కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్) (PART-9)
పూర్తిగా రెండు రోజులు ఎదురుచూసి,
అతను కనబడకపోయేసరికి నిరాశపడింది వైష్ణవీ. కొన్ని సార్లే చూసిన
ఒకడ్ని తలచుకుని ఇలా పిచ్చి దానిలాగా అయిపోవటం తలచుకుని తనని తానే తిట్టుకుంది.
కళ్ళ ముందు ఒకత్తి పాఠంలాగా ఉన్నా,
ఈ పాడు మనసు నిదానం కోల్పోయిందే! ‘ఇక అతన్ని
చూడనే కూడదు’ అని దృఢంగా నిర్ణయం తీసుకుని, ఆ రోజుకు సెలవు పెట్టి ఇంట్లోనే ఉన్నది వైష్ణవీ.
మేనకా చేతిలో డబ్బు పెట్టుకుని కూతుర్ని
చేరుకుంది.
“వైష్ణవీ! ఏదైనా పని మీద
ఉన్నావా?”
“లేదమ్మా! చెప్పండి”
“లేదూ! పక్కింటి ఉమా
కూతురికి ఈ రోజు పుట్టిన రోజట. సాయంత్రం ‘పార్టీ’ పెడుతున్నారట.
“సరే”
“దానికి వెళ్ళాలి. ఏదైనా
చిన్న ‘సింపుల్ గిఫ్టు’ కొనుకొస్తావా?”
“ఎంత ఖరీదులోనమ్మా?”
“ఒక రెండు వందల రూపాయలలో
చూడు”
“సరేనమ్మా!” అంటూనే చదువుతున్న వార పత్రికను మూసేసి లేచింది. వెంటనే తన గదిలోకి
వెళ్ళి వేసుకున్న నైటీని తీసేసి, చీర కట్టుకుని బయలుదేరింది.
“నాలుగు కొట్లు తిరిగినా
పరవాలేదు. ‘మైన్ రోడ్డుకు వెళ్ళి’ మంచి
గిఫ్ట్ వెతికి కొనుక్కురా”
“సరేనమ్మా!” అంటూ ఇంటి నుండి బయటకు వచ్చి మెల్లగా నడవటం మొదలుపెట్టింది. పది నిమిషాల
నడక తరువాత మైన్ రోడ్డును చేరుకుని, ఒక పర్టికులర్ షాపు
వైపుకు వెళ్తునప్పుడు కనబడ్డాడు అతను.
వైష్ణవీ ఒక్క క్షణం తన కళ్ళను నమ్మలేక
మళ్ళీ చూసింది. ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్వినే! మఫ్టీలో నిలబడున్నాడు. ఈమె వెళ్ళాల్సిన
షాపు ముందు బైకు ఆపి, దాని ముందు
ఆనుకున్నాడు.
అతన్ని చూసిన వెంటనే తుళ్ళిన మనసును
కొట్టి అనిచింది. అతన్ని చూడనట్లు కళ్ళను వేరేవైపు తిప్పుకుని నడుస్తుంటే,
అశ్విన్ ఆమెను గమనించాడు.
“హలో నర్సమ్మా! ఇటు...” చప్పట్లు కొట్టి పిలిచినతన్ని కోపంగా చూసింది.
“నేనేమన్నా ఆటోనా? చప్పట్లు కొట్టి పిలుస్తున్నారు...?”
“సారీ నర్సమ్మా. అవును.
ఉద్యోగం టైములో ఏమిటి ఇంత దూరం?”
"ఏం...మీరు మాత్రం
ఉద్యోగం సమయంలో షాపింగుకు వచ్చినప్పుడు, నేను రాకూడదా?"
"నేను ఈ రోజు
లీవు" అన్నాడు నవ్వుతూ.
"నేను కూడా" విసుగ్గా చెప్పిన
ఆమెను చూసి ఆపుకోలేనంతగా నవ్వాడు.
