కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్) (PART-7)
ఆటో పుచ్చుకుని
ఆసుపత్రికి చేరుకున్నప్పుడు
టైము పదిన్నర
అయ్యింది. మురళీ
దగ్గర డబ్బులిచ్చి
ఆటోవాడ్ని పంపించమని
చెప్పి ఆందోళన
పడుతూ, ఆట్లు
పోట్లుగా పరిగెత్తినప్పుడు
‘వార్డ్
బాయ్’ ఎదురు
పడ్డాడు.
“ఏమిటి
సిస్టర్! ఇలా
పరిగెత్తుకుంటూ
వస్తున్నారు?”
“ముత్తూ!
స్వేతా అనే
పేషంట్...”
“డెలివరీ
వార్డుకు తీసుకు
వెళ్ళారు...” -- అతను
చెప్పి ముగించే
లోపు మెట్లు
ఎక్కటం మొదలుపెట్టింది.
గబగబమని ఎక్కి ఆయసపడుతూ, వరాండా
చివరగా ఉన్న
ప్రసవ గదికి
దగ్గరైనప్పుడు
గుండె దఢ
ఇంకా ఎక్కువ
అయ్యింది.
ప్రసూతి వార్డు
వాకిట్లో కాకీ
యూనీఫారం వేసుకున్న
పోలీసులు నిలబడ, ఆందోళనగా
వాళ్ళ దగ్గరకు
చేరుకుంది. ఆమె
ఆయసపడుతూ వచ్చి
నిలబడటంతో, సెల్
ఫోనులో మాట్లాడుతున్న
ఇన్‌స్పెక్టర్
అశ్విన్ వెనక్కి
తిరిగాడు.
“నేను!
తరువాత మాట్లాడుతాను” అంటూనే సెల్
ఫోనును ఆఫ్
చేసి వైష్ణవీ
దగ్గరకు వచ్చాడు.
“రండి!
మిమ్మల్ని చూడాలనే
ఆ అమ్మాయి
గొడవపెడుతోంది”
“సార్!
మీరంతా...ఇక్కడ...”
“ఇది
ఆత్మహత్య కేసు”
“ఆత్మహత్యా?” -- బలమైన
షాక్ తో
తూలిపోతూ గోడను
ఆనుకుంది.
“ప్లీజ్!
శాంతంగా ఉండండి.
మొదట ఆ
అమ్మాయిని వెళ్ళి
చూడండి. మిగతా
విషయాలన్నీ తరువాత
మాట్లాడుకుందాం...” అతను తొందర
చేయ, ప్రసవ
గది తలుపు
కొట్టింది.
వెంటనే తెరవబడి--సంధ్యా
తల బయటపెట్టి
-- వైష్ణవీని చూడగానే, ఆమె
దూరగలిగేంత మేరకు
తలుపు తెరిచింది.
లోపల స్వేతా
కేకలు వినబడ, గుండె
దఢ మరింత
ఎక్కువ అవగా
ఆమె దగ్గరకు
పరిగెత్తింది. ఇనుప
మంచం చుట్టూ
ఏడెనిమిది మంది
నర్సులూ, ఇద్దరు
మహిళా డాక్టర్లు
అయోమయంలో ఉన్నారు.
“డాక్టర్” -- వైష్ణవీ
యొక్క సన్నటి
స్వరంతో అందరూ
తిరగగా, స్వేతా
కేకలు గబుక్కున
ఆగినై. ఒళ్ళు
మొత్తం చెమటతో
తడిసిపోయుంది. నొప్పితో
చిన్నదైన మొహంతో
ఉన్న ఆమె
దగ్గర ఒక
సైలెన్స్ వచ్చింది.
“నర్సమ్మా!
వచ్చాసారా...వచ్చేసారా?”
మిగిలిన వాళ్ళను
పక్కకు నెట్టుకుంటూ
ముందుకు వెళ్ళింది
వైష్ణవీ. స్వేతా ముఖం మీద వరదలా
కారుతున్న చెమటను
తన చీర
కొంగుతో అద్దుతూ, కన్నీటితో
అడిగింది.
“స్వేతా!
ఏమయ్యింది?”
“అమ్మా...నేను...అతన్ని...ఆ
పాపిని...చూసానమ్మా” -- స్వేతా
ఎక్కువ ఆయసపడుతూ
మాట్లాడ, అరిచింది
డాక్టరమ్మ.
“ఎయ్!
ఆక్సిజన్ ఇవ్వాలి...తరువాత
మాట్లాడు”
“వద్దు!
నేను మాట్లాడాలి.
నర్సమ్మ దగ్గర
మాట్లాడాలి”
“వైష్ణవీ!
ఏమిటిది?” డాక్టర్
అమ్మ రుసరుసలాడింది.
“సారీ
డాక్టర్! ఒక్క
నిమిషం. స్వేతా
మొదట నీకు
ట్రీట్ మెంట్
చేయనీ. తరువాత
మాట్లాడదాం”
“లేదమ్మా!
నేను బ్రతకను.
ఇంతలో మీ
దగ్గర అతని
గురించి మాట్లాడాలి.
మాట్లాడే తీరాలి”
“ఇలా
చూడూ! బిడ్డను
కనీ పూర్తిగా
బ్రతకాలనే కోరిక
ఉందా...లేదా?”
“డాక్టర్?”
“స్వేతా...ఈమె
ఇలాగే మాట్లాడుతూ
ఉంటే మేము
ఏమీ చేయలేం.
మొదట ఆమె
పడుతున్న నొప్పిని
ఆపాలి. లేకపోతే
తల్లీ-బిడ్డలను
ఇద్దరినీ కాపాడటం
కుదరదు”
“నో...నో!
అలా జరగకూడదు
డాక్టర్” -- అరిచింది
వైష్ణవీ.
“సంధ్యా!
ఆ ఇంజెక్షన్
వెయ్యి. అప్పుడే
ఆమె సైలెంటుగా
ఉంటుంది” -- డాక్టర్
చెప్పగా, సంధ్యా
యెల్లో రంగు
ద్రవాన్ని సూదిలోకి
ఎక్కించి, స్వేతా
నరం ఉన్న
చేతిలో గ్రీన్
కలర్ నరాన్ని
వెతికి సూదిని
దూర్చగా, నొప్పితో
కళ్ళు మూసుకుంది
స్వేతా.
కొద్ది క్షణాలలో
చుట్టూ నిలబడున్న
బింబాలు పొగలాగా
దృశ్యం చూప, తన
దగ్గరే నిలబడ్డ
వైష్ణవీ చేతిని
గట్టిగా పుచ్చుకుంది
స్వేతా.
“అతన్ని
చూసాను...నర్సమ్మా.
అతను...నన్ను
చూసి పరిగెత్తాడు.
నేనూ...అతని...వెనుకే...పరిగెత్తి...ఒక
కారుకు గుద్దుకుని...కింద
పడి...” అంతకంటే మాట్లాడలేక
స్వేతా కళ్ళు
కూరుకుపోయినై. ఆ
గది నిశ్శబ్ధంతో
నిండింది.
డాక్టర్ మరో
రెండు మందులు
ఇంజెక్షన్ ద్వారా
డ్రిప్స్ ఎక్కిస్తున్న
ట్యూబులో దూర్చ, చూస్తూ
మౌనంగా నిలబడింది
వైష్ణవీ.
స్వేతా మొహంపైన
ఉంచిన మాస్కును
తీసేసి, రెగులర్
ఆక్సిజన్ ఇవ్వబడింది.
ఆమె నాడి
కొట్టుకోవటాన్ని
పరిశోధించి, పొట్టను
ముట్టుకుని పరీక్షించి
నర్స్ వైపుకు
తిరిగింది మహిళా
డాక్టర్.
“నర్స్!
ఇంకో అరగంట
లోపు ఈ
మందు ఇచ్చేయి.
ఆమె మైకములోనే
ఉండనీ. లేస్తే
నన్ను పిలు”
“సరే
డాక్టర్”
“వైష్ణవీ”
“డాక్టర్?”
“ఈమె...నీ
బంధువా?”
“లేదు
డాక్టర్. మన
దగ్గరకు వచ్చే
రెగులర్ పేషంట్”
“ఓ!
నిన్ను చూడాలని
అరుస్తూ ఉంది.
ఆమె నాడి
కొట్టుకోవటం తగ్గుతూ
ఉండటంతో మాట్లాడనివ్వలా”
“అర్ధమయ్యింది
డాక్టర్”
“ఈమె
ఈ రాత్రంతా
రెస్టు తీసుకోనీ.
నువ్వు కావాలంటే
ఇప్పుడు ఇంటికి
వెళ్ళి పొద్దున్నే
రా”
“సరే
డాక్టర్! డాక్టర్...”
“చెప్పు
వైష్ణవీ”
“స్వేతా
ఆరొగ్యానికి ఏమిటి
ప్రాబ్లం?”
“అసలే
బాగా నీరసంగా
ఉంది. ఆమె
గర్బ సంచీ
కూడా బాగా
బలహీనంగా ఉంది.
పూర్తిగా బెడ్
రెస్టు కావాలని
చెప్పుంచాను”
“.....................”
“ఈమేమో
మెయిన్ రోడ్డులో, ట్రాఫిక్
మధ్యలో పరిగెత్తి
పోలీసుల జీపుపై
ఢీకొంది”
“అయ్యో...”
“వాళ్ళే
తీసుకు వచ్చి
అడ్మిట్ చేసారు.
రోడ్డులో పడినందువలన
డెలివరీ మూమెంట్స్
ప్రారంభమైంది. ఈ
టైములో బిడ్డ
పుడితే...రెండు
ప్రాణాలకూ గ్యారంటీ
లేదు”
“డాక్టర్”
“ఇప్పుడు
డెలివరీ మూమెంట్స్
తగ్గటానికి ఇంజెక్షన్
వేసాము. ఈమె
ఒళ్ళు కదపకుండా
చూసుకోండి. బాత్రూమ్
వెళ్ళటానికి కూడా
అనుమతించకండి. కాదని
నడిచిందో మళ్ళీ
నొప్పులు వచ్చేస్తాయి...అప్పుడు
ఏమీ చెయ్యలేము”
“సిస్టర్స్!
ఈమెకు బెడ్
ఏర్పాటు చేయండి.
ఒక పదిరోజులు
అసుపత్రిలోనే ఉండాలి.
సరేనా...?”
“సరే
డాక్టర్”
“వైష్ణవీ!
నువ్వు ఇంటికి
వెళ్ళాలంటే వెళ్ళచ్చు” అని చెప్పి
ఇద్దరు డాక్టర్లూ
బయటకు వెళ్ళిపోగా, ఇద్దరు
నర్సులు మాత్రమే
ఉన్నారు.
వైష్ణవీ అలసిపోయిన
దానిలాగా అక్కడున్న
కుర్చీలో కూర్చుంది.
కళ్ళు లోపలకు
పోయి, స్వేతాని
చూస్తూ ఉన్నది.
సంధ్యా చిన్నటి
స్వరంతో పిలిచింది.
“సిస్టర్”
“ఊ”
“మీరు
కావాలంటే ఇంటికి...”
“లేదు...పరవాలేదు
సంధ్యా! స్వేతా
ఇంకేమైనా చెప్పిందా”
“మిమ్మల్ని
చూడాలని చెప్పింది
సిస్టర్! ఒకవేల
ప్రసవంలో నేను
చచ్చిపోతే...నా
బిడ్డను వైష్ణవీ
నర్సమ్మ దగ్గర
ఇచ్చేయండి. ఆమె
ఆ బిడ్డను
వాళ్ళ నాన్న
దగ్గరకు చేరుస్తుంది
అని చెప్పింది
సిస్టర్”
వైష్ణవీ ఆవేదనతో
కళ్ళు మూసుకుంది.
‘నా
మీద నీకు
ఇంత నమ్మకమా? మరెందుకు
అవసరపడ్డావు స్వేతా? ఆత్మహత్య
చేసుకోవలసిన అవసరం
లేదు...ఈమె
ఆత్మహత్యా ప్రయత్నం
చేయలేదు.......ఆ
మోసగాడ్ని చూసి
వాడి వెనుక
పరిగెత్తింది స్వేతా? అప్పుడు
ఎదురు చూడని
విధంగా పోలీసు
జీపును ఢీకొన్నది...అవును!
స్వేతా అలాగే
కదా చెప్పింది? అవును!
ఇది వెంటనే
చెప్పాలి’ -- ఆందోళనతో
లేచి గది
తలుపు తెరుచుకుని
బయటకు వచ్చింది.
ఆమె రాకకొసమే
కాచుకోనున్న ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్విన్, వేగంగా
ఆమెను చేరుకున్నాడు.
“ఆ
అమ్మాయికి ఏమీ
కాలేదే...?”
“లేదు.
మయకంలో ఉంది”
“భయపడేలాగా
ఏదీ...”
“లేదని
డాక్టర్ చెప్పింది”
“ఓ!
థ్యాంక్ గాడ్” -- గుండెల
మీద చేయి
వేసుకుని ప్రశాంతంగా
శ్వాస విడిచాడు
అశ్వినీకుమార్.
“హో!
ఎన్నో ప్రమాదాలు
చూసాను...హత్య
కేసులను నేరుగా
చూసాను. కానీ, ఈ
అమ్మాయి -- కడుపులో
బిడ్డతో వచ్చి
జీపును ఢీ
కొని పడిపోవటం....ఒక్క
నిమిషం కళ్ళు
బైర్లు కమ్మాయి”
“సార్…”
“చెప్పండి...”
“ఆమె
ఆత్మహత్య చేసుకోవాలని
మీ జీపును
ఢీ కొనలేదు!”
“మరి!”
“అవును
సార్! ఆమెను
మోసం చేసి
పారిపోయిన భర్తను
చూసింది. ఈమెను
చూడగానే అతను
తప్పించుకుని పారిపోయాడు.
అతన్ని పట్టుకోవాలని
అతని వెనుకే
పరిగెత్తి మీ
జీపును ఢీకొంది”
“అంటే...ఈ
అమ్మాయి భర్త?”
“ప్చ్!
వయసు కోలారు
వల్ల ఎవడ్నో
నమ్మి ఇంటి
నుండి వచ్చేసింది.
వాడు ఆమెను
తన ఆశకు
వాడుకుని, ఎత్తి
బయట పడేసాడు” -- వైష్ణవీ
చెప్పగా, అశ్విన్
ముఖం మారింది.
“ఏం
చెబుతున్నారు మీరు?”
“అవును
సార్! ఈ
అమ్మాయి పేరు
స్వేతా” అంటూ మొదలుపెట్టి, ఆమె
గురించిన పూర్తి
వివరాలు చెప్పగా...అడ్డుపడకుండా
మౌనంగా మొత్తం
విన్నాడు.
“ఈ
రోజు మధ్యాహ్నమే, బాగా
ధైర్యం చెప్పి
పంపించాను. ఇంతలో
ఇలా...ప్చ!
కష్టంగా ఉంది”
“ఇప్పుడు
ఆ అమ్మాయి
ఆరొగ్యం ఎలా
ఉంది?”
“ఖచ్చితంగా
పూర్తి రెస్టు
తీసుకోవాలని డాక్టర్లు
చెప్పారు. మళ్ళీ
నొప్పులు రాకుండా
ఉంటే భయంలేదు”
“సరే, మీరు
ఆమెను జాగ్రత్తగా
చూసుకోండి. అతన్ని
నేను కనిబెడతాను”
“సార్?” -- వైష్ణవీ
ముఖం వికసించింది.
“ఆ
అమ్మాయి చెప్పింది
బట్టి చూస్తే
వాడు ఈ
ఏరియాలోనే ఎక్కడో
ఉన్నాడని తెలుస్తోంది.
అలాంటప్పుడు అతన్ని
కనిపెట్టడం పెద్ద
కష్టమేమీ కాదు”
“ఓ...థ్యాంక్యూ
సార్! ఈ
విషయంగా నేనే
మిమ్మల్ని కలిసి
సహాయం అడగాలని
ఉన్నాను. మంచికాలం...మిమ్మల్ని
నేరుగా కలిసే
సంధర్భం దొరికింది” -- అన్న
వైష్ణవీని కళ్ళు
పెద్దవి చేసి
ఆశ్చర్యంగా చూసాడు.
“ఆశ్చర్యంగా
ఉంది”
“ఏది
సార్?”
“మీరు
నా దగ్గర
సహాయం కోరాలని
అనుకున్నది”
“అది...మిమ్మల్ని
నేరుగా చూస్తే
అడుగుదామని...”
“పరవాలేదు.
ఎలా చేసున్నా
థ్యాంక్స్. ఇప్పుడు
అతని ఫోటో
మీ దగ్గరుందా?”
“ఉంది
సార్”
“నాకు
ఒకటి ఇవ్వండి.
అది నేను
అన్ని స్టేషన్లకూ
పంపి, అతన్ని
వెంటనే వెతికే
ఏర్పాట్లు చేస్తాను”
“చాలా
థ్యాంక్స్ సార్” అంటూనే భుజాన
తగిలించుకున్న
హ్యాండ్ బ్యాగును
అర్జెంటుగా తెరిచింది.
డీలా పడిపోయింది.
“ఏమైంది?”
“సారీ
సార్. ఇంట్లో
వాళ్ళందరికీ ఫోటో
చూపిస్తున్నప్పుడే, అసుపత్రి
నుండి ఫోను
వచ్చింది. ఆ
హడావిడిలో...ఇంట్లోనే
పెట్టేసి వచ్చాను”
“అయ్యో.
సరే మీకెప్పుడు
మళ్ళీ డ్యూటీ?”
"రేపు
పొద్దున సార్”
“సరే.
ఇప్పుడు ఇంటికి
వెళ్ళండి. రేపు
వచ్చేటప్పుడు మర్చిపోకుండా
ఫోటో తీసుకు
రండి”
“వచ్చి...మిమ్మల్ని
ఎక్కడ చూసేది?”
“స్టేషన్లో
చూడండి”
“అమ్మో” -- ఆందోళనతో
“రాను” అన్నది.
“ఎందుకని...స్టేషన్
అంటే భయమా?”
“సారీ
సార్. నాకు
అక్కడకు వచ్చిన
అలవాటు లేదు.
అంతే కాదు
నేను స్వేతా కోసం
ఈ ‘రిస్క్’ తీసుకోవటం
అమ్మకు ఇష్టం
లేదు. అందులో
ఇప్పుడు పోలీస్
స్టేషన్ కు
వస్తే...అంతే” -- భయపడుతూ
కళ్ళు పెద్దవిగా
చేసుకుని చెప్పిన
ఆమెను మెల్లగా
నవ్వుతూ చూసాడు.
“సరే...సరే.
టెన్షన్ పడకండి.
నేనే ఆసుపత్రికి
వచ్చి తీసుకుంటాను.
సరేనా?”
“ఇక్కడికా?”
“అవును.
ఆ అమ్మాయి
దగ్గర కూడా
కొంచం వివరాలు
అడగాలి. అందువల్ల
పది పదిన్నర
కల్లా వచ్చేస్తాను”
“సరే
సార్” ఉత్సాహంగా
తల ఊపింది.
“సరే.
చాలా రాత్రి
అయ్యింది. ఇప్పుడు
ఇంటికి ఎలా
వెళతారు?”
“ఆటోలోనే”
“ఆటోలోనా...ఒంటరిగానా?”
“లేదండీ!
నా తమ్ముడు
వచ్చాడు” అన్న ఆమెకు
అప్పుడే మురళీ
యొక్క జ్ఞాపకం
వచ్చింది. వెంటనే
అతనికి దూరంగా
జరిగి, నలువైపులా
వెతికింది. ఇన్‌స్పెక్టర్ అశ్విన్
ఆమెతో పాటూ
వచ్చాడు.
“ఏమైంది...ఎవర్ని
వెతుకుతున్నారు?”
“అదేనండీ.
నాతో పాటూ
నా తమ్ముడు
వచ్చాడు. ఆటో
అతనికి డబ్బులిచ్చి
పంపించమని చెప్పి
నేను తిన్నగా
లోపలకు వచ్చాను.
అదే...” అంటూ మెట్లు
దిగగా, అశ్విన్
కూడా ఆమెతో
పాటూ దిగాడు.
“తమ్ముడంటే...ఒక
పదేళ్ళ వయసు
ఉంటుందా?” అని
అడిగిన అతన్ని
కోపంగా చూసింది.
“ఏమిటీ
ఎగతాలా? వాడు
కాలేజీ చదువుతున్నాడు”
“అయితే
భయపడక్కర్లేదు.
ఎక్కడైనా కూర్చోని
మీకొసం కాచుకోనుంటాడు”
“ఛఛ!
నన్ను వెతుక్కుంటూ
ఎక్కడంతా తిరుగుతున్నాడో...తెలియటం
లేదే. మురళీ... మురళీ!” అంటూ కేక
వేసుకుంటూ గ్రౌండ్
ఫ్లోర్ అంతా
వెతికింది.
“వైష్ణవీ!
మీ ఇంట్లో
మొత్తం ఎంత
మంది?”
“ఏం
సార్! ఇప్పుడు
ఈ వివరాలు
అవసరమా?”
“లేదు...చాలా
టెన్షన్ గా
ఉన్నారే! మిమ్మల్ని
కొంచం ‘రిలాక్స్’ చేయాలని...”
“వద్దు.
మీరు బయలుదేరండి.
నేను మా
తమ్ముడ్ని తీసుకుని
ఇంటికి వెడతాను”
“మీ
తమ్ముడు ఎలా
ఉంటాడు?”
“ఎందుకు
అడుగుతున్నారు?”
“మీ
సహాయానికి చాలా
థ్యాంక్స్ సార్.
మీకు ఎన్నో
పనులు ఉంటాయి.
మీరు బయలుదేరండి”
“కనబడకుండా
పోయిన వాళ్ళను
వెతకటం కూడా
మా పనే”
“ఏమిటీ?”
“మీ
తమ్ముడు కొంచం
సన్నగా--ఎత్తుగా, కలరుగా
ఉంటాడా?”
“అవును” -- అయోమయంగా
తల ఊపింది.
“నీలి
రంగు షర్టు
వేసుకోనున్నాడా?”
“ఊ”
“అదిగో
ఆ సిమెంటు
బెంచి మీద
కూర్చోనున్నాడు
చూడండి...” అంటూ అతను
చై చూప, ఆశ్చర్యంతో
వైష్ణవీ ముఖం
వికసించింది.
Continued...PART-8
*********************************
కామెంట్‌లు లేవు:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి