కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్)...(PART-5)

 

                                                                             కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్)                                                                                                                                                               (PART-5)

రక్త పరిశోధన కోసం ఒక పేషంటు చేతి నరంలోకి సూది గుచ్చి రక్తం తీస్తునప్పుడు, స్వేతా యొక్క బిడియమైన స్వరం వినబడింది.

“నర్సమ్మా! లోపలకు రావచ్చా?”

“రా స్వేతా!” అన్న వైష్ణవీ, ఇంజెక్షన్ లోకి తగినంత రక్తం వచ్చిన వెంటనే, సూదిని లాగేసి, దూదిపెట్టి నెత్తురు తీసిన చోట నొక్కింది.

“ఈ దూదిని కొంచంసేపు అలాగే నొక్కి ఉంచుకోండి. మీరెళ్ళి డాక్టర్ను చూడండి. ‘రిపోర్ట్’...డాక్టర్ దగ్గరకు వెడుతుంది”

“సరేనమ్మా” అని ఆయన బయటకు వెళ్ళగా, ఇంజెక్షన్ను జాగ్రత్తగా ఉంచుతూనే పిలిచింది.

“రా స్వేతా! కూర్చో. డాక్టర్ను చూసావా?”

“ఇప్పుడే వస్తున్నా. తిన్నగా మీ దగ్గరకే వచ్చాను”

“చెప్పు”

“ఫోటో అడిగేరేమ్మా. తీసుకు వచ్చాను”

“ఫోటో...ఓ! నీ భర్త ఫోటోనా? ఇవ్వు...చూద్దాం”

స్వేతా తన చేతిలో ఉన్న పసుపురంగు సంచి తెరిచి, మందు చీటీతో పెట్టున్న ఫోటొ తీసి జాపింది.

“ఇదిగోమ్మా”

తీసుకుని చూసింది వైష్ణవీ. సముద్రపు అలల వెనుక కనబడ, చుఢీదారులో ఉన్న స్వేతా భుజం మీద చేతులు వేసుకుని ఫోజు ఇచ్చున్నాడు అతను.

ఎత్తుగా -- నాగరికత దుస్తులతో డబ్బుగల ధోరణితో చాలా నిర్లక్ష్యంగా నిలబడు న్నాడు అతను. ఎటువంటి అలంకారమూ లేకుండా చాలా సింపుల్ గా -- సహజంగా నిలబడున్నది స్వేతా...ఎంత అందం!

“ఇది ఎప్పుడు తీసింది?”

“ఏడెనిమిది నెలలు ఉంటుందమ్మా” అన్న స్వేతాని ఆశ్చర్యంగా చూసింది.

“ఒక సంవత్సరం కూడా అవలేదా?” -- ఫోటోను మరొసారి చూసి, ఎదురుగా నిలబడ్డ ఆమెను చూసింది.

‘ఈ కొద్ది నెలలోనె ఎలా మారిపొయిందీ స్వేతా? లావు లావు బుగ్గలు లోపలకు పోయి, ఎముకలు బయటకు వచ్చి, మొహం పీక్కుపోయింది. యుక్త వయసు సొంపులు పలు రోజులు ఏడవటం వలన వాడిపోయున్నాయి. 

నవ్వు కనబడకుండా పారిపోయింది. భవిష్యత్తు గురించిన భయమో, జరుగుతున్న కాలఘట్ట బెదిరింపో ఆమెను నిద్ర పోనివ్వకుండా చెయ్యటం వలన కళ్ళు ప్రకాశవంతం కోల్పోయి లోపలకు పోయున్నాయి.

“ఏమిటి స్వేతా? ఇలా గుర్తు తెలియనంతగా మారిపోయావు?”

“అందమూ, యౌవనము ఉన్నప్పుడు ఇంకేదీ పెద్దగా తెలియలేదమ్మా. పెళ్ళి అయిన తరువాతే పేదరికం కనబడింది. పస్తులు ఉండి కడుపు మాడినప్పుడు భోజనం యొక్క విలువ తెలిసింది”

“అంటే...నీ మొగుడు ఏ పనికీ వెళ్ళలేదా?”

“లేదమ్మా! నా చెవులకున్నవి, మెడలో ఉన్నవి అమ్మి, అద్దె కుంటున్న ఇంటికి అడ్వాన్స్ ఇచ్చాము. మిగిలిన డబ్బు ఖర్చు అయ్యేంత వరకు కష్టం తెలియలేదు. తరువాత అతని స్నేహితుడు కొన్ని సమయాలలో సహాయం చేశారు”

“అతని స్నేహితుడు పేరు ఏమిటి?”

“పూర్తి పేరు తెలియదమ్మా. కానీ, ఇతను రాధా అని పిలుస్తాడు. మా పెళ్ళికి కూడా ఆయన మాత్రమే వచ్చారు”

“రాధాకృష్ణ... రాధాకిషన్...ఇలా ఏదైనా ఉంటుందో?”

“తెలియదమ్మా”

“సరి! ఇప్పుడు ఈ రాధా ఎక్కడున్నారు? ఆయన ఇల్లు తెలుసా?”

“ఇల్లు తెలియదమ్మా. పోయిన వారం ఒకరోజు వచ్చారు. అప్పుడే, ‘నీ భర్తకి పెళ్ళి  అయ్యి వేరే ఊరికి వెళ్ళిపోయాడు. ఇంకా వాడ్ని నమ్ముకుని ఉండకు. కడుపులో బిడ్డతో ఒంటరిగా ఉండి కష్టపడకు. నీ పుట్టింటికి వెళ్ళిపో’ అంటూ చెప్పారమ్మా”

“నువ్వు వెళ్ళావా?”

--- స్వేతా సమాధానం చెప్పకుండా తలవంచుకుంది.

“చెప్పు స్వేతా! వెళ్ళావా...లేదా?”

“లేదమ్మా”

“ఎందుకని?”

“ఒక నెల రోజులుగా భర్త రాకపోయేటప్పటికి నేను మోసపోయాను అని నాకు తెలిసిపోయిందమ్మా. కడుపులో బిడ్డతో ఎలా వెళ్లాను? కానీ, చుట్టు పక్కలున్న వాళ్ల మాటలు వినలేక మా అమ్మా వాళ్ళింటికి వెళ్ళానమ్మా”

“ఏం చెప్పారు? నిన్ను చూసిన వెంటనే తిట్టారా? ప్రేమగా మాట్లాడారా?”

“లేదమ్మా! మా ఇంట్లో ఎవరూ లేరమ్మా” అంటూ ఏడుపు మొదలు పెట్టింది.

“ఏం...ఎక్కడకెళ్ళారు?”

“నేను పారిపోయిన దుఃఖంతో నాన్న ఉరి వెసుకుని చనిపోయారట”

“అయ్యో”

“ఆ తరువాత మా అమ్మ, నా తమ్ముడూ--చెల్లెల్ని పిలుచుకుని ఊరు వదిలి వెళ్ళిపోయారట. ఇప్పుడు ఎక్కడున్నారనేది తెలియదమ్మా” -- స్వేతా ఏడుస్తూనే ఉండటంతో, కరిగిపోయింది వైష్ణవీ.

“పోయింది! నా యొక్క చెడు పని వల్ల  కుటుంబమే చెదిరిపోయింది” -- తల బాదుకుంటూ ఏడ్చింది.

“ఇప్పుడు ఏడ్చి ఏం ప్రయోజనం? ఆ వయసులో మనసును అనిచిపెట్టుకుని జీవించాల్సింది! మనల్ని కన్నవారు మనకు తగిన వాడిని వెతికి తెస్తారని నమ్మి ఓపికగా ఉండుండాలి.

నీ వయసుకు కనబడిన వాళ్ళందరూ సినిమా హీరోలాగానే తెలిసుంటారు. ఇతని మొహం చూస్తేనే తెలుస్తోందే! ‘కలరు కలరు’ డ్రస్సు వేసుకుని, నీ వెనుక తిరిగేటప్పటికి మోసపోయావు కదూ?”

“ఇప్పుడు తెలుస్తోంది. అప్పుడు తెలియలేదమ్మా”

“కన్నవాళ్ళు కార్చిన కన్నీరే నిన్ను ఇలా కష్టపెడుతోంది స్వేతా! సరే...ఏడవకు. పోతే పోనీ. ఇక జరగటం గురించి చూద్దాం. మొదట ఇతని పేరేమిటి? అది చెప్పు”

“నాగరాజ్”

“ఇల్లు ఎక్కడుంది?”

 “తెలియదమ్మా”

“ఏమిటీ...ఇల్లే తెలియదా?”

“తెలియదమ్మా. చెప్పిందే లేదు”

“మరెలా ఇష్టపడ్డావు?”

“మా ఇంటి పక్కన ఇతని స్నేహితులు నలుగురైదుగురు ఉంటున్నారు. వాళ్ళతో పాటూ ఎప్పుడూ అక్కడే ఉండేవాడు. అప్పుడే చూసుకున్నాము, పరిచయం చేసుకున్నాము, స్నేహంగా ఉన్నాము...ఆ తరువాత ఒకరోజు పెళ్ళి చేసుకుందాం అనుకున్నాము”

“పిచ్చిదానా. ఒకడ్ని ఇష్టపడి, ప్రేమించి--వాడి చేతులతో తాళి కూడా కట్టించుకుని -- ఇదిగో ఇప్పుడు...బిడ్డను కూడా మోస్తున్నావు. కానీ వాడి ఇల్లు ఎక్కడో తెలియదు అంటున్నావు! నీలాంటి ఒక మూర్ఖురాలిని ఎవడే మోసం చేయకుండా ఉంటాడు?”

“నేను అడిగినప్పుడంతా మాట మార్చేస్తాడు. వాళ్ల తల్లి-తండ్రులు, ఇల్లు -- ఊరు ఏదీ తెలియదమ్మా. ఒక మోటారు సైకిల్ లోనే వస్తాడు. అందులో కూడా ఎర్ర రంగులో కపాల ముఖం వేసుంటాడు”

“ఈ నగరంలో ఎన్నో లక్షల మంది బైకు పెట్టుకున్నారు. ఈ గుర్తు పెట్టుకుని ఎలా కనుక్కోగలం?”

“ఇంకేదీ నాకు తెలియదమ్మా”

“అతను నిన్ను తెలివిగా మోసం చేసాడు. నువ్వే మూర్ఖంగా ఇలా వచ్చి నిలబడ్డావు...అమ్మాయలకే ఉండే శాపం. రేపు నీకు బిడ్డపుట్టి నాన్నను అడుగుతుందే! దానికేం సమాధానం చెబుతావు?”

“అది అడిగేటప్పుడు నేను ప్రాణాలతో ఉండను”

“స్వేతా!”

“ఎప్పుడో చనిపోయుండాలి. కడుపులో బిడ్డను మోస్తూ చావడానికి మనసు రావటం లేదు. అదే...ఇది పుట్టటానికి ప్రాణాలను అరచేతిలో పెట్టుకుని ఉన్నాను”

“ఏయ్! ఏం వాగుతున్నావు?”

“ఇప్పుడే ఊరు ఊరంతా చెడుగా మాట్లాడుతున్నారు. ఇది పుట్టిన తరువాత దానికీ అదే అవమానమే కదా జరుగుతుంది?”

“అందుకని...?”

“నేను కళ్ళు మూసేస్తే, నా బిడ్డ అనాధ అయిపోతుంది. ఆ తరువాత అది కాలుజారిన దాని బిడ్డ అని ఎవరూ చెప్పరు. తండ్రి పేరు తెలియని బిడ్డ అని ఎగతాలి చేయరు. అనాధ అనే ఒకే ఒక పేరే...”

“స్వేతా” -- కోపంగా అరిచింది వైష్ణవీ. ఆమె ముఖం కోపంతో ఎర్ర బడింది. స్వేతా కొంచంగా బెదిరిపోయింది.

స్వేతా చూసినంతవరకు వైష్ణవీ నర్సమ్మ ఇలా కోపగించుకున్నదే లేదు. అంతెందుకు...? గట్టిగా కూడా మాట్లాడింది లేదు!

అందువలనే వైష్ణవీ నర్స్ పనిలో ఉన్నప్పుడే చెకింగుకు వస్తుంది స్వేతా. కానీ, ఈ రోజు నర్సమ్మ దగ్గర ఇంత కోపం రావటం చూసి వణికిపోయింది.

“నర్సమ్మా”

“నోరు ముయ్యి! నువ్వు చేసిన తెలివితక్కువ పనికి నీ బిడ్డ నేరం మోయాలా?”

“...................”

“నువ్వు బుద్ది చెడిపోయి -- నమ్మకూడని వాడ్ని నమ్మి మోసపోయింది తప్పు. దానికి నీ బిడ్డ శిక్ష అనుభవించాలా? కన్నతల్లి లేకుండా ఒక బిడ్డ జీవించటం ఎంత కష్టమో తెలుసా? దీనికి బదులు...ఈ బిడ్డ కడుపులో పడిన రోజే చంపేసుండచ్చే?”

“అమ్మా! నన్ను మాటలతో చంపకండి. నాకు మాత్రం ఈ బిడ్డను అనాధను చేసి వెళ్ళాలని ఆశగా ఉందనుకుంటున్నారా”

“మరెందుకు నీ నోటి వెంట ఆ మాట ఎందుకొచ్చింది?”

“నేనేం చేయను? ఇంటి యజమాని ఇల్లు ఎప్పుడు ఖాలీ చేస్తావని అడుగుతున్నారు”

“ఎందుకు?”

“అద్దె ఇవ్వాలే! అతను వెళ్ళిన తరువాత నాకు రాబడి ఎక్కడుందమ్మా? ఇంతవరకు అడ్వాన్స్ డబ్బులో తగ్గించుకుంటూ వచ్చారు. ఈ నెల నుండి దానికి కూడా దారిలేదు.

ఈ లక్షణంలో నేను బిడ్డను కని ఎక్కడికి వెళ్తాను...ఆ బిడ్డ ఆకలికి ఎవరి దగ్గర  చెయ్యి జాపను? నా కానుపును చూడటానికి కూడా ఎవరూ లేరే. నేనేం చేయగలను?” -- స్వేతా గుండెలమీద కొట్టుకుంటూ ఏడవటంతో బెదిరిపోయింది వైష్ణవీ.

‘ఇదంతా ఎలా ఆలొచించకుండా వదిలేసాను? ఈమె ఆకలికే ఆహారంలేక ఎండిపోతుంటే, తరువాత బిడ్డనెలా పెంచగలదు? ప్రసవం అప్పుడే కదా తల్లి తోడు ఎంత ముఖ్యమనేది తెలుస్తుంది!

ఎవరూ లేకుండా ఈమె ఎలా బిడ్డను కని...భగవంతుడా! ప్రసవంలో ఈమెకు ఏమీ కాకూడదే, ప్రాణాలతో బయటపడాలి! అవసరమైన ఆహారం లేక శరీరం ఎండిపోయి -- అవసరమైనంత ఉదరం లేకుండా ఉందే! మొదట ఈమె ప్రాణాలతో బయటపడాలి.

తరువాత మంచిగా బిడ్డను పెంచాలి. దానికి వీడిని కనిబెట్టాలి. ఇతను ఏలుకోవటానికి ఒప్పుకోకపోతే ఇతని కుటుంబీకుల దగ్గరకు వెళ్ళి వాదించాలి. ఏమైనా సరే! ఇంకొక బిడ్డను మన కళ్ళెదుటే అనాధ అవనివ్వకూడదు’

ఖచ్చితమైన నిర్ణయంతో తన హ్యాండ్ బ్యాగు తెరిచింది. జీతం తీసుకున్న డబ్బు కట్టగా ఉంది. అందులో నుండి ఆరు ఐదువందల రూపాయి నోట్లు తీసింది. ఇంకా ఏడుస్తున్న స్వేతా ముఖాన్ని తుడిచింది.

“ఏడవకు! పోయిన దాని గురించి ఏడవటం కంటే, ఇక జరగాల్సిన దాని గురించి మాట్లాడదాం”

“నర్సమ్మా!”

“నీ ఇంటికి అద్దె ఎంత?”

“రెండువేలమ్మా”

“ఇదిగో! ఇందులో మూడు వేలు ఉంది. మొదట అద్దె ఇచ్చేసి. మిగతా డబ్బుతో  పచారీ సరకులు కొనుక్కో”

“లేదమ్మా! నాకెందుకు...?”

“ఇది నీకు కాదు...నీ బిడ్డకు. ఇక నువ్వు బిడ్డకోసం జీవించే కావాలి”

“నర్సమ్మా”

“ఆల్రెడీ ఒళ్ళు బలహీనంగా ఉంది. టైము టైముకూ కరెక్టుగా భోజనం చేస్తేనే ‘డెలివరీ’ సులభంగా అవుతుంది...అర్ధమవుతోందా?”

“సరేనమ్మా”

“ఇక దేని గురించీ బాధపడకు! ఇది నీకు ఏడోనెల. తొమ్మిదో నెల శ్రీమంతం చేయటానికి నీ అత్తగారింట్లో నిన్ను చేర్చటం నాదీ బాధ్యత”

“అమ్మా! ఇదంతా జరుగుతుందా?”

“జరుగుతుంది...జరిపిస్తాను. బిడ్డ పుట్టేటప్పుడు నువ్వు ఒంటరిగా ఉండవు! నీ చుట్టూ నీ కుటుంబం ఉంటుంది”

“అమ్మా! అతనికి ఇంకో పెళ్ళి జరిగి...”

“ఉష్! అది నిజమో...అబద్దమో! నిజంగానే ఉన్నా నీకు వాళ్ళు ఒక దారి చూపే కావాలి కదా! మాట్లాడి చూద్దాం. ఒప్పుకుంటే సరి. లేకపోతే పోలీసుల మూలంగా వెళ్దాం”

“అయ్యో...పోలీసులా?”

“ఎందుకు భయపడతావు? నాకు తెలిసిన ఒకాయన పోలీసుగా ఉన్నారు. ఆయన దగ్గర ఈ ఫోటో ఇచ్చి వెతికించమని చెబుతాను. ఎలాగూ దొరుకుతాడు...భయపడకు”

“ఇదంతా జరుగుతోందో, లేదో! కానీ, మీరు చెప్పేటప్పుడు చాలా ధైర్యంగా ఉందమ్మా”

“ఇదే ధైర్యంతో ఇంటికి వెళ్ళు. నీ భర్త గురించి ఎవరైనా అడిగితే ధైర్యంగా చెప్పు...ఉద్యోగరీత్యా బయట ఊరు వెళ్ళారని. ఎవరి ముందు పిరికి దానిలా ఏడవకు!”

“సరేనమ్మా”

“మనలాంటి అమ్మాయలకు మనోబలం కావాలి. అది ఉంటే దేనినైనా ఎదుర్కోవచ్చు”

“సరేమ్మా”

“ఇక మీదట పిచ్చితనంగా నీ జీవితం గురించి ఆలోచించకు, మాట్లాడకు. కరెక్టుగా తిను. మందు--మాత్రలు వేసుకుని రెస్టు తీసుకో. ఎలాంటి సహాయం కావాలన్నా జంకు లేకుండా నన్ను అడుగు”

“అడుగుతాను నర్సమ్మా. మీరు నా దేవత...కుల దేవత”

“పెద్ద మాటలు ఎందుకు...పొద్దున తిన్నావా?”

“ఇంకా లేదమ్మా”

“టైము ఒంటిగంట అవుతోంది. ఇలా తినకుండా ఉంటే ఒళ్ళు ఏంకాను? ఒక్క నిమిషం ఉండు” -- అన్న వైష్ణవీ, టేబుల్ మీదున్న తన లంచ్ బాక్సును తీసుకు వచ్చింది.

“స్వేతా! ఇందులో వెజిటబుల్ పులావ్ ఉంది. మా అమ్మ చేసింది. చాలా రుచిగా ఉంటుంది. తిను”

“వద్దమ్మా...ఇది మీ భోజనం”

“ప్చ్...తిను! నేను క్యాంటీన్ లో తింటాను”

“ఏంటమ్మా మీరు...చెబితే వినండమ్మా”

“అదుగో ఆ కిటికీ దగ్గర కూర్చో. మాట్లాడకుండా తిను. నేను ల్యాబ్ వరకు వెళ్ళొస్తాను”

“సరేమ్మా” సంకోచిస్తూనే తీసుకుంది స్వేతా. ల్యాబుకు తీసుకు వెళ్ళాల్సిన బాటిల్స్ ను సేకరించి బయలుదేరుతున్నప్పుడు, టేబుల్ మీదున్న ఫోటో కంటికి కనబడింది.

‘మొదట దీన్ని జాగ్రత్త చేయాలి. సాయంత్రం ఇంటికి వెళ్ళేటప్పుడు దీన్ని నాలుగైదు ప్రింటులు వేసుకుని వెళ్ళాలి. అప్పుడే మనిషికొకటి ఇవ్వచ్చు’

ఫోటోను చూసింది. చాలా నిర్లక్ష్యంగా, నవ్వుతూ ఉన్న ఆ నాగరాజ్ ను చూస్తున్నప్పుడు రక్తం వేడెక్కుతోంది. పళ్ళు కొరుక్కుంటూ అతన్ని కోపంగా చూసింది.

                                                                                                         Continued...PART-6

***************************************************************************************************