కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్)....(PART-10)

                                                                            కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్)                                                                                                                                                               (PART-10) 

రెండు చేతులతోనూ పెద్ద పెద్ద ‘పాలితిన్’ సంచీతో బయటకు వచ్చాడు ప్రతాప్. బైకుతో నిలబడున్న అశ్విన్ దగ్గరకు వచ్చి నవ్వుతూ అడిగాడు.

“ఎవరన్నాయ్యా అది?”

“ఎవరు?”

“కొంచంసేపటికి ముందు ఎవరో ఒక అమ్మాయితో మాట్లాడుతున్నావే?” ప్రతాప్ ఆత్రుతగా అడగ, ఆలొచిస్తూ అతన్ని చూసాడు.

“నువ్వెప్పుడు చూసావు?”

“మొదటి ఫ్లోరులో నిలబడి కొంటునప్పుడు చూసాను”

“షాపింగ్ అయిపోయిందా? బండి ఎక్కు”

“లేదన్నయ్యా! ఇంకా ‘షూ’ కొనలేదు. ఈ షాపులో ఏదీ నచ్చలేదు”

“అయితే తరువాత కొనుక్కుందాం. బండి ఎక్కు” అని చెబుతూ మోటారు సైకిల్ను స్టార్ట్ చేసాడు.

“ఒక పది నిమిషాలు ‘వెయిట్’ చెయన్నయ్యా. ఇదిగో ఆ షాపుకు వెళ్ళి కొనుక్కుని...”

“ఎక్కు అని చెప్పాను” -- అశ్విన్ స్వరంలో కఠినం కనబడింది. ప్రతాప్ ముఖం మారింది. అయోమయంతో సీటు మీద ఎక్కి కూర్చున్న తరువాత, బండి వేగం పుంజుకుంది.

“అన్నయ్యా...”

“ఊ...”

“ఏదైనా ప్రాబ్లమా?”

“ఎందుకు అడుగుతున్నావు?”

“లేదు...నీ మొహమే సరిలేదు! ఎవరది? నీ దగ్గర ఏం మాట్లాడారు?”

“చాలా మాట్లాడింది. ఇంటికిరా. అన్నీ వివరంగా చెబుతా” -- దాంతో మాటలను ఆపి, మామూలు కంటే వేగంగా ‘బైకు’ ను నడిపాడు.... ప్రతాప్ కు ఏదో  భయం.

‘ఎవరామె...ఏం మాట్లాడుంటుంది? అన్నయ్య మొహమూ...మాటలూ సరిలేవే! ఏం జరిగుంటుంది? ఒకవేళ వచ్చినామె...తన గురించి ఏదైనా చెప్పుంటుందో? ఛఛ! ఆమె ముఖం కూడా సరిగ్గా కనబడలేదే...’

“దిగు” -- అశ్విన్ బెదిరింపు దోరణిలో చెప్పాడు.

‘అరె...ఇల్లు వచ్చేసిందా?’

చేతిలో వస్తువులతో ప్రతాప్ ఇంట్లోకి వెళ్ళ -- బైకును నిలిపి తాళం వేసి లోపలకు  వెళ్ళిన వెంటనే, మొదటి పనిగా తలుపు మూసి గొళ్ళేం పెట్టాడు అశ్విన్.

కొడుకులు ఇంట్లోకి రావటాన్ని తెలుసుకుని బయటకు వచ్చిన మీనాక్షీ, పెద్ద కొడుకు చేష్టతో ఆందోళన చెందింది.

“ఎందుకురా! తలుపు మూసి గొళ్లెం ఎందుకు వేసావు?”

“కారణం ఉందమ్మా. నాన్న ఎక్కడ?”

“మీ మావయ్య దగ్గర ఫోనులో మాట్లాడుతున్నారు. సాయంత్రం పెళ్ళి చూపులకు వస్తున్న సంగతి గురించి...”

“నాన్నా...నాన్నా!” -- కొడుకు అరుపు విని సెల్ ఫోనుతో ముందు గదిలోకి వచ్చిన గంగాధరం దగ్గరున్న సెల్ ఫోన్ను లాక్కుని, ఫోనును కట్ చేసాడు.