"ఏమిటీ?
ఎప్పుడూ నిదానంగా ఉండే నర్సమ్మ, ఈ రోజు చాలా
వేడిగా మాట్లాడుతున్నారు? ఎవరి మీద కోపం? ఎందుకు ఇంత వేగం?"
"ఇది అడగటానికే
పిలిచారా? నాకు పనుంది" అంటూ నడవ ప్రయత్నించిన ఆమెను
పిలిచి ఆపాడు"
“ఒక్క నిమిషం!”
"ఏమిటి?"
"పొద్దున వస్తానని
చెప్పినతను రెండు రోజులు రాలేదే! ఏమిటి...ఎందుకు అని అడగాలని అనిపించటం లేదా?"
"ఎందుకు...ఎందుకు
అడగాలి? మీరొక పెద్ద పోలీసు ఆఫీసర్ కదా! మీకు వెయ్యి
పనులుంటాయి. ఇందులో మా జ్ఞాపకం వస్తుందా?"
"వచ్చింది"
"ఏ.మి.టీ?"
"రెండు రోజులుగా మీ
జ్ఞాపకం మాత్రమే వచ్చింది. కానీ, మాట్లాడటమే కుదరలేదు"
-- చేతులు కట్టుకుని అతను మర్యాదగా చెప్పగా...ఆమె ఆశ్చర్యపోయింది.
"ఏం...ఏమైంది?"
-- అతన్ని తిన్నగా చూడలేక తడబడింది.
"ఒక కేసు విషయంగా బయట ఊరు వెళ్ళి,
ఈ రోజు పొద్దున్నే వచ్చాను. వచ్చిన వెంటనే నిన్ను చూడటానికే
ఆసుపత్రికి వెళ్ళాను. నువ్వు 'లీవు’ అని
చెప్పారు. అందుకని ఆ అమ్మాయిని మాత్రం చూసి వచ్చాను"
"ఎవర్ని... స్వేతానా?"
"ఊ"
"సారీ"
"ఎందుకు?"
"మీరు రాకపోవటంతో
కొంచం కోపంగా మాట్లాడాను"
"కొంచం కాదు. ఎక్కువే. అబ్బబ్బ! కోపం
వచ్చి నప్పుడు మీ మొహం చూడాలే! ఎంత చిటపటలు"
"అందుకే సారీ చెప్పానుగా"
"సరి. ఇప్పుడు ఎక్కడికి వెళ్తున్నారు?"
"మా పక్కింటి పిల్లకు
ఈ రోజు బర్త్ డే. గిఫ్టు కొందామని వచ్చాను"
"చాలా మంచిదయ్యింది. లేకపోతే నాకు
పిచ్చి ఎక్కేది"
"ఎందుకు?"
"బయట ఊరిలో ఉన్నప్పుడే
మిమ్మల్ని చూడలేక పోవటాన్ని తట్టుకోలేకపోయాను. ఇప్పుడు పక్కనే ఉండి చూడకపోతే
పిచ్చి పట్టదా?"
"ఎవర్ని?"
"ఊ...మా బామ్మను"
"మీ బామ్మ మీద మీకు అంత ప్రేమా?"
"నేను ప్రేమ పెట్టి ఏం
ప్రయోజనం? మా బామ్మకు నా మనసు అర్ధం కాలేదే!"
అతను కోపంతో చెప్పగా. ఆమె గలగలమని
నవ్వింది. ఆ నవ్వును ఇష్టంతో చూసాడు.
"థ్యాంక్స్"
"దేనికీ?"
"నవ్వినందుకు.
నవ్వుతున్నప్పుడు నువ్వు...మీరు చాలా అందంగా ఉన్నారు"
అతని పొగడ్తలతో ఆమె బుగ్గలు ఎరుపెక్కాయి.
మాట మార్చాలనే ఉద్దేశంతో అడిగింది.
"అవును. మీరేమిటి ఇక్కడ?"
"షాపింగుకు
వచ్చాము"
"మరెందుకు బయటే నిలబడ్డారు?"
"నేనూ, నా తమ్ముడూ వచ్చాము. తమ్ముడు పర్చేస్ చేస్తున్నాడు. నాకు షాపింగ్ అంటే
పెద్దగా ఇష్టం ఉండదు. అందుకే బయట నిలబడి వేడుకు చూస్తున్నాను"
"అవునూ...మీరెందుకు ఈ రోజు లీవు
పెట్టారు?"
"అదా...మా ఇంట్లో
విశేషం"
"ఏమిటి విషేషం?"
"పెళ్ళి చూపులకు వెళుతున్నాం.
ఈ రోజు సాయంత్రం"
వైష్ణవీ మొహం మారింది. "పెళ్ళి
చూపులకా?"
"అవునండీ! నేనూ
రావాలని ఇంట్లో అందరూ పట్టుబట్టారు. అందుకే..."
"ఓహో! పెళ్ళి కొడుకూ వెళ్ళాలిగా. అదే
కదా పద్దతి"-- నిరాశ,నిరుత్సాహంతో చెప్పిన
వైష్ణవీని చూసి పెద్దగా నవ్వాడు.
"తమ్ముడు వెళుతున్నాడుగా!"
"ఏమిటీ?"
“వాడే
కదా పెళ్ళికొడుకు?” అన్న
అశ్విన్ సమాధానంతో
మరింత అధిరిపడ్డది.
‘అయ్యో!
ఇతను పెళ్ళి
అయిన వ్యక్తా? ఇతని
మీదా ఆశపడ్డాను...భగవంతుడా!’
“ఏమిటి
వైష్ణవీ? నీ
ముఖం మాటిమాటికీ
పలువిధాలుగా మారుతోంది?”
“మీ
తమ్ముడికా పిల్లను
చూడబోతున్నారు?”
“అవును”
“అప్పుడు...మీకు...పెళ్ళి...”
“నాకు
పెళ్ళి విషయంలో
పెద్దగా తాపత్రయం
లేదు. నేను
పరిశుద్ద బ్రహ్మచారిని” -- అతని
మాటలతో పాలులాగా
వేడెక్కిన మనసు, మంచులా
కరిగింది. చిన్న
కన్నీటి బోట్లుతో
నవ్వింది.
“ఏమిటి
సార్ చెబుతున్నారు?”
“అవును!
నాకు నా
ఉద్యోగమే ‘మొదటి
భార్య’. దాంతో
కాపురం చేయటానికే
సమయం చాలటం
లేదు. అందులో
ఇంకో పెళ్ళి
అవసరమా అని
దాని గురించి
ఆలొచించటం లేదు.
అందుకని నాకోసం
మాట్లాడి పెట్టుకున్న
నా మావయ్య
కూతుర్ని...ఇప్పుడు
మా తమ్ముడికి
ఫైనల్ చేసాము”
“ఓ!
అంటే...మీరు...పెళ్ళే
చేసుకోబోయేదే లేదా?”
“అలాంటి
నిర్ణయమే తీసుకున్నాను.
కానీ ఇప్పుడు
ఆ నిర్ణయం
వెనక్కి వెళ్ళిపోతోంది”
“అలాగంటే?”
“అంత
గొప్ప విశ్వామిత్రుడినే
మేనక మత్తులో
పడేయలేదూ? అదేలాగా
ఒక మేనక, నా
తపస్సును బంగం
చేసింది”
“ఎవరూ?”
“నీకు
తెలియదా?”
“మీరు...చెబితేనే
కదా తెలిసేది” అన్నది గుండె
దఢతో.
“నిజంగానే
తెలియదా?”
“ఊహూ”
“సరే!
తెలియకుండానే ఉండనీ” అన్నాడు కోపంగా.
“కోపమా?”
“మీకు
ఎప్పుడు తెలుస్తుందో
అప్పుడు తెలియనీ.
మేము ఈ
రోజు పెళ్ళి
చూపులకు వెళ్ళి
వచ్చిన తరువాత, ఎవరి
దగ్గర మాట్లాడాలో
వాళ్ళతో మాట్లాడతాను”
“అర్ధం
కాలేదే!”
“కొన్ని
విషయాలు అర్ధమవకుండా
ఉండటం కూడా
ఒకందుకు మంచిదే” అన్నాడు మర్మంగా.
“సరి!
నేను బయలుదేరనా?”
“ఒక
విషయం మరిచిపోయారే!”
“ఏమిటి?”
“ఆ...ఫోటో...”
“ఓ!
సారీ సార్.
మీ దగ్గర
ఇవ్వాలనే నా
హ్యాండ్ బ్యాగులోనే
పెట్టుకున్నా...ఒక్క
నిమిషం” అంటూ హ్యాండ్
బ్యాగు తెరవటానికి
ప్రయత్నిస్తున్న
ఆమె చూపులు, అతను
ఆనుకుని నిలబడ్డ
బైకు మీద
పడగా...ఒక్క
సారిగా అధిరిపడ్డది.
బైకుకు ముందు
ఎర్ర రంగులో
కపాలం బొమ్మ
అతికించబడి ఉంది.
‘ఆయన
బైకు మీద
ఎర్ర రంగు
కపాలం స్టిక్కర్
అతికించి ఉంటుంది’ -- స్వేతా
స్వరం వినబడ
-- ఆశ్చర్యంతో అతన్ని
సూటిగా చూసింది.
“సార్...ఈ
బైకు?”
“మాదే”
“మీదా?” -- మనసు
మంటలలో కాలుతున్నట్లుంది.
“అవును!
నా తమ్ముడి
బైకు...ఎందుకు
అడుగుతున్నావు?”
“అదొచ్చి...మీ
తమ్ముడి...పేరు...ఏమిటో
తెలుసుకోవచ్చా?”
“ఖచ్చితంగా.
తమ్ముడి పేరు
ప్రతాప్” -- అతను
సహజంగా చెప్పటంతో, మనసులో
ఎగిసి పడుతున్న
మంటలు అగ్ని
పర్వతంలా పేలింది.
నిదానంగా శ్వాస
పిలుస్తూ నవ్వింది.
“ఏమైందీ? ఎందుకు
నీ మొహంలో
అంత గందరగోళం?”
“అది...అదొచ్చి
సార్... స్వేతా భర్త
బైకు మీద
కూడా ఇదేలాగా
ఎర్రటి కపాలం
స్టిక్కర్ ఉందని
స్వేతా నాతో
చెప్పింది”
“ఓహో!
అందువల్ల...మా
తమ్ముడేమోనన్న...”
“అనుమానపడలేదు.
అడిగిపెట్టుకుందామని...”
“తప్పులేదు.
అవునూ! స్వేతా
భర్త పేరేమిటి?”
“నాగరాజ్”
“ఫోటో
ఇవ్వండి చూద్దాం” అతను అడిగిన
వెంటనే ఫోటో
తీసి ఆయనకు
ఇవ్వబోతున్నఅదే
సమయం --
“హలో
అశ్విన్...ఎంత
ఆశ్చర్యం? నిన్ను
చూడటమే చాలా
కష్టంగా ఉందే” -- ఆనందంగా
అశ్విన్ వీపు
మీద చిన్నగా
దెబ్బవేసాడు.
“హాయ్
రా! ఎలా
ఉన్నావు? చూసి
చాలా రోజులయ్యింది”
ఇద్దరూ ఒకర్ని
ఒకరు హత్తుకున్నారు.
“తరువాత...ఎలా
ఉన్నావు?”
“బాగున్నాను.
ఏమిట్రా ఇది...ఏమిటింత
పెద్ద పొట్ట
పెంచావు?”
