కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల...(సీరియల్)...(PART-12)

 

                                                                                 కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల...(సీరియల్)                                                                                                                                                              (PART-12)

రాధా చెంపలు వాచి పోయున్నాయి. దాంట్లో అశ్విన్ చేతి వేలు ముద్రలు కనబడుతున్నాయి. తల వంచుకునే అతను చెప్పిన నిజాలు విని శిలలాగా అయిపోయింది మీనాక్షీ. 

రాధా ఇంకా అదే భావనతో మాట్లాడుతున్నాడు.

“తప్పే. ప్రతాప్ చేసిన పనులన్నిటికీ వాడికి సహాయపడటం తప్పే! వాడు నిజంగానే స్వేతాని ఇష్టపడుతున్నాడు అనుకునే వాళ్ల పెళ్ళి చేసాను. కానీ, ఇలా మధ్యలో ఆమెను వదిలేసి వచ్చేస్తాడని నేను అనుకోలేదు.

స్వేతా వాడ్ని నమ్మే వచ్చింది. ఆమె ఎక్కువ చదువుకోలేదు. కొంచం కష్టపడిన కుటుంబం. ఎవరి దగ్గరా ఎక్కువగా మాట్లాడదు. అందువల్ల ప్రతాప్ చెప్పినదంతా అలాగే నమ్మింది.

కానీ, ప్రామిస్ గా చెబుతున్నా అన్నా. వీడు పేరు మార్చి చెప్పిన విషయం నాకు తెలియనే తెలియదు. ఒక నాలుగు నెలలకు ముందే స్వేతా ఇంటికి వీడు వెళ్ళటం లేదని తెలిసింది.

‘ఎందుకు’ అని అడిగాను. నాకూ, తనకూ పడటం లేదు. వాళ్ళింటికి వెళ్ళిపోయిందని చెప్పాడు. నేనూ అది నిజమా--అబద్దమా అని అన్వేషించలేదు. నా పని చూసుకుంటూ ఉండిపోయాను”

“ఆ అమ్మాయి అదే ఇంట్లో ఉంటోందా...లేదా అనేది వెళ్ళి చూడలేదు?”

“లేదన్నా! ప్రతాప్ మీద నాకెప్పుడూ అనుమానం వచ్చిందే లేదు. కానీ, పోయిన నెల ఆమె గవర్నమెంట్ ఆసుపత్రి నుండి బయటకు వస్తున్నప్పుడు చూసాను. గుర్తు తెలియకుండా మారిపోయింది. గర్భంగానూ ఉన్నది”

అశ్విన్ చూపులు తన తమ్ముడ్ని కాల్చింది. అవమానంతో తలవంచుకున్నాడు ప్రతాప్. 

“అప్పుడు నాకు ప్రతాప్ మీద అనుమానం వచ్చింది. అదే సమయం వాడికి మీ ఇంట్లో పిల్లను వెతుకుతున్నారని తెలిసింది. అందువలన ప్రతాప్ దగ్గర కూడా చెప్పకుండా స్వేతాని వెళ్ళి కలిసాను.

ఆమె చెప్పిన తరువాతే, వీడు ఆమెను వదిలేసి వచ్చాడని తెలిసింది. తిండికి కూడా దారిలేని పరిస్థితిలో -- కడుపులో బిడ్డతో ఆమె నిలబడ్డ అవతారం చాలా బాధ పుట్టించింది. చేతి ఖర్చులకు కొంత డబ్బు ఇచ్చి వచ్చాను”

“వీడి దగ్గర అడిగావా?”

“అడిగాను....’ఏమిట్రా ఇలా చేసావు?’ అని అడిగాను. ‘పదిపైసలు కూడా లేనిదాన్ని పెళ్ళి చేసుకుని ఏం చేయమంటావు? మా మావయ్య వారసుడే లేని కోటీశ్వరుడు. ఆయన కూతుర్ని పెళ్ళి చేసుకుని ఆయన మొత్త ఆస్తికి వారసుడవబోతాను. ఇలాంటి సమయంలో ఆమె గురించి మాట్లాడి కోపం తెప్పించకు’ అని తిట్టాడు.

డబ్బు ఆశ ప్రతాప్ కళ్ళను మూసేసింది. ఇక ఖచ్చితంగా స్వేతాతో చేరడని  తెలిసింది. అందువల్ల పోయిన నెల ఒకరోజు...మళ్ళీ స్వేతా వాళ్ళింటికి వెళ్ళాను”

“వెళ్ళి...నీ భర్తకు ఇంకొక చోట పెళ్ళి అయిపోయింది. నువ్వు సైలెంటుగా మీ ఇంటికి వెళ్ళిపో అని చెప్పారు?” -- వైష్ణవీ కోపంగా అడగగా...మౌనంగా తల ఆడించాడు.

“ఏమయ్యా...ఆమె మీద అంత అక్కర పెట్టుకున్నావే! ఆమె ఇలా కష్టపడటాన్ని చూసి, వీళ్ళింటికి వచ్చి పెద్దవాళ్ళతో చెప్పుండచ్చు కదా?”

“అయ్యో! ప్రతాప్ నన్ను చంపేస్తాడు”

“నా దగ్గరైనా చెప్పుండచ్చు కదరా” -- అశ్విన్ అడగ, అతను అవస్తపడ్డాడు.

“లేదన్నా! మిమ్మల్ని చూస్తేనే మాకందరికీ చాలా భయం. దాంతోపాటూ మిమ్మల్ని ఒక కఠినమైన పోలీసనే ప్రతాప్ చెబుతాడు”

“చెప్పుంటాడు. ఐదు నిమిషాల్లో నా పెద్ద కొడుకుపై వెయ్యి నేరాలు మోపినవాడే?  నోరంతా విషం? ఎంత స్వార్ధం. మీనాక్షీ! నీ ప్రియమైన కొడుకు చేసిన కార్యాలను చెవి చెమ్మగా విన్నావా?

అన్ని తప్పులనూ ఈ కుక్క చేసేసి, ఎంత సులభంగా పెద్దవాడి  మీద నెపం వేసాడు? చెప్పు! వీడిని ఏం చేద్దాం? పెద్దవాడి  దగ్గర చెప్పి జైల్లో పెట్టిద్దామా...జీవితాంతం జైలు కూడు తిననీ" -- గంగాధరం కోపంగా చెప్పగా, మీనాక్షీ దగ్గర కొంచం కూడా కదలిక లేదు.

కళ్ళల్లో మాత్రం నీరు నిలబడలేక ధారగా బయటకు వచ్చింది. వైష్ణవీ గొంతు సవరించుకుంది.

“సార్! ఇతన్ని జైల్లో పెట్టిచ్చినందువల్ల ఎవరికి లాభం?”

“ఏంటమ్మా చెబుతున్నావు?”

“ఈయన బిడ్డకు -- మీ వారాసుడ్ని మోస్తూ ఒకత్తి అనాధగా నిలబడుందే! ఆమెకు ఏం చెయ్యబోతారు?”

మీనాక్షీ మెల్లగా తలెత్తింది.

“మీ అబ్బాయికి ఆమెతో కలిసి జీవించటం ఇష్టమా...లేదా అనేది ముఖ్యం కాదు. మీ ఇంటి వారసుడు అనాధ అవకూడదు”

“ఏమిటీ?”

“స్వేతా చెప్పిందే చెబుతున్నా. పాపమూ, నేరమూ ఆడవాళ్ళ నెత్తిమీదే కదా పడుతోంది! తనకేమీ తెలియనట్లు మీ అబ్బాయి వేరుగా వచ్చాసారు. కానీ, ఆమె కడుపులో బరువుతో -- ఊళ్ళో వాళ్ళు అడిగే ప్రశ్నలకు జవాబు చెప్పలేక, జీవించటానికి దారి తెలియక ఆత్మహత్య చేసుకుంటా నంటోంది”

“వద్దు! వద్దు” -- మీనాక్షీ అరిచింది.

“..............................”

“అలా జరగకూడదు. అయ్యో! ఆ పాపం మనల్ని ఊరికే వదలుతుందా?”

“ఇక అంతా మీ చేతుల్లోనేనమ్మా ఉంది”

“ఏంటమ్మా చెప్పటానికి ప్రయత్నిస్తున్నావు?” -- మీనాక్షీ చేతులు వైష్ణవీని పట్టుకున్నాయి.

“స్వేతా యొక్క ఆరొగ్యం ఇప్పుడు అసలు బాగలేదు. చాలా క్రిటికల్ గా ఉంది. ఆమెకు--ఆమె బిడ్డకూ, మీరూ, మీ ఆదరణే అవసరం. మీ కోడలుగా ఆమెను ఓకే అనుకుని, ఆమెకు ఇకమీదైనా ప్రశాంతమైన జీవితాన్నిఇవ్వండి”

“ఖచ్చితంగా! నా కోడల్ని నేను పిలుచుకు వస్తాను. ఇక మీదట ఆమె ఈ ఇంటి అమ్మాయి”

“అమ్మా...” -- కొపంగా అరిచాడు ప్రతాప్.

“అరవకు. అరిచే అర్హత కూడా నీకు లేదు. నిన్ను నా కొడుకుగా, అంతెందుకు ఒక మనిషిగా కూడా నేను గుర్తించటం లేదు. ఎందుకో తెలుసా? నిన్ను అమితంగా ప్రేమిస్తున్న నా నమ్మకాన్ని మాత్రమే కాదు...నిన్నే ప్రేమిస్తూ, నిన్నే నమ్ముకుని వచ్చిన ఆ అమ్మాయి నమ్మకాన్ని వమ్ము చేసేసావు. ఇక జీవితంలో నువ్వు నాతో మాట్లాడకూడదు” -- ఖచ్చితమైన స్వరంతో చెప్పిన తల్లిని చూసి బెదిరిపోయాడు ప్రతాప్.

అశ్విన్ తల్లిని కావలించుకున్నాడు. “ఏంటమ్మా ఇది? ఎందుకిలా మాట్లాడుతున్నావు?”

“అశ్విన్! నేను నా కోడల్ని చూడాలి. నన్ను తీసుకు వెల్తావా?”

“ఖచ్చితంగా! వెళ్దామమ్మా...”

“వెళ్దామయ్యా. ఏయ్! నువ్వెందుకురా ఇంకా ఇక్కడే నిలబడున్నావు? పోరా?” అన్న వెంటనే, భయంతో బిక్క చచ్చిపోయున్న రాధా, వదిలిందే చాలని పరిగెత్తాడు.

అందరూ బయటకు వచ్చి కారెక్క, అంతవరకు కోపంతోనూ, అవమానంతో ముఖాన్ని తిప్పుకుని నిలబడ్డ ప్రతాప్ తటపటాయిస్తూ కారులో ఎక్కాడు. కారు బయలుదేరింది.

మీనాక్షీ, తన పక్కనే కూర్చున్న వైష్ణవీని అప్పుడే ప్రశాంతంగా చూసింది. కారు నడుపుతున్న పెద్ద కొడుకుని పిలిచింది.

“అశ్విన్!”

“అమ్మా”

“ఈ అమ్మాయి ఎవరని నువ్వు ఇంతవరకు చెప్పలేదే”

“ఆమెనా? ఆమె ఒక దేవత అమ్మా” అన్నాడు నవ్వుతూ.

“ఏమిటి...దేవతనా?”

“అవునమ్మా! అవతలివారి కోసం శ్రమ పడుతున్న...అవతలి వారి మంచినే ఆలొచిస్తున్న దేవత. కష్టపడే ప్రాణులను చూసి కన్నీరు చిందే ఒక అద్భుతమైన మనసు కలిగిన దేవత...నేను చెప్పానే నా వ్రతాన్ని ఒక అమ్మాయి భంగం చేసిందని...!”

వైష్ణవీ మొహం ఎర్రగా మారింది. గంగాధరం కొడుకును పిలిచారు.

“రేయ్! నువ్వు మాట్లాడేదీ, ఈ అమ్మాయి సిగ్గుపడటమూ చూస్తే...ఇది ఇంకోలాగా కనబడుతోందే. నువ్వు కూడా తమ్ముడిలాగా…”

“ఛఛ! ఈమె మీ పెద్ద కోడలు నాన్నా. మీ అంగీకారంతోనే పెళ్ళి చేసుకోవాలని నా మనసును ఆమె దగ్గర ఇంకా చెప్పలేదు”

“సంతోషంగా పెళ్ళి చేసుకోరా. అమ్మాయి మహాలక్ష్మి లాగా ఉంది. అమ్మాయి మనసు ఎంత సున్నితమో నేరుగానే చూసాము” -- అంటూ మీనాక్షీ వైష్ణవీని దగ్గరకు తీసుకుని నుదిటి మీద ముద్దు పెట్టుకుంది. వైష్ణవీ సంతోషంలో మునిగి తేలింది. అశ్విన్ యొక్క గెలుపు నవ్వు ఆమె మీద పువ్వుల వర్షాన్ని కురిపించింది.

*****************************************************సమాప్తం***************************************