“రేయ్! మావయ్య లైన్లో ఉన్నారురా”

“ఇక్కడ దాని కంటే ముఖ్యమైన విషయం మాట్లాడాల్సిన అవసరం ఉంది. ప్రతాప్! బయటకు రా” - ప్రతాప్ గది దగ్గరకు వెళ్ళి అరిచాడు.

కొడుకు చేష్టలను చూసి అయోమయంలో పడ్డ తల్లి-తండ్రులు ఒకరినొకరు చూసుకున్నారు.

“అశ్విన్! ఏమిట్రా...ఏదైనా సమస్యా?”

“ఒక్క నిమిషం నాన్నా! ప్రతాప్ వస్తున్నావా...లేదా?”

“ఇదిగో వస్తున్నా. నన్ను బాత్ రూముకు కూడా వెళ్ళనివ్వవా? ఏమిటంత తలపోయే అవసరం?”

చొక్కా విప్పేసి, బనియన్ తో బయటకు వచ్చాడు ప్రతాప్.

“ప్రతాప్! నీకు స్వేతా అని ఎవరినైనా తెలుసా?” ముక్కు సూటిగా అడిగిన ప్రశ్నతో ప్రతాప్ మొహం వాడిపోయింది. విరుచుకున్న కళ్ళల్లో భయం కనబడ, అశ్విన్ నరాలు గట్టిబడ్డాయి. 

ఒక్క క్షణమే...మరు క్షణమే మామూలు పరిస్థితికి వచ్చాడు ప్రతాప్. నిర్లక్ష్యంగా భుజాలు ఎగరేసాడు.

“స్వేతానా? ఆ పేరుతో...ఎవర్నీ తెలియదే!”

“అలాగా? అయితే నాగరాజ్ అని ఎవరి నైనా తెలుసా?”

ఆ ప్రశ్నతో పొత్తి కడుపు తిప్పింది. ‘అన్నయ్యకు ఏదో తెలిసింది. ఇక జాగ్రత్తగా ఉండాలి’ -- తనలోనే తను స్థిరపరచుకుంటుంటే మళ్ళీ అశ్విన్ అడిగాడు.

“చెప్పరా! నాగరాజ్ అని ఎవరినైనా తెలుసా?”

“అన్నయ్యా...నీకేమయ్యింది. ముఖం కడుక్కుంటున్న వాడ్ని పిలిచి సంబంధమే లేని ప్రశ్నలు అడుగుతున్నావు?”

“ప్రతాప్! అడిగినదానికి కరెక్టుగా జవాబు చెప్పు”

“నువ్వు చెప్పే పేరును నేను ఇంతవరకు వినలేదు”

“అబద్దం చెప్పటం నాకు నచ్చదు”

“నాయనా అశ్విన్! ఏమయిందయ్యా నీకు? ఒకటే అయోమయంగా ఉందే?”

“ఇంకాసేపట్లో అంతా క్లియర్ అయిపోతుంది నాన్నా” అన్న అతను తన చొక్కా జేబులో నుండి ఆ ఫోటోను తీసి తమ్ముడి మొహం ముందు చూపించాడు.

“ఇప్పుడు స్వేతా ఎవరో తెలిసుండాలే?”....తన ముందు జాపిన ఫోటోను చూసి అతని మొహం పాలిపోయింది.

‘ఇదెలా మర్చిపోయాను?’ -- అర్జెంటుగా బుర్రను కెలికి ఆలొచిస్తున్న అతని చొక్కాను గట్టిగా పుచ్చుకుని తనవైపు లాగాడు అశ్విన్.

“ఏమిట్రా తెల్లబోతున్నావు? ఇది నేను కాదు. ఎవరో గ్రాఫిక్స్ చేసి ఉంటారని మూర్ఖంగా వాదించావా...పళ్ళు మొత్తం ఊడిపోతాయి. రాస్కెల్”

మీనాక్షీ ఆందోళన చెందింది. “అయ్యో! ఏం జరుగుతోంది ఇక్కడ? ప్రతాప్...ఏం తప్పు చేసావురా?”

“నేను ఏం తప్పు చేయలేదమ్మా. అన్నయ్య నన్ను అనవసరంగా బెదిరిస్తున్నాడు” -- చెప్పి ముగించేలోపు ఛల్లుమని కొట్టాడు ప్రతాప్ చెంప మీద. ముగ్గురూ ఆశ్చర్యపోగా, తమ్ముడ్ని లాగాడు.

“నువ్వు ఏం తప్పూ చేయలేదూ?”

“లేదు...లేదు”

“అప్పుడు ఈమె ఎవరు?”

“నన్నడిగితే...? నేను ఈమెను చూసింది కూడా లేదు” అన్న తమ్ముడ్ని మళ్ళీ కొట్టాడు.

“ఇప్పుడెందుకు నన్ను అనవసరంగా కొడుతున్నావు?” అని ఆవేశంగా ఎదురుతిరిగిన తమ్ముడి మీద మరో దెబ్బ పడింది.

“చేసిన తప్పంతా చేసేసి...నన్నే ఎదిరిస్తావా? నా దగ్గరే మోరాయింపా? చర్మం వొలుస్తా రాస్కెల్” అన్న అన్నయ్య దగ్గర నుండి తనని విడిపించుకుని తల్లి వెనుకకు వెళ్ళి దాక్కున్నాడు ప్రతాప్.

“అమ్మా! నీ పెద్ద కొడుకు పోలీసు అయితే...అతని అధికారాన్ని స్టేషన్ వరకు చూపించమని చెప్పు. నా దగ్గర వద్దు”

“ఏమిట్రా చెబుతున్నావు?” -- అంటూ వేగంగా తమ్ముడి వైపు వచ్చిన అతన్ని తల్లి మీనాక్షీ ఆపింది.

“అశ్విన్! ఏమిటయ్యా ఇది? భుజాల పైకి ఎదిగిన తమ్ముడ్ని కొట్టేంత తప్పు ఏం జరిగిందయ్యా?”

“అమ్మా! వీడు ఏం కార్యం చేసేడో తెలుసా?”

“ఏం చేసేడు?”

“ఒకమ్మాయిని మోసం చేసి, పెళ్ళి చేసుకుని, ఆమెను గర్భవతి చేసాడు”

“ఏమిటీ?” -- కన్నవాళ్ళు షాకై చిన్న కొడుకును చూశారు. వాడు నిర్లక్ష్యంగా మాట్లాడాడు.

“నువ్వు చూసావా? నేను ఆమెను మోసం చేసేననటానికి ఏమిటి సాక్ష్యం?”

“చేతులో ఉంచుకున్నానే ఈ ఫోటోనే. దీనికంటే వేరే ఏం సాక్ష్యం కావాలి?”

“ఫోటోలో నేనేమన్నా ఆమెకు తాళి కడుతున్నట్టు ఉన్నాన్నా...లేదు కుటుంబం నడుపుతున్నట్టు ఉన్నానా? ఏది చూసి ఆమెను మోసం చేసేనని నేరం మోపుతున్నావు?”

“రేయ్! తెలివిగా మాట్లాడుతున్నట్టు అనుకుని తప్పు మీద తప్పు చేయకు! నిజం వొప్పుకో. ఆ అమ్మాయి ఆరొగ్యం బాగాలేక ఇప్పుడు ఆసుపత్రిలో ఉంది.

“రా! నేరుగా చూసి, చేసిన తప్పుకు క్షమాణలు అడిగి ఆమెను ఏలుకో. అదే నీకూ, మన కుటుంబానికీ మంచిది”

“తప్పే చేయలేదని చెబుతున్నాను. నేనెందుకు క్షమాపణ అడగాలి? అమెకూ, నాకూ సంబంధమే లేదు”

“సంబంధం లేకుండానా ఆమె భుజాలపై చెయ్యి వేసి ‘ఫోజు’ ఇస్తున్నావు?” -- అశ్విన్ ఆవేశంగా అడుగ, ప్రతాప్ చప్పట్లు కొడుతూ నవ్వాడు.

“శభాష్! నేను అనుకున్నది కరెక్ట్ అయ్యింది. ఇదంతా నీ పనా? నువ్వు తెలివిగల వాడివి అన్నయ్యా. నాన్నా! నీ పెద్ద కొడుకు కేడీలతో గడిపి గడిపి ‘క్రిమినల్’ గానే అయిపోయాడు”

“ఏమిట్రా వాగుతున్నావు?" అంటూనే తమ్ముడి చొక్కా పట్టుకుని లాగ, అన్నయ్యను నిర్లక్ష్యంగా తొసేడు ప్రతాప్.

“నాన్నా! నీ పెద్ద కొడుకు చేసిన క్రిమినల్ పనేమిటో నేను చెబుతాను! ‘నాకు డ్యూటీ, నిజాయతీ, నా కాకీ యూనీఫారం...ఇవి మాత్రమే ముఖ్యం. పెళ్ళి జీవితం మీద ఇంటరెస్టు లేదు’ అని వీడు చెప్పిందంతా అబద్దం”

“రేయ్. నీ ఇష్టం వచ్చినట్టు వాగకు. మాటమార్చి తప్పించుకుందామని చూస్తున్నావా?”

“నేనేమీ తప్పే చేయలేదని చెబుతున్నానే? మరెందుకు తప్పించుకోవటానికి ప్రయత్నించాలి? నువ్వు చేస్తున్న పనులన్నీ అమ్మా-నాన్నలకు తెలియదు?”

“నేనేం చేసాను?”

“అన్నీ నువ్వే చేసావు! నాన్న, ఈ ఫోటో...నా స్నేహుతుడు రాధాతో నేను బీచ్ లో తీసుకున్నది. ఇందులో నేను, అతని భుజాల మీదే చెయ్యి వేసుకున్నాను. దీన్ని ఏదో ఒక ట్రిక్కు చేసి అన్నయ్యే మార్చాడు”

“యూ…ఇడియట్! నేనెందుకురా మార్చాలి?”

“ఉండు...చెప్తాను. ఎవత్తో ఒకత్తితో ఫోటోను సెట్ చేసి -- దాన్ని మీరందరూ నమ్మేటట్టు చేసి -- నాకు జరగబోయే పెళ్ళిని ఆపాలనే మీ పెద్ద కొడుకు ఇంత క్రిమినల్ పని చేసాడు”

ప్రతాప్ నేరంపై నేరాన్ని తనపై మోపటంతో అశ్విన్ కొంచం తడబడ్డాడు. ‘ఎప్పుడూ సరదాగా, సంతోషంగా తిరుగుతున్న ప్లే బాయ్ కుర్రాడు వీడు అనుకున్నామే? తనపైన ఉండే తప్పును దాచటానికి, కొంచం కూడా సంసయం లేకుండా అవతలి వారి మీద ఇన్ని నెపాలు భయం లేకుండా మోపుతున్నాడు అంటే, వీడికి అబద్దం చెప్పటం కొత్తేమీ కాదేమో?

సర్వ సాధారణంగా అబద్దం -- నేరం చేసే వాడి వలన మాత్రమే ఇది సాధ్యం? కొంచం కూడా తడబడకుండా ఇన్ని అబద్దాలను చెబుతున్నాడే?’ - అనుకుంటూ స్టన్ అయ్యి మౌనంగా నిలబడ్డ అన్నయ్య పరిస్థితిని ఫేవర్ గా చేసుకున్నాడు తమ్ముడు

“ఇలా అన్ని తప్పులూ వాడు చేసేసి, పెద్ద యోగ్యుడిలాగా నన్నుకొడుతున్నాడు”

“ప్రతాప్! వాడే కదా మీ మావయ్య దగ్గర మాట్లాడి కమలాను నీకు ఇచ్చి పెళ్ళి చేయటానికి ఒప్పించాడు. వాడెలా నీ పెళ్ళిని ఆపుతాడు”

“అంతా నటనమ్మా! అప్పుడే కదా వాడి మీద మీకు నమ్మకం కలుగుతుంది.   మావయ్య ఒత్తిడి తట్టుకోలేక నాకు కమలాను వదిలిపెట్టటానికి ఒప్పుకున్నట్టు చేసాడు.

