కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్) (PART-8)
ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్విన్ చేయి
చూపిన దిక్కు
వైపు తిరిగింది
వైష్ణవీ. ఆసుపత్రి
బయటి భాగంలో
వేయబడున్న సిమెంటు
బెంచి ఒక
దాని మీద
చేతులు కట్టుకుని, ఒరిగి
కూర్చోనున్నాడు
మురళీ.
గోడ అంచుల్లో
నిలబడున్న కరెంటు
స్థంభాల పైనున్న
లైట్ల వెలుతురు
పడుతున్న చోటు
తప్ప, మిగిలిన
ప్రదేశమంతా చీకటి
కమ్ముకోనుంది. మనుషుల
హడావిడి లేక
నిశ్శబ్ధంగా ఉంది.
“మురళీ” అని
పిలుస్తూ తమ్ముడు
దగ్గరకు వెళ్లగా
అతను లేచాడు.
“రాక్కా!
ఆ ‘పేషంటు’ ఎలా
ఉంది?”
“ట్రీట్
మెంట్ ఇచ్చిన
తరువాత కొంచం
పరవాలేదు. సారీరా? నేను
నిన్ను పిలవకుండా
పైకి వెళ్ళిపోయాను”
“పరవాలేదక్కా...పనే
కదా ముఖ్యం”
“అవున్రా!
అప్పుడున్న టెన్షన్లో...”
“హలో!
మధ్యరాత్రి అయిపోయింది.
ఇద్దరూ ఇలాగే
కూర్చుని మాట్లాడుకుంటూ
ఉంటారా...ఇంటికి
వెళ్ళక్కర్లేదా?” -- ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్విన్
కొంచం గట్టిగా
అడగగా, ఇద్దరూ
తిరిగారు.
పోలీసు డ్రస్సులో
ఉన్న ఆయన్ని
చూసి, మురళీకి
మొహం మారింది.
“అక్కా!
ఈయన...ఎవరు?” -- మెల్లగా
అడిగాడు.
అయినా కాకీ
చెవిలో పడకుండానా
ఉంటుంది.
“హలో
మురళీ! నేను
అశ్విన్. ఇన్‌స్పెక్టర్” అంటూ అతని
చెయ్యి పుచ్చుకుని
షేక్ హ్యాండ్
ఇచ్చాడు. మురళీ
మొహం ప్రకాశవంతమైంది.
“సార్...మీరా? ఏమిటీ
ఆశ్చర్యం? అయ్యో!
మిమ్మల్ని ఇలా
ఇంత పక్కగా
చూస్తాను అని
అనుకోలేదు. థ్యాంక్యూ
సార్” అంటూ ఆయన
చేతులను గట్టిగా
నొక్కాడు.
“నన్ను
తెలుసా నీకు?”
“ఏమిటి
సార్ అలా
అడుగుతున్నారు? నేను
మీ ఫ్యానును...తీవ్ర
ఫ్యానును”
“ఏయ్...ఏంటయ్యా!
నేనేమీ సినిమా
స్టారును కాదే”
“మీరు
నిజమైన స్టార్
సార్. మీ
ధైర్యాన్ని చూసి.
మా స్నేహితులందరూ
మీ ఫ్యాన్స్
అయిపోయాము”
“నన్ను
ఎక్కడ చూశారు?”
“సార్!
పోయిన నెల
మా కాలేజీ
రోడ్డులో ఒక
గొడవ జరిగిందే!
ఏదో పోరాటం
అంటూ మందు
కొట్టి కొట్టుకుంటూ
ఉన్నారే!”
“ఓ!
కెనాల్ రోడ్లో...”
“అవును
సార్! అప్పుడొచ్చి
అందరినీ పిచ్చ
కొట్టుడు కొట్టారు
చూడండి. సూపర్
సార్. అంతవరకు
నేను వకీలు
అవాలి అని
ఆశపడ్డాను. మిమ్మల్ని
చూసిన తరువాత
పోలీసుగానే అవాలని
నిర్ణయం తీసుకున్నాను”
“మురళీ!
