కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్)..(PART-6)

                                                                             కళ్ళల్లో ఒక వెన్నల....(సీరియల్)                                                                                                                                                            (PART-6) 

మేనకా, కూతురు ఇచ్చిన జీతం డబ్బును మళ్ళీ లెక్కపెట్టింది. అయోమయంతో కూతుర్ని చూసింది.

“వైషూ”

“ఏంటమ్మా?”

“జీతం తీసుకుంటున్నప్పుడు లెక్కపెట్టి తీసుకున్నావా?”

“ఓ...మరిచిపోయానమ్మా. నేను కొంచం డబ్బు తీసేనమ్మా”

“ఏమిటి ఖర్చూ?”

“అమ్మా! స్వేతా అని ఒక అమ్మాయి గురించి చెప్పానే. దానికి ఇచ్చానమ్మా. పాపం! ఇంటి అద్దె ఇవ్వలేక...తిండికి కూడా గతిలేక కష్టపడుతున్నదమ్మా”

“అందుకని మూడువేల రూపాయలా తీసావు?”

“పాపం అమ్మా! కడుపుతో ఉంది. ఆకలితో కష్టపడుతోంది. మన వల్ల అయిన సహాయం చెయ్యద్దా?”

“అది సరేనక్కా. కానీ...ఆ డబ్బు నీ పెళ్ళికొసం చేర్చి పెడుతున్న చీటీ డబ్బులయ్యిందే” -- రాత్రి డిన్నర్ కోసం చపాతీలు రెడీ చేస్తున్న చెల్లి సరొజా అడిగింది.

“ఎప్పుడో జరగబోయే పెళ్ళికొసం సేవింగ్ చేయటం కంటే, కళ్ళ ఎదుట కష్టపడుతున్న ఒక గర్భవతికి సహాయం చేయటం పెద్ద విషయం కాదా?”

“నిజమే. అయినా కానీ...”

“అమ్మా! ఆమె పాపమమ్మా. ఆమెకు ఎవరూ లేరు. నాతో చాలా ప్రేమగా ఉంటుంది. నాకు ఆమె మీద చాలా అభిమానం”

“సరే వదులు...నేను సర్దు కుంటాను”

“నాన్నా! ఒక్క నిమిషం టీవీ ఆఫ్ చేసి ఇటు వస్తావా? మురళీ నువ్వు కూడా”

“ఏంటక్కా?” -- చదువుకుంటున్న పుస్తకాన్ని మూసేసి వచ్చాడు. చక్రవర్తినూ లేచి రావడంతో అలమారిలో ఉన్న తన హ్యాండ్ బ్యాగును తెరిచి, ఫోటో ఉంచిన కవర్ జిప్పును తీసింది వైష్ణవీ.

“ఏంటక్కా ఇది?”

“చెప్తాను! నాన్నా ఇదే ఆ స్వేతా యొక్క భర్త” అంటూ ఆయనకు ఒక ఫోటో ఇచ్చింది. తల్లి దగ్గర, చెల్లి దగ్గర, తమ్ముడి దగ్గర తలా ఒక ఫోటో ఇవ్వగా, అందరూ అయోమయంతో తీసుకున్నారు.

“ఎందుకమ్మా మాకు ఇది?”

“నాన్నా! ఈ ఫోటోలో ఉన్న అతన్ని బాగా చూడండి. ఎక్కడన్నా చూసారా?” -- వైష్ణవీ ఆతురతతో అడగ, ఫోటోను చూసి పెదవులు విరిచాడు చక్రవర్తి.

“లేదమ్మా”

“ఈ ఫోటో నీ దగ్గర ఉండనీ నాన్నా. ఒకవేళ వీడ్ని ఎక్కడైనా చూస్తే...మెల్లగా మాటలు కలిపి మీతో ఉంచుకుని నాకు ఫోన్ చేయండి నాన్నా”

“నీకా...దేనికమ్మా?”

“ఇతన్ని ఎలాగైనా కనిబెట్టి స్వేతా దగ్గరకు చేర్చాలి”

“ఏయ్! ఏమిటే ఇదంతా...నీకెందుకు ఈ పనంతా” -- మేనకా కొంచం ఆందోళన పడింది.

“పాపం అమ్మా ఆ స్వేతా! వీడ్ని నమ్మి, వీడితో వచ్చేసి, జీవితాన్నే పోగొట్టుకుని నిలబడింది. మన వల్ల అయిన సహాయం...”

“అది ఆమె తలరాత. దానికి మనం ఏం చేయగలం?”

“అమ్మా!”

“నీకు ఆమె మీద జాలి ఎక్కువగా ఉంటే ఇప్పుడు చేసినట్టు డబ్బో-వస్తువో ఇచ్చి  సహాయం చేయి. అది వదిలేసి ఎవడ్నో ఒకడ్ని వెతికి పట్టుకోవాలని తిరగకు”

“అమ్మా! ఇప్పుడు ఆమె గర్భంతో ఒంటరిగా నిలబడింది. ఇలా వదిలేసి వెళ్ళిన వాడిన వదిలిపెట్టచ్చా?”

“ఏమండీ...ఇది ఏదేదో వాగుతోంది?”

“అదేకదా! వైషూ, మనకెందుకమ్మా ఈ పని?”

“ఏమిటి నాన్నా మీరు? ఆమె దగ్గర నేను ఎంతో నమ్మకంగా చెప్పి వచ్చాను. వీడ్ని కనిబెట్టి ఇవ్వకపోతే ఆమె జీవించటానికి దారిలేక చచ్చిపోతుంది”

“అయ్యో”

“ఆ తరువాత ఆ బిడ్డ అనాధ అయిపోతుంది నాన్నా. అలా ఏదీ జరగకూడదు. తప్పు చేసింది అతను కూడా కదా? వాడు మాత్రం తప్పించుకోవచ్చా?”

“ఏయ్! ఇదంతా దాని సమస్య...ఇందులో నువ్వెందుకు తల దూర్చటం?”

“ఇలా అవతలి వాళ్ళు ఎలా పోతే మనకేంటీ అంటూ జీవించటం ఒక జీవితమామ్మా? కళ్ళెదురుగా ఒక ఆడది కష్టపడటం చూస్తూ, వుండమని చెబుతున్నారా?”

“వైషూ! నువ్వు చెప్పేది కరెక్టేనమ్మా. ఒకవేల అతను మన కళ్ళల్లో పడినా, ఎలా ఆ అమ్మాయితో కలపగలం?”

“మాట్లాడాలమ్మా...ఆమె పరిస్థితిని ఎత్తి చెప్పాలి...”

“మెంటల్ లాగా మాట్లాడకు. అతని పేరు తప్ప ఇంకేదీ ఆ అమ్మాయికి తెలియదని చెబుతున్నావు. పెళ్ళికూడా ఎదో రోడ్డు సైడు గుడిలో -- ఎవరికీ తెలియకుండా చేసుకున్నారు. అలాంటి కేడీ వెధవ, నువ్వు మాట్లాడిన వెంటనే మనసు మార్చుకుని ఆమెతో కాపురం చేయడానికి వచ్చేస్తాడా?” కొంచం కోపంతో చెప్పింది.

“అమ్మా?”

“ఆమెను వద్దని వదిలేసి వెళ్ళినవాడిని, ఆమె ఎవరో తనకు తెలియదని చెబితే ఏం చేస్తావు? ఆ అమ్మాయి దగ్గర ఏ ఆధారమూ లేదే?”

“అవును”

“మరెట్లాగే ఇది సరి చేయగలం? అనవసరంగా ఊరి సమస్యలో తలదూర్చి తగులుకోకు. చెప్పేది విను”

“అయితే... స్వేతా యొక్క పరిస్థితి?” -- వైష్ణవీకి గొంతు అడ్డుపడింది.

“మనం ఏం చేయగలం? కన్నవారిని ఏడిపించి వచ్చేసిందే! అది ఎంత పెద్ద పాపం? చేసిన పాపానికి అనుభవించనీ”

“వద్దమ్మా! పాపం అమ్మా ఆమె. ఇంతవరకు చాలా కష్టాన్ని అనిభవించింది. ఇప్పుడు...తన ప్రాణం తీసుకోవాలనుకునేంత వరకు వెళ్ళింది”

“అదే ఆమె విధి అయితే మనం ఏం చేయగలం?”

“లేదమ్మా. అలా వదిలిపెట్టకూడదు. మనం ఏదైనా చేసే తీరాలి”

“ఏయ్! నేను చెబుతూనే ఉన్నాను…”

“అమ్మా!” -- మురళీ అడ్డుపడ్డాడు.

“ఏమిట్రా?”

“అక్కయ్య చెప్పటంలో ఏం తప్పు?”

“ఏమిట్రా చెబుతున్నావు?”

‘అవునమ్మా! ‘మన కుటుంబం -- మన ఇల్లు’ అంటూ అందరూ స్వార్ధంగా ఉంటే ఎలాగమ్మా? మనవల్ల చేయగలిగిన సహాయమే కదా చెయ్యమంటోంది అక్కయ్య. చేద్దామే?”

“మురళీ! ఏమిట్రా నువ్వూ అర్ధం చేసుకోకుండా మాట్లాడుతున్నావు...అతనెవరో, ఎక్కడి వాడో, ఎటువంటి వాడో...ఒక అమ్మాయిని మోసం చేసి పెళ్ళి చేసుకుని వదిలేసి వెళ్ళిన వాడు ఎలారా మంచి వాడుగా ఉంటాడు? ఇదేమో పెద్ద సాహసురాలు లాగా వాడ్ని వెతికి కనిబెడతాను అంటూ బయలుదేరి ఏదైనా సమస్యను తీసుకు రాబోతోంది”

“అమ్మా! ఇది సాధారణ విషయం. దీనికి పోయి ఎందుకు ఇంత ఊహించుకుంటున్నావు?”

“రేయ్! నేను...”

“థ్యాంక్యూ మురళీ” -- అన్న వైష్ణవీని, నవ్వుతూ చూసాడు.

“నాకెందుకక్కా థ్యాంక్స్ అంతా!”

“నువ్వైనా నన్ను అర్ధం చేసుకున్నావే! ఆ స్వేతా చాలా పాపం రా. ఎలా ఏడ్చిందో తెలుసా? ఆమెకు సహాయం చేయటానికి ఎవరూ లేరురా”

“అదే మనం ఉన్నం కదక్కా. నువ్వేమీ భయపడకు. నేను ఈ ఫోటోను నా స్నేహితులందరి దగ్గర చూపిస్తాను. సరొజా! నువ్వు నీ స్కూలు టీచర్ దగ్గర చూపించు.

అమ్మా! నువ్వు కూడా బయట మార్కెట్టు, గుడి అని వెళ్ళే చోట ఇతన్ని చూస్తే చెప్పమ్మా. మనవల్ల ఒక అమ్మాయి యొక్క జీవితం తిరిగి దొరుకుతుందంటే సంతోషమే కదా?”

“మీరంతా ఎవరో ఒక అమ్మాయి యొక్క జీవితం గురించి మాట్లాడుతున్నారు. నేను నా కూతురి యొక్క జీవితం తలుచుకుని భయపడుతున్నా”

“అక్కయ్యకు ఏమీ అవదమ్మా? నేనున్నానుగా?”

“నువ్వు చిన్న పిల్లాడివిరా. నీకేం తెలుసు? మేము దానికి వరుడ్ని చూస్తున్నాము. ఈ టైములో అవసరంలేని సమస్యను లాకొచ్చి నిలబడుతోందే! ఇది...” -- మేనకా ఆదుర్దాగా చెప్పగా, ఆశ్చర్యపోయింది వైష్ణవీ.

“ఏమిటీ...వరుడ్నా? ఎవరికి?”

“ఇదేం ప్రశ్న...నీకేనే?”

“నాకెందుకమ్మా అంత తొందర పడతావు? ఇంకా కొన్ని రోజులు పోనీ”

“ఇంకా ఎన్ని సంవత్సరాలే ఇలా చెబుతావు? నీ చెల్లికి కూడా పెళ్ళీడు వచ్చింది”

“అమ్మా”

“ఇదిగో చూడూ. ఇక మీదట నీ మాట వినదలుచుకోలేదు. నోరు మూసుకుని మేము చూసే వరుడితో తాళి కట్టించుకో”

“ఏమ్మా! నేనేమన్నా పెళ్ళే వద్దని చెప్పానా? కొన్ని రోజులు పోనీ...?”

“చాలు...చాలు. ఇన్ని రోజులు పోతే పోనీ. ఇకమీదటైనా మేము చెప్పేది విని నడుచుకో” -- మేనకా గట్టిగా చెప్పింది.

“సరేమ్మా! నాకు రెండు నెలలు అవకాసం ఇవ్వండి”

“దేనికి?”

“స్వేతా యొక్క భర్తను కనిబెట్టి ఆమె దగ్గర చేర్చిన తరువాత, మీరు ఏం చెప్పినా వింటాను. అంతవరకు నన్ను ట్రబుల్ చెయ్యద్దు”

“చూసారా...? నేను ఇంత చెప్పినా, ఇది చెప్పిందే చెబుతోంది చూడండి. దాని మనసులో పెద్ద సమాజిక సేవకురాలు అని అనుకుంటోందా?”

“మేనకా...కోపగించుకోకు! అది ఇంత దూరం దిగిరావటమే పెద్ద విషయం”

“ఏమిటండీ...మీరూ...”

“ప్రశాంతంగా ఉండు! మనమేమన్నా వరుడ్ని చేతిలోనా పెట్టుకున్నాం? నిదానంగా/ ఓర్పుగా వెతికి--అన్నీ తెలుసుకుని మనం ఒక పక్క వరుడ్ని వెతుకుదాం. ఇంతలోపు అది ఆ అమ్మాయి భర్తను కనిబెట్టనీ” -- అన్న తండ్రిని కృతజ్ఞతతో చూసింది వైష్ణవీ.

“థ్యాంక్స్ నాన్నా...చాలా థ్యాంక్స్”

“కానీ ఒక విషయం వైష్ణవీ! అతను ఒకవేల దొరకకపోతే...నువ్వు దాన్ని కారణం చూపి నీ పెళ్ళికి అడ్డం తెలుపకూడదు”

“తెలుపను నాన్నా. అతన్ని వెతికేది నా తృప్తి కోసం. నా కళ్లెదుట ఒక గర్భిణీ కష్టపడటం చూసి ఆమెకు ఏదైనా సహాయం చేయాలి. ఆమె బిడ్డ అనాధ అవకూడదని ఇంత ప్రయత్నం చేస్తున్నా.

ఈ ప్రయత్నంలో జయం కలగవచ్చు, ఓటమి కలగవచ్చు. కానీ దానికోసం మిమ్మల్ని కష్టపెట్టను. నాకు నా కుటుంబమే ముఖ్యం నాన్నా. అంతకన్నా ముఖ్యం అమ్మను ఒక్కరోజు కూడా బాధపడనివ్వను”

కూతురి మాటలతో అంతవరకు అయోమయంలో ఉన్న మేనకా మొహం కొంచంగా వికసించింది. వైష్ణవీ, తల్లి దగ్గరకు వెళ్ళి, ఆమె మొహాన్ని పట్టుకుని తనవైపు తిప్పుకుంది.

“నేను చెప్పింది మీకు ఓకేనా అమ్మా?”

“ఊ”

“ఇలా ‘ఊ’ అంటే ఎలా? ‘సరేనే’ అని సంతోషంగా చెప్పు.

“సరేనే” -- అన్నది మేనకా నవ్వుతూ.

“అమ్మంటే అమ్మే! నా ముద్దుల అమ్మ”

“హలో! ఇదేమిటి ఇల్లా -- లేక ‘చేపల మార్కెట్టా?’ ఇలా గోల చేస్తుంటే ఎలా  చదువుకోను?” -- లోపలి రూములో నుండి చేతిలో పుస్తకంతో బయటకు వచ్చింది శృతి.

“ఏయ్! నువ్వేమిటి ఇంతసేపు చదువుతూనా ఉన్నావు? మేము మాట్లాడుతున్నదంతా కూర్చుని వింటున్నావే?” -- అన్నాడు మురళీ.

“ఇలా గట్టిగా మాట్లాడుకుంటే...చెవిలో పడదా? వచ్చే వారం నాకు పరీక్షలున్నాయి. నన్ను చదువుకోనివ్వండి”

“సరేనే చదువుల తల్లి. చదువు. ‘స్టేట్ ఫస్ట్’ వస్తావా చూద్దాం”

“అదంతా నాలుగు వందల మార్కులు కూడా తీయలేని నువ్వు చెప్పకూడదు. నువ్వే ఒక మొద్దు మొహానివి”

“వాగుడుకాయ గాడిదా. ఎవర్నే మొద్దు అంటున్నావు?” -- మురళీకృష్ణ కొట్టటానికి చెయ్యెత్త, శృతి తల్లి వెనుకకు వెళ్ళి దాక్కుంది.

“మొదలుపెట్టారా? రేయ్! నువ్వేంటి చిన్న పిల్లాడిలాగా ఆటలు. పో...వెళ్ళి చదువుకో” -- కసురుకున్న మేనకాను కోపంగా చూస్తూ వైష్ణవీ ఇచ్చిన ఫోటోను తీసుకుని వెళ్ళాడు మురళీ.

వైష్ణవీ నవ్వుకుంటూ మిగిలి ఉన్న ఫోటోలను తీసుకుని లేచినప్పుడు, ఆమె ఫోన్ మోగింది. ‘ఈ టైములో ఎవరు ఫోను చేస్తున్నారు?’ -- ఆలొచిస్తూ టేబుల్ మీదున్న మొబైల్ తీసింది.

“హలో”

“వైష్ణవీ సిస్టర్! నేను సంధ్యా మాట్లాడుతున్నాను”

“ఏమిటి సంధ్యా...ఈ టైములో ఫోను చేసావు?”

“సిస్టర్! మీరు కొంచం వెంటనే బయలుదేరి ఆసుపత్రికి రాగలరా?” -- సంధ్యా స్వరంలో కనబడిన ఆందోళన, వైష్ణవీ మనసులో కలత ఏర్పరచింది.

“ఏంటి సంధ్యా? ఏదైనా అర్జెంటా?”

“అవును సిస్టర్! ఆ స్వేతా అనే పేషంటు ఇక్కడ అడ్మిట్ అయ్యింది. మిమ్మల్ని వెంటనే చూడాలని ఏడుస్తోంది”

“ఏ. మి.టి?” -- వైష్ణవీ చేతిలో ఉన్న ఫోటో కిందకు జారిపోయింది.

“ఏం చెబుతున్నావు సంధ్యా...? స్వేతాకి ఏమైంది? ఈ రోజు మధ్యాహ్నం కూడా చూసేనే”

“ప్రసవ నొప్పులు లాగుంది సిస్టర్”

“లేదు...ఇది ఏడోనెలే కదా?”

“ఏమిటనేది తెలియటం లేదు. బ్లీడింగ్ అవుతోంది. క్రిటికల్ పొజిషన్ అని డాక్టర్ చెప్పారు. ఆమె ఏమో మిమ్మల్నే చూడాలని ఎక్కువగా ఏడుస్తోంది. మీరు...”

“ఇదిగో...ఇప్పుడే వస్తున్న” అని ఫోన్ కట్ చేసి, లోపల గదిలోకి వెళ్ళి హ్యాండ్ బ్యాగు తీసుకుని పరిగెత్తింది.

“ఫోనులో ఎవరమ్మా” -- అడిగింది తల్లి.

“అమ్మా! నేను వెంటనే ఆసుపత్రికి వెళ్ళాలి. అన్నీ వచ్చి చెబుతాను. ఆలస్యమైతే వెతకకండి”

“ఏయ్! ఏమిటే ఇది? టైము పది అవుతోంది?”

“అమ్మా...ప్లీజ్. అక్కడ స్వేతా చాలా సీరియస్ కండిషన్ లో ఉందట. నన్ను చూడాలని చెబుతోందట. నేను వెంటనే వెళ్ళాలి. నాన్నా! కాస్త, బండి తీస్తారా?” -- అర్జెంటుగా అడుగుతూనే చెప్పులు వేసుకుంది.

“అరెరె! బండి పంచర్ అయ్యింది. పంచర్ అతికించటానికి ఇచ్చానమ్మా. అతికించాడా అనేది చూసొస్తానమ్మా”

“వద్దు నాన్నా. టైము అవుతోంది. నేను ఆటో పుచ్చుకుని వెళ్ళిపోతాను”

“అక్కా! ఈ టైములో ఒంటరిగా ఎలా వెళతావు? ఉండు...నేనూ వస్తాను” -- అంటూ మురళీ చొక్కా తొడుక్కుని బయలుదేర, ఆందోళన చెందుతున్న మనసుతో రోడ్డు మీదకు వచ్చి నడవసాగింది వైష్ణవీ.

“వైషూ! ఏదైనా అవసరమైతే ఫోను చెయమ్మా. మురళీ చూసుకోరా” -- మేనకా వాకిట్లో నిలబడి గట్టిగా అరిచి చెప్పగా, వైష్ణవీ చెవిలో అది పడలేదు.

మనసంతా స్వేతా జ్ఞాపకం ఆక్రమించుకోనున్నది.

‘ఏమైందో! అంత నమ్మకంగా మాట్లాడేసి వెళ్ళిందే! ఇంతలో ఏం జరిగుంటుంది! ఆమె గర్భ సంచీ బలహీనంగా ఉన్నదని డాక్టర్ చెప్పారే? ఒక వేల...ప్రీ మెచ్యూర్ డెలివరి ఏదైనా అయిపోతుందా? ఆమె ప్రాణానికి...’-- వైష్ణవీ ఒళ్ళు జలదరించింది.

                                                                                            Continued...PART-7

***************************************************************************************************