నా పెళ్ళి విషయం వాడి ప్రేమికురాలికి తెలిసుంటుంది. ఇంట్లో అన్నయ్యను ఉంచుకుని తమ్ముడికి పెళ్ళి చేయటం, వీడికి అవమానమే కదా? రేపు వీడికి పిల్లనిచ్చేవాళ్ళు ఆలొచిస్తారు కదా?

ఆ విషయం ఆ అమ్మాయి చెప్పుంటుంది. వెంటనే నా దగ్గరకు వచ్చి పూనకం వచ్చినట్టు ఆడుతున్నాడు. ‘తమ్ముడూ’ ఇప్పుడు ఈ పెళ్ళి వద్దు. నా పెళ్ళి అయిన తరువాత, నువ్వు చేసుకోరా అని చెప్పుంటే నేను చేతులు కట్టుకుని సరి అని చెప్పే వాడిని. ఇంత గందరగోలం చేసి నన్ను అవమాన పరచక్కర్లేదే. మావయ్య ఇంటికి తెలిస్తే ఏమవుతుంది? నన్ను ఎవరైనా గౌరవిస్తారా?

వాడి బుద్ది ఎందుకమ్మా ఇలా పోతోంది? నేను వాడి తోడబుట్టిన తమ్ముడ్నే కదా? నన్నెందుకు ఇంత నీచంగా అనుకుంటున్నాడు?”

“చాలురా” -- గంగాధరం పెద్ద స్వరంతో ప్రతాప్ ను ఆపాడు. ప్రతాప్ బెదిరిపోయాడు.

“నా…నాన్నా”

“నాకు నా పెద్ద కొడుకు గురించి తెలుసురా. వాడ్ని నువ్వేమీ వేలెత్తి చూపకు? అబద్దం ఆడటం నీకేమన్నా కొత్తా?”

“లేదు నాన్నా! వాడు చెప్పింది నిజం” -- అశ్విన్ జవాబు విని కన్నవారు మాత్రమే కాదు, ప్రతాప్ కూడా ఆశ్చర్యపోయాడు.

“అశ్విన్! ఏమిటయ్యా...చెబుతున్నావు?”

“అవును నాన్నా! నేనొక అమ్మాయిని ప్రేమిస్తున్నాను. ఈ రోజు ప్రతాప్, నాతో పాటూ  చూసిన అమ్మాయి ఆమే” -- ఖచ్చితమైన స్వరంతో అశ్విన్ చెప్ప, తమ్ముడి బుర్రలో మెరుపు మెరిసింది.

‘అరే! మనం కథలాగా ఏదో ఒకటి మాట్లాడితే...అది కూడా ‘వర్క్ అవుట్’ అవుతోందే ప్రతాప్! నిన్నెవరూ ఇక ఏమీ చెయ్య లేరురా’ తనని తానే మెచ్చు కుంటునప్పుడు, అశ్విన్ అతన్ని వదిలి నడిచాడు.   

“కానీ, ప్రతాప్ చెప్పిందాంట్లో ఇదొక్కటే నాన్నా నిజం. నేనే దీని గురించి మీతో మాట్లాడాలని అనుకున్నా. అంతలోపు మావయ్య వచ్చి పెళ్ళి చూపులకు మంచి రోజు చూసేసారు.

సరె! మంచి కార్యం...మనవల్ల చెడిపోకూడదు. మొదట అమ్మాయిని చూడనీ. తరువాత, మీ దగ్గర చెప్పి మా ఇద్దరి పెళ్ళిళ్ళూ ఒకే వేదికలో చేయండని చెప్పాలనుకున్నా.

కానీ, తమ్ముడే చెప్పేసేడు. సరే! నా విషయాన్ని తరువాత మాట్లాడుకుందాం. మొదట మావయ్య కు ఫోను చేసి, జరగబోతున్న పెళ్ళి చూపుల ప్రొగ్రామ్ను క్యాన్సిల్ చేయమని చెప్పు” అంటూనే గోడ మీద తాళం చెవితో వెలాడుతున్న ఇత్తడి తాళం ను చేతిలోకి తీసుకున్నాడు.

మీనాక్షీ ఆందోళన పడింది. “ఎందుకబ్బాయ్ పెళ్ళి చూపులు ఆపడం? నువ్వే కదా...ఒకే వేదిక మీద రెండు పెళ్ళిళ్ళూ జరుపుదామని చెప్పావు?”

“అమ్మా! నీ చిన్న కొడుక్కి ఇదివరకే పెళ్ళి అయిపోయింది. కోడలు ఇప్పుడు ఏడు నెలల గర్భిణి. మనం శ్రీమంతమే చేయాలి”

“ఏయ్! ఏమిటి మళ్ళీ ఏదేదో వాగుతున్నావు?”  అని బెదిరిన ప్రతాప్ గొంతు పుచ్చుకుని లాగి, తన గదిలోకి తోసి, తలుపులకు తాళం వేసి, తాళం చెవిని తన ప్యాంటు జేబులో  వేసుకున్నాడు.

“ఏయ్! తలుపు తెరవరా. నన్నెందుకు గదిలొ పెట్టి తాళం వేసావు? మర్యాదగా తలుపు తెరు”

“అశ్విన్! ఏమిటయ్యా ఇది? వాడ్ని ఎందుకు బంధించి ఉంచావు?”

“బంధించకపోతే తప్పించుకు పారిపోతాడమ్మా”

“అశ్విన్?”

“మనమేనమ్మా వాడ్ని ఇంకా పిల్లాడిగానే అనుకుంటున్నాము. కానీ, వాడు పెద్ద పెద్ద కార్యాలన్నీ చేసాడు. అవి తెలిసి కూడా వదిలేస్తే...వీడు ఇంతకంటే పెద్ద మోసగాడు అయిపోతాడు”

“అశ్విన్! ఏంటయ్యా చెబుతున్నావు?”

“నాన్నా...నా మీద మీకు నమ్మకం ఉంది కదా?”

“ఉందయ్యా...చాలా ఉంది”

“అయితే నాకోసం కొంచం సేపు వీడి అరుపులను ఓర్చుకోండి. నేను ఇప్పుడే వచ్చేస్తాను”

“ఎక్కడికయ్యా వెడుతున్నావు?”

“వాడు చేసిన తప్పుకు సాక్ష్యం అడిగేడే! దాన్ని తీసుకు రాబోతాను. దయచేసి నేను తిరిగి వచ్చేంతవరకు ఆ తలుపులను తెరవటానికి ఎవరూ ప్రయత్నించకండి. మీమీద నాకు గొప్ప నమ్మకం ఉంది. అందుకే దీని డూప్లికేట్ ‘కీ’ తీసుకు వెళ్లకుండా వెడుతున్నాను. పుత్ర ప్రేమకు లొంగిపోకండి. లేకపోతే ఆ ఆమయకురాలి శాపం మన వంశాన్నే నాశనం చేస్తుంది”

“అన్నయ్యా! నీకు నా గురించి తెలియదు. మర్యాదగా తలుపులు తెరిచేయి”

“ఈ లోపు ఇంకేం అబద్దం చెప్పి తప్పించుకోవాలో ఆలొచించుకో ప్రతాప్. నేను ఇప్పుడే వచ్చేస్తాను” అంటూనే మోటర్ సైకిల్ తాళం చెవిని తీసుకుని బయటకు వెళ్ళాడు.

ప్రతాప్ అరుపులు ఆగకుండా వినబడుతూనే ఉండగా, మీనాక్షీ కళ్ళల్లో నీరుతో నేలమీద కూర్చుంది.

‘ఇద్దరూ నేను కన్న పిల్లలే! ఇందులో ఏ పిల్లాడు చెప్పేది నిజం...ఎవరు చెప్పేది నమ్మాలి?’ -- అయోమయంతో తల పుచ్చుకున్నారు గంగాధరం.

                                                                                                     Continued...PART-11

***************************************************************************************************