గాలితో ఒక యుద్దం...(సీరియల్)...(PART-6)

 

                                                                          గాలితో ఒక యుద్దం...(సీరియల్)                                                                                                                                                                (PART-6)

ఆ పరిశోధనకు తరువాత మనిషి యొక్క ఆలొచనా తరంగాలు అయిస్కాంత ఆలొచనలలాగా ఒక విధమైన ఆలొచనలుగా మారటానికి ఆల్ఫా, బీటా, గామా, డీటా అని పేర్లు కనుగొన్నారు. అందులో ఆల్ఫా అనేది లోతు మనసులో మనం ఆలొచించావి. బయట ప్రపంచంలో నుండి వినబడుతున్న ఏ శబ్ధాన్నీ చెవితో వింటున్నా, ఆలొచనలోకి తీసుకోకుండా, మామూలు ఆలొచనల పరుగుకు మధ్య లోతు మనసుకు వెళ్ళి అక్కడ మనం...మనకు బాగా ఇష్టమైన వారి యొక్క బాగోగులు గురించో...లేక; వాళ్ళల్లో కొన్ని మార్పులు ఇష్టపడో...మనం ధ్యానంలో శ్రద్ద పెట్టినప్పుడు, సంబంధించిన వారి లోతైన మనసులో మన ఆలొచనల తాకిడి తగిలి వాళ్ళల్లో మనం ఇష్టపడే మార్పులు ఏర్పడుతాయి.

ఉదాహరణకు ఒక తల్లి తన కూతురు పెద్ద గాన కోకిలగా అవ్వాలని ఆశపడ్డది. కారణం, ఆమె కూతురి గొంతు అంత తియ్యగా ఉంటుంది. కానీ, ఆ అమ్మాయికి సంగీతం నేర్చుకుని గాన కోకిల అవ్వాలనే కోరిక కొంచం కూడా లేదు. ఎంత చెప్పినా వినే మూడ్ లో లేదు.

ఈ పరిస్థితుల్లో తన లోతైన మనసులో కూతుర్ను తలచుకుంటూ తీవ్రంగా తన ఆశను బయటపెడుతూ ధ్యానం చేసింది. కొన్ని రోజులలోనే ఆమె కూతురిలో మార్పు. 'అమ్మా...నాకు ఇప్పుడు సంగీతం నేర్చుకోవాలనే ఆశ ఏర్పడుతోంది. నేను వెడుతున్నాను అని చెప్పి సంగీతం నేర్చుకోవటానికి వెళ్ళింది. ఇదే లోతైన మనసు యొక్క శక్తి. ఇది అర్ధం చేసుకుని, ఆ లోతైన మనసును ఉపయోగించుకునే దాంట్లోనే చాతుర్యం ఉన్నది.

వెనుక గుమ్మం నుండి వీరబద్రం, కార్తిక్ ఇద్దరూ లోపలకు వెళ్ళేరు. మొదట వంట గదే వాళ్ళ కళ్ళకు కనబడింది. ఆ రోజుల్లో కట్టెల పొయ్యి. పొయ్యి పక్కనే ఉన్న గోడలో మసి అంటుకోనుంది.

పొయ్యికి పక్కనే రుబ్బురోలు, ఆ రుబ్బురోలు గుంటలో పై నుండి కారిన వర్షం నీరు...ఆ నీటిలో ఒక కప్ప కూడా కనబడింది.

ఇటు పక్క రాట్నం బావి.

రాట్నం కనబడలేదు.

బావి గోడల చుట్టూ పిచ్చి మొక్కలు చుట్టుకోనున్నాయి.

వీరబద్రం బావి దగ్గరకు వెళ్ళి తొంగి చూశాడు. బావిలో నీళ్ళున్నాయి—అందులో అతని ముఖం కనబడింది.

"బద్రం ఈ బావిలో నీళ్ళు ఎండి పోవు. నీళ్ళు కూడా తియ్యగా, అద్భుతంగా ఉంటాయి" అన్నాడు కార్తిక్.

"పోరా...ఇది ఎంత వసతిగల ఇల్లో. ఈ ఇంటిని ఎలారా ఎటువంటి బాధ్యత లేకుండా విడిచిపెట్టారు?"---- వీరబద్రం విసుకున్నాడు.

దాన్ని ఆమొదిస్తున్నట్టు బావి పక్కనున్న బట్టలు ఉతికే బండపైన ఒక తొండ. తన కళ్లతో వీళ్ళను ఒక చూపు చూసింది.

అక్కడ్నుంచి వంట గది. తరువాత, స్టోర్ రూము, హాలు, వాకిలి, వరాండా, చూటూ ఉన్న ఆరు గదులనూ చూశాడు. ఒక గదిలో పై నుండి కారిన వర్షం నీరు నిలబడింది. అలా చూసుకుంటూ వచ్చినప్పుడు వరాండా చివర ఒక చోట నాప రాళ్ళు పరచబడి ఉన్నాయి. వాటిని సులభంగా తీసేటట్టు ఉంచబడి ఉన్నాయి. ఆ నాపరాళ్ళను ఆశ్చర్యంగా చూశాడు వీరబద్రం. 

"నువ్వెందుకురా నీ ఇంటినే కొత్తగా చూస్తున్నట్టు చూస్తున్నావు?"

"ఇక్కడ ఈ నాపరాళ్ళు ఉన్నట్టు నాకు జ్ఞాపకంలేదు...అందుకే!"

"అలా అయితే...?"

"ఇక్కడ సిమెంట్ తో పూసిన గచ్చే ఉండేది"

"అప్పుడు ఈ నాప రాళ్ళు?"

"అదే నాకూ అర్ధం కావటంలేదు..."

"అర్ధం కాదు...ఇలా ఇంటిని వదిలేస్తే ఏదైనా మారుతుంది....ఎలాగైనా మారుతుంది"

"నూవ్వేంట్రా చెబుతున్నావు?"

"ఇక్కడికి ఎవరో వచ్చి వెడుతున్నారనుకుంటా"

"ఎలా అంత ఖచ్చితంగా చెబుతున్నావు?"

"లేకపోతే ఈ చోటు మాత్రం ఎందుకు శుభ్రంగా ఉంటుంది?"

"ఓ నువ్వు అలా చెబుతున్నావా?"

"పోతే పోనీ...ఎవరూ లేని ఇంట్లో ఇలాగే ఉంటుంది! పరవాలేదు...తలుపులు, కిటికీలు, ఇవన్నీ దొంగతనం చేయలేదు. అలాగే ఉంచారు...అందుకు సంతోషించు..."

“దొంగతనమా...పోరా! గాలిదేవుడి ఆస్తి అది. దొంగతనం చేయటానికి ఎవరికి ధైర్యం వస్తుంది"

“మళ్ళీ గాలిదేవుడి ఆస్తి అని చెబుతూ నీ భయాన్ని చూపకు! ఇది మీ తాతయ్య ఆస్తి. చట్ట ప్రకారం మనవుడివైన నీకు ఇప్పుడది సొంతం. దీన్ని 'రైట్ రాయల్’ గా అమ్మే హక్కు నీకు ఉంది. నువ్వు అమ్మబోతావు; సులేమాన్ గారు కొనబోతారు. అంతే విషయం. ఏ కారణం చేతా నువ్వు గాలిదేవుడ్ని గుర్తు చేసుకోకూడదు...సరేనా?”

"సరే!....ఇంతపెద్ద ఇంటిని మనిద్దరి వల్ల శుభ్రం చేయటం కుదరదు. బయటకు వెళ్ళి ఎవరినైనా పిలుచుకు వద్దామా?"

"ఖచ్చితంగా...! ఇప్పుడు మనం చేయవలసింది అదే"

వీరబద్రం, కార్తిక్ వాకిలి గుమ్మం దగ్గరున్న దుమ్మూ, ధూళిని శుభ్రం చేసుకుంటూ వస్తున్నప్పుడు ఏక్కడ్నుంచో ఒక నాగుపాము ఒకటి వచ్చి పూలమాలలా కార్తిక్ మెడలో పడింది.

అతను ఒక్క క్షణం విలవిల లాడిపోయాడు.

అది ఆరడుగుల పొడవు ఉంటుంది.

శివుడి మెడలో ఉన్నట్టు అతని మెడలో ఉండగా... కార్తిక్ బిక్క చచ్చిపోయాడు. ‘బద్రం’ అని అరవాలనుకున్నాడు. అరవలేకపోయాడు. కళ్ళు బైర్లు కమ్మాయి కిందకు ఒరిగిపోయాడు.

ఒరిగిపోతున్న కార్తిక్ మీద ఆ పాము కూడా పడింది. ఓర్పు నసించి ఆ పాము కార్తిక్ ను ఒక కాటు వేసింది.

అది కాటు వేసిన చోటు...మోకాలు క్రింది భాగం.

వీరబద్రం ఆశ్చర్యపోయాడు.

నాటు వైద్యుడు...చెవులలోనూ, ముక్కులలోనూ ఏదో మూలిక రసం పోసి, తొడపైన బిగువుగా కట్టు వేశాడు. కట్టబడ్డ చోట కత్తితో గీరి, రక్తాన్ని పీలిచి ఉమ్మేశాడు.

ఉమ్మేశిన రక్తంలో నీలి రంగు మచ్చలు ఉన్నాయి.

దగ్గరుండి గమనిస్తున్న వీరబద్రానికి వైద్యుడు ఏం చెప్పబోతాడో నన్న ఆందోళన కలిగింది. ఎంత ప్రోగ్రస్సివ్ గా ఆలొచించినా, మాట్లాడినా కూడా...కొన్ని సమస్యలను కళ్లెదురుగూ చూస్తున్నప్పుడు మనో బలం తగ్గటమే కదా జరుగుతుంది?

అందులోనూ ఇది ప్రాణంతో పోరాటం! వైద్యుడు చేసిన వైద్యం కొంతమేరకు రిజల్ట్స్ ఇచ్చింది. కార్తిక్ తల ఆడించటం, మూలగటం బయటపడింది. అది వీరబద్రానికి కొంచం బలాన్ని ఇచ్చింది.

వైద్యుడు కూడా అతన్ని చూసి మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు.

"మంచికాలం...నేను ఊర్లోనే ఉన్నాను. ఇతని అదృష్టం పాము కాటుకి విరుగుడు మూలిక నా కళ్ళకు వెంటనే కనబడింది. లేకపోతే...ఈ లోపు అంతరిక్షాన్ని చూడటానికి వెళ్ళేవాడు" అన్నప్పుడు కూడలి రోడ్డులో వీరబద్రంతో పాటూ కొబ్బరి బోండాం నీళ్ళు తాగిన 'మోటార్ సైకిల్’ మనిషి విషయం తెలుసుకుని అక్కడికి వచ్చాడు.

వచ్చినతను వీరబద్రంతో, "గాలిదేవుడి విషయంలో  మీరు ఎగతాలిగా మాట్లాడేటప్పుడే అనుకున్నా..." అన్నాడు.

"మిస్టర్ మోటార్ బైక్...మీరు దీనిని గాలిదేవుడితో ముడివేయకండి. పాడుబడిపోయిన ఇళ్ళల్లో  పాములూ, తేళ్ళూ, పురుగులూ ఉండటం సహజం. మేమే కొంచం నిర్లక్ష్యంగా ఉండిపోయాము. అందుకే కాటేసింది"

“ఇప్పుడు కూడా మీసాలకు మట్టి తగలకుండా మాట్లాడుతున్నారే"

"మీకు అలా అనిపిస్తే, అలాగే ఉంచుకోండి"

"వద్దు తమ్ముడూ...గాలిదేవుడు హెచ్చరిక చేశాడు. మీరితే...ప్రాణాలు విడువక తప్పదు!"

"ఎవరి ప్రాణం?"

"సరే...ఇక పూర్తిగా దెబ్బతింటేనే మీకు బుద్ది వస్తుంది"

-----అతను తప్పుకున్నాడు. కానీ, వీరబద్రం దగ్గర వైద్యుడు ఏమీ అడగలేదు. ఆ ఊరి మనిషిగా ఉంటూ, వైద్యుడు ఏమీ మాట్లాడ కుండా ఉండటం వీరబద్రాన్ని ఆశ్చర్యపరిచింది.

అందుకే వీరబద్రమే వైద్యుడ్ని అడిగాడు.

"వైద్యులుగారూ...మీరు ఏమీ చెప్పనే లేదే?"

"తమ్ముడూ...నేను ఏం చెప్పాలని మీరు ఎదురు చూస్తున్నారు"

"లేదు...మీకు ఈ గాలిదేవుడి మీద భక్తి లేదా? బైకు మీద వచ్చిన ఆయన చెప్పింది కరెక్టేనా?"

"నమ్మితే అదొక దేవుడు. అంతెందుకు... ‘నమ్మకం’ అని ఒకటుందే! నా వరకు అదే ఒక దేవుడు"

"ఇది బాగుందే...! దీన్ని నేను అంగీకరిస్తాను. నమ్మకంతో ఉండాలి. నమ్మకాన్ని వదిలిపెట్టకూడదు. నమ్మకమే మనిషి యొక్క బలం. దాన్ని దేవుడి దగ్గర చెప్పక్కరలేదు. చెప్పినా తప్పులేదు"

"అదే సమయం మాట శుభ్రత కూడా ముఖ్యం"

"ఒప్పుకుంటాను...! మనిషికి మాట చాలా ముఖ్యం. మార్చి మార్చి మాట్లాడకూడదు"

 "అప్పుడు ఎందుకు తమ్ముడూ గాలిదేవుడి ఇంట్లోకి మాత్రం వెళ్ళారు?"

-----వైద్యుడు సడన్ గా అలాంటి ప్రశ్న వేస్తాడని వీరబద్రం ఎదురు చూడలేదు.

"వైద్యులు గారూ! మీరు నా నమ్మకం గురించి మాట్లాడేసి, అలాగే ఆ ఇంటి విషయానికి వచ్చారే?"

"నేను రాలేదు. మీ అభిప్రాయమే నన్ను రప్పించింది!"

"నా అభిప్రాయమా?"

"అవును! మాట మరకూడదు, మార్చి మార్చి మాట్లాడకూడదు అని చెప్పేరే?"

"అవును...అదే నా నీతి కూడా!"

"మరి అది...ఇదిగో ఇక్కడ నిలబడ్డ పంతుల కొడుక్కి లేదా?"

"ఓ...మీరు అలా చెబుతున్నారా?"

"నేరుగానే మాట్లాడతాను...! గాలిదేవుడికి ఆ ఇల్లు ఇస్తానని మొక్కుకుని...ఇంటిని అప్పగించి వెళ్ళిన పరిస్థితుల్లో, ఇప్పుడొచ్చి ఆ ఇంటిని తీసుకోవడం కరెక్టేనా?"

"వైద్యులు గారూ...మిమ్మల్ని ఏమిటో అనుకున్నాను. మీ కంటే ఆ 'మోటార్ సైకిల్’ అతనే బెటర్ గా ఉన్నాడే. అతను తన భయాన్ని మాత్రమే చూపాడు. కానీ, మీరు భయపెట్టకుండా...లోతుగా కొడుతున్నారు…..సరే...మీ ప్రశ్నకే వస్తాను!... కార్తిక్ యొక్క తాతయ్య ఉద్రేకంలో దేవుడి దగ్గర మొక్కుకోనుంటారు. కానీ, అదొక మాయ...ఆంగ్లంలో ఇంట్యూషన్ అని చెబుతారు. లేని ఒక గాలిదేవుడ్ని ఉన్నట్టుగానే నమ్మి ఉద్రేకపడుతూ మాట్లాడిన మాటలు...నిజంగా మాట్లాడిన మాటలు అవవు. లేదు...అది నేను ఒప్పుకోనూ అని మీరు చెబితే, నేను ఇప్పుడు అడిగే ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పండి. అంత భక్తితో ఇచ్చిన ఇంటిని గాలిదేవుడే వచ్చి ఎందుకు తీసుకోలేదు?"

"ఏమిటీ...తీసుకోలేదా? ఇవేం మాటలు తమ్ముడూ?"

“ఆయనుంటే...ఆయన తీసుకునే ఉంటాడు. ఆ ఇంటిని శుభ్రంగా ఉంచుకోనుంటాడు! ఇలాగ పాములూ, తేళ్ళూ అక్కడ తిరుగుతూ ఉంటాయా?”

“ఆ దేవుడు తిరిగే చోటు అలాగే ఉంటుంది తమ్ముడూ. పాము ఆయనకు పూల దండలాగా. తేలు ఆయనకు చీమలాగా?"

"అదే నిజమైతే అవి మన్యుష్యులను ఏమీ చేయవు. కాటు వేయవు. మీ వలన నా ప్రశ్నకు కరెక్టు సమాధానం ఇవ్వలేకపోతున్నారు. అందుకే ఏవో కబుర్లు చెప్పటం మొదలు పెట్టారు. పరవలేదు. నా స్నేహితుడ్ని కాపాడారు. మీకు చాలా థ్యాంక్స్. మీ ఫీజు ఎంత?"

"ఎవరై ఉన్నా, ఏ వ్యాధి అయినా ఇప్పుడు యాభై ఒక్క రూపాయలు తీసుకుంటున్నాను. ఇంతకు ముందు పద్దెనిమిది రూపాయలు తీసుకునేవాడిని. ఇప్పుడు ధరలన్నీ పెరిగినై కదా...జరుగుబాటు కావాలి కదా?"

"పరవాలేదు! ఏదో ఫీజు విషయంలోనైనా ఈ కాలం మనిషిలాగా ఉన్నారే...చాలా సంతోషం" --- అన్నాడు. 

వాళ్ళ మాటలు వింటున్న కార్తిక్ లేచి కూర్చోనున్నాడు.

"తమ్ముడూ...నందిగామ వెళ్ళేటప్పుడు పెద్దాసుపత్రి వస్తుంది. ఎందుకైనా మంచిది. అక్కడికి వెళ్ళి పాము కాటు మందు వేసుకోండి. రేపే లేచి పరిగెత్తొచ్చు..." అంటున్న వైద్యుడ్ని చూసి నవ్వుతూ కార్తిక్ ను లేపి చేతులు పుచ్చుకుని నిదానంగా తీసుకెళ్ళి కారులో ఎక్కించాడు వీరబద్రం.

కార్తిక్ ముఖంలో నీరసం. వెనుకకి వాలి పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచాడు.    

"ఏమీ లేదు కార్తిక్...వైద్యుడు చెప్పినట్టు జి.హెచ్ కు వెళ్ళి ఒక ఇంజెక్షన్  వేసుకుందాం...ఏం...?"

"ఊ..."

"సరే...బయలుదేరుదామా?"

"వెల్దాం..."

"తిరిగి రేపో, ఎల్లుండో వచ్చి ఇంటిని పూర్తిగా శుభ్ర పరిచేద్దాం. అప్పుడుంది ఈ పాముకు పాఠం"

---మాట్లాడుతూ కారులోకి ఎక్కాడు!

ఊరి జనం అక్కడక్కడ నిలబడి వీళ్ళను ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్నారు.

"మంచికాలం...ఎవరూ వచ్చి గాలిదేవుడి పురాణం పెద్దగా మాట్లాడలేదు. వైద్యుడు మాత్రం కొంచం తెలివిగా మొదలుపెట్టాడు, కానీ మూర్ఖత్వంగా ముగించాడు" అంటూ కారును స్టార్ట్ చేసి పోనిచ్చాడు.

కారు వేగం పుంజుకుంది!

కార్తిక్ మౌనంగా ఉండిపోయాడు.

"ఏమిట్రా కార్తిక్...బాగా నీరసంగా ఉన్నదా?"

"అవును బద్రం! నేను చచ్చిపోతానేమో అనుకున్నాను. ఇప్పుడు ప్రాణాలతో ఉండటం చూస్తే కలలాగా ఉంది"

"వైద్యుడు కొంచం విషయం తెలిసినతను. అందుకే నిన్ను కాపాడగలిగాడు. నేను కూడా కొంచం భయపడ్డాను. కానీ, జీవితంలో ఇలాంటి ఆపదలు ఏర్పడుతూనే ఉంటాయి. దాన్ని తెలివితేటలతో దాటి వెళ్ళిపోవాలి. నువ్వు ఇప్పుడు దాటాసావు..."

“నాకు ఏం చెప్పాలో తెలియటం లేదు బద్రం. కానీ, ఒక విషయం..."

"ఏమిట్రా...?"

"ఇక ఇంటి విషయంలో నేను రిస్కు తీసుకో దలచుకోలేదు"

కార్తిక్ అలా చెప్పటంతో 'కీచ్' మన్న శబ్ధంతో కారు ఆగింది. సడన్ బ్రేకు వేశాడు వీరబద్రం.

"ఏమిట్రా ఇది... కార్తిక్ తన భయాందోళనలను ఇంకా వ్యక్తం చేయలేదే అనుకున్నా...నోరు తెరిచావా!"

"లేదు బద్రం...నాకు ఇలా జరిగిందని నాన్నా-అమ్మకు ఈపాటికి ఈ విషయం తెలిసుంటుంది. వాళ్ళింక నన్ను...ఈ ఊరి గురించే తలుచుకోకూడదని చెబుతారు చూడు..."

"అదెలారా నేనూ-నువ్వూ చెప్పకుండా మీ అమ్మా-నాన్నలకు ఈ విషయం తెలుస్తుంది?"

“ఆ వీధి మొత్తం చూస్తుండగానే కదా నువ్వు నన్ను వైద్యుడి దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళావు? ఆ వీధిలో సర్పంచ్ ఒకడున్నాడు. అతను ఫోను చేసి చెప్పేసుంటాడు"

కార్తిక్ ఊహించినది కరక్టే అన్నట్టు అతని ఫోనుకు పిలుపు వచ్చింది.

"నాన్నే అనుకుంటా...! వైద్యుడి ఇంటి దగ్గర టవర్ సరిగ్గా లేదు. అందుకే అక్కడ సిగ్నల్ వర్క్ చేయలేదు. ఇలా వచ్చామో లేదో వర్క్ చేస్తోంది!" అంటూ జేబులో నుండి సెల్ ఫోన్ తీశాడు కార్తిక్.

అతని తండ్రే……

ఆయన పేరు కనబడింది!

కానీ, మాట్లాడింది వేరే ఎవరో?

"హలో...ఎవరు మాట్లాడుతున్నారు?"

"ఎవరా?...నేను కార్తిక్ ను. మీరెవరు?"

"నేను ఎవరనేది చెబితే మీకు తెలియదు తమ్ముడూ. ఇక్కడ ఒక కారు యాక్సిడెంట్ అయ్యింది. అందులో ఉన్న ఇద్దరూ ప్రమాదానికి గురై స్పృహ కోల్పోయి పడున్నారు. ఈ సెల్ ఫోన్ పక్కన పడుంది. ఎత్తి చూసి, అందులోని చివరి నెంబర్ ను చూసి ఆ నెంబర్ కు ఫోన్ చేశాను. మీరు వీళ్ళకు బంధువా?"

"నేను వాళ్ళ అబ్బాయిని! అవును యాక్సిడెంటా...ఎక్కడ జరిగింది?"

"ఇక్కడే నందిగామ కూడలి రోడ్డులో, గాలిపేట మట్టి రోడ్డులో..."

"మై గాడ్! ఇంత దూరం వెతుక్కుంటూ వచ్చారా?"

"మీరు ఎక్కడున్నా వేగంగా...ధైర్యంగా రండి. ప్రాణానికి ఎటువంటి ముప్పూ లేదు"

“సరే నండి...మేము పక్కనే ఉన్నాము. ఒక పది నిమిషాలలో వచ్చేస్తాము"---అని చెప్పి సెల్ ఫోన్ కట్ చేసిన కార్తిక్. వెక్కి వెక్కి ఏడవటం మొదలు పెట్టాడు!

                                                                                              Continued...PART-7

****************************************************************************************************