ఆ రోజు
నువ్వు చెప్పిన
'హీరో' ఈయనేనా?”
“అవునక్కా!
నేనూ ఈయనలాగా
పోలీసు అవాలని
ఆశ పడుతున్నాను”
“అంటే
నాకు పోటీగా
ఇంకొక అధికారి
రెడీ అవుతున్నాడు”
“ఛఛ!
పోటీగా కాదుసార్.
మీ ‘జెరాక్స్’ గా
డెవెలప్ అవాలి”
“గుడ్...నీ
ఎత్తు ఓ.కే!
ఒళ్ళు
ఇంకొంచం డెవెలప్
చేసుకోవాలి. కోడిగుడ్లు, చేపలూ
తిను. పొద్దున్నే
లేచి వ్యాయామం
చేయి. జాగింగ్
వెళ్ళు. చదువుతో
పాటు శరీర
ధారుఢ్యం కూడా
ఉండాలి”
“ఖచ్చితంగా
సార్”
“తరువాత”
“మమ్మల్ని
అనేసి ఇప్పుడు
మీరిద్దరూ మాట్లాడుతూ
నిలబడ్డారు? ఎప్పుడు
ఇంటికి వెళ్ళాలని
మీ ఉద్దేశం?” -- వైష్ణవీ
నడుం మీద
చెయ్యి పెట్టుకుంటూ
బెదిరించ, ఇద్దరూ
ఫేక్ నవ్వు
నవ్వారు.
“మురళీ...రా!
మిగిలిన విషయాలు
ఆటొలో వెళుతున్నప్పుడు
మాట్లాడుకుందాం”
“సార్
మీరు కూడా
మాతో పాటూ
వస్తున్నారా?”
“అవును!
మిమ్మల్ని ఎలా
ఒంటరిగా పంపగలను.
‘కమాన్
-- లెట్స్ గో’ అని
ముందు
నడవగా, ఆయన
వెనుకే వెళ్తూ
తడబడుతూ అడిగింది.
“మీకెందుకు
సార్ అనవసరమైన
శ్రమ? మేము...”
“నేను
శ్రమ అని
చెప్పనే లేదే!”
“దానిక్కాదు.
అయినా...”
“వైష్ణవీ!
మీరెందుకు భయపడుతున్నారు? మనమేమీ
జీపులో వెళ్ళటం
లేదే. ఆటోలోనే
కదా వెళ్తున్నాము.
అందువలన ఎవరూ, ఏమీ
అనుకోరు”
“అప్పుడు
మీ జీపు?”
“దాన్ని
పంపి చాలాసేపు
అయ్యిందే! నాతో
పాటూ వచ్చిన
వాళ్ళు తీసుకు
వెళ్ళారు” అంటూనే ఆసుపత్రి
బయటకు వచ్చి
వరుసగా నిలబడ్డ
ఆటోల దగ్గరకు
వెళ్లారు.
“మురళీ”
“సార్…”
“మీ
ఇల్లు ఎక్కడుంది?”
“టి.వి.ఎస్.
నగర్, సెకెండ్
స్ట్రీట్”
“ఓ.కే” అంటూనే ఆటోల
దగ్గరకు వెళ్లారు.
ఆటోలో పడుకుని
నిద్రపోతున్న డ్రైవర్ను
పిలిచారు. అతను
గబుక్కున లేచాడు.
పోలీసు డ్రస్సు
చూసిన వెంటనే
భవ్యంగా కిందకు
దిగాడు.
“సార్”
“టి.వీ.ఏస్.
నగర్ వెళ్లాలి.
ఆటో వస్తుందా?”
“వెళ్దాం
సార్. కూర్చోండి” -- అని
ఆటో డ్రైవర్
చెప్పగానే వైష్ణవీని, మురళీనీ
వెనుక
సీట్లో ఎక్కమని, తాను
ఆటో డ్రైవర్
సీటులో చివరగా
కూర్చున్నారు.
ఆటో వేగంగా
బయలుదేర... ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్విన్, మురళీనూ
ఆపేసిన వాళ్ళ
మాటలను మళ్ళీ
మొదలుపెట్టారు.
తమ్ముడి ఇంటెరెస్ట్
ప్రశ్నలకు కొంచం
కూడా విసుగు
చూపించకుండా సమాధానాలు
చెబుతూ వస్తున్న
ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్విన్
ను ఆశ్చర్యంగా
చూసింది వైష్ణవీ.
రోడ్డు మీద దాటి వెళుతున్న వాహనాలు,
వీధి చివర్లలో రోడ్డు లైట్ల స్తంభాల నుండి మారి మారి వెలుతురు
పడుతుంటే, అతని ముఖం రంగుల జాలంగా తెలిసింది. మురళీ దగ్గర
మాట్లాడటం కొసం ఆటోలో తిరిగి కూర్చున్నారు ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్విన్. వైష్ణవీ సీటులో
వాలిపోయి వాళ్ళ మాటలు వింటూ ఆనందించింది.
అతని మాటలు వింటూనే ఉండాలని...అతన్ని
చూస్తూనే ఉండాలని అనిపించింది వైష్ణవీకి. రెప్ప వాల్చకుండా ఆమె తనని చూస్తూ ఉండటం
గమనించిన ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్విన్, మురళీతో
మాట్లాడుతూ అప్పుడప్పుడు నవ్వుతున్నాడు.
తమ ఇల్లు వచ్చి ఆటో ఆగిన తరువాత కూడా వైష్ణవీ
కదలకుండా కూర్చునే ఉండటంతో, ఆమె
మొహం ముందు చిటిక వేసాడు. చటుక్కున లేచింది. మురళీ అంతకుముందే ఆటో దిగేసి ఉన్నాడు.
“హలో! ఏమిటీ...నిద్రా?”
“లేదు”
“మీ ఇల్లు వచ్చేసింది?”
“ఓ...సారీ!
ఏదో...ధ్యాసలో...”
“నా ధ్యాసలోనా?” అతను చిన్నటి స్వరంతో అడగ గబుక్కున తలెత్తింది.
“ఏమన్నారు?”
“పోలీసు వాళ్ళకు వీపున కూడా
కళ్ళు ఉంటుంది”
“ఏమంటున్నారు...?”
-- తడబడింది.
“ఆటోలో ఎక్కినప్పటి నుండి
మీరు ఏదో చూస్తున్నారు...ఏమీ ఆలొచించారో చెప్పనా?”
“అక్కయ్యా! ఇంకా ఏం
చేస్తున్నావు?” తమ్ముడు అడ్డుపడ్డాడు.
“ఇదిగో...వచ్చాసా”
“ఓ.కే.బాయ్. రేపు
పొద్దున్నే చూద్దాం. అప్పుడు దీని గురించి మాట్లాడదాం” --
అతను అదే చిన్న స్వరంతో చెప్పగా, సమాధానం చెప్పలేక సిగ్గు
పడుతూ దిగింది.
“సార్! ఇంత దూరం వచ్చారు.
ఇంట్లోకి వచ్చి వెళ్ళండి” మురళీ బిడియంగా అడిగాడు.
“లేదు మురళీ! ఇలా వేల కాని
వేల రావటం బాగుండదు. ఇంకో రోజు పగటి పూట వస్తాను”
“వస్తారా సార్?”
“ఖచ్చితంగా. మీ అక్కయ్య
ఓ.కే. చెబితే వస్తాను”
“ఏమిటీ?” -- గబుక్కున అడిగింది వైష్ణవీ.
“మీరు పిలిస్తే వస్తానని
చెప్పాను”
“అక్కా! నువ్వు పిలువక్కా”
“ఉరికే ఉండరా. టైము
అవుతోంది. ఆయన వెళ్ళనీ! నువెళ్ళి గేటు తెరు”
“పో అక్కా! నీకు ‘మ్యానర్స్’ తెలియదు. సార్! మా ఇంటికి ఖచ్చితంగా
రావాలి”
“ఖచ్చితంగా వస్తాను. బై”
“బై సార్”
“వైష్ణవీ! మరిచిపోకండి”
“ఏమిటి?”
“అదే...ఆ ఫోటోని...రేపొద్దున
వస్తాను”
“సరి...సరి”
“వస్తాను”
“ఊ”
“కొంచం నవ్వుతో చెప్పచ్చే. బై.
గుడ్ నైట్” అన్నతను, డ్రైవర్ దగ్గర తల
ఊప...ఆటో బయలుదేరి వెళ్ళింది. అది యూ టర్న్ చేసి తిరిగేంత వరకు నిలబడిన వైష్ణవీ,
అతను నవ్వుతూ చెయ్యి ఊప, ఆమె కూడా నవ్వింది.
ఆటో కళ్ళను వదిలి కనబడనంత వరకు నిలబడిన
ఆమె, తల్లి స్వరం విన్న తరువాత మామూలు
స్థితికి వచ్చింది. అందరూ మేలుకునే ఉండి, వైష్ణవీ వచ్చిన
వెంటనే ఆమెను అడిగిన ప్రశ్నలకు సమాధానం చెప్పేసి...తన గదిలోకి దూరి పడక మీద
వాలిపోయింది.
కళ్ళు మూసుకోవటానికి ఇష్టపడలేదు. ఒళ్ళంతా
అలసి పోయున్నా, నిద్ర పోవాలనిపించలేదు.
కళ్ళల్లో అశ్విన్ రూపం ఫోటోలా ఉండిపోయింది.
అర్ధం కాని భావన ఆమెను ఆట ఆడించటం
మొదలుపెట్టింది. అతని నవ్వు ఆమెను వదలకుండా హింసిస్తోంది. అతని సన్నటి స్వరం
చెవిలో వినబడి ఒళ్ళు జలదరింపచేసింది.
‘రేపు చూద్దాం’ అనేమాట తేనెలాగా దూకింది. నిద్ర పోవటానికి మనసురాక లేచి కాళ్ళను చేతులతో
చుట్టుకుని పరుపు మీద కూర్చుంది.
తెల్లవారేంత వరకు మేల్కొని...తెల్ల వారిన
తరువాత మొదటి వ్యక్తిగా లేచి స్నానం చేసి -- పనులను ముగించి,
--ఏడు గంటలకే తయారైన కూతుర్ని ఆశ్చర్యంతో చూసింది తల్లి మేనకా.
“ఏంటమ్మా! తొమ్మిదింటికి
వెళ్లాల్సిన నువ్వు ఇప్పుడే రెడీ అయి నిలబడ్డావు?”
“లేదమ్మా! ఈ రోజు త్వరగా
వెళ్ళాలి”
“ఎందుకు?”
“అదొచ్చి...నిన్న స్వేతా
దగ్గర మాట్లాడలేక పోయాను. ఇప్పుడు స్ప్రుహలోకి వచ్చుంటుంది. మొదట ఆమెను చూసి
మాట్లాడి, మిగిలిన పనులను గమనించాలి! అందుకే”
“సరే! తినేసి వెళ్ళు. అట్టు
వేసివ్వనా?”
“వద్దమ్మా! తినడానికి టైము
లేదు. నేను బయలుదేరతాను”
“ఏయ్! నాన్న రెడీ అవద్దా?
ఇప్పుడే స్నానానికి వెళ్ళారు”
“పరవాలేదమ్మా. ఈ రోజు
బస్సులో వెళ్తాను”
“సరే! కాస్త తిని వెళ్ళమ్మా”
“క్యాంటీన్ లో తింటాను.
ఇప్పుడు వెళితేనే బస్సులో గుంపు లేకుండా ఉంటుంది. నాన్న దగ్గర చెప్పు. బై” అన్న ఆమె మర్చిపోకుండా ఫోటోను జాగ్రత్త చేసుకుని, తల్లికి
వెళ్తున్నట్టు చేతితో సైగ చేసి బయటకు వచ్చింది.
స్వేతా మొహం కొంచం తేటగా కనబడింది. వైష్ణవీ
చెప్పిందంతా విని చేతులెత్తి నమస్కరించింది.
“థ్యాంక్స్ నర్సమ్మా. నా
కోసం మీరు చాలా శ్రమ పడుతున్నారు! దీనికంతా నేనెలా రుణం తీర్చుకోగలనో?”
“ఇందులో ఏముంది స్వేతా?
ఎలాగైనా నవ్వు నీ భర్తతో కలిసి జీవిస్తే చాలు”
“ఏమ్మా! నన్ను చూసిన వెంటనే
నిలబడి ఒకమాట కూడా మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయాడే...అతనెలా నన్ను ఏలుకుంటాడు?”
“ఏలుకునే కావాలి. నిన్ను
మోసం చేసి, వాడు తప్పించుకోవచ్చా? చివరిదాకా
నీతో కాపురం చేసి తీరాల్సిందే. నీ బిడ్డకు తండ్రిగా ఉండాలి”
“ఆ పోలీసాయన ఎలాగైనా
కనిపెట్టేస్తారా అమ్మా?”
“ఖచ్చితంగా! ఫోటో అడిగారు.
తీసుకు వచ్చాను. ఇంకొంచం సేపట్లో ఆయన వస్తారు. నీ దగ్గర కూడా ఏదో విచారించాలి అని
కూడా చెప్పారు.....వచ్చి అడిగితే అతని గురించి నీకేమేమి తెలుసో...అన్నీ చెప్పు.
అప్పుడే కనిబెట్టటానికి సులభంగా ఉంటుంది”
“సరేనమ్మా”
“నువ్వు బాగా రెస్టు
తీసుకో. బెడ్ నుంచి కదలకు! ‘పేషంట్లు’ రావటం
మొదలయి ఉంటుంది. నేను వెళ్ళిరానా?”
“సరేనమ్మా”
“తరువాత వచ్చి చూస్తాను” అంటూనే తన విభాగానికి వెళ్ళింది. పొద్దున్నే చాలా మంది రోగులు వచ్చి
వరుసగా కూర్చోనున్నారు.
డాక్టర్ గదిని చేరుకుని -- చూడాల్సిన
రోగుల మెడికల్ రికార్డులు తీసుకుని కాచుకోనుంది. డాక్టర్ వచ్చిన వెంటనే పని
మొదలయ్యింది.
వస్తున్న రోగుల దగ్గరున్న మందుల చీటీని
తీసుకుని, అందులో గిరికున్న మాత్రలను
వెతికి ఇవ్వటం, ఇంజెక్షన్ చేయటం, మందు
పెట్టి కట్లు వేయడం లాంటి పనులతో రెస్టు లేకుండా పనిచేస్తున్నా కళ్ళు అప్పుడప్పుడు
వాకిలివైపు చూసినై.
టైము పది గంటలై,
పదకొండు గంటలై...మధ్యాహ్నం లంచ్ టైమును చేరుకున్న తరువాత కూడా అతను
రాలేదు. ‘ఏమై ఉంటుంది...?’
‘ఎందుకు రాలేదు? ఏదైనా పనులలో ఉన్నారో. సాయంత్రం లోపల వచ్చేస్తారు’
అని తనని తాను సమాధాన పరచుకున్నా మనసు మోసపోయి కుచించుకుపోయింది.
సాయంత్రం కూడా కళ్ళు అతన్నే వెతికి
వాడిపోగా, చీకటి పడిన తరువాత కూడా
అతను రాలేదు. రాత్రి డ్యూటీకి వచ్చిన నర్స్ దగ్గర బాధ్యతలన్నిటినీ నిదానంగా
అప్పగించి, మామూలుగా వెళ్ళే టైముకంటే ఆలస్యంగా ఆసుపత్రి
నుండి ఆమె బయటకు వచ్చినా -- చివరి వరకు అతను రానేలేదు!
Continued...PART-9
*********************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి