది. తన భుజాలపై తగిలించుకున్న హ్యాండ్ బ్యాగును, దాంతో పాటూ దుప్పటానూ విదిలించి పారేసింది. దుప్పటా ఎగిరొచ్చి అతని కాళ్ళ దగ్గర పడగా...హడావిడిగా వెనక్కి తిరిగి చూశాడు.

అనాధలాగా పడున్న హ్యాండ్ బ్యాగును బెదురు ముఖంతో చూస్తూ నిలబడింది. అతను...దగ్గరకు వచ్చి ఆమెనూ, ఆమె హ్యాండ్ బ్యాగునూ మళ్ళీ మళ్ళీ చూస్తూ, దుప్పటాను తీసి ఆమె దగ్గర ఇచ్చాడు.

“ఏమైంది?”

“బో...బొద్దింక...?”

“ఎక్కడ?”

“బ్యాగులో...”

బ్యాగును తీసి అతను తెరవగా...అది బయటకు రావటంతో...ఆమె మళ్ళీ అరిచింది.

అతను ఆ బొద్దింకను వీధి అంచుకు తీసుకు వెళ్ళి విదిలించ... ఆ బొద్దింకను కాకి ఒకటి ముక్కుతో కరుచుకుని పోయింది. బ్యాగును మూసేసి ఆమె దగ్గరకు వచ్చి చాచాడు.

“థాంక్స్...! మెట్లు దిగుతుంటే ఎక్కడ్నుంచో ఎగురుతూ వచ్చింది”

“మీరు వేసిన గంతులకు భయపడి బ్యాగు లోపలకు దూరింది...”

అతను చెప్పటం ముగించి, ఆమెను పైకీ, కిందకూ ఒకసారి చూశాడు.

“ఇంటర్వ్యూకు వచ్చారా?”

ఆమె వెళ్ళి వచ్చిన బిల్డింగును చూస్తూ అడిగాడు.

“అవును...! కానీ, అక్కడ ఎవరూ లేరు. అలాంటి కంపనీనే లేదు అంటున్నారు. దీన్ని నమ్ముకుని మచిలీపట్నం నుండి వచ్చాను”

“హంబగ్ ‘కంపనీ’ ల కంతా ‘అప్లికేషన్’ వేస్తే ఇంతే!”

“మీరూ ఇక్కడికే వచ్చారా?”

“లేదు...! కానీ, ఇదే బిల్డింగులోనే పని చేస్తున్నాను. ఇక మీదట అప్లికేషన్ వేసే ముందు ‘మంచి కంపనీయేనా’ అని కనుక్కుని వేయండి. అలా బేల చూపులు చూస్తూ నిలబడకుండా జాగ్రత్తగా నెక్స్ట్ బస్సు పుచ్చుకుని ఊరు వెళ్ళి చేరండి”

ఆమె మొహం అదోలాగా అయ్యింది…ఏడ్చేస్తుందేమో అన్నట్లుంది.

“ఏమిటీ...ఏదైనా సమస్యా? ఇంట్లో తిడతారని భయమా?”

“ప్చ్...ఉద్యోగం దొరుకుతుందనే నమ్మకంతో చాలా కష్టంలో ఉన్నా, అమ్మ దగ్గర ఉన్న కొంచం డబ్బునూ అడిగి తీసుకొచ్చాను. నాన్న, హాస్పిటల్లో ఉన్నారు. ఇప్పుడు అమ్మ మొహాన్ని ఎలా చూడాలి అనేది అర్ధం కావటం లేదు”

ఆమె బాగా పరిచయమున్నట్టు తన సమస్యను టపటప మని చెప్పగా...అతను ఆమెను జాలిగా చూశాడు.

“దానికి మీరేం చేయగలరు? అమ్మ దగ్గర జరిగిన విషయాన్ని చెప్పండి. ఎవరో మొసగించిన దానికి మీరేం చేయగలరు?”

“అమ్మ ఏమీ చెప్పదు. నాకే కష్టంగా ఉన్నది”  అన్న ఆమె...ఏదో ఆలొచనతో సంశయిస్తూ అతన్ని చూసింది.

“మీరు ఈ ఊరే కదా?”

“అవును. ఎందుకు అడుగుతున్నావు?”

“మీకు తెలిసిన వాళ్ళు ఎవరి దగ్గరైనా చెప్పి నాకు ఒక ఉద్యోగం ఇప్పించిగలరా?”

“నాకు ఎవరినీ...” --చేదు నవ్వు నవ్వాడు.

“నీ పేరేంటి?”

“అర్చనా...”

“అందమైన పేరు. నా పేరు ఆనంద మురళి. నేను ఎప్పుడూ ఆనందంగా ఉండాలని అనుకుని తల్లి-తండ్రులు ఇలా పేరు పెట్టుంటారు. కానీ, ‘ఆనందం అంటే...కిలో ఎంత?’ అని అడిగే జీవితం నాది. అందుకే నేను నా పూర్తిపేరును  ఎప్పుడూ ఎవరికీ చెప్పాను. మురళి అని మాత్రమే చెబుతాను. నాకే ఇంకా మంచి ఉద్యోగం ఒకటి వెతుక్కోలేక పోతున్నాను. నేనెలా మీకు ఉద్యోగం ఇప్పించ గలను?”

ఆమె మొహం వాడిపోయింది.

“సారీ...నేనొస్తానండి” -- తిరిగి నడవసాగింది.

“ఒక్క నిమిషం” -- అతను సడన్ గా పిలవటంతో, కొంచం దూరం వెళ్ళిన ఆమె ఆగి ఆశగా అతన్ని చూసింది.

“బయోడాటాతో పాటూ నీ అడ్రస్సు కూడా ఇచ్చెళ్ళు...ఏదైనా ఉద్యోగం ఉంటే తెలియజేస్తాను”

ఆమె తన హ్యాండ్ బ్యాగ్ తెరిచి చిన్న పేపర్ ముక్కపై తన ‘అడ్రస్’ రాసి ‘బయోడాటా’ జెరాక్స్ కాపీ తీసి ఇచ్చింది.

“ప్లీజ్...మరిచిపోకుండా సహాయం చేయండి”

“ఖచ్చితంగా!” -- అతను తన పర్సు తెరిచి, తన ఆఫీసు విసిటింగ్ కార్డును తీసి ఆమెకు ఇచ్చాడు.

“ఈ లోపు నీకు మంచి ఉద్యోగం దొరికితే నాకు తెలియజేయి”

“తప్పకుండా...నేనొస్తాను”

నవ్వుతూ తల ఊపాడు.

ఆమె రోడ్డు దాటి వెళ్ళేంత వరకు నిలబడి చూశాడు. ఏదో బొద్దింక కారణంగా ఒక అమ్మాయి పరిచయమనేదే ఈ రోజు దినఫలమో? పాపం! చూస్తే మంచి అమ్మాయిలాగే కనబడుతోంది. ‘ఛఛ...మీ నాన్న అనారోగ్యం ఏమిటి? అని అడగటం మరిచిపోయేనే! అది సరే, ఐదు నిమిషాల పరిచయంలో అంత ఇంటరెస్టు ఎందుకు?’

‘నీకున్న సమస్యలను మొదట గమనించు. తరువాత ఉరికి సహాయ పడవచ్చు!’ -- లోపల ఒక స్వరం చెప్పగా... మురళి చిరు నవ్వుతో తన ఆఫీసు వైపుకు నడిచాడు.

“ఎక్కడికి వెళ్ళావు మురళి? నీకు ఫోను వచ్చింది”

“ఎవరు?”

“మీ ఇంటి నుండే”

“ఏం చెప్పారు?”

“నా దగ్గర ఎలా చెబుతారు? అరగంట తరువాత మళ్ళీ చేయండి అన్నాను”

“ఎవరు మాట్లాడింది?”

“మీ ‘అక్కయ్య’ అనుకుంటా”

మురళి తన కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. ఆ రోజు పంపవలసిన డెలివరీ చెలాన్లు టేబుల్ మీద పేరుకు పోయున్నాయి. అన్నిటినీ చెక్ చేసి స్టోర్స్ కు పంపాలి. మనుషులు లేరు కనుక అతనే తీసుకువెళ్ళి, వస్తువులు పంపించి రావాలి. ఇప్పుడు బయలుదేరుతేనే కరెక్టుగా ఉంటుంది.

ఇక్కడి నుండి అరగంటలో వెళ్ళగలిగేంత దూరంలోనే ఉంది గోడౌన్. ఇక సైకిల్ తొక్కుకుంటూ వెళ్ళాలి.

‘అక్కయ్య దేనికి ‘ఫోన్’ చేసుంటుంది అనేది తెలియలేదు. వెయిట్ చేసి చూడాలా లేక బయలుదేరాలా? ఏమంత పెద్ద విషయం అయ్యుంటుంది...డబ్బు సమస్య తప్ప? ఇంటికి వెళ్ళి అడిగితే చాలు!’

మురళి చలాన్లను సర్దుకుని, తీసుకుని బయలుదేరాడు.

మెట్లు దిగి కిందకు వచ్చినప్పుడు, పైన ఫోన్ మోగుతున్న శబ్ధం వినబడింది.

నిలబడ్డాడు.

“ఫోన్ నీకే మురళి”

పైనుండి పిలుపు వినబడటంతో గబగబమని పైకెక్కి వచ్చాడు. ఫోన్ తీసుకుని మాట్లాడాడు.

“ఏంటక్కా విషయం?”

“సారీ...నేను మీ అక్కయ్యను కాదు! అర్చనాను"

అవతల నుండి చెప్పగా...మొహం వంకర్లు పోయింది.

“సారీ...మా అక్కయ్య అనుకున్నాను. ఏమిటి విషయం?”

“నా ‘పర్స్’ ఎవడో కొట్టాసాడు”

“అయ్యో...! జాగ్రత్తగా ఉండచ్చు కదా?”

“మీ ఊరు చాలా డేంజర్! బ్లేడుతో హ్యాండ్ బ్యాగు కొసేసి తిసేసాడు. నా దగ్గర ఒక్క పైసా కూడా లేదు. ఉన్న చిల్లరతో మీకు ఫోన్ చేసాను. ఈ ఊర్లో ఇప్పటికి మిమ్మల్ని తప్ప నాకు ఇంకెవర్నీ తెలియదు. దయచేసి వెంటనే వచ్చి నాకు అప్పుగా యాభై రూపాయలు ఇస్తే, ఊరికి వెళ్ళిన వెంటనే మీకు పంపిస్తాను”

‘యాభై రూపాయలా?’--అతని మొహం కరెంటు షాక్ తగిలినట్లు ముడుచుకు పోయింది. ‘ఇదేమిట్రా కష్టకాలం? ఒక బొద్దింకను తరిమి కాకికి ఏరగా వేసిన పాపానికి ‘శని దోషం’ పట్టుకుందా?’

‘ఈమె ఎవరు? ఏ హక్కుతో ఐదే నిమిషాల పరిచయంతో సహాయం అడుగుతోంది? అవసరమా ఇది? నా దగ్గర డబ్బుళ్ళేవని చెప్పి... పెట్టేద్దామా? నన్ను చూసుండకపోతే ఏం చేసేదిట? అది చెయ్యనీ!’

“హలో...వచ్చేస్తారు కదా?”

అతను ‘ఊ’ అని ఒక అక్షరంతో జవాబు చెప్పి, రిసీవర్ను పేట్టాడు.

అర్చనా, ఫోన్ డబ్బులు ఇచ్చేసి కొంచం దూరంగా జరిగి నిలబడింది.

“పర్స్ లో ఎంత డబ్బు ఉన్నది?” షాపులో కూర్చోనున్న యువకుడు అడిగాడు.

“డెబ్బై రూపాయలు”

“నేను యాభై రూపాయలు ఇవ్వనా?  ఈ సారి వచ్చినప్పుడు ఇచ్చేయండి”

“వద్దు. నాకు తెలిసిన ఆయన దగ్గర అడిగాను. ఇప్పుడు వస్తారు”

“నేనూ అక్కా-చెళ్ళెల్లతో పుట్టిన వాడినే. తప్పుడు ఆలొచనతో ఇవ్వనా అని అడగలేదు. మచీలీపట్నం బస్సు వస్తోంది చూడండి. ఈ బస్సు వదిలేస్తే ఇంకో అరగంటసేపు నిలబడాలి”

ఆమె బస్సునూ, ‘మురళి వస్తున్నాడా?’ అని రోడ్డు వైపు పరితపింపుతో చూసింది.

ఆ యువకుడు టేబుల్ డ్రా తెరిచి యాభై రూపాయలు తీసాడు.

అర్చనా, యువకుడు జాపిన రూపాయలను తీసుకుంది.  

“మీ పేరూ, అడ్రస్సు చెప్పండి. ఊరికి వెళ్ళిన వెంటనే పంపిస్తాను”

బస్సు మెల్లగా బయలుదేరటం మొదలు పెట్టటం చూసిన ఆ యువకుడు “తరువాత వచ్చినప్పుడు ఇస్తే చాలు. నేను ఎక్కడికీ వెళ్ళను. బస్సు బయలుదేరుతోంది...వెళ్ళి ఎక్కండి”

“నన్ను వెతుక్కుని మురళి అని ఒకరు వస్తారు. ఆయన దగ్గర విషయం చెప్పేస్తారా?”

ఆమె పరిగెత్తుకు వెళ్ళి బస్సులోకి ఎక్కింది.

బస్సు వేగం పుంజుకుని బయలుదేరి వెళ్ళింది.

                                                                                                          Continued...PART-2

****************************************************************************************************