“రేయ్, అది
వదలరా! మనం
ఒకటిగా చదువుకున్నాము.
నేనిప్పుడు ఇద్దరు
పిల్లలకు తండ్రిని.
నువ్వు ఇంకా
యూత్ గానే
ఉన్నావు. ఎప్పుడ్రా
పెళ్ళి భోజనం
పెట్టబోతావు?”
“పెట్టాలి.
త్వరగా పెడతాను” -- అశ్విన్
సిగ్గు పడుతూ
వైష్ణవీని చూస్తూ
చెప్పగా, ఆమె
అవస్తతో వంకర్లు
పోయింది.
“సార్...నేను
బయలుదేరతాను!”
“యా!
స్యూర్. మనం
తరువాత కలుసుకుందాం”
“ఫోటో?”
“ఇవ్వండి” తీసుకున్నాడు.
దాన్ని చూసేలోపు
రాజేష్ మాట్లాడాడు.
“రేయ్!
ఎవర్రా అది? కొత్తగా
ఉంది!”
“అదా...తెలిసిన
వాళ్ళు”
“తెలిసినవాళ్ళంటే?”
“తెలిసినవాళ్ళు...కెలకకు!
సరే...ఏదైనా
తిందామా?”
“లేదురా.
భార్యతో వచ్చాను.
ఆమె కారులో
కాచుకోనుంది. నిన్ను
చూసిన వెంటనే
వచ్చాసాను”
“సరే!
నువెళ్ళు. నేనూ
బయలుదేరతాను”
“సరేరా” అతను బై
చెప్పి బయలుదేర, అశ్విన్
కళ్ళు వైష్ణవీని
వెతికినై. ఆమె
వెళ్ళిపోయింది.
విసుగ్గా వెనక్కి
తిరిగిన అతనికి, తన
చేతిలో ఉన్న
ఫోటో జ్ఞాపకం
రావటంతో...అర్జెంటుగా
దాన్ని చూసాడు.
చటుక్కున హృదయం
అధిరింది.
షాక్ తగిలినట్లు
అయిన అశ్విన్
తేరుకుని, నిటారుగా
నిలబడి మళ్ళీ
చూసాడు. పొద్దున
ఆసుపత్రిలో చూసిన
అదే అమ్మాయి.
చాలా అందంగా
ఉంది. అమెతో
పాటూ ఆమె
భుజం మీద
చేయి వేసుకుని
నిలబడున్నది అతని
తమ్ముడు ప్రతాప్.
చేతులు వణకటంతో, చేతిలో
ఉన్న ఫోటో
ఆడింది. ‘వీడు
నా తమ్ముడేనా? నాగరాజ్
అన్నదే? ఒకవేళ
ఒకే రూపం
ఉన్న వాళ్ళా? ఛఛ...అదంతా
సినిమాలో మాత్రమే
సాధ్యం. ఇది
ప్రతాపే.
ఈ డ్రస్సు
కూడా అతనిదే? అలాగైతే
నేరస్తుడు నా
తమ్ముడే. తన
పేరు కూడా
మార్చి -- ఒక
అమ్మాయి జీవితాన్ని
నాశనం చేసాడు
అంటే వాడు
ఎంతో పెద్ద
మోసగాడు అయ్యుండాలి?
పోలీసోడి ఇంట్లోనే
దొంగా? నీకు
పెళ్ళి చెయ్యాలనుకున్నానే!
రా...అన్నిటికీ
కలిపి విందు
పెడతా. తాలికట్టిన
భార్య, కడుపులో
బిడ్డతో ఆసుపత్రిలో
ప్రాణం కోసం
పోరాడుతున్నదే.
నీకు ఇంకో
పెళ్ళా? రారా...రా!’ పళ్ళు
కొరుక్కుంటూ తమ్ముడి
రాక కోసం
కోపంతో కాచుకోనున్నాడు.
Continued...PART-10
*********************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి